Γκασόλ

Αν οι ίδιοι το πιστεύουν, εξάλλου, εμείς δεν έχουμε κανέναν λόγο να τους αμφισβητήσουμε, παρά τις διαφορές στις αφετηρίες. Ο Πάου , για παράδειγμα, μπήκε στο ΝΒΑ σαν σίφουνας, ήδη από τα 21. Το Μέμφις του Αντώνη Φώτση  είχε τότε για σέντερ τους Λορέντζεν Ράιτ και Άιζακ Όστιν, οι οποίοι εκτός του ότι είχαν πιάσει ταβάνι, αγωνίστηκαν και σε πολύ λίγα παιχνίδια λόγω προβλημάτων. Ο Ισπανός έκανε αμέσως θραύση, ξεκινώντας την υπερατλαντική καριέρα του ως βασικός , με νούμερα της τάξης των 18 πόντων και των 9 ριμπάουντ, παραπάνω από αρκετά για το βραβείο του ρούκι της σεζόν 2001-02. Ο δε αδερφός του, Μαρκ, καθώς τον διαδέχτηκε στο ρόστερ της ίδιας ομάδας μερικά χρόνια αργότερα, ξεκίνησε απλώς με 12 και 8. Το πράγμα φαινόταν από την αρχή.

Η ιστορία του Μαρκ πάντως, έχει έναν αστερίσκο. Ο μικρός Γκασόλ μπήκε στο ΝΒΑ στα 24 , ήδη σαν ένα κακέκτυπο του αδερφού του. Η μεταξύ τους ανταλλαγή δεν προϊδέαζε κανέναν στο Μέμφις για την συνέχεια. Ήταν χοντρούλης, οι κινήσεις του δεν ήταν σπουδαίες και περιορίζονταν πολύ χαμηλά στο ποστ. Ακόμη και το βραβείο του MVP της ACB με την Τζιρόνα την σεζόν 2007-8, δεν έπειθε για την προοπτική να μεταμορφωθεί ο Μαρκ σε έναν all star, κάτι που έχει συμβεί ήδη τρεις φορές εώς τώρα. Το Μέμφις όμως αποτέλεσε ιδανικό περιβάλλον , καθώς ο οργανισμός διέπονταν από μία κουλτούρα συνεργασίας και ομαδικότητας. Με τα λόγια του Ζακ Ράντολφ "αυτή η πόλη αγκαλιάζει όποιον κάνει απλώς την δουλειά του και έτσι ο Μαρκ ταιριαξε ακριβώς". Η άλλη μισή διήγηση, βέβαια, έχει να κάνει με την μενταλιτέ του ίδιου του παίκτη. Ο Μαρκ δούλεψε και δούλεψε ξανά, προσέθεσε στο παιχνίδι του καλύτερο σουτ απο κάθε δυνατή απόσταση, κοίταξε το καλάθι πιο θαρραλέα με πρόσωπο και πιο δυναμικά με την πλάτη, έφτιαξε το σώμα του, έγινε πιο γρήγορος. Εν τέλει, από Big Burrito, έγινε παιχταράς.

Οι αδερφοί Χερνανγκόμεζ περπατάν αυτή την στιγμή περισσότερο επάνω στο δικό του μονοπάτι. Η πρώτη τους χρονιά είχε χρόνο και ρόλο, αλλά ως εκεί. Ο μεγάλος αγωνίστηκε για 18 λεπτά μέσο όρο με τους Νικς, έχοντας 8,2 πόντους και 7 (!) ριμπάουντ. Ο μικρός πήρε περίπου 13 λεπτά στους Νάγκετς, με αντίστοιχα νούμερα 4,9 και 3. Παρόλο που το ταλέντο είναι (στην αντίστοιχη ηλικία) σαφώς πιο ευδιάκριτο, η φυσική αρμονία των κινήσεων του Πάου απουσιάζει. Ξεχειλίζει όμως η προοπτική, τόσο λόγω προσωπικού υπόβαθρου, όσο και λόγω πλαισίου. Τι αναζητείται; Μάλλον "ραφινάρισμα", από κάθε άποψη.

Γκιγιέρμο

Το παιχνίδι του Ουίλι για παράδειγμα, έχει μέσα του σχεδόν τα πάντα, κι ας φαίνεται εκ πρώτης όψεως κάπως πιο "ρομποτικό". Τόσο στην εθνική Ισπανίας, όσο (κυρίως) και στους Νικς, ο 23χρονος τελειώνει φάσεις, χωρίς να χρειαστεί να κάνει και πάρα πολλά. Μια λίγο πιο προσεκτική ματιά , όμως, αποκαλύπτει πως κάτω από τον αυτό τον αγωνιστικό μανδύα, βρίσκονται κρυμμένα σχεδόν όλα όσα θα μπορούσε κανείς να ζητήσει από έναν σύγχρονο (sic) σέντερ. Κατ'αρχήν ο Ουίλι (πικ δευτερου γύρου παρακαλώ) τρέχει γρήγορα, ακριβώς την εποχή που το παιχνίδι στο ΝΒΑ καλπάζει και οι ρυθμοί είναι σχεδόν εξοντωτικοί, όχι λόγω κάποιας ιδιαίτερης αύξησης στον ρυθμό, αλλά κυρίως επειδή οι παίκτες εκμεταλλεύονται κάθε πιθανό και απίθανο σημείο του γηπέδου. Ακόμη και οι σέντερ πρέπει να βρίσκονται σε μέρη που παλιά θεωρούνταν άσχετα με την θέση.  Επειτα, ο μεγάλος αδερφός έχει μυαλό. Στο χαμηλό ποστ , εκεί που δεν το περιμένεις, ξαφνικά θα προσποιηθεί και θα αλλάξει χέρι ή θα πασάρει σε κάποιον ελεύθερο συμπαίκτη. Επίσης ξαφνικά, μπορεί να γυρίσει πρόσωπο στο καλάθι και να σουτάρει από μακριά. Το ότι αυτά δεν συμβαίνουν συχνά οφείλεται μάλλον στο ότι οι Νικς δεν έπαιζαν τόσο πολύ μαζί του. Κατά τα λοιπά, ο Ουίλι αντιμετωπίζει τις προκλήσεις που κάθε ανάλογος σέντερ συναντά στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, και έχουν να κάνουν με την προστασία της στεφάνης και την γρήγορη κίνηση σε μικρούς χώρους.

Όσο η διάθεση για βελτίωση παραμένει υψηλή, θα βελτιωθούν και αυτά και σιγά σιγά θα αρχίσουν να φαίνονται όσα είναι αυτή την στιγμή επιμελώς κρυμμένα. Η βεβαιότητα που διακρίνετε έχει να κάνει με την προοπτική του οργανισμού. Καθώς οι Νικς γλίτωσαν από τον Φιλ Τζάκσον και κράτησαν τον Πορζίνγκις, και καθώς ο Νοά μοιάζει πλέον πρώην παίκτης, μία νέα νεανική κατεύθυνση μοιάζει μονόδρομος. Ο Ουίλι θα έχει φέτος την ευκαρία να πάρει πολλά λεπτά δίπλα στον Λετονό, ου μην και ως βασικός, και να σχηματίσουν μαζί ένα δίδυμο γεμάτο μοντέρνες τεχνοτροπίες. Σουτ, αποστάσεις, ενέργεια, πάσες και high low συνεργασιες. Οι δυο τους , εξάλλου, δεν βρέθηκαν πρώτη φορά μαζί στην Νέα Υόρκη, αλλά έχουν νεανική προϋπηρεσία στην πιτσιρικαρία της Σεβίλλης. Είναι φίλοι, είναι συμπαίκτες και αποτελούν την μοναδική ουσιαστική κληρονομιά της εποχής των τριγώνων. Aπό την άλλη, την περυσινή σεζόν τα πρώτα σημάδια της συνύπαρξης τους δεν έβγαλαν οριστικό πόρισμα για το αγωνιστικό τους ζευγάρωμα. Με τους δύο νεαρούς μαζί στο παρκέ, οι Νικς παρήγαγαν πανω κάτω τις ίδιες επιδόσεις σε άμυνα και επίθεση, και δεν ήταν λίγες οι φωνές που καλούσαν για μετακίνηση του Λετονού στην φυσική θέση του Ισπανού. Θα δείξει, όμως γεγονός παραμένει πως οι προοπτικές για τον νεαρό σέντερ δεν είναι άσχημες, μάλλον το αντίθετο.

Χουάντσο

Ο αδερφός του πάλι (νο 15 στο ντραφτ του '16), δεν βρίσκεται ακριβώς στο ίδιο σημείο, αν και σίγουρα δεν ακολουθεί σε μεγάλη απόσταση. Κατ'αρχάς είναι φόργουορντ δυο θέσεων, κάτι που δίνει και το απαραίτητο twist στην διήγηση της διαδοχης των δύο Γκασόλ. Αύριο μεθαύριο, στην εθνική Ισπανίας, τα αδέρφια Χερνανγκόμεζ θα μπορούν να θριαμβεύουν μοιράζοντας το παρκέ μεταξύ τους, ακόμη περισσότερο από ο,τι οι προκάτοχοι τους. Στο Ντένβερ ο Χουάντσο μαθαίνει ήδη να παίζει ως αληθινός stretch forward δίπλα σε έναν αρτίστα όπως ο Γιόκιτς. Οσο ο Ουίλι προσθέτει στοιχεία (σουτ, πρόσωπο στο καλάθι, άμυνα) , τόσο η αλληλοϋποστήριξη τους δείχνει μελλοντικά συναρπαστική. Ο μικρός αδερφός τελείωσε την ρούκι χρονιά του με 40% στα τρίποντα (ποσοστό καριέρας), νούμερο απαραίτητο για να ολοκληρώσει κανείς το αγροτικό του σε πλάγιες θέσεις. Σιγά σιγά, θα αποκαλύψει και εκείνος την πληρότητα του ρεπερτορίου του, που στην δική του περίπτωση είναι ακόμη περισσότερο εμφανής. 

Χωρίς πλάκα, ο 21χρονος, εκτός από δυναμικό -κλασικό - ποστ παιχνίδι, έχει σχεδόν τα πάντα και αποτελεί έναν απρόβλεπτο παράγοντα κινδύνου όταν κινείται στην περίμετρο. Εκτός από το σουτ, διακρίνεται από την ικανότητα να επιτεθεί και με το κακό του χέρι (αριστερό), να βάλει την μπάλα κάτω, να πασάρει, να τρυπώσει από μυστικούς διαδρόμους στην ρακέτα. Και φυσικά, όπως και ο αδερφός του, να τρέξει το γήπεδο και να καλύψει τις απαιτήσεις για αυξημένες αποστάσεις. Σιγά σιγά θα προσθέσει και τον απαραίτητο όγκο, θα βελτιωθεί αμυντικά και θα βγάλει και περισσότερη δημιουργία μέσω της πάσας.

Το Ντενβερ άλλωστε αποτελεί ιδανικό περιβάλλον για την ανάπτυξη του all around παιχνιδιού του, καθώς η νεανική του ομάδα χτίζεται γύρω από την κυκλοφορία της μπάλας, τον αλτρουσιμό, τα drive και το kick out παιχνίδι. Oι γκαρντ δεν είναι σταρ και δεν μονοπωλούν επιθέσεις, ο Γιόκιτς μοιράζει την μπάλα με την όρεξη ενός πλέι μέικερ, ο Πολ Μίλσαπ αποτελεί την επιτομή του καλού βετεράνου, που μπορεί να αποτελέσει πρότυπο. Το μοναδικό εμπόδιο στην ανάπτυξη του Ισπανού είναι ο ανταγωνισμός στην φροντ λάιν (προστέθηκε φέτος ο Τρέι Λάιλς και ο ρούκι Λίντον), αλλά το μεγάλο του βεληνεκές θα του δώσει σίγουρα κάποια καλά λεπτά και στην δεύτερη χρονιά του. Ξεκινώντας από εκεί, όταν του έρχεται η μπάλα μπορεί να κάνει τα πάντα, και να αγωνιστεί εξίσου σε χαμηλά και ψηλά σχήματα, ανάλογα τις απαιτήσεις περί θέσης. Σε κάθε περίπτωση, ο οργανισμός των Νάγκετς δηλώνει την αφοσίωση του στην πρόοδο του μικρού, πρώην καλύτερου νεαρού της χρονιάς στην ACB με την Εστουντιάντες.

Μαργκαρίτα και Γκιγιέρμο

Tα δύο αδέρφια βλέπουν το μέλλον μπροστά του να διαγράφεται ευοίωνο, παρά την μεγάλη απόσταση από τους Γκασόλ. Οι ομάδες τους δείχνουν διατεθειμένες να τους δώσουν ρόλο, την ώρα που στην εθνική Ισπανίας αγωνίζονται μαζί με μύθους. Ο Σκαριόλο διστάζει καπως να τους βάλει όταν τα πράγματα σφίγγουν, αλλά κάποια στιγμή στο μέλλον θα υποκύψει και εκείνος. Είναι άλλωστε δύσκολα να μην προοδεύσουν οι δυο Χερνανγκόμεζ, καθώς το οικογενειακό τους περιβάλλον τους γαλούχησε από μικρούς, δίνοντας τους όλα εκείνα τα εφόδια που χρειάζεται ένας επαγγελματίας αθλητής. Βλέπετε, πριν τον Ουίλι και τον Χουάντσο, υπήρχαν (και υπάρχουν) η Μαργκαρίτα και ο Γκιγιέρμο.

Η μητέρα των δύο αδερφών (Margarita "Wonny" Geuer, γερμανικής καταγωγής) τελείωσε την αθλητική της καριέρα ως μία από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες στην ιστορία του ισπανικού γυναικείου μπάσκετ, με 167 διεθνείς συμμετοχες και χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Περούτζια το 1993. Στον Ουίλι βλεπει τον εαυτό της : "Eίναι σαν εμένα, έχει τρομερά πόδια". Αντίθετα, κατά την Μαργκαρίτα, ο Χουάντσο έχει τα στοιχεία του πατέρα, παλιού αθλητή της Εστουντιάντες , αλλά με μόλις έναν χρόνο καριέρας στην κορυφαία κατηγορία στα μέσα της δεκαετίας του '80. "Ο Χουάντσο έχει καλό σουτ και όταν τον βλέπω να τρέχει μου θυμίζει τον Γκιγιέρμο "(σ.σ. τον άντρα της). Οι δυο γονείς είχαν πέρυσι σχεδόν κάθε λόγο να καμαρώνουν , βλεποντας για πρώτη φορά τους δυο γιους τους να αγωνίζονται ο ένας απέναντι στον άλλον, στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου.

"Σχεδόν", όμως. Διότι πίσω από τα δυο αγόρια έρχεται και το κορίτσι. Η 17χρονη Αντρεα αγωνίζεται και εκείνη στην Εστουντιάντες. Όνειρο της δεν είναι να διαδεχθεί τον Πάου και τον Μαρκ, αλλά να αγωνιστεί, αν μπορέσει, στην εθνική ομάδα της Ισπανίας κάτω των 18. Η οικογένεια Χερνανγκόμεζ προχωρά, ακάθεκτη.

* Στατιστικά από το basketball Reference

* O δημοσιογράφος Γιάννης Ψαράκης (ευτυχώς) πάντα μου υποδεικνύει πού να ψάξω.