Η πρώτη πεντάδα

1. Αδιανόητο παιχνίδι ανάμεσα σε Μπασκόνια και Εφές, η χαρά του θεάματος. Οι Τούρκοι είχαν ουσιαστικά ένα +10 στην αρχή της τέταρτης περιόδου και έμοιαζαν το απόλυτο φαβορί για τη νίκη, όμως η ομάδα του Πενιαρόγια ξεκίνησε ένα απίθανο σερί ανατροπής, που πρώτα έστειλε το ματς στην παράταση και εκεί ουσιαστικά ο Ματ Κοστέλο, ο οποίος είχε αρχίσει να τα κολλάει από την προηγούμενη περίοδο, έδωσε το ματς στη Μπασκόνια με μεγάλα καλάθια.

Όμως οκ, ο μεγάλος πρωταγωνιστής είναι ο Ντάριους Τόμπσον, αυτή η γκαρντάρα που μακάρι να μείνει μαζί μας, στην Ευρωλίγκα δηλαδή, για πολλά χρόνια. 16 ασίστ. Δεκαέξι, σε μία λίγκα που πρέπει να είσαι πολύ δυνατός δημιουργός για τέτοια νούμερα. Ο Τόμπσον γνωρίζει ακριβώς τα σημεία και το τάιμινγκ που πρέπει να πασάρει, ανάλογα με το προφίλ του κάθε συμπαίκτη του. Τα alley-oop του Ένοχ, το σκορ με κόψιμο στην πλάτη της άμυνας από τον Γκιεντράιτις και τα σουτ του Κοστέλο, όλα ξεκινούν από τα δικά του δημιουργικά χέρια, ενώ παράλληλα έχει την ικανότητα να σκοράρει και 19 πόντους σε βραδιά που η ομάδα του χρειάζεται τα πάντα, με σημαντικά σουτ μάλιστα, που μίκρυναν ή ισοφάρισαν τη διαφορά σε τέταρτη περίοδο και παράταση. Α, έβγαλε και την τελευταία άμυνα στο 114-111, περιορίζοντας τον Μπομπουά και με μία μεγαλοπρεπή τάπα για φινάλε. Στον Πλάις. Τι παίκτης!

2. 4-1 ρεκόρ η Βαλένθια μέσα στον Ιανουάριο και αν κάποιον πρέπει να τιμήσουμε από το σύνολο του Μουμπρού, αυτός είναι ασφαλώς ο Κρις Τζόουνς. Στο ‘’Ντέρμπι των Επιθέσεων’’ απέναντι στην Άλμπα, ο Αμερικανός γκαρντ έπιασε από νωρίς το ελεύθερο πνεύμα της αναμέτρησης, πάσαρε εξαιρετικά στην πλάτη της άμυνας των Γερμανών στα 20’ που αγωνίστηκε, διαχειριζόμενος με άψογο τρόπο τα πικ που στήθηκαν για εκείνον. Προς το φινάλε ανέλαβε δράση με ντράιβ στο καλάθι (καλύπτοντας και τη μέτρια βραδιά από την περιφέρεια, με μόλις 1/4 τρίποντα) και ευστοχώντας σε κρίσιμες βολές που σφράγισαν τη νίκη της Βαλένθια. 16 πόντοι, 6 ασίστ και 3 κλεψίματα, πάνω στους μέσους όρους του δηλαδή (14,5π/5,1α), όλα όπως πρέπει.

3. Βίντατζ βραδιά για τον μέγα σκόρερ της εποχής μας, Νάντο Ντε Κολό, απέναντι στη Φενέρμπαχτσε, παρ’ ότι τα βλέμματα αρχικά τράβηξε ο πρόσφατα αποκτηθείς Ντι Μποστ με 5/5 τρίποντα - έχασε τα υπόλοιπα και ισορροπήσαμε. Στα καλά του ο Γάλλος παιχταράς είναι σχεδόν αμαρκάριστος, με το εξαιρετικό του διάβασμα στο παιχνίδι. Σκορ και δημιουργία, χτύπημα στο double team της Φενέρμπαχτσε με καίριες πάσες στους απλωμένους συμπαίκτες και φυσικά μαγική off-ball κίνηση, ένα μόνιμο ξε-γλίστρημα, σχεδόν χορευτικό. 26 πόντοι (5/6 δίποντα, 4/8 τρίποντα, 4/4 βολές), 5 ασίστ και μόλις 2 λάθη. 

Έλα, ένα βίντεο για να ζεσταθούμε. Θα μπορούσα να διαλέξω οποιαδήποτε φάση που φωτογραφίζει απόλυτα το παιχνίδι, όπως εκείνη προς το φινάλε που ξαπλώνει την αντίπαλη άμυνα και στέλνει ένα γλυκό φιλί στο κοινό, όμως θα πάω με μία από το πρώτο ημίχρονο, μία απλή κίνηση κι ένα σουτ, που περιγράφει όμως απόλυτα πώς η δική του εμπειρία μπορεί να βγάλει το απέναντι ένστικτο εκτός πλάνου:

Πώς είναι το ‘’You reach, I teach’’ στα Γαλλικά άραγε;

4. Η εκτελεστική τελειότητα του Σάσα Βεζένκοβ έκανε την εμφάνισή της για ένα ακόμη βράδυ στο Φάληρο, με τον φόργουορντ του Ολυμπιακού να βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση, χτυπώντας την άμυνα της Μακάμπι, που αδυνατούσε να τον ακολουθήσει. Ο τρόπος που διαβάζει τον χώρο και τα σημεία που μπορεί να κινηθεί χωρίς την μπάλα για να σκοράρει (ή να κερδίσει φάουλ που οδηγούν σε βολές) είναι αριστοτεχνικός, όπως φυσικά και η ικανότητά του στο επιθετικό ριμπάουντ, που προσθέτει προς αυτή την κατεύθυνση και οδηγεί τον Βεζένκοβ σε άνετες εικοσάρες όλη τη σεζόν. 23 πόντοι με 5/9 δίποντα, 2/2 τρίποντα και 7/9 βολές και 9 ριμπάουντ (τα 4 επιθετικά) σε μία ακόμη γεμάτη βραδιά για έναν εκ των MVPs της διοργάνωσης.

5. Διπλό της Παρτιζάν στο ζόρικο σέρβικο ντέρμπι, με ένταση μέχρι τα τελευταία λεπτά και μία σπέσιαλ βραδιά από τον Ζακ ΛεΝτέι, που πήρε τη σκυτάλη από την αρχική κυριαρχία του Ματίας Λεσόρ, ο οποίος μάλλον δεν επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τη χιονόμπαλα που του πέταξαν οι οπαδοί του Ερ. Αστέρα πριν το ξεκίνημα της αναμέτρησης, επειδή…ντέρμπι και γραφικότητα. Α ναι, συγγνώμη, ΛεΝτέι. Μεγάλα καλάθια στο δεύτερο ημίχρονο και κυρίως στην τέταρτη περίοδο, εκεί που έδινε τη μία μαχαιριά μετά την επόμενη, με σχεδόν άψογη βραδιά από την περιφέρεια και με δύσκολες εκτελέσεις απ’ το mid-range, πάνω στον Πετρούσεφ. 20 πόντοι (3/7 δίποντα, 4/5 τρίποντα, 2/2 βολές) για τον Αμερικανό ψηλό, από κοντά και η πλήρης εμφάνιση του Ντάντε Έξουμ (20 πόντοι, 4 ριμπάουντ, 5 ασίστ), που έφεραν το σύνολο του κόουτς Ομπράντοβιτς μία ανάσα από την οκτάδα με τον καλύτερο τρόπο.

Χ factor

Ο φετινός Παναθηναϊκός είναι ένα δυνατό rollercoaster, από εκείνα που σε ψιλο-άδειο ΟΑΚΑ, θα σκοράρει μόλις 8 πόντους σε μία περίοδο, απέναντι στη μισή Ζαλγκίρις. Η νίκη είναι νίκη ωστόσο, και παρά το ασύλληπτο meltdown των Λιθουανών (23 πόντοι στο δεύτερο ημίχρονο, έφαγαν 62) μεγάλο μέρος της προχθεσινής ανατροπής πιστώνεται στον Πάρις Λι. Στην τρίτη περίοδο, όπου οι pράσινοι έτρεξαν ένα επιμέρους 37-16, ο Λι σκόραρε 17 πόντους, περισσότερους απ’ ό,τι όλη η Ζαλγκίρις δηλαδή, χτυπώντας αλύπητα πάνω στον Λεκαβίτσιους (τον οποίον διέλυσε και στην άλλη πλευρά, τα γράφει ο Άλεξ παρακάτω), ενώ παράλληλα άνοιγε τον ρυθμό της ομάδας του στον αιφνιδιασμό σε κάθε δυνατή ευκαιρία, για εύκολα ντράιβ πάνω στην βαριά αντίπαλη άμυνα.

Ο Λι επί της ουσίας καθάρισε το παιχνίδι στα λεπτά που έμοιαζε πυραυλοκίνητος, υπογράφοντας μία βραδιά καριέρας με 24 πόντους, ελάχιστα χαμένα σουτ (4/6 δίποντα, 5/6 τρίποντα, 1/2 βολές) και 4 ασίστ.

To avatar

Επαναφορά στις εργοστασιακές ρυθμίσεις χρειάζεται ο Νικ Καλάθης μετά το παιχνίδι απέναντι στη Βιλερμπάν, σε μία βραδιά που όλο το σύνολο του κόουτς Ιτούδη απλώς δεν το είχε με τίποτα. 5 πόντοι σε μόλις 4 προσπάθειες, 2 ασίστ που συνήθως ο Νικ βγάζει μ’ ένα φτέρνισμα και 4 λάθη, κάθε ένα απ’ αυτά συνοδευόμενο με πρόσωπο απογοήτευσης, για το κινούμενο χάλι που παρουσίασαν. Βαρύς και χαμένος στην άμυνα, ζορίστηκε αρκετά να ακολουθήσει τις δυνατές βραδιές των Ντε Κολό και Μποστ, ενώ στην μπροστά πλευρά δεν μπόρεσε να πάρει την ευθύνη στα χέρια του και να δημιουργήσει με συνέπεια, στα λεπτά που η Φενέρ προσπάθησε να κατεβάσει τη διαφορά κάτω απ’ τους δέκα πόντους, μπας και πιέσει στο φινάλε. Είχε μπει και ο Κάρσεν Έντουαρντς σε shooting mode κάθε φορά που ακουμπούσε την μπάλα, ο Καλάθης είπε ‘’ευχαριστώ πολύ και καληνύχτα σας, πάμε για το επόμενο’’ μετά από 16’ συμμετοχής.

Το (κακο) Κλάσικο

Περίεργο βάιμπ αυτή η αναμέτρηση ανάμεσα σε Ρεάλ και Μπαρτσελόνα. Το γήπεδο είχε μία ακατανόητη υποτονικότητα για τέτοιο ματς, ήταν και σχετικά νωρίς, μουδιασμένα πράγματα. Σ’ εκείνο το σημείο ο Γιαν Βέσελι μου φώναξε ‘’μεγάλε μην ανησυχείς καθόλου, εγώ είμαι εδώ’’:

H Μπάρτσα είχε πατήσει από νωρίς το γκάζι, ο Τσέχος συνεχίζει να αποδεικνύει κάθε χρόνο και περισσότερο πως είναι ένας πόιντ γκαρντ εγκλωβισμένος σε σώμα πενταριού, οι μηχανές πήραν μπροστα. Ναι…σύντομα βγήκε έξω με δύο φάουλ, έκανε και τρίτο νωρίς στη δεύτερη περίοδο. Τον χάσαμε και τι μας έμεινε; Ένα περίεργο σόου μέτριου μπάσκετ και άπειρων λαθών, πλήρως κόντρα στον χαρακτήρα δύο εκ των πιο στιβαρών συνόλων των τελευταίων ετών. 

Η Ρεάλ ήταν αρκετά μακριά από την εικόνα του συντονισμένου συνόλου που διεκδικεί τη διοργάνωση. Στατική επίθεση λίγων επιλογών, σχεδόν φρακαρισμένη αν ο Ταβάρες δεν μπορεί να καθαρίσει τα πάντα γύρω απ’ το καλάθι, δίνοντας την άνεση της εφευρετικότητας στους περιφερειακούς δημιουργούς. Ο Σάρας από την άλλη πλευρά κατάφερε (όπως και ο Ολυμπιακός την περασμένη εβδομάδα) να αποκόψει τον Μούσα και να περιορίσει την παραγωγή του, ενώ ταυτόχρονα έβλεπε το σύνολό του να παίρνει κάθε σουτ από την περιφέρεια που παραχωρούσαν οι Μαδριλένοι (περισσότερα τρίποντα από δίποντα στα πρώτα 30’), με αρκετά σημαντική ευστοχία μάλιστα, καθώς μέχρι την τέταρτη περίοδο ήταν στο 50%. Τα λάθη όμως λάθη ε; Η Μπαρτσελόνα έκλεισε με 25 (για 20 ασίστ), η Ρεάλ με 20 (για 12 ασίστ). Freak καταστάσεις. Ακριβώς εκεί που ξεχωρίζει ο Σέρχιο Γιουλ.

Τι παρανοϊκός αθλητής. Εξαφανισμένος στα πρώτα 30 λεπτά, έβαλε 15 πόντους στην τέταρτη περίοδο, λες και δε συνέβη απολύτως τίποτα νωρίτερα. Μανταρίνια, ντράιβ πάνω στην άμυνα, το σόου είχε απ’ όλα. Ξέρετε τώρα τον Γιουλ μωρέ, του πετάς ένα σπίρτο και ανάβει φωτιά για τέσσερα τζάκια, όλα μαζί:

 Φοβερό μπακ του μπακ καλαθιών, έτσι δεν είναι; E ακόμη κι εκείνος στο φινάλε ρόιδο τα έκανε, παρέα με τον Μίροτιτς, σ’ ένα σερί φάσεων με αλλεπάλληλα λάθη, που η μία ομάδα χάριζε την τελευταία επίθεση στην άλλη. Βήματα ο ένας, βήματα ο άλλος, 2.2’’ στο χρονόμετρο για τους Καταλανούς, κακή επαναφορά, instant replay. Δεν τελείωνε αυτό το ματς, για όνομα, πήγαμε και παράταση, ποιος ήθελε άλλα πέντε λεπτά; Εκεί τουλάχιστον με κάποια μεγάλα σουτ του Μούσα, που θυμήθηκε πως δεν μαρκάρεται σχεδόν από κανέναν στην Ευρωλίγκα και σκόραρε 7 πόντους, η Ρεάλ καθάρισε το ισπανικό ντέρμπι, πήρε και τη διαφορά (η Μπαρτσελόνα είχε κερδίσει στον πρώτο γύρο με +2) και φιγουράρει στην πρώτη θέση μαζί με τον Ολυμπιακό.

Το κλάσικο ήταν διασκεδαστικό με τον τρόπο του υποθέτω, αν αυτός ο τρόπος δεν περιλαμβάνει όμορφο μπάσκετ ρυθμού και σωστών επιλογών δηλαδή. Μέσα σ’ όλα τα παραπάνω, ας κάνουμε μία αναφορά στον μοναδικό συνεπή στη βραδιά (στα όρια του επαγγελματικά βαρετού) που δεν είναι άλλος από τον Γκάμπριελ Ντεκ. 23 πόντοι και 7 ριμπάουντ, άμυνες σε όποιον ένιωθε ζεστός απέναντι, ένα μόλις λάθος και γενικά μετρημένες αποφάσεις σε 33 λεπτά, τα περισσότερα από οποιονδήποτε άλλον στο παρκέ. Όαση, γαλήνια λίμνη, ο Ματέο πρέπει να τον λατρεύει.

Ο Ολυμπιακός

Η βραδιά απέναντι στη Μακάμπι έμοιαζε ζόρικη στο ξεκίνημα, με τον Μπόνζι Κόλσον να εξωτερικεύει τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ που απ’ ό,τι φαίνεται κρύβει καλά μέσα του, διαλύοντας την προσπάθεια των ερυθρόλευκων να αποκόψουν τα πάντα κοντά στο καλάθι και ευστοχώντας και σε μερικά τρίποντα στην πορεία.

Όπως έχουμε γράψει όμως ξανά και ξανά στη φετινή σεζόν, κάποια στιγμή το σύνολο του κόουτς Μπαρτζώκα θα βγει μπροστά και θα τρέξει ένα σερί που ο αντίπαλος δεν μπορεί να ελέγξει. Ήδη στο 51-36 απ’ το ημίχρονο, με επιθετικό ξέσπασμα του Σακίλ ΜακΚίσικ, που είδε ένα ακόμη παιχνίδι να του ταιριάζει γάντι τον τελευταίο καιρό, καθώς η άμυνα της Μακάμπι ήταν ό,τι πρέπει για να βγει ο Αμερικανός wing στην κορυφή, να πάρει την μπάλα και να τους διαλύσει με κάθε πιθανό ντράιβ στον κατάλογο, απλά και μόνο με μισή προσποίηση κι ένα αέρινο πρώτο βήμα. Μαζί του και ο Τάρικ Μπλακ, ο οποίος ήταν καταλυτικός ήδη από την πρώτη περίοδο ως μοναδικός ψηλός στα λεπτά που ξεκουράστηκε ο Φαλ. Αρκετά ταιριαστός με το παιχνίδι των Σλούκα και Βεζένκοβ και μάλλον, για την ώρα τουλάχιστον, μπροστά στο ροτέισον από τον Μπόλομποϊ.

Και ναι, ο Ολυμπιακός έφτασε να αγχώνεται, μάλλον περιττά, στο 73-69 και μέχρι το τρίποντο του Πίτερς να ξεκλειδώσει ξανά τα πράγματα, όμως ήταν για ένα ακόμη βράδυ η καλύτερη ομάδα στο παρκέ, με σαφή πρωταγωνιστή τον τρόπο του, τη διάθεση να κυκλοφορήσει την μπάλα και να μετακινήσει την αντίπαλη άμυνα. 26 ασίστ για 14 λάθη, ψυχραιμία για να έρθουν όσο πιο καθαρά γίνεται οι εκτελέσεις των Πίτερς, Λαρεντζάκη και Γουόκαπ στα τελευταία λεπτά κι ένα ευχάριστο φινάλε. Τι κρατάει; Σίγουρα την ικανότητα της λειτουργίας χωρίς τον Σλούκα. Τόμας Γουόκαπ ασφαλώς, ένα ρομπότ με 12 ασίστ, ευχαριστώ πάρα πολύ. Δεν είναι ωστόσο καθόλου εύκολο να πρέπει να κλείσεις έναν αγώνα χωρίς τον βασικό σου δημιουργό, που ξέρει πως να διαχειρίζεται τα plays στο υψηλότερο τέμπο, ξανά και ξανά, και ο Ολυμπιακός το πέτυχε μια χαρά. Επίσης ,κρατά το πόσο in-game μοιάζει να είναι ο Τάρικ Μπλακ (9 πόντοι, 2 ριμπάουντ, 2 τάπες, 2 κλεψίματα, 3 ασίστ) σε αυτό το λειτουργικό σύνολο. Θα κόψει την κατάλληλη στιγμή για να σκοράρει, θα είναι εκεί στη διεκδίκηση του ριμπάουντ, κυρίως θα δώσει τη μία (απλή) πάσα προς τα έξω πάνω στην υποδοχή του, που θα συνεχίσει τη ροή της επίθεσης, χωρίς να πάει σε κάποιο εξεζητημένο τελείωμα. Ό,τι πρέπει για παίκτη ρόλου και συγκεκριμένων λεπτών στη φρόντλαιν.

Για τον ΜακΚίσικ οκ, παλεύω να μη γίνω γραφικός, μάλλον δεν τα καταφέρνω. Κάποτε, όταν είχε πρωτοέρθει στα μέρη μας, τα λεπτά του στο ροτέισον σχεδόν με θύμωναν, λειτουργούσε με ένα ένστικτο που ναι μεν έμοιαζε εντυπωσιακό, αλλά δεν προσέφερε και πολλά στην τελική ζυγαριά. Ο τρόπος που ο κόουτς Μπαρτζώκας έχει πάρει αυτά τα χαρίσματα του παίκτη, την ορμή στα ντράιβ και τον αιφνιδιασμό που συμπαρασέρνει ένα ολόκληρο γήπεδο, και τον έχει βοηθήσει να διαβάζει καλύτερα τα σημεία (χρονικά, αλλά και σε ποιον χώρο) που πρέπει να επιτίθεται, είναι απλά εξαιρετικός. Το κρέντιτ κυρίως όμως στον ίδιο τον αθλητή. Με αρκετά πάνω κάτω μέσα στη σεζόν ως προς τα σχήματα και τον χρόνο που βρίσκει στο παρκέ, ο ΜακΚίσικ μοιάζει να ξέρει τι ακριβώς πρέπει να κάνει ανα πάσα στιγμή στο παρκέ. Περίπου δηλαδή, δε θα τον κακίσω κιόλας. Σε αυξημένα λεπτά στα τελευταία πέντε παιχνίδια (από 20’ και πάνω αν εξαιρέσουμε τα 15’ με Μονακό) και με περισσότερες κατοχές να περνούν από τα χέρια του, παράγει σκορ σε σημεία που χρειάζεται κι έχει κάνει αθροιστικά μόλις 3 λάθη.

Ο Παναθηναϊκός

(γράφει ο Alexandros Mitsiou)

Οι λιγοστοί φίλοι του Παναθηναϊκού που βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ την Πέμπτη το βράδυ μπορούν να λένε ότι είδαν ένα από τα πιο σουρεαλιστικά ματς της σεζόν. Ο Παναθηναϊκός των συνεχόμενων ηττών και κακών εμφανίσεων, αντιμετώπισε μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις, την Ζαλγκίρις, που είχε μεν σερί νικών, αλλά πήγε στο ΟΑΚΑ πρακτικά χωρίς άσσο.

Το πρώτο ημίχρονο ήταν τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. Η Ζαλγκίρις, μην έχοντας έναν γκαρντ της προκοπής να ξεκινάει τις επιθέσεις, στράφηκε στους Ουλανόβας και Μπραζντέικις ως πρώτους χειριστές. Το αρχικό πλάνο ήταν να εμπλακούν σε pick n roll καταστάσεις με τον Κεβάριους Χέιζ, θέλοντας να χτυπήσουν τον Γιώργο Παπαγιάννη, κάτι που πέτυχαν σε ικανοποιητικό για αυτούς βαθμό. Ο Έλληνας διεθνής σέντερ τη μία έπαιζε drop, την άλλη switch και την τρίτη κάτι ενδιάμεσο, με τους φόργουορντ της Ζαλγκίρις να παίρνουν κάθε τι που τους έδωσε, για να βρουν σκορ από τη ρακέτα και τη γραμμή της φιλανθρωπίας.

Το σκηνικό δεν άλλαξε ούτε όταν πέρασαν στο παρκέ οι Γκουντάιτις και Μπιρούτις, με τη Ζαλγκίρις να κάνει πάρτι στα επιθετικά ριμπάουντ ως το ημίχρονο. Επιθετικά, το έργο που έχουμε ξαναδει για τον Παναθηναϊκό: 1-5 pick n roll ψάχνοντας το μις ματς. Αν δεν υπάρξει, η μπάλα πάει στον Μπέικον. Δεδομένου ότι η ομάδα του κόουτς Μακσβίτις είναι μία από τις καλύτερες στην αντιμετώπιση του φέτος, το σχέδιο απέτυχε παταγωδώς. Σωρεία λάθος επιλογών, αστοχία, μια επίθεση νωχελική και βαριεστημένη. Το 27-42 ήταν ενδεικτικό της κατάστασης.

Στην ανάπαυλα φαίνεται πως κάποιος βρήκε τον γενικό διακόπτη του Παναθηναϊκού, γιατί η ομάδα με μπροστάρη τον Πάρις Λι αποφάσισε να καταθέσει ενέργεια στο παρκέ. Ο Αμερικανός γκαρντ άσκησε ασφυκτική πίεση στον Λεκαβίτσιους, υποχρεώνοντας τον σε συνεχόμενα λάθη, τα οποία μετέτρεψαν σε εύκολους πόντους οι συμπαίκτες του. Μεγάλα σουτ από τον Λι και τον Καλαϊτζάκη έκλεισαν τη διαφορά, και περίπου 5 λεπτά πριν τη λήξη της περιόδου ξεκίνησε μια κατηφόρα άνευ προηγουμένου για τη Ζαλγκίρις. Η επιλογή του Ράντονιτς να παίξει με τον Πονίτκα στο 4, βελτίωσε το spacing του Παναθηναϊκού κι άνοιξε διαδρόμους, σε μια άμυνα που είχε στρέψει την προσοχή της στο να μην δεχτεί περισσότερα τρίποντα. Οι Λιθουανοί βρήκαν κάποια καλάθια, παρά την εξαιρετική αμυντική προσπάθεια του Γκουντάιτις, όμως ο Λι συνέχισε το μπούλινγκ, αυτή τη φορά στον νεαρό Ντοβίντας Γκιεντράιτις, που μπήκε για το τέλος της περιόδου. Κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός βρέθηκε στο +6. Στην τελευταία περίοδο η Ζαλγκίρις παρέδωσε πνεύμα, το “τριφύλλι” δεν άφησε το πόδι από το γκάζι, ολοκληρώνοντας μια εντυπωσιακή ανατροπή στο δεύτερο ημίχρονο για το ροζ φύλλο αγώνα.

Σαφώς νίκη ψυχολογίας, κάτι που λείπει στους πράσινους εδώ και καιρό. Ο Ράντονιτς χειρίστηκε καλύτερα το δεύτερο ημίχρονο, με την πίεση που άσκησε στους αντιπάλους χειριστές και με το χαμηλό σχήμα που γύρισε το ματς. Αυτό που δεν άλλαξε και μάλλον εξελίσσεται με μία από τις μεγάλες αλήθειες της ζωής, είναι η ανετοιμότητα με την οποία μπαίνει στα ματς ο Παναθηναϊκός. Αυτή η εικόνα έχει επαναληφθεί πιο πολλές φορές κι από το Κωνσταντίνου και Ελένης πλέον. Ένα έξτρα θετικό ήταν η χρήση του Γιώργου Καλαϊτζάκη στην τρίτη περίοδο. Ο νεαρός γκαρντ έβγαλε ενέργεια σε άμυνα και επίθεση, πήρε φάουλ, έβαλε ένα σημαντικό σε εκείνο το σημείο τρίποντο, γενικώς ήταν χρήσιμος. Κι αυτό πρέπει να γίνει νόρμα, όχι εξαίρεση.