14 επιθετικά ριμπάουντ κατέληξαν χθες βράδυ στα χέρια των παικτών της Φενέρμπαχτσε, έναντι μόλις 6 εκείνων του Ολυμπιακού. Οι Τούρκοι έκαναν επιπλέον τρία λιγότερα λάθη, τα οποία αν μπουν και αυτά στο μίξερ βγάζουν στο σύνολο 11 παραπάνω κατοχες για την ομάδα του Ομπράντοβιτς. Είναι πολύ δύσκολο να κερδίσει κάποιος εκεί υπό αυτές τις στατιστικές συνθήκες, αν και όχι απίθανο. Για να το πετύχει, θα πρέπει να σουτάρει πολύ καλύτερα από τον αντίπαλο. Ο Ολυμπιακός το κατέφερε , για αυτό και έμεινε ανταγωνιστικός μέχρι το τέλος, όταν και υπέκυψε πλέον στην τρομερή πίεση της Φενέρ , σε ένα σημείο που η απουσία του Σπανούλη φάνηκε περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή στην σεζόν. Αν οι ερυθρόλευκοι είχαν στο παρκέ τον αρχηγό τους μόνο για τα τελευταία λεπτά, τότε θα είχαν φύγει νικητές και με το πλεονέκτημα έδρας στο τσεπάκι. Δεν τον είχαν.

Οκτώ αγωνιστικές πριν το τέλος, νομίζω ότι δεν θα περιμέναμε ότι τα πράγματα θα έδειχναν τόσο ξεκάθαρα.Για κάθε σχεδόν θέση, υπάρχουν ξεκάθαρα φαβορί και αουτσάιντερ, με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον να βρίσκεται πια στα εισιτήρια των χαμηλών θέσεων της οκτάδας. Οι τρεις πρώτοι της κατάταξης (Ρεάλ, ΟΣΦΠ, ΤΣΣΚΑ) συνέχισαν με νίκες έχοντας βατό πρόγραμμα με Ούνιξ εκτός, Ερ. Αστέρα και Ζαλγκίρις εντός. Ο Παναθηναϊκός, που κέρδισε τη Μπάμπεργκ, αρχίζει να κοιτάει προς τα πάνω, θέλοντας να δυσκολέψει για την τέταρτη θέση την Φενέρμπαχτσε, η οποία δεν δείχνει σταθερή και έκανε μια... δυσκολοχώνευτη ήττα από την Νταρουσάφακα, που δείχνει διατεθειμένη να παλέψει μέχρις εσχάτων για μια θεση στην επόμενη φάση. Μπλέξιμο!

Το πρώτο πράγμα που θυμάται κανείς από την Ζαλγκίρις των δύο τελευταίων χρόνων είναι πως ήταν ένα αίσχος. Το μπάσκετ που έπαιζε δεν έμοιαζε σχεδόν σε τίποτα με εκείνο το σπιρτόζικο της Λιθουανικής σχολής. Μονομαχίες κάτω από το καλάθι, ξύλο, πλάτη στην πλάτη και καταστροφή. Η ομάδα - σημαία της χώρας στο περυσινό τοπ - 16 είχε την δεύτερη χειρότερη επίθεση , σκοράροντας λιγότερο από ένα πόντο ανά κατοχή. Με τέτοια αποτελεσματικότητα μόνο την Μάλαγα μπορείς να ξεπεράσεις. Επίσης η άμυνα της δεν ήταν τίποτα το σπουδαίο και οι ήττες με μεγάλη διαφορά διαδέχονταν η μία την άλλη.

Η Μπαρτσελόνα οδεύει με μαθηματική ακρίβεια προς ένα εκκωφαντικό φιάσκο τη φετινή σεζόν και κανείς εντός της ομάδας δεν βρίσκεται πλέον στο απυρόβλητο. Δηλαδή σχεδόν κανείς, για όσο στο ρόστερ υπάρχει ακόμα ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο. Ή μήπως όχι; Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που μας διαβάζει και δεν γνωρίζει έναν απο τους εμβληματικότερους και αντιπαθέστερους παίκτες που σουλατσάρανε στα ευρωπαϊκά παρκέ την τελευταία 20ετία, ξεκαθαρίζουμε ότι το κείμενο αυτό δε θα αναφερθεί στα κατορθώματα του "La Bomba" στα 19 χρόνια που έχει φορέσει τη φανέλα της Μπαρτσελόνα και της εθνικής Ισπανίας, δε θα σταθεί στις κορυφαίες του στιγμές και στις διακρίσεις, ούτε στα highights σιχαμάρας που έχουμε βιώσει όλοι οι μπασκετόφιλοι. Mε λίγα λόγια, δεν πρόκειται για ένα δίκαιο κείμενο.

Ο Παναθηναϊκός πέτυχε επιτέλους διπλό μετά από καιρό και αυτό από μόνο του είναι καλό νέο, καθώς πέρα από βαθμολογική, μπορεί να του δώσει και την απαραίτητη ψυχολογική ώθηση. Στην πρώτα λεπτά έκανε το κλασικό του άσχημο ξεκίνημα με μια 5αδα που κάνει μπαμ πως δεν μπορεί να λειτουργήσει μαζί, τουλάχιστον για την ώρα. Με την ταυτόχρονη παρουσία των Τζεντίλε και Μπουρούση ο ΠΑΟ δεν μπορεί να αμυνθεί με τον τρόπο που θέλει μιας και οι αποστάσεις δύσκολα καλύπτονται. Από την άλλη ο Καλάθης μαζί με τον Τζεντίλε στο παρκέ δεν διευκολύνουν την ροή της επίθεσης, η οποία δεν έβρισκε τους διαδρόμους που απαιτούνταν και αυτό είχε άμεσο αντίκτυπο και στην άμυνα. Χαρακτηριστικό το παρακάτω:

Μόλις πριν τρεις ημέρες, σε ένα από τα ωραιότερα guest κείμενα που φιλοξενήσαμε σε αυτό τον ιστότοπο, ο Βαγγέλης Δούρος έγραψε για την πιθανότητα κάποιες ομάδες να παίζουν καλύτερα όταν λείπουν οι κατά τεκμήριο καλύτεροι παίκτες τους. Η συλλογιστική του ήταν μέσες άκρες η εξής: με την απουσία του παιχταρά, η ομάδα αναγκάζεται να αναζητήσει άλλους δρόμους, οι οποίοι είναι πρώτον περισσότεροι και δεύτερον πιο απροβλεπτοι. Ο Σπανούλης είναι σαν δρόμος ταχείας κυκλοφορίας, τον οποίον όλοι θέλουν να πάρουν, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα κάποιο μποτιλιάρισμα.  Φυσικα, αυτό δεν είναι κανόνας, και μια ιστορική αναδρομή στις περιόδους '13-'14 και '15-'16 δείχνει πως ο Ολυμπιακός χρειάζεται τα βαριά του χαρτιά. Πέρυσι π.χ. η απουσία του Λοτζέσκι ήταν καθοριστική, καθώς οι αποστάσεις στο παιχνίδι του Ολυμπιακού υπέφεραν και (ελέω Στρόμπερι, Χάκετ) δημιουργόταν συνωστισμός. Το ίδιο και εκείνες των Σπανούλη - Πρίντεζη στο τοπ-16 της δεύτερης "μπαρτζωκικής χρονιάς".

Καλημέρα σας. Εχοντας πάρει τις ξενέρωτες (εκ των αποτελεσμάτων και του τζέρτζελου) αγωνιστικές επ' ώμου, εδώ είμαι πάλι, για να σας παρουσιάσω τους εκλεκτούς της 20ης αγωνιστικής της Ευρωλίγκας. Τώρα που το σκέφτομαι και ανάποδα, αυτές οι ανιαρές αγωνιστικές είναι που ξεχωρίζουν εμάς, τους εραστές του αθλήματος, από κάτι πανηγυρτζήδες. Ακόμα και για εμάς όμως, αγαπητοί, τους τρομερούς μύστες του μπάσκετ, υπάρχει και ένα όριο. Το όριο αυτό ξεπέρασε το ντέρμπι των δυο πικραμένων, της Μακάμπι με την Ούνιξ. Έλεος δηλαδή. Θα μου πεις τι να περιμένει κανείς σε μια αγωνιστική που ξεχώρισαν οι 7-footers;

Οι τρεις πρωτοπόροι της Ευρωλίγκα τα βρήκαν πολύ σκούρα απέναντι σε θεωρητικά υποδεέστερους αντιπάλους. Από την ήττα ξέφυγε τελικά μόνο η Ρεάλ, η οποία χρειάστηκε ένα περίεργο σφύριγμα και μερικές στιγμές αληθινής έμπνευσης από τον Σέρχιο Γιουλ. Η 19η αγωνιστική είχε γενικά κάποια πολύ ωραία παιχνίδια, όπως το τουρκικό ντέρμπι ή η vintage αναμέτρηση στο Κάουνας, και τελικά έβγαλε στον αφρό τον... Ερυθρό Αστέρα. Οι Σέρβοι υποδέχονται απόψε τον ΠΑΟ, και αν νικήσουν κοιτάζουν ακόμη ψηλότερα. Ωραία παρέα, ας δούμε τις κατηγορίες του εμβόλιμου "μακρινού ριμπάουντ".

Ο Ερυθρός Αστέρας εντυπωσιάζει στην φετινή ευρωλίγκα, συνεχίζοντας την επί τριετία ανοδική πορεία του στην διοργάνωση. Ο Ράντονιτς έχει κάνει φέτος κάτι που κάνει κάθε χρόνο. Ξεκίνησε με έναν πυρήνα παικτών, και στην πορεία βάσει των αναγκών προσέθεσε κι άλλους, με τον Ντιόν Τόμπσον να ισχυροποιεί ακόμη περισσότερο τους Σέρβους. Ο Τόμπσον ήρθε από την Γαλατασαράι ως αποτυχημένος , όπως τόσοι και τόσοι πριν από εκείνον στο Βελιγράδι. Μένει να αποδειχθεί αν θα έχει την αντίστοιχη δική τους πορεία και ας αγωνίζεται σε άλλη θέση. Αν αγωνιζόταν στην θέση 5 θα ήμασταν ήδη προετοισμένοι να δούμε παπάδες, ακριβώς όπως βλέπουμε φέτος από τον Όγκνιεν Κούζμιτς. Ο πρώην σέντερ του Παναθηναϊκού έβαλε το όνομα του σε μία λίστα ψηλών που όλο και μεγαλώνει: Των σέντερ που ήρθαν στον Αστέρα ως "τίποτα το σπουδαίο" και μέσα από το πρόγραμμα της ομάδας εξελίχθηκαν σε κάτι πραγματικά καλό. Ο Ράντονιτς φαίνεται πως έχει τον τρόπο του να αναδεικνύει το υλικό που έχει στα χέρια του, αξιοποιώντας τον κάθε έναν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στις τρεις μεγαλύτερες "αναγεννήσεις" του , όπως και στο τι συνετέλεσε σε αυτές.

Χαίρετε. Σήμερα πάμε ντιρέκτ στο θέμα μας, χωρίς πολλά περιφερειακά. Η Μπασκόνια εξακολουθεί να επιμένει λατινοαμερικάνικα και στην τελική πολύ καλά κάνει αφού τις βγαίνει, έχοντας δημιουργήσει τρομερή παράδοση με παίκτες από την μεγάλη και ιστορική σχολή της Αργεντινής: Σκόλα, Ομπέρτο, Νοτσιόνι, Νικόλα και φυσικά Πριτζιόνι. Άπαντες φόρεσαν τη φανέλα της ομάδας και έγραψαν την δική τους ιστορία με αυτή, έγιναν αγαπητοί και πρόσφεραν πολλά. Οι Βάσκοι υπέγραψαν πριν μερικές ημέρες τον Λαπροβίτολα, ο οποίος πάει σε ένα ιδανικό μπασκετικό περιβάλλον όπου στην ατμόσφαιρα υπάρχει μια ρομαντική αύρα που θα του δώσει τα κίνητρα ώστε να θέλει σε βάθος χρόνου να μπει κι αυτός στην παραπάνω λίστα, κοιτώντας πέρα από τα όρια του "στυγνού" επαγγελματισμού, ενώ παράλληλα αποτελεί και "great fit" για το σύνολο (το αν θα αποδειχθεί perfect θα το δούμε).