Η Βαλένθια απέδειξε με την εν γένει παρουσία της στη φετινή διοργάνωση πως αξίζει να επιστρέψει στην Ευρωλίγκα. Δεν είναι μόνο η κατάκτηση του EuroCup αυτή καθ' αυτή, αλλά κι ο πειστικός τρόπος που συνέβη. Η ισπανική ομάδα έδωσε 23 παιχνίδια και κέρδισε τα 20. Είχε όλες κι όλες τρεις απώλειες, οι δύο εξ' αυτών στην πρώτη φάση. Ήταν κατά τεκμήριο too much για τις περισσότερες ομάδες που τέθηκαν απέναντι της. Σχεδόν πάντα έβγαζε μια αίσθηση ανωτερότητας στο παρκέ, κάτι που είδαμε και στη τελική φάση με την Άλμπα - μια καθόλου αμελητέα ποσότητα, η οποία είχε αποκλείσει νωρίτερα δύο ομάδες της ACB (Ανδόρα, Μάλαγα). Συν τοις άλλοις, αν δε θέλετε να σταθούμε μόνο στα της Ευρώπης, η Βαλένθια διαγράφει και μια πολύ αξιόλογη πορεία στο ισπανικό πρωτάθλημα, όπου βρίσκεται στις παρυφές της τετράδας, σε ισοβαθμία με την Ουνικάχα Μάλαγα. Η σεζόν της έχει κυλήσει κατά γενική ομολογία πάρα πολύ καλά.
Γενικώς, όπως είχαμε αναφέρει και στο review της Regular Season λίγο πριν τα Χριστούγεννα, οι "Taronjas" έκαναν το περασμένο καλοκαίρι έναν μάλλον μετρημένο σχεδιασμό και δεν προχώρησαν σε τεράστιες αλλαγές στην δομή τους, κάτι που εν τέλει εξελίχθηκε σε πλεονέκτημα. Κατάφεραν να διατηρήσουν πολλές από τις μονάδες τους που πέρσι τη στήριξαν στην Ευρωλίγκα, επομένως ήταν φυσιολογικό πως το σύνολο αυτό θα έχει υψηλό βαθμό χημείας και ομοιογένειας. Η εμπειρία κι η ποιότητα του υλικού της Βαλένθια αποτυπώθηκε ιδίως στις νοκ άουτ φάσεις, κόντρα σε Ούνιξ (ημιτελικά) και Άλμπα Βερολίνου (τελικά), εκεί όπου η ομάδα του κόουτς Πονσαρνάου παρουσίασε το πιο αποφασιστικό της πρόσωπο. Βλέπετε, δε διέθεταν πολλές ομάδες του EuroCup μπαρουτοκαπνισμένους στο τοπ επίπεδο παίκτες σα τους Σαν Εμετέριο, Φαν Ρόσομ, Ντούμπλιεβιτς ή ακόμη κι εξαιρετικούς ρολίστες, με απόλυτη κατανόηση των ρόλων τους, όπως ήταν οι Λαμπεϊρί, Ντόρνεκαμπ και Αμπάλδε. Δεν υπήρχε κάποιος σούπερ σταρ, άλλα κάμποσοι καλοί - δοκιμασμένοι παίκτες, με την απαραίτητη νοοτροπία.
Γουίλ Τόμας και άμυνα
Στα παιχνίδια με την Άλμπα, ο Ουίλ Τόμας - MVP των τελικών - ήταν ο άνθρωπος που έκανε το step up, σουτάρωντας εκπληκτικά από το πάτωμα (22/31 σουτ) κι εκτοξεύοντας τους μέσους όρους του (οι 11.8 πόντοι έγιναν 17.3, τα 3.7 ριμπάουντ ανέβηκαν στα 4.3 κι οι 1.7 ασίστ έφτασαν στις 2.7). Ήταν και στα τρία παιχνίδια σταθερά μέσα στους κορυφαίους των Ισπανών, δείχνοντας παράλληλα και τη συνέπεια του, η οποία χαρακτήριζε όλη τη σεζόν του ως τώρα. Ο προσεχώς 33χρονος Αμερικανός φόργουορντ, παίζοντας για περισσότερα από 26 λεπτά σε κάθε ένα από τα ματς, έκανε την ζημιά στα "Άλμπατρος" και δίχως αμφιβολία αποτέλεσε τον άσσο στο μανίκι του Πονσαρνάου, υπό την έννοια πως όλοι θα περίμεναν σίγουρα ένα καλό παιχνίδι από τον σταθερό Τόμας, αλλά όχι τρία διαδοχικά. Όπως και να 'χει, ο ψηλός από το Maryland πέτυχε το ιδανικό ατομικό φορμάρισμα, στην πιο κρίσιμη "στροφή" της φετινής κούρσας. Η Βαλένθια πήρε πολλά και η επιστροφή της στην EuroLeague φέρει την υπογραφή του Τόμας. Μάλιστα, το γεγονός πως στις δηλώσεις του μετά την βράβευση απέδωσε τα εύσημα στους συμπαίκτες του για το δικό του βραβείο, λέει πολλά σχετικά με το πνεύμα της συγκεκριμένης ομάδας.
Από την άλλη, πριν από λίγες εβδομάδες είχαμε επισημάνει μέσω σχετικού κειμένου για την Άλμπα πως η γερμανική ομάδα είναι τρομερά ικανή επιθετικά, άκρως δουλεμένη από τον κόουτς Ρενέσες. Για να την κερδίσεις θα έπρεπε είτε να την περιορίσεις και να την βγάλεις εντελώς από τα επιθετικά της νερά, είτε να σκοράρεις περισσότερο από εκείνη, πράγμα όχι εύκολο, όπως αποδείχθηκε και στους ημιτελικούς με την Ανδόρα. Σε 10 συνολικά εκτός έδρας παιχνίδια στη φετινή διοργάνωση (σε όλες τις φάσεις) σκόραρε 86.3 πόντους κατά μέσο όρο, όμως αυτή η συγκομιδή έμοιαζε με άπιαστο όνειρο στην έδρα της Βαλένθια, η οποία είχε τις λύσεις για να την αποσυντονίσει. Στον πρώτο τελικό η Άλμπα έμεινε στους 75 (παρά το γεγονός πως αξιοποίησε το τρίποντο με 12/24, υστέρησε σε δίποντα και βολές) και στον δεύτερο μόλις στους 63 με 38% εντός πεδιάς. Σε γενικές γραμμές η άμυνα της Βαλένθια λειτούργησε καλά σε αυτά τα δύο παιχνίδια κι ήταν κομβικής σημασίας προκειμένου να προστατευτεί ο παράγοντας της έδρας. Προφανώς όταν κατεβάζεις σε μια σειρά τόσο χαμηλά μια ομάδα που σκόραρε κατά βούληση σχεδόν πάντα, κάτι έχει πάει (πολύ) καλά. Έγινε το "αφεντικό" της σειράς, αφού δεν επέτρεψε στην αντίπαλο της να ελέγξει εκείνη το τέμπο των παιχνιδιών.
Η Ευρωλίγκα κι ο Ματ Τόμας
Όπως γνωρίζουμε, το EuroCup είναι μια διοργάνωση καλού επιπέδου, αλλά όχι τόσο υψηλού συγκριτικά με την EuroLeague. Η Βαλένθια - μια ομάδα... ασανσέρ μεταξύ των δύο λιγκών - έχει σκόρπιες παρουσίες σε αυτήν τα τελευταία δέκα χρόνια. Είναι τρεις όλες κι όλες (2017-18, 2014-15 και 2010-11) και μάλιστα στις δύο πιο πρόσφατες δεν κατάφερε κάτι το αξιοσημείωτο. Η δυναμική της υφίσταται, αλλά δεν είναι τέτοια ώστε να τρομάξει τα μεγάλα κλαμπ. Όμως, ακόμη κι η φετινή Βαλένθια, δύσκολα θα τα πήγαινε χειρότερα από την Νταρουσάφακα, την Γκραν Κανάρια ή την Μπουντούτσνοστ. Έχει ως ομάδα τις βάσεις προκειμένου να εμφανιστεί του χρόνου με ένα καλό και συγκροτημένο ρόστερ, αν κι ίσως για δεύτερη διαδοχική φορά υστερήσει στο θέμα του προπονητή. Πέρσι η Βαλένθια εμφανίστηκε με τον πρωτοεμφανιζόμενο Βιντορέτα, κάτι που πιθανότατα θα επαναληφθεί και του χρόνου, με την παραμονή του Πονσαρνάου.
Όπως έχουμε δει και στο παρελθόν, εντελώς νέοι προπονητές στην διαδικασία της Ευρωλίγκα (με τη σημερινή της μορφή), χρειάζονται χρόνο προκειμένου να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Από την άλλη, υπάρχει κι η "κόντρα" άποψη που αναφέρει πως ο κάθε προπονητής είναι και κάτα κάποιον τρόπο το... υλικό του. Αυτή τη στιγμή λοιπόν ο 48χρονος τεχνικός έχει στα χέρια του ένα σύνολο με πολλούς έμπειρους παίκτες που έχουν συμμετοχές στο κορυφαίο επίπεδο. Αν θέλετε τη γνώμη μας όμως, η παραμονή του Ματ Τόμας, ενός όχι και τόσο γνωστού μέχρι φέτος παίκτη, θα είναι πολύ σημαντική, καθώς μιλάμε για έναν "εκτελεστή" που αργά ή γρήγορα θα βρισκόταν ούτως ή άλλως στην Ευρωλίγκα. Εφόσον ο 25χρονος Αμερικανός καταφέρει να μεταφέρει το παιχνίδι του σε μια πιο απαιτητική λίγκα, δεν θα αργήσει να ξεχωρίσει με τις δεδομένες ικανότητες του στο σκοράρισμα. Αρκεί το παρακάτω βίντεο για να αντιληφθεί κανείς πόσο απαραίτητος ήταν/είναι στην ομάδα του τους τελευταίους μήνες.
Υστερόγραφο
Η επιτυχία της Βαλένθια συνοψίζεται σε κάτι ακόμη: πριν τη σειρά με την Άλμπα, πολλοί μιλούσαν για δύο σχεδόν ισάξιες ομάδες. Πιθανότατα κάπως έτσι ήταν τα πράγματα, αφού οι διαφορές τους ήταν μικρές. Ένα αμφίρροπο ζευγάρι που το μόνο που τους χώριζε ήταν το πλεονέκτημα έδρας. Ωστόσο, το γεγονός πως οι Ισπανοί δεν άφησαν περιθώρια αμφισβήτησης της κατάκτησης τους μετά την λήξη της σειράς, είναι ενδεικτικό της ανωτερότητας τους. Ακόμη και στην ήττα τους στο Βερολίνο, έχασαν οριακά, σε ένα γήπεδο με 15,000 κόσμο και φανταστική ατμόσφαιρα. Η τελευταία εντύπωση είναι αυτή που μένει και σίγουρα η κατάρρευση της Άλμπα στο 3ο παιχνίδι δε "χτύπησε" καλά στο μάτι, μια εικόνα που αδίκησε την δική της προσπάθεια, ενώ αντίθετα προσέφερε την ευκαιρία στους γηπεδούχους για ένα πανηγυρικό - επιβλητικό φινάλε.
