Μια βόλτα στο Ρίο

Για τον ημιτελικό κόντρα στη Σαν Λορέντσο, δε χρειάζονται πολλά σχόλια. Η ΑΕΚ έκανε περίπατο, σούταρε εξαιρετικά από την περίμετρο (46% - 12/26 τρίποντα) και οδήγησε το σκορ σε επίπεδα όπου οι Αργεντίνοι θα ήταν δύσκολο να ακολουθήσουν. Σε αντίθεση με την ελληνική ομάδα, η Σαν Λορέντσο ήταν τρομερά άστοχη από μακριά (3/19) και παρότι το scouting ανέφερε πως πρόκειται για μια εξαιρετικά επικίνδυνη ομάδα σε αυτόν τον τομέα, δεν κατάφερε σε καμία περίπτωση να απειλήσει επί της ουσίας την ΑΕΚ. Επίσης, το σύνολο του Μπάνκι βασίστηκε στα hustle plays, κλέβοντας μπάλες και μαζεύοντας επιθετικά ριμπάουντ, με αποτέλεσμα να επωφεληθεί από κάμποσες επιπλέον κατοχές.

Ο Ντελρόι Τζέιμς έκανε ένα "γεμάτο" παιχνίδι (15π, 8ρ, 2α, 2κλ, 1μπλ, 22PIR) και στις δύο πλευρές του παρκέ, επιβεβαιώνοντας πόσο χρήσιμη ήταν η επιστροφή του στην ομάδα. Σκόραρε περισσότερο από το συνηθισμένο, έπαιξε με ενέργεια, έβγαλε άμυνες. Ο Σάκοτα παρότι δεν αγωνίστηκε πάρα πολύ, "άνοιγε" την αργεντίνικη άμυνα (15π, 3/6τρ, 5ρ, 2α) και ήταν εξίσου πολύτιμος, συνθέτοντας μαζί με τον Αμερικανό μια μόνιμη σταθερά από την θέση "4". Η ΑΕΚ πόνταρε πολύ στους φόργουορντ που διαθέτει και σε μια βραδιά που πήρε πολλά από πολλούς, αυτοί έκαναν την διαφορά, καλύπτοντας παράλληλα και την "ήσυχη" απόδοση του Βινς Χάντερ που η αλήθεια είναι πως δε χρειάστηκε να κάνει πολλά.

Μετά τον ημιτελικό, όλοι πίστευαν πως η ΑΕΚ δε πρέπει να παρασυρθεί από την εύκολη νίκη της - απέναντι σε μια ομάδα όπου υπήρχε ξεκάθαρη διαφορά επιπέδου και δυναμικής, ιδίως όσον αφορά το τακτικό κομμάτι - και να ετοιμαστεί για ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι απέναντι στη Φλαμένγκο. Πράγματι οι Βραζιλιάνοι έδειξαν στον τελικό κατά διαστήματα να βρίσκονται πιο κοντά στο επίπεδο της ΑΕΚ, όμως και πάλι όλα κρίθηκαν από τη σοβαρότητα που αντιμετώπισε το παιχνίδι η ομάδα του Μπάνκι. Αν και η είσοδος της στο ματς ήταν νευρική - κάτι που παρατηρήθηκε και στον ημιτελικό - ακολούθησε αξιοσημείωτη βελτίωση στην β' περίοδο που της έδωσε τα ηνία και τον πρώτο λόγο. Η ΑΕΚ συγκεντρώθηκε, έσφιξε αμυντικά και απελευθερώθηκε επιθετικά με αποτέλεσμα να εξασφαλίσει ένα πολύτιμο +9 (και από πνευματικής άποψης) προτού πάει στα αποδυτήρια.

Εξαιρουμένης της ζημιάς που προκαλούσε μόνιμα στην ρακέτα ο Άντερσον Βαρεχάο, το παιχνίδι κατά τα λοιπά κυλούσε στα μέτρα της ελληνικής ομάδας. Στο δεύτερο μέρος, η κάθε ομάδα είχε τα ξεσπάσματα της κι η μια ακολουθούσε την άλλη στο μοτίβο "μια σου και μια μου". Ή πιο σωστά, η Φλαμένγκο δεν επέτρεπε στην ΑΕΚ να αναπτύξει και να διατηρήσει για ώρα μεγάλες διαφορές στο σκορ, ωστε να νιώσει ασφάλεια. Είχε τη τάση να επιστρέφει, δεν παρατούσε το παιχνίδι. Οι παίκτες του Μπάνκι βρίσκονταν σε καλύτερη μέρα και ήλεγχαν την αναμέτρηση, όμως οι απαντήσεις των Βραζιλιάνων κρατούσαν ανοιχτό το ενδεχόμενο ανατροπής. Το πλέον καθοριστικό σημείο ήταν η έναρξη της καθοριστικής περιόδου, όπου η ΑΕΚ με ένα 7-0 και το... μαχαίρι στα δόντια, προεξέχοντων των Λαρεντζάκη και Σαντ-Ρος, έβαλε ουσιαστικά ταφόπλακα στις ελπίδες της Φλαμένγκο.

Η ΑΕΚ ανέβασε κατακόρυφα τη ψυχολογία της, η κατάσταση έμοιαζε μη αναστρέψιμη με την διαφορά σε επίπεδα μεγαλύτερα των 15 πόντων και μέχρι να οδηγηθούμε στη τελική κόρνα το προφίλ των κιτρινόμαυρων δεν άλλαξε ιδιαίτερα. Διατήρησαν το ηθικό τους, δε χαλάρωσαν, παρά μόνο όταν ήταν πλέον δεδομένο πως ο τίτλος είναι στα χέρια τους, για να γράψουν τελικά ακόμη μια σημαντική επιτυχία στη σύγχρονη ιστορία του club, την οποία θα εξετάσουμε λίγο παρακάτω. Ο Θίοντορ πήρε την ομάδα από το χέρι κι έκανε εμφάνιση MVP (22π με 67% εντός πεδιάς, 5α, 3κλ, 1ρ, 25PIR), ο Ματσιούλις έδειξε την κλάση του (17π, 3ρ, 2κλ, 1α) και καθοδηγούμενος από την εμπειρία του ήταν καθοριστικός για την έκβαση του παιχνιδιού και τέλος το δίδυμο των Τζέιμς-Σάκοτα έκανε συνδυαστικά άλλο ένα σπουδαίο ματς. Φυσικά, credits αξίζουν κι οι Σαντ-Ρος και Λαρεντζάκης για την εν γένει σοβαρή εικόνα τους στο τουρνουά, παρότι δε "θάμπωσαν" από στατιστικής πλευράς.

Η σημασία ενός ακόμη τίτλου

Η ΑΕΚ πρόσθεσε στην τροπαιοθήκη της άλλον έναν σημαντικό τίτλο, τον τρίτο συνολικά κατά το τελευταίο ημερολογιακό έτος. Ήταν Φλεβάρης του 2018 όταν κατέκτησε στην Κρήτη το Κύπελλο Ελλάδας απέναντι στον Ολυμπιακό, αρχές Μαίου της ίδιας χρονιάς όταν αναδείχθηκε πρωταθλήτρια στο Basketball Champions League στο Final Four της Αθήνας, ώσπου να φτάσουμε στο σήμερα και την ανάδειξη της σε κάτοχο του Intercontinental Cup στο Ρίο, σε μια άλλη ήπειρο, πολύ μακριά από την Ελλάδα.

Ο κόσμος της ΑΕΚ και δη οι νέες γενιές των φιλάθλων της έχουν μεγάλη ανάγκη από τη δημιουργία "στιγμών" κι οι δύο βραδιές στο Ρίο ήταν νέα κομμάτια στο παζλ των αναμνήσεων. Όχι μόνο για τους φίλους της που ζουν εκτός Ελλάδας και βρέθηκαν στο γήπεδο, αλλά για όλους. Δεν είναι μόνο πως κατακτώντας τίτλους επιβεβαιώνεις τη συνέπεια σου ως ομάδα που κυνηγά με πρωταγωνιστικό ρόλο τους στόχους σου. Έχει να κάνει και με την αύρα που είναι ικανή να βγάλει μια ομάδα, μετά από τις επιτυχίες. Για την ΑΕΚ, δεν αρκούσε απλά η συμμετοχή. Χτίστηκε για να πάρει το διηπειρωτικό. Οι Τζέιμς και Θίοντορ ήρθαν να βοηθήσουν σε αυτό, να ανεβάσουν επίπεδο την ομάδα, ειδικά ο δεύτερος. Προετοιμάστηκε γενικά κατάλληλα για να είναι σε θέση να πάρει δύο ευρείες νίκες, έμεινε προσγειωμένη, ταξίδεψε στην Βραζιλία ταπεινή.

Η σωστή νοοτροπία ήταν κοινός παρανομαστής και στις τρεις τελευταίες επιτυχίες της ΑΕΚ: low profile, χωρίς μεγάλα λόγια. Στο πλαίσιο του να σας "αιφνιδιάσουμε" παρά στο να σας "τα... πάρουμε". Το club ανακτά σταδιακά το χαμένο του πρεστίζ, κάνει τους ακόλουθους του να αισιοδοξούν, βγάζει και πάλι ένα υγιές πρόσωπο. Είναι μια επιτυχία που δε χωρά αμφισβήτησης, ούτε καν υποτίμησης. Κερδήθηκε το δικαίωμα του να πιστεύεις σε αυτήν εδώ και μήνες. Θα ήταν αδύνατο η ΑΕΚ να πανηγυρίζει μια Ευρωλίγκα ή ένα πρωτάθλημα Ελλάδας, μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Όμως προσπαθεί για αυτό που πραγματικά μπορεί. Και το κάνει μέχρι στιγμής ικανοποιητικά.

Άλλωστε, βάζοντας "λίγο" δίπλα στο "λίγο", κάποια στιγμή θα γίνει "πολύ"...

Και κάτι για το κλείσιμο

Αναμφίβολα, ο Μπάνκι είναι ένας πολύ καλός προπονητής, το μαρτυρά κι η διαδρομή του άλλωστε, εκτός από τη φετινή δουλειά του στην Ελλάδα. Ωστόσο, στο Ρίο, με την κίνηση του να "αφιερώσει" κατά κάποιον τρόπο το τρόπαιο αυτό στον Ντράγκαν Σάκοτα, απέδειξε πως είναι κι ένας σπουδαίος άνθρωπος, μια μεγάλη προσωπικότητα. Οι "αιώνιοι" έχουν την πολυτέλεια να απολαμβάνουν εδώ και κάποιο διάστημα σημαντικούς προπονητές, όπως ο Μπλατ κι ο Πιτίνο, όμως κι ο Μπάνκι είναι μια φιγούρα την οποία έχει ανάγκη το μπάσκετ. Το να σέβεσαι τον προκάτοχο σου και να αναγνωρίζεις το μερίδιο του στην επιτυχία σου, αλλά και τη γενικότερη θρυλική υπόσταση που έχει αποκτήσει πλέον εντός του οργανισμού, είναι δείγμα τεράστιας κλάσης.