(Γράφουν οι Δημήτρης Χρυσικός, Pete Seizis και Alexandros Mitsiou)

Η πρώτη πεντάδα

1. Σε μία μέτρια περίοδο για την Εφές, χρειαζόταν μία νίκη-statement και ποιος άλλος θα βγει μπροστά; Ο Βασίλιε Μίτσιτς, παρ’ ότι δεν ήταν τρομακτικά εύστοχος (1/3 δίποντα, 4/10 τρίποντα) πρωτοστάτησε στο διπλό των Τούρκων μέσα στη Βαρκελώνη. Ο Σέρβος παιχταράς εκμεταλλεύτηκε τα ματσαρίσματα με τους φόργουορντ της Μπάρτσα (κυρίως Κάλινιτς, σε κάποιες φάσεις μέχρι και Μίροτιτς), βρήκε με την ταχύτητά του καθαρές εκτελέσεις και φυσικά δημιουργία για συμπαίκτες, ειδικά μέχρι την τρίτη περίοδο. Προς το φινάλε, όταν και ο Μπομπουά βγήκε εξίσου μπροστά, σκόραρε σε κρίσιμες βολές που κράτησαν την Εφές σε μία ασφαλή διαφορά από την επιστροφή των Καταλανών. 17 πόντοι, 6 ριμπάουντ και 6 ασίστ με μηδέν λάθη για τον Μίτσιτς, που ακόμη κρατά τις μηχανές στο ρελαντί, μέχρι την άνοιξη. Ακόμη κι έτσι, δύσκολα αντιμετωπίζεται.

2. 2/2 η Ρεάλ με άκρως αποδοτικό Τζάναν Μούσα, που καθώς φαίνεται του πάνε πολύ οι διαβολοβδομάδες. 19 αθόρυβοι πόντοι στο Βελιγράδι κόντρα στον σκληροτράχηλο Ερυθρό, με κομβικά καλάθια στο τρίτο δεκάλεπτο και το κακό διάστημα της Ρεάλ. Στην τέταρτη περίοδο ήταν το απαραίτητο τυράκι, το οποίο “τσίμπησε” ο Ερυθρός στις πικ εν ρολ καταστάσεις, δίνοντας αυτό το ένα τετραγωνικό που χρειάζεται ο Ταβάρες στο ζωγραφιστό, για να φορτώσει το αντίπαλο καλάθι. Κι αν στο Βελιγράδι ο γίγαντας από το Πράσινο Ακρωτήρι ήταν σαφώς ο πρωταγωνιστής, στο Βερολίνο ο Βόσνιος κράτησε όρθια τη Ρεάλ. Με την Άλμπα να επιστρέφει και το σκορ στο 64-66, ο Μούσα σκόραρε 9 από τους 15 πόντους του στην τελευταία περίοδο, πριν ο Σέρχιο Γιούλ μαζέψει τη μπουγάδα για τους Μαδριλένους στην crunch time. Ο κόουτς Ματέο συνηθίζει να ξεκινάει τα ματς με πιο αθλητικά σχήματα, προσπαθώντας να βρει ενέργεια από την άμυνα και τους αιφνιδιασμούς και να ενεργοποιήσει τους παίκτες ρυθμού (Γκος, Κοζέρ, Χεζόνια). Ο Μούσα έρχεται κατ’ επέκταση από τον πάγκο, όμως ο 23χρονος μπαίνει στο παρκέ σχεδόν πάντα έτοιμος αγωνιστικά και πνευματικά. Μεγάλο κέρδος για την Ρεάλ, αν και στην άμυνα τόσο λόγω σωματοδομής, όσο και λόγω αντίληψης, χάνεται στις αλλαγές συχνότερα από ό,τι θα έπρεπε, και σχεδόν αδυνατεί να ακολουθήσει παίκτη σε σκριν μακριά από τη μπάλα.

3. Σε έναν αγώνα που ο βασικός δημιουργός της ομάδας ήταν εκτός λόγω στομαχικών διαταραχών (αμαν αυτή η γαλλική κουζίνα) και ο βασικός σούτινγκ γκαρντ άστοχος, ο Σακίλ ΜακΚίσικ ήταν ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού στη νίκη επί ιταλικού εδάφους κόντρα στην Μπολόνια. Ανέλαβε ρόλο initiator επιθέσεων, εκτελεστή, χτυπούσε κάθε ανισορροπία των αμυνομένων με δυναμικά ντράιβ. Αέρινος, ασταμάτητος, εύστοχος και από τη γραμμή της φιλανθρωπίας, έδειξε πως πιθανόν να “αδικείται” που δεν λαμβάνει περισσότερο χρόνο στην crunch time. Απο τη στιγμή που πέρασε μπροστά η Βίρτους με 70-69 στα τελευταία τέσσερα -περίπου- λεπτά, ο Σακ σκόραρε 7 πόντους από τους συνολικά 21 που είχε στο παιχνίδι, ενώ πρόσθεσε και 4 ασίστ. Είναι ο μόνος από το ρόστερ που μπορεί να παίξει κάθετα και το εκμεταλλεύτηκε δεόντως κάθε φορά που είχε τη μπάλα στο δεξί του χέρι, σ’ ένα ματσάρισμα που του ταίριαξε απόλυτα.

4. Περατζάδα της Ζαλγκίρις από την Ιταλία, με δύο νίκες και πρωταγωνιστή τον Ρόλαντς Σμιτς. Πάρτι απέναντι στη γραμμή ψηλών της Μπολόνια, που έβλεπε όλο το βράδυ έναν τύπο 2,08μ να εφορμά ανενόχλητος στο καλάθι και να φτιάχνει σκορ, με 17 πόντους (4/5 δίποντα, 1/3 τρίποντα, 6/6 βολές), 8 ριμπάουντ αλλά και 4 ασίστ, κυρίως με απλές touch πάσες προς τους ελεύθερους συμπαίκτες του όταν έκοβε προς τα μέσα. Παρόμοιο επίπεδο επιθετικής αποτελεσματικότητας κόντρα στην Αρμάνι, απλά σε διαφορετικά σημεία, με τον Σμιτς να βρίσκει 9 από τους συνολικούς 13 πόντους του από την περιφέρεια, αποδεικνύοντας πως είναι ένα πολύ δυνατό όπλο με αρκετή επιθετική ποικιλία, στην προσπάθεια της Ζαλγκίρις να παραμείνει στην οκτάδα. Οι Λιθουανοί βέβαια χρειάστηκαν ένα πολύ μεγάλο σουτ από τον Εντγκάρας Ουλανόβας στο 61-63 (που έκανε το σκορ 61-66), ώστε να καθαρίσουν με ηρεμία ένα σημαντικό back-to-back αναμετρήσεων.

5. Χωρίς να παίξει κάποιο πολύ σπουδαίο μπάσκετ, η Φενέρ ανήκει στους νικητές της διπλής αγωνιστικής, αφού έσπασε το αρνητικό σερί πέντε ηττών πετυχαίνοντας ένα (κάπως ζόρικο) δύο στα δύο, κι έχει να ευχαριστεί τη γραμμή των φόργουορντ και ψηλών γι’ αυτό. Πρώτος ο Νάιτζελ Χέιζ-Ντέιβις κόντρα στον Παναθηναϊκό. Αφού εκμεταλλεύτηκε τις απομονώσεις απέναντι στον Μπέικον, που του έδωσαν τη δυνατότητα να μείνει ζεστός στη διάρκεια του ματς, ήταν εκείνος που χάρισε τη νίκη στην παράταση, με μεγάλα τρίποντα επάνω στον Ντέρικ Γουίλιαμς (που έπρεπε πρώτα να καλύπτει τον Γκουντάιτις που τραβιόταν προς τα έξω και έπειτα να τρέξει πάνω στον πιο ζεστό παίκτη του ματς). Δέκα πόντοι στον έξτα χρόνο και 24 συνολικά (6/7 δίποντα, 3/5 τρίποντα, 3/4 βολές), με 4 ριμπάουντ και 2 ασίστ.

Την επικράτηση επί της Μπάγερν ανέλαβε, τουλάχιστον εκτελεστικά, ο Τζόναθαν Μότλεϊ κι εκεί τα πράγματα ήταν ακόμη πιο ξεκάθαρα. Η Μπαγερν δεν είχε κορμί να τον αντιμετωπίσει (ο Γκιλέσπι υπέφερε όλο το βράδυ), ο Μότλεϊ είναι ταυτόχρονα ένας από τους πιο ευκίνητους ψηλούς της διοργάνωσης μετά τα σκριν. Βάλτε και τη διάθεση των Γουίλμπεκιν και Έντουαρντς να του πασάρουν την μπάλα (για τον Καλάθη δεν το συζητάμε καν), αλλά και την ικανότητα του ίδιου να βρίσκεται στο επιθετικό ριμπάουντ μετά τα άστοχα ντράιβ των περιφερειακών, και κάπως έτσι είχαμε ένα επιβλητικό double-double, με 22 πόντους (7/11 δίποντα, 8/10 βολές) και 17 ριμπάουντ. Η Φενέρ έφτασε το 12-7 και είναι ξανά εντός τετράδας.

X factor

H Βαλένθια κατέβηκε στον αγώνα απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης, Εφές, χωρίς τους βασικούς της περιφερειακούς. Τόσο ο Κρις Τζόουνς, όσο και ο Τζάρεντ Χάρπερ αντιμετώπισαν προβλήματα τραυματισμών. Επομένως, ο Χοσέπ Πουέρτο θα είχε -από το πουθενά- αναβαθμισμένο ρόλο στο ματς. Αυτό δεν στάθηκε πρόβλημα για τον Ισπανό, καθώς εξελίχθηκε στον ξεκάθαρο x-factor της βραδιάς, μέχρι την τελική νίκη των πορτοκαλί. 15 πόντοι, με 4/4 τρίποντα, 7 ριμπάουντ για τον ρολίστα φόργουορντ την ομάδας του κόουτς Μουμπρού, που τιμώρησε το μπλαζέ ύφος με τον οποίο τον αντιμετώπισαν οι αντίπαλοί του, καθώς του έδιναν προκλητικά το σουτ. Ή απλά ήταν εκείνος που είχε επιλέξει το προπονητικό επιτελείο της Εφές, ώστε να αφήνει ελεύθερο, περιορίζοντας τα υπόλοιπα όπλα της Βαλένθια. Είτε στην αδύνατη πλευρά, είτε στη δυνατή, ήταν πάντα έτοιμος να εκτελέσει για τρεις. Και όταν δεν πυροβολούσε από την περιφέρεια, κατέβαζε τα μούτρα του Κρις Σίνγκλετον:

Σε μεγάλες φόρμες γενικώς το σύνολο Μουμπρού, πέρασε και από τη Βιλερμπάν με 79-83 με αρκετά καλή στόχευση κοντά στο καλάθι και μπόλικη ευστοχία (μεγαλύτερη του 59% και στα δύο παιχνίδια στα σουτ δύο πόντων) και πλέον στη Βαλένθια έχουν κάθε λόγο να φλερτάρουν με την πρώτη οκτάδα. 

Το avatar

Η Μπασκόνια βρέθηκε για μια στιγμή πολύ κοντά στον ήλιο και προς ώρας κάηκε. Το 11-5 με τρεις συνεχόμενες ήττες έγινε 11-8 κι από πρώτη είναι πλέον έκτη, ισόβαθμη με την σαφώς πιο σταθερή σε απόδοση Ζαλγκίρις. Οι αναμετρήσεις με Μπάγερν και Παρτιζάν δεν ήταν προφανώς εύκολα παιχνίδια, αλλά μια ομάδα που κυνηγάει το πλεονέκτημα έδρας πρέπει να σπάει τέτοιες έδρες. Το 0-2 αυτής της εβδομάδας σαφώς δεν οφείλεται σε έναν μόνο παίκτη, αν και αυτός που ξεχώρισε με την απουσία του ήταν ο Ντόλτον Χόμες. Ο κόουτς Πεναρόγια έψαχνε απεγνωσμένα σκορ κι ενέργεια στην άμυνα, τόσο στο Μόναχο, όσο και στο Βελιγράδι, για να προλάβει τις αντιπάλους του που πάτησαν γκάζι στην 1η περίοδο. Αντ’ αυτού ο Χόμες δεν μπήκε ποτέ στο κλίμα των αναμετρήσεων, γράφοντας 3 και 0 πόντους αντίστοιχα, αγωνιζόμενος 14 λεπτά κάθε φορά και παίρνοντας μόλις 7 προσπάθειες. Αν προτιμούσε να επισκεφτεί την Μαρίενπλατς ή τους υπέροχους καθεδρικούς του Βελιγραδίου ας το έλεγε τέλος πάντων. 

Το play

Η Φενέρ είναι στο -5 απέναντι στον Παναθηναϊκό, με 34’’ να απομένουν, και χρειάζεται σκορ ‘’τώρα, τώρα, ΤΩΡΑ’’, οπότε ο κόουτς Ιτούδης δημιουργεί ένα κομψοτέχνημα. Στήσιμο ψηλά, σκριν πρώτα σε Γουίλμπεκιν κι έπειτα στον (αρχικό σκρίνερ) Γκούντουριτς, με στόχο να μετακινηθεί η άμυνα των πρασίνων (Spoiler alert: το πέτυχε) κι όταν ο Πονίτκα ‘’τσιμπάει’’ στην πάσα ψηλά και είναι ήδη εκτός φάσης, παγίδα και κόψιμο του αθλητικού Κάρσεν Έντουαρντς προς τα μέσα. Και ποιος είναι στην πάσα; Ο Νικ Καλάθης, καλή τύχη. Ομορφιές.

Τώρα που ζεσταθήκαμε λοιπόν, ώρα για τους δύο αιώνιους και τον τρόπο που έκαναν ντέρμπι τέσσερα ολόκληρα παιχνίδια, με αρκετή μπασκετική ένταση και συγκινήσεις. Ουπς, μισό λεπτό, έχουμε μήνυμα από έναν νεαρό φαν της Βίρτους:

‘’Γιατί είμαι ακόμη εδώ και δεν κοιμάμαι στο κρεβάτι μου;’’ 

Έλα ντε φίλε μου, εσύ καλά τα λες, όλα έπρεπε να έχουν τελειώσει νωρίτερα και να κοιμόμαστε όλοι. Ας επιχειρήσουμε να βγάλουμε μία άκρη.

Ο Ολυμπιακός 

Ισχύει από την αρχή της σεζόν, όμως σίγουρα αυτή την περίοδο ο Ολυμπιακός θα σε λυγίσει με συνεχή επιθετική ροή που ανοίγει τη διαφορά σε διψήφιο νούμερο. Συνέβη με τον Παναθηναϊκό, την Αρμάνι, συνέβη και με τις Μονακό και Μπολόνια. Και τελικά; 1/2 με σχετικά ζόρια.

Εξαιρετικός για ένα ημίχρονο απέναντι στη Μονακό, με ολιστικό μπάσκετ απέναντι στο (over)dribbling των Μονεγάσκων, όμως στο δεύτερο ημίχρονο όλα πήγαν περίπατο. Όχι για το σύνολο του Μπαρτζώκα, γενικά στο ματς. Αργός ρυθμός, η Μονακό έβαλε τις φανέλες της Λιμόζ, ο Ολυμπιακός εκείνες με το μεγάλο Ίντρασοφτ μπροστά, time travel από τα λίγα. Συμβαίνει, με μοναδικό ‘’αχ’’ ότι η Μονακό αυτή την περίοδο δεν βλέπεται. Aπλώνεις λίγο το παρκέ και βλέπεις τους ψηλούς της να διαλύονται, όπως απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα.

Α ναι, ένα ακόμη. Πίτερς, βρε καλέ μου, όλα τα ντράιβ σου πάνω στις close-out άμυνες έχουν σύρει τον χορό των τούβλων. Αντίθετα, πάνω στην off-ball κίνηση, φεύγουν από τα χέρια σου τρίποντα αλφαδιές (4/5 στη βραδιά). Σου βγάζουν από τον πάγκο pick n’ pop με το ματς ισόπαλο, πάρε εκεί το τρίποντο να πάμε σπίτι μας ευτυχισμένοι. Ένιγουεϊ. 

Ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα έχει σημεία που ο αντίπαλος δεν αντέχει. Είναι τέτοιο το επίπεδο των γρήγορων αποφάσεων που μπορεί να λείπει ο Σλούκας, όπως στο ματς με την Μπολόνια, και οι ερυθρόλευκοι να συνεχίζουν να λειτουργούν άψογα (19 ασίστ/8 λάθη), με περισσότερες επαφές στον Παπανικολάου (17π/6ρ/2α/2κλ), ώστε να μην κολλάει η μπάλα πουθενά. Βάλε και τον αυτόματο πιλότο του Βεζένκοβ (22π/10α, έπαιζε άρρωστος αυτός τώρα), βάλε και τη μεγαλύτερη συμμετοχή του ΜακΚίσικ (21π σε 28’) ως slasher, ενώ η άμυνα έχει να σκεφτεί όλα τα υπόλοιπα, πολύ φυσιολογικά ο Ολυμπιακός μπήκε στην τέταρτη περίοδο με +10. Εκεί…περιττή νωθρότητα, περιττό ντέρμπι, που έφτασε μέχρι το τελευταίο σουτ (83-85) και χρειάστηκε μεγάλα plays από τους εξαιρετικούς ΜακΚίσικ και Παπανικολάου. Όχι άλλα meltdowns, είναι κρίμα.

Τώρα, για το αγαπημένο θέμα των ημερών:

Τι κάνει ο Κάναν; Καλά είναι υποθέτω, 8 εύστοχα τρίποντα με ΑΕΚ, έναν διπλό εσπρέσο, ευχαριστώ πολύ. Υπάρχει μία συζήτηση για το αν χρησιμοποιείται λίγο και λανθασμένα, ή από την απέναντι αν ο ίδιος ο παίκτης υπο-αποδίδει. Προσωπικά πιστεύω πως και τα δύο έχουν μία βάση, αν μιλάμε για τον παίκτη που βλέπαμε στην Ούνιξ. Όντως εκείνος ο σκόρερ που μπορούσε να επηρεάσει έναν αγώνα ως γνήσιος ‘’baller’’ με την μπάλα στα χέρια, αλλά και ως spacer μακριά από εκείνη, και δεν χρησιμοποιείται σωστά και δεν αποδίδει όπως μπορεί. Μόνο που οι ερυθρόλευκοι έχουν τελείως διαφορετικό πλαίσιο. Όχι μέγεθος συλλόγου και τέτοια, αλλά τρόπο λειτουργίας. Σε αυτόν, ο Κάναν δεν βρίσκει το εκτελεστικό usage που είχε στο Καζάν και τη γαλήνη μυαλού που προσφέρουν οι πολλές προσπάθειες, δεν αποτελεί σημείο έμφασης και θα έλεγα ότι ο Ολυμπιακός προσπαθεί να τον μετατρέψει στον δικό του ‘’Μπομπουά’’. Αναλογία που αμέσως ανακαλώ, γιατί η Εφές έχει παίξει τρεις σερί τελικούς Ευρωλίγκας και θα πέσει φωτιά να με κάψει.

Σε αυτόν τον ρόλο, ο Κάναν δεν χρησιμοποιείται ‘’λίγο’’, αν και μάλλον παίζει λίγα λεπτά ως ποσότητα. Ακόμη και σε μέρα που εκείνος είναι άστοχος (0/6 με Αρμάνι, 1/7 με Μονακό), αλλά συνεισφέρει σε άλλους τομείς, κυρίως αμυντικά πάνω στους χειριστές τύπου Τζέιμς & Οκόμπο, και ο Γουόκαπ τρέχει σερί λαθών που τσαλακώνουν τη ροή του συνόλου, και παρ’ ότι είναι μάλλον σαφές ότι ο Κάναν είναι εκείνος με τις περισσότερες πιθανότητες να παράξει προσωπικό σκορ, ο κόουτς Μπαρτζώκας θα πάει με τον Γουόκαπ σε μεγάλα λεπτά, από το ξεκίνημα της τρίτης, μέχρι περίπου τα μέσα της τέταρτης περιόδου. Θέλει χειριστές που να συνεχίζουν τη ροή της επίθεσης, εμπιστεύεται ότι η κακή βραδιά του Γουόκαπ στις επιλογές είναι περισσότερο ‘’παράδοξο’’, παρά πραγματική πιθανότητα, it is what it is.

Υπο-αποδίδει λοιπόν; Ίσως δεν έχει τόση σημασία, όσο αν είναι ο κατάλληλος παίκτης για να μεταβεί σε αυτόν τον ρόλο, διότι πολλές φορές υπάρχουν σχήματα που τον πετούν άμεσα/γρήγορα εκτός λόγω του χαμηλού κορμιού του, όσο ‘’κτήνος’’ κι αν είναι. Περιέργως, 19 αγωνιστικές μετά, ακόμη πιστεύω πως είναι νωρίς γιατί μιλάμε για μετάβαση, ένας σκόρερ υψηλών κατοχών να μετατραπεί σε σπίθα τρίτης λύσης. Γίνεται, αν στα λεπτά που αγωνίζεται του δίνεις συνεχώς την μπάλα στα χέρια. Όμως οι ερυθρόλευκοι προσπαθούν να πετύχουν χωρίς να αλλάζουν ταυτότητα, έστω και στο ελάχιστο. Τα σχήματα άλλωστε δε χωρίζονται σε ‘’Σλούκας-Γουόκαπ / Κάναν-σουτέρ’’, αντίθετα εκείνος καλείται να συνυπάρχει με έναν εκ των δύο κεντρικών χειριστών.

Κάπου εκεί μέσα υπάρχει και το νερό στο κρασί. Ο Ολυμπιακός είδε κόντρα στη Μονακό μία μεγάλη διαφορά να χάνεται εκ νέου και στην τρίτη περίοδο χρειαζόταν ένα 3-4λεπτο ξέσπασμα. Δεν μπορεί να παρέχει στον Κάναν άπειρες κατοχές ως πρώτη επιλογή, μια χαρά. Δεν μπορεί να ακουμπά ολοκληρωτικά την μπάλα πάνω του σε όσα λεπτά εκείνος αγωνίζεται και να αλλάζει στυλ, επίσης εντάξει. Μάλλον γίνεται, ωστόσο, να έχει ως ολιγόλεπτο διάλειμμα από τη συνεχή στόχευση της επίθεσης του να μετακινεί την αντίπαλη άμυνα, το ‘’παρε την μπάλα, θα σου δώσουμε όλα τα σκριν, δείξε μας’’, αν το ματς το σηκώνει ως κατεύθυνση. Κάτι αντίστοιχο με όσα είδαμε από τον ΜακΚίσικ κόντρα στην Μπολόνια, όσον αφορά την ανάληψη ευθυνών, αλλά με τον Κάναν σε πιο κεντρικά σημεία και με σκριν που τον βολεύουν να εκτελέσει. Δε θα είναι πολλά εκείνα τα παιχνίδια άλλωστε, ο τρόπος του Ολυμπιακού λειτουργεί μια χαρά.

Ο Παναθηναϊκός

Αν μας έλεγε κάποιος πριν τη διπλή αγωνιστική ότι κόντρα σε Φενέρ και Μακάμπι ο Παναθηναϊκός των πέντε διαδοχικών ηττών θα πετύχει το 1-1, θα τον χαρακτηρίζαμε μάλλον αισιόδοξο. Εκ των υστέρων αυτό το αποτέλεσμα αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση και ναι, κυρίως για τον τρόπο που χάθηκε το παιχνίδι με την Φενέρ.

Οι “πράσινοι” μπήκαν στην τελευταία περίοδο με +8 και κατάφεραν, με την εκτέλεση του Ντουέιν Μπέικον και την αστείρευτη ενέργεια του Ματέους Πονίτκα, να βρεθούν στο +5 με 40 δευτερόλεπτα να απομένουν στο ρολόι. Ακολούθησε το εξαιρετικό play μετά το τάιμ άουτ από τον κόουτς Ιτούδη, και το τραγικό λάθος, που ναι μεν χρεώνεται στον Λι, αλλά μεγαλύτερη ευθύνη για αυτό έχει ο Πολωνός που εξαφανίζεται μετά την πάσα επαναφοράς, αφήνοντας τον Αμερικανό γκαρντ έρμαιο στην παγίδα του Ιτούδη. Ο Γκούντουριτς έβαλε το σουτ, οι Μπέικον και Πονίτκα χαράμισαν δύο καλές ευκαιρίες να πάρουν το ματς, στην παράταση η Φενέρ πηρε το ροζ φύλλο και είπε και ευχαριστώ πάρα πολύ.

Το πάθημα δεν έγινε μάθημα ούτε κόντρα στη Μακάμπι και η ομάδα του Ράντονιτς λιγοψύχησε ξανά. Το +9 πριν την crunch time έγινε -1, με τον Ράντονιτς να κοιτάζει αποσβολωμένος τον Κόλσον να σκοράρει κατά ριπάς, μάλλον συμβιβασμένος με την ιδέα της αποζημίωσης, πριν το τρίποντο-μαχαιριά του Ντέρικ Γουίλιαμς που έμελλε να κρίνει το ματς.

Αγωνιστικά ο Παναθηναϊκός δεν βελτίωσε κάτι στον τρόπο παιχνιδιού του, απλώς ανέβασε την επιθετική ένταση, καταφέρνοντας να βρει τον απαραίτητο ρυθμό για να διεκδικήσει τα ματς. Ο Μπέικον ήταν και θα είναι η αιχμή του δόρατος, ανεξαρτήτως πόσα σουτ θα πάρει, όμως αυτή τη φορά οι Λι, Γουίλιαμς και Γουόλτερς εκμεταλλεύτηκαν τις συνθήκες που δημιούργησε η παρουσία του πρώτου, δίνοντας το απαραίτητο σκορ. Το πρόβλημα στο ‘’5’’ είναι πεδίο συζήτησης όλη τη χρονιά στο πράσινο στρατόπεδο, ειδικά όσον αφορά τον Γιώργο Παπαγιάννη, που είχε μία από τις κορυφαίες του βραδιές κόντρα στη Μακάμπι (16π/5ρ). Όμως όταν ο Έλληνας διεθνής βγάζει νεύρο κι ένταση, συμπαρασύρει την υπόλοιπη ομάδα σε αυτό το ρυθμό, τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση.

Το μεγάλο θέμα του Παναθηναϊκού είναι η ευάλωτη κατάσταση στα μετόπισθεν. Έχει την δεύτερη χειρότερη άμυνα της Ευρωλίγκας, και στα τελευταία επτά παιχνίδια έχει δεχτεί έξι φορές πάνω από 84 πόντους. Δεν έχει την πολυτέλεια να πηγαίνει τους αγώνες στους 85-90 πόντους, γιατί αυτή τη στιγμή στο ενεργό ροτέισον είναι 8 παίκτες και προφανώς να πάρεις τόσους πόντους δε γίνεται, ειδικά στο ρυθμό που παίζει ο Παναθηναϊκός. Είναι χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία καταρρέει η άμυνα των “πρασίνων”, όταν καλούνται να αντιμετωπίσουν δευτερεύουσες δράσεις. Χειρίζονται ικανοποιητικά το πρώτο πικ εν ρολ, όμως σε δεύτερο χρόνο, ειδικά στην πίσω γραμμή, υπάρχει παντελής έλλειψη επικοινωνίας και χημείας μεταξύ των παικτών. Δεν υπάρχει σαφής αμυντικός προσανατολισμός, ούτε ευελιξία κινήσεων την ώρα του αγώνα, κι από τη στιγμή που κι οι Γκουντάιτις και Παπαγιάννης αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στο πλάνο με τα διαρκή hedge out, η ομάδα μπαίνει στους αγώνες με μειονέκτημα. Δεν έχουμε δει ένα zone press, για να αυξήσει την πίεση στα αντίπαλα γκαρντ, ή μία ζώνη για να ελέγξει τα ριμπάουντ και να “κλείσει” λίγο ο ρυθμός του αγώνα ανακατεύοντας την τραπουλα.

Κι από τη στιγμή που ο Ράντονιτς έχει αποφασίσει ότι ‘’θα πάρουμε τα παιχνίδια με το σκοράρισμα κι όχι με την άμυνα’’, είναι παράλογος ο παραγκωνισμός ενός παίκτη όπως ο Γκριγκόνις (και του Άντριους, αλλά τίθεται θέμα με τους Αμερικανούς). Το να αγωνίζεται 2 λεπτά στο τέλος του ημιχρόνου, δεν προσφέρει τίποτα ούτε σε αυτόν ούτε στον Παναθηναϊκό, μιλάμε για έναν παίκτη ρυθμού, σαφώς επηρεασμένο από την κακή ψυχολογία του.

Οι δύο επόμενοι αγώνες του Παναθηναϊκού είναι στη Μπολόνια και στο ΟΑΚΑ κόντρα στην Ζαλγκίρις. Αν και το τρένο της οκτάδας μάλλον έχει σφυρίξει, είναι δύο παιχνίδια που μπορεί να κερδίσει, πατώντας και στο ψυχολογικό ντοπάρισμα από το τρίποντο του Γουίλιαμς. Το θέμα είναι ότι σε ένα μήνα διεξάγεται το Final 8 για το Κύπελλο Ελλάδας στο Ηράκλειο, ίσως ο μόνος τίτλος που μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις ο Παναθηναϊκός. Να βελτιωθεί άρδην ο Ράντονιτς σε αυτές τις 30 μέρες, ώστε να αποδίδει το ρόστερ όπως πρέπει, μοιάζει απίθανο, όπως και το να αποκτήσει μέταλλο νικητή η ομάδα. Το να πάρει δύο αποτελέσματα και να κερδίσει χρόνο ναι. Το θέμα είναι ότι ο Μαυροβούνιος θα αφήσει την Αθήνα, φαίνεται μάλλον αναπόφευκτο, υπάρχει όμως άμεση λύση διαθέσιμη για να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται, είτε αυτό λέγεται κύπελλο είτε πρωτάθλημα;