‘’Μια μέρα κάθισε και παίδεψε το κεφάλι του. Το 'βαλε κάτω και το παίδεψε, το 'πλεξε όπως είδε να κάνουν οι γύφτοι με το καλάθι. Στο τέλος το βρήκε: Θα 'πιανε φιλία με τα βιβλία. Θα γύρευε να μάθει από κει, αυτά που του 'κρυβαν οι μεγάλοι πίσω απ' τα παραμύθια που λέγανε αυτοί οι μικροί χάρτινοι «παππούδες» που κάθονται στα γόνατά σου και σου λένε τις ιστορίες τους χωρίς καμώματα και παρακάλια.

Όταν στις 9 Οκτωβρίου 2002 ο Γιώργος Πρίντεζης γινόταν ο νεαρότερος παίκτης στην ιστορία του Ολυμπιακού στα Κύπελλα Ευρώπης, που σε ηλικία 17 ετών, 7 μηνών και 17 ημερών έκανε το ευρωπαϊκό του ντεμπούτο εναντίον της πολωνικής Σλασκ Βρότσλαβ στην Πολωνία με προπονητή του Σλόμπονταν Σούμποτιτς, ο Αλεξέι Ποκουσέβσκι δεν είχε προλάβει να σβήσει τα πρώτα κεράκια από τα γενέθλιά του. Κάτι περισσότερο από 17 χρόνια αργότερα, ποιος να το περίμενε, αυτό το ψιλόλιγνο σερβάκι των 211 εκατοστών, παίζοντας δίπλα στον Πρίντεζη εν έτη 2019 θα του έπαιρνε το «ρεκόρ» και θα γινόταν αυτός ο νεαρότερος όλων!

Ο τίτλος δεν τα λέει όλα, καθώς θα πούμε κι άλλα. Όμως όπως και να το πάρει κανείς, είναι ευτυχία για ένα σύνολο να διαθέτει έναν παίκτη σαν τον Γιώργο Πρίντεζη. Στο μπάσκετ βλέπετε, συχνά συμβαίνει το εξής. Όταν ένα παιχνίδι οδηγείται στην λεγόμενη crunch time (δηλαδή είναι ντέρμπι μέχρι το τέλος), τα playbook πηγαίνουν στην άκρη χάρην ασφαλέστερων επιλογών, οι οποίες δεν είναι ακριβώς "ασφαλέστερες". Είναι παρόλα αυτά αναπόφευκετες, καθώς οι παίκτες κουράζονται και η ομαδική σκέψη δυσκολεύει. Οπως δείχνουν ξεκάθαρα και στοιχεία από το ΝΒΑ, το παιχνίδι ένας εναντίον ενός επανέρχεται στις επιλογές των προπονητών στο τέλος των αγώνων, και ας μην είναι το πιο αποτελεσματικό στην συνολική διάρκεια τους.

Είμαι πολύ τυχερός, έστω κάποιες φορές. Πριν μερικές μέρες έβγαινα από το σπίτι και είχα δεν είχα κάνει πέντε βήματα, σχεδόν σκόνταψα επάνω σε ένα γλυκούτσικο σκαντζοχοιράκι. Ταλαιπωρημένο και αυτό από την ζέστη , προχωρούσε νωχελικά κατά μήκος του τοίχου της αυλής. Πλησίασα με το άι φον 6s για να το βγάλω μια φωτογραφία, αν μπορούσα και ένα βίντεο. Είναι αρσενικό, υπέθεσα, άρα είναι σκαντζόχοιρος, και τον λένε Τζο. Καθώς με ένιωσε να τον πλησιάζω, ο Τζο αποτραβήχτηκε, κουλουριάστηκε και έστρεψε το βλέμμα στο τσιμέντο. Τον άφησα στην ησυχία του, καθώς είχα πετύχει την κατάλληλη λήψη, πλονζέ.

Με αφορμή το νικητήριο καλάθι του Γιώργου Πρίντεζη μέσα στο Βελιγράδι, η στήλη 3 οn 3 βάζει να παίξουν μονό τις τρεις καλύτερες στιγμές των δύο μεγάλων παικτών του Ολυμπιακού στο τέλος των παιχνιδιών, και βγάζει τον νικητή τους. Οχι απλώς μία περιγραφή, αλλά και μία ανάλυση των φάσεων ακολουθεί. Αυτές δεν αφορούν την καριέρα τους στην εθνική, ούτε το ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά μόνο τις ευρωπαϊκές ερυθρόλευκες στιγμές τους.

Τα τεσσάρια που σουτάρουν, τριπλάρουν και δημιουργούν από μέσα προς τα έξω έχουν κάνει μία μίνι - κατάληψη στις πεντάδες πολλών ομάδων εδώ και χρόνια, καθώς μεταξύ άλλων είναι συνήθως και παίκτες που μαρκάρουν στην περιφέρεια. Παρόλα αυτά, δεν είναι λίγοι εκείνοι που επιμένουν στην παραδοσιακή συνταγή. Με την βοήθεια των ρποηγμένων στατιστικών του Aντρέα Χριστοφόρου για το Badbasket, σήμερα βάζουμε να παίξουν μονό οι τρεις καλύτεροι (υποκειμενικά πάντα) παίκτες από κάθε κατηγορία. Stretch fours vs παραδοσιακοί power forward της ευρωλίγκα, έτσι όπως παρουσιάστηκαν στον πρώτο γύρο της διοργάνωσης.

Η περσινή χρονιά μπορεί να ήταν μια χρονιά που θέλουμε να ξεχάσουμε γιατί δεν μας προσέφερε και πολλά, αλλά θέτει τη βάση της συζήτησης και για τον Ολυμπιακό του 2016-17. Ο μεγάλος πόθος, η -όπως φαίνεται διαχρονική- καψούρα του Ολυμπιακού φιλάθλου να πάρει power porward φαινομενικά πάει περίπατο για δεύτερη συνεχή χρονιά. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η μεταγραφή στο “4” είναι σαν τον Ζε Ρομπέρτο του μπάσκετ. Έρχεται… μέχρι να μην έρθει!