Ο τελικός στην Ισπανία
Ο καταπληκτικός τελικός του ισπανικού κυπέλλου περιείχε στις διάφορες στροφές του ένα σωρό εκπλήξεις και ανατροπές, παρόλα αυτά η τελική έκβαση του άφησε μία αίσθηση δικαιοσύνης - θα πάμε και σε αυτό, μη βιάζεστε. Η Μπάρτσα επέστρεψε μέσα σε τρία λεπτά από το -14 των αρχών του τέταρτου δεκαλέπτου, παίζοντας στην τελευταία περίοδο τόσο απλά, όσο και αποτελεσματικά. Αν μάλιστα δεν υπήρχε η "περίεργη' απόφαση του Κλαβέρ να ευστοχήσει σε μία βολή στο 77 - 78, με περίπου 4'' να απομένουν στο ρολόι, ίσως σε παράταση δεν φτάναμε ποτέ. Βλέπετε, μετά από αυτή τη βολή ο Λάσο είχε την ευχέρεια να μεταφέρει άκοπα τη μπάλα στο κέντρο και να την ακουμπήσει στα χέρια του υπερ-clutch Σέρχιο Γιουλ. Πικ εν ρολ δύο εναντίον δύο επάνω στον Οριόλα, η άμυνα στην περιφέρεια δεν άφησε παίκτες για να δώσει βοήθειες, μπουμ, 79 - 79.
Μετά από αυτό στην παραταση εγινε ο κακός χαμός. Οι περισσότεροι θα τα ξέρετε, αλλά καθώς ίσως κάποιοι να μην τα έχουν δει, πάμε εν συντομία. Η Μπαρτσελόνα ήταν καλύτερη και προηγήθηκε με ένα καλάθι-ορόσημο του Τόμιτς, ένα poster dunk στη μούρη του Αγιόν στα 40''. Κατόπιν οι ομάδες αντάλλαξαν πόντους, η Ρεάλ μείωσε σε 90-92 12'' πριν το τέλος και σε εκείνο το σημείο ο Τόμιτς εβγαλε μία καταπληκτική πάσα ολόκληρου γηπέδου στον Σίγκλετον. Ο τελευταίος, πάνω που ετοιμαζόταν να καρφωσει δέχτηκε αγκωνιά/καρατιά στο κεφάλι από τον Ράντολφ, όμως οι διαιτητές δεν έδωσαν τίποτα. Ετσι πήρε την μπάλα ο Κάρολ και έφτασε σε ένα γρήγορο καλάθι και φάουλ, που έβαλε την Ρεάλ μπροστά με 93-92, 4,5 δευτερόλεπτα πριν το τέλος. Ο Πέσιτς πήρε τάιμ άουτ δίνοντας εντολή την κατοχή να ολοκληρώσει ο τρομερός (χθες) Κροάτης απέναντι στο Αγιόν. Ο Τόμιτς πήγε στο λει απ ακριβώς με τη λήξη, το σουτ του ακούμπησε τη στεφάνη και μετά το ταμπλό, με τον Ράντολφ να καθαρίζει με κάτι σαν ριμπάουντ-τάπα. Η φάση ήταν καθαρή. Οι διαιτητές πήγαν στο instant replay, είδαν ότι το κόψιμο ήταν κανονικό και ... μέτρησαν το καλάθι, χαρίζοντας στην Μπαρτσελόνα τον τίτλο που εξόφθαλμα της είχαν στερήσει μόλις οκτώ δευτερόλεπτα νωρίτερα. Μπάχαλο. Δείτε τα όλα μαζί παρακάτω.
Aς είμαστε ειλικρινείς. Στην περίπτωση του τελικού του ισπανικού κυπέλλου, ο,τι και να έκαναν οι παίκτες στο τελευταίο λεπτό δεν είχε και ιδιαίτερη σημασία, αφού οι διαιτητές έπαιρναν τις αποφάσεις που ήθελαν. Ήταν από τις πιο εξώφθαλμες περιπτώσεις διπλής αλλοίωσης του αποτελέσματος που έχουμε δει ποτέ και όπως ηταν φυσικό, αμέσως μετά οι πάντες ακολούθησαν το πρωτόκολλο. Οι νικητές στάθηκαν στην φάση του Σίγκλετον και οι ηττημένοι στη στραβομάρα των "γκρι" μετά την προβολή του instant replay. Κακά τα ψέμματα, όταν τρεις άνθρωποι βλέπουν μαζί ένα τέτοιο βίντεο και αποφασίζουν να μας τρελάνουν, η απόφαση έχει μάλλον προέλθει από την εξέταση επιπλέον περιστάσεων, enter ξανά το φάουλ στον Σίγκλετον.
Η εξάπλωση της επιδημίας
Σήμερα Δευτέρα, μετά από το τελευταίο επεισόδιο των ευρωπαϊκών κυπέλλων, πάνω από την Ευρώπη έχει εξαπλωθεί μία νέα επιδημία. Όπως μου μεταφέρουν τα μέλη μας από την Βαρκελώνη (Λεό και Παναγιώτης) η Ρεάλ έχει συγκαλέσει συνέλευση των μελών, προκειμένου να συζητηθεί το αν η ομάδα θα αποχωρήσει ή οχι από την ACB! Η εξέλιξη δείχνει ακόμη μακρινή, καθώς οι Μαδριλένοι απαιτούν κυρίως την παραδοχή της αλλοίωσης αποτελέσματος (θεωρούν ότι έχουν αδικηθεί και πέρυσι), παρόλα αυτά η συνέλευση αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον. Το κλίμα, εξάλλου, στην Ισπανία είναι πολιτικά φορτισμένο. Την προηγούμενη εβδομάδα ξεκίνησε η δίκη των πολιτικών κρατουμένων της Καταλονίας, εν μέσω αντιδράσεων που αγγίζουν φυσικά και τα σπορ. Σκληροπυρηνικοί (sic) οπαδοί διακατέχονται μέχρι και από την λογική του "μας κλεψανε το κύπελλο; Ισόβια στους Καταλάνσκι". Ο Λεωνίδας μου γράφει: " Επίσης, στις 28 Απρίλη είναι οι εθνικές εκλογές, με το VOX (Iσπανική ακροδεξιά με νεοναζί μέσα) να το δίνουν στο 10%. Στο φαντασιακό πολλών η Μπάρτσα συμβολίζει τους Καταλανούς που είναι υπέρ της ανεξαρτησίας και η Μαδρίτη το Ισπανικό κράτος, όπως αυτό εμφανίζεται ως συνέχεια του Φράνκο. Κοινώς, θα δούμε ακόμη περισσότερα διαμάντια, ειδικά την επόμενη εβδομάδα με δύο ποδοσφαιρικά ματς ανάμεσα στις δύο ομάδες".
Στην Τουρκία τώρα, η απώλεια του κυπέλλου από την Φενέρ, έβγαλε τον Αταμάν στα "μπαλκόνια". Ο προπονητής της Εφές δήλωσε πως η ομάδα του πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα του Ολυμπιακού, όχι σε ο,τι αφορά την αποχώρηση του από έναν αγώνα, αλλά σε ο,τι έχει να κάνει με την απόφαση των ερυθρόλευκων να μην στέλνουν παίκτες στα παράθυρα των εθνικών ομάδων, μεσούσης (το τονίζω) της σεζόν.
❗️Ergin Ataman'dan TBF Yönetim Kurulu Üyesi Hüseyin Beşok'a: "Milli takıma bizden dört oyuncu alıyorsunuz, Fenerbahçe’den bir oyuncu. Bu adil değil." - https://t.co/ftLXLlU61A pic.twitter.com/8B82UGGXu5
— TrendBasket (@TrendBasket) February 18, 2019
Ο Αταμάν αφησε να εννοηθούν μερικά περί αποχώρησης, αλλά το βασικό του πρόβλημα είναι πως η Εφές δίνει τέσσερις παίκτες στην εθνική, την ώρα που η Φενέρ δίνει έναν. Τι σχέση έχει το γεγονός με το κυπελλο αυτό καθεαυτό δεν έχω πολυκαταλάβει, όμως η ουσία είναι πως μία κατά τα άλλα "ειρηνική" διοργάνωση, η οποία μάλιστα συγκέντρωσε ελάχιστο κόσμο στις εξέδρες (αν βλέπατε τις εικόνες από τους προημιτελικούς και τους ημιτελικούς θα το καταλαβαίνατε), έφερε μη προβλέψιμες αντιπαραθέσεις. Η Φενέρ στέφθηκε άξια κυπελλούχος, ποστάροντας μέχρι και στα αποδυτήρια με τους Ντατόμε και Κάλινιτς, παρόλα αυτά ο χαμός έγινε έτσι κι αλλιώς.
Σχεδόν ταυτόχρονα, σε άλλο σημείο της γειτονιάς μας, ο Ερυθρός Αστέρας δεν παρέλαβε τα μετάλλια του, διαμαρτυρόμενος για τις βολές που κέρδισε σε νεκρό χρόνο η Παρτίζαν, βολές που τελικά της χάρισαν τον τίτλο. Βέβαια, τo φάουλ΄ήταν πιο καθαρό και από το κούτελο της Μπέσυ(ς) Μάλφα.
Ο Τρινκιέρι στέφθηκε κυπελλούχος μάλλον άξια (υπάρχει ακόμη μια συζητήσιμη απλώς φάση με - όχι και τόσο πιθανό - επιθετικό φάουλ του Ρένφρο λίγο πριν το τέλος), όμως αμέσως μετά τον τελικό ο πρόεδρος του Αστέρα και πρώην πρωθυπουργός (!) Νεμπόισα Τσόβιτς επιτέθηκε στην ομοσπονδία, χαρακτηρίζοντας την ως ένα γκρουπ ανθρώπων που τα έχουν χαμένα. Τα περιστατικά αντεγκλήσεων, αχρείαστου δράματος και επειλών περί αποχωρήσεων, όπως αντιλαμβάνεστε δεν ήταν τελικά λίγα, ούτε αμελητέα και παρότι ενδεχομένως να οφείλονται σε σύμπτωση, γεγονός παραμένει πως στην παρούσα συγκυρία το αφήγημα περί των "απολίτιστων Ελλήνων που πρέπει να παραδειγματιστούν από τους έξω" προς το παρόν καταρρίφθηκε. Είναι λες και μεταλαμπαδεύσαμε εμείς την φλόγα του μπασκετικού πολιτισμού, ο,τι σκατά πολιτισμός είναι αυτός τέλος πάντων.
Διαφορετικά πλαίσια με μία κοινή συνισταμένη
Τι διάολο συμβαίνει, έχω αρχίσει και αναρωτιέμαι. Το περικείμενο της κάθε χώρας δεν είναι το ίδιο με της άλλης, μία παρατήρηση σαφώς απαραίτητη. Η πολιτική φόρτιση της Ισπανίας και οι διαφορετικοί ιδεολογικοί συμβολισμοί των δύο αντιπάλων δεν είναι εξίσου (ή και καθόλου) έντονοι στις υπόλοιπες αντιπαραθέσεις. Επίσης, Παρτίζαν και Αστέρας δεν πολυμπλέκονται σε ανισορροπίες γύρω από παράθυρα (όπως οι τούρκικες ομάδες). Τα δικά μας τα ξέρετε. Οι περιπτώσεις είναι γενικά διαφορετικές, παρόλα αυτά το αποτέλεσμα είναι περίπου ίδιο, με σημαντικό αστερίσκο πως στην Ελλάδα οι φίλαθλοι των ομάδων δεν γίνεται με τίποτα να συνυπάρξουν στο ίδιο γήπεδο. Γιορτές εμείς δεν ξέρουμε να φτιάξουμε, αλλά και οι γιορτές των άλλων κατέληξαν αυτή τη φορά σε φιάσκο, με έναν κοινό παραονομαστή: Την απαξίωση των εγχώριων διοργανώσεων, οι οποίες μοιάζουν τα εύκολα "θύματα". Από την Ευρωλίγκα δεν απειλεί να φύγει (πλέον) κανείς.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, παρότι σίγουρα όχι αποκλειστικά υπεύθυνο για το χάλι των ημερών, το δομικό πλαίσιο του ευρωπαϊκού μπάσκετ έχει εν πολλοίς συμβάλει σε αυτή την κατάσταση. Η κλειστή Ευρωλίγκα σιγα΄σιγά τρώει τα θεμέλια των τοπικών πρωταθλημάτων και κυπέλλων, μειώνοντας τον ανταγωνισμό και μεγαλώνοντας το χάσμα μεταξύ των συνεταίρων της και των υπολοίπων. Το ισπανικό κύπελλο, παρά τα θαυμάσια επιτεύγματα σε θέματα που άπτονται της διοργάνωσης, εδώ και μία δεκαετία είναι υπόθεση των δυο. Μπορούν να συναντιούνται εκεί και να πλακώνονται. Το ίδιο συμβαίνει μέσες άκρες και με το πρωτάθλημα, όπου η "ποικιλία" των πρωταθλητών έχει μειωθεί την τρέχουσα δεκαετία σε σχέση με την προηγούμενη (τρεις έναντι πέντε). Στην Τουρκία, η έλευση Ομπράντοβιτς και η χορηγία της Dogus (εχει σταματήσει), έχoυν σηματοδoτήσει ένα ολιγοπώλιο. Εννιά από τους 18 διαθέσιμους τίτλους της τελευταίας πενταετίας έχουν καταλήξει στον Ζοτς, μαζί και τα τελευταία τρία πρωταθλήματα. Στην Ελλάδα, το σκηνικό είναι γνωστό, ενώ στην VTB η κυριαρχία της ΤΣΣΚΑ δεν αμφισβητείται από κανέναν, όπως άλλωστε και η Ζαλγκίρις στη Λιθουανία. Στη δε Ιταλία, οποιαδήποτε απώλεια τίτλου της Μιλάνο χαρακτηρίζεται έκπληξη.
Στο παραπάνω συμπέρασμα έχουν ήδη καταλήξει και άλλοι, σίγουρα δεν είμαι ο πρώτος. Και παρότι δυναστείες υπήρξαν και παλιότερα, υπό διαφορετικό οργανωτικό καθεστώς, εντούτοις αυτό δεν σημαίνει πως το σημερινό δεν δύναται να περάσει από φίλτρο, ούτε να αγνοηθεί πως σε αυτή την συγκυρία η ανάπτυξη των δυναστειών συμβαίνει ταυτόχρονα σε διάφορα μέρης της ηπείρου. Οι ισχυροί της Ευρωλίγκα γίνονται ολοένα και ισχυρότεροι, εξαλείφουν τους εγχώριους αντιπάλους και βάζουν το αποτύπωμα τους εντονότερα στο τοπικό επίπεδο, μέχρι να το οικοιοποιηθούν τελείως και να μπορούν να το πλάσουν κατά το δοκούν. Ενίοτε, αυτό σημαίνει και να το εγκαταλείψουν, αφού πρώτα το έχουν απαξιώσει τελείως, σε αγαστή συνεργασία με το όποιο αντίπαλο δέος.
Η λέξη "συνεργασία" είναι εδώ σημαντική και η χρήση της σκόπιμη. Οι μονομάχοι των τελευταίων ημερών σε τρία μεγάλα πρωταθλήματα (Ελλάδα, Ισπανία, Τουρκία) τυγχάνει να αποτελούν έξι από τους 11 συνεταίρους της Ευρωλίγκα. Εχουν μεταξύ τους συμφωνήσει για τη δομή της διεθνούς αυτής διοργάνωσης, όπως επίσης έχουν συμφωνήσει να αποκρύπτουν τα έσοδα και την τηλεθέαση της. Επίσης, έχουν αποφασίσει από κοινού να μην βάζουν κανένα όριο στο ξόδεμα (πέραν του ποσοστού επί του συνολικού μπάτζετ που μπορεί να καταλαμβάνουν τα συμβόλαια του ρόστερ), γνωρίζοντας πως επί του πρακτέου είναι έτσι κι αλλιώς αδύνατο. Τέλος, έχουν καταλήξει στο να μην διαχειρίζονται από κοινού τα τηλεοπτικά. Με απλά λόγια, ο,τι αρπάξει ο κώλος μας.
Παρόλα αυτά, μέχρι και σήμερα υπάρχουν φωνές που υποστηρίζουν με θέρμη την δημιουργία μιας απόλυτα κλειστής λίγκας, από τους ίδιους συνεταίρους που τοπικά δεν διστάζουν να τα κάνουν γης μαδιάμ - είτε με προσπάθειες ελέγχου του παρασκηνίου, είτε με ρατσιστικά/σεξιστικά σχόλια, είτε μπλέκοντας στην αντιπαράθεση τους πολιτική και οικονομικά συμφέροντα, είτε, είτε, είτε.... Είναι να απορεί κανείς με την εμπιστοσύνη, λες και γίναμε ξαφνικά ΝΒΑ, έχουμε διάφανους ελέγχους, salary caps και φόρους πολυτελείας, draft και μηχανισμούς για να στέλνουμε τον Donald Sterling στον αγύριστο. Με συγχωρείτε, αλλά αν οι φωνές για επανασύνδεση των τοπικών πρωταθλημάτων με το πανευρωπαϊκό επίπεδο αφορίζονται ως ρομαντικές, τότε τα σχέδια για την δημιουργία μιας απόλυτα κλειστής λίγκας με αυτούς τους συμμετέχοντες και με το αντίπαλο δέος (FIBA) σε ακατάσχετη limbo, ανάγονται στην σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας.
