Milwaukee Bucks
Η περσινή χρονιά ήταν πετυχημένη, αφού μετά από μέτριες πορείες (και κυρίως εμφανίσεις) στα playoffs, κατόρθωσαν να φτάσουν στους τελικούς της Ανατολής. Ίσως ο τρόπος που ηττήθηκαν από τους μετέπειτα πρωταθλητές Raptors (4-2 αν και είχαν προηγηθεί με 2-0) να άφησε μια πικρή γεύση, όμως η ομάδα έκανε πολλά βήματα μπροστά και μπαίνει στη φετινή χρονιά ως ένα εκ των δύο φαβορί για να κατακτήσει την Ανατολή (οι άλλοι είναι οι Sixers) και στοχεύοντας σε ακόμα μια χρονιά κοντά στις 60 νίκες.
Το καλοκαίρι που πέρασε ήρθαν αντιμέτωποι με το ερώτημα, «πόσους από τους παίκτες της ομάδας που μας έφερε εδώ πρέπει να ανανεώσουμε και πώς θα κατορθώσουμε να μείνουμε κάτω από το όριο του luxury tax;». Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα ήρθε, ανανεώνοντας όλους τους free agents (Middleton, Bledsoe, Lopez, George Hill) και αφήνοντας τον Brogdon να πάει στους Pacers, που του πρόσφεραν 20 εκατομμύρια το χρόνο. Για να καλυφθεί το κενό του, απέκτησαν τον Wesley Mathews, με ένα φιλικό για τον οργανισμό συμβόλαιο, τον Dragan Bender, πιστεύοντας ότι ο τρόπος παιχνιδιού της ομάδας θα ταιριάξει γάντι με τις ικανότητες του Κροάτη και τους Robin Lopez και Θανάση Αντετοκούνμπο, ώστε να έχουν και ένα ζευγάρι από αδέρφια. Ήρθε και ο Kyle Korver για να δώσει περισσότερο spacing στην επίθεση, αλλά μάλλον δεν θα έχει σημαντικό ρόλο.
Μέσα από τις καλοκαιρινές κινήσεις, κατόρθωσαν να κρατήσουν σχεδόν αναλλοίωτο το βασικό κορμό και να αποκτήσουν περισσότερο βάθος στο ρόστερ. Με την εξαίρεση του Brogdon, όλοι οι παίκτες που οδήγησαν στην περσινή επιτυχία θα συνεχίσουν και μαζί τους και το προπονητικό τιμ. Οι παίκτες που ήρθαν ταιριάζουν σημαντικά στο αγωνιστικό στυλ της ομάδας και θα βοηθήσουν τον Γιάννη να έχει ακόμα περισσότερους χώρους όταν επιτίθεται προς το καλάθι. Ο Wesley Matthews είναι ένας από τους πιο σταθερούς σουτέρ τριπόντων στη λίγκα (ειδικά από τις γωνίες, όπου πέρυσι είχε 42%, σύμφωνα με το cleaning the glass), όπως φυσικά και ο Kyle Korver, ενώ ο Robin Lopez είναι ένας πολύ καλός back-up center, ο οποίος θα περιορίσει μάλλον τα λεπτά του Γιάννη στη θέση αυτή. Επίσης, αν και το δείγμα είναι μικρό, στα φιλικά προετοιμασίας φάνηκε ότι ο Γιάννης έχει βελτιώσει το σουτ του και οι αντίπαλες ομάδες θα πρέπει να το λάβουν υπόψη. O coach Budenholzer πάντα κάνει τις ομάδες του να διαπρέπουν στην κανονική διάρκεια περίοδο, εκεί δηλαδή που ο Bledsoe εμφανίζεται ως ένας από τους 15 καλύτερους point guard της λίγκας.
Ο προβληματισμός για φέτος αφορά την πορεία τους στα playoffs. Ο Brogdon, αν και έπαιξε στην postseason ερχόμενος από τραυματισμό, ήταν από τους καλύτερους παίκτες των Bucks και πλέον παίζει στην Indiana. Ο Matthews που θα κληθεί να τον αντικαταστήσει, μπορεί να είναι καλός σουτέρ, όμως δεν έχει την ικανότητα να επιτεθεί στα close out όπως έκανε ο προκάτοχος της θέσης, ούτε θα είναι τόσο αποτελεσματικός όσο ήταν ο Brogdon (τελείωσε τη χρονιά πέρυσι όντας ο 9ος παίκτης που μπήκε στο club 50/40/90, σπάνιο επίτευγμα όπως λέει και ο Μαυράκης από το Ball Hog). Ο Bledsoe τα τελευταία χρόνια έχει, σχεδόν πάντα, ένα σερί αγώνων στην postseason, που όχι μόνο εξαφανίζεται, αλλά είναι και αρνητικός για την ομάδα του. Θα είναι ικανός ο George Hill να τον καλύψει σε αυτές τις περιπτώσεις ή το βάρος θα πέσει στους Middleton και Γιάννη; Τέλος, σύμφωνα με το CTG, η άμυνα των Bucks πέρυσι επέτρεψε τα περισσότερα τρίποντα από οποιαδήποτε άλλη άμυνα στο ΝΒΑ.
Στόχος τους ήταν να επιτρέψουν στους κακούς σουτέρ της αντίπαλης ομάδας να πάρουν πολλές προσπάθειες και να περιορίσουν τα τρίποντα από τις γωνίες (μόνο 8% των σουτ των αντιπάλων ήταν από τις γωνίες και ήταν 16η ομάδα σε όλο το ΝΒΑ). Η τακτική αυτή πέτυχε, όμως με όλη τη λίγκα να στρέφεται όλο και περισσότερο στο τρίποντο και σχεδόν όλους τους παίκτες να το εντάσσουν στο παιχνίδι τους, φαίνεται αρκετά ριψοκίνδυνη για φέτος, αλλά και το μέλλον γενικότερα.
Οι Bucks ίσως κατορθώσουν να πιάσουν ξανά τις 60 νίκες, όμως οι απαιτήσεις είναι πλέον παραπάνω από τον MVP και την ομάδα του. Όπως είναι τα ρόστερ αυτή τη στιγμή, οι Sixers ισως είναι κάπως καλύτεροι για να παίξουν μια σειρά playoffs, όπου το βάθος του πάγκου παίζει μικρότερο ρόλο και αυξάνεται η σημασία που έχουν οι αστέρες της κάθε ομάδας.
Indiana Pacers
Η χρονιά που πέρασε ξεκίνησε πολύ καλά για τους Pacers, μέχρι που τραυματίστηκε ο Oladipo (ρεκόρ 25-11 ως εκείνο το σημείο) και τα πράγματα άρχισαν να ζορίζουν. Τελείωσαν τη σεζόν με το τίμιο 48-34 (23-23 χωρίς Dipo) και πήραν την πέμπτη θέση στην Ανατολή, για να αποκλειστούν στη συνέχεια με συνοπτικές διαδικασίες (4-0) από τους Celtics στον πρώτο γύρο των playoffs.
Το καλοκαίρι ο GM Chad Buchanan αποφάσισε να ενισχύσει σημαντικά το ρόστερ, προσθέτοντας κυρίως επιθετικό ταλέντο. Στην Pacers ήρθε ο Malcolm Brogdon, αφού αποφάσισαν να του κάνουν μία πρόταση (85 εκατομμύρια για τέσσερα χρόνια) που ο ίδιος δε θα μπορούσε να αρνηθεί και οι Bucks δεν μπορούσαν να ματσάρουν, για να αντικαταστήσει τον Darren Collison που αποφάσισε να αφοσιωθεί στο αποστολικό του έργο ως μάρτυρας του Ιεχωβά. Ίσως τα χρήματα να φαίνονται πολλά, αλλά μετά τα περσινά playoffs φαίνεται πως ο Brogdon θα ταιριάξει γάντι με τον Oladipo, όταν εκείνος επιστρέψει από τον τραυματισμό, αφού μπορεί να παίξει τόσο με την μπάλα στα χέρια, όσο και ως δευτερεύων χειριστής (κάτι που δεν έκανε καλά ο Collison) δίνοντας χώρο για να δημιουργήσει ο Oladipo. Τρομερά αποτελεσματικός (9ος παίκτης που μπήκε στο club 50/40/90) στο σκοράρισμα, κάτι που θα βοηθήσει στο παιχνίδι μέσα στη ρακέτα των Sabonis και Turner. Επιπλέον ήρθαν οι Jeremy Lamb και T.J. Warren, δύο αθλητές με 15,3 και 18 πόντους μέσο όρο ανά αγώνα την προηγούμενη σεζόν αντίστοιχα. Στο draft επιλέχθηκε ο Γεωργιανός center Goga Bitadze (#18), ο οποίος μάλλον θα αποτελεί την πρώτη αλλαγή στους ψηλούς, όταν ένας εκ των Sabonis και Turner πηγαίνει στον πάγκο. Με λίγα λόγια, μια από τις πιο προβλέψιμες ομάδες του ΝΒΑ, απέκτησε περισσότερες επιλογές στην επίθεση και μια καλύτερη στελέχωση γύρω από τους Oladipo, Turner και Sabonis, οι οποίοι αναμένεται να είναι ξανά οι καλύτεροι παίκτες. Στο κομμάτι της άμυνας, περιμένω να παραμείνουν πολύ δυνατοί, χτίζοντας γύρω από το rim protection του Turner (τρομερή η βελτίωσή του σε αυτό το κομμάτι πέρυσι) και την ικανότητα των Brogdon και Lamb στο προσωπικό μαρκάρισμα.
Κάπου εδώ όμως, αρχίζουν τα προβλήματα. Ο Oladipo είναι τραυματίας και δεν αναμένεται να γυρίσει πριν το νέο έτος, ενώ παράλληλα ο Sabonis και η διοίκηση της ομάδας φαίνεται να είναι πολύ μακριά στις διαπραγματεύσεις για την ανανέωση, κάτι που ίσως τον οδηγήσει στην πόρτα της εξόδου μέσω κάποιας ανταλλαγής. Eπίσης έχασαν τον Bojan Bogdanovic, ο οποίος στα 46 παιχνίδια χωρίς τον Oladipo αποτέλεσε την πιο αξιόπιστη πηγή σκοραρίσματος, καθώς και τον έμπειρο forward Thaddeus Young. H ομάδα που ξεκίνησε τη σεζόν με 25-11 είχε ως καλύτερους έξι παίκτες τους Collison, Oladipo, Bogdanovic, Young, Turner και Sabonis, ενώ φέτος θα ξεκινήσουν με τους Brogdon, Lamb, Warren, Sabonis (ή όποιος άλλος έρθει στη θέση του τα επόμενα 24ωρα), Turner και Bitadze (μέχρι να γυρίσει ο Dipo από τον τραυματισμό). Δύσκολα θα επαναλάβουν το περσινό ξεκίνημα και μπορεί η άμυνα τους (7η καλύτερη πέρυσι σύμφωνα με το cleaning the glass) και το χαμηλό επίπεδο της Ανατολής να τους κρατήσει στο παιχνίδι των playoffs μέχρι να γυρίσει ο Dipo, θα χρειαστούν ωστόσο τον ηγέτη τους προκειμένου να είναι ανταγωνιστικοί στο τελευταίο κομμάτι της σεζόν. Εκτός κι αν κατορθώσουν να ανταλλάξουν τον Sabonis για κάποιον παίκτη που θα μπορέσει να τους βοηθήσει άμεσα, όπως έκαναν με την ανταλλαγή του Paul George πριν δύο χρόνια.
Από την Indiana περιμένουμε περίπου 42 με 45 νίκες. Πιο σημαντικό όμως από το ρεκόρ και με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, είναι η κατάσταση στην οποία θα γυρίσει ο Oladipo, τι θα κάνουν με τον Sabonis και αν θα μπορέσουν να εξελίξουν τον Bitadze. Αν μπορέσουν να ανταλλάξουν τον Sabonis με κάποιον παίκτη που να μπορεί να παίξει στις θέσεις των forward και να είναι σε ηλικία που ταιριάζει με το υπόλοιπο ρόστερ (πχ τον Jaylen Brown που επίσης δεν τα βρίσκει με τη Βοστώνη στην ανανέωση του), τότε θα έχουν κάνει ένα πολύ σημαντικό βήμα για να βελτιωθούν σημαντικά τα επόμενα χρόνια.
Detroit Pistons
Το franchise του Detroit είναι από τις πιο παραδοσιακές δυνάμεις στην Ανατολή και το σημερινό του ρόστερ μοιάζει με φόρο τιμής στο ανατολικό μπάσκετ της τελευταίας 30ετίας. Δίδυμο σταρ-μεγάλων κορμιών στη frontline (Drummond, Griffin), με τον πρώτο να είναι ο ορισμός του παραδοσιακού center. Derrick Rose και Reggie Jackson στον άσο, Bruce Brown-Luke Kennard σαν καθαροί shooting guards. Από εκεί και πέρα λίγο απ’ όλα, με παίχτες σε ξεκάθαρο δεύτερο πλάνο. Thon Maker και Tony Snell σε ρόλους παρόμοιους με εκείνους που είχαν στο Milwaukee, Galloway και Tim Frazier για βάθος στην περιφέρεια, Markieff Morris μπροστάρης του 2nd unit στη γραμμή ψηλών, Michaliuk για λίγα λεπτά και σουτ. Μέχρι και ο iso-Joe Johnson αφησε το τουρνουά Big-3 και βάζει τα μπλε των Pistons. Προπονητής ο Dwane Casey. Aν ήμασταν στα τέλη των 90’s/αρχές των 00’s, ίσως να είχαμε ένα διεκδικητή για τον τίτλο. Όχι το 2019 πάντως.
Πέρα από την όποια πλάκα, προφανώς υπάρχουν δυνατά ονόματα και ταλέντο στο ρόστερ. Ο Blake Griffin παραμένει ένας από τους πληρέστερους ψηλούς στη λίγκα, με μπόλικη δημιουργία για τους συμπαίκτες του πέραν όλων των υπολοίπων (σταθερά στην κορυφή σε ποσοστό δημιουργίας ανάμεσα στους ψηλούς του ΝΒΑ). Στον Drummond υπάρχει μία μηχανή πόντων και ριμπάουντ (σχεδόν 14π και 14ρ μέσο όρο καριέρας), ενώ ο Derrick Rose, μετά τους συνεχόμενους τραυματισμούς, έχει βρει μία περίοδο (σχετικής) υγείας και έχει προσθέσει στο παιχνίδι του το στατικό περιφερειακό σουτ (37% πέρυσι από το τρίποντο). Το παιχνίδι του Kennard είναι ικανοποιητικά αποδοτικό, για τις λίγες επαφές που έχει με την μπάλα, ενώ παράλληλα σουτάρει καλά από το τρίποντο (απλά δεν είναι παίκτης για να διαλέξεις μία θέση πάνω από τον Donovan Mitchell στο draft, σόρι scouting team των Pistons), ο δε Bruce Brown δείχνει τα πρώτα ψήγματα ενός καλού combo και αν ο Casey διαβάσει καλά την περίπτωσή του, μπορεί να έχει έναν ακόμη δημιουργό σε μία περίεργα δομημένη περιφέρεια. Σε αυτούς ας προσθέσουμε και το project του Sekou Doumbouya, #15 στο φετινό draft. Ο εκρηκτικός νεαρός Γάλλος, απόφοιτος του INSEP και με χρονιά στη Λιμόζ, έρχεται στο ΝΒΑ για να γεμίσει, σε πρώτη φάση, τις θέσεις των forwards, με τους Pistons να έχουν στα χέρια τους έναν ενδιαφέροντα συνδυασμό ύψους-αθλητικότητας-χειρισμού για το μέλλον.
Το πρόβλημα για το franchise ξεκινά από την ‘’απαίτηση’’ που υπάρχει, κυρίως λόγω του ονόματος (και των συμβολαίων) των Griffin-Drummond, για παρουσία στα playoffs. Πολύ απλά, μιλάμε για ένα ‘’ψιλο-αδιάφορο’’ ρόστερ με αρκετές αδυναμίες. Οι Pistons πέρυσι ήταν μία μέτρια ομάδα αμυντικά και κάτω του μετρίου επιθετικά, με χαμηλό pace και περιφερειακό σουτ (είπαμε, ομάδα-φόρος τιμής στο ανατολικό μπάσκετ) και μοναδική ‘’ηλιαχτίδα’’ το καλό ποσοστό στα ριμπαουντ (όλα τα παραπάνω σύμφωνα με τα advanced νούμερα του nba.com). Δε βλέπω πως το παρόν ρόστερ λύνει κάποιο από αυτά τα ζητήματα, με τον Dwane Casey να καλείται να κάνει φανταστική σεζόν προπονητικά, ώστε να βελτιώσει πολύ την εικόνα τους.
Αν εστιάσουμε επιμέρους στους πρωταγωνιστές, ο Drummond, παρά τα καλά του νούμερα, δεν έχει τραβήξει τους Pistons σε σταθερές σεζόν με 45+ νίκες και παρουσίες στην postseason (μόλις δύο επί των ημερών του), ο δε Rose, όσο και να βελτιώθηκε στο τρίποντο και στο off-ball παιχνίδι, παραμένει αποδοτικότερος με την μπάλα στα χέρια, εκεί όπου κυρίως δημιουργεί drives και floaters για τον εαυτό του. Ο συνδυασμός του με τον Reggie Jackson μοιάζει μη αποδοτικός, στα χαρτιά τουλάχιστον, καθώς τα στοιχεία τους μοιάζουν αρκετά, ενώ κανείς από τους δύο δεν αμύνεται με συνέπεια. Κάπως έτσι το μεγαλύτερο βάρος πέφτει πάνω στον Blake Griffin. Καλά να είναι ο Bleke, όμως αγγίζει τα 31 και δυστυχώς οι συχνοί τραυματισμοί τον έχουν φθείρει. Αν μπορέσει να βγάλει 82 παιχνίδια, οι ελπίδες του Detroit αυξάνονται, ποιος μπορεί να ποντάρει με ασφάλεια σε κάτι τέτοιο ωστόσο;
Οι Pistons πέρυσι εξασφάλισαν την postseason στο νήμα, πήραν την όγδοη θέση με ρεκόρ 41-41. Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι βλέπω κάτι αρκετά διαφορετικό φέτος. Βάσει λογικής, η μέτρια Ανατολή θα τους επιτρέψει να βρεθούν στις χαμηλές θέσεις της οκτάδας και μέχρι εκεί.
Chicago Bulls
Δύο σεζόν μετά το “restart button” που πατήθηκε με το trade του Jimmy Butler, και παρά την ασύγκριτη τσιγκουνιά του ιδιοκτήτη της ομάδας που κατοικοεδρεύει στην τρίτη μεγαλύτερη αγορά του NBA, του Jerry Reinsdorf, οι Bulls θα προσπαθήσουν να διεκδικήσουν κάτι καλό στην (πάντα ανοιχτή για τελευταίες θέσεις των playoffs) Ανατολή.
Tο καλοκαίρι έγιναν από το front office των Bulls αρκετές σωστές κινήσεις. Αποκτήθηκε ελεύθερος ο Thomas Satoransky για τη θέση του βασικού point guard και ο Coby White στο #7 του draft για το μέλλον, καθώς και ο Thaddeus Young, επίσης ελεύθερος, για τη θέση του «τα-κάνω-όλα-και συμφέρω» forward-big από τον πάγκο. Στη γραμμή των ψηλών προστέθηκε και ο αξιοπρεπής σουτέρ τριών πόντων Luke Kornet. Eπίσης ανανέωσαν οι Arcidiacono και Harrison , κινήσεις που σίγουρα δεν πιάστηκαν από τα ραντάρ μιας παλαβής off season, αλλά αρέσουν στον προπονητή και ενδεχομένως να τον βοηθήσουν μέσα στη σεζόν.
Κάπως έτσι, για τρίτη διαδοχική χρονιά, η βασική πεντάδα τους αναμένεται σημαντικά διαφοροποιημένη σε σχέση με την προηγούμενη, τουλάχιστον στα χαρτιά, γιατί στο παρκέ μένει να φανεί τι ομάδα θα επιτρέψουν οι τραυματισμοί να παρουσιάσουν.
Ο Zach LaVine έπαιξε 63 παιχνίδια πέρσι, ενώ την προηγούμενη σεζόν είχε χάσει τα 2/3 της. Ο Lauri Markkanen έχασε 44 παιχνίδια στις δύο πρώτες του σεζόν στη Λίγκα, όσα δηλαδή έπαιξε ο Wendell Carter Jr. στη rookie σεζόν του, πριν χρειαστεί εκ νέου εγχείρηση στον ώμο τον Ιούλη. Ο Denzel Valentine έμεινε εκτός όλη τη σεζόν 2018-19 ενώ και ο Otto Porter Jr. έχει βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό. Αν όλοι τους εμφανιστούν υγιείς, γνώμη του γράφοντος είναι πως η πεντάδα Shatoransky-LaVine-Porter Jr.-Markkanen-Carter Jr., με τους Young, White, Kornet, να έρχονται από τον πάγκο, είναι ικανή να φτάσει στις θέσεις των playoffs.
Για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των πολλών και τακτικών τραυματισμών, ο προπονητής με την πιο εντυπωσιακά αποτυχημένη εισαγωγή στη Λίγκα τα τελευταία χρόνια, ο Jim Boylen, θέλει να δώσει βάση στη φυσική κατάσταση των παιχτών και στην ενδυνάμωση τους, επισκεπτόμενους όλους τους παίχτες του το καλοκαίρι, αλλά και ξεκινώντας –με συναίνεση όλων- το φετινό training camp νωρίτερα. Οι σχέσεις με τους παίχτες έχουν ομαλοποιηθεί, ύστερα από το θυελλώδες ξεκίνημά του στον πάγκο της ομάδας και μένει να φανεί εντός παρκέ η αλλαγή της αγωνιστικής τους φιλοσοφίας. Παρότι προτιμά η μπάλα να ακουμπάει πολλές φορές στο ζωγραφιστό με ποσταρίσματα των ψηλών, φαίνεται πως στόχος του είναι το ανέβασμα του ρυθμού της επίθεσης (20οι σε pace την περσινή σεζόν). Παράλληλα, η κυκλοφορία της μπάλας και η ταυτόχρονη παρουσία πολλών χειριστών είναι μέσα στα στοιχεία που περιμένουμε από τους νέους Bulls. Έμφαση φαίνεται να δόθηκε και στο τρίποντο, μια κατηγορία που πέρσι ήταν τελευταίοι στα εύστοχα και 27οι σε συνολικές προσπάθειες, με την έλευση των Shatoransky (40% πέρσι πίσω από τα 7,25), Young (35%) και Kornet (36,3%) να σηματοδοτεί αυτή τη νέα στόχευση.
Στα λοιπά, LaVine και Markkanen παραμένουν οι δύο κύριοι επιθετικοί άξονες της ομάδας, ενώ ο Otto Porter ο παίκτης που θα πρέπει να κάνει σωστά όλα τα δευτερεύοντα. Με το all-star game του 2020 να διεξάγεται στην ‘’Πόλη των Ανέμων’’, δε θα ήταν άσχημο αν κάποιος από τους ‘’Ταύρους’’ έκανε μία σεζόν άξια προσοχής.
Η ομάδα, ωστόσο, παραμένει νεανική, ο φόβος για νέους τραυματισμούς αυξημένος και η αναζήτηση χημείας μεταξύ νεοφερμένων και εκείνων που επέστρεψαν από τραυματισμό, είναι ένα ζητούμενο. Η πληθωρική παρουσία του Boylen στον πάγκο της μπορεί να λειτουργήσει τόσο θετικά, όσο και αρνητικά, ενώ η πρώτη ανάγνωση λέει πως αμυντικά δύσκολα θα είναι στο καλύτερο μισό της Λίγκας.
Ακόμα και έτσι, η μετριότατη για ακόμα μία χρονιά Ανατολή επιτρέπει στους νέους Bulls κάθε δικαίωμα ονείρου. Οι 40 νίκες είναι ένας στόχος στον ορίζοντα και μένει να φανεί αν θα τα καταφέρουν. Δύσκολα πάντως για μία νεανική ομάδα να πετύχει ένα τόσο μεγάλo άλμα μέσα σε μία σεζόν. Από τις 22 περσινές νίκες στις 40 απαιτείται βελτίωση της τάξης του 81%. Ζόρικα κόλπα.
(Από τη σειρά βίντεο ‘’Run With Us’’ των Chicago Bulls στο YouTube. Ωραία παραγωγή, αντίστοιχη με εκείνη του ‘’Open Gym’’ των Raptors).
Cleveland Cavaliers
Oι Cavaliers μοιάζουν να έχουν δύο δρόμους σε αυτήν τη ζωή. Είτε θα κάνουν rebuild, είτε θα έχουν τον LeBron. Επειδή λοιπόν ο τελευταίος παίζει στο Los Angeles αυτήν την περίοδο, το rebuild συνεχίζεται στο franchise του Cleveland.
H ενίσχυση το καλοκαίρι ήρθε φυσικά μέσω του draft, εκεί όπου οι Cavaliers επέλεξαν τους Darius Garland (#5), Dylan Windler (#26) και Kevin Porter Jr (#30). Ο πρώτος είναι point-guard στο στυλ του Lillard (σύγκριση που κάνουν πολλοί, μάλλον επειδή τα ονόματα τους μοιάζουν κάπως) και αποτελεί τη μεγαλύτερη ελπίδα του οργανισμού για το μέλλον, ο Porter Jr είναι αθλητικός σκόρερ με ασαφές ταβάνι, με ‘’πάνω-κάτω’’ και ζητήματα τραυματισμών που τον έφεραν εκτός πρώτης 20αδας στο draft, ενώ ο Windler είναι ο (πάντα χρήσιμος) off-ball εκτελεστής από την περιφέρεια. Οι τρεις τους έρχονται να αγωνιστούν σε ένα σύνολο που έδωσε πέρυσι τα ηνία στον Collin Sexton (και εκείνος απάντησε με μία καλή χρονιά σε νούμερα, 16,7π-3α-3ρ με 40% στο τρίποντο), με μοναδικό παίκτη -πρώην- all-star επιπέδου τον Kevin Love (που οι διάφοροι τραυματισμοί τον έχουν φέρει πίσω στα 31 του), τα projects των Cedi Osman-Ante Zizic και ένα κράμα περίεργων veterans στους Tristan Thompson-Larry Nance-John Henson-Matthew Dellavedova-Jordan Clarkson-Brandon Knight, με τους οποίους ανάθεμα αν μπορεί να βγάλει κανείς άκρη.
Ποιος θα προσπαθήσει να βγάλει άκρη; O 66χρονος head coach Jim Beilein, μετά από πολυετή παρουσία στο κολλεγιακό επίπεδο και ιδιαίτερα στο πανεπιστήμιο του Michigan (με τους Michigan Wolverines συμμετείχε σε δυο final-4 την τελευταία δεκαετία). Kακά τα ψέματα, ο Beilein δεν είναι στο Cleveland για να τα βάλει με τους διάφορους τρελούς του ρόστερ, αλλά για να κάνει ανταγωνιστικό ένα σύνολο νεαρών παικτών, που θα ψάξουν το χώρο τους στη λίγκα.
Η διαχείριση του συνολικού εγχειρήματος, κάθε άλλο παρά εύκολη είναι. O Beilein λογικά θα επιδιώξει μία ‘’επιστροφή στα βασικά’’, στην προσπάθεια να φτιάξει μία ομάδα από την αρχή, με καλό passing game και όσο σουτ μπορέσει να βρει στην πορεία της χρονιάς, με δυνατή άμυνα φυσικά. Εδώ προκύπτουν 1-2 βασικά ζητήματα. Το πρώτο είναι ποιος θα είναι ο βασικός χειριστής και δημιουργός. O Garland μοιάζει πιο ταιριαστός για κάτι τέτοιο, οπότε είναι πιθανό το ενδεχόμενο ο Sexton να πάρει έναν πιο δεύτερο/συμπληρωματικό ρόλο (παρ’ όλα τα καλά νούμερα, δεν ενθουσίασε κιόλας με τη δημιουργία του, με 15,4 AST%, από τα χειρότερα ποσοστά στη λίγκα ανάμεσα στους point guards). Aκόμη και αν ο Sexton είναι οκ με αυτή τη διαδικασία, το δίδυμό του με τον Garland μοιάζει προβληματικό, τουλάχιστον στα χαρτιά. Δύο guards κοντά στα 1.90μ, καλύτεροι με την μπάλα στα χέρια και με προβλήματα στην άμυνα, με μοναδικό ενθαρρυντικό σημείο το καλό περιφερειακό σουτ. Ίσως στο Cleveland βλέπουν το δίδυμο Lillard-McCollum και φαντάζονται κάτι ανάλογο, εκεί όμως μιλάμε και για παιχταράδες, οι rookies τους απέχουν ακόμη από αυτό το επίπεδο. Ίσως βιάζομαι αρκετά σε αυτή μου την κρίση, αν όμως ο Garland αποδειχθεί αυτό που ελπίζουν (και σχετικά σύντομα) ότι είναι σαν παίκτης, ενδέχεται να ψάξουν την αγορά για τον Sexton.
Το δεύτερο ζήτημα έχει να κάνει με τον Kevin Love. Η παρουσία ενός πρωταθλητή στο ρόστερ είναι σημαντική, ακόμη και για τον Beilein, να στηριχτεί πάνω του και να περάσει τις ιδέες του. Είναι διατεθειμένος ο Love να κάνει στα 31 του τον ‘’δάσκαλο’’, ενώ κάλλιστα μπορεί να βρεθεί μέσα από μία ανταλλαγή σε ρόστερ διεκδικητή, εφόσον μπορούν να απορροφήσουν το (μεγάλο) συμβόλαιό του; Λογικά θα ξεκινήσει τη χρονιά στο Cleveland, δε θα ήταν παράλογο όμως να ψάχτει για μία μετακίνηση που, στην τελική, είναι πιθανό να φέρει στους Cavaliers έξτρα μελλοντικά assets ή παίκτες πιο κοντά στην ηλικία του νεανικού πυρήνα. Κάτι αντίστοιχο ίσως αναζητήσει και ο Tristan Thompson, καθώς με συμβόλαιο που λήγει το καλοκαίρι (κοντά στα 18 εκατομμύρια) και εμπειρία τεσσάρων συνεχόμενων παρουσιών σε τελικούς, μπορεί να προσφέρει πολλά περισσότερα σε ένα ρόστερ που δε θυμίζει κολλεγιακή ομάδα.
Oι Cavaliers λογικά θα πατώσουν και δεν τρέχει και τίποτα. Το πραγματικό ζητούμενο για φέτος είναι να διακρίνουν ποιοι από τους Garland-Sexton-Porter Jr-Windler-Osman-Zizic αξίζουν, ώστε να χτίσεις την επόμενη ημέρα και αν ο Beilein είναι ο κατάλληλος γι’ αυτή τη δουλειά. Προσωπικά αυτό που με ενδιαφέρει πραγματικά είναι να στείλουν σε trade τον Kevin Love στους Heat, μου αρέσει πολύ η συγκεκριμένη ιδέα, στα υπόλοιπα ας κάνουν ό,τι νομίζουν.
