Αντί αυτού θέλω να παραθέσω δύο φωτογραφίες από δύο διαφορετικά άρθρα. Φαντάζομαι κάποιος πιο έξυπνος και ικανός από εμένα, θα μπορούσε να κάνει και κάποιο επιστημονικό άρθρο με έναν πιασάρικο τίτλο «Γιατί ο Covid-19 δεν μένει σε ακριβά διαμερίσματα». Κάτι τέτοιους χαριτωμένους τίτλους είχαν και πολλά από τα paper που δημοσιεύθηκαν στο βιβλίο Freakonomics του Steven Levitt που έγινε bestseller. Αλλά πάμε να δούμε τις φωτογραφίες:

Η παραπάνω φωτογραφία είναι από ένα άρθρο της εφημερίδας El Periodico όπου δείχνει την κατανομή των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων με τον Covid-19 στα διαμερίσματα της πόλης. Όσο πιο σκούρο είναι το χρώμα τόσο πιο πολλά είναι τα κρούσματα ανά 100.000 κατοίκους και όσο πιο ανοιχτό τόσο λιγότερα.

Η παραπάνω φωτογραφία είναι από άλλο άρθρο της ίδια εφημερίδας που δημοσιεύτηκε στις 3 Γενάρη και δείχνει την αξία των ενοικίων στην πόλη της Βαρκελώνης, πάλι ανά γεωγραφικό διαμέρισμα. Όσο πιο σκούρο το χρώμα τόσο πιο ακριβό το ενοίκιο.  

Δείτε προσεκτικά τις δύο φωτογραφίες. Βλέπετε το μοτίβο που επαναλαμβάνεται; Όσο φεύγεις από το κέντρο, οι τιμές των ενοικίων πέφτουν και τα κρούσματα ανεβαίνουν. Οι περιοχές κοντά στην παραλία (Barceloneta, Sant Marti) έχουν ακριβά ενοίκια και λίγα κρούσματα και το ίδιο συμβαίνει όταν πας κοντά στο βουνό στις συνοικίες Pedralbes, Sarriá, St. Gervasi. Αντίθετα οι πιο εργατικές γειτονίες όπως όλα τα διαμερίσματα του Hospitalet (κάτω αριστερά στις φωτογραφίες) και οι γειτονίες (Carmel, Nou Barris) στο πάνω δεξιά κομμάτι των φωτογραφιών έχουν χαμηλά ενοίκια και υψηλό αριθμό κρουσμάτων ανά 100.000 κατοίκους.

Ίσως ο ιός να μην έχει αρκετά χρήματα για να πληρώσει ακριβά ενοίκια. Ίσως βέβαια να φταίει και το γεγονός ότι στις γειτονιές με χαμηλότερα νοίκια δουλεύουν ανειδίκευτοι εργάτες όπου έχουν περισσότερες πιθανότητες να δουλεύουν σε κάποια από τα εργοστάσια, βιομηχανίες και βιοτεχνίες που είναι γύρω από την πόλη και ακόμα συναθροίζονται εργάτες χωρίς όλες οι εταιρίες να (μπορούν να) τηρούν τα μέτρα ασφαλείας. Ίσως το γεγονός ότι ήταν οι πρώτες οι γειτονίες που είχαν προβλήματα από τις περικοπές στο σύστημα υγείας (όπως λέει αυτό το άρθρο του 2019) να έπαιξε κι αυτό το ρόλο του.

Όσο κάποιοι μας πιπιλίζουν το μυαλό με εκφράσεις όπως «αόρατος εχθρός», «ατομική ευθύνη», «είμαστε σε πόλεμο» κλπ να θυμάστε και πως απέναντι σε αυτή την κρίση δεν είμαστε όλοι ίσοι. Δεν είναι το ίδιο να ζεις σε 30 και σε 100 τετραγωνικά μέτρα, να μπορείς να δουλεύεις από το σπίτι ή όχι, να έχεις εύκολη πρόσβαση σε καλό κέντρο υγείας ή όχι, να έχεις σπίτι με φυσικό φως ή όχι, να έχει wifi ή όχι, να έχεις χρήματα για να περάσεις 2 εβδομάδες χωρίς εργασία ή όχι, να έχεις προβλήματα υγείας ή όχι. Πολλές από τις παραπάνω παραμέτρους θα μπορούσαν να είναι διαφορετικές σε ένα διαφορετικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας, που θα απέτρεπε της συνάθροιση τόσο πλούτου στα χέρια τόσων λίγων, προωθώντας μια πιο οριζόντια διανομή του πλούτου (δηλαδή της υπεραξίας που παράγουν οι εργάτες). Ακόμα και στο ίδιο σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, αν οι προτεραιότητες των κρατών και των κυβερνήσεων ήταν διαφορετικές από τις σημερινές. Ελπίζω ότι όταν το σύστημα υγείας εδώ αρχίσει να αποσυμφορίζεται και ο κόσμος αρχίσει να επιστρέφει στις παλιές του συνήθειες, να θυμηθούμε να απαιτήσουμε καλύτερο σύστημα υγείας και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για όλους μας. Φοβάμαι όμως ότι οι κυβερνήσεις και οι εταιρείες θα θελήσουν να «σωθούν» για ακόμα μια φορά από τα χρήματα των φορολογουμένων. Και αυτή πιστεύω θα είναι η επόμενη μάχη μας.

 Να προσέχετε.