Ας διηγηθούμε την ιστορία από την αρχή. Το περασμένο καλοκαίρι, η Virtus Bologna επέστρεψε στην Serie A, ύστερα από μια σεζόν στην δεύτερη κατηγορία της Ιταλίας. Το ιστορικό αυτό club της γειτονικής χώρας, το οποίο προ εικοσαετίας κυριαρχούσε στον ευρωπαϊκό χάρτη - με δυο ευρωπαϊκά και πάμπολλα πρωταθλήματα και κύπελλα στο πλούσιο παλμαρέ της - πάτησε το κουμπί του restart και διανύει την πρώτη χρονιά της νέας εποχής του, που το βρίσκει μέχρι στιγμής σε τροχιά playoffs και με βλέψεις για μια ηχηρή δήλωση επιστροφής στο ιταλικό σανίδι. Βασικό χαρακτηριστικό του θερινού σχεδιασμού της Virtus ήταν η προσπάθεια της να κάνει κατοίκους του βορείου γεωγραφικού τμήματος της Ιταλίας διάφορους μπαρουτοκαπνισμένους παίκτες, με έντονες εικόνες από καταστάσεις πρωταθλητισμού και με πολυετή παρουσία στην EuroLeague.

Hγέτης στην Βίρτους

Υπό αυτό το πλαίσιο, κατάφερε να υπογράψει τους, βετεράνους πια, Marcus Slaughter και Oliver Lafayette, αλλά και τον Λομβαρδό διεθνή, Pietro Aradori. Παίκτες με χιλιόμετρα, διακρίσεις και τρόπαια. Ωστόσο, η πιο βαρβάτη κίνηση που πραγματοποίησε, ακούει στο όνομα Alessandro Gentile, ο οποίος ύστερα από μια άδεια χρονιά που τον οδήγησε σε ολικό limit down, βρίσκεται σε διαδικασία αναζήτησης, πρωτίστως του χαμένου του εαυτού. Το άλλοτε κορυφαίο wonderkid του ιταλικού μπάσκετ κι εν δυνάμει ηγέτης της Squadra Azzura, επιχειρώντας να πετάξει από πάνω του την ανυποληψία που λέρωσε το όνομα του, δίνει με την παρουσία του στο παρκέ τις απαντήσεις για το αν υπάρχει γυρισμός ή όχι στην καριέρα του.

Έπειτα από 19 στροφές στην Legabasket, η επανεμφανιζόμενη στην κατηγορία, Virtus, φιγουράρει στην 5η θέση της κατάταξης, με το ρεκόρ της να βρίσκεται στο 11-8. Στην καλή πορεία της ομάδας, σημαντικό είναι το impact του forward από την Καμπανία, ο οποίος καταγράφει 17 πόντους - με σχεδόν 50% στα δίποντα, 22% στα τρίποντα, 56% στις βολές - 6.8 ριμπάουντ και 3.4 ασίστ ανά 30.8 λεπτά δράσης σε 17 συμμετοχές. Γενικώς, ο πρώην παίκτης των Milano και Παναθηναϊκού, νιώθει και πράγματι είναι ξανά ηγέτης, αφού οι αρμοδιότητες του στο παιχνίδι της Virtus είναι πολλές. Παίζει πολύ, παίρνει μεγάλο αριθμό προσπαθειών, καθώς είναι η κορυφαία επιθετική απειλή της ομάδας του και, κατά κοινή παραδοχή, θεωρείται ο πλέον ποιοτικός παίκτης του συνόλου.

Η αλήθεια είναι πως αν κάτι χρειαζόταν ο Gentile, προκειμένου να γίνει ξανά αποδοτικός και να ανακτήσει σταδιακά τη χαμένη του αυτοπεποίθηση, αυτό απλούστατα ήταν να βρεθεί σε έναν οργανισμό που να τον πιστεύει και να ποντάρει πάνω του. Θα ήταν μη ρεαλιστικό να επιστρέψει στα παλιά του στάνταρ από την μια μέρα στην άλλη. Είναι περιττό να επισημάνουμε πως σε τέτοιες καταστάσεις, η μεθοδικότητα κι ο χρόνος αποτελούν συμμάχους μιας προσπάθειας κι όχι εχθρούς της. Η Virtus από τη πλευρά της, του έχει δώσει τη μπαγκέτα, ή αν θέλετε να το κάνουμε πιο δραματικό, του… πέταξε μια σανίδα σωτηρίας, χρίζοντας τον ως ξεκάθαρο κι απόλυτο go-to guy του συνόλου. Του επιτρέπει να την οδηγεί, δίνοντας κατευθύνσεις στο παρκέ και μέσα από όλη αυτή την ασφάλεια/ελευθερία που του παρέχει, έχει καταφέρει να πάρει από αυτόν ορισμένα πολύ μεγάλα παιχνίδια κατά τη φετινή σεζόν. Ενδεικτικά, αυτές είναι οι κορυφαίες του εμφανίσεις:

Πτώση και ανάκαμψη, όχι όμως παντού

Κοιτώντας λίγους μήνες νωρίτερα, οι τελευταίες μέρες του Gentile στο Mediolanum Forum, υπό την επίβλεψη του Jasmin Repesa, δεν ήταν κι οι καλύτερες δυνατές για τον ίδιο. Ο κύκλος του στην ομάδα έμοιαζε να έχει κλείσει. Ήταν, με άλλα λόγια, καιρός για μια παύση στη συνεργασία μεταξύ τους. Γι' αυτό και δόθηκε δις δανεικός, στην Ελλάδα και το Ισραήλ. Τόσο υπό τις οδηγίες του κόουτς Pascual, όσο κι αντίστοιχα στην Hapoel με τον συμπατριώτη του, Simone Pianigiani, ο Gentile ήταν απογοητευτικός και δεν θύμιζε τον παίκτη που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε-θαυμάζουμε ως αρχηγό στην Olimpia. Η περσινή χρονιά πήγε πολύ πίσω τον 25χρονο swingman, ο οποίος επί της ουσίας δεν κατάφερε να βελτιώσει τίποτα απολύτως στο παιχνίδι του. Αντιθέτως, έμοιαζε βαρύς, σούταρε άσχημα - ακόμη κι από την γραμμή των προσωπικών - και δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στους ρόλους που του ζητήθηκαν.

Το χειρότερο όλων όμως, ήταν πως έμοιαζε να έχει έλλειψη κινήτρου. Η καταστροφική, σε ατομικό επίπεδο, σεζόν 2016-17 βρήκε στο τέλος της τον Ιταλό σταρ εκτός EuroLeague και πολλά βήματα μακριά από το όνειρο του NBA, το πρωτάθλημα όπου άπαντες τον φαντάζονταν με βάση τα κατορθώματα του κατά την τριετία 2013-2015. Προφανώς, ο Gentile δεν έγινε μέσα σε μερικούς μήνες κακός παίκτης, ούτε κάποια άγνωστης ταυτότητας δύναμη του έκλεψε το ταλέντο. Φέτος, σημειώνει σημαντική ανάκαμψη, αν εξαιρέσουμε τις επιδόσεις του στα τρίποντα, οι οποίες είναι χειρότερες από ποτέ. Ναι, έχετε δίκιο και καλά θυμάστε: ποτέ του δεν υπήρξε αξιόπιστος σουτέρ, με ποσοστό καριέρας κοντά στο 30% στην Serie A, αλλά η αλήθεια είναι πως πλέον φαίνεται να έχει χάσει εντελώς την όποια ικανότητα έχει. Το ποσοστό του υποχώρησε, όπως κι οι προσπάθειες του ανά ματς.

Ωστόσο, δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε πως έχει αντιδράσει. Οι αριθμοί που παραθέσαμε νωρίτερα υποδηλώνουν από μόνοι τους την καλή του σεζόν, αλλά ας μη σταθούμε τόσο σε αυτούς. Παρακολουθώντας τον στα φετινά παιχνίδια της ομάδας του, βγάζει ξανά διάθεση. Το πλέον ενθαρρυντικό στοιχείο λοιπόν, είναι πως δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια, με το να κοιτά το όνομα του να απομυθοποιείται αργά και βασανιστικά. Ο Sandro το παλεύει και δεν θα μας έκανε εντύπωση αν το καλοκαίρι επέστρεφε στην EuroLeague. Βλέπετε, σε λίγους μήνες θα βγει ξανά στην αγορά ως ελεύθερος, ενώ προ ημερών, συμπτωματικά, ανέλαβε την Bamberg ο παλιός του προπονητής, Luca Banchi, με τον οποίο είχε άψογη συνεργασία για δύο χρόνια στην Λομβαρδία. Συν τοις άλλοις, μιλάμε για έναν οργανισμό που τα τελευταία χρόνια βοηθά Ιταλούς παίκτες στην... αναγέννηση τους - ποιος ξεχνά τις χρυσές μέρες του Melli στην Βαμβέργη και ποιος δεν βλέπει το φετινό comeback του Hackett. Είναι απλά μια σκέψη, αλλά ο καλός Gentile χωρά δίχως αμφιβολία στις περισσότερες ομάδες της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης, αν κι ακόμη, προκειμένου να φτάσει εκεί που πρέπει, έχει δρόμο μπροστά του.

Σε κάθε περίπτωση, θεωρούμε πως ο «άσωτος υιός» του ιταλικού μπάσκετ αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Ας μη τον ξεγράφουμε τόσο εύκολα, καθώς και ηλικιακά, μόνο καμένο χαρτί δεν είναι. Άλλωστε, ποιος δεν έχει δικαίωμα σε μια κακή σεζόν; Και στο κάτω κάτω, η πηγή του προβλήματος έμοιαζε να είναι σε μεγάλο βαθμό η ψυχολογία, πράγμα που με το πέρασμα των παιχνιδιών, βελτιώνεται αισθητά στην περίπτωση του εν λόγω αθλητή. Με τα θετικά του και τα αρνητικά του, ο Gentile έχει ακόμη την ποιότητα να σταθεί και - γιατί όχι; - να διακριθεί στα υψηλά κλιμάκια της γηραιάς ηπείρου. Ελπίζουμε, λοιπόν, την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να αναφερθούμε στον Ιταλό, να μας απασχολήσει στα previews των ομάδων που έχει καθιερώσει ο παρών ιστότοπος, λίγες μέρες προτού ξεκινήσει η νέα EuroLeague, ως μέλος κάποιας εξ’ αυτών.