Θα ξεκινήσουμε το κείμενο με ένα απόφθεγμα του Καρλ Μαρξ, το οποίο θα παραφράσουμε λιγάκι. Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και την δεύτερη ως φάρσα είχε γράψει ο φιλόσοφος , με την ιστορία όμως στην περίπτωση μας να επαναλαμβάνεται για τέταρτη φορά. Ως τραγωδία είχαν χάσει το πρωτάθλημα οι Καβς στην πρώτη διασταύρωση τους και ως φάρσα το έχασαν οι Ουόριορις μετα το 3-1 lead και το τρίποντο Ιρβινγκ στο Όκλαντ. Η τέταρτη συνάντηση αποτελεί ρεκόρ στα χρονικά, καθώς ουδέποτε δύο ομάδες δεν βρέθηκαν αντιμέτωπες τόσες φορές σερί στους τελικούς με φόντο το δαχτυλίδι του πρωταθλητή, σε οποιοδήποτε μάλιστα από τα μεγάλα αμερικάνικα σπορ.

Τη φετινή χρονιά παρακολουθήσαμε κάποιες από τις καλύτερες σειρές τελικών των περιφερειών .  Μπορεί η ποιότητα των αγώνων να μην ήταν σε υψηλό επίπεδο ή πολλά ματς να ήταν άγευστα, εξαιτίας των υψηλών διαφορών, εντούτοις μας κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι τέλους.  Οι δύο φιναλίστ βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο, οντας πίσω στο σκορ με 3-2 από τους αντιπάλους τους, αλλά κατάφεραν να γυρίσουν τις σειρές και να φτάσουν στους τελικούς.

Δύση

 Οι Ουόριορς πήραν το πολυπόθητο έβδομο παιχνίδι της σειράς σε ένα ματς που δεν προμήνυε την εξέλιξη αυτή μετά το πρώτο ημίχρονο. Οι Ρόκετς είχαν στα σχοινιά τους πρωταθλητές, παίζοντας υποδειγματικό μπάσκετ σε άμυνα και επίθεση. Χτυπούσαν κάθε αδυναμία κοντά στη ρακέτα με pick and roll παιχνίδι των Χάρντεν - Καπελά, με isolation των Γκόρντον - Χάρντεν και με επιθετικά ριμπάουντ, με παίχτη κλειδί τον γνώριμο μας από το πέρασμα του στον Άρη, Τάκερ. Στην άμυνα ο βαθμός συγκέντρωσης που είχαν άγγιζε το άριστα, με τις επιθετικές αλλαγές που έκαναν να μην αφήνουν περιθώρια για συνεργασίες στα πολλά off ball screen και στα κοψίματα που χρησιμοποιούν κατά κόρον οι παίχτες του Στιβ Κερ. Έτσι το ημίχρονο έκλεισε στο +11 για τους Ρόκετς, με τη διαφορά να είναι μικρή, με βάση αυτά που βλέπαμε στο παρκέ. Στο δεύτερο ημίχρονο η αντίδραση από τους Ουόριορς ήταν εκκωφαντική. Παίζοντας πολύ καλύτερα επιθετικά, βρίσκοντας συνεχόμενα εύστοχα σουτ στο transition και με μπροστάρη τον καταπληκτικό Κάρυ, πέρασαν μπροστά στο σκορ και δεν ξανακοίταξαν πίσω. Στην άμυνα η είσοδος των Μπελ (αρχικά) και Λούνει (έπειτα) βοήθησε στον τομέα των ριμπάουντ, ενώ ο Κερ, βλέποντας τους Ρόκετς να είναι άστοχοι στα τρίποντα, αποφάσισε να παίξει με το μυαλό τους και να τζογάρει ρισκάροντας πολλά μακρινά σουτ. Τελικό αποτέλεσμα : 27 συνεχόμενα άστοχα, με τον Αρίζα και τον Χάρντεν να τα σπάνε πραγματικά. Έτσι τα πράγματα δυσκόλεψαν αφάνταστα για το Χιούστον, που με την απουσία του Πολ δεν είχε έναν παίχτη να ηρεμήσει το σύνολο, να δώσει εντολές μέσα στο γήπεδο και γενικά να βγει μπροστά.

 Σε αυτή την ομολογουμένως εντυπωσιακή σειρά είδαμε δύο φύσει επιθετικές ομάδες, με ταυτόχρονα πολύ διαφορετικό τρόπο προσέγγισης στο παιχνίδι. Οι πρωταθλητές αρέσκονται στο γρήγορο παιχνίδιμε κίνηση και πολλές πάσες. Από την άλλη, η ομάδα του Ντ’Αντόνι παρουσίασε μια επίθεση δομημένη στον επιθετικό οίστρο των δύο αστέρων της, με πολύ isolation ή γρήγορο pick and roll και τους υπόλοιπους σουτέρ έτοιμους να υποδεχθούν τη μπάλα και να εκτελέσουν. Ο,τι βλεπαμε όλη την χρονιά δηλαδή. Η βασική στόχευση των Ρόκετς ήταν να εμπλέξουν τον Κάρι σε όλα τα σκριν στη μπάλα και να χτυπήσουν την αμυντική του αδυναμία. Σε κάθε επίθεση σχεδόν ο παίχτης που μάρκαρε ο Κάρι έδινε σκριν στη μπάλα και άνοιγε στη γωνία με σκοπό εκείνος να αλλάξει παίχτη και να χρειαστεί να παίζει άμυνα στη μπάλα. Όμως μακρινό σουτ, που έδωσε πάρα πολλά ολόκληρη τη σεζόν, τους πρόδωσε την κρίσιμη στιγμή. 

Φυσικά η απώλεια του Πολ έγειρε την πλάστιγγα προς τους πρωταθλητές, οι οποίοι με τη σειρά τους δεν έπαιξαν το μπάσκετ που μας έχουν συνηθίσει. Η μπάλα δεν κινήθηκε με την ίδια ταχύτητα, με τους σταρ (εκτός του Ντουράντ) να μην βρίσκονται στην καλύτερη κατάσταση. Η πολύ επιθετική άμυνα του Χιούστον τους οδήγησε σε αρκετά λάθη στη σειρά, με την επίθεση να γίνεται πιο προβλέψιμη. Στην άμυνα όμως πήραν υψηλό βαθμό,  καθώς κράτησαν τους αντιπάλους σε χαμηλά επίπεδα με βάση τη regular season. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ρόλο έπαιξε στην τελική ευθεία πως οι Ουόριορς έδειξαν πιο φρέσκοι στα playoffs, με το rotation του Κερ να ανοίγει σταδιακά σε 8-9 παίχτες, σε αντίθεση με εκείνο του Ντ’Αντόνι, που χρησιμοποιούσε κυρίως 7 παίχτες.

Ανατολή

Σε αυτή τη σειρά μπορεί ο περισσότερος κόσμος να θαμπώθηκε από το νεανικό σύνολο του (καλύτερου προπονητή στα μάτια μου για φέτος) Μπραντ Στίβενς και κατά βάθος να ήθελε να περάσουν τους, κάκιστους μες στο παρκέ, Καβς ωστόσο ο "Βασιλιάς" είχε διαφορετική άποψη. Δεν έχω κρύψει ότι με τον συγκεκριμένο αθλητή δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Το θεωρώ τον καλύτερο παίχτη στην ιστορία του αθλήματος, πάνω από τον μεγάλο Τζόρνταν. Η επιρροή που έχει στο παρκέ και γενικά στο ΝΒΑ, τα ρεκόρ του, τα αποτελέσματα του όλα αυτά τα χρόνια, ο μύθος του που διαρκώς μεγαλώνει, τα επιτεύγματα του που χρειάζονται πολλές σελίδες για να αποτυπωθούν, είναι μερικά μόνο από τα πράγματα που με έκαναν να το πιστεύω. Με την μεγάλη πρόκριση όμως στο έβδομο παιχνίδι με το συγκεκριμένο παίχτη να μην έχει ηττηθεί ποτέ σε αυτό το σημείο, δεν σας κρύβω ότι με έπιασε ένα ρίγος, ένας θαυμασμός που όμοιο του δεν έχει ξανασυμβεί.

Οι Καβς ξεκίνησαν τη σεζόν με ένα ρόστερ που στιγματίστηκε από την φυγή του Ίρβινγκ, ώσπου στα μέσα της η διοίκηση, με την σύμφωνη γνώμη του Λεμπρόν υποθέτουμε, προχώρησε σε ολική ανοικοδόμηση. Τα αποτελέσματα συνέχισαν να μην είναι αυτά που περίμεναν στον οργανισμό, με την ομάδα σε πολλούς αγώνες να παραπαίει και να τερματίζει στη 4^η θέση της Ανατολής. Στη post season όμως, ο αθεόφοβος Τζέιμς μετρά 34p/9.2 reb/8.8as/1.4st/1.1bl , παίζοντας σχεδόν 42 λεπτά μέσο όρο και ξεπερνώντας τους 30 πόντους σε κάθε ένα από τα επτά παιχνίδια απέναντι στους Σελτικς. Στο έβδομο μάλιστα έμεινε στο παρκέ για 48’. Το ξαναγράφουμε άλλη μία για να το συνειδητοποιήσουμε. Στο έβδομο παιχνίδι έπαιξε 48’, δεν βγήκε ούτε δευτερόλεπτο.

 Ας περάσουμε και στο τι είδαμε από τις δύο ομάδες. Οι Σέλτικς, παρά την απώλεια των δύο σούπερ σταρ τους, έφτασαν μέχρι την πηγή. Η επίθεση τους λειτούργησε πολύ καλά, με κύριους εκφραστές τον σπουδαίο Χόρφορντ και τον ρούκι Τέιτουμ. Ο Δομινικανός ήταν ο άνθρωπος-κλειδί της Βοστώνης, καθώς έφερνε ισορροπία μέσα και έξω από το καλάθι. Η οδηγία του Στίβενς ήταν να χτυπάνε στα μις ματς που εμπλέκονταν κακοί αμυντικοί όπως ο Κόρβερ, ο Σμιθ ή ο Χιλ , και όσο η ενέργεια ήταν στο κόκκινα, το πλάνο λειτουργούσε. Στην άμυνα ο σκοπός ήταν ένας: Nα κουράσει, να χαλάσει το μυαλό του Λεμπρόν, αλλάζοντας διαρκώς παίχτες πάνω του, με τοn Μόρις να κάνει πολύ καλή δουλειά, αναλογικά πάντα. Ταυτόχρονα, με την παρουσία του Μπέινς στο παρκέ, κάθε φορά που πήγαινε η μπάλα στον Τζέιμς, ο Αυστραλός έφευγε για παγίδα, με σκοπό να φύγει η μπάλα από τα χέρια του, μια κίνηση που ομως εκείνος δεν άργησε να διαβάσει.

Στο κρίσιμο έβδομο παιχνίδι, παρότι οι Καβς σούταραν πολύ άσχημα στο πρώτο ημίχρονο, με τους παίχτες να αστοχούν σε αμαρκάριστα σουτ, η διαφορά έκλεισε μόλις στους τέσσερις πόντους. Εκεί η εμπειρία, σε συνδυασμό με την κλάση των παιχτών του Κλίβελαντ, έγειρε την πλάστιγγα. Οι νεαροί παίχτες των Κελτών δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στην περίσταση. Οι Μπράουν, Ροζίερ ήταν κάκιστοι σε όλο το δεύτερο μέρος και ο Τέιτουμ πάλευε μόνος. Αντίθετα ο Λεμπρόν βρήκε άξιο συμπαραστάτη τον Τζεφ Γκριν, ο οποίος μπήκε με το παραπάνω στα παπούτσια του απόντα Κέβιν Λοβ. Το χαμηλό τέμπο που όρισε ο Λου βοήθησε τους παίχτες να μείνουν φρέσκοι μέχρι το τέλος και οι εμφανώς καταβεβλημένοι και αγχωμένοι Σελτικς δεν κατάφεραν να φτάσουν στους τελικούς του ΝΒΑ, σε μια επιτυχημένη χρονιά για αυτούς. Με την επιστροφή των  Ίρβινγκ και Χέιγουορντ, με την παραμονή του φετινού κορμού και μόνη αμφιβολία τον Σμαρτ, οι Κέλτες του Έιντζ και του Στίβενς θα λογίζονται από τη νέα χρονιά ως ένα από τα μεγάλα φαβορί για το πρωτάθλημα.

Για το τέλος , δυο λογια για τους τελικούς. Οι Ουόριορς των Ντουράντ, Κάρι, Τόμπσον, Γκριν ενάντια στους Καβς του Λεμπρόν Τζέιμς. Το μεγάλο φαβορί των BIG4 πιθανολογώ ότι θα ανοίξει τον ρυθμό των αγώνων και θα επιδιώξει ένα run and gun παιχνίδι, που  επιπλέον θα βασιστεί και στο physical game . Έχει μεγαλύτερα κορμιά να αντιπαραθέσει στο παρκέ, θα προσπαθήσει να κουράσει τον Λεμπρόν με τους Ιγκουαντάλα (αν είναι υγιής) και Ντουράντ να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή άμυνας και τον Γκριν να περιμένει. Ο Κερ θα προσπαθήσει στην επίθεση να διαβάσει τις διαχρονικά κακές τοποθετήσεις των αντιπάλων με πολλά baseline cuts, καθώς οι Καβς είναι ευάλωτοι στη πίσω γραμμή άμυνας. Από την άλλη μεριά δεν περιμένουμε κάτι καινούριο. Λίγες πάσες, κάποια down σκριν για τον Λοβ κυρίως, staggered σκριν για Κόρβερ και η μπάλα στον Τζέιμς για να τα βάλει με όλη την άμυνα. Αυτός ο υπεράνθρωπος έχει την δυνατότητα να κατακτήσει το πιο δύσκολο πρωτάθλημα στην ιστορία του ΝΒΑ, αν αναλογιστεί κανείς τα τεράστια εμπόδια, όπως η ποιότητα του υπόλοιπου ρόστερ η κούραση ή το ποιος στέκεται απέναντι.

Τα πάντα συνηγορούν για Ουόριορς, με την ευχή μου όμως να ακουστεί η φωνή και η κραυγή του Λεμπρόν, όπως στους τελικούς το 2016. 

https://www.youtube.com/watch?v=wgVOgGLtPtc

Cleveland this is for you……….

Τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ να βλέπω αρκετό μπάσκετ όσο παλιότερα, αλλά πλέον ακούω περισσότερα podcast, ενώ παράλληλα κάνω άλλες δουλειές. Σε ένα από αυτά την προηγούμενη εβδομάδα, ο δημοσιογράφος Bill Simmons έλεγε στον Zach Lowe ότι η φετινή χρονιά θα περάσει στην ιστορία ως η χρονιά που η διοίκηση των Cavaliers χαράμισε μία από τις καλύτερες σεζόν του Lebron James, αφού δεν κατόρθωσε να τον πλαισιώσει με το κατάλληλο ταλέντο, ώστε να διεκδικήσει τον τίτλο απέναντι σε ένα από τα θηρία της Δύσης.

Η απογοήτευση είναι σαφώς έκδηλη στις τάξεις των φιλάθλων των Τορόντο Ράπτορς στην Ελλάδα, δηλαδή εντός μου. Oσοι από εμάς (τους casual NBA fans) δεν είχαμε φέτος να ασχοληθούμε με τους Σπερς, αποφασίσαμε πως η μόνη διέξοδος από την "μόδα" του Μπραντ Στίβενς, των Ρόκετς, των Ουόριορς και του Process, ήταν το περιβόητο το culture reset των Καναδών, που έκανε τον Ντερόζαν πασέρ, τον Λάουρι να σουτάρει λιγότερο, τον Βαλανσιούνας σκόρερ από απόσταση και ανέδειξε 5-6 άλλους ως τον καλύτερο πάγκο του πρωταθλήματος. Οι 59 νίκες στην κανονική περίοδο, η πρώτη θέση στην Ανατολή, το τοπ-5 σε επίθεση και άμυνα και τα "corner threes" (sic) μας έκαναν να πιστέψουμε ότι στα φετινά πλέι οφ το έργο μπορεί να έχει διαφορετικό τέλος. Ακόμη και μετά την αρχική , δύσκολη νίκη των Καβς στην παράταση, οι ελπίδες συγκεντρώθηκαν γύρω από το τσιτάτο "(σχεδόν) πάντα οι Ράπτορς χάνουν το πρώτο παιχνίδι, όμως θα κερδίσουν το δεύτερο και συνολικά έχουν καλύτερη ομάδα". Τίποτα, μηδέν.

Ο LeBron για πρώτη φορά στα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας του αντιμετωπίζει ρεαλιστικά την πιθανότητα του αποκλεισμού από τον πρώτο κιόλας γύρο των play off. Φυσικά ακόμα αποτελεί το φαβορί στη σειρά, όμως οι Pacers δείχνουν να παρουσιάζουν δισεπίλυτα προβλήματα στην ομάδα του. Πριν δούμε πιο προσεχτικά τις τακτικές που ακολουθούν οι δύο προπονητές, έχει ενδιαφέρον να “συστήσουμε” τις δύο ομάδες, βάσει της εικόνας τους στη φετινή κανονική περίοδο αλλά και τους στόχους τους στη post season.

Αν μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την τελευταία ημέρα των ανταλλαγών στο ΝΒΑ, θα δανειζόμασταν τη γνωστή φράση του Σπύρου Παπαδόπουλου από την τηλεοπτική σειρά οι Απαράδεκτοι της δεκαετίας του ’90 ,«τι έγινε ρε παιδιά;». Πραγματικά και τι δεν έγινε την Πέμπτη. Ο general manager της ομάδας του Οχάιο Λεμπρόν Τζέιμς Κόμπυ Αλτμαν βάλθηκε να μας κάνει να μην αποχωριζόμαστε το κινητό από το χέρι και τα μάτια μας να μένουν προσκολλημένα στο τουίτερ και στο λογαριασμό του πασίγνωστου δημοσιογράφου του ΕSPN, Άντριαν Βονιαρόφκσι.

(Φωτό από fanragsports.com)

Η σεζόν βρίσκεται ήδη στο δεύτερο μήνα της, με την μέχρι στιγμής εικόνα στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ να μοιάζει ‘’περίεργα όμορφη’’, με αρκετές εκπλήξεις, άλλες ευχάριστες και άλλες δυσάρεστες. Από την εκρηκτική αρχή του δικού μας Γιάννη Αντετοκούνμπο που κυμαίνεται σε επίπεδα MVP, την ευχάριστη εικόνα των Σέλτικς χωρίς τον μεγάλο άτυχο της χρονιάς. Γκόρντον Χέιγουορντ, τους Πίστονς του Βαν Γκάντι έως το tanking των Χοκς και Μάβερικς , τη ‘’γήινη’’ εικόνα των πρωταθλητών Γουόριορς σε ορισμένα ματς και την κακή των φιναλίστ του περσινού πρωταθλήματος, Κλίβελαντ Καβαλίερς. Η εικόνα των τελευταίων έχει προκαλέσει ουκ ολίγα αρνητικά σχόλια έως τώρα, τόσο για τον τρόπο παιχνιδιού τους όσο και για το κακοφτιαγμένο ρόστερ ή τον προπονητή, και με αφορμή αυτή δίνεται σε μας η ευκαιρία να σχολιάσουμε τα κακώς κείμενα στην αυλή του Βασιλιά Λεμπρόν. Η αμυντική λειτουργία των Καβς δείχνει να αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα τους, με την επίθεση να παρουσιάζει και εκείνη τα δικά της προβλήματα.

Πάνε λίγες μέρες που βρισκόμουν μεταξύ καλής παρέας και απολάμβανα εκλεκτό φαγητό με συνοδεία ποτού και συζητήσεις περί ανέμων, υδάτων και μπάσκετ. Κάποια στιγμή μπαίνουμε στο πολυαγαπημένο μας τουίτερ και καθώς διαβάζουμε διάφορες αναρτήσεις, εμφανίζεται η «είδηση». Η «βόμβα» της καλοκαιρινής περιόδου του ΝΒΑ! Ο Κάιρι Ίρβινγκ ζητάει από το front office των φιναλίστ των τελικών ανταλλαγή. H είδηση προκάλεσε μεγάλη έκπληξη στο μπασκετικό κόσμο, αφού τίποτα δεν προμήνυε τη φυγή του συγκεκριμένου παίχτη από το Κλίβελαντ. Αν κάποιος πόνταρε τα λεφτά του στην αποχώρηση ενός εκ των BIG 3, θα ήταν για τον Λοβ και όχι για τον Uncle Drew. Ποιοι θα μπορούσαν να ήταν οι λόγοι που οδήγησαν τον Κάιρι σε αυτή του την απόφαση, ενώ ακόμα υπολείπονται δύο χρόνια από το συμβόλαιο του με την ομάδα; Οι αποφάσεις που πρέπει να λάβει ο νέος GM Κ.Άλτμαν – πρώην βοηθός του απελθόντα Ν.Γκρίφιν - είναι σημαντικές για το μέλλον και η «καυτή πατάτα» φαίνεται να βρίσκεται ήδη στα δικά του χέρια.

Ο Βασιλιάς έπεσε, ζήτω ο Βασιλιάς. Τα ξενύχτια έφτασαν στο τέλος τους με τους Oυόριορς να κατακτούν το δεύτερο πρωτάθλημα τα τελευταία τρία χρόνια, ανακτώντας τα σκήπτρα τους, μετά την περσινή εποποιία των Καβς. Γίναμε μάρτυρες μιας ομάδας που πιθανόν σε κάποια χρόνια θα μνημονεύεται ως μία από τις καλύτερες όλων των εποχών και στην προσπάθεια ενός «υπεράνθρωπου» να κατακτήσει ακόμα ένα δαχτυλίδι. Η φετινή σειρά δε, ίσως ήταν και η απαρχή της ανόδου του KD ως alpha dog της λίγκας. Ο πέμπτος τελικός έφτασε στο τέλος του, το Όκλαντ έβαλε τα γιορτινά του και στο κείμενο θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε κάποια πράγματα που είδαμε στον τελευταίο αγώνα. Ας πιούμε μια γουλιά καφέ αφού ακόμα δεν έχουμε ξυπνήσει για τα καλά και ας ξεκινήσουμε.

Στο comic της Wonder Woman με τίτλο ‘’Hiketeia’’ , παρακολουθούμε την ιστορία μιας νεαρής κοπέλας με το όνομα Danielle Wellys. Μετά από μια σειρά εγκλημάτων που έχει διαπράξει στην πόλη του Gotham, βρίσκεται αναπόφευκτα στο στόχαστρο του μασκοφόρου εκδικητή της πόλης, που δεν είναι άλλος από τον Batman. Απελπισμένη, και μην έχοντας άλλο μέρος να κρυφτεί καταφεύγει στην Wonder Woman και επικαλείται το αρχαίο τελετουργικό της Hiketeia. H Hiketeia (Ικετεία στα ελληνικά) αποτελεί επί της ουσίας μια παράκληση, από έναν άνθρωπο με χαμηλή κοινωνικά θέση, προς έναν άλλον με πιο υψηλή και μπορεί να περιλαμβάνει σχεδόν τα πάντα. Χρήματα, φαγητό, στέγη, ιατρική περίθαλψη. Το τελετουργικό θεωρείται ιερό, καθώς επιβλήθηκε στους ανθρώπους ως εξισορροπητικός παράγοντας, από τους ίδιους τους θεούς του Ολύμπου. Αν αρνηθείς ή δεν τηρήσεις τους όρους της Ικετείας, οι θεοί θα στείλουν τις Ερινύες στον ύπνο σου, για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή στον ‘’κάτω’’ κόσμο. Η Wonder Woman δέχεται (χωρίς να γνωρίζει όλη την αλήθεια) να την φιλοξενήσει και να την προστατέψει, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί με μαθηματική ακρίβεια σε σύγκρουση με τον Batman. Κανείς από τους δύο σουπερ-ήρωες δεν υποχωρεί, και η WW αναγκάζεται να βάλει ένα τέλος στην αντιπαράθεση, χτυπώντας τον Batman ο οποίος μην έχοντας καμία ελπίδα, πέφτει για να σωθεί από μια γέφυρα.

Αναρωτιέμαι μήπως 47,7 δευτερόλεπτα πριν την λήξη του τρίτου τελικού μεταξύ Warriors και Cavaliers γίναμε μάρτυρες μιας στιγμής - ορόσημο για την ιστορία του μπάσκετ του ΝΒΑ. Καθώς ο Κέβιν Ντουράντ σηκωνόταν και ευστοχούσε πάνω από τα χέρια και την κακή άμυνα του Λεμπρόν Τζέιμς, είναι πολύ πιθανό να συνέβη μία παράδοση σκυτάλης. Θα πρέπει οι Ουόριορς να κλείσουν την σειρά για να το επιβεβαιώσουν, απλά η συγκυρία δείνει ευνοϊκή για το πέρασμα στην KD era στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Η πιθανότητα αποκτά μεγαλύτερο εύρος αν αναλογιστεί κανείς το εξής: Ο Ντουράντ είναι ένας παίκτης με προσόντα εφάμιλλα του Τζέιμς και παίζει παράλληλα σε μία ομάδα που μπορεί να είναι μέσα στις 4-5 καλύτερες όλων των εποχών. Ναι, ίσως αυτή η στιγμή , αυτό το τρίποντο , να ήταν η αρχή της δικής του κυριαρχίας, και εμείς να γίναμε μάρτυρες της.