Πριν από μερικές μέρες η φετινή παραμυθένια πορεία των αγαπημένων μου Philadelphia 76ers έφτασε στο τέλος της. Το ταξίδι ολοκληρώθηκε στο πέμπτο παιχνίδι των ημιτελικών της Ανατολής μέσα σε έναν κυκεώνα ανάμεικτων συναισθημάτων. Είναι γεγονός πως η ομάδα κατάφερε με την εικόνα που παρουσίασε μέσα στην χρονιά, να ξεπεράσει τις προσδοκίες ακόμα και του πιο φανατικού και ονειροπόλου οπαδού της. Τίποτα και κανένας δεν μπορεί να της στερήσει αυτήν την επιτυχία. Από την άλλη ο (μάλλον) εύκολος αποκλεισμός της από τους Celtics, προσγείωσε κάπως απότομα ολόκληρο τον οργανισμό της Φιλαδέλφεια πίσω στην σκληρή πραγματικότητα. Άλλωστε η τελευταία εντύπωση είναι αυτή που μένει. Θεωρώ την σειρά με την Βοστώνη άκρως διδακτική για όλους μας. Ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά σε αυτές τις πέντε αναμετρήσεις, μπορούμε να εξάγουμε ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα σχετικά με την επιρροή των analytics στο άθλημα, τον ρόλο των ελάχιστων back to the basket ψηλών που έχουν απομείνει στην λίγκα, αλλά και την συνολική αγωνιστική κατεύθυνση του οικοδομήματος των Sixers. Η εποχή άλλωστε προσφέρεται για σκέψη και περισυλλογή.

Τον τελευταίο περίπου μήνα ένα από τα πιο ‘’καυτά’’ θέματα συζήτησης στις μπασκετικές γωνιές του διαδικτύου, είναι δίχως αμφιβολία η απρόσμενη πορεία των Sixers. Η ομάδα της Φιλαδέλφεια κατάφερε να δημιουργήσει ένα σύνολο το οποίο πέτυχε 52 νίκες την φετινή σεζόν, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα το πλεονέκτημα έδρας για τον πρώτο γύρο των playoffs. Μεγάλη υπόθεση για έναν οργανισμό που έχει περάσει κυριολεκτικά τα πάνδεινα την προηγούμενη τετραετία. Ποιο είναι όμως το κλειδί της ξαφνικής τους επιτυχίας; Όπως καταλαβαίνετε η κουβέντα περιστρέφεται (δικαίως) γύρω από το draft. Ορισμένοι επισημαίνουν τις ορθές επιλογές παικτών από το front office του συλλόγου, ενώ άλλοι τονίζουν πως στάθηκαν αρκετά τυχεροί με το γνωστό ζήτημα των τραυματισμών. Ποιος τελικά έχει δίκιο; Είναι ακόμα πολύ νωρίς για να κρίνουμε. Το σημερινό όμως κείμενο δεν αφορά τους Sixers. Αφορά τους παράγοντες που επηρεάζουν την απόδοση μιας ομάδας στο draft και τις μεθόδους που χρησιμοποιεί η λίγκα για να βελτιωθεί.

Όπως τελικά αποδεικνύεται είναι πολύ δύσκολο να κάνεις προβλέψεις για τον ‘’μαγικό πλανήτη’’ του ΝΒΑ. Φέτος έχουμε την τύχη να παρακολουθούμε μια από τις πιο συναρπαστικές και αμφίρροπες σεζόν των τελευταίων χρόνων, με ένα πλήθος ομάδων να παλεύουν μέχρι τελευταία στιγμή για την είσοδο τους στα playoffs και την ευκαιρία να αποκαθηλώσουν τους πρωταθλητές Warriors. Καθώς λοιπόν πλησιάζουμε σιγά σιγά στο νήμα του τερματισμού της κανονικής διάρκειας και με το μεγαλύτερο μέρος των αγώνων ήδη συμπληρωμένο, είμαστε πλέον σε θέση να εξάγουμε ορισμένα ασφαλή συμπεράσματα σχετικά με την δυναμικότητα των ομάδων, μελετώντας τον τρόπο που συμπεριφέρονται εντός του παρκέ.

Πολλές φορές στο παρελθόν, έχουμε αναφερθεί από αυτήν εδώ την μικρή γωνιά του διαδικτύου στην μεγάλη σημασία του τριπόντου στο σύγχρονο μπάσκετ. Είναι κάτι απολύτως λογικό, καθώς αποτελεί ένα από τα θέματα που η παγκόσμια μπασκετική κοινότητα λατρεύει να κουβεντιάζει τα τελευταία χρόνια – ειδικά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Από την άλλη ίσως απλώς να αποτελεί ένα ‘’σημείο των καιρών’’. Πιθανότατα εάν βρισκόμασταν στην ίδια θέση 15 χρόνια νωρίτερα να συζητούσαμε με την ίδια θέρμη για το χαμηλό post ή για σχήματα με ‘’δίδυμους πύργους’’, τα οποία κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή. Σε κάθε περίπτωση, τα ερεθίσματα προκύπτουν από τον τρόπο που παίζεται το άθλημα σε μια δεδομένη χρονική περίοδο. Κοινώς συζητάμε με αφορμή τα όσα βλέπουμε. Το μπάσκετ με την σειρά του διαμορφώνει αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αφουγκραζόμενο τις τεχνολογικές (και όχι μόνο) εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό της ανθρώπινης κοινωνίας.

Συνεχίζοντας την κουβέντα μας για τον Mike D’ Antoni, είναι νομίζω καιρός πια να πάψουμε να νοσταλγούμε το παρελθόν και να πραγματοποιήσουμε ένα μικρό ταξίδι ως το Texas, την πόλη στην οποία κατοικοεδρεύει πλέον ο Αμερικανο – Ιταλός προπονητής. Το ταξίδι αυτό θα έχει έναν αμιγώς ερευνητικό χαρακτήρα, καθώς στο σημερινό δεύτερο μέρος του κειμένου θα ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στην επιθετική λειτουργία των Houston Rockets, πάντα υπό το πρίσμα της έννοιας του gravity αλλά και της γενικότερης φιλοσοφίας του πρωταγωνιστή μας, που αναλύσαμε στο πρώτο μέρος. Με άλλα λόγια ετοιμαστείτε για πολύ pick n roll, τρίποντα και τρέξιμο στο ανοιχτό γήπεδο.

Τον τελευταίο περίπου χρόνο, μελετώντας άρθρα ξένων site γύρω από το αμερικάνικο μπάσκετ, συναντώ όλο και πιο συχνά την λέξη gravity (βαρύτητα), έναν όρο που χρησιμοποιείται από συγκεκριμένους (λίγους) αναλυτές για να περιγράψει υπό ένα διαφορετικό πρίσμα μερικές από τις καλύτερες και πιο αποτελεσματικές επιθέσεις της εποχής μας. Στην αρχή θεώρησα ότι αποτελεί απλώς ένα καινούριο σχήμα λόγου, που γεννήθηκε από την ανάγκη μας να ξεφύγουμε λίγο από τετριμμένες εκφράσεις και σχόλια, τα οποία καλώς ή κακώς κυριαρχούν στο αθλητικό μας λεξιλόγιο. Έπειτα όμως άκουσα το ίδιο ακριβώς πράγμα από το στόμα του Mike D’Antoni, στην συνέντευξη τύπου μετά το τέλος του αγώνα με τους Pelicans την προηγούμενη εβδομάδα. Στο γεγονός αυτό συνυπολογίστε πως η εν λόγω έννοια απαντάται σχεδόν αποκλειστικά σε κείμενα που αφορούν τους Rockets, τους Warriors και τους Spurs, τρεις δηλαδή από τις καλύτερες ομάδες της λίγκας σήμερα. Μετά από όλα αυτά ήταν σαφές στα μάτια μου, πως το ζήτημα διαθέτει ενδεχομένως περισσότερες προεκτάσεις από όσες πίστευα εξαρχής. Ας το εξετάσουμε λοιπόν, λίγο πιο αναλυτικά, προσπαθώντας σε δύο μέρη να μπούμε όσο πιο βαθειά γίνεται στο μυαλό ενός εκ των πρωτοπόρων κόουτς του καιρού μας. Ας "διαλύσουμε" τον Mike D'antoni, χρησιμοποιώντας αρχικά την δύναμη της βαρύτητας.

Το παρόν κείμενο έχει γραφτεί εντελώς αυθόρμητα, αργά χθες το βράδυ. Με αφορμή κάποια συμβάντα που έλαβαν χώρα πρόσφατα στο ΝΒΑ, μας δίνεται νομίζω η ευκαιρία να κουβεντιάσουμε ορισμένα ζητήματα που σχετίζονται με, αλλά στην πραγματικότητα ξεπερνάνε τα στενά όρια του αθλητισμού. Πριν όμως περάσουμε στο θέμα μας, επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ ένα πολύ ωραίο comic που διάβασα την προηγούμενη εβδομάδα.

Στο pt 1 του αφιερώματος για την επίθεση των Warriors, είδαμε με ποιο τρόπο χρησιμοποιούν την φόρμουλα του EPV για να αξιολογήσουν την αξία της κατοχήες. Στο pt 2 περιγράψαμε την βασική αρχή που διέπει το παιχνίδι τους (pace and space) και τώρα ήρθε η ώρα να δούμε πώς αυτά τα δύο μεταφράζονται στα όσα συμβαίνουν εντός γηπέδου. (Φωτό εξωφύλλου από espn.com).

Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος για την επίθεση των Warriors είδαμε πώς οι Πολεμιστές αντιλαμβάνονται την αξία της κάθε κατοχής και τα πιθανά ενδεχόμενα της, μέσω του στατιστικού EPV (Expected Possession Value). Στο σημερινό δεύτερο μέρος θα αφήσουμε στην άκρη την θεωρία και θα ρίξουμε μια πιο διεξοδική ματιά στο τρόπο ανάπτυξης των Golden State Warriors, μελετώντας κυρίως τις βασικές αρχές που διέπουν την επιθετική τους λειτουργία. Όλα τα στατιστικά που παρουσιάζονται στο άρθρο αφορούν την σεζόν 2016 – 2017, καθώς είμαστε ακόμα στην αρχή της φετινής χρονιάς και είναι πολύ νωρίς για οποιουδήποτε είδους συμπεράσματα.

Για πάρα πολύ καιρό, διδασκόμασταν να παρακολουθούμε έναν αγώνα μπάσκετ υπό το πρίσμα ενός συνόλου άγραφων κανόνων, που προέρχονται κατά βάση από την συλλογική εμπειρία όλων εκείνων των ανθρώπων που υπηρέτησαν το άθλημα από την στιγμή της γέννησης του. Μην σουτάρεις τρίποντα μετά από ντρίπλα. Φρόντισε να εκμεταλλεύεσαι τα miss match στο ποστ. Μην έχεις στην ομάδα σου τον Javale Mc Gee. Ύστερα ήρθαν οι Golden State Warriors. H καθολική κυριαρχία τους την τελευταία τριετία στα παρκέ του ΝΒΑ έχει σταθεί ικανή να διαφοροποιήσει ριζικά τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε και αναλύουμε το μπάσκετ και να επιβεβαιώσει την άποψη πως τίποτα δεν μένει αναλλοίωτο στον χρόνο. Μετά και την περσινή τους παράσταση στα playoffs, έχει έρθει νομίζω η ώρα να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στην επιθετική τους λειτουργία, αναζητώντας ταυτόχρονα τις αιτίες που μας αναγκάζουν να τους θεωρούμε ως μια από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών.