Brooklyn Nets
Θυμάστε που, πριν τρία χρόνια, οι Nets ήταν το ανέκδοτο του ΝΒΑ, αφού χρωστούσαν όλα τους τα pick στους Celtics και ήταν μια από τις χειρότερες ομάδες στη λίγκα; Ε, τα πράγματα άλλαξαν από τότε, καθώς πέρυσι επανεμφανίστηκαν στα playoffs, χάρη στο ρεκόρ 42-40, όπου και υπέκυψαν στους καλύτερούς τους Sixers. Όλη αυτή τη μεταμόρφωση την οφείλουν κυρίως στο Sean Marks (GM) και τον Kenny Atkinson (προπονητής), οι οποίοι μετά από τρία χρόνια σταθερής δουλειάς με νεαρούς παίκτες και έξυπνες κινήσεις που τους απέφεραν draft picks, αποφάσισαν να κάνουν all in.
Και με το all in, εννοώ ότι υπέγραψαν δύο από τα τρία μεγαλύτερα ονόματα της free agency, τους Kyrie Irving και Kevin Durant. Επιπλέον στην ομάδα ήρθαν οι Taurean Prince, Garrett Temple, Wilson Chandler (o οποίος βγήκε θετικός σε αντιντόπινγκ έλεγχο και θα χάσει 25 παιχνίδια) και φυσικά ο De’Andre Jordan, που είναι καλός φίλος τόσο του KD, όσο και του Kyrie. Ο κορμός έμεινε αναλλοίωτος (με την εξαίρεση του D’Angelo Russell που πήγε στους Warriors, στα πλαίσια του sign and trade για τον Durant) και οι Nets ελπίζουν ότι οι νεαροί Allen, Kurucs, Musa, αλλά και ο LeVert, θα εμφανιστούν ακόμα καλύτεροι από πέρυσι. Παρά τον τραυματισμό του Durant, που θα τον αφήσει εκτός κατά πάσα πιθανότητα όλη τη σεζόν, η ομάδα λογικά θα παρουσιαστεί βελτιωμένη, καθώς επί της ουσίας το ρόστερ αποτελείται από την περσινή ομάδα, με τον Irving στη θέση του Russell και τους Prince και Jordan ως έξτρα παίκτες, να καλύπτουν το κενό των DeMarre Carroll και Ed Davis. O Atkinson έδειξε καλά στοιχεία ως προπονητής, τόσο στη βελτίωση των νεαρών παικτών, όσο και στη διαχείριση των παιχνιδιών. Αν έχουν λιγότερους τραυματισμούς φέτος (ο LeVert έχασε πέρυσι 42 αγώνες μετά από έναν τραυματισμό στον αστράγαλο) και σε συνδυασμό με το χαμηλό επίπεδο της Ανατολής, τότε μόνο καλύτερα μπορούν να πάνε. Για την ώρα έχουν ξεκαθαρίσει οι τέσσερις θέσεις της πεντάδας με τους Irving, Joe Harris, LeVert και Prince να είναι οι σίγουροι και την πέμπτη θέση θα την έχει ένας από τους δύο σέντερ (Allen και Jordan).
Όμως, για μισό λεπτό, το σχέδιο να βάλουμε τον Irving αρχηγό σε μια ομάδα νεαρών παικτών μήπως το ξαναείδαμε; Το έκαναν οι Celtics πέρυσι και το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό, αφού από ένα σημείο και μετά το κλίμα στα αποδυτήρια ήταν τοξικό για όλους. O Durant δεν θα παίξει φέτος και το κενό στη θέση του PF για την ώρα θα το καλύψει ο Prince (ο οποίος δεν έχει δείξει ικανότητα στο να μαρκάρει με επιτυχία τα αντίπαλα τεσσάρια) και στα υπόψιν είναι και ο Kurucs, που ίσως να ταιριάζει περισσότερο με το αρχικό σχήμα, καθότι είναι παίκτης που δεν παίρνει πολλές προσπάθειες (μικρό USG%) και δένει καλύτερα με τους περιφερειακούς της βασικής πεντάδας. Το πρόβλημα με τον Kurucs είναι εξωγηπεδικό, καθώς έχει ζητήματα με τις αστυνομικές αρχές. Βλέπετε, η πρώην του κοπέλα τον κατηγόρησε ότι προσπάθησε να την πνίξει και σήμερα (δύο μέρες πριν το πρώτο παιχνίδι της ομάδας) έχει οριστεί το δικαστήριο.
Αν και το αγωνιστικό δείγμα είναι μικρό, τα προβλήματα που έδειξαν στα φιλικά μου θύμισαν λίγο τους περσινούς Celtics. Λίγες κερδισμένες βολές και πρόβλημα στο επιθετικό ριμπάουντ, όσον αφορά την επίθεση, ενώ στην άμυνα η παρουσία του Prince τους δημιουργεί θέματα και στο αμυντικό ριμπάουντ. Αν και μέχρι τώρα ήταν overachievers και μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις της λίγκας, πλέον όλοι τους περιμένουν και θα πρέπει να αποδείξουν ότι μπορούν να κερδίσουν όντας φαβορί.
Toronto Raptors
Η αλήθεια είναι πως, από το βράδυ της 13ης Ιουνίου που οι Raptors στέφθηκαν Πρωταθλητές NBA μέχρι και σήμερα, έχουν γίνει τόσα πολλά -και τόσο έντονα- στο ΝΒΑ (από την τρελή free agency, μέχρι το δράμα με την αγορά της Κίνας) που η εικόνα του Kyle Lowry να σηκώνει το Larry O’Brien trophy μοιάζει μακρινή και ξεθωριασμένη.
Ίσως για αυτό να ευθύνεται το γεγονός πως το πρωτάθλημα των Raptors συνδέθηκε κυρίως με την παρουσία του Κawhi Leonard, που πλέον κατοικοεδρεύει στο Los Angeles και τους Clippers, όμως οι περσινοί Raptors ήταν πολλά παραπάνω από απλά ‘’η ομάδα του Kawhi’’. To απέδειξαν πολλάκις στο δρόμο για την κορυφή και φέτος θα έχουν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να το υπενθυμίσουν σε όσους το αμφισβητούν.
Το ταβάνι τους προφανώς δε θα είναι το ίδιο με το περσινό, όμως κάθε μέλος του οργανισμού τονίζει σε κάθε ευκαιρία πως πέρσι το ρεκόρ τους ήταν 17-5 στα 22 παιχνίδια που o Kawhi έκανε “load management”. Βέβαια, αυτό το ρεκόρ από μόνο του είναι κάπως στρεβλωτικό. Δεν έχει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των παιχνιδιών που ο Kawhi δεν έπαιξε, μιας και μόλις τέσσερα εξ αυτών ήταν απέναντι σε playoff ομάδες. Κυρίως, δεν υπολογίζει την έτερη απώλεια της ομάδας, επίσης προς Los Angeles μεριά, αυτή του Danny Green, ενός εκ των ποιοτικότερων 3&D παικτών της λίγκας (πάνω από 45% στο τρίποντο σε 5,5 προσπάθειες πέρυσι). Οι δυο τους ήταν οι μεγαλες απώλειες των Raptors το καλοκαίρι που μας πέρασε. Στη θέση τους αποκτήθηκαν οι Stanley Johnson και Rondae Hollis-Jefferson, ως αναπληρωματικοί forwards, παρέα με τον Cameron Payne, που θα είναι ο τρίτος point guard του ρόστερ και τον Matt Thomas για τη θέση του αναπληρωματικού shooting guard. Μαζι τους ο ‘’τρεις χρονιές στη λίγκα, τρία Πρωταθλήματα’’ Patrick McCaw, που ανανέωσε.
Στα αγωνιστικά, μπορεί να έχασαν τον καλύτερο αμυντικό του ΝΒΑ στο ένας εναντίον ενός, μα αυτό δεν σημαίνει πως έχασαν την αμυντική τους συνέχεια και χημεία. Η ομάδα των Raptors, υπό τις οδηγίες του coach Nurse, παρουσίασε στα περσινά playoffs ίσως την καλύτερη αμυντική ομαδική λειτουργία που έχουμε δει τα τελευταία (πολλά) χρόνια και εξίσου δυνατούς αναμένουμε να τους δούμε και φέτος. Η παρουσία των Gasol, Anunoby, Siakam, Lowry, Ibaka, μα και του αναπάντεχα αποτελεσματικού κατά την post season Fred VanVleet, προς αυτό συνηγορεί άλλωστε.
Aν τα παραπάνω εξασφαλίζουν μία top-10 άμυνα, ωστόσο, δεν μπορούμε να πούμε με την ίδια σιγουριά το ίδιο και για την επίθεση της ομάδας. Το 30% usage rate του Kawhi και το 45,5% από το τρίποντο του Green ζητάνε αντικαταστάτες που δύσκολα θα βρεθούν. Η πρώτη λύση θα αναζητηθεί σε ένα ακόμα αγωνιστικό άλμα του περσινού Most Improved παίκτη Pascal Siakam, ο οποίος από φέτος θα είναι το αναντίρρητο πρώτο βιολί της ομάδας (ενώ υπέγραψε και τετραετές max συμβόλαιο). Κατά πόσο θα μπορέσει να ανταποκριθεί σε αυτόν τον ρόλο είναι ένα ζητούμενο.
Το ποιος θα είναι το δεύτερο βιολί είναι ένα εξίσου κρίσιμο ερώτημα. Θα μπορέσει ο (πρόσφατα ανανεωθείς και για τη σεζόν 2020-21) 33χρονος Kyle Lowry να προσφέρει σταθερά; Έτερη επιλογή ο καθόλα άτυχος OG Anunoby (έχασε τον πατέρα του πριν την έναρξη της σεζόν, ενώ κατά τη διάρκεια αυτής υπέστη τέσσερις διαφορετικούς τραυματισμούς, που ουσιαστικά τον κράτησαν εκτός της πορείας προς το πρωτάθλημα). Θα μπορέσει στον τρίτο χρόνο του στη Λίγκα να προσφέρει από το τρίποντο όσο τη rookie χρονιά του (37,2%) ή θα είναι και πάλι πιο κοντά στα ποσοστά της sophomore (33,1%);
Τέλος, το πιο κρίσιμο ενδεχομένως ερώτημα αναφορικά με τη σεζόν των Raptors, είναι αν ο GM Masai Ujiri αποφασίσει να τη ‘’διαλύσει’’, ανταλλάσσοντας τα expiring συμβόλαια των Gasol και Ibaka, συν αυτό του Lowry για μελλοντικά assets και χώρο στο salary cap.
Χωρίς να υπολογίζουμε το τελευταίο ενδεχόμενο, οι Raptors έχουν εξασφαλισμένη μια θέση στην post season της επόμενης άνοιξης στην Ανατολή, ίσως από την τρίτη θέση της Atlantic και χωρίς πλεονέκτημα έδρας. Μα και πάλι, το ρεκόρ τους αναμένεται να είναι μεταξύ των 45 και 50 νικών, πιο κοντά στο πρώτο νούμερο παρά στο δεύτερο. Ας πάμε με 47-35.
Philadelphia 76ers
Ήταν η ομάδα που δυσκόλεψε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη τους μετέπειτα πρωταθλητές Raptors. Έφτασαν τη σειρά σε επτά παιχνίδια και χρειάστηκε ένα από τα σουτ που θα περάσουν στην ιστορία και τέσσερις αναπηδήσεις στη στεφάνη για να αποκλειστούν. Φέτος ο στόχος είναι ξεκάθαρα να φτάσουν (τουλάχιστον) στους τελικούς περιφέρειας και να διεκδικήσουν την είσοδο στους τελικούς του ΝΒΑ.
Το καλοκαίρι η ομάδα άλλαξε αρκετά, αφού έφυγαν οι Butler, Redick, McConell, Marjanovic και Monroe και στη θέση τους ήρθαν οι Al Horford, Josh Richardson, Trey Burke, Raul Neto, Mike Scott, Kyle O’Quinn, ανανέωσαν οι Tobias Harris και James Ennis και επιλέχτηκαν στο draft οι Matisse Thybulle (#20) και Marial Shayok (#54). Πλέον η καινούρια τους πεντάδα θα αποτελείται από τους Simmons-Richardson-Harris-Horford-Embiid και όπως τη βλέπω στο χαρτί και στα πρώτα φιλικά, πρέπει να είναι μια από τις ψηλότερες πεντάδες που έχουν παίξει ποτέ.
Yπάρχουν τα υλικά ώστε να γίνουν μια από τις καλύτερες αμυντικές ομάδες των τελευταίων ετών. Ο Embiid φαίνεται να έχασε μερικά κιλά και αυτό ίσως τον βοηθήσει να αποφύγει μερικούς μικροτραυματισμούς και να παίξει παραπάνω λεπτά, ειδικά στα playoffs, αφού όταν πήγαινε στον πάγκο η ομάδα κατέρρεε. Ο Josh Richardson τους δίνει ένα ακόμα πολύ καλό αμυντικό, με καλό σουτ, ο οποίος μπορεί να δυσκολεύτηκε πέρυσι ως alpha dog στους Heat, όμως εδώ θα είναι η τέταρτη επιλογή στην επίθεση, οπότε περιμένω να είναι πολύ θετικός. Όσον αφορά τον Horford, μπορεί το παιχνίδι του να μην είναι εντυπωσιακό για όσους ασχολούμαστε με το fantasy, όμως απέδειξε επανειλημμένα τα προηγούμενα χρόνια ότι είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες στα playoffs, εκεί όπου μάρκαρε με μεγάλη αποτελεσματικότητα παίκτες όπως ο Γιάννης, ο Ben Simmons, αλλά και ο ... Embiid. Ως επίλογο κρατήστε το όνομα του Matisse Thybulle, του rookie που έχει εντυπωσιάσει στα φιλικά με τις επιδόσεις του στην άμυνα. Τελείωσε την περσινή χρονιά στο πανεπιστήμιο της Washington έχοντας κατά μέσο όρο 3,5 κλεψίματα και 2,3 τάπες και στα φιλικά σε πέντε παιχνίδια είχε 2,6 κλεψίματα και 1,4 τάπες. Ο ρόλος του είναι να πιέζει τον αντίπαλο καλύτερο παίκτη σε όλο το γήπεδο, ποντάροντας στις βοήθειες μέσα στη ρακέτα από Embiid και Horford.
Οι προβληματισμοί μου όσον αφορά την ομάδα της Philadelphia έχουν να κάνουν με την ικανότητα να σκοράρουν από την περιφέρεια και την έλλειψη ενός δημιουργού που θα ξεκινήσει την προσπάθεια από το τρίποντο στα κρίσιμα ματς των playoffs, δημιουργώντας είτε για τον ίδιο είτε για τους συμπαίκτες. Και πριν κάποιος αναφέρει τον Ben Simmons, σας θυμίζω ότι στην περυσινή postseason, στις επιθέσεις στο μισό γήπεδο έπαιζε περισσότερο ως power-forward κάτω από το καλάθι παρά ως guard, αφού οι αντίπαλοι του έδιναν προκλητικά το τρίποντο και αυτός δεν σούταρε. Τον ρόλο αυτό είχε ο Jimmy Butler, που κατά τη γνώμη μου ήταν ο καλύτερος παίκτης μετά τον Embiid και η απουσία του νομίζω θα φανεί στα playoffs.
Αναφορικά με το σκοράρισμα από την περιφέρεια και χωρίς να θέλω να δώσω υπερβολική σημασία στα φιλικά, το γεγονός ότι σε πέντε αγώνες σκοράραν 51/157 τρίποντα (31,7%) είναι ανησυχητικό (πληροφοριακά ο μ.ό της λίγκας είναι 35,5%). Αν αυτό δεν βελτιωθεί σημαντικά, οι αντίπαλες άμυνες θα μπορούν να κλείνουν αποτελεσματικά τη ρακέτα και να τους κάνουν τη ζωή δύσκολη. Όπως καταλαβαίνετε, θα καταλήξουμε εκ νέου στον Ben Simmons και στο κατά πόσο θα μπορέσει να απειλήσει με σουτ ακόμα και από μέσα απόσταση. Παρακάτω βλέπετε το shot chart του από το Cleaning The Glass, όπου, σύμφωνα με τα στοιχεία τους, το 98% των σουτ του ήταν σε απόσταση μικρότερη των 4,3 μέτρων (>14 feet).
Παρόλα τα προβλήματα τους, έχω μια αισιοδοξία για την ομάδα των Sixers. Περιμένω να κάνουν και φέτος περισσότερες από 50 νίκες και πιστεύω ότι στα playoffs, κυρίως λόγω άμυνας και Embiid, θα καταφέρουν να φτάσουν στους τελικούς της Ανατολής.
Boston Celtics
Πριν από έναν ακριβώς χρόνο οι Celtics ετοιμάζονταν για τη σεζόν που όχι απλά θα τους επανέφερε στους διεκδικητές του τίτλου, αλλά και που θα τους έβρισκε -κατά τα πλάνα τους- στα φαβορί της λίγκας. Ωστόσο, μόλις έναν χρόνο μετά, τους βρίσκουμε χωρίς τους δύο All Stars της περασμένης σεζόν (Irving και Horford), αλλά και τον σταθερότερο παίχτη τους (Marcus Morris). Η θέση τους δεν είναι ακριβώς ανάμεσα στους κορυφαίους της Λίγκας όπως υπολόγιζαν, μα κάνα-δυο βήματα πιο πίσω από τους κορυφαίους της Ανατολής.
Όσον αφορά τις καλοκαιρινές τους κινήσεις, κατάφεραν να περιορίσουν την απώλεια του Kyrie με την υπογραφή του All-ΝΒΑer Kemba Walker, αισιοδιοξώντας πως, παρά το χαμηλότερο αγωνιστικό ταβάνι του νέου τους αποκτήματος, η χημεία με τους συμπαίκτες θα είναι καλύτερη και το σύνολο θα ‘’ψηλώσει’’ κατ’αυτόν τον τρόπο. Για την απόκτησή την πάτησαν άσχημα οι -έτσι κι αλλιώς περίγελος- Charlotte Hornets, που δέχθηκαν μάλιστα να πάρουν (και να χρυσοπληρώσουν) τον Rozier σαν αντάλλαγμα.
Η τρύπα που φαίνεται να μένει ακάλυπτη μετά τις καλοκαιρινές ανακατατάξεις είναι αυτή του center, καθώς το κενό του Horford, μα και του Baynes, θα κληθεί να καλύψει ο Enes Kanter. Στις λοιπές κινήσεις, αποκτήθηκαν μέσω του draft οι Romeo Langford (#14), Grant Williams (#22) και Carsen Edwards (#33), ενώ στην καθιερωμένη ετήσια απόκτηση παίκτη από την Ευρώπη, υπέγραψαν τον 25χρονο Vincent Poirier. Στα άξια αναφοράς σχετικά με το καλοκαίρι της ομάδας και το γεγονός πως είχαν έξι παίχτες τους στο Παγκόσμιο της Κίνας (τους Brown, Poirier, Smart, Tatum, Theis και Walker) το οποίο μπορεί να είναι είτε πολύ θετικό για τη χημεία της ομάδας -με αναφορά εδώ στους Αμερικάνους παίχτες τους-, είτε πολύ κακό για τα επίπεδα ενέργειας αυτής. Επίσης, αν κάτι επιβεβαιώθηκε στο συγκεκριμένο παγκόσμιο είναι η διαφορά ατομικού ταλέντου μεταξύ Kyrie και Kemba. Αυτό δε θα είναι το μόνο πρόβλημα πάντως. Η απώλεια των Horford και Baynes δημιουργεί κενά στην άμυνα των Celtics και η παρουσία του Kanter μόνο να τα διογκώσει μπορεί. Ειδικά το pick ‘n roll που οι αντίπαλες ομάδες θα στήνουν στον δίδυμο Walker-Kanter είναι από τις πιο χτυπητές αδυναμίες της ομάδας και ο coach Stevens θα πρέπει τουλάχιστον να μασκαρέψει το πρόβλημα.
Στον αντίποδα, η παρουσία του Τούρκου center θα βοηθήσει επιθετικά την ομάδα σε δύο τομείς που πέρσι πονούσε, δηλαδή στα σουτ από το ζωγραφιστό (όπου πέρσι οι Κέλτες ήταν μόλις 27οι στη λίγκα), και στις ελεύθερες βολές (με μόλις 25 ανά 100 προσπάθειες). Τόσο η καλύτερη χημεία της ομάδας με την παρουσία του Kemba, όσο και η βελτίωση των Brown, Hayward, Tatum, μα και του ίδιου του coach Stevens, σε σχέση με πέρσι, ίσως να οδηγήσουν σε καλύτερα αποτελέσματα. Άλλωστε, η παρουσία των Brown, Hayward, Langford, Ojeleye, Smart, Tatum και Grant Williams, παιχτών που μπορούν να παίξουν -και να μαρκάρουν- σε πολλές θέσεις, δημιουργεί μια αισιοδοξία πως αμυντικά θα μπορέσουν να κρύψουν τις αδυναμίες των βασικών παικτών στο “1” και “5”. Η λογική λέει πως τα τρία versatile forwards θα ξεκινάνε μαζί, με τον Brown να αγωνίζεται ως “4”, θέση που έπαιξε αρκετά και στο Παγκόσμιο της Κίνας.
Στα χαρτιά η φετινή ομάδα τους είναι χειρότερη και με χαμηλότερο ταβάνι από την αντίστοιχη περσινή. Ρεαλιστικά όμως δεν μπορεί πάλι να πάνε όλα τόσο λάθος. Οι αγωνιστικοί ρόλοι θα είναι πιο καθαροί και ο Stevens αναμένεται να εμφανιστεί ξανά ως ο «Σατανάς των Πάγκων» που θαυμάσαμε και αγαπήσαμε. Άλλωστε, φαίνεται πως αποδίδει κι αυτός καλύτερα υπό τον τίτλο του outsider. Είναι όλα αυτά ικανά για τις 50 νίκες; H απάντηση είναι μάλλον αρνητική, ωστόσο επουδενί κάποιο από τα δύο φαβορί της Ανατολικής Περιφέρειας (Sixers και Bucks) δεν θα περάσει από πάνω τους στην postseason με την περσινή χαρακτηριστική άνεση.
New York Knicks
Οι περισσότεροι φίλοι του ΝΒΑ πόνταραν σε μία αποτυχημένη offseason για τους Knicks και εκείνοι μάλλον δεν απογοήτευσαν. Το #1 στο draft δεν ήρθε ποτέ, οι Durant και Irving κατοικούν πλέον σε άλλο προάστιο της Νέας Υόρκης και οι Knicks προχώρησαν σε ένα βιαστικό μάζεμα όποιου ταλαντούχου ή έμπειρου veteran μπορούσαν να πάρουν. Julius Randle, Marcus Morris (μετά από ένα σήριαλ που έμπλεξε και τους Spurs), Taj Gibson, Bobby Portis, Elfrid Payton, Reggie Bullock και Wayne Ellington θα έχουν πλέον το Madison Square Guarden ως μπασκετικό σπίτι, κλείνοντας ένα ρόστερ που ανάθεμα και αν μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως τι στόχους και τι ταβάνι έχει.
Ξεκινώντας από τα θετικά, το franchise έχει πλέον ένα μεγάλο project στον RJ Barrett, το τρίτο pick του φετινού draft. O Βarrett έχει χαρακτήρα alpha dog, οι πρώτες ημέρες του έδειξαν ότι απολαμβάνει την τρέλα που περιτριγυρίζει αυτό το franchise, χρόνος για εξέλιξη υπάρχει, όλα μια χαρά. Πέραν του RJ, υπάρχει ένας καλός πυρήνας νέων παικτών, με τον (εξαιρετικό αμυντικά) center Mitchell Robinson, τον point guard Dennis Smith Jr, που το καλοκαίρι το έριξε στη δουλειά (οι πρώτες κουβέντες κάνουν λόγο και για βελτίωση στο περιφερειακό του σουτ), τον wing-forward Kevin Knox και φυσικά τον Julius Randle, που είναι ακόμη 24 και έρχεται από την καλύτερη σεζόν της καρίερας του (21,4π-8,7ρ-3,1α με 55% eFG%). Οι Knicks ουσιαστικά έχουν έναν ταλαντούχο παίκτη σε κάθε θέση, τους πλαισιώνουν με χρήσιμους veterans και μερικούς ακόμη νεαρούς (Allonzo Trier, Frank Ntilikina, Damyean Dotson, Ignas Brazdeikis, Kadeem Allen) και όλα αυτά υπό τις οδηγίες του David Fizdale, στη δεύτερή του σεζόν στο τιμόνι, με πλήρη στήριξη από διοίκηση και παίκτες.
Στα χαρτιά τα πράγματα φαίνονται όμορφα, ειδικά για ομάδα που δεν καίγεται άμεσα για αποτελέσματα, δεν είναι όμως έτσι ακριβώς. Προβληματισμοί υπάρχουν αρκετοί. Μπορούν οι ‘’ταλαντούχοι πέντε’’ να βρεθούν στο παρκέ αρμονικά; Σουτ και spacing δεν υπάρχει σε καλό βαθμό, οι τέσσερις εξ’ αυτών είναι καλύτεροι όταν έχουν την μπάλα στα χέρια (Dennis Smith, Barrett, Knox, Randle). Aκόμη και αν γίνει ένα σχετικό δέσιμο γρήγορα, ποιος είναι ο πραγματικός μπροστάρης, το μεγάλο project του μέλλοντος (Barrett) ή η καλύτερη φετινή απόκτηση (Randle);
Τούτα ενώ στον ορίζοντα διαφαίνεται ένα μεγαλύτερο θέμα. Οι veterans που αποκτήθηκαν και κυρίως οι Marcus Morris, Elfrid Payton και Bobby Portis είναι αθλητές σε καλή ηλικία που θέλουν μπόλικο χρόνο (και εδώ που τα λέμε, τον αξίζουν κιόλας, μπορεί ο κάθε Knox αυτή τη στιγμή να περιορίσει τα λεπτά του Marcus Morris;). O Fizdale πρέπει να συνδυάσει την εξέλιξη των νεαρών παικτών με σαφή ρόλο στους μεγαλύτερους, ενώ παράλληλα να παρουσιάσει ένα σύνολο που δίνει πραγματικές ελπίδες για το μέλλον. Σαφώς και γίνεται, παρά τις δυσκολίες, μην ξεχνάμε όμως ότι μιλάμε για έναν τύπο που το καθαρό του δείγμα ως head coach, στο κέντρο δηλαδή των αποφάσεων, είναι μικρό.
Επειτα είναι και το εξής. Οι τρεις point guard του ρόστερ (Smith Jr, Payton, Ntilikina) ‘’κουτουλάνε’’ μεταξύ τους, συνδυάζονται δύσκολα, ενώ κανείς τους δεν έχει δημιουργήσει σαφή εικόνα βασικού, ώστε να μοιραστούν οι ρόλοι κατάλληλα. Ο ίδιος ο Fizdale μάλιστα αλλάζει συχνά τα rotation του στην περιφέρεια, χαώνοντας την κατάσταση περισσότερο.
Ζητήματα υπάρχουν και ''ψηλότερα'' στο παρκέ. Ο Knox θα βρει μπροστά του τον Morris και τον Randle (με τους Gibson-Portis να πρέπει να παίρνουν λεπτά στη frontline παράλληλα), καθαρός center είναι μόνο ο Robinson, περιπτώσεις σαν τον Brazdeikis και τον Dotson θα πάνε λογικά λίγο στο περιθώριο για χρόνο στους Ellington-Bullock.
Στη Νέα Υόρκη χρειάζεται πολλή δουλειά ώστε να μετατραπεί αυτό το ρόστερ σε πραγματικό σύνολο. Ταλέντο υπάρχει, κορμιά και μαχητικό πνεύμα υπάρχουν (ό,τι πρέπει δηλαδή για να ζεσταθεί λίγο το κοινό του Garden, που παραδοσιακά γουστάρει άμυνα και ένταση), χρόνος και μικρότερη πίεση σε σχέση με άλλα franchises επίσης. Απλώς είναι οι Knicks. Η παράνοια αυτού του οργανισμού σε κάνει να πιστεύεις πως μέχρι το Γενάρη μπορεί να έχουν γίνει όλα μπάχαλο. Δεν υπάρχουν απαιτήσεις για playoffs, πορείες και τα σχετικά, μάλλον δεν υπάρχουν και οι συνθήκες για κάτι τέτοιο. Απλά να εμφανιστεί μία κανονική ομάδα μπάσκετ μετά από καιρό, αυτό είναι το μόνο ζητούμενο. Άντε, και μία καλή rookie σεζόν από τον Barrett, με τη στήριξη όλου του οργανισμού.
