Βέβαια τότε, μερικές συνθήκες δεν υπολογίστηκαν ακριβώς στην εντέλεια. Πρώτον, πως ο Γκούντουριτς δεν ήταν μια μηχανή παραγωγής λαθών or something, απλώς έπαιρνε κακά σουτ στο πλαίσιο μιας αληθινά αποκρουστικής ομάδας. Ο Αστέρας του Ράντονιτς δεν είχε σουτέρ σχεδόν πουθενά, εμφάνιζε αυτοματισμούς μία στο τόσο και προσπαθούσε να κερδίσει ρίχνοντας τον ρυθμό στα τάρταρα και βαρώντας στο ψαχνό. Δευτερον, πως η εθνική Σερβίας έπαιζε μαζί μια στο τόσο και πως ο Γκούντουριτς δεν γινόταν στα 22 να πάει για πρωταγωνιστής. Και τρίτον, πως ο Ομπράντοβιτς ξέρει όχι απλά να αλλάζει, αλλά να μεταμορφώνει τους παίκτες που επιλέγει. Ο πρώτος σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος με τον Ηρακλή, Νίκος Χατζηβρέττας, θα αποτελεί πάντα το απόλυτο σημείο αναφοράς σε τέτοιες συζητήσεις, με τους Μπατίστ, Βέσελι, Νίκολας, Καλάθη και Νάναλι να προσφέρουν ακόμη (μερικά μόνο) τρανταχτά παραδείγματα.
Για να προστιθόταν ο θρασύς 22χρονος (τότε) σε αυτή την αλυσίδα, θα έπρεπε βασικά να κάνει ένα πράγμα, που το καλοκαίρι φαινόταν σχετικά δύσκολο και που πλέον φαντάζει τόσο εύκολο, ώστε όσοι είχαμε αμφιβολίες να βλέπουμε τις μού(ν)τζες να ξεπροβάλουν σαν τρισδιάστατα τέρατα μέσα από την αφρικανική σκόνη. Περνάω κάθε πρωί από ένα σημείο που φαίνεται πιάτο όλη η Αθήνα και συνήθως μου δίνει έναν αέρα ανανέωσης και προοπτικής, αν και στην πραγματικότητα η αρχή της ημέρας είναι απλώς η αρχή της ημέρας. Προχθές που η γοητευτικά απόκοσμη κουρτίνα δεν άφηνε την πόλη να φανεί και ιδιαίτερα, ξεπρόβαλαν τα πέντε δάχτυλα: "πάρτα γελοίε που νόμιζες ότι ο Γκούντουριτς θα τρώει πάγκο από τις κουταμάρες και τα σουτ στο σίδερο , και πώς δεν θα μπορεί να ενταχθεί σε σύστημα". Θα έπρεπε να είχα δει τα σημάδια από τον Οκτώβριο, όταν κατά την διάρκεια του αγώνα απέναντι στην Εφές το Σερβάκι ευστόχησε σε τρίποντο στο τέλος του χρόνου και μετά είδε την χαρά του να γίνεται χαλκομανία στην άσφαλτο από τον οδοστρωτήρα.
Ο Ομπράντοβιτς φέρεται έτσι (συνήθως) σε όσους αγαπά και υπολογίζει. Αν θέλει να ξεφορτωθεί έναν παίκτη στο τέλος της σεζόν , τοτε το πολύ πολύ σε μια αλλαγή να του ρίξει ένα υποτιμητικό βλέμμα και ένα χαϊδευτικό σκαμπίλι στον κώλο. Kαλό καλοκαίρι... Αν όμως θέλει να δουλέψει με κάποιον, τότε τον κρατά διαρκώς στην πρίζα. Ακόμη θυμάμαι κάτι μπινελίκια στο αγαπημένο του Νεμάνια Μπιέλιτσα, τον οποίο και υπολόγιζε ως απόλυτο πρωταγωνιστή. Είναι μέσα στην ιδιοσυγκρασία του μεγάλου τεχνικού αυτή η συμπεριφορά , όπως και ένα από τα γερά ατού του, το οποίο δεν μπορεί να ποσοτικοποιηθεί. Ο Ζοτς κατέχει την τέχνη της έμπνευσης μέσα από την παρατήρηση. Οι παίκτες το αντιλαμβάνονται, τα δίνουν όλα και - κυρίως - προσαρμόζονται στα ζητούμενα. Αν μπορούν, ας κάνουν κι αλλιώς.
Ο Γκούντουριτς έπιασε την ευκαιρία από τα μαλλιά , στον σεβαστό χρόνο που βρίσκεται στο παρκέ (περίπου 17 λεπτά). Τα νούμερα αποκαλύπτουν μάλιστα κάποια μικρά τερατάκια, τα οποία είναι στην κρίση του καθενός πόσο θα τα λάβει υπόψη. Σύμφωνα με το overbasket, όταν ο Μάρκο βρίσκεται στο παρκέ, η αποτελεσματικότητα της Φενέρ στην επίθεση ανεβαίνει περίπου κατά 7 πόντους ανά κατοχές (από 100.9 στο 107.8) και εκείνη των αντιπάλων πέφτει κατά περίπου 8! Σύνολο, +17 πόντοι. Αυτό είναι κάτι σαν ένα μικρό θαύμα στην κατηγορία "επιρροή παίκτη" , που για να εκτιμηθεί δεόντως, πρέπει κανείς να κοιτάξει πιο βαθειά στις επιλογές των συνθέσεων. Παρόλα αυτά, μας δίνει ένα ασφαλές πεδίο για να καταλήξουμε, πως ο πρώην τρελός έχει ενταχθεί σε ένα σύνολο με αυτοματισμούς, το οποίο με την σειρά του έχει βοηθήσει την δική του προσωπική απόδοση. Διάδραση.
Xωρίς να του έχει πάρει απόλυτα την μπάλα από τα χέρια, καθώς έχει προσωπική φάση, ο Ομπράντοβιτς ζητάει πολλές φορές από τον παίκτη να εκτελέσει μέσα από το σύστημα και να βοήθήσει το σύνολο να είναι λειτουργικό. Και πράγματι, με τον Γκούντουριτς στο παρκέ είναι, καθώς εκείνος έχει πιάσει ποσοστά καριέρας, χωρίς να σκοράρει πολύ. 6,9 πόντοι, με 67,8% στα δίποντα και κοντά 44% στα τρίποντα. Ο ρυθμός των Τούρκων δεν διαφέρει σχεδόν καθόλου από εκείνον του Αστέρα (τελευταίοι σε pace φέτος2), αλλά το ομαδικό τους παιχνίδι απέχει έτη φωτός. Τα τρίποντα τους είναι λίγα (κάτω από 20) , όμως εκτελούνται υπό σχεδόν ιδανικές συνθήκες, που εξασφαλίζουν υψηλά ποσοστά. Για παράδειγμα, δημιουργία γρήγορου μις ματς στο χαμηλό ποστ - πάντα τα εκμεταλλεύεται αυτά ο Ομπράντοβιτς - , κίνηση γύρω από αυτό και πολλά, πάρα πολλά flare screens.
Οκ, δεν συνιστά ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Πρέπει όμως να συνυπολογίσει κανείς την διαφορά περιβαλλοντος και τον βαθμό δυσκολίας της προσαρμογής. Για να παίζει κανείς για τον Ζοτς πρέπει να είναι αφοσιωμένος στα μικρά πράγματα, όπως τα off ball screens και η καίρια κίνηση. Καουμποϊλίκια σαν εκείνα στον Αστέρα δεν χωρούν και η άμεση ανταπόκριση στα ζητούμενα εξασφαλίζει χρόνο. Ένα από αυτά, είναι και η πάσα, στην οποία ο παίκτης όλο και βελτιώνεται, μοιράζοντας μάλιστα στα τελευταία έξι παιχνίδια 3,5 ασίστ κατά μέσο όρο. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσει έτσι, πάντως τελευταία η Φενέρ εμφανίζει κάποια σχήματα - φόβητρα στην επίθεση της, στα οποία η απουσία καθαρού power forward ξεχειλώνει τις αποστάσεις και κάνει τις άμυνες να μην ξέρουν από πού να φυλαχτούν. Από ένα σημείο και ύστερα στην σεζόν, ο Ομπράντοβιτς διαπίστωσε πως ο Τόμπσον δεν κολλάει με τον Βέσελι όπως ο Ούντο και ετσι όταν αποσύρεται ο Μέλι, ο Ντατόμε αναλαμβάνει πολλές φορές να γίνει ο "διπλανός" του εκάστοτε σέντερ, με τις ευκαιρίες για "γύρισμα" της μπάλας (passing game) να είναι περίπου απεριόριστες. Το θέμα είναι κανείς να τις αναγνωρίσει και να προσαρμοστεί.
Δείτε. Η παρακάτω σύνθεση εμφανίστηκε ουσιαστικά για πρώτη φορά απέναντι στην Μακάμπι και περιλαμβάνει - πλην σέντερ και Ντατόμε - τον εξωπραγματικά εύστοχο Νάναλι (57,6% τριπ.) , τον Γκούντουριτς και τον Ουαναμέικερ. Ο Μάρκο πασάρει...
Xέσε με, από αυτό δεν γλιτώνεις. Ειδικά η πρώτη φάση σηματοδοτεί το αναπόφευκτο. Το μόνο θέμα με αυτά τα σχήματα είναι πως δεν υπηρετούν ακριβώς το πλάνο του προπονητή στην άμυνα (μάκρος, αλλαγές, κάλυψη χώρων με τα χέρια) , όμως όσο να ναι η Φενέρ δεν έχει γενικά αμυντικό πρόβλημα και ο Γκούντουριτς πίσω δεν είναι τρύπα, κάθε άλλο. Τα νούμερα που είδαμε παραπάνω, άλλωστε, μαρτυρούν πως αμυντικό πρόβλημα με εκείνον στην σύνθεση δεν υπάρχει. Ειδικά όταν αγωνίζεται στην θέση 2, τα "θέλω" του Ομπράντοβιτς πραγματοποιούνται σχεδόν εξ ολοκλήρου.
Κάπως έτσι, αργά και σταθερά, το παιχνίδι του 23χρονου Σέρβου αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη πληρότητα. Τα λάθη του είναι έτσι κι αλλιώς λίγα (1,2), τα ριμπάουντ δεν είναι δουλειά του. Οι παλαβομάρες έχουν πάει στην άκρη, το παιχνίδι ένας εναντίον ενός έχει περιοριστεί και ο τρελός του χωριού έχει μετατραπεί σε καλοπληρωμένο εργάτη της Πόλης, με Π κεφαλαίο πάντα. Φέτος, πάντως, δεν θα είναι η χρονιά του. Όταν όμως το ρόστερ θα υποστεί τις καλοκαιρινές αλλαγές και ο ίδιος θα παραμείνει, είναι περίπου σίγουρο ότι ο Ζοτς θα του επιστρέψει αυτό που αγαπά περισσότερο: Την κατοχή της μπάλας. Και τότε ο Γκούντουριτς θα είναι έτοιμος να την διαχειριστεί ακόμη καλύτερα, με το μέλλον του στην διοργάνωση να προδιαγράφεται , αν όχι λαμπρό, τουλάχιστον πολύ ευοίωνο. Καθώς μάλιστα δεν έχει (ακόμη) το κορμί και τα αθλητικά προσόντα για το ΝΒΑ , ίσως να γίνει από τους παίκτες εκείνους, που θα συνηθίσουμε να απολαμβάνουμε. Δεν θα τον πάρει η σκόνη. Πάω να δώσω το αμάξι για πλύσιμο.
Σημειώσεις
1. Τα Gloška planina είναι όρη στην νοτιοαντολική Σερβία, με υψηλότερη κορυφή στα 1756 μέτρα.
2. Στατιστικό από το badbasket και τον Αντρέα Χριστοφόρου http://www.badbasket.gr/2018/03/2017-18-28.html . Όπου δεν αναφέρω πηγή , τα στατιστικά είναι από το επίσημο σάιτ της Ευρωλίγκα.
