Stretch fours
Aντρέι Βοροντσέβιτς. Ο Ρώσος πάουερ φόργουορντ έκλεισε ήδη από πέρυσι 10 χρόνια καριέρα με τους Μοσχοβίτες. Ζώντας υπό την σκιά γιγάντων στο παρελθόν (Χριάπα, Κιριλένκο) , δεν απέκτησε ποτέ τον εμβληματικό χαρακτήρα που συνήθως αποκτούν όσοι μακροημερεύουν σε έναν σύλλογο. Οι προπονητές του τον εμπιστεύονταν ως δεύτερη και τρίτη λύση, μέχρι που ήρθε ο Δημήτρης Ιτούδης. Ο Έλληνας κόουτς είχε διαφορετικό σχέδιο από εκείνο του Μεσίνα, που έβαζε πολλές φορές τον Κρίστιτς να παίζει δίπλα στον Κάουν ή (άκουσον άκουσον) τον Χάινς στην θέση 4. Ο Έλληνας κόουτς, ως γνήσιος κύρηκας του μπάσκετ των αποστάσεων, είχε ως βασικό σκοπό να δημιουργήσει όσο μεγαλύτερους χώρους μπορούσε στους δύο καταπληκτικούς γκαρντ που διαθέτει. Για αυτό τον σκοπό, ήθελε να τους περικυκλώσει με σουτέρ σε όλες τις θέσεις πλην του 5, και καθ'ολη την διάρκεια του παιχνιδιού. Ο Βοροντσέβιτς σε αυτό το πλάνο δεν ήταν απλά ένας κρίκος, αλλά είναι μέχρι και σήμερα το βασικότερο κομμάτι πλην των Ντε Κολό/Τεόντοσιτς.
Τα τελευταία δύο χρόνια έχει αλλάξει το παιχνίδι του, το έχει μεταφέρει πολύ περισσότερο στην περιφέρεια, και έχει αυξήσει θεαματικά τα ποσοστά του. Πέρυσι είχε έξω από τα 6,75 44%, ενώ φέτος η ευστοχία του είναι σχεδόν εξωγήινη, με 59,6%! Αυτά είναι νούμερα που δεν βρίσκει κανείς σε κοντούς σουτέρ, οι οποίοι εξάλλου αντιμετωπίζουν και σφιχτότερες άμυνες στην μπάλα. Το ακόμη εντυπωσιακότερο είναι πως η ΤΣΣΚΑ έχει την ευτυχία να διαθέτει έναν παίκτη με 131,7 πόντους ανά 100 κατοχές (δεύτερος πίσω από τον Φόγκτμαν για παίκτες που αγωνίζονται απο 18 λεπτά και πάνω), όταν το δικό της offensive rating βρίσκεται στο 115 (δεύτερο πίσω από την Ρεάλ). Τρομερά πράγματα από έναν παίκτη που έχει επίσης κατά πολύ βελτιώσει και την άμυνα του σώμα με σώμα, όπως και την ανταγωνιστικότητα του στις αλλαγές των σκριν.
Αντονι Ράντολφ. Κοιτάζοντας κανείς τις προσπάθειες σε δίποντα και τρίποντα, μπορεί εύκολα να καθοδηγηθεί στον λάθος δρόμο. Ο Ράντολφ εκτελεί συντριπτικά μέσα από την γραμμή του τριπόντου σε αναλογία περίπου 3/1. Το κομμάτι όμως δεν αφορά τα shooting fours, αλλά τα stretch. Η δεύτερη είναι μία πιο "πλήρης" κατηγορία, και δεν αφορά μόνο το σουτ αλλά το πώς κινείται ο παίκτης μέσα στο γήπεδο. Ο Ράντολφ λοιπόν συνηθίζει να ξεκινά τις προσπάθειες του είτε από την περιφέρεια, είτε από τα 4-5 μέτρα, έχοντας ρεπερτόριο που καλύπτει κάθε απόσταση, από το καλάθι μέχρι και το μακρινό σουτ. Το σημείο εκκίνησης έχει σημασία, όπως και η εναλλαγή της θέσης εκτέλεσης ή η ικανότητα στην τρίπλα.
Ο Ράντολφ προσφέρει με αυτό τον τρόπο κάτι πολύ σπάνιο. Δινει την δυνατότητα στην ομάδα του να αγωνίζεται με δύο διαφορετικούς τρόπους, όσο είναι εκείνος στο παρκέ. Μπορεί να παίξει κοντά στον βασικό σέντερ (Αγιόν ή Χάντερ) μέσω κοψιμάτων στην ρακέτα και να τελειώσει την φάση κοντά, ή να τοποθετηθεί σε γωνίες και να σουτάρει α λα Βοροντσέβιτς, ανάλογα και την δική του βραδιά. Δεν είναι πάντα στεθερός στο σουτ τριών πόντων (35%) , όμως αυτό δεν σημαίνει πως μία κακή βραδιά από μακριά θα τον εμποδίσει να κινείται στην περίμετρο. Αντίθετα, μπορεί από εκεί να βρει την προσωπική φάση κοντά στο καλάθι. Για την άμυνα δε, δεν το συζητάμε. Ως help defender δίπλα στον σέντερ μπορεί να κάνει αυτό.
Mην έχετε καμμιά αμφιβολία πως αν ο Τόμιτς είχε δει τον Ντόελμαν στο τρίποντο, τότε ο Ράντολφ θα είχε έστω καταφέρει να παρενοχλήσει το σουτ, με την ταχύτητα και τα τεράστια χέρια που διαθέτει.
Nίκολο Μέλι . Ο Μέλι θα έλεγε κανείς πως είναι το "παραδοσιακό" τεσάρι των καιρών μας. Αμύνεται βλέπετε εξαιρετικά στο χαμηλό ποστ, και σκεπάζει τον ουρανό όσων κοντών δεν είναι τόσο γρήγοροι στα πόδια. Καλύπτει επίσης πολλούς χώρους στις άμυνες βοήθειας και είναι ένας εξαιρετικός ριμπάουντερ, πράγμα που παραπέμπει κυρίως στους πιο παραδοσιακούς παίκτες της θέσης. Αυτό που κάνει τον Μέλι περισσότερο stretch είναι η συμμετοχή του στην ομαδική προσπάθεια της Μπαμπεργκ, πράγμα που δεν συνηθίζεται και πολύ από τους παίκτες της θέσης.
Για αρχή, ο Ιταλός έχει 2,2 ασίστ ανά παιχνίδι, όντας ένας πολύ αξιόπιστος πασέρ από το high post, στο οποίο η ομάδα του τον βγάζει συχνά. Επίσης, καθώς ο Τρινκιέρι διαθέτει στο πρόσωπο εκείνου και του Τάις δύο ψηλούς που μπορούν να τελειώνουν φάσεις τόσο μακριά, όσο και κοντά στο καλάθι, συχνά προκύπτουν φάσεις σαν αυτή που ακολουθεί.
Eίναι δύσκολο το σταυρόλεξο εδώ, και ο Μέλι μπορεί να εναλλαχθεί στον ρόλο με τον συμπαίκτη του ανά πάσα στιγμή, και να εκμεταλλευτούν όποιο από τα δύο ματς απ είναι ευκολότερο. Από τους δύο βέβαια, ο αληθινά stretch είναι ο MVP του προηγούμενου μήνα, καθώς το επιθετικό του παιχνίδι έχει εξελιχθεί σε όλες του τις εκφάνσεις. Το βασικό κόλπο του Τρινκιέρι μπορεί να συνοψιστεί σε δύο λέξεις : αναγνώριση και εμπιστοσύνη.
Ο καλύτερος κόουτς του κόσμου αναγνώρισε πως ο παίκτης χρησιμοποιούνταν λανθασμένα από τον Μπάνκι στη Μιλάνο, σε έναν άχαρο ρόλο ball mover και "Καϊμακογλου"- style εργάτη. Επίσης αναγνώρισε πως αν τον ενέτασσε σε ένα σύστημα που μπορεί να το βγάλει καλά σουτ από το middle post και την περίμετρο, εκείνος θα κάνει θραύση. Μαζί με αυτά, ήρθε και η εμπιστοσύνη που πηγαίνει με την λέξη "βασικός", και το αποτέλεσμα ήταν ένας σουτέρ τριών πόντων της τάξης του 45,3% πέρυσι και 56,3% (!) φέτος, ποσοστά που απέχουν έτη φωτός από εκείνα που είχε στο Μιλάνο. Τι σου κάνει η άτιμη η δομή. Αυτό που πάντως κανείς δεν περίμενε είναι πως ο Μέλι από μόνος του θα βελτιωνόταν και στην προσωπική φάση και θα έβαζε και δύσκολα σουτ. Πήρε βάρος, αύξησε όγκο χωρίς να χάσει κάτι σε ταχύτητα, βάζοντας υποψηφιότητα μέχρι και για τον άτυπο τίτλο του καλύτερου πάουερ φόργουορντ της διοργάνωσης.
Η ομάδα της παράδοσης
Έκπε Ούντο. Ο πρώτος μπλοκέρ της ευρωλίγκα είναι τεσσάρι, αν και όχι πάντα. Πολλές φορές παίζει ο ίδιος ως σέντερ, με το "αντίβαρο" Αντιτς δίπλα του να ανοίγει τις αποστάσεις. Όταν όμως συνυπάρχει με τον Βέσελι, γυρίζει στην θέση στην οποία περιμέναμε ότι θα παίξει ερχόμενος στην Ευρώπη. Ο Ούντο είναι ένας power forward παλαιάς κοπής, που στο ΝΒΑ θα έβρισκε δύσκολα θέση με τα πόδια και τις κινήσεις που διαθέτει. Στα δικά μας μέρη όμως κάνει θραύση με το low post παιχνίδι του, το οποίο μπορεί να μην έχει την ποικιλία του τρίτου της ομάδας μας, αλλά αποτελεί έναν χρυσό συνδυασμό δύναμης και τεχνικής. Η ομάδα του πέρυσι έπαιρνε από αυτόν τον συνδυασμό το μάξιμουμ, αλλά φέτος προσπαθεί πολύ περισσότερο να ταιριάξει Αμερικάνο και Τσέχο στο low post. O Oύντο πάντως παραμένει ο τοπ perfomer της ομάδας του τόσο σε πόντους ανά 100 κατοχές και σε πόντους αντιπάλων ανά 100 κατοχές. Με απλά λόγια, είναι ο,τι καλύτερο διαθέτουν οι Τούρκοι σε άμυνα και επίθεση.
Ειδικά στον πρώτο τομέα κρύβει πολλές φορές το καλάθι σε όποιον τολμήσει να πλησιάσει κοντά, έχοντας την δυνατότητα να συντονίσει το άλμα ακόμη κι αν μείνει πίσω στα πόδια. Το φετινό του αποκορύφωμα ήταν τα πέντε μπλοκ απέναντι στην ΤΣΣΚΑ στην Μόσχα, εκεί όπου στην άμυνα αγωνίστηκε μέχρι και στην θέση 3, σε ένα από τα πιο περίεργα σχήματα που έχουμε δει στα παρκέ, αφού μαζί του συνυπήρχαν στην πεντάδα οι Αντιτς και Βέσελι. Στο ευρωπαϊκό παιχνίδι τα όρια μεταξύ των θέσεων που παίζει ο Ούντο παραμένουν θολά, εντούτοις η κατάταξη του στους πάουερ φόργουορντ μοιάζει πιο δίκαιη. Οι άλλοι δύο ψηλοί που τον συνοδεύουν δεν κάνουν όλα όσα κάνει εκείνος, ειδικά στην επίθεση.
Tόρνικε Σενγκέλια. Πάλεψα πολύ να αφήσω τον Φελίπε Ρέγες έξω από την ομάδα των "παραδοσιακών" , και τα κατάφερα χάρην στον πιο "αδικημένο" παίκτη της Μπασκόνια. Ο Σενγκέλια είναι επιφορτισμένος με τον πιο άχαρο ρόλο στην επίθεση των Βάσκων, για αυτό και το δικό του offensive rating είναι κάμποσο χαμηλότερο από εκείνο της ομάδας του. Ο Γεωργιανός παίρνει την μπάλα στο χαμηλό ποστ συνήθως εκτός συστήματος , απλώς για να παίξει ένας με έναν. Συνήθως βρίσκεται μαρκαρισμένος και τις μισές φορές ευστοχεί, κάτι που δεν κρίνεται καθόλου άσχημο. Το spacing στον Αλόνσο δεν τον προσφέρει εκείνος, αλλά ο Τιλί με τον Φόιγκτμαν. Εκείνος προσφέρει σπρώξιμο και πίεση σε σύνολα που δεν διαθέτουν και τους καλύτερους αμυντικούς χαμηλά. Eχει σουτάρει 103 δίποντα και μόλις 13 τρίποντα , κάτι που τον κάνει έναν κλασικό παίκτη ρακέτας, κι ας είναι η ικανότητα του στην τρίπλα θαυμάσια. Τέλος, είναι ικανότερος ριμπάουντερ από αυτό που μαρτυρούν τα νούμερα του, και ένας υποτιμημένος go-to guy στα δύσκολα.
Ο Ολυμπιακός ένιωσε τις δυνατότητες του Γεωργιανού για τα καλά στο πετσί του, μέχρι να καταφέρει να αποδράσει από την Φερνάντο Μπουέσα Αρίνα τον Οκτώβρη. Για να ανακόψει τον οίστρο του, ο Σφαιρόπουλος τοποθέτησε επάνω του τον Μπιρτς, και επέλεξε να θυσιάσει τον (κατά την άποψη μου υπερτιμημένο) Φόιγκτμαν. Το ρίσκο απέδωσε, ο Παπαπέτρου πήρε την ταυτότητα του Γερμανού, αλλά μέχρι τότε ο Σενγκέλια έκανε όσα βλέπετε στο παρακάτω βίντεο, τα οποία είναι ενδεικτικά του ρεπερτορίου του.
Γιώργος Πρίντεζης. Είναι το τεσσάρι του Ολυμπιακού ο καλύτερος παίκτης στην θέση του στην Ευρώπη; Μάλλον, τουλάχιστον επιθετικά, αν και αμυντικά η συνεπής παρουσία του συχνά δεν λαμβάνει των εγκωμιαστικών σχολίων εκείνης άλλων παικτών. Οπως και να έχει, αν για κάτι ξεχωρίζει ο Πρίντεζης, είναι για τις κινήσεις του γύρω από το καλάθι και για την ταχύτητα με την οποία προσποιείται, αλλάζει κατεύθυνση και εκτελεί. Είναι επίσης θαυμαστό το πώς κατέφερε με τα χρόνια να εξελίξει την εκτέλεση με το "κακό" του χέρι, δηλαδή το αριστερό, κάτι που έκανε ακόμη πιο απρόβλεπτα τα ποσταρίσματα του.
Η λέξη "πεταχτάρι" αδικεί το στυλ του, και μάλιστα πολύ. Ο τρόπος εκτέλεσης του Πρίντεζη είναι απόλυτα ορθολογικός (εξαίρεση κάποια mid range hooks) και αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι πως αφήνει την κίνηση κάπου στην μέση. Το αποτέλεσμα είναι η πιο γρήγορη απελευθέρωση που θα βρει κανείς από ψηλό στην ευρωλίγκα, κάτι που απαιτεί από τον αμυντικό να έχει χρόνους αντίδρασης πινγκπονίστα. Δεν είναι εύκολο, έχω παίξει πινγκ πονγκ και ξέρω.
Αξιοσημείωτο είναι πάντως ένα γεγονός. Στις δύο χρονιές που ο Ολυμπιακός κέρδισε την ευρωλίγκα, ο Πρίντεζης προσπάθησε να γίνει πιο stretch από ποτέ, αυξάνοντας την αναλογία των τριπόντων στο παιχνίδι του, κάτι που συνεχίστηκε μέχρι και την έλευση Σφαιρόπουλου. Ο σημερινός κόουτς του Ολυμπιακού τον έχει μεταφέρει εκ νέου σχεδόν αποκλειστικά στην ρακέτα, παίρνοντας από εκείνον τις πιο παραγωγικές χρονιές του, και αφαιρώντας βάρος από τις πλάτες του Σπανούλη την στιγμή ακριβώς που χρειαζόταν, όσο δηλαδή ο αρχηγός των ερυθρόλευκων μεγαλώνει. Παρόλα αυτά, και για κλείσουμε με την διαπίστωση πως στο μπάσκετ δύσκολα μπαίνει κανείς σε απόλυτο καλούπι, αξίζει να θυμηθούμε τρία τρίποντα του Αγιου Γεώργιου, τα οποία έδωσαν στις ομάδες του νίκες-ορόσημα ή τις επέτρεψαν να τις διεκδικήσουν. Ευρωπάσκετ 2009 προημιτελικός, final four 2012 ημιτελικός, πλέι οφ ευρωλίγκα 2015, τέταρτο παιχνίδι.
Για αυτό κερδίζει η παράδοση. Γιατί ο Πρίντεζης είναι clutch, περισσότερο από όλους τους παίκτες του σημερινού μας 3 on 3.
Με τον Ντέρικ Μπράουν τι γίνεται άραγε; Πού θα τον κατατάσσατε; Ποιους παραλείψαμε; Ποια η πρωτεύουσα της Ναμίμπια;
