Σχολείο και κολέγιο

Το ταλέντο που είχε από μικρός δεν άργησε να λάμψει, με τον Anthony να πραγματοποιεί εξαιρετικές εμφανίσεις στο σχολικό πρωτάθλημα της περιοχής του. Το καλοκαίρι του 1999 πήρε απότομα ύψος, πράγμα που τον βοήθησε να εκτινάξει τους μέσους όρους του τα δύο επόμενα έτη. Παράλληλα κατέκτησε το βραβείο του παίκτη της χρονιάς για το 2001, καθώς και αυτό του καλύτερου παίκτη της λίγκας στη οποία αγωνιζόταν, ελκύοντας για πρώτη φορά το ενδιαφέρον αναρίθμητων σκάουτερ και προπονητών από κάθε γωνιά της Αμερικής.

Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Ο Melo δεν είχε ποτέ ιδιαίτερα καλή σχέση με τα μαθήματα και η επαγγελματική του καριέρα κινδύνευε, πριν καλά καλά ξεμπερδέψει με το λύκειο. Οι βαθμοί του ήταν πολύ χαμηλοί και το χειρότερο ήταν ότι σπανίως πατούσε στα μαθήματα. Η μητέρα του έκρινε πως χρειαζόταν άμεσα μια αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος και έτσι τον έστειλε να φοιτήσει στην ακαδημία Oak Hill της Virginia. O ίδιος συνέχισε να εντυπωσιάζει και εκεί με τα κατορθώματα του εντός παρκέ, οδηγώντας το σχολείο του στην τρίτη θέση σε ολόκληρη την χώρα με ρεκόρ 32-1, κατακτώντας αρκετά μεγάλα τουρνουά και ατομικές διακρίσεις. Μάλιστα στον τελικό του Νike Academy National Invitational, βγήκε νικητής στην μονομαχία απέναντι στον Lebron James (36p o James - 34p/11r o Anthony), σε έναν πολυδιαφημισμένο αγώνα που η μπασκετική κοινωνία περίμενε για καιρό με κομμένη την ανάσα. Ταυτόχρονα βελτίωσε αισθητά τους βαθμούς του, με αποτέλεσμα να αποκτήσει το δικαίωμα (οριακά είναι η αλήθεια) για το επόμενο μεγάλο βήμα: το κολλέγιο. Με δυο λόγια, οι σχολικές περιπέτειες του Carmelo Anthony μπορούν να συνοψιστούν στην ακόλουθη φράση: Οι ειδικοί του αθλήματος τον θεωρούσαν τότε μεγαλύτερο ταλέντο ακόμα και από τον μετέπειτα ‘’βασιλιά’’ Lebron James. Ναι ήταν τόσο καλός.

Την σεζόν 2002-2003 επέλεξε να αγωνιστεί στο πανεπιστήμιο του Syracuse. Η σκηνή ήταν καινούρια, το έργο όμως παρέμεινε ίδιο και απαράλλαχτο. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας συνέχισε να διαλύει τους πάντες και τα πάντα στο πέρασμά του, οδηγώντας την ομάδα του στην πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα κατάκτηση του κολεγιακού πρωταθλήματος. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως πραγματοποίησε μια μαγική χρονιά, με επιδόσεις που κυριολεκτικά ζαλίζουν (22p/10r/2a). Στον ημιτελικό του Final Four απέναντι στο πανεπιστήμιο του Texas, σημείωσε 33 πόντους - τους περισσότερους από πρωτοετή στα χρονικά του θεσμού - κατακτώντας στο τέλος εκτός από τον τίτλο και το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη. Η επίδραση του στο παιχνίδι της ομάδας του ήταν τόσο καθοριστική, ώστε να αναγκάσει τον προπονητή του να παραδεχτεί πως ''ο Carmelo Anthony είναι φέτος, αδιαμφισβήτητα ο καλύτερος παίκτης στο NCAA ΄΄. Έπειτα από όλα αυτά, η πόρτα του ΝΒΑ βρισκόταν ορθάνοιχτη μπροστά στα πόδια του.

Πρώτο πρόσωπο. Ο Melo του Denver

Ηe (Anthony) was also a user of people, addicted to the spotlight and very unhappy when he had to share it
- George Karl

Στο περίφημο draft του 2003 οι Denver Nuggets διάλεξαν τον Carmelo Anthony στο #3, πίσω μόνο από τον James και τον Darko Milicic. Ήλπιζαν ότι στο πρόσωπο του είχαν βρει επιτέλους τον αθλητή που θα οδηγούσε την ομάδα τους στα υψηλά πατώματα της βαθμολογίας και δυνητικά στο πολυπόθητο δαχτυλίδι. Η επιλογή τους αποδείχτηκε σωστή, καθώς ο παίκτης εξελίχθηκε πολύ γρήγορα σε έναν από τους απόλυτους superstars του ΝΒΑ. Με ανεξάντλητο επιθετικό οπλοστάσιο, τρομερό footwork και τεχνική, και όλα αυτά γαρνιρισμένα με μπόλικη αθλητικότητα, πήρε από το χεράκι το franchise του Denver και βήμα βήμα περπατήσανε μαζί τον δύσβατο δρόμο που καταλήγει στην μπασκετική ελίτ. Με αυτόν ως αδιαφιλονίκητο ηγέτη, οι Nuggets συμμετείχαν κάθε χρόνο ανελλιπώς στα playoffs - κάτι που ούτε ο ΄΄πολύς΄΄ Lebron δεν έχει καταφέρει - αφήνοντας για τα καλά πίσω τους τα μαύρα χρόνια της λοταρίας. Είναι χαρακτηριστικό πως ως rookie, κουβάλησε μέχρι την postseason ένα club που τελείωσε την προηγούμενη χρονιά με ρεκόρ 17-65...Η σεζόν ορόσημο ωστόσο ήταν αυτή του 2008-2009, όταν η ομάδα κατάφερε να φτάσει μέχρι τους τελικούς της δυτικής περιφέρειας, όπου αποκλείστηκε από τους μετέπειτα πρωταθλητές Los Angeles Lakers και τον αγριεμένο εκείνη την εποχή Kobe Bryant.

Παρόλα αυτά, όπου εμπλέκεται ο Carmelo τα πράγματα δεν είναι σχεδόν ποτέ ρόδινα (όπως θα δούμε και στην συνέχεια). Υπήρχαν διαρκώς τριβές ανάμεσα σε αυτόν, τον προπονητή και το front office του οργανισμού, τριβές που δεν άργησαν να πάρουν διαλυτικά χαρακτηριστικά, απειλώντας με κατάρρευση ολόκληρο το αγωνιστικό οικοδόμημα. Από την μία ο αθλητής αισθανόταν δικαιολογημένα ολομόναχος, μέλος μιας στην καλύτερη περίπτωση μέτριας ομάδας, η οποία εξαρτιόταν αποκλειστικά από την δική του απόδοση. Η αλήθεια είναι πως ο Anthony έκανε την δουλειά του με θαυμαστή συνέπεια στους Nuggets (24,8 πόντους στην επταετία του εκεί). Χρόνο με τον χρόνο βελτιωνόταν, προσθέτοντας καινούρια στοιχεία στο παιχνίδι του, πάντα έτοιμος για τις προκλήσεις της επόμενης σεζόν. Ταυτόχρονα κάθε offseason παρακολουθούσε ανήμπορος την διοίκηση του franchise, να αποτυγχάνει ξανά και ξανά να κατασκευάσει ένα σοβαρό σύνολο γύρω του, ώστε να περάσουν μαζί στο επόμενο επίπεδο.

Από την άλλη, ο George Karl (επί μια εξαετία προπονητής του στο Denver) τον κατηγορεί ευθέως στο βιβλίο που εξέδωσε, πως είναι τεμπέλης και εγωιστής, αρνείται συστηματικά να παίξει άμυνα και θέλει όλα τα φώτα της δημοσιότητας μονίμως στραμμένα επάνω του. Ο καλός coach έχει σε πολλά από αυτά δίκιο. Η αδιαφορία στην άμυνα είναι ένα σημείο κριτικής που συνοδεύει τον Melo σε όλη την διάρκεια της καριέρας του. Επιπλέον τα πεπραγμένα του στην Νέα Υόρκη, επαληθεύουν σε μεγάλο βαθμό και τον υπόλοιπο ισχυρισμό. Τι ακριβώς όμως συνέβη εκεί;

Δεύτερο πρόσωπο: New York, New York.

We have not been able to win with him (Anthony) on the court at this time and I think that he would be better off somewhere else
- Phil Jackson

Επιστροφή στο σπίτι λοιπόν για τον πρωταγωνιστή μας, στην πόλη που αγάπησε όσο καμμία. Φρέσκο ξεκίνημα σε μια καινούρια ομάδα, με όλους τους προβολείς στραμμένους πάνω του. Άλλωστε οι σειρήνες της Νέας Υόρκης αντηχούσαν στα αυτιά του, ήδη από την περίοδο που αγωνιζόταν ακόμα στο σχολείο. Το σκηνικό είχε στηθεί ιδανικά, μόνο που το έργο δεν εξελίχθηκε σε καμία περίπτωση όπως ο ίδιος ίσως θα περίμενε. Ο λόγος είναι πως η νοοτροπία του ‘’εγώ και κανένας άλλος’’ που αναφέραμε νωρίτερα, έκανε και πάλι την εμφάνιση της με την πρώτη κυριολεκτικά ευκαιρία. Την δεύτερη χρονιά του στους Knicks τραυματίστηκε σοβαρά και έχασε ένα μεγάλο μέρος της κανονικής σεζόν. Εκείνη την περίοδο ο οργανισμός της Νέας Υόρκης βρήκε στο πρόσωπο του Jeremy Lin έναν απρόσμενο ήρωα. Έναν αθλητή που ξεπετάχτηκε σχεδόν από το πουθενά και οδήγησε την ομάδα σε συνεχόμενες νίκες, πραγματοποιώντας μια σειρά από εκπληκτικές εμφανίσεις. Είναι η περιβόητη εποχή του Linsanity. Αισθήματα ευφορίας και ελπίδας πλημμύρισαν ξανά τους δρόμους της πόλης και τις εξέδρες του Madison Square Garden. Όλοι ξέρανε πως η ρέντα του Lin είναι αδύνατο να συνεχιστεί για πολύ, ταυτόχρονα όμως προσεύχονταν να κρατήσει τουλάχιστον μέχρι να επιστρέψει ο πληγωμένος αρχηγός. Την ίδια στιγμή, πολλά δημοσιεύματα και ρεπορταζ έκαναν λόγο για έναν δυσαρεστημένο Carmelo Anthony (λόγω της ξαφνικής δημοσιότητας του Lin), ο οποίος αποφεύγει να μιλάει στους συμπαίκτες του και δημιουργεί συνεχώς προβλήματα στα αποδυτήρια. Περιέγραφαν δηλαδή μια συμπεριφορά ενός κακομαθημένου και εγωκεντρικού παιδιού. Ενδεχομένως να φταίει ο τρόπος που μεγάλωσε, ορφανός από μικρός σε ένα δύσκολο και επικίνδυνο κοινωνικό περιβάλλον. Ίσως πάλι να μην κατόρθωσε ποτέ του να διαχειριστεί πνευματικά τον τίτλο του superstar. Σε κάθε περίπτωση, σύμπτωση που επαναλαμβάνεται παύει να αποτελεί σύμπτωση.

Τα πραγματικά βάσανα όμως ξεκίνησαν όταν η διοίκηση της ομάδας επέλεξε τον Phil Jackson, για την θέση του νέου GM. Ο Jackson κουβάλησε στις βαλίτσες του, εκτός από την τεράστια του φήμη (που ξεπερνούσε τον Carmelo) και την περίφημη τριγωνική επίθεση που εμπιστευόταν τυφλά σε όλη του την καριέρα. Ο Anthony δεν είδε ποτέ με καλό μάτι αυτήν την αλλαγή, καθώς πίστευε πως δεν ταιριάζει στα χαρακτηριστικά του και δεν αναδεικνύει όλο το διαθέσιμο εύρος του παιχνιδιού του. Σε αυτό το σημείο μπορεί να έχει και δίκιο. Αφενός, πολλοί παίκτες των Knicks έχουν κατά καιρούς αντιδράσει στην εφαρμογή της τριγωνικής επίθεσης (Rose, Lee, Porzingis μόνο πέρσι) και αφετέρου, κανένα club στο ΝΒΑ δεν βασίζει την επιθετική του λειτουργία αποκλειστικά σε αυτήν εδώ και πολλά χρόνια.

Ο Zen Master όμως επέμενε, προτιμώντας να αλλάζει διαρκώς παίκτες και προπονητές αντί να αφουγκραστεί τους αθλητές του. Αγωνιστικά το franchise πήρε πολύ γρήγορα την κάτω βόλτα και τα playoffs εξελίχθηκαν σύντομα σε άπιαστο όνειρο, με τον Carmelo να αδυνατεί αυτήν την φορά να σηκώσει το βάρος στις πλάτες του. Μεταξύ μας, ίσως να τα παράτησε και λίγο. Οι τραυματισμοί πλήθυναν, ο ίδιος πήρε κιλά και σταμάτησε να προσέχει με την ίδια θέρμη το σώμα του, καταλήγοντας τις τελευταίες σεζόν να περιφέρεται ράθυμος και ανόρεχτος στα παρκέ, πραγματική σκιά του παικταρά που όλοι μας θαυμάζαμε στους Nuggets. Η αντιπαράθεση αλλά και η ξεροκεφαλιά των δύο αντρών, προκάλεσε αναμφίβολα ανυπολόγιστο κόστος στον οργανισμό. Εν τέλει, η καριέρα του Melo στους Knicks τέλειωσε κάπως άδοξα και με πανομοιότυπο τρόπο με το Denver: Απαιτώντας ανταλλαγή, ως την μόνη διέξοδο διαφυγής από τα προβλήματα του.

Tρίτο πρόσωπο: Οlympic Melo

Σε αντίθεση με τους χειμώνες, τα καλοκαίρια η αφήγηση διαφοροποιούταν ριζικά. Ως μέλος της Εθνικής ομάδας της χώρας του, ο Anthony γεύτηκε για πρώτη φορά το γλυκό νέκταρ της επιτυχίας. Δεν του ζητήθηκε ποτέ να είναι το πρώτο βιολί - υπήρχαν άλλοι, μάλλον καλύτεροι παίκτες για αυτήν την δουλειά - όμως δεν δημιούργησε ποτέ το παραμικρό πρόβλημα. Για τους κακοπροαίρετους πιθανώς να μην είχε άλλη επιλογή. Για όλους τους υπόλοιπους όμως, υπάρχει και η περίπτωση το υγιές περιβάλλον του οργανισμού – κάτι που αντίκριζε για πρώτη φορά στην καριέρα του – να επέδρασε καταλυτικά στην ψυχοσύνθεση του, βοηθώντας τον να βγάλει τον καλύτερο του εαυτό. Σε τελική ανάλυση αυτό που έχει σημασία είναι ότι σε αυτόν τον καινούριο, πιο περιορισμένο ρόλο, ο ήρωας μας έκανε θραύση και μεταμορφώθηκε σε έναν από τους καλύτερους role players που έχουμε παρακολουθήσει (πάντα σε σχέση με όσα ήταν ικανός να κάνει), χαρίζοντας μας μερικές μοναδικές παραστάσεις. Με όπλο του την ικανότητα στο μακρινό σουτ κατέκτησε ένα χάλκινο και τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, ένα χάλκινο στο Μουντομπάσκετ του 2006, ενώ αποτελεί τον πρώτο σκόρερ, rebounder και αθλητή σε συμμετοχές στην ιστορία της Team USA. Όχι και άσχημα.

Πάνω από όλα όμως, ήταν η εικόνα του που προκαλούσε την μεγαλύτερη ικανοποίηση. Ένας Carmelo που χαμογελούσε, αστειευόταν με τους συμπαίκτες του και διασκέδαζε επιτέλους το παιχνίδι. Στην τελευταία μεγάλη διοργάνωση που πήρε μέρος και αφού πρώτα είχε ανακοινώσει την αποχώρηση του, ξεσπάθωσε εναντίον των επικριτών του, δηλώνοντας πως είναι πιο δύσκολο να κατακτήσεις ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, παρά ένα δαχτυλίδι στο ΝΒΑ. Όχι όταν αγωνίζεσαι στην Team USA, αγαπητέ μου Melo. Αυτή η δήλωση είναι ίσως και ένα ακόμη μικρό δείγμα της κακής νοοτροπίας που τον κυνηγάει από την αρχή της καριέρας του. Ταυτόχρονα, είναι και μια απόπειρα να σωπάσει τις φωνές κριτικής που επέμεναν να στριφογυρίζουν μέσα στο κεφάλι του. Κάπως έτσι όμως, ήταν πάντοτε και η σχέση του με την Εθνική: παρά τις πολλές διακρίσεις, τα καλοκαιρινά αυτά διαλλείματα παρέμεναν κατά βάση ένα συναισθηματικό αποκούμπι, ώστε να βγει ο δύσκολος χειμώνας. Ένα αποκούμπι που τουλάχιστον πνευματικά, είχε μεγάλη ανάγκη.

Αγωνιστικά στοιχεία και signature moves

Πάμε να δούμε τώρα τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά που τον κάνουν ξεχωριστό, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα. Αρχή με αυτό που βλεπετε.

Είναι το shot chart του Anthony, που αφορά την περσινή του σεζόν. Τα στοιχεία είναι εμφανή: H μοναδική ικανότητα του στο σκοράρισμα αλλά και το υπερπλήρες επιθετικό του ρεπερτόριο. Σουτ από μέση και μακρινή απόσταση, drive και ενδεχομένως το αρτιότερο ποστ παιχνίδι στην σύγχρονη ιστορία του ΝΒΑ. Δεν υπάρχει τρόπος που να μην μπορεί να βάλει την μπάλα στο καλάθι, αποτελώντας μέλος αυτής της σπάνιας ράτσας παικτών που μπορούν να σκοράρουν σταθερά, υπό καθεστώς τέλειας άμυνας. Πραγματικός εφιάλτης για τους αντίπαλους προπονητές, καθώς πολύ συχνά φαντάζει αδύνατο να περιοριστεί. Για του λόγου το αληθές, ρίξτε μια ματιά στην παρακάτω φωτογραφία.

 Εκλεκτό παρεάκι δεν συμφωνείτε; Υπάρχει όμως μια διαφορά. Ο Anthony δεν είχε ποτέ την κτηνώδη δύναμη του James ώστε να παρασέρνει τους πάντες στο πέρασμα του, ούτε μπορούσε να σουτάρει πάνω από οποιονδήποτε αντίπαλο όπως ο 7-footer Durant. H μπασκετική του πρόταση είναι ολότελα διαφορετική. Αψεγάδιαστη τεχνική, συνεχείς προσποιήσεις, ανεξάντλητη ποικιλία κινήσεων, σημασία και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Εξαιρετικός σουτέρ τριών πόντων (34.6% στην καριέρα του) ειδικά σε καταστάσεις catch-and-shoot (41,8% πέρσι). Αγαπημένο του σημείο στο παρκέ πάντως είναι παραδοσιακά η περιοχή του midrange, το ορμητήριο από όπου ξεκινάει κάθε βράδυ τις επιθέσεις του προς το αντίπαλο καλάθι. Μόνιμα τσακωμένος με την πάσα, συνηθίζει να κρατάει πολύ ώρα την μπάλα στην κατοχή του, διαβάζοντας και παρατηρώντας την άμυνα. Για την ακρίβεια την περσινή σεζόν στους Knicks, ήταν τρίτος στην λίγκα σε isolation possessions (πίσω μόνο από Harden, Westbrook) και τέταρτος σε πόντους που προέρχονται από isolation. Το παιχνίδι απομόνωσης ταιριάζει άλλωστε γάντι και στην κουλτούρα του. Κάπως έτσι λοιπόν, γεννήθηκε ένα από τα πιο διάσημα και χαρακτηριστικά plays σε ολόκληρο το ΝΒΑ: το ΄΄Fuck your Triangle Carmelo iso΄΄.

 Όλοι μας ξέρουμε πως όταν ο Anthony σηκώσει την μπάλα πάνω από το κεφάλι του στο ποστ, τότε θα δοκιμάσει να σουτάρει κάτω από οποιοσδήποτε συνθήκες. Ο τύπος δεν έχει κανένα πρόβλημα να διακόπτει συχνά πυκνά την επιθετική ροή της ομάδας του, προς χάριν της δικής του προσωπικής ικανοποίησης. Του αρέσει να παίζει για τον εαυτό του, κάτι που είναι φανερό σε κάθε εκδήλωση του μέσα στο γήπεδο. Ακόμα και έτσι όμως κατορθώνει να είναι αποτελεσματικός, καθώς έχει τελειοποιήσει μέσα στα χρόνια δύο πολύ βασικές κινήσεις που χρησιμοποιεί σε κάθε ευκαιρία.

1. Jab step

Η πλειονότητα των προσπαθειών του ξεκινάει από την επονομαζόμενη ‘’triple threat’’ στάση, όπου ο αθλητής έχει την επιλογή να πασάρει, να σουτάρει ή να ντριπλάρει. Προσέξτε αρχικά τον τρόπο με τον οποίο σηκώνει το πόδι του και στην συνέχεια πατάει με δύναμη προς μια κατεύθυνση (συνήθως προς τα δεξιά), αναγκάζοντας τον αμυντικό να μετακινηθεί για να κλείσει τον διάδρομο προς το καλάθι. Αν μάλιστα αυτό συνδυαστεί με μια ταυτόχρονη κίνηση της μπάλας (με την ίδια πάντα φορά), τότε ο αντίπαλος δεν έχει συχνά άλλη επιλογή από το να αντιδράσει. Το κέρδος είναι διπλό. Αν ο αμυντικός τσιμπήσει στο jab step, τότε δεν θα μπορέσει να μαρκάρει αποτελεσματικά το σουτ. Αν μείνει στην θέση του, δημιουργείται αφύλαχτη διάβαση προς την ρακέτα. Τέλος, φροντίζει να σηκώνει εγκαίρως το βλέμμα του, κοιτώντας πάντα το καλάθι. Έχοντας τα μάτια του μονίμως στραμμένα στον στόχο, το σουτ αποκτά μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας.

2. Baseline Blow By

Μια πολύ απλή θεωρητικά κίνηση που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από παίκτες διαφορετικών θέσεων. Το κλειδί σε αυτήν την περίπτωση είναι τα πόδια του αμυντικού. Προσέξτε πως το πόδι του Lebron που έχει φορά προς την baseline (δεξί), βρίσκεται ένα κλικ πιο μπροστά από το άλλο, σε μια προσπάθεια να οδηγήσει τον επιθετικό προς το κέντρο του γηπέδου. Το γεγονός αυτό είναι υπεραρκετό. Παρατηρείστε τον James και πως αναγκάζεται να μετακινήσει τα πόδια του λόγω της λάθος στάσης του σώματος του, όταν ο Melo ξεκινάει το drive. Κάθε δευτερόλεπτο μετράει και ο χαμένος αυτός χρόνος ισοδυναμεί με ορθάνοιχτη διάβαση προς το καλάθι. Επιπλέον, ο τελευταίος φροντίζει πάντα να επιτίθεται με την κατάλληλη γωνία μόλις περάσει τον προσωπικό του αντίπαλο, κρατώντας τον αμυντικό κλειδωμένο στην πλάτη του, προστατεύοντας έτσι την μπάλα πριν την τελική προσπάθεια. Πραγματική απόλαυση.

+1 πρόσωπο

Το τελευταίο κεφάλαιο στην ιστορία του ήρωα μας είναι η καλοκαιρινή ανταλλαγή του στους Thunder. H ομάδα της Οκλαχόμα κατάφερε να αποκτήσει έναν από τους πιο ταλαντούχους σκόρερ των αμερικάνικων γηπέδων και μάλιστα σε τιμή ευκαιρίας. Ο ίδιος δεν έχει πάψει στιγμή να πιστεύει στον εαυτό του και έχει αποδείξει με την team USA ότι μπορεί να γίνει καλός συμπαίκτης. Για πρώτη όμως φορά στην καριέρα του, έχει στερέψει από δικαιολογίες. Η ομάδα του είναι εξόχως ανταγωνιστική και καθοδηγείται από έναν εξαιρετικό προπονητή. Αντίθετα με όσα λέγονται, ο Olympic Melo δεν θα είναι πιθανότατα αρκετός φέτος για την OKC. Χρειάζεται να προσφέρει παραπάνω. Όλοι γνωρίζουμε τι ακριβώς είναι ικανός να κάνει.

Συμπερασματικά, αν θέλετε την γνώμη μου ο Carmelo είναι κάπως παρεξηγημένος. Αποτελεί έναν από τους πιο χαρισματικούς isolation scorers στην σύγχρονη ιστορία του ΝΒΑ, που ψάχνει εναγωνίως να βρει την θέση του στην νέα πραγματικότητα του αθλήματος. Φέτος θα μας αποκαλύψει το τελευταίο του πρόσωπο. Η μπάλα είναι πλέον στο δικό του γήπεδο αν και ίσως λιγότερο στα δικά του χέρια. Συμπαίκτες του θα είναι ο MVP Russ και ο Paul George. H άμμος στην κλεψύδρα ολοένα και λιγοστεύει. Η ώρα είναι τώρα.

Bonus: Η αντίδραση του Carmelo στην πιθανότητα να ξεκινήσει από τον πάγκο.