Aντιγράφω μια υπέροχη παράγραφο από το preview του The Ball Hog για τους τελικούς του NBA: "Αν έχουμε γράψει πάμπολλες φορές τη φράση “οι Warriors είναι η καλύτερη ομάδα μπάσκετ στην Ιστορία του αθλήματος”, μόνοι τους φέτος μας αναγκάζουν να την τροποποιήσουμε. Πλέον η σωστή απόδοση οφείλει να λέει πως “οι Warriors έπαιξαν το καλύτερο μπάσκετ που η ανθρωπότητα έχει ποτέ δει την περίοδο Φλεβάρης – Ιούνης 2017”. Οι φετινοί Warriors είναι μια καρικατούρα του εαυτού τους. Ένας αυτάρεσκος αλλαζονικός οργανισμός, που ξέρει ότι είναι ο καλύτερος -και μάλιστα εύκολα- και δεν μπαίνει ποτέ στη διαδικασία να το αποδείξει, αλλά αρκείται τραμπουκίζοντας σε μικρά διαστήματα (βλέπε τρίτα δωδεκάλεπτα) να παίρνει αυτό που θέλει (νίκες ή/και προκρίσεις)."

Θα ξεκινήσουμε το κείμενο με ένα απόφθεγμα του Καρλ Μαρξ, το οποίο θα παραφράσουμε λιγάκι. Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και την δεύτερη ως φάρσα είχε γράψει ο φιλόσοφος , με την ιστορία όμως στην περίπτωση μας να επαναλαμβάνεται για τέταρτη φορά. Ως τραγωδία είχαν χάσει το πρωτάθλημα οι Καβς στην πρώτη διασταύρωση τους και ως φάρσα το έχασαν οι Ουόριορις μετα το 3-1 lead και το τρίποντο Ιρβινγκ στο Όκλαντ. Η τέταρτη συνάντηση αποτελεί ρεκόρ στα χρονικά, καθώς ουδέποτε δύο ομάδες δεν βρέθηκαν αντιμέτωπες τόσες φορές σερί στους τελικούς με φόντο το δαχτυλίδι του πρωταθλητή, σε οποιοδήποτε μάλιστα από τα μεγάλα αμερικάνικα σπορ.

Τη φετινή χρονιά παρακολουθήσαμε κάποιες από τις καλύτερες σειρές τελικών των περιφερειών .  Μπορεί η ποιότητα των αγώνων να μην ήταν σε υψηλό επίπεδο ή πολλά ματς να ήταν άγευστα, εξαιτίας των υψηλών διαφορών, εντούτοις μας κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι τέλους.  Οι δύο φιναλίστ βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο, οντας πίσω στο σκορ με 3-2 από τους αντιπάλους τους, αλλά κατάφεραν να γυρίσουν τις σειρές και να φτάσουν στους τελικούς.

Δύση

 Οι Ουόριορς πήραν το πολυπόθητο έβδομο παιχνίδι της σειράς σε ένα ματς που δεν προμήνυε την εξέλιξη αυτή μετά το πρώτο ημίχρονο. Οι Ρόκετς είχαν στα σχοινιά τους πρωταθλητές, παίζοντας υποδειγματικό μπάσκετ σε άμυνα και επίθεση. Χτυπούσαν κάθε αδυναμία κοντά στη ρακέτα με pick and roll παιχνίδι των Χάρντεν - Καπελά, με isolation των Γκόρντον - Χάρντεν και με επιθετικά ριμπάουντ, με παίχτη κλειδί τον γνώριμο μας από το πέρασμα του στον Άρη, Τάκερ. Στην άμυνα ο βαθμός συγκέντρωσης που είχαν άγγιζε το άριστα, με τις επιθετικές αλλαγές που έκαναν να μην αφήνουν περιθώρια για συνεργασίες στα πολλά off ball screen και στα κοψίματα που χρησιμοποιούν κατά κόρον οι παίχτες του Στιβ Κερ. Έτσι το ημίχρονο έκλεισε στο +11 για τους Ρόκετς, με τη διαφορά να είναι μικρή, με βάση αυτά που βλέπαμε στο παρκέ. Στο δεύτερο ημίχρονο η αντίδραση από τους Ουόριορς ήταν εκκωφαντική. Παίζοντας πολύ καλύτερα επιθετικά, βρίσκοντας συνεχόμενα εύστοχα σουτ στο transition και με μπροστάρη τον καταπληκτικό Κάρυ, πέρασαν μπροστά στο σκορ και δεν ξανακοίταξαν πίσω. Στην άμυνα η είσοδος των Μπελ (αρχικά) και Λούνει (έπειτα) βοήθησε στον τομέα των ριμπάουντ, ενώ ο Κερ, βλέποντας τους Ρόκετς να είναι άστοχοι στα τρίποντα, αποφάσισε να παίξει με το μυαλό τους και να τζογάρει ρισκάροντας πολλά μακρινά σουτ. Τελικό αποτέλεσμα : 27 συνεχόμενα άστοχα, με τον Αρίζα και τον Χάρντεν να τα σπάνε πραγματικά. Έτσι τα πράγματα δυσκόλεψαν αφάνταστα για το Χιούστον, που με την απουσία του Πολ δεν είχε έναν παίχτη να ηρεμήσει το σύνολο, να δώσει εντολές μέσα στο γήπεδο και γενικά να βγει μπροστά.

 Σε αυτή την ομολογουμένως εντυπωσιακή σειρά είδαμε δύο φύσει επιθετικές ομάδες, με ταυτόχρονα πολύ διαφορετικό τρόπο προσέγγισης στο παιχνίδι. Οι πρωταθλητές αρέσκονται στο γρήγορο παιχνίδιμε κίνηση και πολλές πάσες. Από την άλλη, η ομάδα του Ντ’Αντόνι παρουσίασε μια επίθεση δομημένη στον επιθετικό οίστρο των δύο αστέρων της, με πολύ isolation ή γρήγορο pick and roll και τους υπόλοιπους σουτέρ έτοιμους να υποδεχθούν τη μπάλα και να εκτελέσουν. Ο,τι βλεπαμε όλη την χρονιά δηλαδή. Η βασική στόχευση των Ρόκετς ήταν να εμπλέξουν τον Κάρι σε όλα τα σκριν στη μπάλα και να χτυπήσουν την αμυντική του αδυναμία. Σε κάθε επίθεση σχεδόν ο παίχτης που μάρκαρε ο Κάρι έδινε σκριν στη μπάλα και άνοιγε στη γωνία με σκοπό εκείνος να αλλάξει παίχτη και να χρειαστεί να παίζει άμυνα στη μπάλα. Όμως μακρινό σουτ, που έδωσε πάρα πολλά ολόκληρη τη σεζόν, τους πρόδωσε την κρίσιμη στιγμή. 

Φυσικά η απώλεια του Πολ έγειρε την πλάστιγγα προς τους πρωταθλητές, οι οποίοι με τη σειρά τους δεν έπαιξαν το μπάσκετ που μας έχουν συνηθίσει. Η μπάλα δεν κινήθηκε με την ίδια ταχύτητα, με τους σταρ (εκτός του Ντουράντ) να μην βρίσκονται στην καλύτερη κατάσταση. Η πολύ επιθετική άμυνα του Χιούστον τους οδήγησε σε αρκετά λάθη στη σειρά, με την επίθεση να γίνεται πιο προβλέψιμη. Στην άμυνα όμως πήραν υψηλό βαθμό,  καθώς κράτησαν τους αντιπάλους σε χαμηλά επίπεδα με βάση τη regular season. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ρόλο έπαιξε στην τελική ευθεία πως οι Ουόριορς έδειξαν πιο φρέσκοι στα playoffs, με το rotation του Κερ να ανοίγει σταδιακά σε 8-9 παίχτες, σε αντίθεση με εκείνο του Ντ’Αντόνι, που χρησιμοποιούσε κυρίως 7 παίχτες.

Ανατολή

Σε αυτή τη σειρά μπορεί ο περισσότερος κόσμος να θαμπώθηκε από το νεανικό σύνολο του (καλύτερου προπονητή στα μάτια μου για φέτος) Μπραντ Στίβενς και κατά βάθος να ήθελε να περάσουν τους, κάκιστους μες στο παρκέ, Καβς ωστόσο ο "Βασιλιάς" είχε διαφορετική άποψη. Δεν έχω κρύψει ότι με τον συγκεκριμένο αθλητή δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Το θεωρώ τον καλύτερο παίχτη στην ιστορία του αθλήματος, πάνω από τον μεγάλο Τζόρνταν. Η επιρροή που έχει στο παρκέ και γενικά στο ΝΒΑ, τα ρεκόρ του, τα αποτελέσματα του όλα αυτά τα χρόνια, ο μύθος του που διαρκώς μεγαλώνει, τα επιτεύγματα του που χρειάζονται πολλές σελίδες για να αποτυπωθούν, είναι μερικά μόνο από τα πράγματα που με έκαναν να το πιστεύω. Με την μεγάλη πρόκριση όμως στο έβδομο παιχνίδι με το συγκεκριμένο παίχτη να μην έχει ηττηθεί ποτέ σε αυτό το σημείο, δεν σας κρύβω ότι με έπιασε ένα ρίγος, ένας θαυμασμός που όμοιο του δεν έχει ξανασυμβεί.

Οι Καβς ξεκίνησαν τη σεζόν με ένα ρόστερ που στιγματίστηκε από την φυγή του Ίρβινγκ, ώσπου στα μέσα της η διοίκηση, με την σύμφωνη γνώμη του Λεμπρόν υποθέτουμε, προχώρησε σε ολική ανοικοδόμηση. Τα αποτελέσματα συνέχισαν να μην είναι αυτά που περίμεναν στον οργανισμό, με την ομάδα σε πολλούς αγώνες να παραπαίει και να τερματίζει στη 4^η θέση της Ανατολής. Στη post season όμως, ο αθεόφοβος Τζέιμς μετρά 34p/9.2 reb/8.8as/1.4st/1.1bl , παίζοντας σχεδόν 42 λεπτά μέσο όρο και ξεπερνώντας τους 30 πόντους σε κάθε ένα από τα επτά παιχνίδια απέναντι στους Σελτικς. Στο έβδομο μάλιστα έμεινε στο παρκέ για 48’. Το ξαναγράφουμε άλλη μία για να το συνειδητοποιήσουμε. Στο έβδομο παιχνίδι έπαιξε 48’, δεν βγήκε ούτε δευτερόλεπτο.

 Ας περάσουμε και στο τι είδαμε από τις δύο ομάδες. Οι Σέλτικς, παρά την απώλεια των δύο σούπερ σταρ τους, έφτασαν μέχρι την πηγή. Η επίθεση τους λειτούργησε πολύ καλά, με κύριους εκφραστές τον σπουδαίο Χόρφορντ και τον ρούκι Τέιτουμ. Ο Δομινικανός ήταν ο άνθρωπος-κλειδί της Βοστώνης, καθώς έφερνε ισορροπία μέσα και έξω από το καλάθι. Η οδηγία του Στίβενς ήταν να χτυπάνε στα μις ματς που εμπλέκονταν κακοί αμυντικοί όπως ο Κόρβερ, ο Σμιθ ή ο Χιλ , και όσο η ενέργεια ήταν στο κόκκινα, το πλάνο λειτουργούσε. Στην άμυνα ο σκοπός ήταν ένας: Nα κουράσει, να χαλάσει το μυαλό του Λεμπρόν, αλλάζοντας διαρκώς παίχτες πάνω του, με τοn Μόρις να κάνει πολύ καλή δουλειά, αναλογικά πάντα. Ταυτόχρονα, με την παρουσία του Μπέινς στο παρκέ, κάθε φορά που πήγαινε η μπάλα στον Τζέιμς, ο Αυστραλός έφευγε για παγίδα, με σκοπό να φύγει η μπάλα από τα χέρια του, μια κίνηση που ομως εκείνος δεν άργησε να διαβάσει.

Στο κρίσιμο έβδομο παιχνίδι, παρότι οι Καβς σούταραν πολύ άσχημα στο πρώτο ημίχρονο, με τους παίχτες να αστοχούν σε αμαρκάριστα σουτ, η διαφορά έκλεισε μόλις στους τέσσερις πόντους. Εκεί η εμπειρία, σε συνδυασμό με την κλάση των παιχτών του Κλίβελαντ, έγειρε την πλάστιγγα. Οι νεαροί παίχτες των Κελτών δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στην περίσταση. Οι Μπράουν, Ροζίερ ήταν κάκιστοι σε όλο το δεύτερο μέρος και ο Τέιτουμ πάλευε μόνος. Αντίθετα ο Λεμπρόν βρήκε άξιο συμπαραστάτη τον Τζεφ Γκριν, ο οποίος μπήκε με το παραπάνω στα παπούτσια του απόντα Κέβιν Λοβ. Το χαμηλό τέμπο που όρισε ο Λου βοήθησε τους παίχτες να μείνουν φρέσκοι μέχρι το τέλος και οι εμφανώς καταβεβλημένοι και αγχωμένοι Σελτικς δεν κατάφεραν να φτάσουν στους τελικούς του ΝΒΑ, σε μια επιτυχημένη χρονιά για αυτούς. Με την επιστροφή των  Ίρβινγκ και Χέιγουορντ, με την παραμονή του φετινού κορμού και μόνη αμφιβολία τον Σμαρτ, οι Κέλτες του Έιντζ και του Στίβενς θα λογίζονται από τη νέα χρονιά ως ένα από τα μεγάλα φαβορί για το πρωτάθλημα.

Για το τέλος , δυο λογια για τους τελικούς. Οι Ουόριορς των Ντουράντ, Κάρι, Τόμπσον, Γκριν ενάντια στους Καβς του Λεμπρόν Τζέιμς. Το μεγάλο φαβορί των BIG4 πιθανολογώ ότι θα ανοίξει τον ρυθμό των αγώνων και θα επιδιώξει ένα run and gun παιχνίδι, που  επιπλέον θα βασιστεί και στο physical game . Έχει μεγαλύτερα κορμιά να αντιπαραθέσει στο παρκέ, θα προσπαθήσει να κουράσει τον Λεμπρόν με τους Ιγκουαντάλα (αν είναι υγιής) και Ντουράντ να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή άμυνας και τον Γκριν να περιμένει. Ο Κερ θα προσπαθήσει στην επίθεση να διαβάσει τις διαχρονικά κακές τοποθετήσεις των αντιπάλων με πολλά baseline cuts, καθώς οι Καβς είναι ευάλωτοι στη πίσω γραμμή άμυνας. Από την άλλη μεριά δεν περιμένουμε κάτι καινούριο. Λίγες πάσες, κάποια down σκριν για τον Λοβ κυρίως, staggered σκριν για Κόρβερ και η μπάλα στον Τζέιμς για να τα βάλει με όλη την άμυνα. Αυτός ο υπεράνθρωπος έχει την δυνατότητα να κατακτήσει το πιο δύσκολο πρωτάθλημα στην ιστορία του ΝΒΑ, αν αναλογιστεί κανείς τα τεράστια εμπόδια, όπως η ποιότητα του υπόλοιπου ρόστερ η κούραση ή το ποιος στέκεται απέναντι.

Τα πάντα συνηγορούν για Ουόριορς, με την ευχή μου όμως να ακουστεί η φωνή και η κραυγή του Λεμπρόν, όπως στους τελικούς το 2016. 

https://www.youtube.com/watch?v=wgVOgGLtPtc

Cleveland this is for you……….

Ο Eric Housen είναι ο άνθρωπος από τον οποίον εξαρτώνται απόλυτα οι πρωταθλητές του ΝΒΑ. Στο βαθμό που να μην μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς εκείνον. Βέβαια, δεν έχει χρειαστεί ποτέ να περάσουν μια ημέρα, χωρίς αυτά που τους παρέχει ο Housen, διότι αυτός ο τύπος δεν παίρνει άδειες, ενώ από την εκκίνηση της προηγούμενης σεζόν έχει πάρει μόλις τρία ρεπό. Επιπροσθέτως, δεν αρρωσταίνει ποτέ (χτύπα ξύλο). Από όταν θυμάται τον εαυτό του, από την πρώτη τάξη του γυμνασίου, είναι στα ματς των “Πολεμιστών”. Αρχικά ως ball boy (1986), μετά με part time εργασία (ως team's equipment manager) και από το 1999 full time. Η εξαίρεση του κανόνα ήταν η μια σεζόν που ακολούθησε τον Chris Mullin στους Indiana Pacers (το 1997). Όσο ήταν ο Mullin στους Warriors, είχε ζητήσει από τον Housen να τον βοηθήσει να οργανώσουν προπονήσεις και pickup games, το καλοκαίρι.

Γεια σας! Θα θυμάστε φυσικά τον Μόντα Έλις, τον "ακροβάτη" - γκαρντ που μέχρι πριν (πολύ) λίγα χρόνια βρισκόταν στον αφρό του NBA ως όχι απλά ένας πολύ καλός παίκτης, αλλά ως franchise πρόσωπο. Θα ξέρετε επίσης ότι αυτές οι μέρες έχουν περάσει για τον Μόντα και μάλιστα δυστυχώς μάλλον ανεπιστρεπτί. Ωστόσο εμείς νιώθουμε την ανάγκη να "αποχαιρετίσουμε" τον παλιό Έλις και να ρίξουμε μια ματιά στους λόγους για τους οποίους του ήρθαν έτσι τα πράγματα. Η υπόθεση του παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς δεν εξαντλείται στη "μαύρη" γοητεία ενός ξεπεσμένου αστέρα, αλλά επεκτείνεται στο "ξέβρασμα" από τη λίγκα, ενός ολόκληρου στυλ προσέγγισης του παιχνιδιού του οποίου σε μεγάλο βαθμό ο Μόντα, ήταν ο εκπρόσωπος.

Στο pt 1 του αφιερώματος για την επίθεση των Warriors, είδαμε με ποιο τρόπο χρησιμοποιούν την φόρμουλα του EPV για να αξιολογήσουν την αξία της κατοχήες. Στο pt 2 περιγράψαμε την βασική αρχή που διέπει το παιχνίδι τους (pace and space) και τώρα ήρθε η ώρα να δούμε πώς αυτά τα δύο μεταφράζονται στα όσα συμβαίνουν εντός γηπέδου. (Φωτό εξωφύλλου από espn.com).

Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος για την επίθεση των Warriors είδαμε πώς οι Πολεμιστές αντιλαμβάνονται την αξία της κάθε κατοχής και τα πιθανά ενδεχόμενα της, μέσω του στατιστικού EPV (Expected Possession Value). Στο σημερινό δεύτερο μέρος θα αφήσουμε στην άκρη την θεωρία και θα ρίξουμε μια πιο διεξοδική ματιά στο τρόπο ανάπτυξης των Golden State Warriors, μελετώντας κυρίως τις βασικές αρχές που διέπουν την επιθετική τους λειτουργία. Όλα τα στατιστικά που παρουσιάζονται στο άρθρο αφορούν την σεζόν 2016 – 2017, καθώς είμαστε ακόμα στην αρχή της φετινής χρονιάς και είναι πολύ νωρίς για οποιουδήποτε είδους συμπεράσματα.

Για πάρα πολύ καιρό, διδασκόμασταν να παρακολουθούμε έναν αγώνα μπάσκετ υπό το πρίσμα ενός συνόλου άγραφων κανόνων, που προέρχονται κατά βάση από την συλλογική εμπειρία όλων εκείνων των ανθρώπων που υπηρέτησαν το άθλημα από την στιγμή της γέννησης του. Μην σουτάρεις τρίποντα μετά από ντρίπλα. Φρόντισε να εκμεταλλεύεσαι τα miss match στο ποστ. Μην έχεις στην ομάδα σου τον Javale Mc Gee. Ύστερα ήρθαν οι Golden State Warriors. H καθολική κυριαρχία τους την τελευταία τριετία στα παρκέ του ΝΒΑ έχει σταθεί ικανή να διαφοροποιήσει ριζικά τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε και αναλύουμε το μπάσκετ και να επιβεβαιώσει την άποψη πως τίποτα δεν μένει αναλλοίωτο στον χρόνο. Μετά και την περσινή τους παράσταση στα playoffs, έχει έρθει νομίζω η ώρα να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στην επιθετική τους λειτουργία, αναζητώντας ταυτόχρονα τις αιτίες που μας αναγκάζουν να τους θεωρούμε ως μια από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών.

Στο σημερινό δεύτερο μέρος, θα ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στον τρόπο με τον οποίο οι Warriors κατάφεραν να εκμεταλλευτούν την σχέση τους με την πόλη του San Francisco και θα εξετάσουμε τον ρόλο που έχει αποφασίσει να παίξει το NBA, μέσα σε όλη αυτή την διαδικασία.

Το σημερινό κείμενο (το οποίο θα δημοσιευτεί σε δυο μέρη), φιλοδοξεί να ανοίξει μια συζήτηση γύρω από την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσουν οι επαγγελματικές ομάδες με τις πόλεις στις οποίες εδρεύουν, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα των Golden State Warriors. Η κυριαρχία του συγκεκριμένου οργανισμού, βασίστηκε σε μια σειρά μοναδικών χαρακτηριστικών που δανείστηκε από την πόλη του San Francisco, χαρακτηριστικά που τον βοήθησαν να αναπτύξει μια λειτουργία – πρότυπο για ολόκληρη την λίγκα. Στο σημερινό πρώτο μέρος, θα ξεκινήσουμε με μια μικρή ιστορική αναδρομή του San Francisco και θα εξετάσουμε την γενικότερη φιλοσοφία με την οποία έχει στηριχθεί το franchise του γειτονικού Οκλαντ.

(To κείμενο γράφτηκε αρχικά για τον ιστότοπο provo.gr, από όπου και αναδημοσιεύεται)

Πίσω από την λάμψη των Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς , στο Οκλαντ το Caltrans έχει σχεδόν καθημερινή δουλειά. Οι υπάλληλοι του τμήματος μεταφορών της Καλιφόρνια (California Department of Transportation) είναι επιφορτισμένοι με ένα "αστυνομικό" καθήκον : Τον καθαρισμό των αυτοκινητόδρομων από τους αστέγους , που στήνουν τους καταυλισμούς τους συχνά κάτω από γέφυρες, εκεί όπου το δέρμα βρίσκει καταφύγιο από την βροχή και τον δυνατό ήλιο. Τα πληρώματα του Caltrans δεν έρχονται ποτέ μόνα. Εχουν πάντα μαζί τους και την αστυνομία , που φροντίζει ώστε οι "καθαρισμοί" των καταυλισμών να γίνονται στην εντέλεια , έτσι ώστε να εξαλείφεται πλήρως ο κίνδυνος για την δημόσια υγεία, όποιος διάολο και αν είναι αυτός. Τα προσωρινά σπίτια των ανθρώπων του δρόμου εξαφανίζονται , τι ειρωνεία , με όρους μπασκετικούς: Sweep.