Houston Rockets
Ζήτω το χάος. Αν μου ζητούσε κάποιος να σκεφτώ ποιο δίδυμο είναι πιθανότερο να επανενωθεί κάποια στιγμή, από εκείνη την τριάδα των Thunder (Durant, Westbrook, Harden), το Russ-Harden θα ήταν το τελευταίο στο μυαλό μου, λόγω της εξέλιξης και των δύο στους απόλυτους ball-hogs (θέλω μία μπάλα για πάρτη μου δηλαδή) τα τελευταία χρόνια. Ακόμη και το δίδυμο KD-Westbrook, ντυμένο με ένα στόρι ‘’συγχώρεσης’’, μου έμοιαζε λογικότερο.
Τελικά οι δύο πρώην MVP θα παίζουν μαζί, κάτω από τη στέγη των Rockets του Daryl Morey, που ό,τι και να συζητάμε για το πλάνο του και τη βάση που δίνει στα σύγχρονα αναλυτικά στατιστικά, αν δει ταλέντο διαθέσιμο θα το κυνηγήσει. O ίδιος πήρε τον Dwight Howard κάποτε στο πλάι του Harden, αργότερα τον Chris Paul, ενώ ετοιμαζόταν να ανταλλάξει ένα καράβι μελλοντικών picks για τον Jimmy Butler. To ρόστερ των Rockets μοιάζει αρκετά με οτιδήποτε μας έχουν παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια. Σουτέρ (Tucker, Gordon, House, Rivers κτλ), σκληροί αμυντικοί με δυνατά κορμιά και ένας καλός ψηλός κοντά στο καλάθι όπως ο Capela, έτοιμος να εκμεταλλευτεί τη δημιουργία των δύο σταρ. Ο προπονητής Mike D’Antoni είχε βρει τη διετία που μας πέρασε μία φόρμουλα στο rotation του, ώστε να έχει τον περισσότερο δυνατό χρόνο μέσα στο παρκέ έναν δημιουργό (Harden, CP3) και δίπλα του τον Eric Gordon. H ομάδα έμενε σταθερή στα ζητούμενά της, οι δυο σταρ έμεναν ζεστοί για τα λεπτά που θα μοιράζονταν στο φινάλε. Κάτι ανάλογο περιμένω να γίνει και με τον Westbrook, ο οποίος είναι σε καλύτερη κατάσταση από τον Paul και αναμένεται να χαιδέψει το ‘’γκάζι’’ του Houston λίγο παραπάνω, βάζοντας ξανά λίγο θέαμα σε μία ομάδα που, κακά τα ψέματα, ήταν ψιλοβαρετή πέρυσι, παρά τα προσωπικά όργια του Harden στο παρκέ.
Ναι, ταλέντο υπάρχει άπλετο και ναι, όσο ο καθένας ‘’τρέχει’’ την επίθεση μόνος του οι Rockets θα είναι δυνατοί. Θα πρέπει όμως να βρίσκονται και μαζί στο γήπεδο και εκεί στα χαρτιά υπάρχει ζήτημα. Harden και Westbrook τα τελευταία χρόνια είναι στην κορυφή της λίγκας σε usage και AST% σύμφωνα με το cleaning the glass, με απλά λόγια η δημιουργία και η εκτέλεση της ομάδας τους περνά σε τεράστιο βαθμό από τα δικά τους χέρια, ενώ ο Harden είναι πολύ ψηλά και στους πόντους που σκοράρει ανα προσπάθεια. Ο Μούσιας είναι επιθετικά πυρηνικό όπλο (και στην τελική η ομάδα είναι ‘’δικιά του’’) και πάνω σε αυτό πρέπει να προσαρμοστεί ο Russ, δύσκολο ζητούμενο για κάποιον που είχε ακριβώς τον ίδιο ρόλο στους Thunder και αποδεδειγμένα προσφέρει ελάχιστα στην ομάδα του μακριά από την μπάλα, καθώς ούτε καλός εκτελεστής είναι από την περιφέρεια (30% ποσοστό καριέρας) ούτε έχει ιδιαίτερο κέφι να δημιουργήσει ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα με τις κινήσεις του. Τις περισσότερες φορές απλώς κάθεται και περιμένει να ξαναπάρει την μπάλα στα χέρια του, και καθώς ούτε ο Harden ψήνεται ιδιαίτερα να κινείται σε off-ball παιχνίδι (πλέον οριακά κινείται και στο on-ball, απλά εκτελεί μετά από πολλές ντρίμπλες, αν και το κάνει καλύτερα από όλους), η επίθεση των Rockets με τους δύο στο παρκέ είναι πολύ πιθανό να αποκτήσει έναν ‘’your turn, my turn’’, στατικό χαρακτήρα. Σε αυτά να προσθέσουμε και ένα σχετικό κυνήγι αμφότερων για τα προσωπικά νούμερα, όπως και την αμυντική τους αδυναμία, κυρίως λόγω έλλειψης διάθεσης.
Αν βαρεθήκατε να διαβάζετε για αυτούς τους δύο απολογούμαι, αλλά κακά τα ψέματα, δε θα είναι θέμα μέσα στη χρονιά ο PJ Tucker, o Τyson Chandler, o Sefolosha και οι άλλοι τίμιοι του ρόστερ. To θέμα είναι πώς ο D’ Antoni θα καταφέρει να τους ταιριάξει, ενώ παράλληλα θα αναζητήσει το μέγιστο σε νίκες, ώστε να μη κινδυνέψει και η δουλειά του. Όχι και η ευκολότερη διαδικασία στον κόσμο1.
Οι Rockets, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα είναι στην οκτάδα. Θεωρητικά, μετά τη φυγή Durant και το κλείσιμο του κύκλου των Warriors (για την ώρα), πρώτο φαβορί για την κατάκτηση της Δύσης γίνεται η ομάδα που τους πήγε στο όριο τα τελευταία χρόνια. Mε αυτά που έκαναν το καλοκαίρι οι δύο του Los Angeles και τη σταθερότητα 3-4 ακόμη ομάδων, δε ξέρω αν η προσθήκη Westbrook είναι αυτό που χρειάζονταν οι Rockets ώστε να φτάσουν μέχρι το τέλος. Για την ακρίβεια, δεν το πιστεύω καθόλου.
San Antonio Spurs
Ενδιαφέρουσα περίπτωση οι φετινοί Spurs. Στο San Antonio έχουν δύο all-stars (DeMar DeRozan, LaMarcus Aldridge), που από τη μία σου δίνουν τη σιγουριά της καλής πορείας, από την άλλη κανείς από τους δύο δεν είναι στην κατάσταση (ή το επίπεδο) ώστε να πεις ‘’προχωράω μόνο με αυτούς, πάμε να διεκδικήσουμε’’. Υπάρχει νεανικός κορμός (Dejounte Murray, Derrick White, Lonnie Walker, Luka Samanic) όμως οι Spurs μισούν το tanking, οπότε η περίπτωση να δώσουν τους δύο all-stars και να πάνε σε rebuild γύρω από τους νέους δε μοιάζει ρεαλιστική. Εκτός αυτού, έχουν έναν Gregg Popovich στα 70 πλέον, λογικά χωρίς διάθεση να ξεκινήσει κάτι μακρόπνοο εξολοκλήρου από το μηδέν. Οπότε, τι κάνουμε;
Aυτό που γίνεται πάντα στο San Antonio. Χτίζουμε πάνω στα ταλέντα των παικτών μας και παίζουμε μπάσκετ. Ο περσινός τραυματισμός του Murray στέρησε από τους Spurs έναν φανταστικό αμυντικό στο 1v1 και κυρίως τη δυνατότητα να πατήσουν λίγο περισσότερο το γκάζι (στη βασική τους πεντάδα τέλος πάντων, γιατί το 2nd unit με τους Mills-Belinelli οριακά δεν είχε φρένα). Ο Murray επιστρέφει δυναμικά ( με νέο, τετραετές συμβόλαιο μάλιστα, που υπέγραψε χθες) και βρίσκει δίπλα του τον Derrick White με γεμάτη χρονιά και τον σταρ της ομάδας DeMar DeRozan βελτιωμένο στο κομμάτι της δημιουργίας, καθώς συνδύασε το μεγάλο του usage με υψηλό δείκτη στο AST% (ποσοστό των καλαθιών των συμπαικτών στα οποία έδωσε την ασίστ δηλαδή, από τους κορυφαίους wings της λίγκας σε αυτό σύμφωνα με το cleaning the glass). Σε αυτούς προσθέστε τον Lonnie Walker, που πετούσε στο summer league και φαίνεται έτοιμος για μία γεμάτη δεύτερη χρονιά, τους χρήσιμους veterans Gay-Mills-Belinelli-DeMarre Carroll, το βάθος που δινουν στο rotation οι Forbes-Poeltl-Lyles-Samanic-Keldon Johnson (οι δυο τελευταίοι είναι rookies) και φυσικά τον LaMarcus Aldridge. Ακόμη και στα 34 μπορεί να κάνει χαβαλέ με το σκορ κοντά στο καλάθι και από μέση απόσταση, ενώ το μεγάλο κορμί που διαθέτει, του επιτρέπει να μπορεί να αμύνεται κοντά στη ρακέτα χωρίς να αποτελεί τρύπα.
Oι Spurs διαθέτουν ταλέντο, έχουν παίκτες να τρέξουν, μπορούν να αμυνθούν με διάφορα σχήματα (σε αυτό βοηθoύν τα μακριά άκρα των Murray και White, που μπορούν να παίξουν άμυνα σε 2-3 θέσεις), έχουν εμπειρία και νιάτα παράλληλα. Όλα αυτά, υπό τις οδηγίες ενός προπονητή που είναι μάστερ στη διαχείριση και την αξιοποίηση της δυναμικής του κάθε παίκτη προς το κέρδος του συνόλου.
Τι δεν έχουν οι Spurs; Αγωνιστικά, περιφερειακό σουτ. Αν εξαιρέσουμε τους Mills-Belinelli-Forbes, κανείς από την υπόλοιπη περιφερειακή γραμμή δε σουτάρει με συνέπεια που θα προβληματίσει την αντίπαλη άμυνα, για την ώρα τουλάχιστον. Οι Spurs θα πρέπει να έχουν εξαιρετική κυκλοφορία όλη τη σεζόν ώστε να βρίσκουν οι παίκτες τους το χώρο και το χρόνο να εκτελέσουν από τα σημεία που προτιμούν. Πέραν αυτού, η τριάδα White-Murray-DeRozan ίσως να φανεί προβληματική, καθώς όλοι τους λειτουργούν καλύτερα με την μπάλα στα χέρια. Ειδικά αν πλαισιωθούν από μία frontline με τους Aldridge και Rudy Gay, ίσως μία μπάλα να μη φτάνει και το spacing να πάει περίπατο. Ασφαλώς τα λεπτά και το rotation μπορεί να ‘’σπάσει’’, ίσως και τα ζευγάρια να είναι διαφορετικά, με τη χρήση κάποιου εκ των Mills-Belinelli στο βασικό σχήμα. Το τελευταίο θέτει σε κίνδυνο και την αποτελεσματικότητα του 2nd unit, οι πεντάδες του οποίου λειτουργησαν πολύ καλά την περσινή σεζόν.
Όλα αυτά μπορούν να φανούν ασήμαντα (ή να λυθούν εύκολα τέλος πάντων) αν οι Spurs απαντήσουν γρήγορα στις δύο βασικές απορίες. Πρώτον, είναι το σύνολο έτσι όπως το θέλουν (μπροστάρηδες DeRozan-Aldridge και ένας κράμα νέου ταλέντου-έμπειρων παικτών γύρω τους) ή υπάρχει κάποια αμφιβολία γι’ αυτό; Δεύτερον, ο Gregg Popovich, που πέρυσι έχασε μία σειρά από τους Nuggets με τρόπο που προ πενταετίας δε θα συνέβαινε ούτε με σφαίρες, έχει τη διάθεση και το κουράγιο να ‘’μπλέξει’’ σε ένα νέο γύρο διεκδίκησης του τίτλου αργά ή γρήγορα; Η τριετής ανανέωση του συμβολαίου του (με τη διοίκηση να λέει πως εκείνος ορίζει το μέλλον του, πολύ τιμητικά και απόλυτα δίκαια), η παρουσία του θρύλου Τim Duncan στο τεχνικό τιμ και ο συνολικός ‘’πρότερος βίος’’ των Spurs μου δείχνουν ότι υπάρχει και διάθεση και εμπιστοσύνη στην ομάδα που χτίζεται. Oι Spurs θα πιάσουν την οκτάδα και από εκεί και πέρα η εμπειρία όλου του οργανισμού θα καθορίσει το ταβάνι του φετινού τους ταξιδιού. Ή απλά μπορεί να συμπαθώ το franchise και τους πρωταγωνιστές του πέραν του δέοντος.
Dallas Mavericks
Το πώς είναι η (αγωνιστική) ζωή χωρίς τον κορυφαίο ευρωπαίο παίκτη όλων των εποχών θα κληθούν να μάθουν οι Dallas Mavericks τη νέα σεζόν, πρώτη χωρίς τον τεράστιο Dirk Nowitzki στο ρόστερ τους, μετά από 21 χρόνια. Για να γεμίσουν τα -τεράστια- παπούτσια του, είναι εξοπλισμένοι με ό,τι πλησιέστερο σε ξανθό, ψηλό, ευρωπαϊκό με κωλόχερο μπορούσαν να βρούνε. Είναι όμως αρκετοί οι Doncic και Porzingis για να επαναφέρουν τους Mavericks στα playoffs μετά από τρία χρόνια απουσίας από την postseason;
Αυτό θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την αγωνιστική ετοιμότητα του Λετονού, ο οποίος τελευταία φορά αγωνίστηκε σε επίσημο παιχνίδι στις 6 Φλεβάρη του 2018, ήτοι 19 ολόκληρους μήνες πίσω. Το πόσο έτοιμο θα παρουσιαστεί το 2,21μ. κορμί του ώστε να ξαναγράψει τα νούμερα καριέρας του (22,7 πόντοι, 2,4 τάπες, 40% από το τρίποντο), θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό τη σεζόν των Mavericks, με δεδομένο ότι η ομάδα έχει προαναγγείλει πως θα είναι προσεκτική με τα λεπτά και τους αγώνες του, υπολογίζοντας πως θα ξεκουραστεί τουλάχιστον σε 12 με 17 ματς έτσι κι αλλιώς. Από εκεί και πέρα, το παιδί-θαύμα από τη Σλοβενία (Doncic) μένει να φανεί πόσο καλύτερος θα εμφανιστεί σε σχέση με την εξωπραγματική rookie χρονιά του (21,2 πόντοι, 7,8 ριμπάουντ, 6 ασίστ), μετά από ένα καλοκαίρι ξεκούρασης (και ύστερα από πολλά καλοκαίρια που δεν ξεκουραζόταν καθόλου) και με την καλύτερη φυσική κατάσταση της καριέρας του μέχρι τώρα. Το franchise θα βασιστεί πάνω από όλα σε αυτούς τους δύο, καθώς στην παλαβή offseason του καλοκαιριού που προηγήθηκε, παρά τον άπλετο χώρο στο cap, δεν κατάφερε να πείσει κάποιο από τα μεγάλα αστέρια της αγοράς να κατηφορίσει στο Dallas για τη δημιουργία νέων Big-3. Αντίθετα, οι μόνοι που κατέφτασαν ήταν οι Seth Curry και Boban Marjanovic, ως ελεύθεροι, καθώς και ο Delon Wright μέσω sign and trade από το Memphis. Τα διαθέσιμα χρήματα δόθηκαν για ανανεώσεις, με τους Kleber, Dorian Finney-Smith και Dwight Powell να λύνουν το βιοποριστικό πρόβλημα ιδίων και κατιόντων.
Αγωνιστικά, η ομάδα δίνει βαρύτητα στα guard, όπως κάθε ομάδα που θέλει να προπονεί ο Carlisle. Eνώ το ρόστερ σε πρώτη ανάγνωση φαντάζει μετριότατο, είναι ξανά ένα από τα σύνολα που ο Carlisle καταφέρνει να μεγιστοποιεί ως προς τις δυνατότητές του. Έτσι, περιμένουμε βασικούς τους Wright, Doncic, KP και Powell, με την πέμπτη θέση να παίζει μεταξύ των Finney-Smith και Hardaway Jr. Ωστόσο, Curry, Kleber και Brunson αναμένονται να έχουν σημαντικότατο ρόλο στην ομάδα, με πολλά λεπτά συμμετοχής. Η μπάλα θα βρίσκεται κυρίως στα χέρια των δύο superstars, αμφότεροι ικανοί να δημιουργούν χώρους για όλη την ομάδα με το σουτ τους και θα φανεί αν τα ποσοστά των υπολοίπων εξασφαλίζουν ακόμα μεγαλύτερο χώρο για τους δύο. Ο Cato του Τhe Athletic έγραψε σχετικά, πως οι Mavs προπονούνται όλο το καλοκαίρι με «γραμμή τεσσάρων πόντων», ακριβώς για να σουτάρουν άπαντες ακόμα πιο πίσω από τα 7,25. Το σλοβενολετονικό pick ‘n roll/pick ‘n pop παιχνίδι αναμένεται φονικό, με τον Λετονό να είναι εξίσου δυνατός στο κόψιμο προς το καλάθι και στο σουτ μετά από το screen. Αν δε, δεχτεί να παίξει περισσότερο στο “5” από ό,τι στο “4”, τότε ενδεχομένως να ξεκλειδωθούν και ακόμα πιο ευέλικτα και ευχάριστα για το μάτι σχήματα για τους Mavericks.
Ωστόσο, όσο και αν το ρόστερ είναι «υλικό Carlisle», δεν είναι κάτι το σπουδαίο, και το ταβάνι της ομάδας θα εξαρτηθεί κυρίως από τους δύο superstars. Η λογική υπαγορεύει πως η απουσία σημαντικού supporting cast είναι κάπως επίφοβη. Από τη μία γιατί οι άμυνες θα είναι πολύ πιο προετοιμασμένες για τον Doncic φέτος, και από την άλλη επειδή η υγεία του Porzingis ήταν ένα ερωτηματικό (με δυσάρεστες τις περισσότερες φορές απαντήσεις) σε όλη την καριέρα του ως τώρα.
Οι Mavericks σε αυτούς τους δύο έχουν ποντάρει και με αυτούς ως πρωταγωνιστές θα πορευτούν. Κάπως έτσι η φετινή χρονιά φαντάζει περισσότερο προπαρασκευαστική στα μάτια μου, ως προς την ανάπτυξη της συνεργασίας των δύο και το ξεκαθάρισμα του συμπληρωματικού υλικού που θα μεγιστοποιήσει τα ταλέντα τους, παρά ως μια “win now” κατάσταση. Δεν πιστεύω πως θα καταφέρουν στη φετινή Δύση να κάνουν την έκπληξη και να φτάσουν ως την postseason. Μία άνοδος από τις 33 περσινές νίκες στις (κοντά) 40, με περαιτέρω ανάπτυξη του παιχνιδιού του Doncic και έναν υγιή Porzingis, θα είναι βήματα προς την σωστή κατεύθυνση και θα πρέπει να τους αφήσουν ικανοποιημένους.
New Orleans Pelicans
Αν μια ομάδα άλλαξε ριζικά μέσα στο καλοκαίρι, αυτή ήταν οι Pelicans. Τελείωσαν τη χρονιά με ρεκόρ 33-49, με τον Anthony Davis να χάνει 26 παιχνίδια από τη στιγμή που ζήτησε ανταλλαγή, αλλά και με την τύχη να τους χαμογελάει και να κερδίζουν την πρώτη επιλογή στο draft.
Η επόμενη μέρα για τους Pelicans ίσως ξεκίνησε με το αίτημα για ανταλλαγή του AD, αλλά σίγουρα μία από τις πιο κρίσιμες αποφάσεις ήταν η πρόσληψη του David Griffin στη θέση του President of Basketball Operations. Ο πρώην γενικός διευθυντής των Cavs, αφού προσπάθησε να πείσει τον Davis να μείνει, κατάλαβε ότι αυτό το καράβι είχε σαλπάρει και ξεκίνησε να σχεδιάζει την επόμενη μέρα. Έστειλε τον AD στους Lakers παίρνοντας ως αντάλλαγμα τους Ingram, Hart, Ball και καμιά δεκαριά pick πρώτου γύρου, ενώ έκανε τα απαραίτητα βουντού ώστε να διαλέξουν οι Pelicans στο νούμερο ένα του draft2.
Εκεί οι Pels επέλεξαν τον Zion Williamson, μακράν τον καλύτερο παίκτη του κολεγιακού πρωταθλήματος και έναν από τους καλύτερους των τελευταίων χρόνων. Παράλληλα έστειλαν το #4 που πήραν από τους Lakers στην Atlanta για το #8 και το #17, όπου επέλεξαν τον εξελίξιμο νεαρό Jaxson Hayes και ένα από τα αγαπημένα παιδιά του Prodigy Report, τον Nickeil Alexander-Walker. Παράλληλα έφεραν τους βετεράνους Redick και Favors για να βοηθήσουν άμεσα αγωνιστικά, αλλά και ως παραδείγματα προς μίμηση, με μεγάλες καριέρες στο ΝΒΑ. Τέλος, πήρε από τους Nets τον Trajan Langdon και τον έκανε τον GM της ομάδας, ποντάροντας στην εμπειρία που είχε ως GM στη θυγατρική ομάδα των Nets στη G League, εκεί όπου έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη παικτών όπως οι LeVert, Kurucs, Dinwiddie, Allen κλπ. Έχοντας σχεδόν όλα τα πικ των Lakers για τα επόμενα χρόνια, είναι σημαντικό να υπάρχουν στον οργανισμό τα κατάλληλα άτομα που θα μπορέσουν να εξελίξουν αυτούς τους νεαρούς παίκτες. Δεν θα κρύψω ότι μου άρεσαν πολύ οι κινήσεις της ομάδας και ο τρόπος που θέλουν να χτίσουν ένα ανταγωνιστικό σύνολο γύρω από τον Jrue Holiday και τον Zion Williamson, κάτι που δεν είχε γίνει ποτέ τα χρόνια του AD (σε τέτοιο βαθμό). Ήδη από τα φιλικά (όπου τελείωσαν με 5-0), είδαμε μια ομάδα που τρέχει συνέχεια, παίζει θεαματικό μπάσκετ και σίγουρα θα είναι από αυτές που θα βάζω να βλέπω συχνά στο league pass.
Όμως, κακά τα ψέματα, το μέλλον της Νέας Ορλεάνης είναι στα χέρια του Zion. Γύρω από εκείνον και το τεράστιο potential του (και το ‘’superstar gravity’’ που θα τραβήξει αργά ή γρήγορα) θα βρουν χώρο να ανθίσουν παίκτες όπως ο Ball, οι rookies Alexander-Walker και Jaxson Hayes, o Hart, ακόμη και ο Brandon Ingram (ελπίζοντας φυσικά ότι τα προβλήματα υγείας του ανήκουν στο παρελθόν) και με εκείνον σαν ηγέτη θα μπορέσουν οι Pels να πετύχουν όσα δεν πέτυχαν ως τώρα σαν franchise. Ο πρώην παίκτης του Duke έδειξε και στα φιλικά προετοιμασίας, αυτό που υποπτευόμασταν από το κολέγιο, ότι έχει όλα τα προσόντα να γίνει ένας σταρ. Τρομερά δυνατός, γρήγορος, με καλά τελειώματα κοντά στο καλάθι και πολύ δυνατή αντίληψη του παιχνιδιού, όμως είναι 1,98μ και 128 κιλά! Ο συνδυασμός αυτός, σε συνάρτηση με τον τρόπο παιχνιδιού του (πολλά άλματα, αλλαγές κατεύθυνσης κλπ), έκαναν πολλούς να φοβούνται κάποιον πιθανό τραυματισμό στα γόνατα, κάτι που τελικά έγινε πριν μερικές μέρες και θα μείνει εκτός αγώνων για άγνωστο χρονικό διάστημα. Αν και πολύ νωρίς, ο Zion είναι ήδη το πρόσωπο των Pelicans στην προσπάθειά τους για ένα γρήγορο rebuild και αν αποδειχτεί επιρρεπής στους τραυματισμούς, τότε η απογοήτευση και το χτύπημα για την ομάδα θα είναι πολύ μεγάλο. (Σημείωση: Δυστυχώς ο Zion θα μείνει εκτός 6-8 εβδομάδες λόγω ρήξης μηνίσκου. Ζόρικο ξεκίνημα.)
Ο τραυματισμός του Zion με «πάγωσε» λίγο, αλλά ακόμα πιστεύω ότι οι Pelicans έχουν το υλικό για να κάνουν 40+ νίκες και εφόσον ο Williamson παίξει αρκετά ματς, να χτυπήσουν την είσοδο στα playoffs.
Memphis Grizzlies
Η χρονιά που πέρασε ήταν το τέλος μια εποχής για τους Grizzlies, αφού oι δύο σημαίες του franchise από την εποχή του «Grit and Grind», οι Marc Gasol και Mike Conley, ανταλλάχτηκαν στους Raptors και Jazz αντίστοιχα. Η χρονιά τελείωσε με ρεκόρ 33-49, αλλά η απομάκρυνση των δύο ηγετών σημαδεύει το ξεκίνημα μίας νέας πορείας.
Ο τρόπος που κάνουν rebuild οι Grizzlies, μου θυμίζει λίγο fantasy. Έδωσαν τους καλούς βετεράνους (Gasol, Conley) για νεαρούς και picks, θα κρατήσουν στον πάγκο έναν έμπειρο παίκτη όπως ο Iguodala (για να μην τραυματιστεί και για να μην τους δώσει καμιά απρόσμενη νίκη), περιμένοντας πότε κάποιος διεκδικητής θα τον χρειαστεί και θα τον δώσουν για κάποιο αντάλλαγμα. Κατά τα άλλα, θα είναι η κρυφή απόλαυση όλων των nerd του draft twitter, αφού έχουν μαζέψει νεαρούς παίκτες με μεγάλο potential όπως οι Jaren Jackson Jr., Ja Morant (#2 στο φετινό draft), Brandon Clarke (#21), De’Anthony Melton και Grayson Allen.
Ειδικά οι δύο πρώτοι φαίνεται να έχουν το πακέτο για να γίνουν κορυφαίοι παίκτες στο πρωτάθλημα. Ο Jaren Jackson είναι ένας σύγχρονος ψηλός, ο οποίος από την πρώτη του χρονιά στο πρωτάθλημα έδειξε ότι θα εξελιχθεί σε έναν από τους καλύτερους αμυντικούς της λίγκας. Το παιχνίδι του στην επίθεση βασίζεται κυρίως στο σουτ από το τρίποντο και τις διεισδύσεις, κατά προτίμηση από τα αριστερά. Είναι παίκτης που μπορεί να πάρει το rebound και να βγει γρήγορα στην επίθεση, ενώ και το παιχνίδι με πρόσωπο στο καλάθι είναι πολύ καλό για την ώρα. Ο Ja Morant είναι ένας πολύ γρήγορος και αθλητικός point guard, ο οποίος έχει πάρα πολύ μεγάλη ικανότητα στην πάσα και ξέρει ανά πάσα στιγμή που βρίσκονται οι συμπαίκτες του και πώς να τους βρει. Το δίδυμο αυτό φαίνεται πολύ καλό στη θεωρία και περιμένουμε να το δούμε και στην πράξη. Πέραν αυτών, η παρουσία των Valanciunas και Crowder θα βοηθήσει να είναι κάπως ανταγωνιστική η ομάδα και θα είναι δύο παίκτες που αν βρεθεί ευκαιρία θα δοθούν με ανταλλαγή, ώστε να αποκτηθούν ακόμα περισσότερα picks. Η ομάδα έχει καινούριο προπονητή τον Taylor Jenkins, πρώην βοηθό των Bucks, αλλά πέρα από κάποιες δηλώσεις ότι θέλει να κάνει τους Grizzlies να παίζουν με ένα στυλ παραπλήσιο των Rockets (αυξάνοντας τα σουτ κοντά στο καλάθι και από το τρίποντο και μειώνοντας τα σουτ από μέση απόσταση), δεν έχω κάποια άλλη πληροφορία να προσθέσω.
Βέβαια, όπως γίνεται με όλες τις ομάδες που βασίζονται σε τόσο νεαρούς παίκτες, η απειρία αυτών και η εξέλιξη τους θα στοιχίσει νίκες. Όμως αυτό δεν με προβληματίζει, αφού δεν είναι στόχος της ομάδας η συλλογή νικών. Αυτό που με κάνει σκεπτικό είναι η εξέλιξη των παικτών και κατά πόσο θα μπορέσουν να φτάσουν το μέγιστο επίπεδο. Στην περίπτωση του Jackson, πέρυσι έδειξε πρόβλημα με τα φάουλ, αφού στην προσπάθεια του να δώσει βοήθειες, έκανε αρκετά και δεν μπορούσε να μείνει για πολλή ώρα στο παρκέ. Επίσης θα χρειαστεί να παίξει πολύ ώρα στη θέση του center. Σύμφωνα με το Cleaning The Glass, τη χρονιά που μας πέρασε ο παίκτης του Memphis μάζεψε μόλις το 13,2% των χαμένων σουτ της αντίπαλης ομάδας (όσο ήταν στο παρκέ), επίδοση που τον έβαζε στο 15ο εκατοστημόριο (percentile) ανάμεσα σε όλους τους ψηλούς της λίγκας. Για να καταλάβετε τη διαφορά, ο Kevin Love μάζευε το 33,9% και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο το 26,4%.
Δεν περιμένω τους Grizzlies να είναι ανταγωνιστικοί φέτος και δεν ξέρω αν θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τις 25 νίκες ή όχι. Είμαι όμως πολύ περίεργος να τους δω, γιατί πιστεύω ότι το δίδυμο Morant – Jackson θα είναι από τα πιο διασκεδαστικά στη λίγκα, ενώ παράλληλα ενδιαφέρον έχει να δούμε πόσοι από τους παίκτες που είναι τώρα στο ρόστερ, θα μπορέσουν να εξελιχθούν σε σημαντικά κομμάτια για τα επόμενα χρόνια.
Σημειώσεις
- Αν θέλετε μία πιο ενδελεχή ματιά στα δομικά προβλήματα των Rockets, o Νικόλας πρόσφατα μίλησε για εκείνους σε ξεχωριστό κείμενο, link εδώ.
- Το παρελθόν του David Griffin στους Cavs με κάνει να πιστεύω ότι όντως κάνει βουντού, αφού και εκεί είχε κατορθώσει να έχει δύο φορές το #1, άσχετα αν τη μία φορά πήρε τον Bennett και την άλλη τον Wiggins.
