Ως γνωστόν, η τράπουλα στο ευρωπαϊκό τοπίο είναι σημαδεμένη και εκείνοι που κερδίζουν την παρτίδα είναι όσοι σημαδέψουν τα χαρτιά τους εντονότερα. Αυτό επιχειρεί μάλλον να κάνει η Βίρτους, η οποία παρότι θα είναι τρομερά δύσκολο να φτάσει στον τελικό του Eurocup, είναι πιθανό να τρυπώσει στην Ευρωλίγκα της περιόδου 2020-21 από το παράθυρο των τριών wildcards. O Mπερτομέου θα είναι αφελής αν δεν της δώσει τη μία, καθώς η επανεμφανιση της στον μπασκετικό χάρτη εξασφαλίζει ένα ακραιφνώς μπασκετικό κοινό, γεμάτο γήπεδο, ιστορική αίγλη και μακροπρόσθεσμη προοπτική. Και φυσικά, εξασφαλίζει την παρουσία του Μίλος για δύο ακόμη χρόνια, καθώς το συμβόλαιο που έχει υπογράψει με την Μπολόνια είναι τριετές, ερμητικά κλειστό. Οι Μπολονέζοι είναι από το Eurocup περαστικοί ίσα ίσα για ένα χρόνο, μέχρι ο παιχταράς να αισθανθεί άνετα, να εισπνεύσει βαθειά ευρωπαϊκό αέρα και να επιστρέψει στην σκηνή που δοξάστηκε για δύο τελευταίους χορούς - έστω και στα 34.
Οι αρχές της παράνοιας
Περιμένω πώς και πώς, ήδη από φέτος. Ο Τεόντοσιτς δύσκολα θα επανέλθει στα στάνταρ προ του ΝΒΑ, θα εμφανιστεί αργός και πιθανόν κάπως ταλαιπωρημένος, όμως το είδος του παιχνιδιού του είναι τέτοιο, που τα δεδομένα κόστη δεν θα επισκιάσουν το θέαμα. Έτσι κι αλλιώς, η Βίρτους δεν πηγαίνει για πολλά, συνεπώς και μόνο στην ιδέα πως ο αρτίστας θα έχει στον πάγκο έναν φίλο του και μία ομάδα να την κάνει ο,τι θέλει, οι αγνοί/αγνές μπασκετικοί φίλαθλοι θα βρίσκουν γαλήνη. Ο Μίλος θα σηκώνεται για τρίποντα από τα εννέα μέτρα, θα πασάρει σε αποσβολωμένους συμπαίκτες σχεδόν ανεξέλεγκτα, θα ηλεκτρίζεται στις επαφές και θα βαριέται στην άμυνα ακριβώς όπως πριν, γεμίζοντας τους αντιπάλους με την αμφιβολία του απρόβλεπτου. Μέσα στην όλη παινδασία οι άμυνες δεν θα μπορούν να τον αγνοήσουν και ξαφνικά το παιχνίδι της Μπολόνια θα αποκτήσει αρχές μέσα από την παράνοια, όπως συνέβαινε κάποτε με την ΤΣΣΚΑ και με την εθνική Σερβίας. Αν δεν θυμάστε...
Είναι τρομερό αυτό με τον Μίλος. Επειδή ακριβώς ο αυτοσχεδιασμός του μπορεί να χτυπήσει κόκκινο, το spacing και η off ball κίνηση του συνόλου ξαφνικά αποκτούν μπασκετική λογική, κι ας κάνει εκείνος ο,τι του καπνίσει. Η βαρυτική του δύναμη στην επίθεση μάλλον δεν συγκρίνεται με κανενός στο ευρωπαϊκό στερέωμα - ως μοναδικό διάδοχο βρίσκω τον Σβεντ, με την ειδοποιό διαφoρά ότι δεν μπορεί να περάσει τη μπάλα από το μάτι της βελόνας.
Με αυτό το χαρακτηριστικό του gravity στο μυαλό, θυμήθηκα μάλιστα και μια μαγκιά που είχε κάνει ο Ιτούδης στον τελικό του 2016, όταν η ΤΣΣΚΑ κέρδισε στην παράταση τη Φενέρ. Οι Ρώσοι ήταν μπροστά με 20+ ξερωγώ, αλλά οι Τούρκοι ισοφάρισαν και πήγαν να πάρουν το παιχνίδι σχεδόν με τα ψέμματα. Τότε, ήδη από το τέλος της τέταρτης περιόδου, ο νέος αγαπημένος κόουτς του Basketball Guru ξεκίνησε να στήνει την ομάδα με την ακόλουθη διάταξη (τη λένε και horns ή Α set, μη δίνετε σημασία).
Ως γνωστόν συνήθως στη θέση του Μίλος υπάρχει ψηλός για σκριν επιλογής, όμως εδώ δεν συνέβη αυτό. Ο Σέρβος ψιλοέκανε ο,τι ήθελε. Σκρίναρε για τον Ντε Κολό, σκρίναρε για τον Χάινς, σκρίναρε σε spain pick n roll, δεν σκρίναρε για κανέναν και έβγαινε έξω. Οι αποφάσεις για την εκτέλεση του συστήματος ήταν δικές του, όχι του χειριστή.
Μέσα από όλο αυτό η ΤΣΣΚΑ πήρε πολλούς πόντους (δείτε το βίντεο αν θέλετε, θα βρείτε και δυο καταπληκτικές ασίστ) και επίσης πήρε και τις βολές του Γάλλου για το 90 - 93, αναγκάζοντας τον Ούντο να ακολουθεί τον Τεόντοσιτς. Here you go.
Δεν γίνεται να μην ακολουθήσεις έναν σουτέρ της τάξεως του 43% από το τρίποντο, με το σκεπτικό ότι απλά είναι τρελάρας, ούτε με το ίδιο κριτήριο να τον πετάξεις έξω σε κρίσιμα σημεία των αγώνων. Η έμπνευση είναι απόλυτα απαραίτητη όταν αρχίζουν τα αλλεπάληλα switches, τα οποία αποτελούν και την συνηθέστερη τακτική των προπονητών στα κλειστά παιχνίδια. Για αυτό ακριβώς τον λόγο, ο Τεόντοσιτς ήταν πάντα εκεί, κι ας ήταν σε στιγμές υπεύθυνος για διάφορα γουατδεφάκ. Το ότι οι επικριτές του τού προσάπτουν μονίμως το χαρακτηριστικό της επιπολαιότητας, εξηγείται μόνο από το ότι υποστηρίζουν ΤΣΣΚΑ από την εποχή του Σεργκέι Μπέλοφ. Αλλιώς, δεν γίνεται να μην μπορείς να το ευχαριστηθείς.
Γιατί έμεινε λίγο στο ΝΒΑ
Στο ΝΒΑ ο Τεόντοσιτς δεν έπιασε. Την πρώτη χρονιά ('17-'18) αγωνίστηκε σε μόλις 45 παιχνίδια, λόγω τραυματισμών, στα οποία οι Clippers έκαναν ρεκόρ 29-16. Στα 27 που δεν έπαιξε, το ρεκόρ τους ήταν 11-24! Από όσους έγραψαν από 40 ματς και πάνω, είχε το υψηλότερο ποσοστό στα τρίποντα, ενώ αναδείχτηκε τρίτος καλύτερος πασέρ, με 4,6 ασίστ. Δεν ακούγεται καθόλου άσχημο, όμως τελικά η ευάλωτη σωματοδομή, η μέτρια αθλητικότητα και οι δεδομένες αμυντικές αδυναμίες δεν μπορεσαν να του εξασφαλίσουν πάνω από 25 λεπτά συμμετοχής.
Η συγκυρία δεν στάθηκε επίσης ευνοϊκή. Οι Clippers βρίσκονταν στο μεταβατικό στάδιο από την Lob City στην εποχή Leonard και σκοπός τους ήταν να απαλλαγούν τελείως από τα υλικά της πρότερης συνταγής (Griffin στο Detroit) και να δημιουργήσουν νέα περιουσιακά στοιχεία, που αργότερα θα χρησιμοποιούνταν σε στρατηγικές αναδόμησης (βλ. Tobias Harris ή Shai Gilgeous-Alexander). Επιπλέον, σε ο,τι αφορά πλέον την σεζόν που τελείωσε, ήθελαν να ξεφορτωθούν συμβόλαια και φυσικά ως πρωτο υποψήφιο εμφανίστηκε εκείνο του Τεόντοσιτς, που είχε ήδη βρεθεί πίσω στο rotation σε σχέση με τους νεαρότερους γκαρντ. Ενας 31χρονος Ευρωπαίος βετεράνος με ιστορικό τραυματισμών και μειωμένη αθλητικότητα κάθε άλλο παρά περουσιακό στοιχείο αποτελεί για το σύγχρονο ΝΒΑ.
Ισως ήταν λάθος η εποχή. Σύμφωνα με πρόσφατο ρεπορτάζ του Eurohoops, o Mίλος παραδέχτηκε πως ήρθε" πολύ αργά" στις ΗΠΑ, σε σχέση με το στάδιο που βρισκόταν η καριέρα του, αντιμετωπίζοντας την συμμετοχή του περισσότερο ως συλλογή εμπειριών. "Δεν θα ήθελα να τελειώσω την καριέρα μου και να μετανιώσω που δεν πήγα να δω πώς είναι". H σωστότερη ηλικία για εκείνον θα ήταν τα 24-25 έτη, τώρα πέρασε από τον "αλλο πλανήτη" ως ταξιδευτής, ως τουρίστας, καταφέρνοντας έστω και με αυτή την ιδιότητα να αφήσει στόματα ανοιχτά από τον θαυμασμό.
Η πόλη της τέχνης
Η Μπολόνια τον περιμένει πώς και πώς φυσικά. Μόλις χθες, οι φίλαθλοι της ιστορικής Βίρτους τον υποδέχτηκαν στο αεροδρόμιο με τιμές Μεσσία και την ειδοποιό διαφορά ότι ο Τεόντοσιτς υπάρχει στα αλήθεια.
Teodosic en Bolonia. La Virtus está volviendo. pic.twitter.com/7C0OL9gqVM
— Leandro Iglesias (@leandrosexta) July 15, 2019
Η άφιξη του σηματοδοτεί την οριστική αλλαγή πορείας του συλλόγου ή αν θέλετε την συμβολική επιστροφή του στην ελίτ. Πλέον για κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητη τόσο η κατάκτηση τίτλων, όσο η επιλογή του κατάλληλου στρατοπέδου. Ετσι, παρά την κατάκτηση του Champions League και την δέσμευση με την FIBA, η διοίκηση έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια την μέχρι πρότινος στρατηγική της, απέλυσε τον αθλητικό διευθυντή Μαρτέλι από τον Μάρτιο και τον CEO Nτάλα Σάλντα τον Ιούνιο και προσχώρησε θριαμβευτικά στην αγκαλιά του Μπερτομέου και των 11 φίλων του. Η απόφαση της έκανε έξαλλο τον πρόεδρο της ιταλικής ομοσπονδίας Τζιάνι Πετρούτσι, ο οποίος πέρυσι είχε μεσολαβήσει ώστε να πάρει η Βίρτους wild card για το BCL και τα έχει πολύ καλά με την παγκόσμια ομοσπονδία, όμως η αλήθεια είναι πως η διοργάνωση της FIBA ακόμη δεν μπορεί να φιλοξενήσει κανέναν Τεόντοσιτς. Προς το παρόν, τέτοιοι παίκτες χωράνε μόνο στην Ευρωλίγκα κι ας πρέπει να κάνουμε υπομονή έναν ακόμη χρόνο.
Η Βίρτους έταξε στον Μίλος ειδικό πριμ πρόκρισης στον τελικό του Eurocup, που από του χρόνου θα βγάζει στο ξέφωτο της ισχυρότερης διοργάνωσης της ηπείρου, ανεξαρτήτως έκβασης. Αν θέλετε την γνώμη μου, το πριμ ο Σέρβος δεν θα το πληρωθεί, αλλά το club έτσι κι αλλιώς θα προβιβαστεί. Εδώ εισχώρησε στην κλίκα των εκλεκτών η Ζενίτ, που βρωμοκοπάει πετρέλαιο, δεν θα το καταφέρει η Μπολόνια, που στην τελική αποτέλεσε τον 16ο αιώνα την κοιτίδα του Μανιερισμού; Άκυρος ο παραλληλισμός, απλώς ήθελα να τον γράψω, διότι η Βίρτους έχει πλέον νέο καλλιτεχνικό διευθυντή.
