Την ίδια περίοδο με τις δηλώσεις αυτές απολάμβανα τις διακοπές μου λίγο πριν το ξεκίνημα της δευτέρας γυμνασίου. Ασχολιόμουν με το μπάσκετ είτε κάνοντας πως παίζω, είτε βλέποντας την αγαπημένη μου ομάδα στην Ευρώπη. Για το ΝΒΑ ήξερα λίγα πράγματα και ακόμα λιγότερους παίκτες, μιας και δεν είχα ασχοληθεί ποτέ. Κάνοντας ριφρές, όπως λένε και στη Χίο από όπου κατάγομαι, την αρχική σελίδα αθλητικού site έπεσα πάνω στις παραπάνω δηλώσεις και η περιέργεια με ώθησε στο να ψάξω μερικά βίντεο του παίκτη, που δήλωνε έτοιμος να κατακτήσει τη κορυφή. Δεν ξέρω και εγώ πόσες φορές έπαιξα σε επανάληψη τα βιντεάκια αυτά, με highlights από όλες τις σεζόν του ηγέτη των ταύρων, αλλά και από τα φοιτητικά του χρόνια. Κεραυνοβόλος έρωτας χωρίς επιστροφή. Σε όλη τη χρονιά που ακολούθησε στη πρωινή μου ρουτίνα προστέθηκε απαραίτητα η μελέτη των box score των Bulls και ένα γρήγορο τσεκάρισμα στα πεπραγμένα του αγαπημένου μου παίκτη. Και έτσι σιγά σιγά έμαθα και νέους παίκτες, νέες ομάδες, ιστορίες , όλα χαρη σε έναν.

Ταξίδι στο σήμερα.

Θα ταξιδέψω από το 2010 στο 2017, όπου πλέον το ΝΒΑ έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Καθημερινά διαβάζω άρθρα ελλήνων και ξένων αναλυτών ,παρακολουθώ εκτενή στιγμιότυπα και ασχολούμαι με οτιδήποτε γυρνάει γύρω από την Λίγκα. Έχω την τύχη τις σκέψεις μου να τις μοιράζομαι μέσα από τον χώρο αυτό και να συναναστρέφομαι με κόσμο που τρέφει την ίδια τρέλα. Ως φοιτητής έχω εντάξει στα ξενύχτια μου και παρακολούθηση live αγώνων (μακράν το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να μη κοιμηθείς στο ημίχρονο, όταν δεν υπάρχει καν κάποιος να μιλήσεις και η αρχική σου σελίδα στο φουμπου δεν έχει τίποτα νέο). Δεν είμαι πλέον το παιδάκι που έτρεχε με αγωνία να κοιτάξει τη stat line του αγαπημένου του παίκτη και όχι επειδή δεν τον λατρεύω πλέον. Στην ερώτηση τι ομάδα υποστηρίζω δυσκολεύομαι πάντα να δώσω απάντηση, γιατί ποτέ δεν ένιωσα δέσιμο με κάποια. Δεν δέθηκα ποτέ ούτε με το Chicago. Μου τράβηξε κατά καιρούς τη προσοχή το παιχνίδι κάποιας ομάδας όπως οι Πολεμιστές ή οι Rockets αλλά ποτέ δεν δέθηκα. Ήμουν πάντα αφοσιωμένος στον τύπο με την ανεπανάληπτη εκρηκτικότητα, που με πήρε απο το χέρι και μου άνοιξε τη πόρτα για το ΝΒΑ. Και ας μην έχω πλέον το κουράγιο να κοιτάξω τα στατιστικά του.

Πριν λίγο καιρό ο Derrick Rose προστέθηκε στο ρόστερ των Cavaliers, ως αλλαγή πιθανώς του Isiah Thomas. Θα αμοιφθεί με το minimum συμβόλαιο και θα παλέψει δίπλα στον Βασιλιά. Θα παλέψει στο πλευρό του μεγάλου του αντιπάλου από την εποχή που μεσουρανούσε στη πόλη των ανέμων. Μοιάζει τόσο μακρινή αυτή η εποχή. “Θέλω τόσο πολύ να πετύχει ο Rose φέτος. Άλλωστε και πέρυσι τα νούμερα του δεν ήταν άσχημα.” μου είπε πρόσφατα ένας φίλος μου, λάτρης του Rose και αυτός. Και όντως τα νούμερα του στη περασμένη χρονιά δεν ήταν καθόλου άσχημα. Όμως η λογική δεν μπορεί να πείσει το παιδάκι που πριν από 7 χρόνια έβλεπε τον Rose να μην σταματιέται από κανέναν, ότι η σημερινή του εικόνα αντικατοπτρίζει τον ήρωα του. Δεν γίνεται να έπαιζε σε αυτούς τους Knicks και να μην ηγήθηκε αυτός ο παίκτης, που με μπασκετική αλητεία κάρφωνε μετατρέποντας σε πόστερ τον Dragic. Είμαι σίγουρος οτι ο Rose μπορούσε να πετάξει, το έχω δει αμέτρητες φορές άλλωστε. Που πήγε το ίνδαλμα μου;

Too big, too fast, too strong.

Ο Rose έγινε ντραφτ από την ομάδα του Chicago στο νούμερο 1 και ήρθε ως λυτρωτής σε μία άσχημη περίοδο για τους Μπουλς, η οποίοι για πάρα πολλά χρόνια ζούσαν στην αφάνεια, με τη σκιά του Jordan και της τότε δυναστείας να σκεπάζει κάθε ομάδα εκ τοτε. Μέχρι τη στιγμή που στο παρκέ πάτησε ο εκρηκτικός αυτός guard. Αποκορύφωμα της παρουσίας του αποτέλεσε η χρονιά 2010-11, όταν και χρίσθηκε MVP του πρωταθλήματος, όντας ο μικρότερος σε ηλικία παίκτης που κατακτάει το βραβείο. Οδήγησε με ασφάλεια τους Τάυρους στη πρώτη θέση της Ανατολικής περιφέρειας και στους τελικούς αυτής, όπου ηττήθηκε απο τον LeBron James. Το ήδη φτωχό ρόστερ των Bulls εκείνη τη χρονιά, είχε τεράστιες απώλειες. Μπορεί η ομάδα που παρουσίασε το Chicago τότε να “δάγκωνε” αμυντικά, όμως στην απέναντι πλευρά του παρκέ ο Rose αποτελούσε one man army. Τα πάντα ξεκινούσαν από τα χέρια του και όλα τελείωναν εκεί. Με το μυαλό του μόνιμα στο transition game μετέτρεπε κάθε ευκαιρία σε εύκολους πόντους, εκμεταλλευόμενος τη ταχύτητα του και τα άριστα τελειώματα του σε καταστάσεις 1 on 1. Όμως σε set παιχνίδι τα πράγματα άλλαζαν. Εκεί ήταν κυριολεκτικά μόνος του εναντίων όλων.

Για να κατανοήσει κάποιος το impact που είχε στο παιχνίδι της ομάδας του δεν πρέπει να κοιτάξει σε usage rates κ.λ.π. Τα μαθηματικά και τα στατιστικά λένε μέρος της αλήθειας. Κοιτάζοντας ένα ολόκληρο παιχνίδι της ομάδας του κατανοεί κανείς τον βαθμό εξάρτησης που υπήρχε από τον Super Star της . Ελάχιστα συστήματα (και ιδιαίτερα απλά) χρησιμοποιούνταν, καθώς το μόνιμο μοτίβο στηριζόταν στην ανεπανάληπτη ικανότητα του διεισδύσει και να τελειώσει τη φάση. Χωρίς φανφάρες και πολλές τρίπλες, αλλά με κύριο όπλο του το απίστευτο footwork και την έκρηξη του, ο Derrick ταπείνωνε όποιον αμυντικό είχε το θράσος να τον πλησιάσει πολύ . Με ένα ταχύτατο πρώτο βήμα και μια αλλαγή κατεύθυνσης είχε ήδη αφήσει πίσω του κάθε αμυντικό, δημιουργώντας καταστάσεις ανισσοροπίας στην αντίπαλη άμυνα. Και εκεί έμπαινε στο παιχνίδι το χαρακτηριστικό που τον έκανε διαφορετικό από κάθε άλλο εκρηκτικό παίχτη. Ο Rose αποτελούσε έναν από τους καλύτερους εκτελεστές, όσον αφορά τελειώματα με επαφή και υπό πίεση θεών και δαιμόνων, που έχει γνωρίσει το ΝΒΑ. Ατέλειωτες οι φορές που έχοντας εκθέσει τον προσωπικό του αντίπαλο βρισκόταν με μια ακροβατική κίνηση να μπερδεύει δύο και τρεις αντιπάλους και να τελειώνει τη φαση. Βέβαια άμα χρειαζόταν, μπορούσε και να δημιουργήσει , όμως συνήθως δεν χρειαζόταν. Δεν αποτέλεσε ποτέ έναν τρομερό σουτέρ, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε ποτέ. Ακόμα και στο μισό ή ένα μέτρο που θα του έδινε η άμυνα μπορούσε να βρει χώρο για να προσπεράσει τον προσωπικό του αντίπαλο με χαρακτηριστικη άνεση, ενώ δεν θα δίσταζε να σουτάρει όταν ήταν ανάγκη.

What if ?

Την επόμενη χρονιά ο Derrick συνέχισε με ίδιο πάθος να ορμάει στα αντίπαλα καλάθια και να τρομοκρατεί τις αντίπαλες άμυνες. Όμως ήταν θέμα χρόνου μετά απο δεκάδες ανώμαλες προσγειώσεις η θεά τύχη να γυρίσει τη πλάτη της και να επιτρέψει ένα έγκλημα να συμβεί. Μετά από εκείνον τον αγώνα απέναντι στη Philadelphia, στις 29 Απριλίου του 2012, ο ίδιος δεν θα ξανάβρισκε ποτέ τον εαυτό του και δεν θα ξαναυπήρχε σεζόν που θα απολαμβάναμε τις μαγικές εμφανίσεις του all star guard. Τις επόμενες χρονιές και άλλοι τραυματισμοί σημάδεψαν το σώμα του και η απόδοση του έπεσε κατακόρυφα, καθώς οι πληγωμένοι αστράγαλοι και τα γόνατα του πρόδωσαν την εκρηκτικότητα που κάποτε χαρακτήριζε το παιχνίδι του. Ο ίδιος λίγα χρόνια μετά έφυγε  απο την ομάδα που τον ανέδειξε για μία νέα αρχή στη Νέα Υόρκη χωρίς επιτυχία. Θα αποτελεί για πολλά χρόνια ένα τεράστιο “αν” .

Τι θα συνέβαινε όταν ο πυραυλοκίνητος αυτός παίκτης συναντούσε τον Curry, τον Westbrook, τον Wall; Στο μυαλό μου η απάντηση είναι βέβαιη. Ο Rose θα κυριαρχούσε σε οποιαδήποτε περίοδο της Λίγκας γιατί το χαρακτηριστικό που τον έκανε να ξεχωρίσει ήταν πως μέσα στο γήπεδο ένιωθε ασταμάτητος. Και ας πήραμε μια μικρή γεύση μόνο από το ταλέντο του, θα συνεχίσω να ανατρέχω στα βιντεάκια που αποτέλεσαν την πρώτη μας επαφή. Θα συνεχίσω να παρακολουθώ κάθε φορά τα highlights του, με την ελπίδα ότι για μια φάση ίσως ξεγελάσει και το σώμα του και μεταμορφωθεί πάλι στον ήρωα μου, πετώντας. Θα αναζητώ με το μάτι μου τις κινήσεις του ακόμα και όταν δίπλα του πατάει ο Βασιλιάς, γιατί αποτέλεσε τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για κάθε μου κείμενο. Και αυτό δεν θα το αλλάξει κανένα παιχνίδι Play Off απέναντι στους 76ers.

Η επόμενη μέρα

Όπως είπα και πιο πριν ο Derrick αποτελεί πλέον μέλος της παρέας του “βασιλιά” και θα παλέψει στο πλευρό του, αρχικά απέναντι στους Κέλτες για μία θέση στο τελικό και ύστερα απέναντι πιθανότατα στους Πολεμιστές. Τα τελευταία νέα δείχνουν πως ο Thomas θα αργήσει να επιστρέψει στην αγωνιστική δράση και εν απουσία κάποιου ικανού αντικαταστάτη ο Rose θα σηκώσει το περισσότερο βάρος. Το παιχνίδι του πλέον χαρακτηρίζεται από πολλαπλά pick n roll και μια προσπάθεια να πλησιάσει στο καλάθι και να τελειώσει τη φάση εκεί. Δίπλα στον LeBron θα βρει σίγουρα παραπάνω ελεύθερα σουτ, όμως δεν αποτελεί τον παίκτη που θα μπορέσει με ευκολία να τα μετουσιώσει σε πόντους. Όπως και να έχει μία νέα χρονιά ξεκινάει και με βρίσκει για πρώτη φορά να αγωνιώ για ομάδα του LeBron. Στη νέα fantasy league του Ball Hog και του Basketball Guru , αν δεν σε έχει προλάβει κανείς μετά το 2ο – 3ο γύρο, Derrick να ξέρεις οτι θα είσαι στην ομάδα μου για να κερδίσεις επιτέλους τον τίτλο που σου αξίζει.