Παρακολουθώντας τις κινήσεις του καλοκαιριού στην στελέχωση των ομάδων της Ευρωλίγκα, μπορεί κάποιος να βγάλει πρώιμα συμπεράσματα σχετικά με την αγωνιστική κατεύθυνση που θέλουν να δώσουν στα σύνολα τους οι προπονητές. Συχνά δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσουν ορισμένα στοιχεία άμεσα, όμως στην περίπτωση των πρώτων κινήσεων της ΤΣΣΚΑ διακρίνεται μια κάποια στροφή. Ο Δημήτρης Ιτούδης στον τέταρτο χρόνο του ίσως να επιχειρήσει κάτι διαφορετικό, όπως τουλάχιστον μαρτυρούν οι πρόσθηκες των Λίο Βέστερμαν και Ουίλ Κλάιμπερν.

Ενας αγώνας είναι μία ιστορία, και όπως συμβαίνει με τις ιστορίες υπάρχουν πολλοί τρόποι να τις διηγηθεί κανείς. Η γραμμική αφήγηση στις ταινίες π.χ. ήταν ένα κλασικό μοντέλο, μέχρι που ο Ταραντίνο άρχισε συστηματικά να πειράζει την σειρά των επεισοδίων , επηρεάζοντας από ένα σημείο και ύστερα το αφηγηματικό σύμπαν του Χόλιγουντ. Εκτός από όμορφες αντιγραφές ή εξελίξεις (Νόλαν) , γεννήθηκαν μεταξύ άλλων και εκτρώματα, τα οποία όμως ήταν και αυτά πολλές φορές απολαυστικά. Ετσι, η ταινία άρχιζε με τον Τομ Κρουζ να κάθεται δεμένος χειροπόδαρα απέναντι από έναν εγκληματία με προφορά πιο ηλίθια και από κομοδίνο. Ο τελευταίος , αφού έβγαζε ένα λογύδριο, ήταν πανέτοιμος να του την αστράψει ή να κόψει το λαρύγγι της αγαπημένης του, και όλοι μέναμε με την απορία "μα πως στο διάολο την πάτησε έτσι ο Τομ, ο οποίος είναι βασικά ο γαμάω". Το πλάνο κοβόταν απότομα, και γυρνούσαμε περίπου 15 χρόνια πριν στις Ιταλικές Αλπεις, εκεί που ξερωγω άρχισαν όλα.

Κάποια στιγμή στα γνωστά μίζερα χρόνια της εφηβείας, ξεφυλλίζοντας ένα «Τρίποντο», έπεσα πάνω σε ένα αφιέρωμα για τον Grant Hill. Βλέπετε, τότε, το σωτήριο έτος 1998, παρουσιάζονταν ένας προς ένας οι παίκτες που θα στελέχωναν την τέταρτη εκδοχή της Dream Team/Team USA, που θα αγωνιζόταν στο Μουντομπάσκετ της Αθήνας . Τελικά, η ομάδα δεν αγωνίστηκε ποτέ λόγω του lockout που είχε ήδη αποφασιστεί, οπότε στην Αθήνα κατέβηκε ένα συνοθύλευμα κολεγιόπαιδων τύπου Brad Miller και τίμιων βετεράνων που αγωνίζονταν στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των Wendell Alexis της Άλμπα Βερολίνου και Michael Hawkins του Ολυμπιακού.

Ας μπούμε κατ΄ευθείαν στο θέμα, καθώς το παρακάτω κείμενο δεν είναι ένα αναλυτικό pre-game, αλλά επικεντρώνεται κυρίως σε μία πολύ σημαντική πτυχή του παιχνιδιου της αντιπάλου του Ολυμπιακού.

Η ΤΣΣΚΑ είναι πιθανώς η καλύτερη επιθετική ομάδα της Ευρωλίγκα, μαζί με την Ρεάλ. Σε άλλες στατιστικές κατηγορίες υπερισχύει η μία και σε άλλες η άλλη. Οι Ρώσοι πάνε τα παιχνίδια τους σε υψηλό σκορ, και ακόμη και αν δυσκολεύονται, υπό αυτή την συνθήκη συνήθως κερδίζουν. Σίγουρα ακούγεται κλισέ, όμως η άμυνα του Ολυμπιακού είναι επιφορτισμένη με περισσότερες ευθύνες από την επίθεση, όσο και αν η δεύτερη είναι εξίσου (ή και περισσότερο) απαραίτητη για να κερδηθεί ένα παιχνίδι μπάσκετ. Όταν απέναντι βρίσκεται ένας αντίπαλος που σκοράρει πολύ και σκοράρει αποτελεσματικά, τότε κάθε καλή αμυντική προσπάθεια μετράει.

Το βράδυ της περασμένης Τρίτης, μετά το 1-0 της ομάδας του επί της Μπασκόνια, ο Δημήτρης Ιτούδης έδειξε να ενοχλείται ιδιαίτερα από το γεγονός πως ο κόσμος της ΤΣΣΚΑ δεν πήγε μαζικά στο γήπεδο για να υποστηρίξει την προσπάθεια της. Σε μια αρένα όπου χωρά κάτι περισσότερο από 13 χιλιάδες κόσμο, βρέθηκαν μόλις 7.000 άνθρωποι και σίγουρα μια τόσο μικρή προσέλευση σε πρεμιέρα playoff δεν θα μπορούσε παρά να αποσπάσει κυρίως αρνητικούς σχολιασμούς, όπως είναι λογικό.

Το ζευγάρι ΤΣΣΚΑ Μόσχας - Μπασκόνια μπορεί να μην μοιάζει τόσο αμφίρροπο όσο άλλα, να υπάρχει δεδομένα γκραν φαβορί και να μην είναι γενικά το πλέον εμπορικό από τα τέσσερα των πολυαναμενόμενων playoffs, όμως καθίστε, έχει και τα καλά του. Δύο σπουδαίες επιθετικά ομάδες, οι οποίες είναι ικανές να διασκεδάσουν το κοινό, στέκονται πίσω από την γραμμή της αφετηρίας σε μια σειρά όπου η ΤΣΣΚΑ ευελπιστεί να μην πέσει θύμα κάποιας μεγάλης έκπληξης που θα μνημονεύεται στη Βιτόρια ως "βασκικό έπος" τα επόμενα έτη, ενώ η Μπασκόνια αποσκοπεί στο να διαδραματίσει τον ρόλο του θύτη σε ένα τέτοιο απρόσμενο ενδεχόμενο.

Οι Seizis Brothers είναι, μεταξύ άλλων, αναγνώστες της ιστοσελίδας για μπάσκετ, Basketball Guru.

Κάποια από τα μεγαλύτερα ερωτήματα στη ζωή ενός ανθρώπου είναι "τι υπήρξε πριν το big bang;", "το χαρτί στην τουαλέτα από ποια πλευρά πρέπει να είναι", "Μπουζούκια ή Clubs", "καλαμάκι ή σουβλάκι", "είναι ή δεν είναι ο Μίλος Τεόντοσιτς looser;". Ε, πήραμε απόφαση να απαντήσουμε στο τελευταίο.

ο Μίλος είναι ενας αθλητής με τον οποίο είναι εύκολο να ταυτιστείς βλέποντας τον να αγωνίζεται, καθώς στο πρόσωπο του εμφανίζεται η εικόνα σου να παίζεις με την παρέα σου στα αγαπημένα μας 3on3.. Να προσπαθείς παίζοντας με αυτό το τεμπέλικο στυλ να κερδίσεις, να ψάχνεις την πάσα που θα αφήσει άναυδους τα φιλαράκια σου, που θα τσακωθείς στον τελευταίο πόντο για ένα αμφισβητούμενο καλάθι, και που θα απαιτήσεις να πάρεις το τελευταίο σουτ ότι και αν γίνει.

Κάτι μικρό για σήμερα, μην μείνουμε και χωρίς ροή.

Ακόμη και τελείως κομπλεξικός να είναι κανείς με τον Ιτούδη (όπως π.χ. ο γράφων), δεν μπορεί παρά να μην παραδεχθεί την υψηλή ποιότητα της προπονητικής του δουλειάς. Από την ΤΣΣΚΑ έλειψαν οι Τεόντοσιτς και Ντε Κολό, αλλά η νίκη στο Μιλάνο έμοιαζε με κάθε άλλη μέσα στη σεζόν. Μια κάποια δυσκολία μέχρι ένα σημείο, γκάζι στη συνέχεια, και παιχνίδι απόλυτα δομημένο πάνω στις αρχές τις τελευταίας διετίας. Διεσδύσεις, kick out πάσες, αποστάσεις μετρημένες με ακρίβεια εκατοστού και, ώς συνήθως, γεμάτες γωνίες.

Βγήκα από το ΣΕΦ χθες βράδυ μέσα στα νεύρα. Ενα παιχνίδι που φαινόταν για 35 λεπτά εύκολα χαμένο, έφτασε να κριθεί τελικά από την απώλεια δύο αμυντικών ριμπάουντ. Μπήκα στο αυτοκίνητο να ανοίξω ένα ραδιόφωνο, να ακούσω κάτι βαθυστόχαστο, ίσως μια συνέντευξη τύπου, κάτι τέλος πάντων για να βρω παρηγοριά. Επαιζε ποδόσφαιρα. Και δώστου Στραματσόνι και δώστου Καραμπάκ και δώστου αποδοκιμασίες. Μιζέρια. Μην τσακώνεστε για τα ποδόσφαιρα.

Η πρωταθλήτρια Ευρώπης μπαίνει στη φετινή ευρωλίγκα έχοντας εκτός από ένα υπερπλήρες ρόστερ, την απαραίτητη πια εμπειρία διαχείρισης των καταστάσεων. Ο Δημήτρης Ιτούδης κατάφερε την περυσινή σεζόν μία αληθινή τομή, καρφί στο μάτι των ειδικών και των διαχρονικά προκατηλλειμένων. Ο Τεόντοσιτς με τον Ντε Κολό βγήκαν στον αφρό και επέδειξαν αποφασιστικότητα και καθαρό μυαλό στα δύσκολα, και η ΤΣΣΚΑ έπαιξε μπάσκετ βγαλμένο από τα καλύτερα όνειρα των μπασκετόφιλων. Μία λειτουργικά άψογη επίθεση έβγαζε ελεύθερα σουτ από παντού και εκτόξευσε τα ποσοστά στη στρατόσφαιρα, με την άμυνα απλώς να σιγοντάρει για να μην εκθέσει ο,τι όμορφο συνέβαινε μπροστά. Ο Έλληνας κόουτς ήταν γεμάτος σύγχρονες ιδέες, ανέδειξε παίκτες (Κουρμπάνοφ, Χιγκινς) ως απροσδόκητους πασπαρτού, εφάρμοσε σύνθετες τακτικές και εμφάνισε "πειραγμένες" θέσεις, και παραδίδοντας μας κάτι αληθινά ξεχωριστό. Φέτος κράτησε όλα τα κομμάτια του επιτυχημένου παζλ, τα εμπλούτισε με έξτρα ποιότητα και πολύ πολύ βάθος, και ξεκινά την κούρσα ένα βήμα μπροστά από όλους τους υπόλοιπους. Οι Ρώσοι είναι το γκραν φαβορί για την πρώτη θέση και το φάιναλ φορ, εκεί όπου ως γνωστόν όλα γίνονται.