Ανέκαθεν οι συζητήσεις για το ποιος θα είναι ο επόμενος star του μπάσκετ, μονοπωλούσαν το ενδιαφερον. Είτε ως γενικό τίτλο, είτε ως “ο επόμενος Magic, Jordan, Kobe” κ.ο.κ. Ο Zion Williamson εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία. Συγγνώμη, γράψτε λάθος: είναι αυτή η κατηγορία. Από τότε που συγκλόνισε τους πάντες ως λυκειόπαιδο με τα μπασκετικά και σωματικά του προσόντα, μέχρι και την στιγμή που πάτησε τα παρκέ του NBA. Ωστόσο, η ως τώρα πορεία του δεν δικαιώνει σε καμία περίπτωση το hype το οποίος τον συνόδευε σε κάθε του κίνηση από τότε που φορούσε τη φανέλα των Blue Devils του Duke. Η υποτροπή του τραυματισμού του στο πόδι τον περασμένο Δεκέμβριο, τον έχει αφήσει σημαντικά πίσω στην αγωνιστική του δραστηριότητα, και όπως είναι φυσικό σε αυτές τις περιπτώσεις (που δε θα έπρεπε να είναι), οι φήμες γύρω από το όνομά του οργιάζουν. Έχοντας χάσει σημαντικό αριθμό παιχνιδιών από την στιγμή που μπήκε στη Λίγκα (έχει αγωνιστεί σε λιγότερα από τα μισά παιχνίδια), η σχέση του με τους φίλους της ομάδας μπορεί να χαρακτηριστεί επιεικώς κακή, ενώ πτυχές του χαρακτήρα του ως “αποξενωμένος συμπαίκτης” βγαίνουν στην επιφάνεια, μετά τις σχετικές δηλώσεις του JJ Redick και κάθε άλλο παρά βοηθούν το κλίμα στους Pelicans.
Και δεν το βοηθουν από πολλές απόψεις. Αφενός γιατί βλέπουν το κύριο asset της ομάδας να στοχοποιείται από παντού και τους πάντες, πράγμα που αφήνει αναπόφευκτα το αγωνιστικό κομμάτι σε δεύτερη μοίρα. Και αφετέρου, γιατί βγαίνουν προς τα έξω πτυχές του χαρακτήρα του παίκτη, οι οποίες στην τελική μπορεί να μην είναι αληθινές. Για παράδειγμα, μπορεί ο Zion να ήταν αποξενώμενος προς τον Redick, αλλά όχι προς τον Nickeil-Alexander Walker. Προφανώς δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω, αλλά μια απλή εξήγηση μπορεί να είναι πως ένας 19χρονος μπορεί όντως να νιώθει μακριά από έναν 35χρονο, σε όλες τις πιθανές καταστάσεις μιας καθημερινότητας. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν προσπαθώ να ακυρώσω τα όσα είπε ο Redick, απλά προσπαθώ να μπω στο μυαλό ενός 19χρονου επαγγελματία που έχει το βάρος όλου του κόσμου στους ώμους του. Ίσα - ίσα άλλωστε, ο Redick έχει αποδειχθεί προς ώρας ένας εξαιρετικός αναλυτής και τα όσα λέει είναι όαση στον κόσμο των Bayless και Cowherd.
Η ουσία όμως παραμένει ίδια. Μιλάμε για έναν παίκτη ο οποίος χαρακτηρίζεται ως “generational superstar”, ήτοι τέτοιος παίκτης βγαίνει μια φορά στα 20 χρόνια, ο οποίος όμως δεν έχει βοηθήσει την ομάδα του στο μεγαλύτερο μέρος της -σύντομης ως τώρα- καριέρας του. Το χειρότερο δε, είναι πως μέσα σε όλη την αβεβαιότητα και το βάρος που έχει επιφέρει στη Νέα Ορλεάνη η υπόθεση του Zion, ήρθε ένα tweet από τους ίδιους τους Pelicans προς τους κατόχους των εισιτηρίων διαρκείας για τη σεζόν 2022-23, το οποίο ανέφερε τους Ingram, McCollum, Valanciunas και τον head coach Willie Green, αλλά όχι τον Zion. Όπως είναι φυσικό, το εν λόγω tweet προκάλεσε πανικό στις τάξεις των φίλων των Pelicans, αλλά και του NBA. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, πως η υπόθεση του Anthony Davis και το πως ο ίδιος εκβίασε τη φυγή του από τη Νέα Ορλεάνη για το Los Angeles είναι ακόμη νωπή, όχι μόνο στην πόλη, αλλά στη Λίγκα ολάκερη.
Ωστόσο, για να αναφερθώ και λίγο στο μπάσκετ, οι νίκες γιατρεύουν τα πάντα. Ή τουλάχιστον σε αυτό ποντάρουν και ευελπιστούν όλοι στον οργανισμό της Louisiana. Αυτός ήταν ο λόγος που προχώρησαν στην ανταλλαγή που έφερε τον McCollum στην ομάδα, θέλοντας να (απο)δείξουν στον Zion πως χτίζουν ένα ανταγωνιστικό ρόστερ γύρω από τον ίδιο. Είναι σαφές πως οι Pelicans θέλουν να δουν τον νεαρό αστέρα τους να επιστρέφει στα παρκέ για λογαριασμό τους και να αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο τους στην προσπάθειά τους για συμμετοχή στην post-season.
Το κατά πόσο μπορεί να μείνει υγιής είναι μια άλλη συζήτηση, αλλά μπορούμε να συμφωνήσουμε πως μια πεντάδα με τον Zion και τους McCollum, Valanciunas, Ingram και Jones είναι καλή. Άπαντες μπορούν να δημιουργήσουν για τους εαυτούς τους, ενώ είναι ξεκάθαρο πως υπάρχει ένα επιθετικό versatility. Ενδεχομένως, αυτό το versatility να αυξάνεται με τη συνύπαρξη των Zion και Valanciunas, καθώς σε αντίθεση με τον Steven Adams ο οποίος είναι από τις περιπτώσεις ψηλών που δεν σουτάρουν από την περιφέρεια, ο Λιθουανός σουτάρει φέτος με ένας εξαιρετικό 38% από τη γραμμή των 7,25. Η ικανότητα του Valanciunas να σουτάρει από την περιφέρεια ελευθερώνει, αναπόφευκτα, χώρους τόσο στους υπόλοιπους, όσο και στον Zion, γεγονός που μπορεί να αναδείξει τους Pelicans ως μια σοβαρή απειλή για τη Δύση. Πριν φτάσουμε σε αυτό το σημείο όμως, οι Pelicans θα πρέπει να συνεχίσουν να ζουν χωρίς το αστέρι τους. Τα πρώτα δείγματα γραφής είναι καλά, ή τέλος πάντων αρκε΄τα ενδιαφέροντα.
Ο McCollum φαίνεται να εκτελεί σε εξαιρετικό βαθμό το pick ‘n roll με τον Valanciunas και σκοράρει κατά ριπάς (30+ πόντοι στα τέσσερα από τα έξι πρώτα του παιχνίδια), ο Ingram δείχνει να αγγίζει ένα all-around status, ενώ ο Jones αποτελεί μία από τις όμορφες ιστορίες της σεζόν ως τώρα. Ειδικά η ικανότητά του στην άμυνα ενδεχομένως να τον καθιστά έναν από τους καλύτερους νεαρούς αμυντικούς της Λίγκας. Μέχρι να επιστρέψει όμως ο Williamson στις αγωνιστικές του υποχρεώσεις, η προσοχή όλων θα περιστρέφεται γύρω από τα “αν” και τα “ίσως”. Την δεδομένη στιγμή, αρκετά μεγάλο μέρος των Μέσων στις ΗΠΑ αναφέρουν πως ο Zion δεν θέλει να βρίσκεται στη Νέα Ορλεάνη, χωρίς ωστόσο να αναφέρουν κάτι πιο συγκεκριμένο. Απλώς αναφέρουν μια “εσωτερική πηγή” ή τη δική τους άποψη, όπως στην περίπτωση του Matt Barnes.
“I don’t think Zion wants to be there…There’s been rumblings, not from him but from his family, from the jump. And it’s hard for small market teams to keep young superstars.”
— NBACentral (@TheNBACentral) February 23, 2022
- Matt Barnes on Zion’s situation in New Orleans
(Via NBA Today) pic.twitter.com/8G0BasU67D
Είναι αρκετά εύκολο να μεταφράζουμε την συμπεριφορά ή την στάση κάποιου ως εξωτερικοί παρατηρητές. Και το “εύκολο” στην περίπτωση του Zion είναι μετά από όλα από όσα έχουν ειπωθεί και γραφτεί, η στάση του να ερμηνεύεται ως εκείνη της φυγής -το οποίο μπορεί να και να ισχύει. Ωστόσο, μου κάνει τρομερή εντύπωση που ουδείς ως τώρα δεν έχει βάλει στο τραπέζι των σεναρίων το εξής απλό και αν το έχει κάνει κάποιος τότε μπράβο και μόνο μπράβο: Μιλάμε για έναν 20χρονο που δέχεται μια πίεση που από την αρχή του τρέχοντος αιώνα, μόνο ο LeBron James μπορεί να καταλάβει. Είναι τόσο παράλογο, βλέποντας την αποκατάσταση και αποθεραπεία του να μην πηγαίνει καλά, να τον έχει ρίξει ψυχολογικά; Είναι τόσο παράλογο η όλη κατάσταση να του έχει γυρίσει έναν “διακόπτη” στο μυαλό και να βρίσκει “παρηγοριά” στο φαγητό, που προφανώς έχει ως αποτέλεσμα το να έχει βάλει πολλά κιλά; Σκεφτείτε λίγο την δική σας καθημερινότητα, όταν κάτι σε αυτή δεν πηγαίνει καλά. Δεν είναι κακό να κοιταζόμαστε που και που στον καθρέφτη, πριν κατακρίνουμε τον οποιονδήποτε. Το δια ταύτα, όμως, έχει να κάνει με το μπάσκετ.
Αυτό που έχει δείξει ο Zion, από τις μέρες του στο Duke, είναι πως λατρεύει το μπάσκετ και θέλει να βρίσκεται συνεχώς στο παρκέ. Αυτό από μόνο του είναι ένα σοβαρό εχέγγυο για την επιστροφή του στους Pelicans. Το άλλο κομμάτι είναι το οικονομικό και εξηγούμαι: Το καλοκαίρι o νεαρός forward έχει το δικαίωμα να ζητήσει από τους Pelicans την πενταετή ανανέωση που δικαιούται ως rookie, η οποία μεταφράζεται σε $181 εκατ. για την περίοδο 2023 - 2027. Η ερώτηση που έρχεται στο μυαλό μου είναι η εξής: Έχοντας αγωνιστεί σε μόλις 85 παιχνίδια στις τρεις σεζόν του στο NBA, θα έχει το “θράσος” να ζητήσει κάτι τέτοιο; Και αν το ζητήσει, τι θα κάνουν οι Pelicans; Θα του το δώσουν, φοβούμενοι μια επανάληψη του σήριαλ “Anthony Davis” ή θα ακολουθήσουν τη λογική που λέει πως από τη στιγμή που δεν τους έχει προσφέρει κάτι, δεν αξίζει την εν λόγω ανανέωση; Φυσικά, αν καταφέρει να αγωνιστεί φέτος και αν βοηθήσει τους Pelicans να μπουν στα playoffs, μέσω του play-in, τότε η ανάγνωση της υπόθεσης αλλάζει άρδην, αλλά πρόκειται για πολύ μεγάλα “αν”.
Με τον τραυματισμό του στο πόδι και την υπέρβαρη εικόνα του, ήδη οι περισσότεροι φέρνουν στο μυαλό τους τον Greg Oden. Όχι πως ο Oden υπήρξε ποτέ υπέρβαρος, απλώς ήταν εξαιρετικά άτυχος με τους τραυματισμούς του. Κακά τα ψέματα, αυτή την στιγμή ο Zion βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην πιθανότητα να μη δικαιώσει τις προσδοκίες του ρητού “τέτοιοι παίκτες βγαίνουν μια φορά στα 20 χρόνια”, παρά στο να τις δικαιώσει. Ακόμα και αν επιστρέψει υγιής, που μακάρι να συμβεί, θα πρέπει να βάλει πολλά στοιχεία στο παιχνίδι του. Είδαμε τον Derrick Rose να βασίζεται σε τεράστιο, αν όχι σε αποκλειστικό βαθμό, στις αθλητικές του ικανότητες κάτι που τον οδήγησε σε μια σειρά τραυματισμών. Όσοι παρακολουθούσαν τον Zion στο κολέγιο, πηδούσαν από τις θέσεις τους με αυτό που έβλεπαν, αλλά το γεγονός πως έβλεπες έναν παίκτη να προσπαθεί να πηδήξει πάνω από τους αντιπάλους του και να καρφώσει με όλη του τη δύναμη σε έκαναν να αναρωτιέσαι: “Πόσο θα αντέξει;”.
Το σημαντικό είναι να βρει ο Zion εκείνο το κουμπί που θα τον κάνει να δουλέψει προς την επιστροφή του. Το δεύτερο πιο σημαντικό, είναι μάλλον η στήριξη που θα πρέπει να έχει από τους συμπαίκτες του -με τον McCollum να δίνει τον σχετικό τόνο- που θα περίμενε κανείς από τους συμπαίκτες του, λέγοντας πως θέλει να βρίσκεται εκεί για εκείνον κατά τη διάρκεια της αποθεραπείας του. Σε κάθε περίπτωση, με το υπάρχον υλικό που έχουν στη διάθεσή τους οι Pelicans, τα playoffs θα έπρεπε να είναι -στα χαρτιά τουλάχιστον- ο βασικός στοχος. Το front office κατάφερε να πλαισιώσει τον Zion με ένα ανταγωνιστικό υλικό, ώστε να αναδειχθεί o “Point Zion”, δηλαδή να αγωνιστεί ως point guard και να δούμε τον παίκτη να ξεδιπλώνει τη δουλειά που έχει κάνει τόσο καιρό. Μέχρι να συμβεί αυτό, όμως, το drama που θα πλαισιώνει τους Pelicans, με την απουσία του αστεριού τους θα αποτελεί -κακώς- μεγαλύτερο θέμα στα ΜΜΕ από το ίδιο το μπάσκετ. Το ίδιο και η λεπτή γραμμή που θα χωρίζει τον Zion από το να γίνει αστέρι και bust πρώτου μεγέθους.
