Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, όταν πρωτοδιάβασα για τις επικείμενες αλλαγές, η αρχική μου αντίδραση ήταν απόλυτα μπερδεμένη. Από τότε πέρασαν αρκετές μέρες, το σκέφτηκα λίγο καλύτερα και θέλω σήμερα να καταθέσω κάποιους προβληματισμούς μου σε σχέση με την φιλοσοφία του ΝΒΑ γύρω από το ζήτημα του tanking. Πριν φtάσουμε όμως εκεί, ας επιχειρήσουμε να βάλουμε την κουβέντα στην σωστή της βάση.
Η αναγκαιότητα των superstars.
Το μπάσκετ έχει μια πολύ σημαντική ιδιαιτερότητα, σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα ομαδικά αθλήματα. Στο μπάσκετ, η ατομική απόδοση ενός παίκτη μπορεί να επηρεάσει πολύ πιο καθοριστικά το τελικό αποτέλεσμα ενός αγώνα, πράγμα που δεν συμβαίνει στον ίδιο βαθμό πχ στο ποδόσφαιρο ή στο πόλο. Για αυτό και η ανάγκη απόκτησης superstar είναι συγκριτικά πολύ μεγαλύτερη. Όπως όλοι γνωρίζουμε, στην Αμερική υπάρχουν τριες βασικά τρόποι απόκτησης superstars. Η free agency, οι ανταλλαγές και το draft. Καθεμία από αυτές προσφέρει συγκεκριμένα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, ανάλογα πάντα με το πώς θα επιλέξεις να χρησιμοποιήσεις τα εργαλεία που σου παρέχουν, αλλά και με το οικονομικό status του οργανισμού που αναφέρεσαι. Πιο αναλυτικά:
1) Free Agency. Είναι ο πιο απλός, αλλά ταυτόχρονα (ίσως) ο πιο δύσκολος τρόπος. Απλός, γιατί θεωρητικά η μόνη προϋπόθεση είναι να υπάρχει χώρος στο salary cap για το συμβόλαιο του αθλητή. Η πραγματικότητα όμως είναι αρκετά διαφορετική. Τα συμβόλαια έχουν μπει πλέον σε δεύτερη μοίρα. Στις μέρες μας τα χρήματα που κερδίζουν οι παίκτες από τις εξωγηπεδικές τους δραστηριότητες είναι πολλαπλάσια από αυτά των συμβολαίων. Έτσι επιλέγουν πλέον μαζικά να αγωνίζονται στις ομάδες των μεγάλων αγορών, ώστε να έχουν περισσότερες ευκαιρίες να προωθήσουν το brand τους. Επιπλέον – και ενδεχομένως πιο σημαντικό – οι εν λόγω ομάδες έχουν την οικονομική δυνατότητα να μπαίνουν βαθειά στο luxury tax, με αποτέλεσμα να διατηρούν αναλλοίωτο τον αγωνιστικό τους κορμό (βασικά τους 2-3 superstars με τα max συμβόλαια) για πολλά χρόνια. Οι Miami Heat (η λέξη κλειδί εδώ είναι το Miami) κατάφεραν μέσω αυτού του τρόπου να δημιουργήσουν τους δικούς τους Big 3 το 2010 και να κατακτήσουν δυο φορές το δαχτυλίδι μέσα σε τέσσερα χρόνια. Από την άλλη, ο πολύς Kevin Durant δεν καταδέχτηκε καν να συναντηθεί πέρσι με τους Washington Wizards, λίγο καιρό πριν υπογράψει στους Warriors. H παρέα που δημιούργησε ο Sam Presti φέτος στους Thunder, θα κοστίσει στον οργανισμό της Οκλαχόμα περίπου 150 εκατομμύρια σε φόρους, μόνο για την σεζόν 2018-2019. Υπάρχει περίπτωση μια μικρή αγορά σαν και αυτή να επιλέξει να τους πληρώσει; Φαντάζει δύσκολο. Με λίγα λόγια η free agency είναι ένας μηχανισμός που ευνοεί ξεκάθαρα τις πλούσιες ομάδες των μεγάλων αγορών.
2) Ανταλλαγές. Είναι ο τρόπος που εμπεριέχει το μεγαλύτερο ρίσκο, καθώς όπως υποδηλώνει και ο όρος, για να αποκτήσεις κάτι πρέπει να δώσεις κάτι πίσω ως αντάλλαγμα. Ένα σωστό ή λάθος trade, μπορεί να οδηγήσει έναν οργανισμό πολλά χρόνια μπροστά ή πίσω αντίστοιχα. Η ανταλλαγή του Kevin Garnett βοήθησε τα μέγιστα ώστε οι Celtics να κατακτήσουν το πρωτάθλημα το 2008, ενώ αυτή του Andrew Bynum υποθήκευσε το μέλλον των Sixers για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το ρίσκο μάλιστα αυξάνεται ακόμα περισσότερο, αν η ομάδα δεν μπορεί να έχει εγγυήσεις για την ανανέωση του συμβολαίου του παίκτη (λέγε με Paul George).
3) Draft. Είναι ο πιο σίγουρος και ασφαλής τρόπος από τους τρεις, για δυο κυρίως λόγους. Αφενός διότι η μοναδική προυπόθεση είναι η ομάδα να επιλέξει ψηλά (ιδανικά στο #1), ώστε να μεγιστοποιήσει τις πιθανότητες της να αποκτήσει τον επόμενο superstar της λίγκας. Πως θα το κατορθώσει αυτό; Μα φυσικά χάνοντας όσο το δυνατόν περισσότερα παιχνίδια την προηγούμενη σεζόν. Ακολουθώντας δηλαδή το περίφημο tanking. Αφετέρου, το draft δεν συνηθίζει να κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε μικρές και μεγάλες αγορές. Είναι ανοικτό και προσβάσιμο σε όλους.
Επιπλέον, οι ομάδες μπορούν να διατηρήσουν τους αθλητές που επέλεξαν στο ρόστερ τους για τουλάχιστον 7-8 χρόνια, ανεξάρτητα επί της ουσίας από την θέληση τους, στηριζόμενες στο καθεστώς της restricted free agency (στο τέλος του rookie συμβολαίου μπορούν απλά να ισοφαρίσουν την προσφορά και να κρατήσουν τον παίκτη). Ένα ακόμα πλεονέκτημα του darft (και συνεπώς του tanking), είναι ότι προσφέρει την καύσιμη ύλη για τις ανταλλαγές. Οι Celtics απέκτησαν τον Garnett παραχωρώντας 7 διαφορετικά assets (παίκτες + picks) στους Timberwolves, τα οποία είχαν συγκεντρώσει τα προηγούμενα χρόνια. Το τετραετές tanking των Cavaliers μετά την φυγή του Lebron είχε ως αποτέλεσμα την ανταλλαγή του Kevin Love αλλά και τον Kyrie Irving, έναν από τους καλύτερους point guards του ΝΒΑ. Το ρίσκο σε μια ενδεχόμενη ανταλλαγή είναι πολύ μικρότερο αν διαθέτεις μια πλειάδα assets και ο κίνδυνος να ''αδειάσεις'' την ομάδα σου ελαχιστοποιείται. Ο Danny Ainge το επιχείρησε για άλλη μια φορά, φέτος το καλοκαίρι (και πιθανώς να υπάρχει και συνέχεια). Όχι τυχαία και στις δυο αυτές περιπτώσεις (όπως και σε πολλές άλλες), οι ομάδες κατέκτησαν τουλάχιστον ένα πρωτάθλημα. Το tanking είναι εξαιρετικά αποτελεσματικό και αποτελεί την μοναδική ευκαιρία των μικρών αγορών - που αδυνατούν να υπογράψουν έτσι εύκολα 2-3 top free agents σε ένα καλοκαίρι - να αποκτήσουν τους επόμενους, αληθινούς superstars του πρωταθλήματος. Μιλώντας όμως για το tanking...
Η σημασία του #1 pick
Υπάρχει κατά την γνώμη μου μια παρερμηνεία σχετικά με την σημασία της πρώτης επιλογής στο draft, μια σύγχυση τελικά μεταξύ της μεθοδολογίας και της πράξης. Μια σύγχυση που με τη σειρά της τροφοδοτεί την κυρίαρχη αφήγηση, ότι το tanking αποτελεί το μεγάλο πρόβλημα της λίγκας και το επιχείρημα πως η λοταρία πρέπει να αλλάξει, καθώς επιβραβεύει τις κακές ομάδες (αυτές που χάνουν πολύ). Για να απαντήσουμε με όμορφο τρόπο στην συγκεκριμένη επιχειρηματολογία, ας ξεκινήσουμε κάνοντας μια υπόθεση εργασίας. Έστω ότι στο draft του 2017, οι παίκτες επιλέχθηκαν με βάση την πραγματική τους αξία και την καριέρα που θα κάνουν τα επόμενα χρόνια στο ΝΒΑ. Μέσα λοιπόν σε αυτό το αφαιρετικό πλαίσιο, ο Fultz είναι καλύτερος από τον Ball, ο οποίος με την σειρά του είναι καλύτερος από τον Tatum κτλ. Με αυτό ως δεδομένο, είναι φανερό πως πράγματι οι κακές ομάδες αποκτούν ένα μεγάλο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε σχέση με τις υπόλοιπες, σχεδόν από το πουθενά. Ακολουθώντας την διαδικασία του tanking για τρεις-τέσσερις σεζόν (μπορεί και λιγότερες), θα είναι σε θέση να δημιουργήσουν έναν πυρήνα παικτών ικανό να διεκδικήσει το δαχτυλίδι και μάλιστα χωρίς να πληρώσουν ούτε ένα δολάριο σε veteran maximum contracts. Να το βάλουμε σε λίγο πιο ‘’ρεαλιστική’’ βάση όμως;
Oι Cleveland Cavaliers με τα τρία #1 pick, στα τέσσερα χρόνια απουσίας του James, θα είχαν δημιουργήσει τους δικούς τους Warriors λίγα χρόνια πριν. Εύκολα, απλά και κυρίως άκοπα. Το σενάριο όμως αυτό, όπως όλοι καταλαβαίνουμε ανήκει στην σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Ο λόγος είναι απλός. Το #1 pick στην πραγματικότητα δεν σου εξασφαλίζει απολύτως κανένα αγωνιστικό πλεονέκτημα από μόνο του. Ο τρόπος που θα το χρησιμοποιήσεις, είτε επιλέγοντας κάποιον αθλητή είτε ανταλλάσοντας το, μπορεί υπό προϋποθέσεις να σε φέρει σε πλεονεκτική θέση ή να σε οδηγήσει σε πισωγύρισμα. Σε καμιά περίπτωση πάντως δεν αποτελεί πανάκεια, ούτε θα επιλύσει ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα.
Είναι σαφές πως κάθε franchise στην αφετηρία μιας tanking σεζόν, έχει ως στόχο την πρώτη επιλογή στο επόμενο draft. Αυτή είναι η μεθοδολογία και είναι κοινή για όλους. Όταν έρχεται όμως η ώρα της πράξης, η κατάσταση διαφοροποιείται σημαντικά και τότε ξεκινούν οι ιστορίες για αγγέλους και δαίμονες, για ικανά και ανίκανα front offices. Γιατί μπορεί για παράδειγμα μια ομάδα να επιλέξει στο #1 τον Anthony Bennet ή τον Andrea Bargnani, πετώντας έναν ολόκληρο χρόνο επώδυνου tanking στα σκουπίδια. Ή να οδηγηθεί σε μια σειρά από λάθος επιλογές αθλητών σε συνεχόμενα draft (ή να πιαστεί κορόιδο σε κάποια ανταλλαγή), με αποτέλεσμα να αδυνατεί μέχρι σήμερα να παρουσιάσει ένα αξιοπρεπές σύνολο (πχ Orlando Magic). Αν γυρίσουμε λίγο πιο πίσω, θα θυμηθούμε τις περιπτώσεις του Michael Jordan (#3), του Kobe Bryant (#13 και ανταλλάχθηκε την ημέρα του draft) όπως και αμέτρητες άλλες.
Ακόμα και αν καταφέρεις να επιλέξεις έναν αντικειμενικά πολύ καλό παίκτη η επιτυχία δεν είναι εξασφαλισμένη. Υπάρχουν ένα σωρό παράγοντες πέρα και έξω από τα στενά όρια του μπάσκετ που επιδρούν καθοριστικά και μπορούν να χαλάσουν την ΄΄συνταγή’’: ο παίκτης μπορεί να μην θέλει να αγωνιστεί στην ομάδα (Okafor), να μην μπορεί να διαχειριστεί ψυχολογικά τον τίτλο του superstar, ή να αντιμετωπίσει προβλήματα τραυματισμών (Oden). To περιθώριο του λάθους είναι αδιαμφισβήτητα πολύ μεγάλο. Συμπερασματικά, παραφράζοντας λιγάκι τον Μορφέα από το Matrix μπορούμε να πούμε το εξής: το #1 pick μπορεί μονάχα να σου δείξει την πόρτα. Το αν θα διαβείς αυτήν ή κάποια άλλη, είναι αποκλειστικά δική σου επιλογή.
Η ίδια περίπου λογική μπορεί να επεκταθεί και για τις υπόλοιπες ψηλές θέσεις του draft. Με μια όμως ποιοτική διαφορά. Εδώ έρχεται το δεύτερο βασικό επιχείρημα της κυρίαρχης αφήγησης που λέγαμε πιο πριν, που συνοψίζεται στην ακόλουθη πρόταση: ‘’Ναι αλλά οι Warriors και οι Spurs κατάφεραν να δημιουργήσουν ομαδάρες, χωρίς ψηλά draft picks και χωρίς ποτέ να καταφύγουν στο tanking’’. Πράγματι έτσι είναι. Οι δύο αυτοί οργανισμοί έχουν την ‘’τύχη΄΄ να διαθέτουν ίσως τον κορυφαίο προπονητή στην ιστορία του αθλήματος (Popovich), αλλά και δύο από τους πιο ικανούς GM της λίγκας. Επιπλέον ο τρόπος λειτουργίας τους αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση σε όλα τα επίπεδα. Παρόλα αυτά, παραμένουν και αυτοί δέσμιοι των κανόνων λειτουργίας του draft.
Για να γίνει πιο κατανοητό, ας πάρουμε ως παράδειγμα μια από τις πιο γνωστές και κραυγαλέες περιπτώσεις των τελευταίων ετών. Το 2012 οι Golden State Warriors διάλεξαν στο #35 τον Draymond Green. Για αυτήν τους την επιλογή έχουν λάβει πολλές φορές τα εύσημα (και δικαιολογημένα), από το σύνολο της μπασκετικής κοινότητας. Κατόρθωσαν να ανακαλύψουν έναν αληθινό παικταρά, σε χαμηλή θέση και αποφεύγοντας το tanking. Αυτή είναι όμως η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι οι υπόλοιπες ομάδες του ΝΒΑ ΔΕΝ επέλεξαν τον Draymond Green. Ό,τι και να έβλεπαν οι Warriors σε αυτόν, ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό εξαρτημένοι από τις διαθέσεις των υπόλοιπων που επέλεγαν πιο νωρίς. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον Ginobili, τον Leonard ή οποιοδήποτε άλλο steal του draft. Φυσικά αυτό δεν αναφέρεται για να μειώσει την ικανότητα των δύο εν λόγω οργανισμών. Αναφέρεται επειδή αυτό είναι το ουσιαστικό πλεονέκτημα του #1 pick. Επιλέγοντας πρώτος (ή αρκετά ψηλά) ορίζεις την μοίρα σου με απόλυτο τρόπο, χωρίς να περιορίζεσαι ή να εξαρτάσαι από τρίτους. Για αυτόν τον λόγο οι ομάδες κυνηγούν και θα συνεχίσουν να κυνηγούν την πρώτη επιλογή. Όσο διατηρείται το τωρινό σύστημα, αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.
Τέλος, υπάρχουν και κάποιες φωνές που ζητάνε την κατάργηση του draft για έναν ή περισσότερους από τους παραπάνω λόγους. Με βάση όσα έχουμε συζητήσει μέχρι στιγμής, είναι φανερό ότι δεν μπορεί να καταργηθεί χωρίς να πραγματοποιηθεί μια ριζική αναδιάρθρωση στην δομή ολόκληρης της λίγκας. Το draft στην σημερινή μορφή του (λιγότερες νίκες = ψηλότερο pick), είναι μια συμφωνία βάσει συνθήκης. Είναι ο καθρέπτης, το αντεστραμμένο είδωλο του οποίου αντανακλά τις οικονομικές ανισότητες και τα πλεονεκτήματα των μεγάλων αγορών που διέπουν την αρχιτεκτονική του αμερικάνικου μπάσκετ. Δεν μπορείς να αλλάξεις την συμφωνία, χωρίς να μεταβάλλεις τις συνθήκες. Το tanking είναι ο μοναδικός τρόπος να αποτρέψεις – έστω και σποραδικά – την παντοδυναμία των μεγάλων αγορών.
Οι αλλαγές στην λοταρία
Στον παρακάτω πίνακα που δημοσίευσε το ESPN, απεικονίζονται αναλυτικά οι αλλαγές στην λοταρία του ΝΒΑ, που θα τεθούν σε εφαρμογή για πρώτη φορά το 2019 (σε παρένθεση είναι αυτά που ισχύουν μέχρι τώρα). Προσπαθώντας να τις αναλύσουμε, μπορούμε να τις χωρίσουμε χοντρικά σε δυο κατηγορίες.
- Οι αλλαγές που αφορούν το #1 pick. H λοταρία είναι ένα ετήσιο κυνήγι πιθανοτήτων. Από το 2019 λοιπόν, οι τρεις χειρότερες ομάδες της λίγκας, θα έχουν τις ίδιες πιθανότητες για να βρεθούν στο #1 (14% από 25/19/15% αντίστοιχα). Επιπλέον, το franchise με το χειρότερο ρεκόρ θα έχει λιγότερες από 50% πιθανότητες για ένα top 3 pick, ενώ αυτό με το δεύτερο χειρότερο έχει 20% πιθανότητα να μείνει εκτός top 5.
- Παρατηρείται μια συνολική ανακατανομή των πιθανοτήτων κατά μήκος της λοταρίας, που ευνοεί τις ομάδες που επιλέγουν στις πιο χαμηλές θέσεις. Για παράδειγμα η ομάδα στην θέση 9 θα έχει 15% πιθανότητα να επιλέξει στις θέσεις 1-3 και 20% για τις θέσεις 1-5.
Υποτίθεται ότι με αυτόν τον τρόπο θα περιοριστεί το φαινόμενο του tanking και θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα του πρωταθλήματος. Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι αυτές οι αλλαγές δεν περιορίζουν το φαινόμενο, απλώς το μετατοπίζουν ποιοτικά από τον πάτο στην μέση της βαθμολογίας. Ταυτόχρονα ανοίγουν τους ασκούς του Αιόλου για τις ομάδες που προσπαθούν να βγουν από το tanking mode. Τι εννοώ:
Τα clubs που έχουν αποφασίσει να ακολουθήσουν την οδό του tanking θα συνεχίσουν να το κάνουν, έως ότου εξασφαλίσουν μαθηματικά ένα από τα τρία χειρότερα ρεκόρ, στην προσπάθεια τους να μεγιστοποιήσουν τις πιθανότητες τους για μια ψηλή επιλογή στο draft. Αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να συμβεί πριν από το τέλος Φλεβάρη/αρχές Μάρτη. Στον τελευταίο δηλαδή 1,5 μήνα (στην καλύτερη) της σεζόν, θα προσπαθήσουν ίσως να κερδίσουν κάποιους αγώνες, χωρίς κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα. Και τι έγινε; Είναι παντελώς αδιάφορο αν οι Atlanta Hawks καταλήξουν του χρόνου με το χειρότερο ρεκόρ, κάνοντας 5 νίκες περισσότερες ή λιγότερες.
Έτσι και αλλιώς αναφερόμαστε σε πολύ κακές ομάδες που πολύ συχνά απλώς αδυνατούν να κερδίσουν περισσότερο. Δεν θα υπάρξει καμία σημαντική διαφοροποίηση σε σχέση με όσα έχουμε δει μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα, ανακύπτει ένα άλλο πολύ σοβαρό ζήτημα. Ένα franchise που θα καταλήξει με τις καινούριες μειωμένες πιθανότητες στην θέση 4-5 στο τέλος μια σεζόν σκληρού tanking, δεν είναι απαραίτητο ότι θα σταματήσει. Όπως είδαμε και νωρίτερα οι επιλογές του είναι περιορισμένες. Αντίθετα, ελλοχεύει ο κίνδυνος να επαναλάβει την διαδικασία ξανά για τα επόμενα χρόνια, μέχρι να καταφέρει να αποκτήσει τον κατάλληλο παίκτη. Με λίγα λόγια εκτιμώ ότι μόλις εφαρμοστούν οι αλλαγές, οι ομάδες θα αναγκαστούν να tankαρουν για περισσότερες συνεχόμενες σεζόν, κάνοντας την κατάσταση ακόμα δυσκολότερη.
Το προηγούμενο διάστημα η κουβέντα επικεντρώθηκε κατά κύριο λόγο στην πρώτη κατηγορία των αλλαγών, με τις απόψεις να ποικίλλουν. Κακώς. Το κλειδί βρίσκεται στην δεύτερη. Και αυτό διότι μέσω της ανακατανομής των πιθανοτήτων το ΝΒΑ κλείνει το μάτι σε όλες εκείνες τις ομάδες που βρίσκονται στις παρυφές των playoffs. Σε εκείνες που εξασφαλίζουν την είσοδο τους στην postseason την τελευταία στιγμή και στην συνέχεια αποκλείονται πανηγυρικά από κάποια superteam στον πρώτο γύρο, σε εκείνες που δυσκολεύονται και μένουν τελικά εκτός, χωρίς ωστόσο να έχουν βάσιμες ελπίδες για μια ψηλή επιλογή στο επόμενο draft. Σε όλες αυτές λοιπόν, το ΝΒΑ δίνει αισθητά μεγαλύτερες πιθανότητες να ανέβουν θέσεις στην λοταρία. Τους δίνει δηλαδή κίνητρο να tankάρουν. Έτσι ένα franchise που βλέπει για διάφορους λόγους (κακός σχεδιασμός, τραυματισμοί κτλ) την χρονιά να μην εκτυλίσσεται όπως θα περίμενε, μπορεί αθόρυβα να πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων τους τελευταίους τρεις μήνες της σεζόν και να επιστρέψει σε επόμενη φάση βελτιωμένο, έχοντας προσθέσει μερικούς νεαρούς, ταλαντούχους αθλητές στο ρόστερ του. Είναι κατά την άποψη μου μια έμμεση παραδοχή της λίγκας για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία καλοκαίρια στο πρωτάθλημα: Στην εποχή των superteams, η 9η/10η θέση της κανονικής περιόδου είναι ενδεχομένως προτιμότερη από την 7η/8η και τα playoffs.
Επίλογος.
Πριν από λίγο καιρό, δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο η είδηση, πως την περσινή σεζόν 14 από τις ομάδες του ΝΒΑ παρουσίασαν οικονομικές ζημίες στο τέλος της περιόδου (πράγμα που δεν συμβαίνει συχνά).
Ασφαλώς η κάθε περίπτωση έχεις τις δικές της ιδιαιτερότητες και δεν διαθέτουμε όλα τα απαραίτητα οικονομικά στοιχεία, ώστε να πραγματοποιήσουμε μια πληρέστερη ανάλυση. Παρόλα αυτά, γνωρίζουμε μερικά ενδιαφέροντα πράγματα. Γνωρίζουμε πως μετά από πολλά χρόνια φέτος πραγματοποιήθηκαν τα λιγότερα παιχνίδια στα playoffs, λόγω της απόλυτης κυριαρχίας των Warriors και των Cavs σε Δύση και Ανατολή αντίστοιχα. Επιπλέον το salary cap για την νέα σεζόν παρουσίασε μικρή μόλις αύξηση, κόντρα στις προβλέψεις που το έβλεπαν ψηλότερα. Επίσης γνωρίζουμε ότι το ΝΒΑ επέλεξε να φωτογραφίσει το tanking ως την αιτία του προβλήματος, όμως η ίδια η ιστορία το διαψεύδει. Το tanking αναπαράγεται ως πρακτική εδώ και πολλές δεκαετίες και ήταν παρών στον μαρασμό αλλά και στην οικονομική έκρηξη της λίγκας.
Το πρόβλημα είναι αλλού. Το πρόβλημα εδράζεται στις superteams. Αυτές αναγκάζουν πολλές από τις υπόλοιπες ομάδες (Hawks, Bulls) να καταφεύγουν στην οδό του tanking, με την ελπίδα κάποια στιγμή να επιστρέψουν στην ελίτ της λίγκας. Αν το ΝΒΑ θέλει πραγματικά να εξαλείψει αυτό το φαινόμενο, τότε θα πρέπει να εξετάσει μια σειρά από αλλαγές. Ενδεχομένως θα πρέπει να απελευθερώσει τα συμβόλαια των αθλητών, να καταργήσει το luxury tax και να απαγορεύσει στα franchises να ξεπερνάνε το όριο του salary cap. Ακόμα να διαφοροποιήσει τον τρόπο με τον οποίο οι rookies μπαίνουν στο ΝΒΑ (ίσως καταργώντας και την restricted free agency) και φυσικά να μεταβάλει τους κανόνες λειτουργίας του draft και της λοταρίας. Όπως είπαμε και νωρίτερα, το draft είναι μια συμφωνία βάσει συνθήκης. Αν επιθυμείς να αλλάξεις την συμφωνία, πρέπει υποχρεωτικά να δημιουργήσεις και νέες συνθήκες.
