Στην πρώτη γραμμή είναι φυσικά οι επικρίσεις, καθώς όσο να ναι δεν είναι αυτός ένας ενδεδειγμένος τρόπος να αντιδράσει κανείς σε έναν αποκλεισμό. Ήδη γράφτηκαν και θα γραφτούν διάφορα περί τρόπου διοίκησης, προγραμματισμού και διαχείρισης του έμψυχου δυναμικού. Αυτη την στιγμή μάλιστα ο Πέτρος πρέπει ήδη να είναι (όπως κι εγώ) επάνω από το πληκτρολόγιο, υποθέτω βγάζοντας τα σώψυχα του σε ένα (δίκαιο) παραλήρημα κριτικής. Το ίδιο υποθέτω θα ήθελαν να κάνουν και άλλοι φίλοι της ομάδας, οι οποίοι σίγουρα την πονάνε και όσο να ναι έχουν την αγωνία τους. Τα πειράγματα και το χιούμορ είναι φυσικά μέρος του κάδρου, όμως υπογραμμίζονται κυρίως από την αποστροφή στις πρακτικές του προέδρου και την (λογική) αποδοκιμασία.
Ε λοιπόν, είστε όλοι αχάριστοι!
Το '87 άρχισαν όλα. Οι εικόνες που συνοδεύουν μέχρι και σήμερα το μπασκετικό Big Bang δεν έρχονται μόνο μέσα από το γήπεδο. Είναι η γεμάτη Ομόνοια και η γιαγιά μου που έτρεχε πάνω κάτω λες και είχε αρπάξει φωτιά ο κώλος της. Την επόμενη μέρα στο σπίτι είχαμε σνίτσελ, κάτι που ίσως δεν ακούγεται και τόσο ελκυστικό, αλλά εμενα 8 χρονών ήταν το αγαπημένο μου φαγητό, μαζί με πατάτες βεβαίως. H ανάμνηση αυτή δεν αφορά κανέναν, ίσως όμως τις επόμενες κάποιοι τις θυμάστε. Το '87 από μόνο του θα ηταν ένα τίποτα.
Η γενιά μου μεγάλωσε με τα ανδραγαθήματα της εθνικής των τεράτων, τις πορείες του Αρη στην Ευρώπη, τον ΠΑΟΚ, και την τρομερή δεκαετία του '90, τότε που μύριζε μπάσκετ μέχρι και στις τουαλέτες. Όλα αυτά δεν συνέβαιναν μόνα τους, αλλά συνοδεύονταν από ιστορίες μπασκετικής τρέλας, οι οποίες μέσα στον παραλογισμό τους συμπληρώνουν τώρα ιδανικά το κάδρο της νοσταλγίας. Το φάιναλ φορ της Γάνδης το '88 επισκίασε κατά ένα τρόπο μια μαύρη γάτα. Στη θέα του εμβλήματος του ξενοδοχείου που διέμενε ο Αρης, λέει ο μύθος πως ο Ιωαννίδης έβγαλε σπυριά, αν και δεν ήξερε από πριν τι ακριβώς τον περίμενε. Το έμαθε αργότερα και έγινε χαμός. Είναι δυνατόν ένας προπονητής αυτής της κλάσης να δίνει σημασία σε τέτοια πράγματα; Τότε ήταν. Αργότερα , το 1995, και όπως μας θύμησε πρόσφατα και το sport24 σε ένα ωραίο αφιέρωμα, η γάτα πήρε το πρόσωπου του Κώστα Βερνίκου, ο οποίος έγινε άθελα του υπεύθυνος για ένα διαζύγιο που στις αρχές της συνεργασίας του Ξανθού με τον Ολυμπιακό έμοιαζε απίθανο.
Όσο αυτά συνέβαιναν, στα γήπεδα παιζόταν και μπασκετ. Ο Ρόι Τάρπλει πιάστηκε στα χέρια με τον Παπαδάκη το βράδυ πριν τον τελικό του '94 και ξενύχτησε ως το πρωί με ένα καφάσι μπύρες. Δεν ήμουν εκεί, αλλά όλοι το ξέρουν, με τις παραλλαγές στην ιστορία να είναι μικρές. Την ίδια χρονιά και λίγο αργότερα , η εθνική έγινε μπάχαλο λίγο πριν το μουντομπάσκετ του Τορόντο, με τον Φασούλα πρωτοστάτη σε μια ανταρσια γεμάτη τσιγάρα και πούρα, που δεν ταίριαζε σίγουρα σε συγκρότημα που πάει για να μπει στην τετράδα του κόσμου. Ο Βασιλακόπουλος στήριξε τότε έναν παίκτη σε μετωπική κόντρα απέναντι σε έναν προπονητή, με τον Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου να επιστρέφει άρον άρον στην Αθήνα για αναλάβει τελικά ο Δενδρινός. Υπάρχουν γραμμένα σχεδόν παντού και, ειλικρινά, κανένα περιστατικό δεν βγάζει νόημα. Ούτε φυσικά τα καμπαρέ που κατέβηκαν στο παρκέ του ΣΕΦ αντί του Παναθηναϊκού, στον τέταρτο τελικό της σεζόν 92-93, και μετά την απόφαση της διοίκησης Γιαννακόπουλου να απέχει η ομάδα ως ένδειξη (διαιτητικής) διαμαρτυρίας. Θα έλεγε κάποιος πως σε αυτό τον μπασκετικό μικρόκοσμο δεν υπήρχαν παρά λίγοι λογικοί άνθρωποι.
Δεν θα ήμασταν τίποτα χωρίς αυτά εμείς τα μωρά του 87. Από το πρωί της Τετάρτης γράφεται μια ανάλογη ιστορία με τις παραπάνω, και νεαρότεροι θεατές αποκτούν και εκείνοι τις δικές τους ιστορίες. Πες εμείς σοβαρέψαμε κάπως και οι μεγαλύτεροι από εμάς βαριούνται, αλλά κανένας μας δεν έχει το δικαίωμα να μην αφήσει τους υπόλοιπους να το απολαύσουν . Και ευτυχώς, υπάρχουν τα social media, τα οποία είναι έτοιμα να μετατρέψουν το δράμα σε μια instant classic διήγηση μπασκετικής παράνοιας. Ο παράφρονας πρόεδρος, οι βαριεστημένοι παίκτες, οι αντάρτες, οι πιστοί στρατιώτες, τα ΚΤΕΛ, το μπατμομπίλ, ο Τερκενλής.
https://twitter.com/gavrojim007/status/857229559950966784
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι συγγραφέας. Θα πρέπει να τον ευγνωμονούμε, όπως το ίδιο πρέπει να κάνουμε και με τους παίκτες που σήκωσαν μπαϊράκι. This is history in the making. Είναι υπεροχο , είναι συγκλονιστικό. Το πούλμαν παίρνει την θέση του στο σύμπαν με τα απίθανα παρά-αθλητικά γεγονότα και η θέση είναι περίοπτη, όπως ακριβώς του αξίζει.
Μα εδώ ο κόσμος χάνεται και εσυ κάνεις πλάκα, θα μου πείτε; Πράγματι, ξέρω, το brand name της ομάδας ίσως πάει κατά διαόλου, κορμός πλέον είναι δύσκολο να δημιουργηθεί, κανείς νέος παίκτης δεν θα έρθει να παίξει για αυτό το αφεντικό κ.ο.κ. E και; Το πολύ πολύ να χαθεί ένα πρωτάθλημα, σιγά πια και το δράμα. Του χρόνου τα πάντα θα είναι και πάλι στην θέση τους, διανθισμένα με την πολύτιμη ομορφιά μια ανεπανάληπτης ιστορίας. Ο Παναθηναϊκός θα έχει στόχους, το πιθανότερο είναι μέσα Μαρτίου να είναι μέσα σε αυτούς, και θα έχει το πούλμαν ως πολύτιμη παρακαταθήκη. Και εν πάσει περιπτώσει, αφήστε τα παιδιά που γνώρισαν το μπάσκετ αργότερα από το 87 να το ευχαριστηθούν, παλιοαχάριστοι.
Ό Τάρπλει ήταν την σεζόν 93 - 94 ο καλυτερος παίκτης της Ευρωπης. Μετά το μεθύσι, στον τελικό δεν βλεπόταν και έτσι μοιραία ο Ολυμπιακός αφέθηκε στο , ήδη στραβωμένο για μήνες, χέρι του Πάσπαλι(ε). Οταν ο Κορνιλιους Τόμπσον ευστόχησε, ο Αλβέρτης και ο Οικονόμου πανηγύρισαν μαζί με πολύ κόσμο και εμένα με έπιασαν τα κλάματα. Καθώς έβγαινα από το γήπεδο μες στον ιδρώτα, ένας τύπος γύρω στα 30 με μακριά μαλλιά, καφέ δερμάτινο τζάκετ και μυτερές μπότες, έβαλε το χέρι του στο σβέρκο μου. Φορούσε πράσινο κασκόλ. "Μην στενοχωριέσαι ρε, θα έρθουν άλλα". Την κράτησα αυτή την κουβέντα και όταν αυτά ήρθαν τρία χρόνια αργότερα, δεν ξαναπήρα τετοια πράγματα στα σοβαρά.
