Πρώτη διπλή εβδομάδα για την Ευρωλίγκα, με πρωταγωνιστή τον Ολυμπιακό και σε δεύτερους, αλλά εξίσου συναρπαστικούς ρόλους, την καλοπροπονημένη Ζαλγκίρις Κάουνας, την αναπάντεχη Μακάμπι και τη σταθερότατη Μιλάνο, που παίζει μπάσκετ μέτριο, αλλά κερδίζει σταθερά και με χαρακτήρα. Κερδισμένη των ημερών και η Βαλένθια, που έκανε το 1/2 στην Τουρκία, αλλά και η Άλμπα, που κατατρόπωσε τον Παναθηναϊκό και έπαιξε στα ίσα τον βαριεστημένο θίασο του Αταμάν. Έχουμε διάφορα ενδιαφέροντα να πούμε σήμερα και επίσης έχω να μαγειρέψω, συνεπώς ας μην χρονοτριβούμε και ας πάμε στις κατηγορίες μας.

Η δεύτερη αγωνιστική της Ευρωλίγκα είχε αρκετά εντυπωσιακά αποτελέσματα, με σημαντικότερο ίσως το διπλό της Άλμπα στο Μιλάνο απέναντι στην Αρμάνι. Στα ντέρμπι της εβδομάδας, η Μπαρτσελόνα γλιτωσε την καθίζηση απάναντι στη Ρεάλ, η Μονακό επιβεβαίωσε ότι είναι στην κορυφογραμμή και φέτος, ενώ Μπασκόνια, Ολυμπιακός και Φενέρ πήραν σημαντικές εντός έδρας νίκες.

Γεια και χαρά! Καλώς ήρθατε στην ιστορική εβδομαδιαία στήλη "το μακρινό ριμπάουντ", που σχολιάζει περιοδικά τα τεκταινόμενα στην Ευρωλίγκα. Για έκτο χρόνο, η στήλη θα πορευτεί στα γνωστά μονοπάτια, δίνοντας έμφαση στους πρωταγωνιστές του παιχνιδιού, δηλαδή τους αθλητές διαιτητές. Θα βλέπουμε μαζί επίσης διάφορα ενδιαφέροντα θέματα τακτικής, θα θυμόμαστε τις καλύτερες φάσεις, θα προτείνουμε κρασάκια και θα κάνουμε αμφισβητούμενης ποιότητας χιούμορ. Καλή αρχή!

Η Ευρωλίγκα ξεκινά απόψε, σε μία σεζόν που οφείλει να κοιτάζει διαρκώς τον εαυτό της. Χωρίς τις ρωσικές ομάδες, αλλά με τρεις σαφώς πιο αξιόλογες αναπληρώτριες (Παρτίζαν, Βίρτους, Βαλένθια), η κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της ηπείρου σαν να χρειάζεται επειγόντως να δικαιολογήσει τον χαρακτηρισμό, που της έχει αποδοθεί κυρίως λόγω των ονομάτων των κλαμπ που συμμετέχουν στο τουρνουά. Διότι κατά τα άλλα, οι πρόσφατες εικόνες δεν κολακεύουν ιδιαιτέρως τον συνεταιρισμό.

Μετά από ένα καλοκαίρι με ριζικές αλλαγές, ο Παναθηναϊκός μπαίνει στην καινούρια σεζόν με νέο προπονητή, πολλά νέα πρόσωπα και τελείως διαφορετική φιλοσοφία, για να ξεφύγει από τα δυσχερή αποτελέσματα των τελευταίων ετών, ειδικά επί ευρωπαϊκού εδάφους. Να παρουσιάσει δηλαδή μια τελείως διαφορετική εικόνα από αυτή που είχε στις δύο προηγούμενες σεζόν, όταν και βρέθηκε αμφοτέρως στις τελευταίες θέσεις της κατάταξης.

Μετά το τέλος του Ευρωμπάσκετ, το ενδιαφέρον για τα μπασκετικά τεκταινόμενα στη Γηραιά Ήπειρο μεταφέρεται στις διασυλλογικές διοργανώσεις που βρίσκονται προ των πυλών, με κορυφαία όλων τη Euroleague. Ξεκινώντας κάποια κείμενα ενόψει της ενάρξης της, σήμερα θα ασχοληθούμε με ορισμένες μεταγραφές που πραγματοποιήθηκαν από τις ομάδες, καταρτώντας μια δεκάδα σε τυχαία σειρά ονομάτων με τις κορυφαίες εξ αυτών, πάντα και ασφαλώς με υποκειμενικά κριτήρια.

Λίγο πριν φορτώσουμε το αυτοκίνητο στο πλοίο, ας κλείσουμε τη σεζόν του σάιτ με μια ματιά στο πού βαδίζουν μεταγραφικά οι ομάδες της Ευρωλίγκα και κυρίως οι δύο "δικές μας", δηλαδή ο θρυλικός Ολυμπιακός και ο εξάστερος Παναθηναϊκός. Έτοιμοι και εκείνοι να απορροφηθούν στο θέρος, δεν έχουν αφήσει παρά ελάχιστες εκκρεμότητες, κυρίως προσώπων και σίγουρα όχι δομικές.

Είναι μέχρι στιγμής ένα βαρετό καλοκαίρι για την Ευρωλίγκα. Σχεδιάζοντας την επόμενη σεζόν, οι ομάδες έχουν επιδοθεί σε έναν διαγωνισμό ανακύκλωσης, υπογράφοντας παίκτες που προηγουμένως ανήκαν στις άμεσες ανταγωνίστριες τους στον ίδιο θεσμό. Πιθανώς δεν υπάρχει φαντασία, πιθανώς δεν υπάρχουν λεφτά, πιθανώς δεν υπάρχει και όρεξη, υπό την έννοια πως τα οφέλη που έχουν τα κλαμπ από τη συγκεκριμένη διοργάνωση είναι πεπερασμένα. Ό,τι και να συμβαίνει, όποια και να είναι η εξήγηση, η ουσία είναι πως μερικά από τα πρόσωπα (sic) προς ανακύκλωση, μαζί και οι συνδυασμοί τους, πολλές φορές προκαλούν την απορία.

H Eφές είναι ξανά πρωταθλήτρια Ευρώπης, οι γροθιές του Αταμάν σηκώθηκαν ξανά στον αέρα με το τελευταίο σφύριγμα του αγώνα, σαν ένα πλάνο deja vu. Ο τελικός δεν είχε σπουδαίο θέαμα ή κάποια μεγάλη στιγμή αντάξια εκείνων των ημιτελικών, είχε όμως την τρίτη ομάδα στην ιστορία της Ευρωλίγκας, μετά από Μακάμπι και Ολυμπιακό, που σήκωσε συνεχόμενους τίτλους, οπότε ας αφιερώσουμε κι εμείς μερικές λέξεις σε όσα είδαμε.

Δύσκολο να πρέπει να γράψεις σε μία ήττα της ομάδας που υποστηρίζεις. Νιώθεις ένα γαμώτο, ένα αίσθημα ότι ήταν κοντά και τελικά όχι. Στο τέλος της ημέρας πάντως είδαμε έναν αγώνα με τις δικές του διακυμάνσεις, πολλαπλούς ήρωες και στο φινάλε ένα από τα μεγαλύτερα καλάθια της τελευταίας πενταετίας. Ένα παιχνίδι που αξίζει τις δικές του γραμμές και ας κέρδισε ο απέναντι.