Φίλες και φίλοι, ο Παναθηναϊκός είναι πρωταθλητής Ευρώπης. Μία χρονιά που οι πράσινοι διαρκώς ξεπερνούσαν τους στόχους τους, σκαρφάλωσαν μέσα σε λίγους μήνες στην επιστροφή στα σημαντικά διπλά, μετά στην επάνοδο στα πλέι-οφ και τελικώς στο Φάιναλ 4 μετά από 12 άγονα χρόνια, για να ολοκληρώσουν μια ονειρική σεζόν, κατακτώντας για έβδομη φορά την Ευρωλίγκα

Φίλες και φίλοι, καλησπέρα από το αεροδρόμιο.

Για αρχή, ας ξεμπερδεύουμε με τη στατιστική. Η Ρεάλ Μαδρίτης, αυριανή αντίπαλος του Ολυμπιακού στον πρώτο ημιτελικό του φάιναλ φορ του Βερολίνου, είναι για φέτος δεύτερη σε ευστοχία (eFG%), πρώτη σε True Shooting (υπολογίζει και την επιρροή των βολών), δεύτερη σε ποσοστό ασίστ, τέταρτη από το τέλος σε λάθη, δεύτερη στα ριμπάουντ, πρώτη σε offensive rating, τρίτη σε defensive rating και τέλος τέταρτη σε ευστοχία στα σουτ τριών πόντων. Σε όλες τις σημαντικές κατηγορίες δηλαδή, οι Μαδριλένοι κατατάσσονται στην πρώτη τετράδα, κρατώντας δίκαια για το σύνολό τους τον τίτλο του γκραν φαβορί. Για την ακρίβεια, ίσως η Ρεάλ να είναι το πιο αδιαφιλονίκητο φαβορί από το 2012, όταν η ΤΣΣΚΑ του Κιριλένκο έφαγε τα μούτρα της από ... εχμ...

Ο πρώτος τίτλος της σεζόν στην Ισπανία πήγε προς πρωτεύουσα μεριά, καθώς η Ρεάλ χωρίς να πιάσει τρελά επίπεδα απόδοσης, σήκωσε την βαρύτιμη κούπα (κρατήστε το αυτό). Ήταν συνολικά ένα από τα πιο αδιάφορα Κόπα ντελ Ρέι που θυμάμαι προσωπικά, με κάποιες πολύ καλές στιγμές. Όπως το τρίποντο του Μπρουσίνο φερειπείν, που έστειλε στην παράταση το Γκραν Κανάρια-Βαλένθια ή η τρίτη περίοδος στο Ρεάλ-Μούρθια. Ο τελικός είχε το ενδιαφέρον του ως ένα βαθμό, αλλά σε κανένα σημείο το ματς δεν ξέφυγε τον έλεγχο της Ρεάλ. Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Ουφ, δεν μπορώ να συνέλθω.

Στον αθλητισμό ήττα από ήττα διαφέρει. Καμμία δεν έρχεται χωρίς τη βαρύτητα του περικειμένου της - αυτό που λέμε context. Το περικείμενο έχει σημασία.

Το "πρόβλημα Ταβάρες" εδώ και καιρό φαντάζει ως το πιο δυσεπίλυτο για τις ομάδες της Ευρωλίγκα. Ειδικά από τη στιγμή που τα πράγματα σοβάρεψαν, δηλαδή από την έναρξη των πλέι οφ και έπειτα, ο Ταβάρες αποτελεί μακράν τον πιο επιδραστικό παίκτη της Ρεάλ στο παρκέ, αναγκάζοντας τους αντιπάλους της να παραγκωνίζουν τις αρχές του παιχνιδιού τους, προκειμένου να φτάσουν στο καλάθι.

Οι εικόνες που έφτασαν στις οθόνες μας το βράδυ της Πέμπτης από τη Stark Arena ήταν αληθινά συγκλονιστικές. Γεμάτο από κόσμο, που φαινόταν να ξεπερνά τις 20,000, το πιο θορυβώδες γήπεδο της Ευρωλίγκα παρέμενε βουβό, αποδίδοντας με αυτό τον τρόπο τιμή στα νεαρά θύματα του μακελειού σε σχολείο του Βελιγραδίου. Αραιά χειροκροτήματα στο ενδιάμεσο, απόλυτη σιγή πριν το τζάμπολ και μπουκέτα με λευκά τριαντάφυλλα στον αγωνιστικό χώρο, μετέφεραν τη θλίψη της σέρβικης κοινωνίας στο παρκέ και στους αγωνιζόμενους, συνεπαίρνοντας και τη δική τους συμμετοχή στο πένθος. Δέος και ταυτόχρονα παρηγοριά, πως είμαστε όλες και όλοι μαζί.

Ξεκινάμε σήμερα φίλες και φίλοι τα previews των ζευγαριών της Ευρωλίγκα, με εκείνο που αναμένεται θεαματικότερο και πιο αμφίρροπο - έστω στα χαρτιά. Ρεάλ και Παρτίζαν παίζουν επιθετικά, δεν φοβούνται να σουτάρουν και βάζουν στην πρώτη γραμμή το ταλέντο των μονάδων τους, στην υπηρεσία όλων μας. Αν περιμένετε Ολυμπιακό, θα διαβάσετε πρώτα όλα τα υπόλοιπα. Ας ξεκινήσουμε.

Αν υπάρχει μία ομάδα μπάσκετ στο Ευρωπαϊκό στερέωμα που έχει κατορθώσει εδώ και πολλά χρόνια να «επιμηκύνει» την αθλητική παρουσία των έμπειρων παιχτών της, συνδυάζοντας αρμονικά το παλιό με το νέο αίμα, χωρίς να μένει πίσω όσον αφορά τους στόχους της, αυτή είναι η Ρεάλ Μαδρίτης. Είναι τέτοια η διαχείριση που έχει επιδείξει ολόκληρος ο οργανισμός των Καστιγιάνων, που ακόμα και στα μπασκετικά «γεράματα», οι πιο μεγάλοι ηλικιακά παίχτες είναι απαραίτητοι και σημαντικοί. Με το πέρας της σεζόν, κατά την οποία τον χαμένο τελικό της Ευρωλίγκα γλύκανε η κατάκτηση του εγχώριου πρωταθλήματος, επήλθε η συμφωνία για ανανέωση της συνεργασίας με την «παλιοφρουρά» των γερόλυκων Σέρχιο Γιουλ, Φαμπιάν Κοζέρ και Ρούντι Φερνάντεθ, ενώ επισημοποιήθηκε η επιστροφή του Σέρχιο Ροντρίγκεθ μετά από μία εξαετία. Oι τρεις Ισπανοί παίχτες είχαν υπάρξει ξανά συμπαίχτες στη Ρεάλ Μαδρίτης κατά την περίοδο 2012-2016, όταν και κατέκτησαν τρία πρωταθλήματα και μία Ευρωλίγκα.

H Eφές είναι ξανά πρωταθλήτρια Ευρώπης, οι γροθιές του Αταμάν σηκώθηκαν ξανά στον αέρα με το τελευταίο σφύριγμα του αγώνα, σαν ένα πλάνο deja vu. Ο τελικός δεν είχε σπουδαίο θέαμα ή κάποια μεγάλη στιγμή αντάξια εκείνων των ημιτελικών, είχε όμως την τρίτη ομάδα στην ιστορία της Ευρωλίγκας, μετά από Μακάμπι και Ολυμπιακό, που σήκωσε συνεχόμενους τίτλους, οπότε ας αφιερώσουμε κι εμείς μερικές λέξεις σε όσα είδαμε.

Ένα “el clasico” από μόνο του είναι ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός, πόσο δε μάλλον όταν πραγματοποιείται σε ημιτελικό οποιασδήποτε μεγάλης διοργάνωσης. Επιστροφή λοιπόν στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα για τη Ρεάλ Μαδρίτης μετά από απουσία δύο ετών ( το ένα λόγω αναβολής εξαιτίας της πανδημίας) και δεύτερη σερί ευκαιρία για τη Μπαρτσελόνα να κατακτήσει αυτό για το οποίο έχει χτιστεί εδώ και δύο αγωνιστικές περιόδους.