Για να μπούμε στο θέμα μας, οι αλλαγές στο ευρωπαϊκό μπάσκετ (σε διασυλλογικό τουλάχιστον επίπεδο) μου έχουν προκαλέσει δυσφορία και επιφύλαξη, μαζί και μία τάση στο να στραφώ στο NBA από την ερχόμενη σεζόν.
Την αρχή για την μεγάλη ξενέρα την έκανε η Ευρωλίγκα, λανσάροντας ένα νέο και ακραίο φορμάτ, με ελιτίστικη μορφή να το περιβάλλει. Κατανοώ ποιός είναι ο λόγος πίσω από αυτό, το αμερικανίζειν (αυθαίρετη γλωσσοπλασία της στιγμής) είναι συνηθισμένη τακτική και τα λεφτά είναι πολλά, Άρη. Το κακό είναι ότι όσο και να το παλέψει ο Τζόρντι, η Ευρωλίγκα δεν έχει τα φόντα να γίνει NBA.
Η νέα δομή της διοργάνωσης είναι εχθρική ως προς το φιλοθεάμον κοινό που θέλει να ζήσει ανατροπές, εκπλήξεις, εντάσεις. Αν κάποιος θέλει να δει διαφορετικές ομάδες ανάμεσα στα "μεγαθήρια" (βλ. Καρσίγιακα πέρισυ, Νίζνι πρόπερισυ), ή να δει πως είναι τώρα ομάδες που μεσουρανούσαν κάποτε (βλ. Λιμόζ), θα απογοητευτεί. Μπορεί όλα αυτά τα χρόνια οι μικρότερες ομάδες να μην πήγαν μακριά, επομένως καταλαβαίνω την ανάγκη για αλλαγή του φορμάτ, αλλά τουλάχιστον προσέφεραν έντονα συναισθήματα! Όταν τη νέα σεζόν θα δούμε τον Ολυμπιακό εναντίον της ΤΣΣΚΑ για 100η φορά την τελευταία δεκαετία δεν θα περιμένουμε απρόσμενο, γιατί απλά απρόσμενο δεν υπάρχει. Το ίδιο έργο έχει παιχτεί με αμέτρητους διαφορετικούς τρόπους.
Οι Ευρωπαϊκές διοργανώσεις έχουν χάσει έδαφος και αξιοπιστία εκεί που πήγαιναν να γίνουν "συνήθεια" ακόμα και σε μη Ευρωπαίους. Παίκτες-λόγοι να ανοίξει κανείς την τηλεόρασή του Πέμπτη και Παρασκευή έχουν αντιληφθεί πως οι δομές του Ευρωπαϊκού μπάσκετ κάθε άλλο παρά γερές είναι. και αποφασίζουν ο ένας μετά τον άλλον να μετακομίσουν στο NBA.
Παραδόξως, βρίσκω πως το Eurocup αυτή τη σεζόν θα είναι η διοργάνωση που θα μας απασχολήσει περισσότερο σε αγωνιστικό επίπεδο, μιας κι έχει και "πρωτοκλασσάτες" ομάδες (Χίμκι, Ουνικάχα, Άλμπα κ.ό.κ.), μέτριες, καθώς και "συνοδευτικά". Υπάρχει μία ποικιλία αναμφιβόλως. Αυτή την ποικιλία την έχασε η Ευρωλίγκα "κόβοντας" τα προκριματικά, "κόβοντας" όλες τις ομάδες που δεν ανήκουν στην ελίτ που ήθελε να διαμορφώσει. Συν τοις άλλοις, προσπαθώ να βρω έναν λόγο να δω το Champions League της FIBA με ομάδες παρόμοιας (ανύπαρκτης) δυναμικής. Τι έχει άραγε να προσφέρει η διοργάνωση; Μεγάλες κόντρες; Όχι. Ντέρμπι; Όχι. Marketing points στην FIBA; Check. Ναι μεν η FIBA δίνει τη ευκαιρία σε άγνωστες ως επί το πλείστον ομάδες στο ευρύ κοινό να έχουν τα 15 λεπτά δημοσιότητας που τους αρμόζουν, αλλά κανείς στο τέλος της μέρας δεν θα πει "κάτσε να τσεκάρω τους αγώνεις του CL".
Και η κόντρα μεταξύ των δύο θεσμών συνεχίζεται, με δικαστήρια, αποφάσεις, ανακοινώσεις και όλα αυτά τα βαρετά πράγματα που θυμίζουν διαμάχη για διαζύγιο. Και οι δύο πλευρές δείχνουν άρνηση για συνεργασία, με αποτέλεσμα να πλήττουν τα ίδια τους τα προϊόντα. Όσο οι αντικρουώμενες δυνάμεις παλεύουν να εδραιωθούν μειώνοντας η κάθε μία την απέναντι, τόσο το Ευρωπαϊκό μπάσκετ θα μένει πάντα ένα βήμα πίσω σε σχέση με αυτό των ΗΠΑ. Περαστικά μας.
