Portland Trail Blazers
Στην περίοδο των πολλών μετακινήσεων και μεγάλων αλλαγών, η κατάσταση στο Portland παραμένει σταθερή. O Damian Lillard στο ρόλο του ηγέτη, καθολικά αναγνωρισμένος και με ένα νέο, supermax συμβόλαιο στην πλάτη (ή στην τσέπη, όπου θέλετε τέλος πάντων), δίπλα του ο CJ McCollum και ένα ρόστερ αρκετά ικανό να τους υποστηρίξει.
Ο Rodney Hood ανανέωσε, Zach Collins και Anfernee Simons προετοιμάζονται για σημαντικότερους ρόλους, ενώ οι προσθήκες (Whiteside, Bazemore, Tolliver, Pau Gasol, Hezonja) δίνουν στους Blazers λίγο απ’ όλα. Ο Whiteside, που ξεχωρίζει σαν όνομα, έρχεται να δέσει πάνω στο παιχνίδι των Lillard-McCollum, με τα screens που χρησιμοποιούν ώστε να εκτελέσουν/δημιουργήσουν, καθώς και να κάνει την άγκυρα στην άμυνα (κάτι που κάνει αρκετά καλά, όταν είναι ελαφρύς και έχει διάθεση), μασκαρεύοντας τις όποιες αδυναμίες παρουσιάζει αμυντικά η περιφέρεια των Blazers. Ο Kent Bazemore προσθέτει έξτρα περιφερειακό σουτ και σκορ στα φτερά, χωρίς να θέλει την μπάλα συνέχεια στα χέρια του (αρκετά χρήσιμο όταν έχεις τόσο δυνατό δίδυμο on-ball δημιουργών), Pau Gasol και Tolliver δίνουν βάθος στην frontcourt (ειδικά από τη στιγμή που λείπει ο Nurkic) και ο Hezonja βάζει στο τραπέζι το απαραίτητο ρίσκο. Αν ο τρελο-Κροάτης κουμπώσει, έχεις ένα έξτρα όπλο στις θέσεις των forward, από το πουθενά και με μικρό κόστος. Αν όχι, δεν έγινε και τίποτα. Όσον αφορά τον φετινό rookie Nassir Little (#25 στο draft), λογικά θα ενταχθεί σιγά-σιγά στο πλάνο, με την ελπίδα να φέρει στο τραπέζι, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, τα στοιχεία που πρόσφερε ο Aminu (αθλητικότητα, άμυνα σε wings και forwards, ριμπάουντ).
Η παρουσία στους τελικούς περιφέρειας την προηγούμενη σεζόν φέρνει στο Portland μία θετική αύρα και μία βάση για τη συνέχεια: ‘’Ας έρχονται τα πάνω-κάτω στην υπόλοιπη Δύση, ας γίνει μπάχαλο, εμείς το πλάνο μας και προχωράμε’’.
Μαζί τους, είναι όμως αυτό το πλάνο αρκετό ή οι Blazers έχουν πέσει σε μία παγίδα ευφορίας από την περυσινή επιτυχία; Προβληματισμοί υπάρχουν, είτε για το άμεσο, είτε για το λίγο πιο μακρινό μέλλον. Ο Whiteside θα προσφέρει στο ξεκίνημα (θα έχει και ο ίδιος στόχο να είναι όμορφη η πρώτη εικόνα) όμως αργά ή γρήγορα ο Nurkic θα επιστρέψει και το ταίριασμά τους φαίνεται ζόρικο. Κανείς από τους δύο δε σουτάρει από την περιφέρεια, τα κορμιά τους είναι μεγάλα, ξαφνικά οι Blazers θα φαίνονται πιο βαριά ομάδα και οι χώροι θα μικρύνουν, αν οι δύο bigs βρίσκονται στο παρκέ μαζί για πολλή ώρα. Εν τω μεταξύ, μέχρι την επιστροφή του Βόσνιου, ποιος πλαισιώνει τον Whiteside; Θα επιλέξει ο Terry Stotts το μοτίβο των δύο ψηλών από το ξεκίνημα, φέρνοντας τον Zach Collins στο πλάι του (ενώ ο Zach μοιάζει καλύτερος όταν είναι ο μοναδικός ψηλός και γύρω του κινείται μία σβέλτη τετράδα με πολύ σουτ) ή θα πάει στη λύση του ‘’χώρου’’, βάζοντας έναν παίκτη όπως ο Ηezonja ή ο Little στην πεντάδα; Το δεύτερο είναι περισσότερο στο στυλ των Blazers, κανένας από τους δύο παίκτες ωστόσο δεν προσφέρει κάτι σταθερό άμεσα.
Σε αυτά ας προσθέσουμε ότι ο ταλαντούχος guard Anfernee Simons αναλαμβάνει ρόλο δημιουργού πίσω από τους Lillard-McCollum και μένει να δούμε αν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο, σε ένα ρόστερ που ούτως ή άλλως έχει ποσοτικό έλειμμα χειριστών. Οι παραπάνω προβληματισμοί δε μοιάζουν βουνά (και δεν είναι), μη ξεχνάμε όμως ότι μιλάμε για ομάδα που θεωρεί τον εαυτό της σοβαρό contender και οι γρήγορες λύσεις σε τέτοια ζητήματα είναι που ξεχωρίζουν τις πραγματικά μεγάλες ομάδες από τις υπόλοιπες.
Oι Blazers θα κινηθούν όπως έχουμε συνηθίσει. Το βάρος θα πέσει πάνω στους Lillard-McCollum, θα πατήσουν στη σταθερότητα και η σεζόν θα πάει καλά (η παρουσία στην πρώτη τετράδα είναι εφικτή). Από εκεί και πέρα βλέπουμε. Aν το rotation Whiteside-Nurkic-Collins στη frontline λειτουργήσει και ο Simons κάνει το σχετικό ‘’μπαμ’’ που περιμένουν, έχουμε πράγματι έναν σταθερό contender. Αν όχι, μάλλον μία από τα ίδια.
Denver Nuggets
Οι Nuggets ακολούθησαν επίσης το δρόμο της συνέχειας, διατηρώντας το 92% των αγωνιστικών λεπτών τους από την προηγούμενη σεζόν, προφανώς τα περισσότερα από κάθε άλλη ομάδα. Γιατί να πράξουν διαφορετικά άλλωστε; Το μοντέλο της εσωτερικής ωρίμανσης των παιχτών που μαεστρικά επιλέγει, μέσω του draft, κάθε χρόνο το front office, έχει οδηγήσει στην σταδιακή και πλήρως εντυπωσιακή ανάπτυξη της ομάδας. Κατα πέντε χρόνια της παρουσίας του coach Malone στον πάγκο των Nuggets, μετράμε: 30 νίκες τη σεζόν 2014-15, 33, 40, 46 και 54 την χρονιά που προηγήθηκε. «Ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει», λοιπόν.
Σημαντικότερες προσθήκες υπήρξαν η έλευση του Jerami Grant από τους Thunder, καθώς και ο Bol Bol, ως ένα στοίχημα δεύτερου γύρου, ο οποίος όμως μάλλον θα βγάλει τη σεζόν στην G-League, έχοντας υπογράψει 2-way contract. Επίσης, μετά από δύο έτη παρουσίας στας Ευρώπας, στην ομάδα ήρθε και το pick του 2017 Vlatko Čančar. Αξιότερες αναφοράς, ωστόσο, ήταν ξανά οι εσωτερικές κινήσεις, με το opt-in στα $30,4 εκατομμύρια του συμβολαίου του Paul Millsap, αλλά και την ανανέωση του Jamal Murray, για πέντε χρόνια και $170 εκατομμύρια. Οι παίχτες που αποχώρησαν, αλλά δεν αναμένεται να λείψουν ιδιαίτερα, ήταν οι Trey Lyles και Isaiah Thomas.
Αγωνιστικά, τα κρίσιμα ερωτήματα είναι απλά. Η περαιτέρω ωρίμανση του νεανικού κορμού της ομάδας και το επίπεδο υγείας και δυνατότητα συνεισφοράς του Michael Porter Jr. Το πρώτο τονίζεται μιας και η ομάδα δεν είναι απλά ίδια, αλλά και σταθερά πολύ δυνατή. Πέρσι τερμάτισε top-10 τόσο σε offensive, όσο και σε defensive rating (στην έβδομη και δέκατη θέση αντίστοιχα), γεγονός που δείχνει πως είναι ήδη σε ελίτ επίπεδο και στις δύο πλευρές του παρκέ. Έχοντας ως δεδομένο την ομοιογένεια και τους αγωνιστικούς ρόλους, η εξέλιξη των νεαρών παιχτών του roster μπορεί να φέρει την ομάδα κοντά στο top-5, χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε ομάδας που θέλει να διεκδικήσει το τρόπαιο του πρωταθλητή.
Από εκεί και πέρα, ως καλοδεχούμενο (μα και σημαντικότατο) ‘’έξτρα’’, θα είναι η όποια προσφορά του Porter Jr. To #14 του draft του 2018 έχει το κορμί και το ταλέντο να προσφέρει σημαντικά, αν καταφέρει να μείνει υγιής για το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι ο μόνος επίφοβος. Πέρσι οι Nuggets είδαν πολλούς σημαντικούς παίχτες να χάνουν μεγάλα διαστήματα με τραυματισμούς (Harris, Barton). Το κατά πόσο θα καταφέρουν να παραμείνουν υγιείς θα είναι ακόμα πιο κρίσιμο στην φετινή, εντελώς ανοιχτή Δύση. Από την άλλη, οι περσινοί τραυματισμοί κεκαλυμμένα βοήθησαν να πάρουν όλοι οι παίχτες του roster χρόνο συμμετοχής και να προσφέρουν. Αν φέτος τα λεπτά δεν βρεθούν για τους Beasley, Craig, Hernangomez, δεν θα είναι απίθανο να ξεκινήσει μια σχετική δυσαρέσκεια.
Σε κάθε περίπτωση, το ταβάνι των Nuggets θα καθοριστεί από τον Σέρβο ζογκλέρ Jokic και τα κέφια του. Πέρσι οι Nuggets ήταν δεύτεροι σε assists στο πρωτάθλημα, με τον Σέρβο να είναι, αν και center, τέταρτος σε μέσο όρο στη σχετική κατηγορία και πρώτος στις συνολικές επαφές με την μπάλα ανά αγώνα. Προς ώρας (στην preseason δηλαδή) έχει εμφανιστεί πιο γεμάτος και χαλαρός σωματικά από ό,τι θα τον περιμέναμε και μένει να φανεί αν τον έχουν βαρύνει και τα παιχνίδια στην Κίνα για το Παγκόσμιο. Τέλος, καλό θα ήταν ο –καλοπληρωμένος πια- Καναδός guard Jamal Murray να σταθεροποιηθεί σε top επίπεδο, χωρίς τις περσινές μεταπτώσεις στην απόδοσή του.
Με όλα τα παραπάνω θετικά, προσδοκόμενα, αλλά και αστερίσκους, οι Nuggets αναμένονται και φέτος να είναι σοβαρά καλοί. Έχουν και το πλεονέκτημα του υψόμετρου της έδρας τους, που μάλλον θα αποτελέσει και φέτος μία από τις δυσκολότερες της λίγκας (34-7 ρεκόρ πέρσι), κάτι ιδιαίτερα σημαντικό στον σκοτωμό της φετινής δυτικής περιφέρειας. Η λογική λέει πως θα τερματίσουν στο τοπ-3 και θα μπουν στην postseason με πλεονέκτημα έδρας. Εκεί θα χρειαστεί να δείξουν στην πράξη, όχι μόνο την αγωνιστική τους ωρίμανση, αλλά και μεγαλύτερη σκληράδα σε σχέση με τα προηγούμενα playoffs, όπου έφτασαν δύο σειρές σε Game-7 (ενώ μπορούσαν να τις έχουν καθαρίσει σχετικά άνετα αμφότερες), για να αποκλειστούν εν τέλει στην έδρα τους από τους Blazers. To πραγματικό τεστ για τους Nuggets θα είναι τον Απρίλιο-Μάϊο, και όχι στις 54-55 νίκες που και πάλι θα έρθουν, ευκολότερα ή δυσκολότερα.
Utah Jazz
Οι δύο τελευταίες χρονιές των Jazz μοιάζουν πολύ μεταξύ τους και η περίληψή τους θα μπορούσε να είναι η παρακάτω. Ξεκίνησαν με προβλήματα, όμως χάρη σε ένα καταπληκτικό δεύτερο γύρο μπόρεσαν και μπήκαν στα playoffs, όπου και τις δύο φορές αποκλείστηκαν από τους Rockets του James Harden. Το αγωνιστικό στυλ της ομάδας βασιζόταν στην πολύ καλή άμυνα, η οποία ήταν χτισμένη πάνω στην ικανότητα των Gobert και Favors να προστατεύουν το καλάθι, ενώ η επίθεση στηριζόταν στην καλή κυκλοφορία της μπάλας.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, αποφάσισαν να αλλάξουν αρκετά την ομάδα και να τονώσουν την επίθεση, αφαιρώντας κάτι από την τόσο καλή άμυνα. Ο λόγος ήταν ότι, αν και οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η σειρά απέναντι στο Houston χάθηκε από την ανικανότητα των Jazz να σταματήσουν τον Harden, η αλήθεια είναι μάλλον η αντίθετη. Ήταν η επίθεσή τους που δεν μπόρεσε να ευστοχήσει στα ελεύθερα σουτ που το Houston τους έδωσε. Σύμφωνα με το Second Spectrum, οι Jazz σε αυτή τη σειρά είχαν τα περισσότερα ελεύθερα σουτ από οποιαδήποτε άλλη ομάδα των playoffs, ευστόχησαν όμως μόνο σε 12/64 ελεύθερα τρίποντα (ο αμυντικός σε απόσταση μεγαλύτερη των 1,8 μ), μακράν η χειρότερη επίδοση από όλες τις ομάδες της postseason. Για να λύσουν αυτό το πρόβλημα, άφησαν τον Favors και τον Rubio να φύγoυν και τους αντικατέστησαν με τους Conley και Bojan Bogdanovic, οι οποίοι είναι πολύ καλύτεροι στο επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού από τους προκατόχους τους. Επιπλέον ήρθαν οι Jeff Green και Ed Davis, για να γεμίσει λίγο η ρακέτα, καθώς και ο Mudiay, σαν ένα στοίχημα, όπου ο μεν παίκτης προσπαθεί να εκμεταλλευτεί μια από τις τελευταίες ευκαιρίες που έχει για να μείνει στο ΝΒΑ και η ομάδα ελπίζει να βρει ένα guard που θα μπορεί να δημιουργεί στο ένας με έναν, ερχόμενος από τον πάγκο.
Το δίδυμο Mitchell–Conley μου μοιάζει πολύ καλό επιθετικά και θα είναι το δυναμό της ομάδας, που θα δημιουργεί ευκαιρίες για σκοράρισμα για όλους. Μπορούν και οι δύο να παίξουν είτε ως δημιουργοί είτε off ball, το οποίο είναι πολύ χρήσιμο ώστε η επίθεση τους να γίνει λιγότερο προβλέψιμη και πιο αποτελεσματική. Ήδη, όπως φάνηκε από τα φιλικά, οι Jazz είχαν την 6η καλύτερη επίθεση και ήταν 6οι σε eFG%, σύμφωνα με τον Cleaining The Glass.
Τα προβλήματα όμως θα αρχίσουν να φαίνονται στην άμυνα αργά ή γρήγορα. Τα τρία πρώτα φαβορί για το πρωτάθλημα (Bucks, Clippers, Lakers) έχουν δύο μεγάλους (σωματικά) παίκτες που παίζουν στα φτερά ή ψηλούς που μπορούν πολύ εύκολα να δημιουργήσουν μακριά από το καλάθι. Ποιος από την ομάδα των Jazz θα μπορούσε να σταματήσει αυτούς τους παίκτες; Από ό,τι αντιλαμβάνομαι, το έργο θα αναλάβουν οι Jeff Green και Royce O’Neale μαζί με την βοήθεια των Ingles και Bogdanovic. Δεν ξέρω αν αυτοί θα είναι αρκετοί και παρότι καταλαβαίνω ότι πολλές φορές το αμυντικό στυλ και η ομαδική άμυνα είναι πιο σημαντική από την ατομική, όπως είδαμε τα τελευταία χρόνια στα playoffs, όταν τα πράγματα σκουραίνουν οι ομάδες που κέρδιζαν τα πρωταθλήματα και έφταναν στους τελικούς, κέρδιζαν τα παιχνίδια αφήνοντας τους μεγάλους αυτούς παίκτες να παίξουν ένας εναντίον ενός. Είτε αυτός ήταν ο Kawhi, o Durant, o Lebron ή ο Γιάννης, η τακτική ήταν η ίδια και το αποτέλεσμα πολύ καλό.
Επίσης, από την πρώτη εικόνα στα φιλικά, έχω έναν μικρό προβληματισμό για την άμυνα γενικότερα, αφού τα σχήματα με Jeff Green και Royce O’Neale στη θέση του PF είναι πολύ χαμηλά (πληροφοριακά η ομάδα ήταν 30η στη pre-season σε πόντους ανά κατοχή που επέτρεπε τους αντιπάλους της!), αλλά θέλω να πιστεύω ότι αυτό το πρόβλημα θα λυθεί σχετικά σύντομα από τον head coach Quin Snyder (o oποίος μέσα σ´ όλα ανανέωσε το συμβόλαιό του προχθές, με τη διοίκηση να δείχνει την πλήρη εμπιστοσύνη στο έργο του).
Εν κατακλείδι, περιμένω από τους Jazz πολύ πιο θεαματικό και γρήγορο μπάσκετ και μια επίθεση που θα προσομοιάζει αρκετά αυτή των Spurs του ‘14 , κάτι που θα τους βοηθήσει να τελειώσουν με ένα ρεκόρ κοντά στις 55 νίκες. Η ομάδα όμως θα κριθεί από την πορεία στην postseason, όταν και θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι έτοιμοι για το επόμενο βήμα και τη συμμετοχή στους τελικούς της Δύσης.
Minnesota Timberwolves
Η χρονιά που τελείωσε δεν ήταν από τις καλύτερες για τους φίλους των Timberwolves, αφού ξεκίνησε με το δράμα της μεταγραφής Butler και τελείωσε με ρεκόρ 36-46. Μακριά από τα Play Off, αλλά επίσης μακριά και από τις ψηλές επιλογές στο draft, που βοηθάνε τις ομάδες να επιλέξουν τους πιο ταλαντούχους παίκτες κάθε χρονιάς.
Το καλοκαίρι ο ιδιοκτήτης Glen Taylor αποφάσισε πως ήρθε η ώρα για μια ακόμα αλλαγή, με στόχο τον εκμοντερνισμό της ομάδας. Ο Gerson Rosas άφησε τους Rockets και ανέλαβε GM, μαζί του πήρε τον Sachin Gupta, ο οποίος ανάμεσα σε πολλά άλλα είναι ο υπεύθυνος της Trade Machine του ESPN και έφεραν και τον πρώην παίκτη της CSKA, David Vanterpool, που έχει εξελιχθεί σε έναν από τους καλύτερους βοηθούς προπονητή στους Blazers. Από την old school εποχή του Thibs, η ομάδα των Λύκων πέρασε στην εποχή των analytics, των ανταλλαγών με ρίσκο (Rosas και Gupta λένε ότι ήταν υπεύθυνοι για πολλές από τις ανταλλαγές που έκανε ο Morey τα τελευταία χρόνια). Ήδη αυτό φάνηκε από τις πρώτες τους μέρες στη διοίκηση, όπου προσπάθησαν να αποκτήσουν τον τότε ελεύθερο D’Angelo Russell, τον Sabonis και γενικά οι φήμες τους θέλουν να είναι πολύ ενεργοί, ψάχνοντας να βελτιώσουν την ομάδα μέσω ανταλλαγών. Στο αγωνιστικό κομμάτι, παρέμεινε ο Ryan Saunders ως προπονητής, αλλά η αγωνιστική φιλοσοφία αλλάζει, αφού μετά από σεζόν που τους βρήκε να είναι 26η ομάδα σε αριθμό τριπόντων που εκτελούσαν με 28,7, στα φιλικά προετοιμασίας ήταν τέταρτοι σε εκτελεσμένα τρίποντα με 41,8 ανά αγώνα. Καλύτερα, δείτε αναλυτικά από που σούταραν πέρυσι στη regular season και φέτος στα φιλικά οι Minnesota Timberwolves, στον παρακάτω πίνακα από το Cleaning The Glass.
Παρά τις μικρές αλλαγές στο ρόστερ, η διαφορά στη φιλοσοφία είναι εμφανής, αφού πλέον οι Wolves προσπαθούν να αυξήσουν τα σουτ τους από το τρίποντο και κοντά στο καλάθι, εις βάρος των σουτ από μέση απόσταση. Όσον αφορά τη στελέχωση του ρόστερ, η πιο σημαντική προσθήκη για μένα ήταν η απόκτηση του Jarrett Culver στο #6 του draft, ενός παίκτη που, αν όλα πάνε καλά, θα μπορέσει να πάρει το ρόλο του πλάγιου δημιουργού από την περιφέρεια, κάτι που δεν κατάφερε να κάνει ποτέ ο Wiggins. Φυσικά, από την πρώτη στιγμή, όλοι ξεκαθάρισαν ότι το μέλλον της ομάδας είναι ο Karl Anthony Towns και ο βασικός στόχος να χτίσουν γύρω του ένα σύνολο που θα μεγιστοποιεί το μοναδικό επιθετικό του ταλέντο.
Οι προβληματισμοί μου γύρω από το νέο project των Timberwolves έχουν να κάνουν με το άμεσο μέλλον κυρίως. Θεωρώ ότι ήταν αναγκαία μια τέτοια αλλαγή και ο εκμοντερνισμός της ομάδας (επιτέλους εγκατέλειψαν το μοντέλο όπου πρόεδρος και προπονητής ήταν το ίδιο πρόσωπο ο Thibs), αλλά από την άλλη θα χρειαστούν αλλαγές στους παίκτες, ώστε να έρθουν καινούριοι που να μπορούν να υποστηρίξουν το μοντέλο. Θα χρειαστούν μεγάλες διαφοροποιήσεις στο ρόστερ και άμεσα, κατι που σημαίνει ανταλλαγές. Επίσης, κάτι μου λέει ότι η φετινή θα είναι η τελευταία ευκαιρία για τον Wiggins να δείξει αν θα συνεχίσει να αποτελεί μέλος του μέλλοντος των Timberwolves ή αν θα πρέπει να προχωρήσουν παρακάτω και οι δύο, ομάδα και παίκτης. Δε θέλω να δώσω βάση στα φιλικά για να κρίνω την ατομική επίδοση ενός παίκτη (πιστεύω λένε περισσότερα για την ομάδα και λιγότερα για τους παίκτες αυτά τα παιχνίδια), αλλά μετά από ένα ακόμα καλοκαίρι που όλοι τόνιζαν οτι αυτή είναι η χρονιά που θα μας θυμίσει τον rookie που άφησε πολλές υποσχέσεις, ο Αντρέας φαίνεται περισσότερο χαμένος από ποτέ. Δεν τον αφήνουν να εκτελεί από μέση απόσταση, που τόσο του αρέσει και είτε σουτάρει τρίποντα εκτός ρυθμού, είτε κατεβάζει το κεφάλι και κάνει ντου στο καλάθι. Ίσως μια ανταλλαγή μέσα στη χρονιά να είναι αναζωογονητική τόσο για τον ίδιο, όσο και για την ομάδα.
Πιστεύω πως φέτος οι Timberwolves θα κάνουν λιγότερες νίκες από πέρυσι, στην προσπάθεια τους να αλλάξουν ριζικά την ομάδα και το αγωνιστικό στυλ. Ίσως να μην είναι και κακή ιδέα, αφού η φουρνιά που έρχεται στο draft φαίνεται να είναι πολύ γεμάτη από φερέλπιδες guard, κάτι που σίγουρα χρειάζονται. Όπως και να έχει, μετά από καιρό, είμαι ξανά αισιόδοξος για το μέλλον τους και το κατά πόσο θα είναι σε θέση να εκμεταλλευτούν τον Karl Anthony Towns, έναν από τους καλύτερους ψηλούς σκόρερ των ημερών μας.
Oklahoma City Thunder
Ο κύκλος των διεκδικητών Thunder έκλεισε το καλοκαίρι. Durant, Westbrook, Harden, Ibaka, Adams, Melo και Paul George αργότερα, μία επταετία contending και ισχυρών ρόστερ. Τελικά, μόλις μία παρουσία σε τελικούς και μηδέν τίτλοι. Κρίμα, θα μπορούσαν τα πράγματα να έχουν εξελιχθεί διαφορετικά. Όπως και να ‘χει, οι Thunder έχουν πατήσει πλέον το κουμπί του restart, ίσως και λίγο καθυστερημένα.
Ο GM Sam Presti κλήθηκε να αντιμετωπίσει μία αντικειμενικά ζόρικη offseason, στην οποία ο Paul George (η ανανέωση του οποίου αντιμετωπίστηκε το καλοκαίρι του ‘18 σαν μία τεράστια επιτυχία του Presti, απόλυτα δίκαια) τον έφερε προ τετελεσμένων γεγονότων, αφού είχε ήδη αποφασίσει να ‘’απαιτήσει’’ τη μετακίνησή του στους Clippers, πλάι στον Kawhi Leonard. Σύντομα κατάλαβε πως είναι ανώφελο να μπει εμπόδιο σε αυτή τη μετακίνηση, καθώς ακόμη και αν έμενε ο George, θα ήταν μέρος ενός μέτριου συνόλου με αρκετούς ακριβοπληρωμένους αθλητές και ελάχιστη ευελιξία για βελτίωση. Επίσης ανώφελο ήταν να παιδεύει το αγαπημένο του παιδί, τον Russell Westbrook, προχωρώντας στην ανταλλαγή του στο Houston και σφραγίζοντας το τέλος του κύκλου που αναφέραμε παραπάνω.
Τα ανταλλάγματα; Ένα τσουβάλι μελλοντικά picks (τέσσερα πρώτου γύρου, χωρίς κάποιο προστατευτικό περιορισμό, άλλο ένα protected και δύο pick swaps από τους Clippers, ενώ από τους Rockets πήραν δύο ακόμη πρώτου γύρου και ακόμη δύο pick swaps), o ταλαντούχος guard Shai Gilgeous-Alexander, o Danilo Gallinari και φυσικά ο Chris Paul και το δυσβάσταχτο συμβόλαιό του. Ο Presti παίρνει οριακά άριστα. Προσωπικά πιστεύω πως έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης στην πορεία των Thunder μέσα στη δεκαετία και την πενιχρή συγκομιδή επιτυχιών (αναλογικά με το ταλέντο που διαχειρίστηκε), κακός στη δουλειά του δεν είναι πάντως. Σε τέτοιες ανταλλαγές, για την ακρίβεια, είναι καταπληκτικός.
Αγωνιστικά, το ρόστερ δεν είναι κακό. Ο Chris Paul μπορεί να βρίσκεται σε πτώση, όμως δεν ξέχασε ξαφνικά το μπάσκετ, οι Adams-Gallinari-Schroder-Roberson είναι παίκτες καλού επιπέδου, ο δε Gilgeous-Alexander έκανε μία καλή rookie σεζόν και οι Thunder μπορούν να ελπίζουν βάσιμα για το μέλλον μαζί του. Παράλληλα, θα υπάρξει έξτρα χώρος για τους Darius Bazley, Hamidou Diallo και Terrance Ferguson, ώστε να δείξουν το ταλέντο τους (και το ταβάνι τους ενδεχομένως). Mία καλή πεντάδα (CP3-SGA-Ferguson ή Roberson-Gallo-Adams) και Schroder μπροστάρης του 2nd unit, μεγάλα κορμιά και δυνατή άμυνα, στη θεωρία τουλάχιστον. Προφανώς δε μιλάμε για contenders, ίσως ούτε για ομάδα που μπορεί να διεκδικήσει με συνέπεια την είσοδο στην posteason, για πέταμα δεν είναι πάντως. Το ζήτημα ωστόσο είναι αλλού. Γιατί οι Thunder να διατηρήσουν αυτό το ρόστερ και να μην προχωρήσουν ακόμη περισσότερο τη διαδικασία του restart;
Ξεκάθαρος superstar δεν υπάρχει όπως τα τελευταία χρόνια, η Δύση είναι γεμάτη με ομαδάρες, όποτε νομίζω πως η λογική υπαγορεύει στον Presti να συνεχίσει το δρόμο των ανταλλαγών. Chris Paul και Steven Adams έχουν μεν βαριά συμβόλαια, ενδιαφέρον όμως θα υπάρξει και ό,τι έρθει σαν αντάλλαγμα για εκείνους και αφορά το μέλλον (pick πρώτου ή δεύτερου γύρου, νεαρός εξελίξιμος παίκτης) είναι κέρδος. O Gallinari αμοίβεται με 22 εκατομμύρια, αλλά είναι στον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου του, οπότε πιθανότατα θα κεντρίσει το ενδιαφέρον κάποιας δυνατής ομάδας, ενώ ο Schroder, με 15+15 εκατομμύρια στην επόμενη διετία, είναι ενδεχομένως ελκυστικός για οποιονδήποτε έχει σε εκτίμηση το ταλέντο του. Oι Thunder θα κρατήσουν αυτό το ρόστερ μόνο στην περίπτωση που θέλουν εμμονικά να αποδείξουν ότι ‘’μετράνε’’ ακόμη. Διαφορετικά, θα προχωρήσουν σε ακόμη περισσότερες μετακινήσεις, κρατώντας σαν ελπίδα για το μέλλον τον SGA και ανοίγωντας για πρώτη φορά την πόρτα με την ταμπέλα ‘’TANKING’’. Δεν είναι κακό να πουν ‘’πάμε από την αρχή’’ και να ψάξουν με ηρεμία την επόμενη ημέρα μέσα από το draft. Εδώ οι Suns τανκάρουν περίπου 6.000 χρόνια, στους Thunder θα βάλουμε το βέτο;
Mε βάση όλα τα παραπάνω, θα μου επιτρέψετε να αποφύγω τις προβλέψεις για την πορεία της φετινής σεζόν, λέγοντας μόνο πως φοβάμαι το κόλλημα του οργανισμού συνολικά με το να δείχνει συνεχώς ανταγωνιστικό (εκτός αν πρέπει να μπουν στο luxury tax, πληρώνοντας τον Harden, εκεί τον στελνουμε με trade). Ελπίζω πως το πρόσφατο παρελθόν είχε μερικά χρήσιμα διδάγματα για εκείνους και την επόμενη ημέρα του franchise.
