Λίγες μέρες πριν γράφαμε από εδώ πως ο Παναθηναϊκός σουτάρει φέτος περισσότερα τρίποντα και με καλύτερο πσοσοστό, κάτι που βασικά οφείλεται όχι τόσο στον προπονητή, όσο στην στελέχωση, η οποία είναι τελείως διαφορετική από πέρυσι. Γράφαμε επίσης πως όσο να ναι η αύξηση του ποσοστού είναι ενθαρρυντική, και πως λογικά όσο περνάει ο καιρός οι λειτουργίες θα γίνονται καλύτερες, καθώς ο Πασκουάλ ακόμη μαθαίνει. Και ήρθε το παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα...
Στο Παλάου Μπλαουγκράνα το τριφύλλι έκανε μάλλον την χειρότερη του εμφάνιση μέσα στη σεζόν, παρά το γεγονός ότι έπαιξε γενικά καλή άμυνα. 72 πόντοι παθητικό δεν είναι ντροπή, μάλλον είναι παράσημο. Στην άλλη άκρη του παρκέ όμως, έγιναν τέρατα, με τον Παναθηναϊκό όχι μόνο να σουτάρει άσχημα, αλλά και να μην βρίσκει ελεύθερα σουτ. Βέβαια, έπαιζε πιθανότατα απέναντι στην καλύτερη άμυνα της Ευρώπης, κάτι που δεν είναι αμελητέο. Από την άλλη, και οι καλύτερες άμυνες υπάρχει τρόπος να σπάσουν, αρκεί ο αντίπαλος να έχει τα όπλα. Και εδώ είναι που ξεκινά μία μεγάλη συζήτηση, στην οποία θα μπούμε ευθύς αμέσως . Από το ρόστερ του τριφυλλιού φαίνεται πως κάτι λείπει, ειδικά από τη στιγμή που τραυματίστηκε ο Γκιστ. Τι να είναι αυτό άραγε;
Πρώτα πρώτα να πούμε πως ο Παναθηναϊκός μπορεί να σουτάρει περισσότερα τρίποντα και με (λίγο πλέον) καλύτερα ποσοστά από πέρυσι, αλλά γενικά δεν έχει βρει ακόμη ρυθμό στην επίθεση. Είναι τελευταίος σε true shooting%, μία στατιστική κατηγορία που ενσωματώνει και τις (κακές) βολές, και σίγουρα δεν μοιάζει με "ομάδα Πασκουάλ" σε αυτό το κομμάτι. Ενας εμφανής λόγος είναι πως ο Ισπανός κόουτς καλείται να δουλέψει με ένα ρόστερ που δεν επέλεξε, και αυτό είναι κάτι πολύ πολύ δύσκολο. Οι φίλοι του ΠΑΟ θα έπρεπε να περιμένουν σκαμπανεβάσματα, ειδικά από τη στιγμή που ο Τζέιμς μόλις μπήκε στην ομάδα και ο Γκάμπριελ δεν έχει και τόσο μεγάλη σχέση με τον προκάτοχο του. Ο κόουτς καλείται να βρει διαφορετικούς τρόπους να αξιοποιήσει το νέο απόκτημα, από εκείνους που είχε επιλέξει για να εκμεταλλευτεί τα προσόντα του Γκιστ. Και όσο κι αν φαίνεται ότι οι προκλήσεις βρίσκονται στα αμυντικά κενά, άλλο τόσο αυτές τις συναντά κανείς στην επίθεση.
Σκριν και επιθετική ροή
Ο Γκιστ βλέπετε ήταν (και είναι) μία μονάδα πολύτιμη για προπονητές που θέλουν κίνηση μακριά από τη μπάλα. Όπως είχαμε δει και σε παλαιότερο κομμάτι, ο Αμερικάνος έπαιζε κομβικό ρόλο στην επίθεση της ομάδας , διότι ήταν ο καλύτερος σκρίνερ της. Ο Πασκουάλ επέλεγε να δημιουργεί χώρους στο πλάι ή στη base line βασιζόμενος στην συνεχή κίνηση του βασικού του power forward, στην δύναμη και στις πολύ σωστές τοποθετήσεις του στην παρεμπόδιση του αμυντικού. Μέσω των σκριν του Γκιστ, ο ΠΑΟ έβγαζε καλά σουτ ή τουλάχιστον δημιουργούσε προϋποθέσεις ώστε μια άμυνα να χάσει για λίγο κάποιον "πράσινο" παίκτη. Συνήθως, όταν συμβαίνει αυτό, τότε αρχίζουν οι περιστροφές και μία επίθεση αποκτά κίνηση, ακόμη και αν δεν διαθέτει και τους καλύτερους δημιουργούς. Όταν όμως τα σκριν δεν είναι καλά, τότε πρέπει να βρεθεί κάποιος να βάλει την μπάλα κάτω για να περάσει τον προσωπικό του αντίπαλο. Χμ...
Στη Βαρκελώνη, πολλά από τα επιθετικά προβλήματα των πράσινων έμοιαζαν να ξεκινάν ακριβώς από ο,τι μόλις περιγράψαμε. Πρώτον, τα σκριν μακριά από τη μπάλα ήταν (ελλείψει Γκιστ) μέτρια , και δεύτερον δεν υπήρχε ροή. Ας δούμε πρώτα ένα post up, και ας παρατηρήσουμε τον Νίκολς (παίζει στο 4 ) από την αρχή της φάσης μέχρι το τέλος της.
Όπως μόλις θα διαπιστώσατε, αυτή δεν είναι μία επίθεση που μπορεί να οδηγήσει σε κάτι καλό, εκτός αν ο Μπουρούσης τελειώσει την φάση μόνος του. Τα τρία σκριν του Νίκολς σε Καλάθη (δις) και Ρίβερς δεν κάνουν την άμυνα να παλέψει για τίποτα. Επιπλέον, δεν φαίνεται να υπάρχει πουθενά ένας παίκτης - στήριγμα στον ψηλό, ώστε αν δεν καταφέρει εκείνος να πάρει καλή θέση, τότε να ξεκινήσει κάτι διαφορετικό. Ακόμη πιο χαρακτηριστικό αυτού του προβλήματος ροής, είναι το παράδειγμα που ακολουθεί, στο οποίο μάλιστα η Μπαρτσελόνα έχει αφήσει αμυντικά κενά.
Ο Νίκολς κάνει ένα καλό σκριν αυτή τη φορά και βρίσκεται μόνος του με τον Ράις στην κορυφή. Από τη στιγμή που ο κοντός πάει επάνω του, εκείνος το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να πασάρει σε άλλον μαρκαρισμένο παίκτη, και δη στον Ρίβερς. Εκείνος με τη σειρά του δεν βρίσκει τον καλό του διάδρομο (τον αριστερό), τον οποίο έχει κλείσει αριστοτεχνικά ο Κλαβέρ. Η μόνη επιλογή είναι ένα μαρκαρισμένο δεξί ντράιβ, το οποίο δεν οδηγεί πουθενά.
Το πρόβλημα του ΠΑΟ φαίνεται σε όλη του την έκταση. Aν ο πλέι μέικερ δεν δημιουργήσει κάποιο ρήγμα και αν ο Μπουρούσης είναι εκτός φάσης, τότε δύσκολα βρίσκεται κάποιος που να προκαλέσει ανισορροπίες. Για να μετρήσουμε λίγο τους φόργουορντ.
- Ο Ρίβερς δεν είναι ακριβώς στατικός σουτέρ, αλλά περίπου είναι. Η αλλαγή κατεύθυνσης στην τρίπλα δεν είναι το φόρτε του, και για να περάσει προσωπικό αντίπαλο χρειάζεται το πρώτο βήμα του να είναι "ελεύθερο". Αρα να βγει από ένα ... πολύ καλό σκριν.
- O Nίκολς είναι στατικός σουτέρ.
- Ο Φώτσης πλέον το ίδιο.
- Ο Γκάμπριελ επίσης.
Τουλάχιστον ο Γκιστ έδινε την επιλογή του πικ εν ρολ και κάποιο έστω παιχνίδι στο λόου ποστ. Πλέον, τα φτερά της επίθεσης είναι γεμάτα με παίκτες που έχουν δύο κοινά χαρακτηριστικά. Πρώτον, σουτάρουν καλά. Δεύτερον, δεν βάζουν (άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο) την μπάλα κάτω, ώστε να περάσουν εύκολα το μαρκάρισμα. Και από την στιγμή που δεν υπάρχει ένας σούπερ σκρίνερ σαν τον Γκιστ, τότε όλοι αυτοί βρίσκονται συχνά με τον αμυντικό κοντά τους.
Συμπεράσματα της επιστημονικής έρευνας.
Ο Παναθηναϊκός σουτάρει φέτος περισσότερα τρίποντα και με καλύτερα ποσοστά, κάτι που κυρίως οφείλεται στο ότι έχει παίκτες να τα σουτάρουν. Από εκεί και πέρα, και με την απουσία του Γκιστ, αυτό που φαίνεται να αναζητά είναι έναν παίκτη να δημιουργήσει, όχι απαραίτητα με πάσα, αλλά μέσω της προσωπικής ενέργειας και κυρίως από το πλάι, ώστε να εξασφαλίζεται η συνέχεια της επίθεσης. Εχει δύο τρεις τέτοιους, αλλά πρώτον αυτοί βρίσκονται στα γκαρντ και στη θέση του σέντερ, και δεύτερον
δεν γίνεται να παίζουν για μεγάλα διαστήματα μαζί για διάφορους λόγους.
Είναι απόλυτα θεμιτό να ζητούν πολλοί (και ίσως και η ομάδα, αν και δεν είμαι σίγουρος) έναν ακόμη γκαρντ με οργανωτικά χαρακτηριστικα. Μπορεί να βοηθήσει, και ίσως απελευθερώσει και τον Τζέιμς από τον πνευματικό φόρτο. Παρόλα αυτά, έτσι όπως είναι στελεχωμένος ο ΠΑΟ στις θέσεις των φόργουορντ, ακόμη περισσότερο χρήσιμος δείχνει ένας πλάγιος παίκτης με πλουσιότερο ρεπερτόριο από αυτούς που κατέχουν τώρα τα πόστα. Υπό αυτή την έννοια η επιλογή Γκάμπριελ δείχνει κάπως παραταιρη, όμως ας μην πέφτουμε στην εύκολη κριτική. Ο κόουτς ίσως ξέρει καλύτερα. Ο ίδιος βέβαια, κάποτε έστηνε την Μπαρτσελόνα γύρω από την μεγάλη γκάμα κινήσεων του Πιτ Μάικλ, και αργότερα επέλεξε τον Κώστα Παπανικολάου - στα καλά του - και τον Στράτο Περπέρογλου. Τι λέτε, δεν μοιάζει να του λείπει κάποιο ανάλογο εργαλείο για να πλησιάσει την ποικιλία που μας είχε συνηθίσει στην Μπαρτσελόνα;
Φυσικά, όλα αυτά δεν σημαίνουν πως με τον καιρό δεν μπορεί να βρει την άκρη κάπως αλλιώς, π.χ. επιμένοντας πολύ στα σκριν, στους αυτοματισμούς ή παίρνοντας κάποιες διαφορετικές αποφάσεις σχετικά με την κατανομή των σχημάτων (π.χ. Τζέιμς και Παππάς μαζί θα έκαναν την ομάδα απρόβλεπτη). Θα έχει πολύ ενδιαφέρον να τα παρατηρούμε καθώς περνάει ο καιρός, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι Τζέιμς και Γκάμπριελ είναι ουσιαστικά δύο καινούριοι παίκτες για τον Πασκουάλ.
