Γρήγορο flashback στο τότε. Η Ρωσική ομάδα που κατέκτησε το τρόπαιο της Ευρωλίγκα στη Βιτόρια αποδυναμώνεται σε μεγάλο βαθμό. Οι ΝτεΚολό, Ροντρίγκεζ, Χίγκινς πρωτίστως και Χάντερ δευτερευόντως, φεύγουν για άλλες πολιτείες και η αντικατάσταση ειδικά των τριών πρώτων μοιάζει γρίφος για τον Ιτούδη. Ο ίδιος ο προπονητής άλλωστε, στη συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει, είχε αναφερθεί στις δυσκολίες της αγοράς, όσον αφορά τη διαθεσιμότητα παικτών στο σωστό timing της ανοικοδόμησης μιας ομάδας. Πόσο μάλλον όταν αντίπαλοι των Ευρωπαϊκών συλλόγων ήταν η αγορά της Κίνας και φυσικά το ΝΒΑ.
Αυτό λοιπόν που συνέβη πέρυσι με τις αποκτήσεις των Φόιτμαν, Κουφού, ήταν μια προσπάθεια βαρυτικής μετατόπισης από το backcourt προς τη frontcourt των Ρώσων. Παρότι τελικά η μετακίνηση του δεύτερου από το ΝΒΑ στη Μόσχα αποδείχτηκε μία μεγάλη φούσκα και η σεζόν δεν ολοκληρώθηκε, στο πρόσωπο των Φόιτμαν και Μπολομπόι ο Έλληνας προπονητής βρήκε δύο σύγχρονους ψηλούς, οι οποίοι παίζουν με πρόσωπο στο καλάθι, ανοίγουν τις αποστάσεις και μπορούν να συνυπάρξουν με τους νέους τους πια συμπαίχτες.
Βack to the future, 2020
Φυσικά, για άλλο ένα καλοκαίρι η Ρωσική ομάδα δέχτηκε αρνητική κριτική για την απόκτηση των Μιλουτίνοφ και Σενγκέλια. Εδώ όμως θα κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου, διότι το να περιμέναμε από την ΤΣΣΚΑ να συνεχίσει να χάνει παίχτες, χωρίς να προσπαθεί να ενισχυθεί σημαντικά, έμοιαζε ουτοπικό. Και ας μείωσε το μπάτζετ κατά 25-30% όπως ανέφερε ο πρόεδρος τους (χο χο χο). Εξάλλου όταν η αγορά σου δίνει τη δυνατότητα να κινηθείς για έναν τοπ-3 (αν όχι σκέτο τοπ) ψηλό όπως ο Μιλουτίνοφ και έχεις το πορτοφόλι ώστε να πληρώσεις το buy-out του κορυφαίου power forward στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ, τότε λες ευχαριστώ και προχωράς.Έτσι, από τη νέα σεζόν θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μία πλήρη frontline, η οποία δίνει τη δυνατότητα στον προπονητή για ποικίλα σχήματα.
Σίγουρα θα είναι αρκετά ενδιαφέρουσα η προσέγγιση που θα έχουν οι Ρώσοι στα παιχνίδια τους. Οι δύο νεοφερμένοι δε χρειάζονται επισημάνσεις για τα ατομικά τους χαρακτηριστικά και τον τρόπο παιχνιδιού τους. Αυτό που όμως αξίζει προσοχής θαρρώ, είναι η περσινή χρονιά του Γεωργιανού forward.
Σαφώς και ο Σενγκέλια αποτελεί έναν εξαιρετικό παίχτη, βασικό πυλώνα και ηγέτη της Μπασκόνια τα τελευταία χρόνια ,κάτι που επιστεγάστηκε από την κατάκτηση του ιδιότυπου -λόγω covid- ισπανικού πρωταθλήματος. Τον μάθαμε σαν έναν κατεξοχήν post παίχτη, που φέρνει περισσότερο σε παλαιότερα «τεσσάρια», κάτι που είναι εμφανές στο παρακάτω γράφημα από τη σεζόν 2018-19.
Όπως φαίνεται και από τα βουναλάκια κάτω αριστερά η διαφορά της κατανομής των προσπαθειών του ήταν χαώδης για τεσσάρι στην εποχή των στρετς ψηλών, παρότι το ποσοστό από τη γραμμή του τρίποντου ήταν πολύ καλό.
Εδώ έρχεται η αλλαγή που αναφέραμε νωρίτερα. Πέρυσι ξεκίνησε να κινητοποιείται αρκετά περισσότερο έξω από τη γραμμή του τρίποντου, να μην παίζει τόσο κωλο-κωλο, σουτάροντας πάνω από τρία(!!) τρίποντα ανά παιχνίδι, τόσο στη διοργάνωση της Ευρωλίγκα με το εξαιρετικό 39%, όσο και στο ισπανικό πρωτάθλημα με το χαμηλό εδώ 29,6%. Ποτέ άλλοτε δεν σούταρε παραπάνω από δύο ανά ματς, κάτι που δείχνει μια εμφανή ροπή του παίχτη να δουλέψει περισσότερο αυτόν τον τομέα. Το τρίποντο θα τον κάνει ασυναγώνιστο.
Ο «αμμόλοφος» της προηγούμενης σεζόν κάτω δεξιά μεγάλωσε σε κανονικό λόφο και συνάμα έγινε πιο αποτελεσματικός στη σταθμισμένη ευστοχία- eFG % - και ανέβηκε το νούμερο σε points per shot.
Για τον Νίκολα Μιλουτίνοφ, τον πρώην παίχτη του Ολυμπιακού και μόνιμο θαμώνα του Nalu, δεν χρειάζονται περαιτέρω σχόλια, πέρα του ότι αποτελεί σαφέστατη αναβάθμιση από τον προκάτοχό του και ότι η ΤΣΣΚΑ αποκτά ένα σημείο αναφοράς στη θέση του σέντερ ύστερα από τις προηγούμενες αποτυχημένες επιλογές για 7footer ψηλούς (Κουφός, Φριλαντ).
Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα(;) των δύο
Θα ξεκινούσα με τα μειονεκτήματα που μπορεί να έχουν όταν θα αγωνίζονται ταυτόχρονα ως δίδυμο, αλλά κακά τα ψέματα, δεν έχουν. Είναι παιχταράδες. Το μόνο που ίσως θα μπορούσε να ειπωθεί θα ήταν ότι δεν είναι τόσο γρήγοροι, ώστε να μπορούν να υποστηρίζουν συχνά παιχνίδι με αλλαγές και να ακολουθούν χαμηλά τον αντίπαλο περιφερειακό στην μπροστινή γραμμή άμυνας. Χάινς δεν υπάρχει πια στη Μόσχα, οπότε πιθανολογώ να δούμε περισσότερο άμυνα 2vs2 στα πικς με τον Μίλου να μένει λίγο πίσω μετά το σκριν. Ακόμα, ο τρόπος με τον οποίο θα αγωνιστεί το συγκεκριμένο δίδυμο όταν βρίσκεται ταυτόχρονα στο παρκέ, θα εξαρτηθεί και από τη στελέχωση, καθώς αν κάτι μοιάζει να λείπει προς το παρόν από την ΤΣΣΚΑ είναι ένας ακόμα ίσως περιφερειακός με καλό σουτ. Θα φανεί φυσικά και στην πορεία, καθώς με το ΝΒΑ να αργεί να τελειώσει και επομένως να ξεκινήσει, η αγορά είναι γενικώς κάπως περιορισμένη.
Τα θετικά, πάμπολλα. Τόκο και Μιλού αποτελούν ίσως το κορυφαίο δίδυμο ψηλών στη διοργάνωση και ταιριάζουν εξαιρετικά τόσο μεταξύ τους, όσο και με τους υπόλοιπους bigs της ομάδας. Μπορούν να υποστηρίξουν άνετα παιχνίδι συνεργασίας high-low μεταξύ τους, διατάξεις 4 out-1 in, με τον Σενγκέλια να ξεκινάει πέρα από το ποστ και να παίρνει προσπάθειες απέξω.
Παρόλο που ο κόουτς Ιτούδης προτιμάει να «τεντώνει» τις αποστάσεις του γηπέδου, πλέον του δίνεται η δυνατότητα να μεταφέρει το παιχνίδι και κοντά στο ποστ, κάτι άλλωστε που έχει λειτουργήσει και στις πρώην ομάδες των δύο ψηλών (με Πουαριέ, Έρικ ο ένας και με Πρίντεζη ο άλλος). Καλοί σκρίνερ, δυνατοί, σκληροί αμυντικοί με καλές τοποθετήσεις σε άμυνα/επίθεση και εξαιρετικοί ριμπάουντερ, κάτι που θα κάνει ακόμα πιο ισχυρή τη ρωσική ομάδα σε αυτόν τον τομέα (τρίτη ομάδα πέρυσι σε %DefReb). Ήταν ήδη κορυφαία στα ριμπάουντ βέβαια, καθώς κέρδιζε το 52,7% των διεκδικούμενων κατοχών.
Επιπρόσθετα, οι δυο νεοφερμένοι αποτελούν αξιόλογους δημιουργούς. Ειδικά ο Σενγκέλια ήταν ο δεύτερος πόλος δημιουργίας για τη Μπασκόνια μετά τους playmakers, ενώ ο Μιλουτίνοφ το έκανε αυτό στον Ολυμπιακό σε λίγα παιχνίδια. Με αυτή τη στελέχωση η ΤΣΣΚΑ θα μπορεί να έχει δημιουργία από αρκετούς παίχτες, τόσο στην περιφέρεια όσο και κοντά στο καλάθι. Έχοντας ήδη έναν τέτοιο ψηλό όπως ο Γιοχάνες Φόιτμαν, οι επιλογές και οι δυνατότητες μοιάζουν υψηλές. Ειδικά με τον Γερμανό ο Σενγκέλια έχει συνυπάρξει (το ίδιο με τον γκαρντ/φόργουορντ Χίλιαρντ) για τρία χρόνια στη Βιτόρια και γνωρίζουν καλά ο ένας το παιχνίδι του άλλου.
Η τετράδα των Σενγκέλια, Μπολομπόι, Φόιτμαν, Μιλουτίνοφ δίνει γενικά ποικίλες επιλογές σε επίθεση και άμυνα. Ακόμα και με ταυτόχρονη παρουσία των δύο τελευταίων σε ένα σχήμα πραγματικά big, ο Φόιτμαν μπορεί να τρέχει το γήπεδο, να πασάρει και να σουτάρει από την περιφέρεια (41% τρίποντο σε Ευρωλίγκα πέρυσι) σαν φόργουορντ, χωρίς να επηρεάζει στο ελάχιστο τις σωστές αποστάσεις που είναι σήμα κατατεθέν των Ρώσων. Διόλου απίθανο να δούμε και plays με τον Γερμανό σε ρόλο δημιουργού από την κορυφή της ρακέτας και τον Σενγκέλια σε ρόλο cutter όπως και στο παρακάτω βίντεο. Προσέξτε πως στη δεύτερη φάση ο 7-footer της ΤΣΣΚΑ λειτουργεί ως σέντερ, πρακτικά σε μία διάταξη 5 out. (πηγή baskeroseno.com)
Συνοπτικά, έχουμε να κάνουμε με μία ΤΣΣΚΑ που δύο χρόνια μετά την κατάκτηση του τροπαίου, όντας ακόμα πρωταθλήτρια Ευρώπης, έχει «μετατοπίσει» το κέντρο βαρύτητάς της προς τη γραμμή των ψηλών, αφού η αγορά δεν είχε παίχτες που μπορούσαν να καλύψουν επάξια το κενό αυτών που αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της ομάδας που βρέθηκε στην κορυφή. Είναι άλλωστε γνωστό στη φυσική, πώς όσο μεγαλύτερο είναι το ουράνιο σώμα, τόσο μεγαλύτερη είναι η παραμόρφωση του πλέγματος του χωροχρόνου και η βαρυτική έλξη που ασκείται σε αυτόν. Πόσο δε μάλλον όταν η συγκεκριμένη έλξη θα αποτελέσει αφορμή για τη δημιουργία της κορυφαίας -στα «χαρτιά» τουλάχιστον- frontline στην Ευρωλίγκα. Έως τότε όμως, θα προσπαθήσουμε να απολαύσουμε τη θάλασσα, το καλοκαίρι και τον έρωτα στη ζωή μας.
Υστερόγραφο, αν και δεν μου αρέσουν και φωνάζει ο Γιώργος, θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην παρέα του basketballguru (όχι δεν αποχωρώ). Guys, σας αγαπώ.
Σημειώσεις: Τα στατιστικά είναι από το επίσημο σάιτ της Ευρωλίγκα και από το basketball.realgm.com
