O Άρης τερμάτισε τη σεζόν που ολοκληρώθηκε στην έβδομη θέση της regular season της Basket League, όμως δε συμπεριλήφθηκε στην λίστα των 28 ομάδων που εξασφάλισαν συμμετοχή στους ομίλους του BCL (σε αντίθεση με τον ένατο ΠΑΟΚ).  Η FIBA εξηγεί πως η σχετική προθεσμία κατάθεσης φακέλου συμμετοχής στην διοργάνωση εξέπνεε στις 17/6, άρα υπήρξε καθυστέρηση από πλευράς των κιτρίνων, ενώ ο επίσημος Άρης υποστηρίζει πως έστειλε «επιστολή στη ΦΙΜΠΑ αναφορικά με τη μη επιλογή της ομάδας στο Basketball Champions League, στην οποία εξηγεί ότι η επίσημη πληροφόρηση που είχε για το deadline των συμμετοχών ήταν πως είχε παραταθεί έως την Τετάρτη 22/6 και καλεί την Παγκόσμια Ομοσπονδία να μην καταστρατηγήσει τη βαθμολογία του εθνικού πρωταθλήματος και το BCL, βάσει της οποίας ο ΑΡΗΣ δικαιούται να αγωνιστεί στη διοργάνωση».

Το παραπάνω... μπέρδεμα έστειλε εν τέλει τον Άρη στο FEC - κι όχι στους ομίλους του BCL. Η ουσία είναι, σε κάθε περίπτωση, πως οι Θεσσαλονικείς επιστρέφουν στην Ευρώπη, για πρώτη φορά μετά τη σεζόν 2018-19. Είναι κάτι που ήθελε κι ο Γιάννης Καστρίτης, αλλά κι ένας παράγοντας που οδήγησε τον έμπειρο τεχνικό στην ανανέωση/παραμονή στον Άρη.

Η γνωστοποίηση της συμμετοχής του Άρη στο FEC προκάλεσε σε πρώτο στάδιο ποικίλες αντιδράσεις, θετικές κι αρνητικές. Όταν η... σκόνη έκατσε, η ζυγαριά στις συνειδήσεις του κόσμου έγειρε περισσότερο προς την αισιόδοξη οπτική των πραγμάτων. Ευρωπαϊκές βραδιές στο Παλέ ξανά, μετά από καιρό, αλλά και προοπτική μιας καλής πορείας στην διοργάνωση, αφού μη τρελαθούμε, στο FEC δεν παίζουν... μεγαθήρια. Αγωνιστικά, ο Καστρίτης θα είναι σε θέση να δουλέψει καλύτερα σε επίπεδο αγώνων τη νέα του ομάδα, η οποία σε σχέση με τα πρόσωπα που θα την απαρτίζουν, θα έχει μεγάλες διαφορές από πέρσι. Άρα, ομαλά (το καλό σενάριο) ή άγαρμπα (το απευκταίο), κάποιες διαδικασίες σχετικά με το "πάντρεμα" του νέου υλικού (5-6 νέοι ξένοι, συν ορισμένοι Έλληνες, περίπου τα 2/3 της δωδεκάδας με... μπακαλίστικη προσέγγιση), θα επιταχυνθούν.

Ωστόσο, υπήρχε και μια μερίδα ανθρώπων που δεν... ψήθηκε στην προοπτική του FEC. Υπάρχουν λόγοι για να συμβαίνει αυτό; Σίγουρα. Υπερτερούν όμως αυτοί οι λόγοι σε σύγκριση με τα αβαντάζ που (θα) προσφέρει στον Αυτοκράτορα η ευρωπαϊκή συμμετοχή; Ας το δούμε λίγο πιο διεξοδικά.

Ευρωπαϊκή συμμετοχή σημαίνει οικονομικό κόστος

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση πάνω σε αυτό. Από τη στιγμή που ο Άρης θα βγει στην Ευρώπη, ανεξαρτήτου διοργάνωσης, τα λειτουργικά του έξοδα αυξάνονται. Η ομάδα θα έχει ταξίδια, πιθανώς και μακρινά (το περσινό FEC είχε αρκετές «κοντινές» ομάδες από τα Βαλκάνια και την Τουρκία, αλλά εξίσου πολλές ήταν κι εκείνες από το Βέλγιο, την Δανία, την Ολλανδία και την Πορτογαλία), ενώ το ρόστερ που απαιτείται για δύο ματς την εβδομάδα δεν αρκεί να έχει 9-10 παίκτες κορμού, αντίθετα χρειάζεται λίγο μεγαλύτερο ροτέισον, άρα και παραπάνω συμβόλαια. Από 'κει και πέρα, δεν ξέρω ακριβώς τι μπόνους συμμετοχής/νικών/προκρίσεων δίνει το FEC στις ομάδες, αλλά σε κάθε περίπτωση τα έσοδα αυτά δεν μπορούν να συγκριθούν με τα αντίστοιχα του BCL.

H κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση της FIBA προσφέρει δεδομένα οικονομικό κίνητρο στα clubs, αλλά το FEC; Είναι σίγουρα πολύ, πολύ λιγότερα τα λεφτά. (Παρένθεση, για να επισημάνουμε το προφανές: ναι, στο BCL τα έσοδα είναι περισσότερα, αλλά συγχρόνως πρέπει κι η -εκάστοτε- ομάδα να αυξήσει σημαντικά τον προϋπολογισμού της, προκειμένου να φανεί ανταγωνιστική. Στο BCL με 400 χιλιάδες μπάτζετ είναι δύσκολο να δημιουργηθεί ομάδα με βλέψεις, αντίθετα στο FEC ένα ανάλογο ποσό είναι αρκούντως ικανοποιητικό για να οδηγήσει σε νίκες και κατ επέκταση σε μια αξιόλογη πορεία, μίνιμουμ ως τα νοκ-άουτ).

Τελευταίο, αλλά διόλου ασήμαντο, το τηλεοπτικό κομμάτι. Τα ματς της εν λόγω διοργάνωσης μεταδίδονται ελεύθερα, μέσω του Youtube. Πολυτέλεια για τον μπασκετόφιλο που μπορεί να δει δωρεάν όποιο ματς θέλει, όποτε θέλει, όμως συνιστά πρόβλημα κατά μια έννοια για τις ομάδες. Κανένα συνδρομητικό και κανένα κανάλι γενικώς δεν θα... σκοτωθεί να πληρώσει για να δείξει τα ματς του Άρη, τα οποία όπως είπαμε έχουν ιντερνετική κάλυψη από την διοργάνωση. Ακόμη κι αν κάποιο τηλεοπτικό μέσο έδειχνε ενδιαφέρον, το αντίτιμο θα ήταν πιθανότατα πολύ μικρό για το ταμείο των κιτρίνων.

Αλλά ας μη φέρνουμε την κατάστροφη, στον Άρη προφανώς και ξέρουν τι κάνουν. Η εταιρία θα συνεχίσει το μοντέλο της οικονομικής της εξυγίανσης (η τωρινή διοίκηση δεδομένα προσπαθεί κι έχει πετύχει πράγματα προς αυτήν την κατεύθυνση) κι η φιλοσοφία πάνω στην οικονομική της προσέγγιση θα παραμείνει περίπου η ίδια (ίσως μάλιστα το μπάτζετ στο τέλος-τέλος να είναι κι ελαφρώς αυξημένο), πατώντας ξανά σε ρεαλιστικά επίπεδο. Επομένως το όποιο κόστος της ευρωπαϊκής συμμετοχής, αναμένεται να καλυφθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από τους βασικούς χρηματοδότες της ΚΑΕ, όπως ο Αχ. Ρουσιαμάνης, όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ. Αυτό εξασφαλίζει πως, αν όλα πάνε καλά, η εταιρία θα είναι αργά ή γρήγορα "καθαρή". Και τότε, ναι, πράγματι, το BCL θα είναι πιο κοντά, στην λογική του να μη σκεφτεί κάποιος "μήπως το να παίξουμε στο BCL θα... τινάξουμε (οικονομικά) στον αέρα την προσπάθεια των προηγούμενων ετών;".

Η εμπορική αξία της διοργάνωσης

Αυτή τη στιγμή το FEC είναι η λιγότερο δυνατή ευρωπαϊκή διοργάνωση συλλόγων. Ουσιαστικά τη στελεχώνουν ομάδες που δεν θα μπορούσαν να «χωρέσουν» στο -αναβαθμισμένο σε επίπεδο ονομάτων- BCL. Η πλειοψηφία των ομάδων είναι από χαμηλής δυναμικότητας πρωταθλήματα. Λίγες είναι αυτές που ξεχωρίζουν. Πέρσι ήταν η Μπαχτσεσεχίρ που το κατέκτησε, η Ρέτζιο Εμίλια από την Ιταλία, που σχεδόν κάθε χρόνο παίζει εκεί και είχε πάρει το EuroChallenge το 2014, η Σαραγόσα της ACB, η Εϊλάτ από το Ισραήλ, κανά-δυό γερμανικές κι άλλες τόσες ρώσικες (που πλέον δεν υπάρχουν) με σοβαρό μπάτζετ για τα δεδομένα του FEC. Με βάση ευρωπαϊκές πηγές, στο νέο FEC έχουν δηλώσει συμμετοχή ως τώρα τα εξής clubs: Γκαζιαντέπ, Μπεσίκτας, Πετκίμ, Μέχελεν, Αμβέρσα, Μπάλκαν, Ρίλσκι, Απόλλων Πατρών, Χαποέλ Χάιφα, Χαποέλ Γκαλίλ Ελιόν, Τρεβίζο, Μπρίντιζι, Άνβιλ, Σλουπσκ, Οραντέα, Κραϊόβα, Πόρτο, Τσεντεβίτα, Γιόναβα, Κάλεβ Κράμο, Πέλιστερ, Τρέπτσα, Μόρναρ, Σαραγόσα, Σολέ, Ντόναρ, Γιάμτλαντ.

Θα μπορούσε ο Άρης κόντρα σε τέτοιου βεληνεκούς ομάδες να κάνει τρία sold out στο Παλέ, ώστε να «ρεφάρει» κάπως και στο οικονομικό; Η δυναμική του κόσμου του λέει μάλλον ναι, όμως αυτό εξαρτάται κι από την εικόνα του ίδιου του Άρη.

Αν οι κίτρινοι είχαν απέναντι τους Ούνικς, Άλμπα και Αρμάνι (τυχαία παραδείγματα, ομάδων που αντιμετώπισε ο Άρης τη σεζόν 2015-16 στο EuroCup), θα έκοβαν 16.000 εισιτήρια. Και κάπου εδώ έρχεται να κολλήσει ο ίδιος Άρης, ως μπασκετικό μέγεθος, των τριών Final 4 και των τριών ευρωπαϊκών τροπαίων που, αν μη τι άλλο, είχε συνηθίσει να βρίσκεται σε ένα άλλο επίπεδο. Άσχετα αν τα τελευταία χρόνια ο σύλλογος παρήκμασε.

Ο Άρης ήταν ομάδα της ελίτ - κι ο κόσμος του έτσι τον έχει στο μυαλό του. Προσωπικά θα πω πως όταν έχεις φτάσει στο 0 (διότι στο 0 είναι ο Άρης με αποχή τεσσάρων ετών από την Ευρώπη), δεν μπορείς να πας με τη μια στο 10. Πρέπει να περάσεις από χαμηλά στρώματα κι ενδιάμεσα στάδια. Η συμμετοχή στο FEC μπορεί να λειτουργήσει ως ένα τέτοιο σκαλοπάτι, για να έλθει αργότερα ένα ακόμη βήμα. Επίσης, θα βοηθήσει και τον σύλλογο ως προς το να προσελκύσει ξένους παίκτες - και δεν είναι δημοσιογραφικό κλισέ αυτό. Οι παίκτες θέλουν να παίζουν όσο το δυνατόν περισσότερα ματς στη σεζόν (τα 24-26 του πρωταθλήματος, είναι -πλέον- λίγα), να φαίνονται δηλαδή παραπάνω και αν αυτό συμβαίνει κι εκτός συνόρων, ακόμη καλύτερα για την προοπτική της καριέρας τους.

Μια στιγμή πάντως, καθώς σχετικά με αυτό που λέγαμε νωρίτερα περί δυναμικής του FEC, το 2003 ο Άρης πήρε το FIBA Champions Cup (το αντίστοιχο FEC του σήμερα), επιτυχία που πανηγυρίστηκε δεόντως - κι όχι άδικα. Με ποιες ομάδες είχε παίξει τότε; Τη Μπνέι Χασαρόν, το Μαρούσι, τη Σπλιτ και τον Κεραυνό στην α' φάση, τη Χαποέλ Τελ Αβίβ, τη Χίμκι και τη Στρασμπούρ στην επόμενη, την Λουκόιλ Ακαντέμικ στα προημιτελικά, τη Χέμοφαρμ στον ημιτελικό του F4 του Αλεξανδρείου και φυσικά την Πρόκομ στον μεγάλο τελικό. Το χάρηκε; Βεβαίως. Δεν λέμε ότι σώνει και καλά πάει να πάρει το FEC, ή να χτιστεί τέλος πάντων με βάση έναν τέτοιον στόχο. Όμως, θα είναι "κάτι" για τη σεζόν του (ασχέτως της εν Ελλάδι πορείας του) το να προχωρήσει σε μια ευρωπαϊκή διοργάνωση. Όπως "κάτι" ήταν και για τον Ηρακλή που πρόπερσι έφτασε ένα ματς πριν το F4 στο εν λόγω πρωτάθλημα.

Η ευρωπαϊκή συμμετοχή ως ρυθμιστής ολόκληρης της σεζόν

Πέρσι ο Άρης τα πήγε παραπάνω από καλά και σίγουρα καλύτερα του αναμενομένου, έχοντας όμως κι ένα μεγάλο αβαντάζ: το περιβόητο «ένα ματς την εβδομάδα». Το ίδιο... προνόμιο είχαν κι ομάδες όπως η Λάρισα κι ο Κολοσσός, που επίσης τα πήγαν σπουδαία. Ο δε ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ και το Λαύριο με το BCL, αλλά και το Περιστέρι, ο Ηρακλής κι ο Ιωνικός με το FEC, είχαν αστάθεια και η Ευρώπη σίγουρα τους κόστισε σε επίπεδο αποτελεσμάτων εντός των τειχών. Η ΑΕΚ έγινε αποτελεσματική και πάτησε πιο γερά στα πόδια της από τον Ιανουάριο και μετά, όταν είχε φύγει από πάνω της το βάρος της Ευρώπης. Και πάλι στον Άρη τώρα, όπου δε συζητάμε καν για το διάστημα Νοεμβρίου-Ιανουαρίου, κατά το οποίο λόγω covid, διακοπης «παραθύρου» και ρεπό, πρέπει να έπαιξε όλα κι όλα 4 ματς σε 70 μέρες. Οι παίκτες του, ο Καστρίτης και το επιτελείο «έλιωσαν» στις προπονήσεις, δούλεψαν πολύ μαζί. Το αποτέλεσμα της δουλειάς φάνηκε και στο γήπεδο. Η ομάδα είχε χρόνο να δημιουργήσει χημεία κι αυτοματισμούς. Την βοήθησε η συγκεκριμένη συνθήκη, καθώς άπαντες περίμεναν, φρέσκοι κι ανυπόμονοι, το παιχνίδι του Σαββάτου.

 Τι θα συμβεί όμως αν οι Θεσσαλονικείς γεμίσουν το καλεντάρι τους με έξι ακόμη ματς, με την ελπίδα πως θα προχωρήσουν περαιτέρω στην διοργάνωση κι αυτά θα γίνουν περισσότερα; Είπαμε και νωρίτερα πως χρειάζεται ένα λίγο μεγαλύτερο ρόστερ. Επίσης χρειάζεται κι ανάλογη διαχείριση από τον κόουτς. Θα είναι ένα μεγάλο τεστ και για τον ίδιο τον Καστρίτη. Ο προπονητής είναι φιλόδοξος κι είμαι σίγουρος πως θέλει να εξερευνήσει νέα πράγματα. Η Ευρώπη -έστω και μέσω του FEC- είναι ένα καινούργιο πεδίο για εκείνον. Η ομάδα θα δοκιμαστεί. Θα δει αν μπορεί να αντέξει. Μπορεί να χρειαστεί φερειπείν τη Τετάρτη να παίξει νύχτα στη Σουηδία, να επιστρέψει στην Μακεδονία και το Σάββατο το μεσημέρι να παίζει στην Ρόδο. Αλλά όλο αυτό θα κάνει καλό, αγωνιστικά, στο συγκρότημα, καθώς κακά τα ψέματα, ο Άρης... ξεσυνήθισε τα τελευταία χρόνια απ' την παραπάνω διαδικασία.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που η επικύρωση της συμφωνίας του Άρη με τον Καστρίτη προέκυψε μετά τη γνωστοποίηση της συμμετοχής της ομάδας στο FEC. Ο ίδιος εκτιμά -κι εδώ έρχεται η άλλη πλευρά του νομίσματος σχετικά με το παραπάνω "μείον"- πως τα κενά μεταξύ των αγώνων δεν θα είναι μεγάλα. Άρα ο Άρης θα βρει πιο εύκολα ομοιογένεια, χημεία, αυτοματισμούς κι οτιδήποτε άλλο χρειάζονται ώστε να "δέσει" ταχύτερα.

Στο διά ταύτα, σύσσωμος ο Άρης αγωνιστικά και διοικητικά, όπως κι οι φίλοι του, πρέπει να δουν το Europe Cup ως μια ευκαιρία προόδου του πρότζεκτ - κι όχι ως ένα... αναγκαίο κακό, μια αγγαρεία, ένα ξενέρωμα, όπως πριν κάποια χρόνια. Η συμμετοχή θα φέρει και το κίνητρο. Είναι ταυτόχρονα και το πάτημα του κουμπιού της επανεκκίνησης: o Άρης θα πρέπει να έχει ως στόχο να παίζει κάθε χρόνο στα κύπελλα Ευρώπης. Όχι απλώς να υπάρχει μάλιστα σε αυτά, αλλά να κάνει και βήματα εξέλιξης, που θα τον φέρουν ξανά σε επίκαιρη θέση. Για ποιο πράγμα; Μα φυσικά για να μπορεί να προσελκύει ξανά καλύτερους παίκτες, ξένους και μη. Η συνέχιση της οικονομικής εξυγίανσης κι η σταδιακή αποκατάσταση του ευρωπαϊκού brand name, εφόσον συνδυαστούν, δεδομένα θα οδηγήσουν τον Άρη σε καλύτερες μέρες.