Οι Αμερικάνοι έχασαν από τους Γάλλους για αυτό ακριβώς. Είχαν την υπεροχή στο μεγαλύτερο κομμάτι του αγώνα, αλλά δεν βρήκαν λύσεις από τους point guards τους στο τέλος, άφησαν ελεύθερα τρίποντα και λησμόνησαν να γεμίσουν τη ρακέτα με οτιδήποτε παραπάνω από Ντρέιμοντ Γκριν. Η τακτική τους ήταν λάθος, η στελέχωση τους προβληματική και η μενταλιτέ τους ανέμελη. Δεν ευθύνεται το FIBA μπάσκετμπολ, είναι μέχρι και αστείο να το συζητάμε. Διότι μία ημέρα μετά, ένας παίκτης που αναπνέει μέσα από τη δημιουργία αποστάσεων, ο Λούκα Ντόντσιτς, έπαιξε σαν να ήταν εκείνος (όχι ο Γιάννης, όχι ο Ντουράντ) ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Μπορεί και να είναι, ποιος ξέρει, έχει την πλάκα της αυτή η κουβέντα.
"Ο Ντόντσιτς ανδρώθηκε στα ευρωπαϊκά παρκέ" είναι ο εύλογος αντίλογος. Σαφώς. Παρόλα αυτά, οι 48 πόντοι επετεύχθησαν απέναντι σε άμυνα που επίσης γνωρίζει καλά, όχι μόνο τα όρια του χώρου, αλλά και την ιδιαιτερότητα των σύντομων τουρνουά, κάτι που σημαίνει πως ο Λούκα διέλυσε το σύμπαν και ... τελεία. Αυτό. Τίποτε λιγότερο και τίποτε αναλυτικότερο.
? Luka Doncic vous offre une petite douceur pour bien commencer la semaine.
— Basket USA (@basketusa) July 26, 2021
? via @loupaya.#JeuxOlympiques#Tokyo2020pic.twitter.com/G6lpgm8aGG
Aπαπαπα....
Λοιπόν, μια ματιά στο παιχνίδι των Σλοβένων ίσως μας πείσει. Μικρότερο γήπεδο; Κανένα πρόβλημα. Τα σκριν όσο πιο κοντά στη σέντρα γίνεται, προκειμένου να μεγαλώσουν οι χώροι. Συνωστισμός; Tότε απομόνωση στο χαμηλό ποστ, δεξιά ή αριστερά από τη ρακέτα, μετά από switch. Ή ακόμη, όλοι στην άκρη και ας πάει ο Ντόντσιτς σε pull up τρίποντο, μιας και ένα 40% σε τέτοια σουτ είναι υπεραρκετό. Με διαφορετικά λόγια, παιχνίδι ακριβώς επάνω στις αρετές του καλύτερου παίκτη, προκειμένου όλα να γίνουν ευκολότερα.
Παράδειγμα: Kάνει ο Γιάκα Μπλάζιτς (Νο 11) το clear-out που πρέπει, άσχετα αν δεν χρειάζεται τελικά να μπλοκάρει αμυντικό, για να μείνει ο Ντόντσιτς μόνος του με τον Καμπάτσο; Το κάνει. Λειτουργούν σωστά τα διαδοχικά screens, ώστε ο αντίπαλος πάνω στην προσπάθεια να είναι ο Λαπροβίτολα στα δύο μέτρα; Λειτουργούν. Γίνονται νίντζα οι συμπαίκτες, παρά το γεγονός ότι μένουν 15 ολόκληρα δεύτερα για την ολοκλήρωση της επίθεσης; Γίνονται.
Δεν είναι επιστήμη και δεν έχει καμία σχέση με το φίμπα μπάσκετμπολ. Πρόκειται για το πλάνο της Σλοβενίας, το οποίο εφόσον εκτελείται σωστά, μπορεί να την φέρει στα μετάλλια. Οι αγώνες θα κλείσουν ίσως περισσότερο στη συνέχεια, όμως το ζητούμενο δεν είναι να σκοράρει ο παιχταράς κάθε φορά 48. Θα μπορούσε να σκοράρει 23, να μοιράσει 8 ασίστ και το παιχνίδι να κριθεί στους 80, ακολουθώντας μέσες άκρες το ίδιο gameplan. Η Σλοβενία και πάλι θα νικήσει, διότι φαίνεται να γνωρίζει ακριβώς τι θα κάνει, σε αντίθεση με όσα είδαμε από τις ΗΠΑ, οι οποίες δεν μπορείς να πεις και ότι στερούνται ταλέντο, έχουν ξεκάθαρα το περισσότερο.
Παρακολουθώντας την ποίηση του Ντόντσιτς πάντως, όπως και διαβάζοντας στο χαρτί τα ονόματα του ρόστερ γύρω του, εύλογα αναρωτιέται κάποια σχετικά με την τύχη της Ελλάδας σε ένα τέτοιο τουρνουά, εάν στη σύνθεση ήταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Θα μπορούσε άραγε να κάνει τα ίδια ή μήπως το FIBA μπάσκετμπολ θα έστηνε γύρω του ένα τείχος, που μοιραία θα μείωνε την παραγωγή και συνεπώς την επιρροή του στο παρκέ; Δεν έχω απάντηση, παρά μόνο υποψία, πως η εθνική θα μπορούσε να κάνει πάταγο, εφόσον ήταν προπονητικά επαρκής.
Η μεγάλη διαφορά στο παιχνίδι του Αντετοκούνμπο φέτος δεν ήταν ότι σούταρε καλύτερα, ούτε φυσικά ότι βρήκε χώρους. Οι άμυνες στο ΝΒΑ εξακολουθούσαν να κλείνουν επάνω του και να του δίνουν την απόσταση. Oι περισσότερες κατοχές που τελείωσε ήταν σε απομόνωση, περίπου 22% των προσπαθειών, όμως ταυτόχρονα υπερδιπλασίασε τα post-ups, δείχνοντας προσαρμοστικότητα. Η κυριαρχία του λοιπόν, βασίστηκε κυρίως στην ωρίμανση και στις σωστές αποφάσεις, κάτι που οι μεγάλοι παίκτες κατακτούν με τον χρόνο. Απλώς ο Ντόντσιτς, λόγω μπασκετικής παιδείας και θέσης, έχει κατακτήσει νωρίτερα τη συγκεκριμένη δεξιότητα, ήδη από τα 22 του. Πλέον, την έχουν και οι δύο, προσαρμόζοντας την ο καθένας στην φαρέτρα των ικανοτήτων του. Σε μία πλήρη εθνική, που θα ήξερε ακριβώς τι να κάνει, όπως τώρα η Σλοβενία, ο Γιάννης θα ήταν οδοστρωτήρας, ακόμη και αν η έλλειψη του κανόνα των αμυντικών τριών δευτερολέπτων είναι θεωρητικά εις βάρος του. Δεν νομίζω άλλωστε πως στα τρία μέτρα από το καλάθι, από όπου συχνά ξεκινάει προσπάθειες, βρίσκει λιγότερα κορμιά μπροστά του στο ΝΒΑ.
Αυτές οι σκόρπιες σκέψεις για σήμερα, που επιδέχονται συζήτησης, καθώς οι διακοπες του σάιτ πλησιάζουν. Δεν θα ασχοληθούμε ιδιαίτερα με το ολυμπιακό τουρνουά, όχι γιατί δεν μας αρέσει, αλλά διότι την Παρασκευή θα δημοσιεύσουμε το τελευταίο μας άρθρο για τη σεζόν και μετά θα κατεβάσουμε ρολά για ένα μήνα, όπως πάντα. Μερικές μέρες ακόμη λοιπόν, με Λούντζη, mock draft, 1-2 σχόλια για τους ολυμπιακούς αγώνες και την κλασική πλέον ιστορία των διακοπών.
