To Syracuse του Jim Boeheim υπηρετεί με συνέπεια την αμυντική τακτική ενός αμετανόητου προπονητή, ο οποίος μετά από τόσα χρόνια και τόσες επιτυχίες χαραγμένες πάνω στον "περίεργο" τακτικό του δρόμο, έχει φτάσει πλέον να χαρακτηρίζεται από τους μεγάλους μέτρ της προπονητικής ως ένας "γκουρού" της ζώνης. (Giorgos P. :Aυτό λίγο με στενοχωρεί, αλλά αφού είναι μόνο για τη ζώνη πάει στο διάολο.)

Ο Σιζέφσκι έχει πει για τον Boeheim ότι "πρέπει να κάτσει στην κορυφή ενός βουνού και ο κόσμος να προσπαθεί να τον βρει για του κάνει ερωτήσεις" . Λογικό, καθώς με την ζώνη 2-3 ως το βασικό του σχέδιο, ο προπονητής-μύθος έχει οδηγήσει το (τους) Orange σε έναν εθνικό κολεγιακό τίτλο, σε άλλους 2 τελικούς, σε 5 final four και σε διάφορες άλλες κατακτήσεις περιφερειών που λίγη σημασία έχει να γνωρίζει κανείς.

Όπως θα διαπίστωσε και όποιος είδε την αναμέτρηση με τη Virginia, για τον κοουτς του Σίρακιους δεν τίθεται θέμα αλλαγής του βασικού αμυντικού σχεδίου, ακόμη και όταν ο αντίπαλος σκοράρει με ευκολία με μακρινά σουτ ή στα κενά της ζώνης. Όπως οι περισσότεροι προπονητές που παίζουν προσωπική άμυνα θα κάνουν προσαρμογές σχετικές με την χρήση ή όχι hedge out, αλλαγών ή κάθε άλλου τύπου καλύψεων, έτσι και ο Boeheim θα προσθέσει αντίστοιχες μικρές τροποποιήσεις στο δικό του κυρίως μενού. Μία ζώνη άλλωστε μπορεί να είναι κλειστή, ανοιχτή, να ντουμπλάρει σε διαστήματα κάποιο γκαρντ ή να προσέχει κυρίως την προστασία της στεφάνης και των ριμπάουντ.

Στην περίπτωση του Syracuse η άμυνα ξεκινάει με καθαρό formation 2-3. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της ζώνης, είναι ότι αυτή είναι μια απόλυτη motion άμυνα με πολύ κίνηση, τοποθετήσεις, ειδικά απο τους πλάγιους που θα βοηθήσουν σε παγίδες είτε στο τρίποντο, είτε με double team μέσα στους ψηλούς. 

Συνήθως οι 2 μπροστινοί παίκτες προσπαθούν να προστατέψουν το κεντρικό διάδρομο απο διεισδύσεις και να αναγκάσουν την επίθεση να πάει στα πλευρά. Εκεί απλώνεται η ζώνη σε όλο το πλάτος της, κάνοντας παγίδες, προσπαθώντας να βγάλουν παντού χέρια, για να μπορέσουν να κλέψουν μπάλες. Αυτό που ουσιαστικά κάνει η άμυνα είναι να μικρύνει το γήπεδο, τις αποστάσεις και να μπερδέψει την επίθεση. Μια χαρακτηριστική φάση βλέπουμε παρακάτω, με τους παίκτες της Virginia να προσπαθούν να βάλουν τον Brogdon, με το νούμερο 15 σαν σκαλοπάτι αλλά η άμυνα ντουμπλάρει στον πασέρ κλέβοντας την μπάλα. Σε αυτή τη φάση οι παίκτες της Virginia έχουν πέσει στη παγίδα της άμυνας μικραίνοντας το γήπεδο και μειώνοντας τις επιλογές τους.

Αυτό που εκμεταλλεύονται οι "πορτοκαλί" είναι οτι στο κολλεγιακό μπάσκετ γενικά οι παίκτες δεν έχουν την ίδια ελευθερία να πάρουν γρήγορα  σουτ, ενώ δεν επιχειρούν εύκολα πάσες μεγάλων αποστάσεων στην αδύνατη πλευρά, κάτι που βολεύει τέτοιου είδους άμυνες. Σε κάποιες περιπτώσεις βλέπουμε τους παίκτες των πλευρών να ανεβαίνουν ψηλά, δημιουργώντας μια διάταξη 4-1 όταν η αντίπαλη ομάδα τοποθετήσει καλούς σουτέρ στα φτερά, αφήνοντας ουσιαστικά των σέντερ της ομάδας να παίζει σαν τερματοφύλακας, με τη διαφορά όμως ότι αν η μπάλα τελικά καταλήξει στο ποστ, τότε η ταχύτητα της άμυνας αμέσως δίνει βοήθειες και η άμυνα κλείνει στιγμιαία μέσα στη ρακέτα. 

Βέβαια αυτού του είδους οι άμυνες ρισκάρουν στα ανοιχτά σουτ ειδικά όταν οι αντίπαλοι δοκιμάζουν σκριν στην μπάλα ή back screen απο το κεντρικό διάδρομο για να βγάλουν ελεύθερο έναν καλό σουτέρ απο τη κορυφή. Τέτοιου είδους πρόβλημα αντιμετώπισε ουσιαστικά το Syracuse απέναντι στο Gonzaga, με τον Kyle Wltjer να σουτάρει αρκετά σουτ απο την κορυφή με τα οποία έδωσε λύσεις στην ομάδα του. Επίσης πρόβλημα σε αυτή τη ζώνη μπορεί να δημιουργήσει μια ομάδα η οποία, έχει παίκτες με μεγάλη διεισδυτικότητα, που μπορούν όμως να διαβάσουν και τις καλές kick out πάσες προς την περίμετρο.

Αυτό όμως απαιτεί αγωνιστική πειθαρχία που δεν την έχουν σε συνέχεια ομάδες που αποτελούνται από 18άχρονους. Ετσι, στις κρίσιμες επιθέσεις στη φάση του sweet 16 για παράδειγμα, η απόλυτα πειθαρχημένη ζώνη του Boeheim κατάφερε με θαυμάσιο διάβασμα και αλληλοκαλύψεις να βγάλει φάσεις όπως αυτή που ακολουθεί, και που δείχνει ότι η ζώνη του Syracuse δεν παρουσιάζει μεγάλη συγγένεια με τις ζώνες, όπως τις έχουμε συνηθίσει στην Ευρώπη. Τετοιες αποστάσεις σαν αυτές που ακολουθούν, σπάνια καλούνται να καλύψουν οι παίκτες των ευρωπαικών ομάδων.

O Cooney (λευκός, Νο 10) πετάγεται στη γωνία για καλύψει την πάσα για το ελεύθερο τρίποντο και καταφέρνει να κλέψει, την ίδια στιγμή που ο συμπαίκτης του Gbinije καλύπτει στον μοναδικό άλλο χώρο που θα μπορούσε να βγει πάσα από αυτή τη γωνία και πάνω στον επικίνδυνο Wiltjer. H κρίση και των δύο εδώ είναι μοναδική και δείχνει δουλειά και ομαδική αντίληψη.

Εκτός βέβαια απο τις άμυνες ζώνης στο μισό γήπεδο, βλέπουμε αρκετά συχνά τους παίκτες του Syracuse να απλώνονται σε ένα zone press στα 4/4 του γηπέδου. Αυτό συμβαίνει κυρίως όταν η ομάδα βρίσκεται να κυνηγάει στο σκορ, κάτι που συνέβη και στα 2 τελευταία παιχνίδια απέναντι στο Gonzaga για το Sweet Sixteen και τη Virginia για το Elite 8. Zone press που ουσιαστικά οδήγησαν σε κλεψίματα και εύκολους πόντους αλλάζοντας το μομέντουμ και στους 2 αγώνες. 

Η διάταξη που χρησιμοποιείται σε αυτού του είδους την πίεση ξεκινάει με 2-2-1 ή 1-2-1-1, με προσπάθεια να δυσκολευτεί η πρώτη πάσα απο την επαναφορά. Αν η μπάλα μπει στο γήπεδο, τότε γίνεται άμεσα παγίδα με double team, με τους αμυντικόυς που παίζουν πιο πίσω να ανεβαίνουν στο γήπεδο και τους παίκτες που είναι κοντά στην μπάλα να κλείνουν τις κοντινές πάσες. Έτσι ουσιαστικά αναγκάζουν τους αντιπάλους τους να ψάξουν αρκετά πιο μακρινές πάσες που σε τέτοιες περιπτώσεις είναι και μεγαλύτερου ρίσκου. Εκτός των κλεψιμάτων πολλές φορές αναγκάζουν την αντίπαλη ομάδα να καταφύγει σε βιαστικές και χωρίς ισορροπία επιθέσεις, που με την εξασφάλιση αμυντικου ριμπάουντ αυτομάτως δίνουν στους παίκτες του Boeheim ευκαιρίες για πόντους στο τρανζίσιον. Δύο πολύ καλά παραδείγματα θα βρείτε αν παρακολουθήσετε τα highlights του αγώνα, μεταξύ 5.10 και 6:10 στο παρακάτω βίντεο.

https://www.youtube.com/watch?v=ZmeOdebTW8U

Αυτό που μπορεί να θεωρηθεί το μεγαλύτερο επίτευγμα των παικτών και του τεχνικού τιμ του Syracuse, είναι ότι έχουν αναγάγει σε μεγάλο όπλο μια άμυνα που πολλοί την θεωρούν άμυνα παραδοχής της ανωτερότητας των αντιπάλων ή "τεμπέλικη" άμυνα. Ο τρόπος που παίζουν αυτή τη ζώνη την καθιστά ώς μια πραγματικά ενεργητική και όμορφη στο μάτι άμυνα. 

Εκτός αυτού δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακριβώς τέτοια εποχή πριν 12 μήνες, οι "πορτοκαλι" δέχτηκαν μια απο τις μεγαλύτερες τιμωρίες που έχει δεχτεί ομάδα στον Κολεγιακό αθλητισμό, για σειρά παραβάσεων που τιμωρούνται απο το NCAA. Η τιμωρία αυτή τους ακύρωσε κατορθώματα ομάδων και νίκες απο το 2001 έως το 2012, ενώ απο τη φετινή χρονιά αλλά και για τα 3 επόμενα χρόνια έχουν 3 λιγότερες διαθέσιμες υποτροφίες για την ομάδα μπάσκετ σε σχέση με τα υπόλοιπα πανεπιστήμια. Αυτοί οι λόγοι δίνουν ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα στο φετινό τους κατόρθωμα που αγγίζει τα όρια του μυθικού.