Ξεκινώντας, ας δούμε τις επιλογές του κάθε συντάκτη:
Το Φαβορί
1. Denver Nuggets
Κάθε χρόνο, σε κάθε πρωταθλήτρια ομάδα η ερώτηση που έχουν όλοι στο κεφάλι τους (μας), είναι η εξής: Πως διάολο κάνεις την καλύτερη ομάδα της Λίγκας ακόμα καλύτερη; Στην ερώτηση αυτή, σε πρώτη φάση, οι Nuggets καλούνται να απαντήσουν άμεσα, καθώς θα πρέπει να βρουν κάποιον να αντικαταστήσει τον Bruce Brown, ο οποίος τους βοήθησε στο μέγιστο βαθμό, στο πλαίσιο που μπορούσε και του αναλογούσε. Δεν ήταν τόσο τα νούμερά του, τα οποία τον ανέδειξαν ως ένα σημαντικό κομμάτι του rotation, όσο το γεγονός πως μπορούσε να δώσει ανάσες στην οργάνωση, αλλά και να δώσει ενέργεια στην άμυνα. Με τον παίκτη να είναι πια κάτοικος Indiana, αλλά και τον γερο-Jeff Green να μετακόμισε στο Houston, οι Nuggets δείχνουν να χάνουν δύο πολύτιμα γρανάζια της -κατά τα άλλα- καλοκουρδισμένης μηχανής τους.
Τα καλά νέα; Ο κορμός των Jokic - Murray - Gordon εξακολουθεί και βρίσκεται εκεί και αναμένεται και φέτος να κάνει bullying στις αντίπαλες άμυνες. Για όσους, ενδεχομένως, το έχουν ξεχάσει, η βασική πεντάδα των Murray - Pope - Porter Jr. - Gordon - Jokic είχε net rating +11.2 και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην ξαναδούμε μια ανάλογη επίδοση φέτος. Μοναδικό ερωτηματικό αποτελεί η υγεία των παικτών, όπως πάντα άλλωστε. Ωστόσο η περίπτωση του Denver είναι από εκείνες που τις χαρακτηρίζει κανείς ως “τυχερές”, μιας και πέρυσι μετά την επιστροφή του Murray, δεν αντιμετώπισαν κανένα σοβαρό πρόβλημα τραυματισμού μέχρι το τέλος της διαδρομής. Στατιστικά, οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος τους, αλλά “γιατί όχι;” θα πω εγώ.
Τα νέα πρόσωπα της ομάδας είναι οι rookies Julian Strawther, Jalen Pickett και Hunter Tyson. Τους δύο τελευταίους, λογικά, θα τους δούμε να περνούν αρκετό χρόνο μεταξύ του NBA και της G-League, κάτι που μάλλον δεν θα ισχύσει για τον πρώτο, μιας και τα πρώτα δείγματα γραφής του είναι εξαιρετικά και δείχνει πως μπορεί να βοηθήσει την ομάδα του άμεσα. Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο παίκτης που έχει την ευκαιρία να κάνει το step-up φέτος (και κατ’ εμέ πρέπει να το κάνει) είναι ο Christian Braun, ειδικά μετά τις φυγές των Brown και Green. Η rookie σεζόν του είχε αρκετά σκαμπανεβάσματα μεν, όπως συμβαίνει συχνά με τους πρωτοετείς, ωστόσο έδειξε σπουδαίο πρόσωπο στα Playoffs. Σε μια Δύση που είναι σαφώς πιο δυνατή σε σχέση με πέρυσι, οι Nuggets έχουν όλα τα εχέγγυα και τις δυνατότητες να επαναλάβουν την περσινή τους επιτυχία. Για να πάει με την ησυχία του και ο Nikola να φροντίσει τα άλογά του.
(Gus Χρυσοχού)
Οι Διεκδικητές
2. Phoenix Suns
Ο φανταχτερός αποκλεισμός της ομάδας του Phoenix από τους ισοπεδωτικούς Nuggets στα περασμένα Playoffs ήταν ένα ξεκάθαρο σήμα για ανάγκη αλλαγών στον οργανισμό. Τα χρόνια της ηγεμονίας του Devin Booker έχουν αρχίσει σιγά-σιγά να χάνονται σε έναν κυκεώνα αποκλεισμών, με τον χαρισματικό guard να έχει δίπλα του μια σειρά από άλλους αστέρες στα χαρτιά αλλά σπανίως στο γήπεδο, ακόμη κι όταν οι αγώνες μετράνε.
Ayton και Paul δεν αγωνίστηκαν στον τελευταίο αγώνα της περσινής σεζόν και σχεδόν μοιραία αποτέλεσαν τα κομμάτια που αντικαταστάθηκαν στο παζλ του σχεδιασμού της νέας σεζόν. Στη θέση τους ήρθε ο τρίτος πόλος της εκκωφαντικης πλέον περιφέρειας ο Bradley Beal, ο οποίος, μετά από κάμποσα χρόνια μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας στο σανατόριο μπασκετμπολιστών της Washington, έκανε το επόμενο βήμα στην καριέρα του και στελεχώνει μια από τις πιο ταλαντούχες Big-3 των τελευταίων ετών. Δίπλα στον Booker, και φυσικά στον Durant, πάντως θα κληθεί να υποστηρίξει θεωρητικά έναν τρίτο ρόλο, κάτι που μάλλον έχει να κάνει από την παρθενική του σεζόν στη Λίγκα.
Διάφοροι ρολίστες που αποκτήθηκαν από τις επιμέρους ανταλλαγές, όπως ο Grayson Allen και ο Just Nurkic αποτελούν σημάδια μιας ομάδας που έχει ρίξει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της ομάδας στους τρεις superstars, αγνοώντας την οποία συνοχή είχε δημιουργηθεί τα προηγούμενα χρόνια και τελικά έστειλε τους Suns μέχρι και τους Tελικούς του ΝΒΑ. Πίσω από αυτούς τους τρεις, το υλικό θα χρειαστεί να κάνει πολλαπλά step up για να διατηρηθεί στη θέση που βρίσκεται στο nο 2. Και εφόσον φτάσουν ψηλά μέχρι την άνοιξη τα πράγματα θα γίνουν τότε πιο απλά.
(Δημήτρης Βούρδας)
3. Los Angeles Lakers
Μετά από δύο χρόνια πειραματισμών και παλαβομάρων, οι Lakers ξεκινούν τη σεζόν με ένα ισορροπημένο και ορθολογικό roster. Ποντάροντας στις δεδομένα αποτελεσματικές συνταγές του πρόσφατου παρελθόντος: μακριά, δυνατά κορμιά, για να πλαισιώνουν LeBron και AD και να κάνουν bullying στους αντιπάλους τους, σε άμυνα και επίθεση, και combo guards δίπλα στον LeBron για να τον υποστηρίζουν τόσο στη δημιουργία, όσο και στο σκοράρισμα. Εξακολουθούν να υστερούν στο περιφερειακό σουτ, ωστόσο αυτό ενδεχομένως να είναι το μόνο αδύνατο σημείο τους, πέραν πάντα των δύο διαχρονικών αστερίσκων: αυτοί δεν είναι άλλοι από το “μα καλά, κάποια στιγμή δεν θα ‘γεράσει’ αυτός ο LeBron;” και “μα καλά, κάποια στιγμή δεν θα βγάλει μια σεζόν υγιής αυτός ο Davis;”. Και ενώ οι απαντήσεις που θα εξασφαλίζουν το πολυπόθητο 18ο Πρωτάθλημα, για το προσπέρασμα στους Celtics, είναι προφανώς “όχι” και “ναι” αντίστοιχα, η πραγματικότητα μάλλον δείχνει προς το αντίστροφο. Το πρωτότυπο πειραματικό ανθρωποειδές “LeBron” δείχνει πως εξακολουθεί και έχει κουμπιά που του επιτρέπουν να μεταβάλει την απόδοσή του, αλλά πλέον αυτά δεν την μεταβάλλουν από “υπεράνθρωπο” σε “αδιανόητο” επίπεδο, αλλά από “περιπατητής” σε “τώρα έχω έξι καλά λεπτά να τα διαλύσω όλα”. Και όχι από regular σε Playoffs όπως διακρώς έκανε στα mid-’10s, αλλά μέσα στο ίδιο παιχνίδι. Αντίθετα ο AD, εξακολουθεί να μην θέλει να παίξει center, παρότι είναι ξεκάθαρα εκεί η θέση που κυριαρχεί και δίνει πλεονέκτημα στην ομάδα του, ενώ ως προς τα της υγείας του, μάλλον το “DTD” έχει προστεθεί στο όνομά του ως αναπόσπαστο μέρος αυτού στα game sheets.
Ακόμα και έτσι όμως, με τις όποιες αδυναμίες και ερωτηματικά τους, οι Lakers ανήκουν στον μικρό κύκλο των φαβορί για κατάκτηση της Δύσης και του Τίτλου. Τούτο καθώς στο roster τους έχουν βάθος και πολύτιμα εργαλεία, όπως και εισαγωγικά ανέφερα: ο Austin Reaves έχει επιχειρήματα για να είναι σε κάθε συζήτηση αναφορικά με τον “τρίτο καλύτερο σε ομάδα που διεκδικει πρωτάθλημα”, οι Gabe Vincent και Taurean Prince που ήρθαν στην ομάδα είναι αποδεδειγμένα καλοί ρολίστες, τα στοιχήματα Christian Wood (κυρίως) και Cam Reddish (δευτερευόντως) δεν στοίχισαν πολλά, ενώ αν βγουν, μπορούν να αποδώσουν εξαιρετικά περισσότερα. Επιπλέον ο Vanderbilt παρέμεινε για τις ειδικές αποστολές που με επιτυχία από πέρσι εκτέλεσε και ο D’Angelo Russell πήρε $ 17 εκατ. για να διατηρεί τα πράγματά του σε βαλίτσες μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη αναβάθμιση στη θέση του μετά τις 15 Δεκεμβρίου (όταν μπορούν να ανταλλαχθούν και οι παίκτες που υπέγραψαν την offseason που προηγήθηκε ως free agents).
Παίκτης-κλειδί στο όλο project ο Rui Hachimura, που μετά την περσινή του μεταμόρφωση σε Ray Allen κατά τα Playoffs, πρέπει να σταθεροποιήσει την απόδοσή του σε έναν από τους πιο αξιόπιστους 3&D παίκτες της Λίγκας, τρομάζοντας δίπλα σε LeBron και AD τους αντιπάλους στην πίσω πλευρά του παρκέ, και μην επιτρέποντας τους χώρους να κλείνουν στους LBJ, Davis και Reaves υπό την απειλή του στο άλλο μισό.
Συντονιστής του όλου εγχειρήματος ο Darvin Ham, που στη δεύτερη σεζόν του ως head coach του πιο εμβληματικού franchise της Λίγκας καλείται να εκμεταλλευτεί το momentum της περσινής άνοιξης και φέτος να πάει “all the way”.
(Νίκος Ραδικόπουλος)
4. Golden State Warriors
Κάποια στιγμή η Ιστορία θα γράψει πως το κόστος της αναντικατάστατης συνεισφοράς του Draymond Green στην κατάκτηση των τεσσάρων Πρωταθλημάτων των Warriors ήταν ενδεχομένως δύο με τρία ακόμα Πρωταθλήματα: μπουνιά στ’ αχαμνά του LeBron στους Τελικούς του ‘16, in game καυγάς με τον Durant τον Δεκέμβρη του ‘18, μπουνιά στον Poole πριν την έναρξη της σεζόν 2022-23, πριν την τελετή παραλαβής των δαχτυλιδιών του 20222. Αν ρωτήσει βέβαια κανείς τους Warriors αν άξιζε το τίμημά του ο Draymond, θα σου απαντήσουν ξεκάθαρα “βέβαια”. Putting their money, where their mouth is, ο Draymond ανανέωσε κατά την πρόσφατη offseason για άλλα τέσσερα χρόνια με τους Warriors, ενώ ο Poole θα παίζει για τα στατιστικά του στη χειρότερη ομάδα της Λίγκας εφεξής.
Το σοκ της συγκεκριμένης κίνησης βέβαια, δεν ήταν καθεαυτή η απομάκρυνση του Poole, όσο η έλευση του Chris Paul στα για αυτόν ανταλλάγματα. Ήτοι του no 2 villain της ομάδας, μετά τον James, κατά την τελευταία δεκαετία. Η συγκεκριμένη κίνηση, πέρα από δικαιολογημένη για salary λόγους (το συμβόλαιο του Paul είναι expiring, άρα μειώνει τα χρήματα που έχουν δεσμευμένα οι Warriors για την επόμενη σεζόν, όπου θα αρχίσει η πιο αυστηρή εφαρμογή του 2nd Apron), έχει λογική και για καθαρά αγωνιστικούς λόγους: με την ομάδα να χάνει συντρηπτικά τα τελευταία χρόνια τα λεπτά ξεκούρασης του Curry, πλέον αποκτά έναν παραπάνω από αξιόπιστο αναπληρωματικό του σε αυτά. Bonus πίστα, o Paul μπορεί οργανωτικά να μπει (και με το παραπάνω) στα παπούτσια του Draymond και να εκκινεί τη χορογραφία των Warriors και κατά τα λεπτά απουσίας αυτού. Μόνιμος αστερίσκος σε όλα αυτά, η ευπάθεια των 37 του χρόνων, καθώς σε καμία από τις τελευταίες τέσσερις σεζόν δεν κατάφερε να φτάσει μέχρι τέλους υγιής.
Κατά τα λοιπά, αφήνοντας οριστικά πίσω το project των δύο γενεών, οι Warriors πορεύονται αποκλειστικά με Moody και Kumigna από την νεότερη, με ενισχυμένο τον ρόλο αμφότερων πάντως πλέον. Συμπληρωματικά ως προς τις βασικές κολώνες του όλου project, ήτοι τους Curry, Draymond, Klay και σαφώς πλέον σε αυτές να συμπεριλαμβάνονται και οι Looney και Wiggins. Η υγεία του τελευταίου κρίνεται ιδιαίτερα κρίσιμη, καθώς με την εμφανή πτώση του Thompson, η ομάδα δεν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει σε μια μακρά απουσία του, όπως συνέβη πέρσι. Δίπλα σε αυτούς προστέθηκαν οι βετεράνοι Saric, Joseph και Gay, με τους δύο πρώτους να αναμένεται να έχουν ενεργή συνεισφορά και τον δε τρίτο απλά να κρατάει ζεστή την καρέκλα του Iguodala στην άκρη του πάγκου. Τέλος, ενδιαφέρουσα επιλογή που μάλλον θα πάρει και χρόνο αποτελεί και ο rookie Podziemski, που αποκτήθηκε στο #19 του draft του Ιούνη.
Αν κάτι πρέπει να σημειωθεί κλείνοντας, είναι η αποχώρηση του GM Myers, αρχιτέκτονα της πιο πρόσφατης Δυναστείας της Λίγκας, τη θέση του οποίου πλέον κατέχει ο Mike Dunleavy (o Jr.). Αν θα καταφέρει να κάνει ποδαρικό με Πρωτάθλημα θα δείξει, ωστόσο δεδομένα οι Warriors στην αρχή της σεζόν δείχνουν να διαθέτουν και ορθολογισμό και βάθος επιλογών. Μένει να φανεί αν τα πόδια τους και το θυμικό του Draymond δεν θα λυγίσουν στη μακρά διαδρομή ως τον επόμενο Ιούνη.
(Νίκος Ραδικόπουλος)
Playoffs Locks
5. Sacramento Kings
Οι Kings μοιάζουν να κάνουν raise στο ποντάρισμα της επίθεσης, που πέρυσι πέτυχε το μεγαλύτερο offensive rating (119,4 πόντοι / 100 κατοχές) στην ιστορία της Λίγκας, με την ελπίδα πως θα τους φέρει ξανά σε θέση να διεκδικήσουν το πλεονέκτημα έδρας. Oι Malik Monk και Kevin Huerter, αλλά και ο μαχητής Davion Mitchell, επιστρέφουν για να πλαισιώσουν στην περιφέρεια τον βασιλιά του clutch De’Aaron Fox. Ή έστω πρίγκιπα, γιατί υπάρχει κι ένας Lillard. Μην τα χαλάσουμε στους τίτλους τώρα, αν και ο Fox πήρε το βραβείο του Clutch Player of the Year. Η εμπιστοσύνη στην τριάδα Sabonis - Lyles - Len για τη frontline είναι επίσης εκεί. Ο Λιθουανός άλλωστε ήταν η σημαντικότερη αλλαγή που έφερε τους Kings από την ανυπαρξία στο φως, λόγω της ικανότητάς του να λειτουργεί ως hub στην επίθεση και να απογειώνει την κυκλοφορία όσο οι υπόλοιποι κινούνται και κόβουν γύρω του. Από εκεί και πέρα, οι Sasha Vezenkov και Chris Duarte προσθέτουν σουτ (ο πρώτος) και 1v1 άμυνα (ο δεύτερος, που μπορεί να σουτάρει και με 36-37% δηλαδή) πίσω από τους Harrison Barnes και Keegan Murray.
Μία σημείωση για το ‘’δικό μας παιδί’’. Ναι, καταλαβαίνω, ο Σάσα ο MVP της Ευρωλίγκας και ο κακός ο Mike Brown που δεν τον βάζει. Πολλά απ’ αυτά που πέτυχαν πέρυσι οι Kings, τα οφείλουν στην προσαρμοστικότητα του Brown στα διάφορα στυλ μπάσκετ και στα προφίλ των παικτών που διαθέτει. Πήρε μία ομάδα ‘’θεάματος’’ και τη μετέτρεψε σε winning basketball team. Δεν τρελάθηκε ξαφνικά, εμπιστευόμενος τους Barnes και Murray, ούτε είναι εύκολη η πίστα για τον Vezenkov, που ακόμη ψάχνεται τόσο αμυντικά, όσο και στο τέμπο του παιχνιδιού. Αποτελεί τον X-Factor για φέτος ωστόσο. Ένας αθλητής με τέτοια έφεση στο σουτ, αλλά και σε μικρά σημεία όπως το επιθετικό ριμπάουντ και το τρέξιμο σε πρώτο χρόνο, που μπορεί να ξεκλειδώσει μία ακόμη πίστα σε μία επίθεση που ούτως ή άλλως στήριζε πολλά στο transition παιχνίδι, με τη μεγαλύτερη συχνότητα σε αιφνιδιασμούς μετά από live rebounds (35,1%), αρκετά αποτελεσματικά. Όχι τόσο αποτελεσματικά όσο οι Pacers με τον Haliburton βέβαια, εκείνον που οι Kings αντάλλαξαν για να έρθει ο Sabonis. Γιατί η ζωή γουστάρει την πλάκα, αλλά και να βγάλει αυτό το trade ως το απόλυτο win-win.
Τέλος πάντων, πίσω στο σύνολο. Οι Kings κράτησαν τον κορμό, πρόσθεσαν ένα-δύο ενδιαφέροντα στοιχεία, και έχουν το πλάνο παιχνιδιού (αλλά και την αυτοπεποίθηση να το υπηρετήσουν) που σε κάνει να ξεχωρίζεις στην regular season. Θα είναι στα Playoffs και έπειτα βλέπουμε.
(Δημήτρης Χ.)
6. LA Clippers
Ίσως το νέο Player Participation Policy να φέρει τους Kawhi Leonard και Paul George συχνότερα μαζί στο παρκέ. Τουλάχιστον όσο και οι δύο superstars δηλώνουν ακόμη μπασκετμπολίστες και μέχρι ο PG να τραβήξει ολοκληρωτικά την πορεία του entertainer, μιας και ήδη τα πηγαίνει περίφημα ως podcaster. Το σίγουρο είναι πως, επιτέλους, θα ξεκινήσουν τη σεζόν παρέα, εντός γηπέδου, και μάλιστα αρκετά δυναμικά. Όταν εκείνοι αγωνίζονται, το ρόστερ μοιάζει πραγματικά έτοιμο να διεκδικήσει. O Russell Westbrook, που αγαπιέται και αγαπά στη μπλε μεριά του Los Angeles, είναι ουσιαστικός όταν ο ρόλος του απαιτεί τα δικά του ‘’βασικά’’, δηλαδή δημιουργία και slashing, ενώ μοιάζει και πιο συγκεντρωμένος στο να χρησιμοποιήσει το μεγάλο του κορμί αμυντικά. Πέρυσι οι δείκτες του έδειξαν πως οι Clippers δέχονταν 4,2 πόντους λιγότερους ανά 100 κατοχές μ’ εκείνον στο παρκέ, ήταν δηλαδή στις καλές αμυντικές πεντάδες, σύμφωνα με το Cleaning The Glass.
Πίσω του / μαζί του οι Terance Mann και Bones Hyland, οι έμπειροι Norman Powell, Robert Covington, Nic Batum και Marcus Morris γεμίζουν τις θέσεις των Wings & Forwards, που ακούγεται σαν αμερικάνικο sitcom αλλά έχει τη σημασία του ως ασφαλιστική δικλείδα στη διαχείριση της ξεκούρασης των Leonard και George, προστέθηκε και ο Kenyon Martin Jr για ψίχουλα (δύο μελλοντικά pick δεύτερου γύρου), ενώ υπάρχουν και τα κορμιά των Ivica Zubac και Mason Plumlee στη frontline. Μοιάζει με ρόστερ ‘’μία από τα ίδια’’, όμως με τις ίδιες συνθήκες οι Clippers έχουν μπει στα Playoffs στις 3/4 προηγούμενες χρονιές και, κακά τα ψέματα, για κάτι τέτοιο πληρώνει ο μεγαλο-ιδιοκτήτης Steve Ballmer: Μία ομάδα έμπειρων παικτών, που μπορούν να διαχειριστούν τη σεζόν και ταυτόχρονα να παίξουν τον ρόλο του δεύτερου βιολιού, και λοιπών συνοδευτικών οργάνων, πίσω από τους δύο stars που απλά χρειάζονται τα πόδια τους υγιή στην postseason.
Οι Clippers δε θα τρέξουν με μεγάλο pace, δε θα σουτάρουν τρίποντα ασταμάτητα. Αναμένεται να έχουν μία λογική επίθεση και μία (στα καλά της) top-15 άμυνα. Όσο έχουν τους δύο, αυτό αρκεί για να είναι playoff lock ως σύνολο. Και από τον Απρίλιο και μετά, εκεί που όλα κρίνονται, είναι πάντα ζόρικοι.
(Δημήτρης Χ.)
7. Memphis Grizzlies
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Ολοκληρώνεται η ποινή 25 παιχνιδιών στον Ja Morant. Γυρίζει, παίζει 57/57 αγώνες, σαρώνει τα πάντα, οδηγεί τους Grizzlies σε ένα ασύλληπτο φινάλε. Δικαιούται να βρεθεί στα βραβεία και στις All-NBA teams ή το Player Participation Policy είναι τόσο αδέκαστο;
Πριν ο Νίκος ο Ραδικόπουλος, συντονιστής αυτών των Power Rankings και επίσημος Guru Capologist με κόψει από το τεστ, απόλυτα δίκαια, φωνάζοντας ‘’θα έπρεπε ήδη να ξέρεις’’, προλαβαίνω να πω ότι ίσως δεν έχει σημασία. Οι Grizzlies υπήρξαν πρόσφατα η Σταχτοπούτα της regular και πλέον ο στόχος τους, με έναν πυρήνα ετών, είναι να πετύχουν στην postseason. Φρόντισαν άλλωστε να εξοπλιστούν καταλλήλως, με τον Marcus Smart ως νέα φωνή στα αποδυτήρια. Ο Smart είναι ένας από τους κορυφαίους περιφερειακούς αμυντικούς (πρώην Defensive Player of the Year) αλλά και καλός συντονιστής επιθετικά. Eπί της ουσίας έρχεται να καλύψει (και να ξεπεράσει) τον ρόλο του Tyus Jones, αλλά με πληθωρική παρουσία αντίστοιχη του Dillon Brooks - τον οποίον οι Grizzlies μάλλον καλώς ξεφορτώθηκαν καθώς, πέραν από τα υπόλοιπα, έκανε ζημιά και στις επιθετικές κατοχές του συνόλου. Με τον Smart ως ασφαλιστική δικλείδα, οι Grizzlies μπορούν να ποντάρουν με ασφάλεια ξανά σε μία άμυνα που θα είναι στο Top-5 (2η πέρυσι σε DefRtg πίσω μόνο από τους Cavaliers) αλλά και σε μία συνολικότερη διαχείριση που θα ‘’αντέξει’’ την απουσία του star Morant.
Ο Steven Adams είναι ξανά υγιής, δίπλα στον επίσης Defensive Player of the Year (πέρυσι) Jaren Jackson Jr, υπάρχει ασφαλώς ο οικονομικός και σούπερ απαραίτητος Desmond Bane (42% ποσοστό καριέρας στο τρίποντο, πέρυσι 21,5 πόντοι μέσο όρο), ενώ στους ρολίστες Kennard, Clarke, Aldama, Tillman, Ziaire Williams, προστέθηκε και η εμπειρία του Derrick Rose που ‘’δεν ήρθε για να κανακέψει τον Morant, αλλά για να βοηθήσει τους Grizzlies να κερδίσουν’’.
Δύο ερωτήματα υπάρχουν: Το πρώτο, αν η επίθεσή τους μπορεί να παράγει περισσότερα ποιοτικά περιφερειακά σουτ, να αυξηθεί και λίγο το (μέτριο) 35% του συνόλου, ώστε να έρθει και να κουμπώσει μέσα στη διάρκεια της χρονιάς το κάθετο παιχνίδι του Ja. Το δεύτερο, ίσως σημαντικότερο, η πνευματική υπομονή του συνόλου. Κάθε εξωγηπεδική παπαριά του Morant βάζει ένα σύννεφο, ένα αχρείαστο σαράκι σε ένα unit που ούτως ή άλλως έχει αρχίσει και εκνευρίζει θεατές και λίγκα με το συνολικότερο attitude. Μοιραία, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, απευθείας από την πρώτη 6άδα ή μέσω των Play-ins, θα είναι μαζί μας στο μπάσκετ της postseason. Εκεί θα μετρηθούν, ήρθε η ώρα.
(Δημήτρης Χ.)
Στη Μάχη των Play-ins
8. Minnesota Timberwolves
Με τους Wolves να πλησιάζουν το στάδιο της αποδοχής του γεγονότος πως το trade Gobert θα περάσει ανεξίτηλα στην Ιστορία ως ένα από τα χειρότερα όλων των εποχών, καταφέρνουν αργά, αλλά πολύ σοβαρά, να βλέπουν την επόμενη μέρα της ομάδας, όχι πια βάσει του τι θα μπορούσαν να έχουν, αλλά με βάση του τι έχουν και τι μπορούν να κάνουν με αυτά. Κατάφεραν έτσι να στήσουν μια -σχεδόν- ορθολογική ομάδα, με βάθος, μήκος, σουτ, star power αλλά και άμυνα. Ο Edwards μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας σε έναν top-15 star της Λίγκας, ο Conley προσφέρει την ηρεμία και το σωστό μοίρασμα της μπάλας που απαιτείται, Jaden McDaniels και Gobert την άμυνα, Kyle Anderson, Shake Milton, Brown Jr. και Nickeil Alexander-Walker τον απαραίτητο συνδυασμό εμπειρίας και βάθους από τον πάγκο, κάτι που ολοκληρώνει ο Naz Reid, προσθέτοντας ενθουσιασμό και σκορ στο όλο μείγμα. Ο δε Leonard Miller αποτελεί μία πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση rookie, επιλεγμένος στο #33 του φετινού draft.
Κομβικό κομμάτι του όλου puzzle, ουδείς άλλος πέραν του Karl-Anthony Towns. Ταλαιπωρημένος από συνεχείς τραυματισμούς τα τελευταία χρόνια, δείχνει, πέρα από την σταθερότητα στην υγεία του, να παλεύει και με την αποδοχή του ρόλου του στην ομάδα. Δεν δείχνει πρόθυμος να αποδεχτεί πως ξεκάθαρη πρώτη επιλογή επιθετικά είναι πια ο Edwards, πως ο ρόλος του πρέπει να είναι συμπληρωματικός σε ό,τι χρειάζεται και όχι αποκλειστικά εκτελεστικός, ενώ στην άμυνα η συνεισφορά του ακόμα αναζητείται. Το γεγονός πως πρέπει να στριμωχτεί στο “4” για να χωρέσει το ταλέντο του στην ομάδα μάλλον αφαιρεί παρά προσθέτει προς ώρας στο όλο σχήμα. Με την αξία του Gobert να βαίνει καθημερινά μειούμενη (οι εμφανίσεις του στο πρόσφατο Παγκόσμιο ήταν ευθέως ανάλογες ως προς το απογοητευτικό αυτών των NBAικών εμφανίσεών του πέρσι), μάλλον ο Towns θα είναι εκείνος που αργά ή γρήγορα θα θυσιαστεί για να αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη ισορροπία το roster.
Ως τότε, το κρίσιμο για την ομάδα είναι να βελτιωθεί στα rebounds, καθώς, όσο περίεργο και αν ακούγεται σε κάποιον που αναλογίζεται το μάκρος των παικτών της, πέρσι τελειώσαν 23οι στη σχετική κατάταξη.
Το εντυπωσιακό της όλης υπόθεσης πάντως είναι πως ακόμα και με τα εμφανή τους προβλήματα, οι Wolves παραμένουν μια καλή ομάδα, και δη μια ομάδα σε ανοδική και όχι πτωτική πορεία. Ο coach Finch έχει δείξει εξαιρετικά δείγματα στον πάγκο τους, ενώ η παρουσία του διαχρονικά αξιολάτρευτου Prigioni στη θέση του πρώτου βοηθού του, τους προσδίδουν έξτρα πόντους συμπάθειας. Κατ’ εμέ, η παρουσία τους στα Playoffs φαντάζει πιο πιθανή από ό,τι η θέση τους στο τρέχον ranking υποδηλώνει.
(Νίκος Ραδικόπουλος)
9. Dallas Mavericks
Ενδεχομένως να μιλάμε για την πιο “ναι μεν, αλλά…” ομάδα της Λίγκας αυτή τη στιγμή. Στο κομμάτι του “ναι μεν” μπαίνει η επίθεση των Mavericks, η οποία αναμένεται να προκαλέσει τεράστια προβλήματα -και- φέτος στις αντίπαλες άμυνες. Θυμίζω πως πέρυσι αποτέλεσε την έκτη καλύτερη επίθεση της Λίγκας και με τις προσθήκες των Grant Williams και Seth Curry φέτος, αναμένεται να κινηθούν σε παρόμοια επίπεδα. Το επιθετικό ταλέντο της ομάδας, λοιπόν, βρίσκεται εκεί. Πέραν από τους δύο προαναφερθέντες, υπάρχουν φυσικά οι Luka Doncic και Kyrie Irving, αλλά και o Tim Hardaway Jr. Συνεπώς συζητάμε για μια πεντάδα παικτών που μπορεί ανά πάσα στιγμή να απειλεί και να σκοράρει με ευκολία από την περιφέρεια.
Από εκεί και πέρα, ωστόσο, περνάμε στα ερωτηματικά aka στα “αλλά…”: Το πρώτο είναι το πως θα παρουσιαστούν αμυντικά, στοιχείο που αποτέλεσε αχίλλειο πτέρνα στην περσινή τους χρονιά (24οι - 116,7). Εδώ σαφώς θα πρέπει να αναφέρουμε την παρουσία του νεοαποκτηθέντα Williams, ο οποίος πρόκειται για έναν πολύ καλό αμυντικό και η λογική λέει πως θα δώσει ένα πιο aggressive πρόσωπο στην άμυνα. Μπορεί όμως να μετατραπεί από έναν πολύ καλό αμυντικό, όπως τον είδαμε στους Celtics, σε “αρχηγό” της αμυντικής αμυντικής λειτουργίας των Mavs; Ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός, μοιάζει να είναι βαρύς για την ώρα. Επιπλέον, θα πρέπει να αναφέρουμε την περίπτωση του Dereck Lively (του δεύτερου), για τον οποίο οι Mavs ευελπιστούν πως θα δείξει μια καλή αμυντική ικανότητα εξ αρχής. Στο σημείο αυτό είναι σημαντικό να αναφέρουμε πως οι Mavericks κατάφεραν να αποσπάσουν την υπογραφή του επί πολλά χρόνια assistant coach στους Utah Jazz, Alex Jensen, ο οποίος έχει πάρει τα εύσημα από τους πάντες για την εξέλιξη που είχε ο Rudy Gobert ως αμυντικός. Στο Dallas ελπίζουν πως θα τους βοηθήσει με την περίπτωση του Lively.
Μιλώντας για τον Lively, πάντως, η θέση του Center είναι ίσως από τις πιο γεμάτες που έχουν οι Mavs, καθώς διαθέτουν ακόμα τους Dwight Powell, Maxi Kleber και Richaun Holmes, με τον Mark Cuban να αναφέρεται πρόσφατα στον τελευταίο ως μια underrated περίπτωση παίκτη. Αν θα προχωρούσα σε μια εκτίμηση, αυτή είναι πως θα δούμε τον Lively να ξεκινάει ως βασικός στα πρώτα 10-12 παιχνίδια της σεζόν και στη συνέχεια θα δούμε τους υπόλοιπους να μοιράζονται περισσότερο το χρόνο συμμετοχής. Ενώ στα χαρτιά και ατομικά μου αρέσει η ομάδα των Mavs, είναι εξαιρετικά πιθανό -και πάλι- να δούμε τον Luka να προβαίνει σε hero balls για να σώσει ό,τι σώζεται στο τέλος της χρονιάς.
“Και τον Kyrie, δεν θα τον αναφέρεις καθόλου, ρε συ Gus;”. Με τα “τζόκερ” και τις διαθέσεις τους, δεν ασχολείσαι. Αν σου κάτσει, σου έκατσε.
(Gus Χρυσοχού)
10. Oklahoma City Thunder
Το ταξίδι της Οκλαχόμα μέσα από έναν κυκεώνα ανταλλαγών, απόκτησης επιλογών στο draft και απελευθέρωσης παικτών στο όλο και πιο φουσκωμένο ρόστερ της ομάδας συνεχίστηκαν για τα καλά και το φετινό καλοκαίρι, με τους Thunder να παίρνουν μόνο το τελευταίο τρίμηνο δέκα picks και να αφήνουν ελεύθερους έξι παίκτες. Μέχρι το 2030 θα διαθέτουν από εννέα έως δεκαπέντε επιλογές στον πρώτο γύρο κι από 21 έως 27(!!!) επιλογές στον δεύτερο γύρο.
Φυσικά αυτό δεν έχει κόψει ιδιαίτερα την πορεία της ομάδας η οποία θα είναι και φέτος ένας ισχυρός πονοκέφαλος για τους αντιπάλους της στην ήδη γεμάτη περιφέρεια της Δύσης. Ο Gilgeous-Alexander γυρνάει από την αποτυχία στο παγκόσμιο αλλά αποτελεί ακόμη έναν από τους καλύτερους γκαρντ στον κόσμο, περιτριγυρισμένος από ένα άκρως ταλαντούχο supporting cast το οποίο φέτος διευρύνθηκε ακόμη περισσότερο με την επιστροφή του Chet Holmgren, ο οποίος ξεπέρασε τον σοβαρό τραυματισμό του και γεμίζει μέγεθος και ποιότητα την γραμμή των ψηλών, ως το πολυαναμενόμενο νουμερο δύο του περσινού draft.
Εκτός από τις σταθερές και το αλλοπρόσαλλα γοητευτικό παιχνίδι του Josh Giddey και τις συνεργασίες των δύο Williams, τις άμυνες του Lu Dort αλλά και όσα πρόλαβε να δείξει πέρσι ο Tre Mann, οι κινήσεις της Οκλαχόμα είχαν ιδιαίτερα ευρωπαϊκό αέρα. Ο Davis Bertans φέρνει το σουτ που έλειψε πέρσι στο φινάλε της σεζόν, ενώ ο Vasilje Micic έκανε επιτέλους το άλμα για τις ΗΠΑ, μετά από δύο ευρωπαϊκά και την περσινή καλούτσικη σεζόν στην Εφές και φιλοδοξεί να ανεβάσει ακόμη περισσότερο την αξία του. Η Οκλαχόμα θα είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα ομάδα, όπως και πέρσι και το πιθανό τους ξεπέταγμα ιντριγκάρει ακόμη περισσότερο.
(Δημήτρης Βούρδας)
11. New Orleans Pelicans
Στην βαλτώδη Λουιζιάνα η ομάδα της πολιτείας μοιάζει να ανταποκρίνεται στις παραδόσεις της περιοχής, έχοντας σταθεροποιηθεί σε μια κατάσταση που όχι απλά είναι στάσιμη αλλά μοιάζει να την έχει εγκλωβίσει σε μια συνθήκη από την οποία δεν μοιάζει εύκολη για να βγει. Πολλοί τραυματισμοί και αρκετές ακατανόητες διοικητικές επιλογές σε ένα αρκετά γεμάτο και ποιοτικό ρόστερ το οποίο όμως μοιάζει ταυτόχρονα ευπαθές και δυσλειτουργικό ανάμεσα στα τρομερά διαστήματα που μπορεί να εξοντώσει τον οποιονδήποτε.
Βασική προϋπόθεση για την λειτουργία της ομάδας είναι η σταθερότητα στην κατάσταση του θεωρητικού σούπερ σταρ της, Zion Williamson, ο οποίος συνεχίζει να ταλαιπωρείται από τραυματισμούς και η παρουσία του στη σεζόν είναι πάντοτε αμφίβολη. Χωρίς να υπάρχει στερεή γνώση της κατάστασης του, η ομάδα βλέπει το στάτους της να επανατοποθετείται διαρκώς και φυσικά αυτό αλλάζει ριζικά και τις δυνατότητες της να περιορίζονται.
Το υλικό στο υπόλοιπο ρόστερ δεν είναι καθόλου ελλιπές, ίσα ίσα διαθέτει αρκετό ταλέντο για να βγάλει από μόνο του στον αφρό της πρόκρισης της postseason, αλλά αυτό δεν αποτελεί από μόνο του κέρδος για το franchise. Εχουνας αποκλειστεί στον πρώτο γύρο και στο play-in στις αντίστοιχες τελευταίες εμφανίσεις τους, ο οργανισμός βρίσκεται φέτος σε σημείο καμπής για το μέλλον, εφόσον φυσικά επιθυμεί να πρωταγωνιστήσει κι όχι απλά να γεμίζει τις θέσεις στους πρώτους αγώνες των Playoffs.
(Δημήτρης Βούρδας)
Στον Πάτο της Περιφέρειας, στη Μάχη του Lottery
12. Utah Jazz
Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για την πορεία που χαράζουν οι Utah Jazz. Από τη μία έχουν μπόλικο ταλέντο στοιβαγμένο στα αποδυτήρια της ομάδας, από την άλλη αδυνατώ να βρω τον παίκτη που μπορεί να αποτελέσει τον μπροστάρη της ομάδας, φέτος ή και τα επόμενα χρόνια.
Όταν το 2022 αποφάσισαν να ρίξουν στα σκουπίδια το τότε πρότζεκτ με τους Mitchell, Gobert σε πρώτο πλάνο, η λογική ήταν σαφής. Μεγιστοποίηση της αξίας των δύο σημαντικότερων χαρτιών μας, κι επένδυση σε ανερχόμενους μπασκετμπολίστες ώστε σταδιακά και με πολύ δουλειά να επιστρέψουμε στις νίκες. Η περσινή πρώτη σεζόν της νέας εποχής τους έφερε πολύ χαμηλά σε κατάταξη, αλλά ανέδειξε έναν νέο ήρωα, ήτοι τον Lauri Markkanen. Ο Φινλανδός βρήκε το κατάλληλο περιβάλλον ώστε να ξεδιπλώσει το ταλέντο του και κατάφερε μάλιστα να χριστεί All-Star και Most Improved Player of the Year.
Κι ερωτώ ημάς. Είναι ο Markkanen το νέο πρόσωπο των Jazz; Η απάντηση είναι μάλλον όχι, ή καλύτερα όχι μόνο αυτός. Το υπόλοιπο ενεργό roster είναι ένα μείγμα βετεράνων και dropout kids όπως οι Clarkson, Olynyk, Sexton και Collins, ενώ αρκετοί είναι κι οι πιτσιρικάδες πλέον. Kessler, Fontecchio κι Agbaji άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις στην εισαγωγική σεζόν τους, τη στιγμή που άλλοι τρεις μπαίνουν φέτος στη λίγκα (Kevonte George, Taylor Hendricks, Brice Sensabaugh). Κανείς από αυτούς όμως δε φαίνεται να είναι υλικό πρωταθλητισμού προς το παρόν.
Αγωνιστικά τώρα, ο Will Hardy στις αρχές της περσινής σεζόν παρουσίασε ένα σύνολο πολύ δεμένο που έκανε αρκετές και μεγάλες νίκες, πριν φυσιολογικά πέσει στην κατάταξη. Άφησε όμως πολλές υποσχέσεις σχετικά με το μπάσκετ που μπορεί να παίξει και με το πως παίρνει το μέγιστο της ενέργειας των νέων παικτών του. Ο Markkanen αναμένεται και φέτος να είναι από τα βασικά όπλα, ενώ ενδιαφέρον έχει να δούμε αν θα αναγεννηθεί κάποιος εκ των Sexton ή Collins πριν διερευνηθεί εκ νέου η αγοραστική τους αξία.
Γενικά οι Jazz ακόμα ψάχνονται κι αυτό δεν είναι κακό. Απλά δίνουν την εντύπωση ότι το rebuild τους θα αργήσει να αποδώσει, κι ως τότε ίσως να βρεθούν ξανά στη θέση να μη μπορούν να κρατήσουν τους νεαρούς παίκτες τους λόγω μικρής αγοράς κι απουσίας περιβάλλοντος πρωταθλητισμού.
(Αλέξανδρος Μήτσιου)
13. Houston Rockets
Καλοκαίρι μεγάλων αλλαγών για τους Rockets, με τη μεγαλύτερη να έγκειται αδιαμφισβήτητα στην άκρη του πάγκου τους όπου πλέον θα κάθεται ο Ime Udoka. Παρά τα όσα πλήρως κατακριτέα συνέβησαν όταν φορούσε τα πράσινα, είναι μια κίνηση χαμηλού ρίσκου για τις «Ρουκέτες» καθώς έδειξε εξαιρετικά δείγματα γραφής ως προπονητής, κάτι που λείπει εδώ και πολλά χρόνια από τον οργανισμό.
Στα του ρόστερ τώρα, οι επιλογές των Amen Thompson και Cam Whitmore στο φετινό draft σε συνδυασμό με την υπογραφή του Fred VanVleet κάπως αύξησαν τον πονοκέφαλο σχετικά με το μοίρασμα των κατοχών. Εκεί επενέβη ο Kevin Porter Jr κι είπε «μην αγχώνεστε, εγώ είμαι εδώ». Οι κατηγορίες περί κακοποίησης της συντρόφου του, τον έκαναν τον υπ’ αριθμόν 1 ανεπιθύμητο στο Houston που ούτως ή άλλως έπρεπε να ελαφρύνει κάπως το ρόστερ (η υπόθεση έχει πάρει παράξενη τροπή έκτοτε).
Όπως και να χει το σύνολο του Udoka είναι από τα πλέον ανερχόμενα στο NBA, κι έχει ακριβώς το μείγμα παικτών που λατρεύει να προπονεί. Νεαροί, χωρίς σαφές κίνητρο, με πολλά περιθώρια βελτίωσης. Ο 46χρονος είναι ο πλέον κατάλληλος για να εμπνεύσει το πνεύμα του νικητή σε μια ομάδα που εδώ και χρόνια βρίσκεται στη μηχανική υποστήριξη.
Αγωνιστικά ο βασικός κορμός είναι φωτιά καθώς Jalen Green, Jabari Smith Jr, Sengun, Whitmore ντυμένοι με το βετερανισμό των VanVleet, Brooks και Oladipo δημιουργούν ένα πολύμορφο δείγμα. Δυνατότητα για κεντρικό παιχνίδι, inside out καταστάσεις με τον Sengun στο κέντρο αυτών, σχετικά αξιόπιστοι σουτέρ και πολυφωνία στα φτερά. Η παρουσία αρκετών score creating γκαρντ σε συνδυασμό με τους οικονομικότερους σε χρήση φόργουορντ δίνει στον Udoka την επιλογή για κλασικότερα σχήματα από αυτά που δοκίμαζε στους Celtics, αν και θεωρώ δεδομένο ότι θα εμφυσήσει στην ομάδα το «everyone’s a playmaker» που δίδαξε ο Pop στις προπονήσεις.
Είναι μια χρονιά χωρίς σαφή στόχο για τους Rockets, ουσιαστικά ο Udoka καλείται να ξεσκαρτάρει τους νέους παίκτες του, και να αποφασίσει τι μπάσκετ θέλει να παίξουν μακροχρόνια. Και καθώς τα ερχόμενα θα έχουν μεγάλη ευελιξία κινήσεων στην offseason, είναι μάλλον σαφές ότι η φετινή είναι η προπαρασκευαστική σεζόν για αυτό που θέλουν να χτίσουν τα επόμενα χρόνια.
(Αλέξανδρος Μήτσιου)
14. Portland Trail Blazers
Ξεκινώντας τη χρονιά, στο στρατόπεδο των Blazers υπάρχει σαφώς ένα ανάμεικτο πλαίσιο συναισθημάτων. Από τη μία, έπειτα από 11 σεζόν ο Damian Lillard δε βρίσκεται πια στο ρόστερ της ομάδας, μιας και έγινε κάτοικος Milwaukee. Από την άλλη ο Joe Cronin κατάφερε να κάνει το καλύτερο δυνατό για τους Blazers, αφού τα ανταλλάγματα που πήρε για τον Lillard ήταν πολύ περισσότερα από τον Tyler Herro και μερικά picks, καθώς πέρα από τους Bucks ενεπλάκησαν και οι Suns σε ένα three-way trade. Στο Portland, λοιπόν, αυτή τη στιγμή ζουν τον ορισμό του restart, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Αφενός δε μπορεί κανείς να περιμένει πολλά, αφετέρου όμως ο ενθουσιασμός για το νεαρό αυτό ρόστερ δε μπορεί παρά να δημιουργεί προσδοκίες για το μέλλον. Επί της ουσίας, ο Lillard αντικαταστάθηκε με τον Scoot Henderson και μαζί με τους Anfernee Simons, Shaedon Sharpe και DeAndre Ayton θα αποτελέσουν τον κορμό της ομάδας για τα επόμενα χρόνια. Ωστόσο, μάλλον ουδείς εκ των προαναφερθέντων δε μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο καλύτερος παίκτης των Blazers, με τον Jerami Grant να παίρνει, ενδεχομένως, αυτόν τον τίτλο.
Η πεντάδα αυτή, λοιπόν, σίγουρα φαντάζει fun to watch, αλλά μάλλον σταματάμε εκεί. Η επιθετική συγκομιδή των Blazers δεν αναμένεται να είναι μέσα στις καλύτερες, τουναντίον μάλιστα, εκτός και αν ο Scoot αποδειχθεί Μεσίας από την πρώτη μέρα. Αμυντικά, ωστόσο, ίσως δούμε κάποια ωραία πράγματα από το σύνολο του Chauncey Billups. Ο Grant είναι καλός αμυντικός, ο Henderson επίσης έχει δείξει διάθεση να παίξει άμυνα, ενώ αναμένουμε όλοι από τον Ayton να καταλάβει πως είναι ένας τύπος ύψους 2,13 με wingspan 2,27 και βάρος 113 κιλά. Ε ρε διάολε, παίξε άμυνα σύμφωνα με το κορμί σου. Αν έχει κάτι στα χέρια του ο Billups, αυτό είναι περιπτώσει παικτών που θεωρούνται versatile στην άμυνα. Μένει να το δούμε και στην πράξη αυτό. Κάπου εδώ βάλτε και σε έναν αστερίσκο το όνομα του Robert Williams III, καθώς η υγεία του θα καθορίσει εν πολλοίς και τις αμυντικές επιδόσεις της ομάδας.
Σε μια χρονιά που δεν υπάρχουν στόχοι, τα βλέμματα όλων θα είναι στραμμένα στον Scoot και στην πρόοδό του. Μαζί με τους Sharpe και Simons μπορούν να εξελιχθούν ως τα σημεία αναφοράς του μέλλοντος των Blazers, ωστόσο η τωρινή κατάσταση συνιστά και επιβάλλει υπομονή από όλους. Με τη χρονιά που ξεκινάει σε λίγες μέρες, να αποτελεί “αγροτικό” για πολλά από τα μέλη τους, οι Blazers ήδη έχουν στο μυαλό τους στο επόμενο draft, μιας και είναι σχεδόν βέβαιο πως θα είναι στο lottery για τρίτη σερί χρονιά. Επιπλέον, ανάλογα και το πως θα πάει η χρονιά σε ατομικό επίπεδο, εκτιμώ πως θα δούμε περαιτέρω κινήσεις από τον Cronin μέχρι και την Trade Deadline Day, με τον Malcolm Brogdon να αποτελεί, κατά την προσωπική μου άποψη, τον πρώτο υποψήφιο για να γίνει ανταλλαγή έναντι κάποιων νεαρών παικτών ή κάποιων picks. ΥΓ: Shaedon Sharpe, περιμένω χρονιά - step up.
(Gus Χρυσοχού)
15. San Antonio Spurs
Είναι η πρώτη φορά εδώ και αρκετά χρόνια που μια ομάδα στον πάτο της κατάταξης κεντρίζει τόσο πολύ το ενδιαφέρον σχετικά με αυτό που θα παρουσιάσει. Και φυσικά ο λόγος που οι San Antonio Spurs είναι φέτος αυτή η ομάδα, είναι ένας τύπος 2,24 που κάνει ποδιές σε αντίπαλα γκαρντ.
Ναι, η φρενίτιδα που ακολουθεί τον Victor Wembanyama βρίσκεται εδώ και κάποιους μήνες στο San Antonio και φέρνει μαζί της ξανά τον ενθουσιασμό για το μέλλον της ομάδας αλλά και αυξημένες προσδοκίες που στην παρούσα φάση είναι εντελώς λανθασμένες κι αδικαιολόγητες. Κι αυτό γιατί ακόμα κι η πιθανότητα των play-in μοιάζει όνειρο θερινής νυκτός αν σκεφτούμε ότι οι πιο έμπειροι παίκτες του ρόστερ αυτή τη στιγμή είναι οι Zach Collins, Doug McDermott και Cedi Osman. Είναι ένα ρόστερ που σφύζει από νεανικότητα, ενέργεια κι ακατέργαστο ταλέντο που σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι έτοιμο για κάτι παραπάνω.
Δεν ανησυχώ βέβαια γιατί στην κεφαλή της ομάδας συνεχίζει ο GOAT των πάγκων κατά τη γνώμη μου που φαίνεται έτοιμος, τουλάχιστον ψυχικά, να στήσει το δικό του τελευταίο χορό. Το υλικό του, ακριβώς όπως το θέλει. Παίκτες συνειδητοποιημένοι παρά το νεαρόν της ηλικίας, με το εμείς πολύ πάνω από το εγώ (5οι σε ασίστ πέρυσι). Ένα συνονθύλευμα αθλητικότητας, συνεργασίας και σωματικών προσόντων που χρόνο με το χρόνο παρουσιάζεται όλο και πιο κοντά σε αυτό που θέλει ο Pop. Ο Devin Vassell ετοιμάζεται να αποδείξει γιατί πήρε τόσα λεφτά, ο Devonte Graham να επανέλθει στα επί Hornets στάνταρ του κι ο Keldon Johnson ως αρχηγός πλέον της ομάδας να γίνει η κόλλα που θα ενώσει όλα αυτά τα διαφορετικά κομμάτια του παζλ. Η second unit γεμάτη πολυεργαλεία και overachievers έτοιμους να ανταποκριθούν στις επιταγές του μπασκετικού τους μέντορα και μαέστρου.
Όσο για τον Wemby, το ερώτημα δεν είναι αν θα αποτελέσει το θεμέλιο λίθο της ομάδας, αλλά αν κατανοεί ότι κανείς στον οργανισμό δεν απαιτεί να φέρει δαχτυλίδι σε δύο χρόνια όπως έκανε ο Duncan. Άλλωστε Big Fundamental δεν ξαναβγαίνει. Το δικό του ζητούμενο είναι να προσαρμοστεί πρωτίστως στα σωματικά δεδομένα του ΝΒΑ, και να δυναμώσει ειδικά στα πόδια. Η αντίληψη και το ταλέντο του είναι κορυφαία, το work ethic του φαίνεται να είναι εκεί που πρέπει και περιτριγυρίζεται από διάφορους HOFers που θα τον λούσουν με διδάγματα, μπασκετικά και μη. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να αφεθεί στα θαυματουργά χέρια του Pop και να έχει υπομονή μέχρι όντως να έρθει η ώρα τους να λάμψουν.
Ίσως είναι η μόνη ομάδα και στις δύο περιφέρειες που παρά το ότι την ρίξαμε τόσο χαμηλά ως σάιτ έχει τα φόντα να μας διαψεύσει. Κι ας είμαστε απόλυτα ειλικρινείς. Ανεξαρτήτως τι χρώμα φοράει η ομάδα σας υπάρχει έστω και ένας εκεί έξω που δε θέλει το μπασκετικό κρατίδιο του San Antonio ξανά στην κορυφή;
(Αλέξανδρος Μήτσιου)
