Ο Δ. Γιαννακόπουλος φημίζεται για τις εν θερμώ αποφάσεις του, οι οποίες σχεδόν πάντα είναι αποφάσεις κλιμάκωσης και όχι εκτόνωσης. Έτσι και τώρα. Προτού κοπάσει η σκόνη, στην οποία μετέτρεψε τον ΠΑΟ η Φενέρμπαχτσε, ο ιδιοκτήτης των πρασίνων αποφάσισε να στείλει πίσω στην Αθήνα την αποστολή οδικώς. Αγαπητοί, δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί, αλλά βαράμε (ξανά) διάλυση.

Μόλις την επόμενη μέρα της οριστικοποίησης του αποκλεισμού, ο τελευταίος μοιάζει ήδη η μικρότερη ζημιά που υπέστη η ομάδα την τελευταία εβδομάδα. Εξηγούμαι: Στις εβδομάδες που προηγήθηκαν των playoffs, ο ΠΑΟ εξέπεμπε αισιοδοξία όχι μόνο για την ενδεχόμενη συμμετοχή του σε ένα final four, αλλά και για πράγματα ακόμα πιο σημαντικά, με κυριότερο την στελέχωση της ομάδας με ορισμένα πρόσωπα τα οποία κατά κοινή ομολογία, θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά της ομάδας για τα επόμενα χρόνια. Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις,  οι κολώνες μετατράπηκαν σε personae non gratae.

Tι επεδίωξε ο Δ.Γ. με την απόφαση του πούλμαν

Θα ξεκινήσω προσπαθώντας να ψυχανεμιστώ τα κίνητρα του προέδρου της ΚΑΕ πίσω από αυτήν την απόφαση. Υπάρχει το προφανές, δηλαδή η οπαδική εκδικητικότητα προς τους παίκτες. Ο Δ.Γ. είναι οπαδός, αυτό το γνωρίζουν όλοι και δυστυχώς ή ευτυχώς οι αποφάσεις του συχνά επηρεάζονται από τα οπαδικά του ένστικτα. Έχω την αίσθηση όμως ότι αυτή τη φορά, ο Γιαννακόπουλος δεν προσπάθησε απλώς να εκδικηθεί τους παίκτες, αλλά θέλησε να τους "μετρήσει" κιόλας. 

Προσπαθώντας να μπω στο μυαλό του, νομίζω ότι θέλησε με την κίνηση αυτή να διαπιστώσει ποιοι από τους παίκτες του βάζουν τον εαυτό τους πάνω από την ομάδα. Για τον ίδιο, η αποδοχή του συγκεκριμένου "καψωνιού" θα έδειχνε ότι ο κάθε παίκτης έχει αντιληφθεί όχι μόνο το μέγεθος της αποτυχίας (στο κάτω κάτω αποκλείστηκε από μια καλύτερη ομάδα), αλλά και την απαράδεκτη εικόνα ατομισμού που έβγαλε η ομάδα σε αυτή τη σειρά. Θυμίζω το εξιλεωτικό για τον Πασκουάλ τάιμ άουτ του δεύτερου αγώνα στο ΟΑΚΑ, στο τέταρτο δεκάλεπτο, όταν ο ρεπόρτερ πάγκου μετέφερε τις ικεσίες του προς τους παίκτες να ακολουθήσουν το πλάνο του, δηλαδή  (κυρίως) να μη σουτάρουν στα πρώτα 5 δευτερόλεπτα της επίθεσης ανεξαρτήτως συνθηκών. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Η μάλλον, εν τη καμίνω του ΟΑΚΑ.

Η κίνηση αυτή του Γιαννακόπουλου, ίσως να είχε κάποιο αντίκρυσμα αν στον Παναθηναϊκό πρωταγωνιστούσαν παίκτες χρόνιου και σταθερού κορμού. Όταν απευθύνεται σε Αμερικανούς που βρίσκονται πρώτη χρονιά στην ομάδα, είναι απλά... γροθιά σε τζαμαρία. Απλώς υποβαθμίζει τις συνθήκες εργασίας στα μάτια των παικτών και ενδύει στον εργοδότη τους το μανδύα του Καλιγούλα.

Ας δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά την πνευματική κατάσταση των παικτών του Παναθηναϊκού, μετά τον αποκλεισμό και την οδική επιστροφή και φυσικά ενόψει των τελικών της Α1, για να εξάγουμε ένα συμπέρασμα σχετικά με το τι πέτυχε τελικά ο Δ.Γ. με αυτή του την απόφαση.

Νίκολς, Φελντέιν, Γκάμπριελ: Και οι τρεις γνώριζαν ήδη πριν από τη σειρά με τη Φενέρ ότι είναι σχεδόν απίθανο να συνεχίσουν στο ΟΑΚΑ και τη νέα χρονιά.  Ο Νίκολς ήδη αποδεσμεύτηκε, ο δε Γκάμπριελ έμεινε στην πόλη και με δεδομένο ότι δύσκολα θα ανανέωνε, τίθεται επίσης λογικά εκτός ομάδας. Ο Φελντέιν χρωστάει στον Παναθηναϊκό το ότι παίζει σε αυτό το επίπεδο και δείχνει πάντα διατεθειμένος να θυσιάσει τον εγωισμό του για την ομάδα. Όχι ότι φτάνει αυτό, αλλά να λέμε τα σύκα σύκα.

Τζέημς, Σίνγκλτον: Ο Τζέημς είναι παρτάκιας, τόσο στην αντίληψή του για το μπάσκετ όσο και στον τρόπο που το παίζει. Αν υπήρχε ένας παίκτης που θα έπρεπε να ποντάρω τα λεφτά μου στο ότι δε θα ακολουθήσει την αποστολή οδικώς, θα ήταν αυτός. Ο άνθρωπος είναι ντίβα, θεωρεί εαυτόν τον "εκλεκτό" όπως μας πληροφορεί το μπράτσο του. Όχι ότι αυτή η ιδιοσυγκρασία είναι απαραίτητα αρνητική στον πρωταθλητισμό, αλλά είναι η πραγματικότητα. Ο δε Σίνγκλτον έχει πάει από το χεράκι την ομάδα όλη τη χρονιά και κατά τη γνώμη μου δικαίως μπορεί να νιώθει προσβεβλημένος από αυτό το καπρίτσιο. Επίσης ξένα σώματα πνευματικά για την ομάδα πλέον και οι δύο και λογικά ξενερωμένοι. Δε μπορώ να σκεφτώ τον τρόπο με τον οποίο πιθανόν θα άφηναν αυτό το περιστατικό πίσω τους. Κι αν για τον "έχω τον.. ακαλούπωτο" Μάικ Τζέημς δε θα βάλουμε και τα κλάματα, είναι πραγματικά κρίμα να χαθεί έτσι ο Σίνγκλτον, τον οποίο αν μείνει ελεύθερος έχω την αίσθηση ότι θα κυνηγήσει ο ΟΣΦΠ.

Μπουρούσης, Καλάθης, Φώτσης: Oι Έλληνες της παλιότερης φρουράς, οι οποίοι φέτος ήταν για να τους κλαιν' οι ρέγγες. Το πρόβλημα δεν είναι ότι ίσως θελήσουν να φύγουν, αλλά περισσότερο ότι ίσως δε μπορέσουμε να απαλλαγούμε από αυτούς και το ότι στην εποχή μας, δεν υπάρχουν διαθέσιμοι, έτοιμοι Έλληνες παίκτες. Τουλάχιστον από τους δύο πρώτους, γιατί ο Φώτσης μένει ελεύθερος το καλοκαίρι και είναι απίθανο να ανανεώσει. Άλλωστε το μόνο ρόλο που θα μπορούσε να παίξει στην ομάδα (του κρίκου που συνδέει το παρελθόν με το παρόν), ίσως δεν έχει την προσωπικότητα να τον παίξει.

Γκιστ, Ρίβερς: Παίκτες ομάδας και οι δύο, με τον Γκιστ να βρίσκεται για πολλά χρόνια σε αυτήν και να μπορεί να αντιληφθεί πολύ καλύτερα από τους συμπατριώτες του την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ο ΠΑΟ τον πήρε από τα αζήτητα, τον ανέδειξε, ανέχθηκε ξενύχτια και μπάφους, τον στήριξε στον σοβαρό τραυματισμό του. Σίγουρα νιώθει ότι έχει απλήρωτα γραμμάτια προς τον Γιαννακόπουλο και δεν είναι αρκετά αχάριστος για να το τραβήξει στα άκρα. Γενικώς αντιλαμβάνεται καλύτερα το όλο πλαίσιο της ομάδας έξω από το αγωνιστικό κομμάτι. Ο Ρίβερς είναι άνθρωπος χαμηλών τόνων, δείχνει εδώ και μήνες ότι του αρέσει η ομάδα, ο Δ.Γ. έχει δημοσίως πει ότι τον θέλει για πάντα στον Παναθηναϊκό, οπότε πάει με το flow και μάλλον μένει, όπως λογικά και ο Γκιστ.

Παππάς, Χαραλαμπόπουλος, Μποχωρίδης; Ο πρώτος είναι παίκτης - οπαδός, πιθανόν θα το καταπιεί ενώ δεν αποκλείεται να δικαιολογήσει μέσα του σε έναν βαθμό την απόφαση του προέδρου. Νομίζω πως αν ένας παίκτης του Παναθηναϊκού μπορεί να αντιληφθεί την ιδιοσυγκρασία του προέδρου του, αυτός είναι ο Παππάς. Οι άλλοι δύο, απλά φορτώνονται με έξτρα άγχος καθώς καλούνται να μεταμορφωθούν σε αυτό το οποίο χρειάζεται ο ΠΑΟ (Έλληνες της επόμενης ημέρας) μέσα σε ένα κλίμα μεταξύ ακραίου άγχους και... τρομοκρατίας. Καλό θα ήταν να δοθούν και οι δύο δανεικοί και τη θέση τους να πάρουν άλλοι Έλληνες για να συμπληρώσουν απλά το ρόστερ της επόμενης σεζόν, τύπου Μπογρη και Αθηναίου (τυχαία ονόματα), οι οποίοι θα κάνουν τις χαμαλοδουλειές χωρίς την πίεση των προσδοκιών που απορρέει από τη μικρή ηλικία.

Και τι τελικά πέτυχε 

Χωρίς πολλά λόγια, τη διάλυση της ομάδας από Απρίλιο μήνα. Είναι όλοι οι παίκτες του ΠΑΟ για πέταμα; Σαφώς όχι. Αντιθέτως θα έλεγα. Διέπονται από λάθος νοοτροπία κάποιοι από αυτούς; Σαφώς ναι. Σε αυτήν την περίπτωση ο διοικητικός ηγέτης της ομάδας έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο δρόμους: το leading by voice και το leading by example. Ο Δημήτρης διάλεξε για ακόμα μια φορά τον πρώτο δρόμο θεωρώντας ότι το σοκ που χρειάζεται η ομάδα αυτή τη στιγμή, είναι να κάνει τον Μπαμπούλα. Δυστυχώς η απόφασή του φαίνεται να του έχει ήδη γυρίσει μπούμερανγκ. Το μόνο που κέρδισε, είναι αρνητική δημοσιότητα για την ομάδα, ξενερωμένους παίκτες και μια τελική ευθεία προς τον τελευταίο στόχο της χρονιάς, που μοιάζει πλέον με αγγαρεία στα μάτια των παικτών. 

Ένας νηφάλιος διοικητικός ηγέτης θα περίμενε την ομάδα να επιστρέψει στην Αθήνα και με ηρεμία θα ζύγιζε τις καταστάσεις. Για παράδειγμα, μπορεί να μετατραπεί ο Τζέημς σε παίκτη συνόλου, η τουλάχιστον να χρησιμοποιηθεί με τρόπο που το στυλ παιχνιδιού του θα είναι περισσότερο ωφέλιμο για την ομάδα του, και λιγότερο ζημιογόνο; Θα το αποφασίσει ο προπονητής και αν η απάντηση είναι καταφατική, θα συζητήσει μαζί του και θα δουλέψει προς αυτήν την κατεύθυνση. Δε μπορεί; Ευχαριστούμε και καλή συνέχεια, εκ στόματος Πασκουάλ.

 Όλη η Ευρώπη παρακολούθησε τη σειρά με τη Φενέρ, η "τιμωρία" ενός παίκτη θα έρθει από το επόμενο συμβόλαιό του, τότε που θα αξιολογηθεί αντικειμενικά από τον εκάστοτε ενδιαφερόμενο, η εικόνα του και τα πεπραγμένα στην προηγούμενη ομάδα του. Η επιστροφή με πούλμαν από την Κωνσταντινούπολη για τον παίκτη δεν είναι τιμωρία, είναι παραλογισμός στα όρια της σχιζοφρένειας. Και το χειρότερο απ' όλα είναι πως τέτοια ακριβώς περιστατικά είναι που κάνουν μια ομάδα ελκυστικό, ή αποκρουστικό εργασιακό προορισμό...

 Καληνύχτα και καλή μας τύχη.