Ξεκινώντας, ας δούμε τις επιλογές του κάθε συντάκτη:

Τα Φαβορί

1. Boston Celtics

Η σταθερή παρουσία στην κορυφογραμμή της περιφέρειας, όπου έχουν βρεθεί τρεις φορές τα τελευταια τέσσερα χρόνια, με έναν σταθερό κορμό παικτών και ελάχιστες αλλαγές, δεν έφερε τον πολυπόθητο 18ο Tίτλο που αναζητά η Βοστώνη από το 2008 κι έπειτα. Κάπως έτσι το καλοκαίρι δρομολογήθηκαν αλλαγές που μπορεί να είναι ραγδαίες, βλέποντας την πρόσφατη διστακτικότητα στην διατάραξη του κορμού της ομάδας, αλλά έως έναν βαθμό κρίθηκαν κι αναγκαίες για την βελτίωση της δράσης των δύο σούπερ σταρ της ομάδας που μπαίνουν πλέον στα χρόνια της ιδεατής τους κυριαρχίας.

Έτσι, δίπλα στον Tatum και τον Brown που ανανέωσε με το μέχρι στιγμής πιο πλουσιοπάροχο συμβόλαιο του ΝΒΑ, δεν θα βρίσκεται πια ο Marcus Smart, ούτε οι δύο τελείως αντίθετοι Williams της γραμμής ψηλών. Αντί για τον Smart αποκτήθηκε, ως απόρροια της ανταλλαγής του Lillard, o Jrue Holiday, ενώ ο Kristaps Porzingis εξαργύρωσε την θεαματικά βελτιωμένη σεζόν του στην Washington με μια θέση βασικού ψηλού, σε ένα από τα βασικά φαβορί της περιφέρειας και του Πρωταθλήματος. Κάπως έτσι οι δείκτες, τόσο της επίθεσης, όσο και της άμυνας έμειναν πάνω-κάτω σταθεροί, ενώ έγινε μεγαλύτερη προσπάθεια στη βελτίωση του υλικού από τον πάγκο με παίκτες που θα προσπαθήσουν να αποφορτίσουν το δίδυμο των ηγετών της ομάδας. Ο μάλλον αδικημένος μετά την εξαιρετική αρχική του σεζόν Payton Pritchard είδε τον ρόλο του να αναβαθμίζεται, ενώ αποκτήθηκαν διάφοροι ρολιστες, σαν τον Oshae Brissett και τον Svi Mykhailiuk.

Μαζί με τις σταθερές παρουσίες των Al Horford και Derrick White, οι Celtics θα διεκδικήσουν να κάνουν το βήμα παραπάνω στην πορεία των τελευταίων ετών. Οι θυσίες όμως που έγιναν με τρεις αρκετά αγαπητούς παίκτες του fanbase, με κορυφαίο όλων τον Smart, αυξάνουν αυτόματα και την πίεση του αποτελέσματος. Η τύχη της ομάδας θα έχει μαζί της μια επένδυση που δύσκολα θα μείνει σταθερή εφόσον δεν έρθουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

(Δημήτρης Βούρδας)

2. Milwaukee Bucks

O εκβιασμός του Giannis “θα κάνω τα πάντα για να κερδίσω κι άλλο Πρωτάθλημα, είτε με τους Bucks, είτε αλλού” έπιασε τόπο, με τη διοίκηση του οργανισμού να ανταλλάζει τον Jrue Holiday και ό,τι ακόμα picks είχαν απομείνει στο μπαούλο για τον Dame Lillard. Το δίδυμο Giannis-Dame είναι στα χαρτιά εξαιρετικά αλληλοσυμπληρούμενο. Ενώ δίπλα του -θεωρητικά- υπάρχουν παίκτες των ειδικών χαρακτηριστικών για να τους συμπληρώσουν ιδανικά. Ο Brook Lopez, που ανανέωσε κατά την offseason για δύο χρόνια, να παρέχει rim protection στην μία πλευρά του παρκέ και spacing στην άλλη, ο Middleton να είναι η διαρκής τρίτη απειλή, είτε από απόσταση, είτε μέσω drives, καθώς και μια σειρά ρολιστών: ο Portis για σκορ στο 2nd uint, ο Beasley για τρίποντο, ο Crowder ως 3&D, ο Connaughton ως λίγο απ’όλα.

Ο συνδυασμός του τεράστιου star power του NBA Jam διδύμου, σε συνδυασμό με την εμπειρία και το βάθος του υπόλοιπου roster, στα χαρτιά τους κατατάσσουν αυτόματα ως ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του φετινού Πρωταθλήματος. Ωστόσο, υπάρχουν αρκετοί αστερίσκοι που πρέπει να εξεταστούν: πρώτος η υγεία του Middleton, που παραμένει μακριά από το 100% του και μη υγιής για 19ο σερί μήνα. Δεύτερος, η ηλικία του roster, με τις κολώνες αυτού, πλην Antetokounmpo, να βρίσκονται αρκετά πάνω από την πάνω πλευρά των 30. Τρίτος, ο νεοπροσληφθείς head coach, Adrian Griffin, ο οποίος διαθέτει μεν τεράστια εμπειρία στη Λίγκα, έχοντας αγωνιστεί 10 χρόνια (1999-2008) με τα χρώματα των Celtics, Mavericks, Rockets, Bulls και Sonics, και έχοντας διατελέσει άλλα 15 (2008-2023) βοηθός προπονητή, σε Bucks, Bulls, Magic, Thunder και Raptors, όμως καλείται με το καλημέρα να γεμίσει τα παπούτσια του πιο πετυχημένου προπονητή regular την τελευταία πενταετία, Mike Budenholzer, αλλά και να κατακτήσει το τρίτο Πρωτάθλημα για τον οργανισμό από την rookie σεζόν του ως πρώτος προπονητής. Τέταρτο και βασικότερο, ο Antetokounmpo, στο prime του πια, να μην επαναλάβει την μέτρια -για τα δικά του standards- περσινή σεζόν του, που βάσει analytics, ήταν η χειρότερή του την τελευταία πενταετία.

Παρά τους ανωτέρω αστερίσκους, η ομάδα των Bucks, αν έχει υγεία, δύσκολα θα υποστεί κάζο αντίστοιχο με το περσινό, και τον αποκλεισμό της από τον πρώτο γύρο της postseason. Ο δρόμος ως τους τελικούς της Ανατολής φαντάζει αρκετά βατός στο ξεκίνημα της σεζόν, όμως τόσο εκεί, το εμπόδιο των Celtics, όσο και, αν καταφέρουν να το υπερκεράσουν, το εμπόδιο της όποιας ομάδας έχει καταφέρει να επιβιώσει από το bloodbath της Δύσης, δεν θα είναι καθόλου εύκολα τεστ.

 (Νίκος Ραδικόπουλος)

Οι Διεκδικητές

3. Philadelphia 76ers

Ποιος να περίμενε πως οι μήνες μετά την ανάδειξη του Joel Embiid ως MVP της Λίγκας για πρώτη φορά στην καριέρα του θα κυλήσουν όπως κύλησαν… Με μια ακόμα τραγική παράσταση στην postseason, από τους συνηθισμένους σε τέτοιες, Rivers, Harden και τον ίδιο τον Embiid, αλλά και στη συνέχεια μια ακόμα σαπουνόπερα από τον μόνιμο πρωταγωνιστή τέτοιων, τον James Harden. Κάπως έτσι οι Sixers, αντί να συγκαταλέγονται στα φαβορί της Λιγκας, μετά τις εκπληκτικές περσινές εμφανίσεις των Harden και Embiid, πρωταγωνιστούν στο σήριαλ της επικείμενης διάλυσής τους: “πότε θα φύγει ο Harden;”, “πότε θα ζητήσει να φύγει κι ο Embiid;”.

Αυτό το σκηνικό θα προσπαθήσει να αλλάξει ο νέος coach, Nick Nurse, Πρωταθλητής με τους Raptors το 2019, χωρίς όμως να έχει να επιδείξει εντυπωσιακά πράγματα την τελευταία διετία, όπου η ομάδα των Raptors ήταν από τις πιο προβληματικές της Λίγκας. Ίσως αυτό να του χάρισε και τη θέση του head coach των Sixers, μιας και μιλάμε για έναν από τους δύο πιο προβληματικούς οργανισμούς του ΝΒΑ κατά την τελευταία 10ετία (μαζί με τους Mavs): “process” με Hinkie, burner accounts με Colangelo, δράμα με Simmons, κωμωδία με Harden, ετήσια non-shows του Embiid στα Playoffs.

Αποστειρωμένα και θεωρητικά, το roster έχει καλή δομή: ο Beverley ήρθε να αντικαταστήσει τον Milton, ο Maxey είναι έτοιμος για εκτόξευση, o Melton ένας παραπάνω από αξιοπρεπής αναπληρωματικός guard, ο Paul Reed ανανέωσε και θα πάρει τη θέση του βασικού στο “4”, ο Embiid είναι ο MVP της Λίγκας, ο Harden πέρσι έδειξε να είναι εξαιρετικός σε ρόλο pg δίπλα του, Oubre, Danny Green, Korkmaz, House Jr, προφέρουν βάθος στα φτερά, μαζί με τον πιο ακριβοπληρωμένο ρολίστα, τον Tobias Harris, ενώ P.J. Tucker και Mo Bamba καλύπτουν τον Embiid (ήρθε και ο Harrell το καλοκαίρι στην ομάδα, αλλά τραυματίστηκε ήδη και θα χάσει όλη τη σεζόν).

Ωστόσο, η μόνιμη σκιά του “τι θα ξημερώσει” με την ωρολογιακή βόμβα Harden, αυτόν τον απίθανο τύπο, που δέχτηκε πέρσι να υπογράψει με λιγότερα λεφτά, όλη την περσινή σεζόν διέδιδε πως θα επιστρέψει στο Houston, και όταν τελικά η εκεί πόρτα έκλεισε και ο GM Morey, o διαχρονικά μεγαλύτερός του fan, δεν του έδωσε τα χρήματα που ο πρώτος περίμενε, πρώτα έκανε opt in στο συμβόλαιό του, και αμέσως μετά ζήτησε ανταλλαγή. Και τώρα κρατάει την ανάσα του μέχρι να την πάρει.

Δεν ξέρω τι να ευχηθώ πια για αυτούς τους δύσμοιρους οπαδούς των Sixers, με όσα έχουν τραβήξει την τελευταία δεκαετία. Γιατί, δεδομένα, όσο καλοί και να είναι και φέτος στη regular, φαντάζει απίθανο, στην αφετηρία της σεζόν, φέτος να είναι η χρονιά τους.

(Gus Χρυσοχού)

4. Cleveland Cavaliers

Οι Cavaliers πέρσι έκαναν την καλύτερη μετα-LeBron σεζόν τους, τερματίζοντας τέταρτοι στην Ανατολή και παίζοντας πολύ ωραίο, κατά περιόδους, μπάσκετ. Έδειχναν να είχαν βρει στα πρόσωπα των Garland, Mitchell, Mobley και Allen τις σταθερές πάνω στις οποίες θα χτίσει το franchise το παρόν και το μέλλον του. Τα Playoffs ωστόσο και το στραπατσάρισμά τους από τους Knicks φανέρωσαν πολλά από τα προβλήματα που η regular μασκάρευε: το spacing για δύο βραχύσωμα guards δεν είναι ικανοποιητικό με δύο non shooting bigs όπως οι Mobley και Allen, δεν γίνεται να πορεύεσαι στο σύγχρονο NBA χωρίς αξιόπιστα φτερά και σταθερά καλό τρίποντο, δεν γίνεται ο αντίπαλος να παίζει βόλεϊ στις δύο μπασκέτες και εσύ απλά να τον κοιτάς, δεν γίνεται το 2023 να έχεις για head coach τον J.B.Bickerstaff.

Τα παραπάνω λύθηκαν μόνο ως προς το κομμάτι των φτερών και ίσως και του τριπόντου: εκεί κατέφθασαν για να βοηθήσουν οι Max Strus και Georges Niang, ενώ στο draft επιλέχθηκε (στο #49) o, με τεράστιο ταβάνι αν σοβαρευτεί και καλλιεργήσει το ταλέντο του, Emoni Bates. Παρόλα αυτά, η απώλεια του Ricky Rubiο, που αποχώρησε προσωρινά από το μπάσκετ για να φροντίσει την ψυχική υγεία του, αποδιοργανώνει την ισορροπία στα guards, ενώ η σύλληψη του GM της ομάδας, Koby Altman, να οδηγεί μεθυσμένος, αποδιοργανώνει μάλλον την ομάδα συνολικότερα.

Και τούτο σε μια σεζόν που φαντάζει ιδιαίτερα κρίσιμη για τον οργανισμό: ο Mitchell, μάλλον ο καλύτερος παίκτης της ομάδας κατά την περσινή σεζόν, αν δεν ανανεώσει το επόμενο καλοκαίρι θα πρέπει να ανταλλαχθεί, ενώ ο Mobley, μάλλον εκείνος που πρέπει να γίνει ο καλύτερος παίκτης της ομάδας πλέον, έχει όλη την πίεση του κόσμου στους ώμους του, ώστε στην τρίτη σεζόν του να το αποδείξει. Ο τραυματισμός του Jarrett Allen, που θα χάσει τις πρώτες εβδομάδες της σεζόν ίσως να αποτελέσει blessing in disguise για τον Mobley, καθώς θα κληθεί αναγκαστικά να αποδώσει από τη θέση του center, ανοίγοντας αρκετά το spacing της ομάδας. Το πως θα αποδώσει αυτή συνολικά, ίσως επανακαθορίσει τον σχεδιασμό της (με ένα ενδεχόμενο trade του Allen).

Σε κάθε περίπτωση, παρά τα όποια προβλήματα και εμφανείς αδυναμίες του, το Cleveland θα παραμείνει μία από τις καλές ομάδες της Ανατολικής Περιφέρειας κατά τη regular. Το στοίχημα ωστόσο είναι για το επόμενο βήμα στα Playoffs: η πρόκριση στα ημιτελικά της περιφέρειας. Κάθετι παραπάνω, με την παρουσία των φετινών Celtics και Bucks, θα ήταν υπερβολή να τους ζητηθεί, ωστόσο καθετί λιγότερο θα αποτελέσει τεράστια αποτυχία και λόγο για εκ νέου “restart”.

(Νίκος Ραδικόπουλος)

5. Miami Heat

Και εκεί που όλο το καλοκαίρι ονειρεύονταν και σχεδίαζαν την ομάδα με τον Lillard, αυτή τους η σιγουριά τους γύρισε μπούμερανγκ: στράβωσε το Portland, που εγωιστικά χτένισε κάθε σπιθαμή της Λίγκας για να βρει καλύτερο πακέτο από το “Herro, Lowry και δύο picks”. Και τελικά βρήκε. Κάπως έτσι, με σπασμένο τον διοικητικό εγωισμό μετά από πολλά χρόνια, οι Heat κλήθηκαν να στήσουν την ομάδα της επόμενης σεζόν χωρίς καμία πρόσβαση σε free agents (πέρα του Thomas Bryant και του Josh Richardson), αφού είχαν αφήσει όλους τους FAs, RFAs και trade επιλογές να περάσουν στοχο προσηλωμένοι στον Dame.

Η ομάδα που συνέθεσαν δεν είναι κακή, αλλά δεν είναι και ό,τι καλύτερο μας έχει επιδείξει από άποψη roster ο “νονός” Riley τα τελευταία χρόνια. H απώλεια των Vincent και Strus πρέπει να καλυφθεί από την επιστροφή του J-Rich και την επανενεργοποίηση των Herro και Robinson. Για τον Herro υπάρχει η ελπίδα και η προσδοκία πως τα όσα άκουσε από τον περασμένο Απρίλιο, όταν η απουσία του θεωρήθηκε ευεργετική για την πορεία της ομάδας ως τους Τελικούς και κατά την offseason, όπου όλα τα άρθρα και τα pods τον έστελναν σε κάθε ομάδα της Λίγκας έναντι picks που θα άρεσαν στους Blazers, θα του έχουν τσιγκλίσει επαρκώς τον μπασκετικό εγωισμό ώστε να δώσει εντός παρκέ όλες τις απαραίτητες απαντήσεις.

Άλλωστε, οι way-over-30, Butler, Lowry, Love, που αναμένονται να ξεκινούν βασικοι για την ομάδα του Miami, δεν θα πρέπει να σηκώσουν τεράστιο βάρος κατά τη regular και η κολώνα Bam από μόνη της μάλλον δεν αρκεί. O οργιαστικός κατά την τελευταία άνοιξη Martin θα πρέπει να γίνει κανόνας και όχι έκπληξη. Και όσο και αν ο Richardson είχε βιώσει τις καλύτερες μπασκετικές του μέρες στο Miami, αυτό που απαιτείται από τον -ενδεχομένως πια- καλύτερο προπονητή της Λίγκας, Spoelstra, να βγάλει εκ νέου λαγούς από το καπέλο του, είτε τους επόμενους Max Strus και Duncan Robinson -που ακόμα κανείς μας δεν ξέρει καν τα ονόματά τους, είτε να απογειώσει την απόδοση των Nikola Jovic και Jaime Jaquez Jr., που από prospects σε niche και hipster fora των nerds της Λίγκας, θα μπουν στην καθημερινή συζήτηση και των mainstream fans. Αν κάποιος ωστόσο μπορεί να το κάνει αυτό, είναι ακριβώς ο coach Spo.

Κοντολογίς, δεν είναι όσο γεμάτοι όσο θα έπρεπε/θα θέλαμε/θα ήθελαν και οι ίδιοι, αλλά η πίστη στον οργανισμό, την κουλτούρα του, την αποτελεσματικότητά του, δεν επιτρέπει σε κανέναν να τους ξεγράψει. Αρκεί να ρωτήσετε Celtics και Bucks αν θα ήθελαν να τους ξαναπετύχουν τον Απρίλη ή τον Μάη του 2024.

(Gus Χρυσοχού)

Playoff Locks

6. New York Knicks

Οι Knicks ποντάρουν στη σταθερότητα. Εκείνη που τους έφερε πέρυσι στην 5η θέση της Ανατολής. Απάντηση στο μέτριο flow με μία επίθεση που βασίζεται στα λίγα λάθη (11,4 ανά 100 κατοχές την προηγούμενη σεζόν) και τελικά επιτυγχάνει ένα υψηλό OffRtg (118,7 σύμφωνα με το Cleaning The Glass, 3ο στη λίγκα), πίσω φυσικά από το scoring πακέτο των Jalen Brunson και Julius Randle - τουλάχιστον μέχρι να το πάρει απόφαση ο RJ Barrett και να κάνει το πραγματικό του ξεπέταγμα. Ή τέλος πάντων, να το πάρουμε εμείς (κι εκείνοι) απόφαση πως δεν είναι κατασκευασμένος για alpha, αλλά για να κουμπώνει όμορφα δίπλα σε άλλους καταλληλότερους.

Με αυτό το μοτίβο στο νου, συν το διαχρονικό πάθος του coach Thibodeau για μία στιβαρή άμυνα, αλλά και την έφεση του Mitchell Robinson στο ριμπάουντ, οι Knicks κινήθηκαν και στη φετινή offseason. Έκλεισαν τα αυτιά στις όποιες σειρήνες τους καλούσαν να ανταλλάξουν τον Julius Randle, με (ισχυρό) επιχείρημα την αναιμική παρουσία του στα περσινά Playoffs, πρακτικά έκαναν ένα double-down στους 25,1 πόντους μέσο όρο που τον έβαλαν στην All-NBA Third Team. Μοναδική σημαντική προσθήκη ο Donte DiVincenzo, που έρχεται για να μεγαλώσει το Villanova παρεάκι εντός των τειχών (μαζί με Brunson, Hart) αλλά και να αυξήσει τη δυναμική των Knicks στο περιφερειακό σουτ, καθώς την τελευταία σεζόν στους Warriors σούταρε με ποσοστό μεγαλύτερο του 39%. Εκείνοι βέβαια, οι Warriors ντε, μοιράζουν την μπάλα λίγο καλύτερα θα έλεγε κανείς.

Σημειώσεις, με κάποια ανησυχία, η έλλειψη δεύτερου χειριστή πίσω από τον Brunson, που ούτως ή άλλως καλείται ξανά να κάνει οργιαστική σεζόν, με τους Quickley και DiVincenzo να μοιράζονται τον ρόλο, αλλά και η σχετική έλλειψη μεγέθους. Γιατί καλοί και τίμιοι οι Grimes και Hart στα φτερά, όμως σε μία λίγκα που ευνοεί τα άκρα δεινοσαύρων σε wings και forwards, οι Knicks έχουν να παρουσιάσουν μόνο το versatility του Barrett και τον Randle, ο οποίος στην πραγματικότητα θα έπρεπε να λογίζεται ως ψηλός. Τέλος πάντων.

Η Νέα Υόρκη λογικά θα παρουσιάσει το ίδιο πρόσωπο πάνω-κάτω, μοιάζει με Playoff Lock, όμως είναι και λίγο δέσμια της εικόνας και απόδοσης των υπολοίπων. Αν Sixers, Cavs, Heat και Hawks κάνουν ταυτόχρονα μία -λογικά- επιτυχημένη σεζόν, καλή τύχη.

(Δημήτρης Χ.)

7. Atlanta Hawks

Ο ελαφρώς απροσδόκητος ερχομός του Quin Snyder στη θέση του Nate McMillan δεν αναζωογόνησε αμέσως την ομάδα της Atlanta, με τους Hawks να συνεχίζουν την μέτρια εικόνα τους και στα είκοσι περίπου παιχνίδια της κανονικής περιόδου στα οποία πρόλαβε να κοουτσάρει ο Snyder. Στην postseason όμως το κλίμα άλλαξε.

Η νίκη στο Miami επί των μετέπειτα φιναλίστ στο play-in και η αρκετά αξιοπρεπής εικόνα των Hawks στη σειρά με την Βοστώνη έδωσαν μια εικόνα από το πιθανό μέλλον της ομάδας με τον νέο της προπονητή να μπαίνει πλέον στην πρώτη πλήρη σεζόν της συνεργασίας των δύο πλευρών. Βασισμένοι ξεκάθαρα στον Trae Young, οι άνθρωποι της ομάδας δεν τίναξαν την αγορά στον αέρα, κινήθηκαν ίσως αρκετά συντηρητικά στο draft και προσπάθησαν να προωθήσουν τους παίκτες που βρίσκονταν ήδη στο ρόστερ. Κάπως έτσι, ο Dejounte Murray υπέγραψε νέο συμβόλαιο, ο αρνητικός John Collins απομακρύνθηκε προς όφελος της ωρίμανσης του παρόμοιου και νεότερου Okongwu, ενώ προστέθηκε και εμπειρία πρωταθλητισμού στα πρόσωπα των Patty Mills και Wesley Matthews.

Θα είναι αρκετά όλα αυτά για να επαναλάβει η Atlanta την πορεία της προς τους τελικούς Ανατολής; Θα είναι μια τεράστια έκπληξη, δεδομένων και των αντιπάλων της, αλλά και της εγγενούς δυσκολίας απέναντι σε πιο ταλαντούχα ρόστερ. Όμως οι βάσεις που μπήκαν πέρσι, το άπλωμα των παικτών και η διαφορετική διαχείριση από τον Snyder, κάνουν τους Χοκς μια ομάδα που είχε ήδη αρκετές περιφερειακές λύσεις (Bogdanovic, Bey, Hunter), πιο στιβαρή και με το δίδυμο των Young-Murray να παίζει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις, η σεζόν αναμένεται με αρκετό ενδιαφέρον.

(Δημήτρης Βούρδας)

Στη Μάχη των Play-ins

8. Indiana Pacers

Up and coming, ο ορισμός. Μπορεί η περσινή σεζόν να τους βρήκε στην 11η θέση της Ανατολικής Περιφέρειας, όμως οι Pacers μπορούν βάσιμα να ελπίζουν ότι η πραγματική τους δυναμική είναι εκείνη που εμφάνισαν στο πρώτο μισό της χρονιάς.

Πρώτα και κύρια η περιφέρεια, εκείνη που ο coach Carlisle εμπιστεύεται για τις -πολλές- αποφάσεις. O Tyrese Haliburton των 20,7 πόντων και 10,4 assists, μαέστρος από τους λίγους, μαζί με τον Bennedict Mathurin που έδειξε το άστρο του πέρυσι και φέτος αναμένεται να ξεκινά σε περισσότερα σχήματα της Indiana, αλλά και τον low-turnover Andrew Nembhard, που κουμπώνει και με τους δύο σαν combo-guard. Ο πρωταθληματικός (με το Denver) Bruce Brown Jr έρχεται για να προσθέσει αμυντική οντότητα και μία έξτρα λύση χειριστή από τα φτερά, δίπλα στον ελίτ εκτελεστή του 42% από το τρίποντο Buddy Hield. Υπάρχει φυσικά ο Myles Turner αλλά και τα project των Jarace Walker και Isaiah Jackson στη γραμμή ψηλών, ενώ μία κίνηση / έξτρα κλειδί μπορεί να αποδειχθεί ο Obi Toppin. Έμαθε στη Νέα Υόρκη, λόγω της παρουσίας του Julius Randle, πως σε αυτή τη λίγκα για να σταθεί (και να πληρωθεί) πρέπει να λειτουργεί ως ποιοτικός spot-shooter και ταυτόχρονα να τρέχει το γήπεδο και να μαρκάρει τους αντίπαλους forwards και οκ, το τρίποντο το δουλεύουμε λίγο (34% σε 3,7 προσπάθειες ανα αγώνα), όμως τα υπόλοιπα είναι εκεί, σε καλό βαθμό, και με τον Haliburton να δίνει το τέμπο στην επίθεση (και την μπάλα στα σημεία που βολεύουν τον εκάστοτε συμπαίκτη του), ο Toppin μπορεί να μετατραπεί σε πραγματικό δυναμό.

Η Indiana ούτως ή άλλως βολεύεται με το γκάζι πατημένο στις 101,6 κατοχές ανα 48’, και ποντάρει στον συνδυασμό των ευέλικτων σχημάτων και των νεανικών κορμιών για να στήσει μία άμυνα που θα μπορεί να βρεθεί κοντά στο Top-15. O Toppin όπως είπαμε βοηθά σε αυτή την κατεύθυνση (οι Knicks μαζί του πέρυσι δέχονταν 4 πόντους λιγότερους ανα 100 κατοχές που βρισκόταν στο παρκέ) και φυσικά σημείο αναφοράς θα είναι ο Bruce Brown. Η πραγματική σημείωση έχει να κάνει με τις περιπτώσεις των Myles Turner και Buddy Hield. Τόσο στο χαρτί, όσο και στην πράξη, τα χαρακτηριστικά τους ταιριάζουν άψογα με μία επίθεση καθοδηγούμενη από τον Haliburton, ενώ κανείς από τους δύο δεν πέφτει πάνω στην εξέλιξη του Mathurin. Ωστόσο, πρέπει κι εκείνοι να ψηθούν πως το παρόν εγχείρημα έχει γρήγορη εκτόξευση προς τα πάνω. Αλλιώς ίσως ζητήσουν μία ανταλλαγή, που μοιραία θα φέρει ξανά τους Pacers μισό βήμα πίσω.

Με τα δεδομένα που υπάρχουν τώρα και με την μπερδεμένη κατάσταση στην Ανατολή, οι Pacers βρίσκονται τουλάχιστον σε θέση ικανή για να διεκδικήσουν την είσοδο στα Play-Ins. Αν και ο Haliburton φαίνεται ψημένος για περισσότερα. Βλέπουμε.

(Δημήτρης Χ.)

9. Chicago Bulls

Οι Bulls ποντάρουν επίσης στη σταθερότητα, όπως π.χ. συζητήσαμε νωρίτερα και για τους Knicks. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση, η επιλογή μοιάζει εμμονική. Δε θα γυρίσει ο Lonzo Ball άμεσα αγαπημένοι μου, πάει εκείνο το μοτίβο της ομάδας που μπορούσε να τρέχει μία σούπερ άμυνα και ένα καλό τρανζίσιον γύρω από τους DeRozan και LaVine, μήπως να προχωρήσουμε παρακάτω;

No sir. Οι Bulls θέλουν τα πράγματα όπως τα ξέρουν και σαν DeRozan φαν, εγώ θα τους πω κάτι διαφορετικό; Ας εξετάσουμε λοιπόν σε τι ακριβώς ποντάρει μία επίθεση των 113,5 πόντων ανα 100 κατοχές (στις χαμηλές κλίμακες της λίγκας) με τον χαμηλότερο δείκτη σε προσπάθειες από την περιφέρεια. Πρώτον, το επίπεδο τον DeRozan και LaVine. Οκ, αυτό το έχουμε, και μάλιστα ο Ζάχος είναι ύπουλα, χωρίς να του το δίνει πολύς κόσμος, αρκετά ταιριαστός με τον DeMar επιθετικά, καθώς είναι ικανότατος slasher αλλά και σουτέρ (38% ποσοστό καριέρας από το τρίποντο), με άνετη κίνηση μακριά από την μπάλα αλλά και τη δυνατότητα να την πάρει στα χέρια του όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Πολύ καλά, ωστόσο τα υπόλοιπα, τα ‘’ο DeMar θα σουτάρει περισσότερο φέτος από τις γωνίες’’ τα διαβάζουμε με επιφύλαξη.

Μαζί τους ο Alex Caruso ως βασικός χειριστής αλλά και κύριος αμυντικός πάνω στην εκάστοτε επιθετική απειλή των απέναντι, ο Jevon Carter που έρχεται να λειτουργήσει ως δικλείδα ασφαλείας και να κάνει κάτι αντίστοιχο (αλλά και να σουτάρει με περίπου 42% από το τρίποντο, αν είναι να εκτελούμε λίγα τουλάχιστον να τα βάζουμε δηλαδή), ο Nikola Vucevic με πιο λογικό συμβόλαιο κοντά στα 20εκ. τον χρόνο και ο Andre Drummond, αλλά και ο Torrey Craig ως η μοναδική επιλογή του Chicago για έναν ικανό αμυντικό στα φτερά. Και…that’s it. Οι ίδιες ελπίδες, για το πιθανό ξεπέταγμα των Patrick Williams (κυρίως), Coby White και Ayo Dosunmu. Nαι, και ο Dalen Terry, το αγαπημένο παιδί του DeRozan, που ακόμη περιμένουμε να αποδειχθεί επαγγελματίας μπασκετμπολίστας.

Ίσως συμβούν όλα μαζί, ίσως οι Carter και Dosunmu δώσουν σα πακέτο όλα εκείνα που πρόσφερε ο Lonzo Ball και είχαν μετατρέψει τους Bulls σ’ ένα πραγματικά δυναμικό σύνολο στην Ανατολή. Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια ωστόσο από τότε, και η υπόλοιπη περιφέρεια κινείται, προχωρά. Κάπως έτσι περιμένουμε ξανά τους Bulls στη μάχη για τα Play-ins.

(Δημήτρης Χ.)

10. Brooklyn Nets

Οι Brooklyn Nets βρίσκονται πλέον στη λεγόμενη “No Man’s Land”, κάπου στο ενδιάμεσο δηλαδή μεταξύ tanking και ανταγωνισμού. Η ομάδα του Vaughn είναι στη φάση που έχει κάποιες καλές μονάδες στη σύνθεση της αλλά συνολικά η παρούσα κατάσταση αξιολογείται ως κάτω του μετρίου. Οι χαμηλές προσδοκίες όμως μπορούν να λειτουργήσουν ως εξαιρετικό καύσιμο για έναν οργανισμό.

Ας αρχίσουμε από το βασικότερο και προφανέστατο γεγονός. Μετά από πολλά χρόνια, οι Nets εκκινούν τη σεζόν χωρίς κάποιο πέπλο δράματος και σελεμπριτισμού να ελλοχεύει πάνω από την ομάδα. Ο Irving πήρε τα προβλήματα του και τα πήγε στο Dallas, ενώ ο Durant θα προσπαθήσει για τελευταία φορά να ενισχύσει την κληρονομιά του με ένα ακόμα δαχτυλίδι. Μόνο ο Ben Simmons έμεινε να θυμίζει τις ένδοξες μέρες που τα αποδυτήρια των Nets ήταν πρακτικά ριάλιτι. Ένα εκ των χειροτέρων συμβολαίων στη λίγκα λήγει το 2025, με τον Αυστραλό να έχει μόλις δύο χρονιές μπροστά του για να πείσει τους GMs ότι αξίζει να συνεχίσει στο ΝΒΑ, κάτι που θα αποτελέσει τεράστια έκπληξη αν συμβεί.

Επομένως η έτερη ομάδα της Νέας Υόρκης είναι κάπως μακριά από το φως των προβολέων αυτή τη στιγμή, κι αυτό είναι μάλλον καλό. Ο Vaughn θα έχει λιγότερη πίεση και περισσότερο χρόνο να εγκαθιδρύσει σοβαρή μπασκετική κουλτούρα στον οργανισμό, τη στιγμή που οι νεαροί παίκτες των Nets θα έχουν μπροστά τους πεδίον δόξης λαμπρόν ώστε να ανεβάσουν την χρηματιστηριακή τους αξία και είτε να φύγουν για άλλες πολιτείες έναντι ικανού πακέτου, είτε να κυνηγήσουν διάφορες διακρίσεις.

Αγωνιστικά τώρα, στο διάστημα από το Φλεβάρη και μετά ο Vaughn παρουσίασε ένα σύνολο με τρανταχτές επιθετικές αδυναμίες, εξαρτώμενο από τα κέφια του εκάστοτε Bridges ελλείψει σοβαρών επιλογών στο “1” και το “5”. Η γραμμή των ψηλών παραμένει γυμνή θα λέγαμε, και στα γκαρντ η πιο αξιόπιστη επιλογή φαίνεται να είναι ο Spencer Dinwiddie με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Το ευτύχημα είναι ότι στις θέσεις “2” έως “4” υπάρχουν κάποιοι αμυντικογενείς παίκτες με μήκος και δυνατότητα άμυνας σε παραπάνω από μία θέσεις. Ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων πάντως, η τετράδα Bridges, Johnson, Claxton, Finney-Smith θα είναι μονίμως fun to watch. 

(Αλέξανδρος Μήτσιου)

11. Orlando Magic

Ένα από τα πιο βαριά rebuilds των τελευταίων ετών φτάνει φέτος σε ένα από τα πρώτα σημεία καμπής. Η αποτυχία της ομάδας που έφτασε μέχρι τα playoffs στην φούσκα του 2020 και διαλύθηκε, εν μέσω τραυματισμών, μέχρι την επόμενη deadline για να έρθουν δύο σεζόν με ισάριθμα από τα χειρότερα ρεκόρ της λίγκας, άρχισε από την περσινή σεζόν να διαγράφει θετική τροχιά. Οι 34 νίκες φυσικά δεν ήταν ένα ρεκόρ που μπορεί να δώσει κάτι παραπάνω από κάποια καλή θέση στο draft, αλλά η εικόνα ήταν σαφώς βελτιωμένη και σε περιπτώσεις αρκετά ελκυστική.

Οι Paolo Banchero και Franz Wagner πήραν τα κλειδιά της ομάδας στα χέρια τους κι έδειξαν ότι μπορούν να ανταποκριθούν στους ρόλους των ηγετών, ο πάγκος γέμισε από παίκτες υψηλότερης ποιότητας που κατάφεραν να βγάλουν στο παρκέ το ταλέντο τους. Παρά το τραγικό ξεκίνημα, με μόλις πέντε νίκες σε εικοσιπέντε αγώνες, το δεύτερο μέρος της σεζόν βρήκε τους Magic να έχουν θετικό ρεκόρ αποτελεσμάτων, κάτι που σε βάθος ολόκληρης σεζόν στην ανατολική περιφέρεια συνήθως δίνει πρόκριση στην postseason. Παρόλα αυτά, δεν είναι ότι ο δρόμος για εκεί θα είναι φέτος στρωμένος με ροδοπέταλα.

Η διαφορά με τις πρώτες ομάδες της Ανατολής είναι ακόμη δυσθεώρητα μεγάλη και η παρουσία αρκετών νέων παικτών ίσως μεταθέτει το ξεπέταγμα της ομάδας προς το μέλλον. Από το υπάρχον ρόστερ, πάνω από έξι σεζόν εμπειρίας στη λίγκα έχει ο Joe Ingles και ο Gary Harris, ενώ απουσιάζει ξεκάθαρα η παρουσία ενός πιο ολοκληρωμένου παίκτη στην γραμμή των ψηλών δεδομένου ότι ο Banchero δεν θα δει να επαναλαμβάνεται το μοτίβο της Μανίλα και της εθνικής των ΗΠΑ που τον έβρισκε στη θέση του δεύτερου σέντερ.

Είναι δεδομένο ότι οι Μάτζικ θα είναι καλύτεροι από πέρσι, ότι θα κάνουν εκπλήξεις και θα προκαλέσουν χαμό. Ταυτόχρονα τα ερωτηματικά είναι πολλά, η θέση τους στην περιφέρεια είναι αβέβαιη και η δυναμική τους με βάση τα όσα έχουν δείξει μέχρι στιγμής δεν μπορεί να θεωρηθεί ακόμη ανώτερη από τις υπόλοιπες ομάδες της κατηγορίας.

(Δημήτρης Βούρδας)

12. Toronto Raptors

Οι Raptors συνεχίζουν να υφίστανται σημαντικές αλλαγές προσώπων χρόνο με το χρόνο, αλλά όχι αρκετά ριζοσπαστικές ώστε να θεωρηθεί ότι η ομάδα πνέει φρέσκο αέρα ή έχει χαράξει εντελώς νέα ρότα. Η σημαντικότερη εξ αυτών ήταν χωρίς αμφιβολία η μετάβαση του Nick Nurse στη Philadelphia, μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια στον πάγκο των Raptors, όπου ξεκίνησε ως βοηθός προπονητή το 2013. Η δεύτερη αποχώρηση ήταν αυτή του Fred VanVleet που ανδρώθηκε μπασκετικά στο Toronto και τώρα εξαργύρωσε αυτή την προσπάθεια μετακομίζοντας στο Houston.

Καθώς η ομάδα έμεινε ακέφαλη, ο Ujiri έπρεπε να χρίσει τον νέο προπονητή κι η απόφαση ήρθε εκ Σερβίας ορμώμενη. Ο Darko Rajakovic, ένας εκ των κορυφαίων assistants τα τελευταία δέκα χρόνια στο ΝΒΑ ανέλαβε να βγάλει τους Raptors από το περσινό βούρκο μετριότητας και βαρεμάρας. Ο άνθρωπος έχει εκδώσει ακαδημαϊκού τύπου κείμενα για την εξέλιξη του pick’n roll, και θεωρείται πολύ καλός διαχειριστής καταστάσεων και χαρακτήρων.

Κι η αλήθεια είναι ότι έχει βουνό να ανέβει, καθώς μετά το περσινό παντελώς αποτυχημένο πείραμα της ομάδας με τα αμέτρητα φτερά, το front office δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα σε αυτό το κομμάτι. Barnes, Anunoby και Siakam θα κληθούν ξανά να συνυπάρξουν τη στιγμή που στα γκαρντ μόνο οι Schroder (συνυπήρχε με τον Rajakovic στην OKC) και Trent Jr μπορούν να χαρακτηριστούν αξιοπρεπείς. Γενικά ίσως ήρθε η ώρα να εξαργυρωθούν κάποιες μάρκες όσο έχουν ακόμα κάποια αξία, για παράδειγμα Siakam και Anunoby, που το καλοκαίρι του 2024 είναι free agents. Ακόμα κι αν ολοκληρωθεί μια τέτοια ανταλλαγή όμως οι Raptors παραμένουν μακριά από τον ανταγωνισμό, αλλά τουλάχιστον θα εξισορροπηθεί κάπως το depth chart.

Βέβαια αυτό ελάχιστη σημασία έχει πλέον, καθώς το ερχόμενο καλοκαίρι το μισθολόγιο τους πρακτικά αδειάζει, άρα από το Φλεβάρη αν η σεζόν δεν πάει καλά είναι πιθανό να κατρακυλήσουν ως τον στον πάτο της κατάταξης για να χτυπήσουν ένα καλό pick το 2024. Όπως και να χει υπάρχει ενδιαφέρον ως προς το τι θα παρουσιάσει ο Rajakovic, ο Scottie είναι καψούρα, κι αναμένουμε τις κινήσεις τους κατά τη διάρκεια της σεζόν.

(Αλέξανδρος Μήτσιου)

Στον Πάτο του Conference, στη Μάχη του Lottery

13. Detroit Pistons

Οι Pistons στα χαρτιά, αν τους θεωρούσαμε μια ομάδα fantasy, δείχνουν και ενδιαφέροντες και γεμάτοι: πολλοί νέοι, εξελίξιμοι και φερέλπιδες παίκτες, Cade Cunningham, Ausar Thompson, Jalen Duren, αλλά και Jaden Ivey, Isaiah Stewart, Marvin Bagley III, James Wiseman και Killian Hayes, πλαισιωμένοι από τους βετεράνους της Λίγκας Bojan Bogdanovic, Monte Morris, Joe Harris και Alec Burks. Στο δε τιμόνι της ομάδας, ο πιο ακριβοπληρωμένος πλέον head coach του NBA (με συμβόλαιο έξι ετών έναντι $78,5 εκατ.) και Coach of the Year το 2022, Monty Williams.

Καθώς όμως “τα χαρτιά” δεν παίζουν μπάσκετ, οι Pistons αντικειμενικά βρίσκονται στην πρώτη σελίδα του νέου τους κεφαλαίου. Κεφάλαιο που ξεκίνησε με την πρόληψη του Monty Williams για τα συγκεκριμένα χρόνια και χρήματα, ακριβώς για να ηγηθεί της νέας κατεύθυνσης του franchise. Στο ξεκίνημα της σεζόν οι μόνες σταθερές της τρέχουσας, αλλά και της επόμενης ημέρας φαντάζουν οι Cunningham, Duren και Thompson, καθώς και ο Stewart, για δεύτερο ωστόσο ρόλο. Όλοι οι υπόλοιποι είναι προς εξέταση. Είτε για το πόσο μπορούν να ταιριάξουν στα “θέλω” του προπονητή και του οργανισμού, είτε για να ανταλλαχθούν (Bogdanovic) έναντι νεαρότερων ή picks.

Το πιο κρίσιμο ωστόσο για τους Pistons τη σεζόν που ξεκινά είναι η υγεία εκείνου που προορίζεται για ηγέτης της ομάδας. Ο Cade Cunningham έχει αγωνιστεί μόλις σε 78 αγώνες τις δύο πρώτες του σεζόν στη Λίγκα και πλέον, στον τρίτο του χρόνο, έχει έρθει η ώρα να δικαιώσει τις προσδοκίες της ομάδας που τον επέλεξε στο #1 του draft του 2021.

Με βάση τα ανωτέρω, ο πήχης των προσδοκιών παραμένει χαμηλός για τους φετινούς Pistons. Στόχος είναι ακριβώς η θεμελίωση των βάσεων της επόμενης μέρας του οργανισμού και της εξεύρεσης συγκεκριμένης κατεύθυνσης. Θα έχουν βράδια που τα αστέρια θα συντονίζονται και θα παρουσιάζουν εξαιρετικά πράγματα στο παρκέ, απόρροια των νιάτων και του ταλέντου του roster του, αλλά αυτά τα βράδια για τη σεζόν που ξεκινά αναμένεται να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Με την προσδοκία πάντως να μην καθυστερήσει πολύ ακόμα η σεζόν που θα έχουν γίνει ο κανόνας.

(Gus Χρυσοχού)

14. Charlotte Hornets

Με τον οργανισμό σε μεταβατική φάση όλη την postseason, η “ αυτού μεγαλειώτης ” MJ, φεύγοντας είπε να κάνει ένα τελευταίο κάρφωμα. Και αυτό ήταν διπλό: σε πρώτο επίπεδο, στο πορτοφόλι του, αφού το franchise μεταβιβάστηκε σε τιμή άνω των $ 3 δισ. στους  Rick Schnall και Gabe Plotkin, και δευτερευόντως στους ίδιους τους Hornets, όπου συνεπής στην καταστροφική 13χρονη διαδρομή του στο τιμόνι της ομάδας, όπου την πήγαινε από βράχο σε βράχο, με το #2 pick του draft επέλεξε τον Brandon Miller, προσπερνώντας τον παίκτη που όλα δείχνουν πως έχει πολύ υψηλότερο ταβάνι, τον Scoot Henderson.

Κάπως έτσι, οι Hornets έχουν μεν νέα διοίκηση, αλλά τον GM, Mitch Kupchak και τον προπονητή, Steve Clifford, που αποτελούν επιλογές της προηγούμενης. Παρακαταθήκη δε, αποτελεί και τραγικό draft του 2021, με τον Bouknight που επιλέχθηκε στο #11, αφού είχε διάφορα -κάμποσα- προβλήματα με τις τοπικές αρχές, πλέον χάνει μεγάλο μέρος της σεζόν λόγω μηνίσκου αλλά και το πλήρως απαξιωμένο pick #16, Kai Jones, που μετά από μία σειρά video-ξεπασμάτων στο Tik-Tok, με τα οποία εγείρονταν μια σειρά από ερωτηματικά αναφορικά με την κατάσταση της ψυχικής του υγείας, η ομάδα επέλεξε να τον “υποστηρίξει”, αφήνοντάς τον ελεύθερο.

Στην όχι ιδανική εικόνα που περιγράφεται ανωτέρω, πρέπει να προστεθεί και η επιστροφή σε αυτήν του Miles Bridges, για πρώτη φορά μετά τις κατηγορίες άγριας κακοποίησης της πρώην συντρόφου του και ενώ μετά την έναρξη του training camp έχουν ανακοινωθεί και νέες κατηγορίες για πρόσθετα περιστατικά κακοποίησης.

Παρόλα αυτά, και σε αντίθεση με το ενδεχομένως αναμενόμενο, η ομάδα έχει τις προϋποθέσεις να είναι καλή. Σοβαρά καλή. Και τούτο καθώς ο LaMelo Ball, ο φύση και θέση ηγέτης της ομάδας, επιστρέφει μετά από μια σεζόν που αγωνίστηκε μόλις 37 παιχνίδια, η χημεία του με τον επίσης επιστρέψαντα Bridges ήταν, κατά τη σεζόν 2021-22 εξαιρετική, στο πρόσωπο του Mark Williams, #15 του draft του 2022, φαίνεται να έχουν βρει έναν αξιόπιστο center, o P.J. Washington ανανέωσε το καλοκαίρι για τρία χρόνια έναντι $48 εκατ. για να προσφέρει κάλυψη στο “4” και το “5”, και αν εμφανιστούν υγιείς (όσο γίνεται…) και σε καλή κατάσταση οι “βετεράνοι” Hayward, Rozier και Cody Martin, μαζί με τον rookie Miller και τον νεαρό Nick Richards, οι Hornets φαίνεται πως έχουν να παρουσιάσουν ένα αρκετά ισορροπημένο και γεμάτο roster. Σε βαθμό που η διεκδίκηση μιας θέσης στα play-ins να μην αποτελεί ουτοπία ή άπιαστο όνειρο. Αυτό βέβαια με την προϋπόθεση πως το μισό ρόστερ δεν είναι σε κάποιο κρεβάτι νοσοκομείου ή κελί φυλακής.

(Νίκος Ραδικόπουλος)

15. Washington Wizards

Αν και μάλλον άργησαν περισσότερο από όσο έπρεπε, οι Wizards (και με την έγκριση του ίδιου αφού είχε no trade clause) κι ο Bradley Beal χώρισαν τα τσανάκια τους κι ο καθένας πήρε το δρόμο του. Μετά και τη νέα ανταλλαγή του Paul στους Warriors, το τελικό αντάλλαγμα για τον Beal ήταν ο Jordan Poole, οκτώ picks δεύτερου γύρου και 4 swaps με τους Suns. Ούτε του παπά δεν το λένε ότι εξαργύρωσαν ένα υπερκοστολογημένο συμβόλαιο παίκτη με πολλά θέματα υγείας και σταθερότητας σε όλα αυτά!

Γενικά οι Wizards προσπαθούν για άλλη μια φορά να ξαναρχίσουν, με την ελπίδα αυτή η φορά να είναι κι η πιο ορθολογική. Το κασάρισμα του Beal κι η ανταμοιβή του Kuzma για τη σεζόν που έκανε είναι δύο σημάδια προς αυτή την κατεύθυνση, σε συνδυασμό με το βουνό των picks που μαζεύουν σιγά σιγά.

Ο Wes Unseld Jr. μπαίνει στον τρίτο χρόνο του συμβολαίου του και μάλλον είναι ασφαλές να πούμε ότι νιώθει ελάχιστη πίεση. Κανείς δεν απαιτεί από αυτόν να κερδίσει με αυτό το ρόστερ, απλά να εξελίξει τους φερέλπιδες που βρίσκονται ήδη στην ομάδα. Το βασικό δίπολο δράσης φέτος δε μπορεί να είναι άλλο από το Poole-Kuzma. Αμφότεροι δεμένοι ως το καλοκαίρι του 2027 με συμβόλαια, έχουν πολύ διαφορετικό κίνητρο ο καθένας. Ειδικότερα για τον γκαρντ του Michigan, είναι μια χρυσή ευκαιρία να δουλέψει τις αδυναμίες του μακριά από το απαιτητικό περιβάλλον πρωταθλητισμού των GSW, και να αποδείξει ότι ανήκει στην ελίτ των γκαρντ του ΝΒΑ. Ταυτόχρονα η μικρή αγορά της Washington θα τον έχει σαν βασιλιά κάτι που ικανοποιεί και τον εγωισμό που αποδεδειγμένα έχει.

Από εκεί και πέρα, ο τρίτος σε δυναμικότητα είναι μάλλον ο τραυματίας προς το παρόν Gafford με τον rookie Bilal Coulibaly να αναμένεται με περίσσιο ενδιαφέρον, καθώς επιλέχθηκε φέτος στο #7 του Draft. Kispert, Tyus Jones, Avdija και Gallinari είναι τα πιο σημαντικά ονόματα του υπόλοιπου ρόστερ, με κάποιους από αυτούς να ρευστοποιούνται ως το Φλεβάρη. Αν και δεν αναμένεται να ξεφύγουν από το bottom-3 της Ανατολής, το pick ‘n roll Poole και Kuzma θέλω να το δω.

(Αλέξανδρος Μήτσιου)