Στον πρώτο όροφο της οικίας, υπάρχουν τέσσερα δωμάτια κι ένα από αυτά, φαίνεται πως ήταν του νεαρού γιού της οικογένειας. Αφίσες αθλητών απ’όταν η καθημερινή ζωή αποτελούσε ρουτίνα, κοσμούσαν τους τέσσερις τοίχους του δωματίου, απεικονίζοντας κάθε ένα από τα τέσσερα μεγαλύτερα αθλήματα των ΗΠΑ (Μπάσκετ, Φούτμπολ, Χόκεϊ, Μπέιζμπολ). Στην πόρτα υπάρχει η εικόνα ενός αθλητή του μήκους, την ώρα που επιχειρεί το άλμα του μπροστά σε ένα κατάμεστο στάδιο. Οι ξεθωριασμένες λεπτομέρειες στο κάτω μέρος της αφίσας δείχνουν ότι ο αφροαμερικανός αθλητής κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες που πρόλαβαν να διεξαχθούν.

Λίγο μετά την είσοδο του Joel, μπαίνει στο δωμάτιο κι η Ellie, το παρατηρεί  και αναφέρει ότι ποτέ δεν έμαθε πως ήταν τα σπορ. Στα 14 χρόνια της ζωής της δεν παρακολούθησε ποτέ ένα από τα λαμπρά αθλητικά γεγονότα για τα οποία μιλούσαν οι γονείς της, πριν ξεκινήσει η πανδημία. Λίγο αργότερα όμως, παρατηρώντας το υπόλοιπο σπίτι, βλέπει έναν στόχο και μερικά βελάκια παρατημένα στο πάτωμα. Η ασχολία της κρατάει μερικά λεπτά και παρότι χάνει, ο ανταγωνισμός την κάνει να θέλει να ξαναπροσπαθήσει για να κερδίσει. Και τότε, λάμπει στα μάτια της η εικόνα της συνειδητοποίησης, της ανάγκης των ανθρώπων για τα σπορ και των αισθημάτων που αυτά αποφέρουν.

Όταν κυκλοφόρησε το 2013, το The Last of Us, αποτέλεσε αυτόματα μία από τις πιο ρηξικέλευθες στιγμές στην ιστορία της βιομηχανίας του θεάματος. Μέχρι και σήμερα, αποτελεί μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, στις οποίες η περίεργη δημιουργικότητα των video games πέτυχε να φέρει στις οθόνες του εκάστοτε σπιτιού, όσα έφερναν τόσα χρόνια οι ταινίες, οι τηλεοπτικές σειρές, τα τραγούδια κ.ο.κ. Η πλειοψηφία όσων είδε την ιστορία του παραπάνω διδύμου, ένιωσε τον ρεαλισμό, όχι μόνο στα εντυπωσιακά γραφικά, αλλά και στους διαλόγους που άκουγε, στα πλάνα που έβλεπε και στην ατμόσφαιρα που βίωνε μπροστά του.

Με τον δεύτερο τίτλο της σειράς να βγαίνει στην αγορά πριν μερικές εβδομάδες, με την ανθρωπότητα να βιώνει τις εξελίξεις της πανδημίας του κορονοϊού, μερικά πράγματα αναφορικά με το The Last of Us, χτύπησαν πολύ κοντά στην καθημερινότητα σε όσους είχαν ασχοληθεί με αυτό. Στο πρώτο παιχνίδι, η ξαφνική πανδημία που ξέσπασε από την μετάλλαξη ενός μύκητα,  έκανε τους ανθρώπους που μόλυνε να αποκτούν κανιβαλιστικές τάσεις και τελικά να μετατρέπονται σε άμυαλα ζόμπι, που τελικώς κατακλύζουν τον πλανήτη.

Βλέποντας τον εναλλακτικό κόσμο του παιχνιδιού να μοιάζει όλο και περισσότερο με τον πραγματικό, η σκέψη αρκετών πήγε στα σπορ και την διεξαγωγή τους. Η πλήρης απουσία όλων των αθλητικών γεγονότων ήταν αυτή που χτύπησε πρώτα (κι αρκετά δυνατά είναι η αλήθεια) την καθημερινή ζωή των περισσότερων. Ο Μάρτιος του 2020, όταν η πανδημία έφτασε στην πρώτη της κορύφωση, με την επιβολή των lockdown στις περισσότερες χώρες του πλανήτη, έφερε σχεδόν αυτόματα και άμεση διακοπή όλων, πλην ελαχίστων κωμικοτραγικών εξαιρέσεων, των αθλητικών διοργανώσεων. Το ΝΒΑ είδε αθλητές του να προσβάλλονται από τον ιό και σταμάτησε κυριολεκτικά μέσα σε μία ημέρα, η Ευρωλίγκα είχε μία αγωνιστική να διεξάγεται σε κλειστά γήπεδα, προτού πετάξει την σεζόν στα σκουπίδια και το Τσάμπιονς Λιγκ έγινε δυστυχώς ένας από τους βασικούς λόγους, για τους οποίους το Μπέργκαμο κι η Βαλένθια θρήνησαν χιλιάδες νεκρούς μέσα σε λίγες βασανιστικές εβδομάδες.

Όταν η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή αποφάσισε την αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων στο Τόκιο, οι οποίοι θα διεξάγονταν αυτές τις ημέρες, η απόφαση δεν προκάλεσε την έκπληξη κανενός. Οι εμπορικές συμφωνίες πάνω στις οποίες πλέον στηρίζεται η τέλεση κι η προβολή των αγώνων δεν άντεχαν κλειστά γήπεδα και τοποθετήσεις προϊόντων μπροστά από αγύμναστους αθλητές. Πόσο μάλλον όταν ακόμη κι οι ίδιοι οι συμμετέχοντες ρίσκαραν την υγεία της δική τους και των κοντινών τους ανθρώπων, ταξιδεύοντας σε μία ούτως ή άλλως μακρινή χώρα. Με τον κόσμο ήδη χτυπημένο από τα lockdown, δεν υπήρχε χώρος για μία τέτοια διοργάνωση, θα ήταν μία τεράστια ένδειξη αδιαφορίας για το κοινό.

Όταν η Ευρώπη άρχισε να επανέρχεται σε ρυθμούς που ήταν σε θέση να αφήσουν έστω και για την πανδημία και να επιτρέψουν στις επιμέρους ομοσπονδίες να αποφασίσουν την επιστροφή των σπορ, ήταν δεδομένο ότι ο κόσμος θα απουσίαζε από τα γήπεδα και τις κερκίδες. Η διεξαγωγή των μεγαλύτερων πρωταθλημάτων, ειδικά σε χώρες που εξακολουθούν να ταλανίζονται από τις συνέπειες της υψηλής μεταδοτικότητας, της πιθανής βαριάς ασθένειας και της απουσίας μιας εξειδικευμένης θεραπείας ή πρόληψης, γίνεται κάτω από σπουδαία μέτρα ασφάλειας.

Κάπως έτσι το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός του φετινού καλοκαιριού μετατέθηκε για το επόμενο, με πολύ μεγάλες πιθανότητες να γίνει κι αυτό κάτω από αντίστοιχες συνθήκες με τις οποίες θα ξεκινήσει αύριο το πρωτάθλημα του ΝΒΑ. Η φούσκα στην Φλόριντα προσφέρει έναν βαθμό ασφάλειας και η ανάγκη των ανθρώπων και των εταιρειών για την διεξαγωγή των αγαπημένων τους αθλητικών γεγονότων μπορεί κάπως να καλύψει τo γεγονός πως οι αγώνες θα πραγματοποιηθούν, εκτός απροόπτου σε άδεια γήπεδα.

Κι όλα αυτά, ενώ υπάρχει ακόμη το υπαρκτό ενδεχόμενο οι Ολυμπιακοί Αγώνες να μην είναι σε θέση να γίνουν ούτε το επόμενο καλοκαίρι, καθώς ο κορονοϊός δεν έχει φτάσει ακόμη στην τελική του κορύφωση. Οι ενδείξεις για πιθανά δεύτερα κύματα σε επιμέρους χώρες μοιάζουν ισχυρές, όσο κι αν ο κόσμος έχει προσαρμοστεί στις νέες αυτές συνθήκες. Το πλήγμα δεν θα είναι φυσικά μονάχα οικονομικό, καθώς οι μόνοι λόγοι για την ακύρωση μίας αντίστοιχης διοργάνωσης στο παρελθόν, ήταν οι δυο Παγκόσμιοι Πόλεμοι.

Έχοντας μείνει όρθια μέσα από τον Ψυχρό Πόλεμο, τα μποϊκοτάζ, τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα ντόπινγκ και το καλάθι του Μανού Τζινόμπιλι απέναντι στη Σερβία, η ΔΟΕ θα κάνει τα πάντα για να αποφύγει μία οριστική ακύρωση, όχι μόνο για εμπορικούς σκοπούς. Η ομαλή διεξαγωγή της διοργάνωσης στο Τόκιο το επόμενο καλοκαίρι, θα αποτελέσει κι ένα σημάδι πως η ανθρωπότητα θα έχει καταφέρει να ξεπεράσει, ή έστω να συμβιώσει με έναν ακόμη εχθρό της. Όπως κάθε άλλη έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων εδώ και πολλά χρόνια, θα αποτελέσει ένα σημάδι που ξεπερνά τα στενά όρια της αθλητικής πραγματικότητας.

Όμως, η ξεθωριασμένη αφίσα του Μάικλ Φελπς στην πόρτα του δωματίου μου δημιουργεί δεύτερες σκέψεις. Τουλάχιστον παρά τον καύσωνα, σε αυτόν τον κόσμο δεν έχει ζόμπι.