Φανταστείτε τώρα εμένα, στην θέση της Danielle. Έναν απλό φίλαθλο του μπάσκετ και των Cavaliers, o οποίος δεν επιθυμεί να δει την ομάδα του να παραδίδεται αμαχητί, στις ορέξεις των Warriors. Έναν άνθρωπο που έχει κουραστεί να διαβάζει παντού στον ξένο τύπο, άρθρα για το πόσο καλός παίκτης είναι ο Kevin Durant, ή για τον αν οι φετινοί Warriors θα νικούσαν σε έναν αγώνα μπάσκετ τους Bulls του Jordan, τους Monstars ή τους Avengers. Έστω και την ύστατη ώρα λοιπόν, καταθέτω την προσωπική μου Ικετεία. Προς τον προπονητή Tyron Lue, τον Lebron James, την ίδια την Wonder Woman, προς όποιον τέλος πάντων είναι εκεί έξω να με ακούσει.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ξεκαθαρίσω το εξής: το παρών κείμενο δεν γράφεται για να αμφισβητήσει τον αθλητή Kevin Durant, ούτε την ομάδα του Golden State. Oι Πολεμιστές αποτελούν (και) στα δικά μου μάτια, την καλύτερη ομάδα στον κόσμο τα τελευταία τρία χρόνια. Ο KD από την άλλη, χτίζει τον προσωπικό του μύθο, όντας ο απόλυτος πρωταγωνιστής των τελικών. Παρόλα αυτά, θεωρώ κάπως επιφανειακή μια ανάλυση που επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά σε αυτόν και τον Curry, ως κύριους υπαίτιους της κυριαρχίας των Warriors. Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Και στην περίπτωση μας, η δεύτερη όψη λέει ότι οι Cavaliers κάνουν ελάχιστα πράγματα σωστά, ελάχιστα πράγματα για να βοηθήσουν τους εαυτούς τους. Και σε αυτό, δεν ευθύνονται απαραίτητα οι αντίπαλοι τους. Με αυτό το σκεπτικό, η Ικετεία απευθύνεται σε αυτούς.
Για την άμυνα των Cavaliers:
Αν κάτι έχουμε όλοι μας διδαχθεί , την τελευταία τριετία της ανόδου του Golden State στην παγκόσμια μπασκετική εξουσία, είναι η αποφασιστική σημασία της άμυνας. Κανένας δεν μπορεί σήμερα να επιβιώσει απέναντι στους Warriors, σε ένα up and down στυλ παιχνιδιού, όπου και οι δύο ομάδες σκοράρουν κατά βούληση επί 48 λεπτά. Τέτοιου είδους παιχνίδια, είναι απλώς ‘’άλλη μια μέρα στο γραφείο’’ για αυτούς. Η άμυνα είναι το κλειδί. Ο Δούρειος Ίππος που θα σου επιτρέψει, αφενός να τους πιέσεις διακόπτοντας την ροή της επίθεσης τους, αφετέρου να σπείρεις τις πρώτες σκέψεις αμφιβολίας στο μυαλό τους. Οι Warriors είναι μια ομάδα με σχετικά εύθραυστη ψυχολογία, κάτι που το Cleveland πρέπει να εκμεταλλευτεί στο έπακρο.
Τα κακά νέα είναι ότι αυτή την στιγμή η άμυνα των Cavaliers μοιάζει με άμυνα ομάδας που βρίσκεται στην καλοκαιρινή προετοιμασία (ειδικά στα πρώτα δυο παιχνίδια). Διαρκής ασυνεννοησία , έλλειψη συγκέντρωσης, καθυστερημένες ή λάθος περιστροφές, χαμηλή ένταση. Τα καλά νέα είναι, ότι δύσκολα θα παρουσιαστούν από εδώ και πέρα χειρότεροι. Δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατό. Πάμε να δούμε κάποια επιμέρους σημεία:
Για την Pick & Roll άμυνα
Είναι ένα πρόβλημα που κουβαλάνε όλη σχεδόν την φετινή σεζόν. Λογικό από μια πλευρά, καθώς δεν διαθέτουν και πολλούς ψηλούς με γρήγορα πόδια στο ρόστερ τους. Φτάσανε εύκολα μέχρι εδώ χωρίς να τους στοιχίσει, κυρίως λόγω της έλλειψης σοβαρού ανταγωνισμού. Η κατάσταση όμως στους τελικούς είναι ομολογουμένως τραγική. Κεντρικός ήρωας του εν λόγω δράματος, είναι ο συμπαθέστατος κύριος με το νούμερο μηδέν, ο Kevin Love. Σε όλη την καριέρα του μέχρι τώρα, ο εν λόγω αθλητής χαρακτηρίζεται ως ένας προικισμένος επιθετικά παίκτης και εξαιρετικός rebounder. Επίσης αποτελεί έναν πραγματικά πολύ κακό αμυντικό. Και στο σύγχρονο μπάσκετ του γρήγορου ρυθμού και των αποστάσεων, το πρόβλημα αυτό μεγεθύνεται ακόμα περισσότερο.
Προσέξτε όμως. Δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις όπου οι Warriors αποφασίζουν να εμπλέξουν άμεσα τον Love σε καταστάσεις pick n roll, χρησιμοποιώντας τον παίκτη που μαρκάρει σε ρόλο screener. Η αδυναμία του να αμυνθεί απέναντι στον συγκεκριμένο τρόπο επίθεσης είναι γνωστή εδώ και χρόνια. Αναφέρομαι σε έναν διαφορετικό τύπου pick n roll, ίσως τον πιο επικίνδυνο σε ολόκληρη την λίγκα. Το pick n roll Curry/Durant. Απέναντι λοιπόν σε αυτό, οι Cavaliers επιλέγουν σε πρώτο χρόνο να παγιδεύσουν τον Curry ‘’ψηλά’’ με τους James, Irving, με σκοπό να τον αναγκάσουν να ξεφορτωθεί την μπάλα, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Ο Tyronn Lue, θέλοντας να εξασφαλίσει τον έλεγχο του αμυντικού rebound, αφήνει τον Tristan Thompson πάνω στον εκάστοτε center των Warriors, δίνοντας παράλληλα εντολή στον Kevin Love ( ο οποίος μαρκάρει έναν σχετικά πιο ακίνδυνο επιθετικά παίκτη, πχ Draymond Green), να κλείσει προς την ρακέτα, ώστε να αντιμετωπιστεί το roll του Durant.
Στην θεωρία η τακτική φαίνεται σωστή και απαιτεί προκαθορισμένες κινήσεις. Στην πράξη ο Love δεν έχει κατορθώσει να κάνει ως τώρα, ούτε μια σωστή περιστροφή. Άλλοτε καταφθάνει καθυστερημένα, άλλοτε ξεχνιέται, και συχνά δείχνει ‘’χαμένος’’ στο γήπεδο, σαν να μην ξέρει ακριβώς τι πρέπει να κάνει. Ενδεχομένως οι Cavaliers πρέπει να εξετάσουν μια αλλαγή στα μαρκαρίσματα, στέλνοντας τον Thompson στην βοήθεια και αφήνοντας τον Love κάτω από το καλάθι, να μάχεται με τους ψηλούς του Golden State. Μπορεί να τα καταφέρει. Άλλωστε μιλάμε για τον Zaza Pachulia και τον JaVele McGee. Ας σοβαρευτούμε.
Σε κάθε περίπτωση, Kevin Love σε ικετεύω. Κάνε επιτέλους μια σωστή περιστροφή στην άμυνα. Α, και κάτσε λίγο περισσότερο στον πάγκο. Μην ανησυχείς, κανείς δεν πρόκειται να σου πει τίποτα.
Για την άμυνα του Kyrie Irving.
Το επόμενο κεφάλαιο της αμυντικής τραγωδίας του Cleveland. Το μυαλό του παιδιού αυτού είναι απλώς κάπου αλλού. Κακές αποφάσεις, ραθυμία, πανικός. Λάθος ή αργοπορημένες περιστροφές, με αποτέλεσμα το Golden State να βγάζει πολλά ελεύθερα σουτ, στον χώρο ευθύνης του. Είναι πραγματικά απίστευτο πόσο εύκολα χάνει την θέση του στην άμυνα σε αυτά τα πρώτα τρία παιχνίδια. Η παρακάτω φάση είναι χαρακτηριστική.
Σε αντιστοιχία με τους περσινούς τελικούς, οι Cavaliers έχουν και φέτος αποφασίσει να μην δίνουν βοήθειες ‘’βαθειά’’ στα ντράιβ των Warriors, παραμένοντας κάθε στιγμή κολλημένοι στον προσωπικό τους αντίπαλο, με στόχο να απαγορεύσουν πάση θυσία το σουτ τριών πόντων. Αντίθετα, στην συγκεκριμένη φάση, ο Kyrie θεωρεί ότι είναι καλή ιδέα να μετακινηθεί προς τα μέσα, σε μια προσπάθεια να περιορίσει την επέλαση του Thompon προς το καλάθι, αφήνοντας ολομόναχο τον Iguodala στο τρίποντο. Το στιγμιότυπο αυτό, δείχνει πρώτα από όλα έλλειψη συγκέντρωσης. Kyrie σε ικετεύω, συγκεντρώσου επιτέλους στην άμυνα.
Ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο για την άμυνα των Cavaliers. Οι Warriors στους πρώτους δυο αγώνες σούταραν με το παρανοϊκό ποσοστό του 90,9%, έχοντας αντίπαλο τον J.R. Smith. Με συγχωρείτε, αλλά αυτό δεν έχει σε τίποτα να κάνει ούτε με τακτική, ούτε με το αν οι Curry/Durant είναι το καλύτερο δίδυμο στην ιστορία του αθλήματος. Υποθέτω ότι για κάποιους, η καλοκαιρινή σεζόν, έχει ήδη ξεκινήσει. J.R. Smith, αλήθεια δεν ξέρω τι πρέπει να σου πω.
Συμπερασματικά, το πιο επικίνδυνο χαρακτηριστικό της ομάδας του Golden State, είναι κατά την γνώμη μου πως στον πυρήνα της λογική της, έχει εκπαιδευτεί να λειτουργεί ως μια ψυχρή υπολογιστική μηχανή. Μια μηχανή που θα διαβάσει κάθε πιθανό missmatch, θα εκμεταλλευτεί κάθε κενό στην αμυντική θωράκιση του αντιπάλου. Το γεγονός πως το Cleveland δεν αποτελούσε ποτέ μια καλή αμυντικά ομάδα, σίγουρα δεν βοηθάει. Παρόλα αυτά, όλες οι ομάδες κάνουν λάθη στην άμυνα. Το πρόβλημα των Cavaliers είναι ότι κάνουν πάρα πολλά. Αν θέλουν να πάρουν παιχνίδι στην σειρά, είναι απαραίτητο να ανεβάσουν κατακόρυφα την απόδοση τους στην άμυνα, ξεκινώντας από τον κάθε παίκτη ξεχωριστά.
Για την επίθεση των Cavaliers
Είναι αληθινά άξιο απορίας πόσο απροετοίμαστοι είναι οι Cavaliers στο κομμάτι της δικής τους επίθεσης. Αν για την άμυνα η ευθύνη βαραίνει κυρίως τους παίκτες, το πρόβλημα εδώ ξεκινάει από το προπονητικό επιτελείο. Ολόκληρη η αμυντική τακτική του Golden State βασίζεται στην δέσμευση των παικτών του να απαγορεύσουν με κάθε τρόπο την skip πάσα του James μετά το αρχικό screen, την μεταφορά δηλαδή της μπάλας από την δυνατή στην αδύνατη πλευρά. Είναι μια πάσα που θεωρείται από τις πιο δύσκολες στην εκτέλεση της (λόγω της απόστασης που διανύει η μπάλα), και αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο της επίθεσης του Cleveland όλη την φετινή χρονιά.
Οι Warriors πετυχαίνουν την αποστολή τους, αμυνόμενοι σε δυο χρόνους. Αφενός ο ‘’μακρύς’’ Durant, προσπαθεί να σκεπάσει την συγκεκριμένη γωνία πάσας με τα τεράστια άκρα του, πιέζοντας τον James στην περιφέρεια. Αφετέρου, ο παίκτης της αδύνατης πλευράς, είναι τοποθετημένος με τέτοιο τρόπο στο γήπεδο, ώστε να ελέγχει συνέχεια την τροχιά της μπάλας. Οι Cavaliers έδειξαν πλήρως αιφνιδιασμένοι από αυτήν την προσέγγιση στον πρώτο αγώνα, με αποτέλεσμα τα πολλά λάθη (μόνο ο James είχε 8). Στον δεύτερο αγώνα αποφάσισαν να αναθέσουν την συγκεκριμένη δουλειά στον Tristan Thompson, τοποθετώντας τον ως σκαλοπάτι στο ύψος της γραμμής των προσωπικών, μετά το περίφημο short roll. Σαν σκέψη μοιάζει πολύ με αυτό που παρουσίασαν οι Warriors την περσινή χρονιά, χρησιμοποιώντας τον Draymond Green στον αντίστοιχο ρόλο. Ο Tristan Thompson όμως δεν είναι Draymond Green. Κυριολεκτικά οποιοσδήποτε άλλος παίκτης των Cavaliers, είναι πολύ πιο κατάλληλος από αυτόν. Είναι μια σπασμωδική αντίδραση από τον προπονητή της ομάδας, που δεν θα τους πάει μακριά στην σειρά.
Μια ακόμα ατυχής έμπνευση του Tyronn Lue, είναι οι διάφορες Harlem Globetrotters πεντάδες που επιλέγει σε σημεία των αγώνων. Πεντάδες που αποτελούνται από τους Love/Frye, James, Williams, Korver, Jefferson, οι οποίες δεν μπορούν να αμυνθούν ούτε απέναντι σε κώνους στην προπόνηση. Ειδικά το δίδυμο Williams, Korver δεν πρέπει να ξαναεμφανιστεί ταυτόχρονα στο παρκέ, για το υπόλοιπο της σειράς. Δεν θα αποκτήσεις ποτέ τα ηνία του αγώνα μέσω της επίθεσης κόουτς, απέναντι σε αυτούς τους Warriors. Για αυτό Tyronn Lue σε ικετεύω: σταμάτα τους πειραματισμούς. Μείνε σε αυτά που έχεις δουλέψει και η ομάδα σου ξέρει να εκτελεί σωστά.
Για το pick n roll James/Irving:
Σε αυτό το σημείο υπάρχει μια σύγχυση. Οι Warriors δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό σε σχέση με τους περσινούς τελικούς. Η αντιμετώπιση τους τακτικά είναι ακριβώς η ίδια. Ο Curry βγαίνει ψηλά για να κλείσει το οπτικό πεδίο και το σουτ του James (high hedge) και επιστρέφει γρήγορα στον παίκτη του. Ταυτόχρονα ο αντίπαλος του Lebron περνάει κάτω από το screen, φράζοντας τον δρόμο προς το καλάθι. Η μεγάλη αλλαγή που έχει συντελεστεί φέτος αφορά την ικανότητα του περιφερειακού διδύμου του Golden State (Curry/Thompson) να ‘’σπάει’’ τα εν λόγω screens και να μην δίνει εύκολα τις αλλαγές στα μαρκαρίσματα, με εξαιρεση ένα ολιγόλεπτο stretch στο τρίτο παιχνίδι.
Η αλλαγή αυτή έχει ονοματεπώνυμο: Mike Brown. O Mike Brown θεωρείται στην Αμερική σπεσιαλίστας στο να εκπαιδεύει τους αθλητές του να αμύνονται απέναντι στα high screens των αντιπάλων. Οι Warriors δεν τον προσέλαβαν τυχαία το καλοκαίρι. Με δεδομένα όλα αυτά, η αντίδραση των Cavaliers είναι ξανά η χειρότερη δυνατή. Είναι χαρακτηριστικό, ότι στο πρώτο παιχνίδι δοκίμασαν να επιτεθούν με τον συγκεκριμένο τρόπο πάνω στον Curry 13 φορές. Στο δεύτερο μόλις 5. Η διαφορά είναι μεγάλη και είναι ένας δείκτης της πνευματικής κατάστασης της ομάδας. Όταν ένα play δεν αποδίδει τις πρώτες φορές, δεν σημαίνει ότι αυτόματα πρέπει να σταματήσεις να προσπαθείς. Αποδείχτηκε εξάλλου στον τρίτο αγώνα, όπου όμως και εκεί οι Warriors βρήκαν το αντίδοτο.
Για τον Lebron και την ‘’βασιλική’’ φρουρά.
Σε όλη την διάρκεια των τελικών, οι Warriors έχουν επιλέξει να αντιμετωπίζουν τον James 1v1 χωρίς βοήθειες, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να αφαιρέσουν τον μανδύα του δημιουργού από τον βασιλιά και να τον αποκόψουν από την υπόλοιπη ομάδα. Στο πρώτο παιχνίδι τα κατάφεραν περίφημα. Στα δύο επόμενα ο Lebron διαφοροποίησε εντελώς την προσέγγιση του. Σταμάτησε να ψάχνει συνέχεια την πάσα, και άρχισε να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Να επιτίθεται με μανία στο αντίπαλο καλάθι. Σκόραρε, κέρδισε φάουλ, ανάγκασε την άμυνα να μαζευτεί γύρω του και γενικώς, προβλημάτισε την ομάδα των Warriors. Είναι ίσως ο μόνος που έχει σταθεί με συνέπεια στο ύψος των περιστάσεων από την ομάδα του Cleveland.
Με τον Kyrie Irving οι Warriors ακολουθούν ακριβώς την αντίθετη στρατηγική. Επιθετικά double teams αμέσως μόλις υποδεχτεί την μπάλα, με σκοπό να κρύψουν το καλάθι και να τον μετατρέψουν από σκόρερ σε δημιουργό. Η αντίδραση του Kyrie είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Αντί να πασάρει την μπάλα στον σωστό χρόνο (δηλαδή νωρίς), κάτι που θα επέτρεπε στους Cavaliers να επιτεθούν με παίκτη παραπάνω στην άμυνα τoυ Golden State, επιδίδεται σε ένα ρεσιτάλ λαθών και τραβηγμένων προσπαθειών, συχνά απέναντι σε δύο αντιπάλους. Κρατώντας μονίμως στα χέρια του την μπάλα περισσότερο από όσο πρέπει, η επίθεση των Cavaliers γίνεται στατική και προβλέψιμη. Μην σας ξεγελάει η απόδοση του στο τρίτο παιχνίδι. Δεν υπήρξε καμία αλλαγή στην τακτική από τον πάγκο, καμία προσπάθεια να απεγκλωβιστεί ο Kyrie από τις αμυντικές δαγκάνες των Warriors. Κατάφερε να βρει ρυθμό στην επίθεση, ευστοχώντας σε κάποια μεγάλα σουτ, με αρκετή δόση τύχης. Οι 38 πόντοι αποτελούν ‘’μαγική’’ εικόνα, που δύσκολα θα επαναληφθεί. Για αυτό Kyrie σε ικετεύω: εμπιστέψου τους συμπαίκτες σου και πάσαρε περισσότερο την μπάλα.
Κάπως έτσι λοιπόν φτάσαμε στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε. Στον αγαπητό Kevin Love, γύρω από τον οποίο έχει αρχίσει να αναπτύσσεται ένα πολύ ενδιαφέρον μοτίβο. Το Golden State αμύνεται μέχρι στιγμής αυστηρά 2 on 2, στο pick n roll James/Love, ενώ δεν μπαίνει σχεδόν ποτέ στον κόπο, να στείλει κάποιον πρόσθετο παίκτη επάνω του, ακόμα και στις περιπτώσεις που αποκτά ξεκάθαρο πλεονέκτημα απέναντι στον προσωπικό του αντίπαλο. Επιπλέον, η συντριπτική πλειοψηφία των assists του Lebron στο μισό γήπεδο, έχουν αποδέκτη τον συγκεκριμένο αθλητή (στα πρώτα δυο παιχνίδια). Το ίδιο ισχύει σε έναν βαθμό και για τον Irving. Ενδεικτικά, στο δεύτερο παιχνίδι ο Love πέτυχε 27 πόντους, σουτάροντας περισσότερες φορές από οποιονδήποτε παίκτη στο γήπεδο, ο Kyrie είχε 19, και ο Lebron έκανε triple-double. Οι Cavaliers ηττηθήκαν εύκολα.
Θα έλεγε κανείς ότι οι Warriors με τον τρόπο τους, προσπαθούν να οδηγήσουν τους Cavaliers να επιτεθούν μέσω του Love. Τον χρησιμοποιούν δηλαδή ως ‘’δόλωμα’’. Στην ουσία του είναι κατά την γνώμη μου ένα σατανικό mindgame από την πλευρά του Steve Kerr, με στόχο τον Tyronn Lue, ο οποίος για άλλη μια φορά άργησε χαρακτηριστικά να αντιδράσει. Περισσότερο σκορ από τον Kevin Love, σημαίνει περισσότερα λεπτά συμμετοχής, που σημαίνει παραπάνω ευκαιρίες για το Golden State να εκμεταλλευτεί τις αμυντικές του αδυναμίες. Το εν λόγω mindgame , έχει ακόμα ένα ανησυχητικό παράγωγο. Ο Tristan Thompson. ο οποίος ‘’ζει και πεθαίνει’’ στην επίθεση αποκλειστικά μέσα από screen n rolls, έχει αποκοπεί εντελώς από τους συμπαίκτες του, μοιάζει χαμένος και στις δυο πλευρές του παρκέ με την ψυχολογία του, να βρίσκεται στο ναδίρ. Με την σειρά του το γεγονός αυτό έχει αναγκάσει τον προπονητή της ομάδας, να τον κρατάει αρκετή ώρα στον πάγκο. Tyronn Lue σε ικετεύω: λιγότερος Kevin Love, περισσότερος Tristan Thompson.
Επίλογος
Στον τρίτο αγώνα των τελικών, οι Cavaliers πραγματοποίησαν την καλύτερη τους εμφάνιση. Πολλές από τις παθογένειες βέβαια που αναφέραμε, έκαναν και πάλι την εμφάνιση τους στον αγωνιστικό χώρο. Άλλωστε δεν μπορούν να διορθωθούν τα πάντα μέσα σε δύο μέρες. Με ελάχιστη βοήθεια από το προπονητικό επιτελείο και σουτάροντας ξανά άσχημα από την περιφέρεια, κατάφεραν να οδηγήσουν το παιχνίδι στις τελευταίες 2-3 κατοχές, ανεβάζοντας την απόδοση τους στην άμυνα. Όντας η χειρότερη ομάδα από τις δύο, αυτή είναι μια ‘’ζαριά’’ που δεν πρέπει να φοβηθείς να ρίξεις. Χρειάστηκε μια επιθετική αφλογιστία στο τελευταίο τρίλεπτο και μια ιδανική αλληλουχία γεγονότων εντός παρκέ (άστοχο τρίποντο του Korver – κλέψιμο του Iguodala – τρίποντο του Durant), για να δραπετεύσουν οι Warriors με την νίκη. Τέτοιου είδους ιδανικές αλληλουχίες συμβαίνουν μια μόνο φορά σε κάθε σειρά και είναι σημαδεμένες από το ίδιο το πεπρωμένο. Χρέος σου είναι να διαμορφώσεις κατάλληλα τις συνθήκες, ώστε όταν συμβούν να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στον αντίπαλο. Οι Cavaliers το έκαναν πέρσι, φέρνοντας την σειρά στο έβδομο παιχνίδι (όπου πραγματοποιήθηκε η αλληλουχία τάπα James – τρίποντο Kyrie), το Golden State το κάνει φέτος. Σε κάθε περίπτωση, οι μπασκετικές Ερινύες, βρίσκονται ήδη στην πόρτα μας. Ακόμα όμως και οι σούπερ - ήρωες δεν είναι ανίκητοι…
