Out Of Space

1. Δύο στα δύο για τον Ja Morant στη φετινή σεζόν του Prodigy Report, τι να γίνει όμως, μιλάμε για τον καλύτερο rookie με διαφορά ως τώρα. Ο point guard των Grizzlies έκανε έναν εκπληκτικό Νοέμβριο με 19π-6,8α-3,1ρ, σούταρε εξαιρετικά από την περιφέρεια (40,6% σε 2,5 προσπάθειες ανα αγώνα) και συνέχισε να απειλεί με κάθε τρόπο κοντά στο καλάθι, διεκδικώντας στα ίσια την επαφή από ψηλότερους αντιπάλους και καρφώνοντας στα μούτρα τους (οκ, πότε πότε πηγαίνει και σε πιο χαλαρά floaters). H ικανότητά του κοντά στο καλάθι είναι τέτοια, που αναγκάζει τις άμυνες να τον υπολογίζουν, γεγονός που ενισχύει και τη δημιουργία για τους συμπαίκτες του (περισσότερα ελεύθερα σουτ λόγω του ‘’gravity’’ των διεισδύσεων του Ja) που ούτως ή άλλως είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα, 36,6 AST% σύμφωνα με το cleaning the glass. Σε αυτά να προσθέσουμε και τη διάθεση του Morant στην άμυνα, παρά το σχετικά αδύνατο κορμί του, με τα νούμερα να λένε πως οι Grizzlies δέχονται με εκείνον στο παρκέ 7,7 πόντους λιγότερους. Μοναδικό αρνητικό πως τον επόμενο καιρό θα χάσει παιχνίδια με πρόβλημα στη μέση, πρόβλημα που ενδεχομένως απέκτησε από την άσχημη πτώση στο ματς με τους Pacers. Ελπίζουμε ο Morant να επιστρέψει γρήγορα και να συνεχίσει αυτή τη φανταστική του φετινή πρώτη σεζόν.

2. Ο Brandon Clarke επιλέχθηκε στο #21 από τους Memphis Grizzlies και ήδη από τη βραδιά του draft πολλοί μιλούσαν για μια από τις πιο έξυπνες επιλογές. Παρότι ήταν ένας από τους καλύτερους κολεγιακούς παίκτες τη χρονιά που μας πέρασε, το ύψος του (2,03μ) σε συνδυασμό με το μικρό άνοιγμα χεριών, το κακό σουτ (26,7% από το τρίποντο την τελευταία χρονιά στο Gonzaga) και την ηλικία του (είναι ήδη 23) έκανε πολλούς να τον προσπεράσουν. Είμαστε στην εποχή που όλοι θέλουν νεαρούς παίκτες με μεγαλύτερο περιθώριο βελτίωσης, με μακριά χέρια και καλό σουτ και ξεκάθαρα ο Brandon Clarke δεν ήταν τέτοιος. Eίναι ένας πολύ καλός αμυντικός, ο οποίος έχει πολλούς τρόπους να σκοράρει κάτω από το καλάθι και στα τρία χρόνια που έπαιξε στο San Jose State και το Gonzaga, κάθε χρόνο εμφανιζόταν βελτιωμένος στο σουτ. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε τώρα, όπου σε δεκαεπτά παιχνίδια με τους Grizzlies έχει 12,5π, 6,2ρ, μία τάπα και ποσοστά 64,3/47,6/82,6 (FG%/3P%/FT%) σε μόλις 21' ανα αγώνα, αφού η παρουσία των Valanciunas και Jaren Jackson περιορίζει τα λεπτά που μπορεί να παίζει προς το παρόν.

Οι Grizzlies είναι μια από τις ομάδες που έχουν το βλέμμα τους στο μέλλον και η εξέλιξη των νεαρών παικτών που έχουν στο ρόστερ είναι πιο σημαντική από τις νίκες ή ήττες. Αυτό είναι βολικό, γιατί περιμένω σύντομα να δούμε περισσότερα λεπτά το δίδυμο Clarke-Jaren Jackson, όπου ο ένας παίκτης αλληλοσυμπληρώνει ιδανικά τον άλλο. Ο Clarke είναι πολύ καλός στα αμυντικά rebound (τομέας που υστερεί ο JJJ) και στην επίθεση είναι πολύ καλός ως screener σε PnR, ενώ ο Jackson είναι καλύτερος σουτέρ τριών πόντων και καλύτερος αμυντικός κοντά στο καλάθι. Μαζί και με τον Ja Morant κάνουν μια εκρηκτική τριάδα και τους φίλους της ομάδας να ευελπιστούν για πολύ καλύτερες μέρες.

3. Έναν πολύ βελτιωμένο DeAndre Hunter είδαμε μέσα στον Νοέμβριο. Ο forward των Atlanta Hawks ανέβασε αρκετά τα προσωπικά του στατιστικά (13,1π-4,1ρ-2α) και άρχισε να σταθεροποιεί το σουτ του από το τρίποντο (39% σε 5 προσπάθειες ανα αγώνα), στοιχείο απαραίτητο για το άπλωμα της επίθεσης των Hawks που πατά πάνω στον Trae Young. Ο Hunter βάζει δειλά-δειλά και την μπάλα στο παρκέ, τελειώνει φάσεις κοντά στο καλάθι με μεγαλύτερη άνεση και γενικώς κάνει την επίθεση της Atlanta αρκετά πιο λειτουργική, καθώς με εκείνον στο παρκέ σκοράρουν 15 ολόκληρους πόντους περισσότερους, με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα (+5% eFG%) και λιγότερα λάθη. Η αλήθεια είναι πως περίμενα να βρει το ρόλο του στην ομάδα μέσω της άμυνας αρχικά, σε ένα 3&D παιχνίδι, η εικόνα ως τώρα όμως λέει το αντίθετο. Επιθετικά βρίσκει τα σημεία του και προσθέτει μία έξτρα διάσταση στο σύνολο, αμυντικά δεν είναι σε καμία περίπτωση αρνητικός, όμως ακόμη ψάχνεται απέναντι στα πιο δυνατά κορμιά των αντίπαλων forwards, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το ''τραμπούκισμα'' που δέχθηκε από τον οριακά διπλάσιο LeBron στο ματς με τους Lakers. Διάθεση και ικανότητα να αμυνθεί υπάρχει, το κορμί του αργά ή γρήγορα θα δυναμώσει και τότε ενδεχομένως να συζητάμε για έναν ακόμη πολύ ικανό 2-way forward.

4. Τον Moritz Wagner τον αγαπήσαμε ως τον παίκτη που οδήγησε τους Wolverines στον χαμένο τελικό απέναντι στο Villanova, αλλά ο πρώτος που είδε το NBA potential του στο site ήταν ο Πέτρος, μετά από ένα ματς στο summer league (2018) με τους Lakers, λέγοντας ότι ουσιαστικά είναι ένας shooting guard ύψους 2,11μ. Ενάμιση χρόνο μετά έρχεται η δικαίωση και αφού πρώτα χρειάστηκε να φύγει από το δύσκολο, για νεαρούς παίκτες, περιβάλλον του LA. Φέτος με τους Wizards έχει 12π-5,6ρ-1,4α, με 43,2% στα τρίποντα (σε 2,6 προσπάθειες) και 84,4% στις βολές. Όλα αυτά δε, τα κάνει σε 19,4 λεπτά ανά αγώνα, αφού ακόμα ο Thomas Bryant παραμένει ο βασικός center των Wizards. Αγωνιστικά με έχει εντυπωσιάσει με την άμυνα του, που ήταν μελανό σημείο την προηγούμενη χρονιά. Οι αντίπαλοι δεν τον περνάνε εύκολα και οι περιστροφές του είναι τις περισσότερες φορές on time. Είναι πολύ καλό το ταίριασμα με τον Bertans και σε ένα από τα τελευταία παιχνίδια τους είδα να παίζουν pick and roll, με τον Bertans στο ρόλο του χειριστή της μπάλας, κάτι που η αντίπαλη άμυνα δυσκολεύτηκε να σταματήσει. Ρίχνοντας μια ματιά στο CTG, τα σχήματα που παίζουν ταυτόχρονα οι Bertans, Beal και Wagner, σκοράρουν κατά μέσο όρο 123,6 πόντους/100 κατοχές και παράλληλα σκοράρουν 13,2 πόντους περισσότερους από τους αντιπάλους τους. Περιμένω στο άμεσο μέλλον να δούμε κάποια σχήματα με τους Wagner και Bryant ταυτόχρονα στο παρκέ. Αν και θεωρητικά θα έχουν πρόβλημα στην άμυνα, νομίζω θα πετύχαιναν ακόμα περισσότερους πόντους για ένα σύνολο που βασίζεται πολύ στο επιθετικό παιχνίδι φέτος (4^η καλύτερη επίθεση με 112,9 πόντους ανά 100 κατοχές).

 5. ‘’Οι Cavaliers δε θα έχουν θέμα να δώσουν τα ηνία της επίθεσης στον Darius Garland, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τον Collin Sexton’’, γράψαμε στο preview των Cavs για τη φετινή χρονιά. Όσο όμως ο Darius Garland ‘’τρακάρει’’ ακόμη (περισσότερα για εκείνον σε λίγο), o Sexton αποδεικνύει πως παραμένει ο καλύτερος guard στο σύνολο του Cleveland. 18π-3,3ρ-2,5α για τον δυναμικό combo μέσα στον Νοέμβριο, με ένα επιθετικό παιχνίδι που πλέον έχει και αξιοπρεπές τρίποντο (33% σε 3,8 προσπάθειες ανα αγώνα). Εφόσον οι άμυνες αρχίσουν να ''τσιμπάνε'' με το περιφερειακό του σουτ, ο Sexton θα βρει τη δυνατότητα για πιο εύκολες επιθέσεις στο καλάθι μετά από ντρίμπλα, το στοιχείο που τον κάνει να ξεχωρίζει δηλαδή, καθώς μιλάμε για καλό χειριστή με έκρηξη στο πρώτο βήμα. Τα θέματα που έχει σε δημιουργία και άμυνα παραμένουν δυστυχώς, καθώς βρίσκεται στον πάτο της λίγκας σε ποσοστό δημιουργίας για τους συμπαίκτες (μόλις 12,5% AST%), ενώ η άμυνα των Cavs δέχεται 9 πόντους παραπάνω με εκείνον στο παρκέ. Μιλάμε βέβαια για μία κακή άμυνα ούτως ή άλλως, 23οι σε όλη τη λίγκα, σύμφωνα με το cleaning the glass. Αν μπορέσει να βελτιωθεί σε δημιουργία και άμυνα, όσο και στην απειλή με off-ball παιχνίδι, η συζήτηση για συνύπαρξη με τον Garland στην περιφέρεια (για τα επόμενα χρόνια, όχι για φέτος μόνο) θα γίνει ευκολότερη. Για την ώρα απέχουμε.

No Good

1. O Cam Reddish επιλέχθηκε από τους Atlanta Hawks με το δέκατο pick στο φετινό draft και εξαρχής πίστευα ότι θα είναι ένας παίκτης που θα δυσκολευτεί πολύ την πρώτη χρονιά στο ΝΒΑ, αφού δεν ήταν έτοιμος, χωρίς να τον περιμένω τόσο κακό στο επιθετικό κομμάτι. Σουτάρει με 28,7% εντός παιδιάς και 21,3% στο τρίποντο, κάτι που τον κατατάσσει ως τον δεύτερο χειρότερο rookie σε FG% από το 1980 και μετά, ανάμεσα σε όλους τους rookie που έχουν παίξει τουλάχιστον 10 παιχνίδια και μίνιμουμ 15 λεπτά ανά παιχνίδι. Είναι ιστορικά άσχημα τα ποσοστά του, κάτι που δεν είναι καλό για έναν παίκτη που όταν επιλέχθηκε, πολλοί πίστευαν ότι θα μπορούσε να είναι καλός σουτέρ στο ΝΒΑ (αν και κάπως αδικαιολόγητο για εμένα αφού στο κολέγιο σούταρε με 35% εντός παιδιάς). Το ποσοστό του στις βολές (79%) ίσως κάνει κάποιους να αισιοδοξούν, όπως και η μηχανική του σουτ η οποία φαίνεται αρκετά καλή, όμως τα αποτελέσματα δεν είναι καλά μέχρι τώρα.

Από την άλλη, οφείλω να ομολογήσω ότι είναι καλύτερος στην άμυνα από όσο περίμενα. Παρότι δεν είναι σούπερ αθλητικός, μπορεί και μένει σχετικά εύκολα μπροστά στον παίκτη του και είναι καλός στα κλεψίματα κυρίως ως παίκτης στην αδύνατη πλευρά. Αυτό το τελευταίο, σε συνδυασμό με τον τραυματισμό του Huerter, του έδωσαν τη δυνατότητα να παίξει αρκετά (24’ ανα αγώνα) και να δείξει κάποιες εκλάμψεις δημιουργίας στο επιθετικό κομμάτι. Όσο θα παίζει σχετικά καλή άμυνα, θα μπορεί να βρει κάποια λεπτά παραπάνω στους Hawks, που έτσι και αλλιώς έχουν βάλει προτεραιότητα την εξέλιξη των παικτών, όμως αν δεν βελτιώσει τα ποσοστά του σύντομα, φοβάμαι ότι οι Huerter και Bembry θα του πάρουν μεγάλο μέρος από τα λεπτά που παίζει τώρα. Τουλάχιστον ως πρώτο βήμα σταματήσαμε να βλέπουμε την κίνηση που θύμιζε κάτι ανάμεσα σε δερβίση και αθλητή του καλλιτεχνικού πατινάζ που έκανε τουλάχιστον δύο φορές φέτος.

2. Συζητήσαμε νωρίτερα για τον Collin Sexton, ας περάσουμε τώρα στον Darius Garland. Ο έτερος guard των Cavaliers ήταν σχετικά ανεβασμένος μέσα στον Νοέμβριο (11,3π-3α με 39% από το τρίποντο σε 4,5 προσπάθειες ανα αγώνα), η εικόνα του όμως δεν είναι εκείνη του point guard που θα ξεχώριζε στο φετινό draft, μετά τον Ja Morant φυσικά. Το περιφερειακό σουτ, ένα από τα βασικά του όπλα και σημαντικός λόγος που επιλέχθηκε τόσο ψηλά, δείχνει αρκετά καλό, όμως δε δημιουργεί με συνέπεια για τους συμπαίκτες του (μόλις 16,2% AST%, έχοντας παράλληλα ένα μεγάλο usage rate) και η παρουσία του δε βελτιώνει σημαντικά τους Cavs ούτε επιθετικά, ούτε αμυντικά. Όπως αναφέραμε και νωρίτερα, το δίδυμο με τον Sexton είναι λιγάκι προβληματικό, ‘’χαμηλό’’ και αδύναμο και χρειάζεται αρκετή βελτίωση και από τους δυο αθλητές ώστε να πείσει το franchise πως μπορεί να πορευτεί και με τους δύο ταυτόχρονα. Στα θετικά η πρόσφατη εικόνα του Garland απέναντι στους Bucks, όπου είχε αρκετά καλές επιλογές, φάνηκε πιο σβέλτος μετά τα screens στις εκτελέσεις του, αλλά και στις πάσες προς τους συμπαίκτες και γενικά έδειξε στοιχεία του point guard που περιμέναμε. Ελπίζουμε βραδιές σαν αυτή να είναι συχνότερες τον επόμενο καιρό.

3. Για τον Jarrett Culver οι προσδοκίες μου ήταν (και παραμένουν) πολύ μεγάλες. Πριν το draft τον είχα κάπου ανάμεσα στο τρία και το τέσσερα, μετά τους Zion και Ja. Σε πολλές συζητήσεις με τον Δημήτρη, του έλεγα ότι αν ήμουν GM των Knicks θα ήταν πιθανός στόχος για το #3, πριν από τον R.J. Barrett. Σε 18 παιχνίδια μέχρι τώρα έχει 8,9π, 3ρ και 2,3α που είναι ΟΚ για rookie, όμως τα ποσοστά του εντός παιδιάς (36,3% και 28,2% από το τρίποντο) είναι άσχημα, ενώ στις βολές με 42,1% είναι από τους πιο άστοχους παίκτες της λίγκας. Πέρα από τα νούμερα, αυτό που με κάνει να ανησυχώ για την πορεία του, είναι ότι δε φαίνεται να έχει ούτε πολύ καλή τεχνική, ούτε τα σούπερ αθλητικά προσόντα ώστε να γίνει κύριος δημιουργός μιας ομάδας. Το αναφέρω αυτό επειδή μέχρι πριν από μια εβδομάδα αυτός ήταν ο ρόλος του, να έρχεται από τον πάγκο και να είναι ο βασικός δημιουργός της δεύτερης πεντάδας.

Πριν μερικές μέρες οι Timberwolves αποφάσισαν να τον κάνουν βασικό δίπλα στους Wiggins και Towns και να στείλουν τον Teague με τους αναπληρωματικούς. Ήταν μια κίνηση που μου άρεσε τόσο για την ομάδα, όσο και για τους Wiggins και Culver, αφού ο μεν πρώτος θα έχει την ευκαιρία να είναι ο βασικός δημιουργός στο αρχικό σχήμα, ενώ ο δεύτερος θα μπορεί να βρει περισσότερους χώρους, αφού παίζοντας με τους βασικούς οι αντίπαλοι θα εστιάζουν στους ΚΑΤ, Wiggins και Covington, δίνοντας του το περιθώριο να συνηθίσει στην ταχύτητα των αντιπάλων ως δευτερεύον δημιουργός. Ο Ben Rubin από το The Stepien είχε γράψει ένα πολύ καλό κείμενο σχετικά με το γιατί ο Culver έπρεπε να ξεκινάει και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε ήδη μετά από λίγα παιχνίδια. Στην άμυνα, όπως και στην περίπτωση του Reddish, τα πράγματα είναι καλύτερα από το αναμενόμενο. Καλός αμυντικός πάνω στην μπάλα και πολύ καλός επίσης στις βοήθειες. Σύμφωνα με το Cleaning The Glass, όταν παίζει οι Timberwolves δέχονται 4,5 πόντους λιγότερους ανά 100 κατοχές σε σχέση με το διάστημα που είναι στον πάγκο. Επίσης, πάλι σύμφωνα με το CTG, όταν παίζουν ταυτόχρονα οι Towns, Wiggins και Culver οι Wolves σκοράρουν 20,3 πόντους ανά 100 κατοχές περισσότερους από τους αντιπάλους τους!!

Το νούμερο είναι πιο εντυπωσιακό, αν αναλογιστούμε ότι μέχρι τώρα η ομάδα έχει NetRtg +1,9 (πάλι σύμφωνα με το CTG). Ίσως διαβάζοντας όλα αυτά να μοιάζω λίγο αυστηρός με τον Culver, όμως από το #6 του draft και δη τον συγκεκριμένο παίκτη τα ‘’θέλω’’ μας είναι πολύ μεγαλύτερα. Ελπίζω ότι σύντομα, μέσα στους επόμενους μήνες, θα μας αναγκάσει να τον βάλουμε στο πάνω μέρος της στήλης. Aς είναι οδηγός το πρόσφατο ματς με τους Grizzlies.

4. O Wendell Carter Jr δεν είναι κακός παίκτης, μάλιστα εδώ στο Prodigy Report είναι μία από τις αδυναμίες μας. Κάτι όμως δεν κολλάει καλά στην παρουσία του στο Chicago μέχρι τώρα. Τα νούμερα που γράφει (12,5π-10ρ-1α τον Νοέμβριο) είναι γενικά οκ, αλλά όχι για τις ικανότητες του ψηλού που είδαμε πριν μία διετία στο Duke δίπλα στον Bagley. Oι Bulls τον χρησιμοποιούν ελάχιστα στην επίθεσή τους (15,5% usage, από τα μετριο-χαμηλά ποσοστά ψηλών στη λίγκα), o Wendell καλείται να μαζεύει σκουπίδια από τούβλα συμπαικτών και, που και που, βρίσκει καμία alley-oop πάσα ή την μπάλα στα χέρια του στο χαμηλό post. Όλα αυτά ενώ το Chicago είναι σαφώς καλύτερο με εκείνον μέσα στο παρκέ, τόσο επιθετικά (+9,8 πόντοι, +6% ORB%), όσο και αμυντικά (2,6π λιγότεροι, -2% στο ποσοστό επιθετικών ριμπάουντ των αντιπάλων). Επίσης οι Bulls χρησιμοποιούν ελάχιστα τον WCJ σα δημιουργό από χαμηλά, ενώ είναι ένας παίκτης με καλή αντίληψη του χώρου και της πάσας στον ελεύθερο συμπαίκτη. Βλέπω τους Raptors να παίρνουν (έστω και την παραμικρή) δημιουργία από χαμηλά από παίκτες σαν τον Chris Boucher και σκέφτομαι το εξής: Εκεί στο Chicago, ή δώστε τις ευκαιρίες στον WCJ που έχετε δώσει σε άλλους και άλλους σε αυτό το ρόστερ, ή δώστε τον στο Toronto, εκεί ξέρουν τι να κάνουν τουλάχιστον. Θα βρει και o Siakam ένα πεντάρι δίπλα του για το μέλλον.

5. Ο Mikal Bridges στο τελείωμα της περσινής σεζόν μας έδωσε την ελπίδα ότι θα τον βλέπαμε βελτιωμένο και ως έναν από τα σημαντικά κομμάτια στο σύνολο των Suns. Όμως η έλευση του Saric και κατά συνέπεια η ελάττωση των λεπτών που παίζει ο Oubre στη frontline, μείωσαν αρκετά και τα λεπτά του Bridges. Επιπλέον βλέπουμε τον Tyler Johnson να παίζει αρκετά (20’/αγώνα) παρότι δεν φαίνεται να αποτελεί μέρος του μέλλοντος της ομάδας. Σε 18 παιχνίδια φέτος o Bridges αγωνίζεται 19,8’ (10’ λιγότερα από πέρυσι) και έχει μόλις 5,9π, 3,4ρ, 1α και 1,4 κλεψίματα. Σε όλες τις κατηγορίες είναι χειρότερος, αλλά εκεί που η διαφορά είναι μεγαλύτερη είναι στο τρίποντο, όπου σουτάρει με 21,4% (33,5% πέρυσι). Η αστοχία του μάλιστα φαίνεται να τον επηρεάζει και στις επιλογές του, αφού στα τελευταία ματς υπήρξαν στιγμές που είχε την επιλογή να σουτάρει και αντ’ αυτού προτίμησε να πασάρει. Σύμφωνα με το Basketball reference ο Mikal σουτάρει 2,8 τρίποντα φέτος, ενώ πέρυσι 4,7 ανά 36 λεπτά (προκειμένου να ελαττώσουμε τις διαφορές που προκύπτουν από τον μικρότερο χρόνο συμμετοχής φέτος). Η διαφορά είναι μεγάλη για έναν παίκτη που θεωρείται ότι το δυνατό του σημείο στην επίθεση είναι το σουτ. Παρόλα αυτά οι Suns είναι καλύτεροι με εκείνον στο παρκέ, γεγονός που σχετίζεται με την καλή του άμυνα. Πριν λίγες μέρες, στο παιχνίδι που έχασαν από τους Kings, ήταν ο που μπόρεσε να περιορίσει κατά διαστήματα τον Bogdanovic. Επίσης, παρά τα άσχημα ποσοστά, το παρελθόν του και η φήμη που τον ακολουθεί από το κολέγιο (43,5% στο τρίποντο την τελευταία χρονιά σε έξι προσπάθειες ανά αγώνα) κάνει τις αντίπαλες ομάδες ακόμα να τον υπολογίζουν ως σουτέρ, κάτι που βοηθάει πχ τον Booker. Σύμφωνα με το Cleaning the Glass, όταν οι Booker και Bridges παίζουν ταυτόχρονα, οι Suns σκοράρουν 123,4 πόντους ανά 100 κατοχές, επίδοση που θα τους έκανε την καλύτερη επίθεση στο ΝΒΑ φέτος. Προσωπικά ακόμα πιστεύω ότι ο Bridges θα ανεβάσει τα ποσοστά του στα τρίποντα και αυτό θα βελτιώσει την ψυχολογία του, αναγκάζοντας παράλληλα τον Monty Williams να τον χρησιμοποιήσει περισσότερο. Το ξεκίνημα της σεζόν σίγουρα δεν είναι το ιδανικό για εκείνον.

I need some1

Ο Eric Paschall επιλέχτηκε από τους Warriors στο #41 και αυτό σημαίνει ότι πρακτικά όλες οι ομάδες τον προσπέρασαν τουλάχιστον μια φορά. Γεννημένος στη Νέα Υόρκη, ξεκίνησε την κολεγιακή του καριέρα από το, όχι και τόσο γνωστό, πανεπιστήμιο του Fordham, όπου ψηφίστηκε ως ο καλύτερος rookie της κατηγορίας Α-10. Μετά από αυτή την χρονιά μεταγράφηκε στο Villanova όπου κατέκτησε σε τρία χρόνια ένα πρωτάθλημα το 2018. Ο Jay Wright, προπονητής του Villanova είχε πει σε συνέντευξη του στο The Athletic ότι όταν τον είδε του θύμισε τον Bernard King, έναν ακόμα παίκτη που προέρχεται από την Νέα Υόρκη και είχε έφεση στο σκοράρισμα. Το γεγονός ότι ήταν σχετικά μεγάλος για rookie (23χρ) και με ύψος 1,98μ σχετικό κοντός για PF οδήγησαν σε όλες σχεδόν τις ομάδες να τον προσπεράσουν στη διαδικασία του draft. Αλλά όπως φάνηκε και στην περίπτωση του Brandon Clarke, όταν κάποιος είναι καλός παίκτης, ακόμα και αν δεν μπαίνει στο καλούπι των χαρακτηριστικών που ψάχνουν οι scouter, μπορεί να κάνει τη διαφορά και να βρει σημαντικό χρόνο στο ΝΒΑ.

Στα πρώτα 20 παιχνίδια της σαιζόν 17π, 5,3ρ και σουτάρει με 49,6% εντός πεδιάς και 81,1% στις βολές και είναι δεύτερος ανάμεσα στους πρωτοετείς παίκτες σε σκοράρισμα πίσω μόνο από τον καταπληκτικό Ja Morant (18,6π). Η απουσία των Curry, Thompson, αλλά και των Russell και Green για αρκετά παιχνίδια του έδωσε τη δυνατότητα να δείξει ότι μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματικός σκόρερ. Μάλιστα, ένα από τα στοιχεία που μου έκανε εντύπωση μέχρι τώρα είναι ότι σκοράρει σχετικά αποτελεσματικά σε φάσεις isolation. Είναι ένας από τους μόλις 14 παίκτες (και ο μόνος rookie) που παίρνουν τουλάχιστον τρεις τέτοιες προσπάθειες και σκοράρει 0,86 πόντους ανά κατοχή σε αυτές τις καταστάσεις, επίδοση που τον κατατάσσει 11^ο (και παρόλα αυτά πάνω από παίκτες όπως ο Αντετοκούνμπο και ο Westbrook). Εκτός από το σκοράρισμα, στην επίθεση μου αρέσει ο τρόπος που κινείται χωρίς την μπάλα και ότι ήταν από τους λίγους νεοφερμένους παίκτες των Warriors που φάνηκε να αφομοιώνει τα πολύπλοκα συστήματα του Kerr. Επίσης έδειξε ότι με τη δύναμη του μπορεί να μαρκάρει μεγαλόσωμους SF, όπως πχ ο Lebron James. Δεν είναι τρομερός αμυντικός, αλλά στο υπάρχον roster των Warriors έδειξε να είναι από τους λίγους που μπορούν να μαρκάρουν τέτοιους παίκτες.

Η φετινή χρονιά θα είναι ένα μεγάλο σχολείο για τον ίδιο, αφού μετά τους τραυματισμούς οι Warriors μάλλον θα κυνηγήσουν ένα καλό pick, παρά τις νίκες. Όμως του χρόνου, με γερούς τους Curry, Thompson και Green, θα είναι ένα από τα φαβορί για το πρωτάθλημα και ο Paschall δείχνει με τις εμφανίσεις του ότι θα μπορούσε να είναι ένας πολύ χρήσιμος για αυτούς παίκτης. 

Omen

Τέσσερεις παίκτες στους οποίους στρέφουμε λίγο περισσότερο τη ματιά μας τον επόμενο καιρό:

1. O Kevin Knox κάνει μετριότατη σεζόν και προσπαθούμε να καταλάβουμε τι παίκτης είναι πραγματικά. Κάπου φταίνε οι Knicks, ως συνήθως, καθώς τον χρησιμοποιούν λίγο και κάθε ματς ζητάνε από εκείνον ένα διαφορετικό ρόλο, σε διαφορετικά σχήματα (μέχρι και στο ‘2’ τον είδαμε να παίζει πρόσφατα), κάπου και ο ίδιος ο αθλητής δεν έχει την αναμενόμενη εξέλιξη. Μέσα στο Νοέμβριο η πτώση ήταν κάθετη, κανονικά θα έπαιζε δυνατά για τους ‘’no good’’, όπως όμως και στην περίπτωση του WCJ, υπάρχει και ευθύνη της ομάδας γι’ αυτό που βλέπουμε. Μακάρι ο Δεκέμβρης να τον βρει με κάτι σταθερότερο σε ρόλο και επιδόσεις, είμαστε εδώ για να το παρακολουθήσουμε.

2. O Jerome Robinson βρήκε ελάχιστο χρόνο στο rotation των Clippers πέρυσι, κινούμενος συχνά μεταξύ NBA και G-League και ενώ φέτος οι Clippers έφτιαξαν μία ακόμη πιο ισχυρή ομάδα γύρω από τους Leonard και George, ο Robinson βρέθηκε να παίζει 13’ κατα μέσο όρο μέσα στον Νοέμβριο. Πέτυχε μάλιστα το προσωπικό του career-high σε πόντους, απέναντι στους Hawks. Οι Clippers βρίσκουν συχνά ταλέντο εκεί που οι υπόλοιποι δεν κοιτάζουν και για να επέλεξαν τον συγκεκριμένο στο #13 του περυσινού draft, δεδομένα κάποια αξία υπάρχει. Μένει να δούμε αν ο Robinson καταφέρει να βρει ρόλο σε ένα σύνολο που κυνηγά με βάσιμες ελπίδες τον τίτλο, κάτι που θα αποτελέσει σημαντική επιτυχία για έναν δευτεροετή παίκτη 22 ετών μόλις.

3. Ο De’Anthony Melton βρέθηκε μέσω ανταλλαγής το καλοκαίρι στους Grizzlies, όμως ένας τραυματισμός στο training camp, σε συνδυασμό με τις πολύ καλές εμφανίσεις του Ja Morant και την παρουσία του πιο έμπειρου Tyus Jones, ήταν οι λόγοι για τους οποίους δεν βρήκε χρόνο συμμετοχής. Όμως τώρα που ο Morant είναι τραυματίας και θα λείψει για κάμποσα ματς, έχει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δείξει αν δικαίως τον πιστεύουμε. Στο πρώτο ματς, είχε θετικότατη παρουσία με 9π, 7ρ, 8α, 2 κλεψίματα και μία τάπα. Τα ποσοστά δεν ήταν καλά, αλλά όσο έπαιξε οι Grizzlies ήταν καλοί και κέρδισαν μέσα στην έδρα των Timberwolves. Θα είναι σίγουρα ένας από τους παίκτες που θα παρακολουθούμε τις επόμενες εβδομάδες.

4. O Matisse Thybulle είναι πραγματικά μία από τις μεγαλύτερές μου λατρείες στη φετινή φουρνιά παικτών. Τα νούμερα που γράφει δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο (4π και λιγότερο από 1α και 1ρ) και η παρουσία του δε βελτιώνει σημαντικά τους Sixers. Θα μπορούσε όμως, αν βρει λίγο περισσότερο χρόνο από τα 13’ που είχε μέσο όρο μέσα στο Νοέμβριο, ειδικά με αυτή την ιδιαίτερη άμυνα που παίζει. Ο Thybulle διαβάζει εξαιρετικά τις προθέσεις του προσωπικού του αντιπάλου και η παρουσία του είναι σα μία ενοχλητική ‘’μύγα’’, που πετάει συνεχώς γύρω σου και δε σε αφήνει να χαλαρώσεις. Αν σταθεροποιήσει και το τρίποντό του, θα γίνει ένας εξαιρετικός 3&D παίκτης για ομάδα που θέλει να διεκδικήσει. Ακολουθεί ένα βίντεο με τα όσα έκανε απέναντι στους Kings και ειδικά επάνω στον Buddy Hield.

Σημειώσεις

Νούμερα και στατιστικά από τα https://stats.nba.com/, https://www.basketball-reference.com/ και https://www.cleaningtheglass.com/stats/, όπως αυτά ίσχυαν μέχρι τη Δευτέρα 2/12.