Μπορεί κάποιες από τις θερινές επιλογές ξένων να πήγαν... περίπατο, μπορεί να άλλαξε πρόωρα προπονητή, μπορεί το μπάσκετ που έπαιζε κατά διαστήματα να μην έπειθε και να φανέρωνε αδυναμίες, προκαλώντας προβληματισμό και συζήτηση, παρ' όλα αυτά η ΑΕΚ δεν είδε το ευρωπαϊκό της τέλος να έρχεται. Αντίθετα, μια πρόκριση με ρεκόρ 8 νικών - 6 ηττών την διατηρεί στο Champions League της FIBA και την αναγκάζει τρόπον τινά να κυνηγήσει την ευρωπαϊκή διάκριση. Για να το κάνει με αξιώσεις, θα πρέπει να ανεβάσει ένα ίσως και δύο κλικ, αλλά και να σταθεροποιήσει, την απόδοση της. Η ΑΕΚ δεν ήταν μια ιδιαίτερα στιβαρή αμυντικά ομάδα στον όμιλο (79.3 πόντους παθητικό) και πιθανότατα μπορεί να μη γίνει ποτέ μια τέτοια μέσα στη χρονιά. Επιθετικά όμως έχει αρκετή ποιότητα που μεταφράζεται σε 82.1 πόντους ανά παιχνίδι, παρά τα μέτρια 32% στα τρίποντα και 74% στις βολές. Εσχάτως είδαμε τον Ολυμπιακό να πέφτει θύμα των επιθετικών ορέξεων αυτής της πολύ επικίνδυνης και ταλαντούχας επιθετικά ομάδας, δεχόμενος 88 πόντους. Υπό τον Ντράγκαν Σάκοτα, η ΑΕΚ παίζει πιο ελεύθερο μπάσκετ σε σύγκριση με τις πιο balanced ημέρες του Σωτήρη Μανωλόπουλου, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, από τη στιγμή που έχει υλικό που του το επιτρέπει.

Η πρώτη φάση: Dr. Jekyll and Mr. Hyde

Τι συνέβη, συνολικά, στον όμιλο; Πρώτη αγωνιστική, η ΑΕΚ γνωρίζει την ήττα στο ΟΑΚΑ από την Estudiantes. Την αμέσως επόμενη, αποδρά με ένα υπερπολύτιμο και... χιτσκοκικό ροζ φύλλο - κατά πολλούς μάλιστα ανέλπιστο - από την έδρα της Venezia. Τρίτη αγωνιστική, χάνει ξανά στο Μαρούσι, αυτή τη φορά από τη περσινή φιναλίστ, Banvit. Την επόμενη, σε δεύτερο συνεχόμενο εντός, κερδίζει την Rosa Radom. Πέμπτη αγωνιστική, η Strasbourg κερδίζει σε ένα οριακό ντέρμπι την ΑΕΚ. Αμέσως μετά, η ΑΕΚ συντρίβει στην έδρα της την Olimpija Λιουμπλιάνας. Έβδομη αγωνιστική, η ΑΕΚ ηττάται στην Γερμανία από την Bayreuth, αλλά απαντά με δύο "κολλητές" νίκες στην Estudiantes και στο ΟΑΚΑ με Venezia. Γενικώς, το μοτίβο αποτελεσμάτων των κιτρινόμαυρων στον όμιλο, κινήθηκε σε αυτό το πλαίσιο, σε στιλ παλμογράφου. Μια με πίκρες, μια με χαμόγελα. Μια με καλές εμφανίσεις, μια με άσχημες. Η μια πλευρά του νομίσματος, η αρνητική, δηλώνει ξεκάθαρη αστάθεια κι ανικανότητα να χτίσεις πάνω σε ένα καλό αποτέλεσμα. Όμως, η καλή πλευρά του κέρματος, αναφέρει πως η ΑΕΚ, κάθε φορά που έχανε, σηκωνόταν στα πόδια της, αντιδρούσε κι... επέστρεφε στην διεκδίκηση της πρόκρισης.

 Με την πλάτη στον τοίχο και με την πίεση του "πρέπει", τελικά κατάφερε να συλλέξει ορισμένα σπουδαία αποτελέσματα, χάρις τα οποία τσέκαρε τελικά το εισιτήριο της επόμενης φάσης. Ο όμιλος στον οποίο μετείχε ήταν πιθανότατα ο δυσκολότερος από καταβολής της διοργάνωσης, από πέρσι δηλαδή, αυτός με τον μεγαλύτερο ανταγωνισμό, όπου οι ομάδες - πλην της Rosa Radom που έκανε μόλις 2 νίκες σε 14 παιχνίδια - δεν είχαν πολύ μεγάλες αποκλίσεις μεταξύ τους. Σε έναν μαραθώνιο έξι πραγματικά ικανών και ποιοτικών ομάδων, η ΑΕΚ βγήκε τρίτη, έστω και με χτυποκάρδια. Θα μπορούσε να τα είχε αποφύγει σαφώς, εάν ήταν περισσότερο προσεκτική στην έδρα της, την οποία δεν εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο, αλλά μερικώς (4 νίκες, 3 ήττες). Ήταν αναμφίβολα μια απαιτητική 14αδα αγώνων η οποία μάλλον "σκληραγώγησε" αγωνιστικά, αλλά και σε θέμα χαρακτήρα την ΑΕΚ του Ντράγκαν Σάκοτα κι αυτό μπορεί να της φανεί χρήσιμο μακροπρόθεσμα στη φετινή διοργάνωση. Η αυλαία του ομίλου, με την Bayreuth, είχε χαρακτήρα νοκ - άουτ παιχνιδιού, σαν αυτά που πρόκειται άλλωστε να δώσει η ΑΕΚ σε λίγες ημέρες.

L'adorable, Green και "Duki": το τρίγωνο της φωτιάς

Δε χωρά αμφιβολία πως ο Manny Harris (φωτό) ήταν ένας από τους παίκτες που συνέβαλλαν τα μέγιστα προκειμένου να περάσει η ΑΕΚ στη φάση των 16. Ο έμπειρος slasher κατέγραψε 16.3 πόντους, 5.6 ριμπάουντ, 2.4 ασίστ, 2 κλεψίματα και 16.2 μονάδες αξιολόγησης κατά μέσο όρο στις 12 εμφανίσεις του, όντας ο κορυφαίος σκόρερ, αλλά και ριμπάουντερ της ομάδας. Αποτέλεσε την πλέον αξιόπιστη επιθετική σταθερά του συνόλου καθ' όλη την διάρκεια του ομίλου, από την 3η αγωνιστική κι έπειτα. Ήταν ο άνθρωπος δηλαδή που θα έπαιρνε τις περισσότερες πρωτοβουλίες στην επίθεση, συνδυάζοντας παράλληλα κι αρκετές ακόμη δουλειές στο παρκέ, επιβεβαιώνοντας πως πρόκειται για έναν ποιοτικό και πολυδιάστατο swingman. Ο Harris έκανε σπουδαίες εμφανίσεις στις σημαντικές εκτός έδρας νίκες με Rosa Radom (22π/4ρ/3α) και Estudiantes (19π/9ρ/3κλ), αλλά και στο ΟΑΚΑ με Olimpija Λιουμπλιάνας (26π/8ρ/5α) και στον "τελικό" - πρόκρισης με την Bayreuth (23π/8ρ/6α/4κλ). Αναδείχθηκε μάλιστα MVP της τελευταίας αγωνιστικής σε ολόκληρη την διοργάνωση κόντρα στην γερμανική ομάδα. Σε γενικές γραμμές, εξαιρετική και "γεμάτη" παρουσία, από την οποία πάντως δεν έλειψαν κι ορισμένα up and downs. Αν δεν υπήρχαν κι αυτά, προφανώς δεν θα αγωνιζόταν στην Ελλάδα.

Από 'κει και πέρα, ηγετικό στέλεχος της διαδρομής υπήρξε κι ο Mike Green, ο πραγματικός "ιθύνων νους" της ομάδας, από τη φυγή του Roko Ukic κι έπειτα. Ο βετεράνος playmaker είναι παλιά καραβάνα στα ευρωπαϊκά παρκέ κι η εμπειρία του έκανε σε πολλές περιπτώσεις την διαφορά. Μέτρησε 12 πόντους με 41% στα τρίποντα, 4.9 ασίστ και 2.6 ριμπάουντ ανά αγώνα, παίζοντας σε όλα τα παιχνίδια - πλην ενός - από 21 λεπτά και πάνω. Ο άλλοτε παίκτης της Khimki ήταν πρωταγωνιστής στις δύο μεγάλες νίκες της ΑΕΚ επί της πρωταθλήτριας Ιταλίας, Venezia, "κουβαλώντας" το σύνολο με 23 και 19 πόντους (συν 10 ασίστ) αντίστοιχα, εκτός κι εντός έδρας. Επίσης, ήταν πολύ θετικός και κατά την προτελευταία αγωνιστική, στην Λιουμπλιάνα (16π/3ρ/2α/2κλ), όπου οι κιτρινόμαυροι "καίγονταν" για το ροζ φύλλο σε do-or-die κατάσταση. Υπήρξαν βραδιές όπου δεν σκόραρε πολύ, αλλά ποτέ δεν ήταν αδύναμος κρίκος. Γενικά, ο Green βοήθησε σημαντικά την ΑΕΚ τόσο με το περιφερειακό του σουτ, όσο και με την δυνατότητα του να πηγαίνει σε drives. Αποτελεί έναν από τους πιο αποτελεσματικούς δημιουργούς της διοργάνωσης - #8 σε ασίστ - και φυσικά τον παίκτη που επωμίζεται το μεγαλύτερο βάρος στο να φτιάξει φάσεις για τους συμπαίκτες του στην ομάδα του Ντράγκαν Σάκοτα. Η δική του απόδοση θεωρείται πως θα αποδειχθεί καθοριστική για την έκβαση του σταυρώματος με την Nymburk, ενώ η πρόσφατη προσθήκη του Punter, λογικά θα τον αποφορτίσει ελαφρώς όσον αφορά τις αρμοδιότητες στο σκοράρισμα.

Δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε ειδική αναφορά και στον αρχηγό της ομάδας, Ντούσαν Σάκοτα, ο οποίος για άλλη μια χρονιά, όσα "4αρια" κι αν περάσουν από την ΑΕΚ, θα παραμένει μια τρομερά αξιόπιστη λύση, ιδίως στο επιθετικό κομμάτι. Ο "Duki" έγραψε 15.2 πόντους με 60% στα δίποντα και 38% στα τρίποντα, 4.3 ριμπάουντ και 1.2 ασίστ, αγωνιζόμενος σε 13 από τα 14 παιχνίδια του ομίλου για 26 λεπτά κάτα μέσο όρο. Αν όντως η τελευταία εντύπωση είναι αυτή που μετρά, τότε ο 31χρονος διεθνής forward την κέρδισε πανηγυρικά, αφού πέτυχε το τρίποντο που χάρισε τελικά την πρόκριση κόντρα στην Bayreuth. Βέβαια, αν το δούμε πιο διεξοδικά, ο Σάκοτα δήλωσε "παρών" σε όλες τις μεγάλες νίκες της ΑΕΚ με σταθερά καλή εικόνα. Ακόμη και σε άσχημα παιχνίδια, κατάφερε να βρεθεί στους διακριθέντες. Λίγες οι φορές που υστέρησε, με σοβαρή παρουσία στην πλειοψηφία των παιχνιδιών και κατάθεση προσωπικότητας σε κρίσιμες στιγμές. Ο Σάκοτα ξέρει πια καλά τα κατατόπια στην διοργάνωση, μετά και την περσινή εμπειρία του ομίλου και δύο νοκ-άουτ γύρων, κι έχει παραστάσεις στην καριέρα του όσο λίγοι παίκτες στο Champions League.

Οι αφανείς ήρωες και τα νέα όπλα στη φαρέτρα

Μπορεί οι αριθμοί του Delroy James να μη τρελαίνουν (9.1π, 4.9ρ, 1.7α), αλλά η αλήθεια είναι πως ο 31χρονος Αμερικανός έβαλε και με το παραπάνω το λιθαράκι του, ειδικά στις εκτός έδρας κομβικές νίκες με Venezia και Estudiantes. Στην Ιταλία σημείωσε το νικητήριο καλάθι με κάρφωμα στην παράταση, ενώ στην Μαδρίτη έβγαλε σπουδαίες άμυνες και πέτυχε ένα clutch τρίποντο μισό λεπτό πριν την λήξη του αγώνα. Μπορεί στις προηγούμενες ομάδες του να λειτουργούσε ως κατ' εξοχήν επιθετικός παίκτης, με αρκετές προσπάθειες ανά παιχνίδι, όμως στην ΑΕΚ μπήκε σε ένα διαφορετικό καλούπι. Αρκετοί έχουν την εντύπωση πως δεν έχει "πιάσει", ή τουλάχιστον δεν έχει "χτυπήσει" τα αναμενόμενα στάνταρ απόδοσης, αλλά επί της ουσίας κατάφερε να είναι χρήσιμος χωρίς να παίρνει πολλές μπάλες. Είναι καλό εργαλείο κι ας μην βγάζει μάτια και, παρά την θέση του, δυνητικά μπορεί να παρέχει κάποιες λύσεις σε δημιουργία. Τελείωσε τέσσερα παιχνίδια με 2 ασίστ, ενώ υπάρχουν και μερικά με 3, 4 και 5.

Θετικό πρόσημο, πάντως, πρέπει να μπει και στην παρουσία του Δημήτρη Μαυροειδή, για τον οποίο διάφοροι λένε πως "είναι αργός", "γέρασε", "βάρυνε", όμως την δουλίτσα του την κάνει ακόμη με καλά και τεχνικά τελειώματα κοντά στο καλάθι και συστηματικές βοήθειες στα ριμπάουντ. Αρνητικός δεν ήταν ούτε κι ο Λαρεντζάκης, αλλά έχουμε την εντύπωση πως το ταβάνι του συγκεκριμένου παίκτη είναι μεγαλύτερο από αυτό που δείχνει φέτος στο παρκέ. Θα περιμέναμε να έχει μια κάποια μεγαλύτερη επιθετική επιρροή στο παιχνίδι της ομάδας (όχι τόσο εύκολο όμως με Harris, Green και πλέον Punter) και βασικά να γίνει λίγο πιο αξιόπιστος σουτέρ από απόσταση. Οι Έλληνες παίκτες αποτελούν σημαντικά κεφάλαια κι είναι απαραίτητοι - για ευνοήτους λόγους - στο φετινό εγχείρημα της ΑΕΚ, παρά το γεγονός πως δεν είναι πρωταγωνιστές.

Πρόσφατα, η ΑΕΚ έβαλε στη μηχανή της τρία νέα γρανάζια: Vince Hunter, Παναγιώτη Βασιλόπουλο και Kevin Punter. Ένας αθλητικός center αντί του - τραυματία και λιγότερο αποδοτικού συγκριτικά με πέρσι - Elonu, ένας μπαρουτοκαπνισμένος Έλληνας με προσωπικότητα, για παιχνίδι αμυντικού προσανατολισμού κυρίως, αλλά κι ένας κλασικός εκτελεστής - στήριγμα του point guard που ενδεχομένως έλειπε από το backcourt. Τρεις προσθήκες μεσούσης μιας σεζόν μόνο λίγες δεν είναι κι ίσως επηρεάσουν τη χημεία ενός συνόλου, αλλά η ΑΕΚ το συνηθίζει (ν' αλλάζει τη μορφή του ρόστερ της μέσα σε σεζόν). Στην προκειμένη περίπτωση, μάλλον καλά έκανε όμως, αφού η επιλογή του Sy δεν βγήκε καθόλου, ο Barlow δε θύμιζε τον περσινό παίκτη που μας άρεσε στα Τρίκαλα κι ο Elonu είναι εγκλωβισμένος στα πιτς. Το ζήτημα που προκύπτει έχει να κάνει με το πως η ΑΕΚ θα καταφέρει να προσαρμόσει όσο το δυνατόν ταχύτερα γίνεται τα νέα χαρτιά της τράπουλας - αν και υπάρχει χρόνος μέχρι να έρθουν τα παιχνίδια με την Nymburk - τα οποία μοιάζουν ικανά να δώσουν λύσεις καλύτερες από τους προκατόχους τους. Κι αν για τον Βασιλόπουλο πάνω - κάτω τα ξέρουμε κι ο χρόνος προσαρμογής που χρειάζεται είναι μικρός, δεν ισχύει ακριβώς το ίδιο και για τους άλλους δυο.

Ο Hunter είναι βελτιωμένος σε σχέση με το προηγούμενο πέρασμα του από την Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό, δεν είναι πια άγουρος και φαίνεται να έχει διαχωρίσει ποια πράγματα μπορεί να κάνει καλά και ποια όχι. Από την άλλη πλευρά, ο Punter επίσης γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα ως παλαίοτερο μέλος του Λαυρίου, ενώ στο Champions League έγραψε αξιοπρόσεκτα νούμερα (20.6π με 36% στα τρίποντα, 3.4ρ, 1.7α) με την Rosa Radom στην Πολωνία. Κανείς τους δεν ήρθε για να ηγηθεί σε αυτή την ΑΕΚ, η οποία γνωρίζει καλά ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές της. Αποκτήθηκαν για συγκεκριμένες δουλειές, για να μπαλώσουν με απλά λόγια "τρύπια" σημεία στο παιχνίδι της ομάδας. Ο Punter για να μειώσει αφενός το φόρτο εργασίας του Green και να προσφέρει στην επίθεση όσα δεν έδωσε ο Barlow κι ο Hunter να αποτελέσει το "διαφορετικό" στην front line, η οποία με Μαυροειδή και Καββαδά μόνο, πέρα από τα όποια αγωνιστικά ζητήματα πιθανώς να αντιμετώπιζε, ήταν και λειψή αριθμητικά. Θεωρητικά οι κινήσεις είναι ολόσωστες.

Nymburk: Το αγκάθι προς την οκτάδα

Στον δρόμο της ΑΕΚ προς τα προημιτελικά θα βρεθεί η Nymburk από τη Τσεχία, η μακράν της δεύτερης πιο επιτυχημένη ομάδα στη σύγχρονη ιστορία της χώρας, η οποία μάλιστα κατέκτησε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε το κύπελλο στη χώρα της. Οι Τσέχοι μπορεί σαν όνομα και ιστορία να μη... τρομάζουν τους κιτρινόμαυρους, αλλά δεν αποτελούν αμελητεά ποσότητα. Πρόκειται για έναν επικίνδυνο αντίπαλο, ο οποίος αγωνίζεται εδώ και πάρα πολλά διαδοχικά χρόνια σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Διαθέτει καλό ρόστερ κι εμπειρία για τα δεδομένα του Champions League κι η πορεία της στον τέταρτο όμιλο της διοργάνωσης φανερώνει την δυναμική της: 10 νίκες - 4 ήττες κι άνετη πρόκριση μέσω της δεύτερης θέσης. Η Nymburk είναι ένα ομοιογενές σύνολο που βασίζεται αρκετά σε γηγενείς παίκτες (Benda, Hruban, Pumprla, Bohacik, Peterka, Kriz) που παίζουν καιρό μαζί, ενώ από το υλικό της ξεχωρίζουν και τρεις ξένοι: ο Κοσοβάρος σκόρερ Dardan Berisha (14.1π, 2.8ρ, 2.6α) κι οι Αμερικανοί περιφερειακοί Kendrick Ray (14π, 4.5ρ, 2.4α) και Eugene Lawrence (11π, 5.9α, 3.6ρ). Θα λέγαμε πως δεν υπάρχει παίκτης - σταρ στην Nymburk, καθώς πρόκειται για ένα σύνολο που στηρίζεται κυρίως στην ομαδική του λειτουργία, το οποίο μάλιστα σκοράρει αρκετά - 82.3 πόντους.

Την είδαμε φέτος να κερδίζει δύο φορές τον Άρη, με 65-71 στο Αλεξάνδρειο και 99-70 στην έδρα της. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις σούταρε από ικανοποιητικά (33% στην Θεσσαλονίκη) έως πολύ καλά (46% στη Τσεχία) πίσω από το τόξο κι αυτό θα είναι κάτι που θα πρέπει να προσέξει η ΑΕΚ, αφού όπως έδειξε η απειλή από την περιφέρεια αποτελεί ένα από τα δυνατά της σημεία. Στα τελευταία 9 παιχνίδια της διοργάνωσης, μέτρησε 8 νίκες, χάνοντας μόνο από την ισχυρή Besiktas στην Κωνσταντινούπολη. Η ΑΕΚ δεν θα έχει εύκολο έργο απέναντι στο σύνολο του Ισραηλινού κόουτς Oren Amiel, αυτό είναι σχεδόν βέβαιο, ωστόσο το εμπόδιο δεν θεωρείται αξεπέραστο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως και πέρσι η Nymburk πέρασε από τον όμιλο έχοντας δείξει αρκετά καλά στοιχεία, αλλά στο πρώτο νοκ-άουτ που έδωσε, αποκλείστηκε από την Dinamo Sassari. Η εμπειρία της ΑΕΚ, τόσο σε προπονητικό, όσο και σε επίπεδο μονάδων, ίσως αποβεί αρκετή για να γείρει την πλάστιγγα υπέρ της. Σε κάθε περίπτωση, η αντίπαλος δεν πρέπει να υποτιμηθεί.

One Game To Make History: Η απάντηση του Σάλε στην αμφισβήτηση

(φωτό από gazzeta.gr σε άρθρο μετά τον τελικό)

Όταν η ΑΕΚ απέλυε στις αρχές του περασμένου Δεκεμβρίου τον Σωτήρη Μανωλόπουλο κι επανέφερε στο τιμόνι της τον Ντράγκαν Σάκοτα, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που απόρησαν με την κίνηση αυτή. Μάλιστα, δεν περιορίστηκαν εκεί, καθώς η πρόσληψη του βετεράνου τεχνικού, κάθε άλλο παρά θετικά σχόλια απέσπασε. Είναι γνωστό πως στον αθλητισμό άπαντες κρίνονται εκ του αποτελέσματος, έστω κι αν αυτή η λογική μοιάζει ψυχρή. Με βάση τη συγκεκριμένη οπτική, η παρουσία του Σάλε στον πάγκο της ΑΕΚ είναι άκρως επιτυχημένη μέχρι στιγμής. Οι λόγοι έχουν να κάνουν πρωτίστως με την κατάκτηση του Κυπέλλου στην Κρήτη, αλλά και την πρόκριση με 5 νίκες σε 7 παιχνίδια υπό τις οδηγίες του στο BCL. Μιλάμε για σειρά παιχνιδιών με έντονο το στοιχείο του "πρέπει", όχι εύκολα ως προς την διαχείριση τους. Μπορούμε, όμως, να βρούμε κι άλλους λόγους: η νίκη της ΑΕΚ στην regular season της Basket League κόντρα στον Ολυμπιακό, η οποία ήταν η πρώτη της επί των ερυθρολεύκων από το 2004, αλλά και τα πρώτα "διπλά" στο πρωτάθλημα (τρια διαδοχικά πλέον), τα οποία αγνοούσε η ΑΕΚ στο μεγαλύτερο μέρος του πρώτου γύρου της λίγκας.

 Δεν γνωρίζουμε ποια θα ήταν η συνέχεια της σεζόν για την ΑΕΚ, εάν τελικά παρέμενε ο κόουτς Μανωλόπουλος και δεν αποχωρούσε πρόωρα από τη τεχνική ηγεσία. Μπορεί η ομάδα να τα πήγαινε χειρότερα ή και καλύτερα, ποτέ δεν ξέρεις. Η ουσία, πάντως, είναι πως αν Έλληνας κόουτς έβαλε στην αρχή της σεζόν το τρένο στις ράγες, ο Ντράγκαν Σάκοτα κατάφερε να το... ευθυγραμμίσει, οδηγώντας το με μεθοδικότητα σε μια πιο ομαλή πορεία και μειώνοντας αισθητά τις παρεκτροπές του. Ναι, ο Σάλε πιθανότατα δεν είναι μοντέρνος κι ίσως αποτελεί μια ξεπερασμένη φιγούρα της προπονητικής, παρ' όλα αυτά παραμένει ένας κόουτς με ιστορία, παραστάσεις κι επιτυχίες πίσω του σε πολλά επίπεδα, ιδίως όσον αφορά την ενασχόληση του με τους κιτρινόμαυρους. Αυτά είναι αδιαπραγμάτευτα δεδομένα, όπως κι η εν γένει εμπειρία του, αλλά και η τεχνογνωσία που διαθέτει στο πως να κουμαντάρει καράβια όπως η ΑΕΚ. Εν τω μεταξύ, δεν πρέπει να παραλείψουμε κάτι που μας έκανε εντύπωση: "One game to make history - one team for 40 minutes", ανέφερε ο Ντράγκαν στον πίνακα του με τις οδηγίες προς τους παίκτες, λίγα λεπτά πριν το τζάμπολ του τελικού κυπέλλου, όπως βλέπετε στην παραπάνω εικόνα. Είναι απλά μια πρόταση ή... μυστικό της επιτυχίας; Το γεγονός, πάντως, πως οι παίκτες του μπήκαν με το μαχαίρι στα δόντια να παίξουν στα ίσια μια ομάδα με την ποιότητα και το βάθος του Ολυμπιακού, μαρτυρά την σπουδαία δουλειά που έκανε όλες αυτές τις ημέρες σε επίπεδο πνευματικής προετοιμασίας.