Μετά τον Ναβάρο, ο Μάικλ ήταν για εκείνα τα τέσσερα χρόνια (2009 -13) ο δεύτερος πιο σημαντικός παίκτης της Μπαρτσελόνα. Ο Πασκουάλ έκανε σε αυτό το διάστημα κάτι που αργότερα επεδίωξε να εφαρμοσει με τον Κώστα Παπανικολάου και τον Στράτο Περπέρογλου. Αντέστρεφε συχνά τις αρμοδιότητες ανάμεσα στις θέσεις 3 και 4 στην επίθεση, τουλάχιστον σε ο,τι αφορά των χώρο που κινούνταν οι παίκτες. Ετσι ο Μάικλ, ένα τριάρι σχετικά χαμηλό, αλλά με όγκο , δύναμη και ταχύτητα ανώτερη των αντιστοιχων αντιπάλων, βρισκόταν πολύ συχνά να επιτίθεται στο χαμηλό ποστ, εκεί όπου είχε πλεονέκτημα απέναντι στους πάντες. Η εποχή των stretch bigs είχε εξάλλου ήδη έρθει, και έτσι οι Λόρμπεκ-Μόρις (η αργότερα ο CJ Wallace) μπορούσαν να αποζημιώσουν για την "χαμένη" απόσταση, κινούμενοι συνήθως σε χώρους που σήμερα είναι συνυφασμένοι με το mid-range. Τότε όμως, ένας σταθερός ψηλός σουτέρ από τα 5 μέτρα ήταν όπλο, όχι αστεία, και αυτή η αντιστροφή έκανε πολλές ομάδες να αμύνονται με τρόπους που δεν είχαν συνηθίσει.
Μέσα από αυτόν τον ρόλο, ο Μάικλ λειτουργούσε στην Μπάρτσα ως δευτερογενής πηγή δημιουργίας, μετά τον Ναβάρο ή τον Ρούμπιο. Δεν έβγαζε πολλές ασίστ, αλλά έφτιαχνε τις δικές του φάσεις εάν η επίθεση κολλούσε, πάντα μέσα από την ρακέτα ή από το πλάι με κάποιου είδους ντράιβ. Είναι χαρακτηριστικό πως όσο καιρό έμεινε στους μπλαουγκράνα σούταρε σχεδόν συνέχεια δίποντα , με τις αναλογίες να προσεγγίζουν μέχρι και το 5,5 προς 1, κάτι διόλου τυπικό για τη θέση. Ο πρώην παίκτης του Μακεδονικού ήταν γενικά ένα είδος μπαλαντέρ, ή αν θέλετε μια εγγύηση πως σε ένα μη συνηθισμένο μέρος του γηπέδου θα συνέβαινε για την ομάδα κάτι ευνοϊκό , όταν τα υπόλοιπα δεν συνέβαιναν σωστά. Για να πάρετε μία ιδέα της δράσης του στο χαμηλό ποστ, μπορείτε να παρακολουθήσετε το παρακάτω βίντεο, όπου αξίζει να έχετε τα μάτια σας και στον παίκτη που παίζει την θέση 4 (Λόρμπεκ).
Φυσικά, ο small forward των κυρίαρχων μπλαουγκράνα ήταν αιχμή του δόρατος τόσο στο transition, όσο και στην άμυνα, όμως αυτά τα στοιχεία ελάχιστα απασχολούν τον σημερινό ... Παναθηναϊκό. Οι πράσινοι, παρά την απουσία του Γκιστ, έχουν μία από τις καλύτερες άμυνες της διοργάνωσης, καθώς εκτός από τα κατάλληλα εργαλεία, διαθέτουν και προπονητή που δίνει έμφαση στις αμυντικές συνεργασίες. Κρατούν τους αντιπάλους σε χαμηλά ποσοστά (46.50% true shooting) και κατεβάζουν την παραγωγή τους, ενώ παράλληλα τρέχουν ικανοποιητικά το γήπεδο με τον "νέο Καλάθη", τον Τζέιμς και τους γρήγορους πλάγιους σουτέρ (Ρίβερς, Νίκολς). Εκεί που εμφανίζουν πρόβλημα είναι στο σετ παιχνίδι όταν οι αρχικές συνεργασίες στα γκαρντ ή τα τα post-up του Μπουρούση δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Αυτό ακριβώς συνέβη απέναντι στην Μπαρτσελόνα, εκεί όπου φανερά χρειαζόταν ένας παίκτης - αντίδοτο στην πίεση, που θα μπορούσε να δώσει συνέχεια στην ροή μέσω της ατομικής πρωτοβουλίας. Ο ΠΑΟ, εξάλλου, πλην των Μπουρούση - Τζέιμς, δεν έχει έξτρα παίκτη με μεγαλο ρεπερτόριο εκτέλεσης, κάτι που αφορά κυρίως τους πλάγιους. Ρίβερς, Φελντέιν, Νίκολς, Φώτσης, και Γκάμπριελ διαθέτουν πολύ καλό στατικό σουτ, αλλά μέχρις εκεί. Ακόμη και οι δύο πρώτοι υπάρχει τρόπος να μαρκαριστούν αν βάλουν την μπάλα κάτω.
Ο Πασκουάλ φαίνεται πως είχε διαγνώσει από πριν αυτό το πρόβλημα, για αυτό και δεν έχασε την ευκαιρία να κινηθεί για τον Τζεντίλε. Ο Ιταλός διαθέτει αγωνιστικά ακριβώς τα στοιχεία που λείπουν από το τριφύλλι, τα οποία τυχαίνει σε μεγάλο βαθμό να συμπίπτουν με εκείνα του Πιτ Μάικλ. Είναι ένας φόργουορντ που του αρέσει να κινείται στο χαμηλό ποστ και να παίρνει την επαφή, μπορεί να τελειώσει φάσεις με διαφορετικούς τρόπους , όπως φυσικά και να βάλει την μπάλα κάτω περνώντας το μαρκάρισμα. Επίσης, και αυτό είναι σημαντικο, μπορεί να εκτελέσει υπό πίεση, κάτι που αναγκάζει μια άμυνα να στείλει βοήθεια. Με εκείνον στο ρόστερ, ο προπονητής του αποκτά ένα επιπλέον όπλο στην προσπάθεια του να βρει χώρους για να κινήσει την μπάλα, ένα όπλο πολύ διαφορετικό από όσα έχει στα χέρια του.
Μέ βάση όλα τα παραπάνω, βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι πολύ ενδιαφέρον. Η κοινή πεποίθηση είναι πως για να ταιριάξει στον Παναθηναϊκό, ο Τζεντίλε θα πρέπει να αλλάξει νοοτροπία. Αυτό φυσικά ισχύει σε ο,τι αφορα την συμπεριφορά του στα αποδυτήρια, καθώς εδώ τα πρώτα βιολιά είναι αλλα. Σε ο,τι αφορά τα αμιγώς αγωνιστικά όμως, ίσως ο Ισπανός κόουτς περιμένει και θέλει να δει ο,τι ακριβώς ήξερε. Με άλλα λόγια, ίσως να θέλει από τον νεοαποκτηθέντα να μην αλλάξει καθόλου. Ο Αλεσάντρο έρχεται για να πάρει φάσεις επάνω του, να τελειώσει μέσα στον χαμό σκοτωμένες επιθέσεις, και να ποστάρει, να ποστάρει, να ποστάρει. Υποιψάζομαι πως όταν λείπει από την πεντάδα ο Μπουρούσης, το σημείο αναφοράς στην ρακέτα θα είναι εκείνος, όπως περίπου ήταν κάποτε ο Μάικλ στην Μπαρτσελόνα. Όσο περισσότερο πειστεί να πασάρει ο Τζεντίλε θα είναι προς όφελος των υπολοίπων, όμως δεν φαντάζομαι πως ο Πασκουάλ θα μπει απ'ευθείας στα πιο δύσκολα, ούτε πως θα επιχειρήσει να τον μετατρέψει ξαφνικά σε έναν πλήρη point forward που βλέπει γήπεδο με την ίδια ικανότητα που βλέπει καλάθι.
Το τελευταίο θα ήταν φυσικά ιδανικό. Προς το παρόν όμως, και καθώς θα χρειαστεί από όλους η απαραίτητη υπομονή, ο Παναθηναϊκός έχει εντάξει στο δυναμικό του το γρανάζι εκείνο που θα ξεκολλήσει το κάρο από την λάσπη. Ενα τριάρι που κάνει (όχι 100% ακριβώς) ο,τι και ένας παλιός αγαπημένος small forward του προπονητή του. Ο Πασκουάλ έχει πλέον τον λόγο.
Σημείωση : Αραγε τι συμβαίνει με το περιφερειακό rotation των πρασίνων; Εάν ο Πασκουάλ υπολογίζει λιγότερο τον Παππά, τότε προφανώς αυτό δεν γίνεται να μείνει τόσο κλειστό. Ρίβερς, κάτι άλλο, λίγο Τζεντίλε και εκεί, ή απλώς ο Ελληνας γκαρντ θα ξαναπαίξει κάμποσο.
Σημείωση 2 : Εχω τον ιδανικό γείτονα, το σκέφτομαι συχνά. Το Σάββατο είχε βάλει κάρβουνα, και επάνω τους μπιφτέκια και μοσχαρίσια σουβλάκια. Του πήγα ένα Κτήμα Αλφα, Tannat, του 2010. Παιδιά, φανταστικό, όχι μαλακίες.
