Los Angeles Clippers
Στα 50 χρόνια διαδρομής του franchise, οι Clippers όχι μόνο δεν έχουν κατακτήσει ποτέ το πρωτάθλημα ή δεν έχουν παίξει σε τελικούς, μα δεν έχουν περάσει καν σε τρίτο γύρο playoffs. Φέτος, για πρώτη φορά στην ιστορία τους, εκκινούν από θέση φαβορί.
Οι κινήσεις που τους έφεραν σε αυτό το σημείο, είναι, λίγο-πολύ, γνωστές. Ο Steve Ballmer στελέχωσε εξαιρετικά το front office του οργανισμού, ο Doc Rivers περιορίστηκε στη θέση του προπονητή (αφήνοντας εκείνη του προέδρου), δίπλα του ήρθε ως ενίσχυση o πρωταθλητής με τους Cavaliers (και πρώτη επιλογή των Lakers για head coach) Ty Lue, ο Μίδας “Logo” Jerry West κέντησε στο ρόλο του ειδικού συμβούλου, ενώ τα trades της τελευταίας διετίας ήταν απόλυτα επιτυχημένα και η ομάδα πάνω στα παρκέ άρχισε να παίζει εξαιρετικό μπάσκετ. Το φλερτ στον Kawhi ήταν ετήσιο (και βαθιά πέρα από τα όρια του tampering) και τα συσσωρευμένα assets από τις προηγούμενες ανταλλαγές, επέτρεψαν και την ταυτόχρονη έλευση του Paul George. Κάπως έτσι, ο τρίτος σε ψήφους για MVP της προηγούμενης σεζόν βρέθηκε δίπλα στον MVP των τελικών, στον καλύτερο συνδυασμό 2-way παικτών που η λίγκα βιώνει την τρέχουσα χιλιετία.
Δίπλα τους, τα όπλα της περυσινής ομάδας (Beverley, Shamet, Lou Williams, Montrezl Harrell, JaMychal Green, Ivica Ζubac), που δυσκόλεψε όσο καμία τους πλήρεις Warriors, ενώ σε αυτούς προστέθηκαν οι Mo Harkless, Rodney McGruder και Patrick Patterson. Στο φετινό draft επιλέχτηκαν οι Mfiondu Kabengele (#27) και Terance Mann (#48), με τον τελευταίο να δίνει αρκετά καλό σουτ και ήδη να έχει προβάδισμα έναντι του McGruder για τη δέκατη θέση στο rotation. Οι Clippers διαθέτουν μακράν την πιο βαθιά ομάδα στην αφετηρία της νέας σεζόν και τα second units τους προβλέπονται και φέτος εξαιρετικά, με το δίδυμο Lou-Harrell να αλωνίζει. Είναι τόσο καλοί οι συγκεκριμένοι δύο που δύσκολα δε θα είναι μέσα στο παρκέ στο φινάλε των κρίσιμων αγώνων.
Αγωνιστικά αναμένονται να δαγκώνουν. Στη μία πλευρά του παρκέ, εκεί που οι Clippers αμύνονται, ο αντίπαλος θα βλέπει τους Beverley, George και Kawhi να τον περιμένουν σε παράταξη και πραγματικά περιμένω με περιέργεια, αν όλη τη χρονιά κάποιος θα καταφέρει να τους περάσει και να σκοράρει μετά από ντρίμπλα. Οι ομάδες του Rivers, από τότε που επικεντρώθηκε αποκλειστικά στα προπονητικά του καθήκοντα, είναι σκληροτράχηλες και δείχνουν τρομακτική συνοχή, παρά τις διαρκείς αλλαγές, ακόμα και όταν αυτές γίνονται μέσα στη σεζόν. Ερωτηματικό ο ρόλος του defensive center, μία θέση, ωστόσο, που θα προσπαθήσει να καλύψει κυρίως ο JaMychal Green (ιδίως απέναντι σε χαμηλά σχήματα). Στο επιθετικό κομμάτι, διαθέτουν τρεις παίχτες που πέρσι τέλειωσαν τη σεζόν με πάνω από 20 πόντους μέσο όρο (Kawhi-George-Williams), πλαισιωμένους με καλούς σουτέρ, αλλά και τον εξαιρετικό στο ρολάρισμα προς το καλάθι Montrezl Harrell. Αν η περσινή version των Clippers μπορούσε να ακολουθήσει τους Warriors (στoν πρώτo γύρο των playoffs) στους 140 πόντους, η φετινή στα χαρτιά δείχνει να έχει ακόμα υψηλότερο ταβάνι. Όλα δείχνουν πως θα είναι top-10 ομάδα σε offensive και defensive rating, συνδυασμός που ‘’φωτογραφίζει’’ σοβαρό contender για τον τίτλο.
Τροφή για προβληματισμό αποτελεί η απουσία ενός καλού αμυντικού ψηλού, όπως είδαμε και παραπάνω, ιδίως για τις κόντρες με τον Anthony Davis (όταν και αν συναντηθούν στην postseason). Η απουσία ενός floor general, όπως και γενικότερα η κυκλοφορία της μπάλας είναι προβλήματα που μπορούν να καλυφθούν (ή να κρυφθούν, ότι προτιμάτε) από τη δυνατότητα των Kawhi, George και Williams να δημιουργήσουν τα δικά τους σουτ με μεγάλη συνέπεια. Η μεγαλύτερη ανησυχία είναι οι ενδεχόμενοι τραυματισμοί των δύο –επιρρεπών τελευταία χρόνια- superstars της ομάδας (ο George μάλιστα με δύο εγχειρισμένους ώμους), ειδικά αν έρθουν τη λάθος στιγμή, τους μήνες της άνοιξης.
Με μόνα ερωτήματα την προσαρμογή του Paul George και το βαθμό του “load management’’ του Kawhi, οι Clippers μπορούν να φτάσουν τις 54 νίκες στη season και να στοχεύουν βάσιμα στην κατάκτηση του Larry O’Brien Trophy. Αν δε, ενισχυθούν με τον Iguodala ή έναν καλό ελεύθερο ψηλό, τότε θα είναι ένα σκαλί πάνω από κάθε άλλο διεκδικητή.
Los Angeles Lakers
Έξι χρόνια εκτός playoffs και μόλις λίγους μήνες μετά την πλέον καταστροφική σεζόν στην ιστορία του franchise, οι Lakers ετοιμάζονται για την αντεπίθεσή τους. Λίγοι είναι ωστόσο εκείνοι που πιστεύουν πως μπορεί η τύχη να αλλάξει για το (έως τις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας) κραταιό franchise, προδικάζοντας μία ακόμα χρονιά τραγέλαφου και ειρωνείας. Νομίζω πως έχουν άδικο. Για τους Lakers συζητήσαμε αναλυτικά τον προηγούμενο καιρό (εδώ κι εδώ) και κάποια πράγματα μπορούμε να τα δούμε μαζεμένα σε αυτό το preview.
Η ομάδα προέβη σε δομικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα, από το τεχνικό τιμ, όπου αποκτήθηκαν οι Vogel (head coach) και Jason Kidd, μέχρι το αγωνιστικό κομμάτι και τη στελέχωση του ρόστερ. Ο Anthony Davis –επιτέλους- αποκτήθηκε, με τους Lakers να θυσιάζουν για εκείνον όλο το νεανικό κορμό της ομάδας, πλην Kuzma. Κάπως έτσι στήθηκε το καλύτερο δίδυμο του σύγχρονου NBA, αυτό των LeBron και AD, και δίπλα τους αποκτήθηκαν μία σειρά από 3&D παίχτες, προεξάρχοντων των Danny Green και του –αναγεννημένου (όπως υποστηρίζουν όσοι καλύπτουν την preseason των Lakers) Avery Bradley. H έλλειψη σουτέρ που χαρακτήριζε την περσινή έκδοση της ομάδας φαίνεται πως καλύφθηκε κατά προτεραιότητα, με τις προσθήκες των Quinn Cook, Jared Dudley και Troy Daniels. Η πιο σημαντική κίνηση της free agency, μετά από εκείνη του Davis, αφορούσε τον αδυνατισμένο DeMarcus Cousins, ο τραυματισμός του στο γόνατο όμως του στερεί όχι απλά τη δυνατότητα να μεγαλουργήσει ξανά δίπλα στον Davis, αλλά και τις περισσότερες πιθανότητες για μία συνέχεια της καριέρας του στο τοπ επίπεδο του NBA. Στη θέση του, το μαύρο πρόβατο κάθε Laker οπαδού, ο Dwight Howard. Επίσης αδυνατισμένος, με ένα μη εγγυημένο συμβόλαιο, θα προσπαθήσει να προσφέρει από τη θέση που ο AD δεν θέλει να παίζει, αυτή του center, έστω και στα ξεφτίσματα της καριέρας του.
Από την περσινή ομάδα επέστρεψαν οι Rondo, McGee και Caldwell-Pope, μα και ο μακροβιότερος πλέον παίχτης του roster, ο Alex Caruso, ο μόνος που παίζει στους Lakers από το 2017-18.
Ενώ λοιπόν εκ των πραγμάτων συζητάμε για ένα καινούργιο σύνολο, με νέο προπονητικό team και νέους πρωταγωνιστές, οι προσδοκίες φαίνεται πως διαμορφώνονται ιδιαίτερα χαμηλά, μάλλον επηρεασμένες από την περσινή καταστροφική σεζόν σε όλα τα επίπεδα. Για μένα αυτό είναι μεγάλο λάθος. Το δίδυμο Davis – LeBron είναι ασταμάτητο. Το pick ‘n roll των δύο ανοίγει το κουτί των θαυμάτων επιθετικά για τους ίδιους και τους συμπαίκτες τους, με τον Danny Green να δηλώνει πως ποτέ ως τώρα στην καριέρα του δεν είχε τόσο χώρο για να κινηθεί και να λειτουργήσει, όσο του προσφέρει το συγκεκριμένο δίδυμο. Ακόμα και σε μία λελογισμένη χρήση των δύο, στα 67 με 70 παιχνίδια έκαστος, δεν βλέπω τον τρόπο που οι Lakers δεν θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τις 50 νίκες και να τρομοκρατήσουν κάθε άμυνα που θα βρουν απέναντί τους, με ενδεχόμενες εξαιρέσεις αυτές των Clippers και των Sixers. Με τα δύο αυτά σύνολα και τις δυσκολοκατάβλητες –στα χαρτιά τουλάχιστον- άμυνές τους, θα έχουν όλον τον χρόνο να ασχοληθούν μετά τα μέσα του Απρίλη. Ως τότε θα πρέπει να δέσουν την δική τους άμυνα, τομέα που από το ξεκίνημα της preseason έχει αρχίσει να δουλεύει εντατικά ο coach Vogel και το επιτελείο του, με τα μακριά κορμιά του ρόστερ να προδιαθέτουν θετικά. Μόνες εμφανείς τρύπες η ποιότητα στον άσσο, όταν δεν καλύπτει τη θέση ο LeBron (και ειδικά αν πάρει πάνω από 12 λεπτά ανά αγώνα ο μέτριος πια Rondo), καθώς και ένα ακόμα αμυντικό κορμί στα φτερά.
Ποτέ άλλοτε ο LeBron δεν είχε τόσο χρόνο να ξεκουράσει το κορμί του, ποτέ άλλοτε δεν είχε έναν συμπαίκτη με τον συνδυασμό επιπέδου-ηλικίας του Davis, ενώ εδώ και μία δεκαετία δεν είχε και το κίνητρο να επανακατακτήσει τον τίτλο του κορυφαίου της Λίγκας. Είναι αυτά τα δεδομένα σημαντικότερα από τα 35 έτη της ηλικίας του; Η σεζόν θα το δείξει. Ωστόσο, η δική μου πεποίθηση είναι πως, κόντρα στην επικρατούσα οπτική των αναλυτών από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι Lakers θα ξεπεράσουν τις 50 νίκες άνετα, αποτελώντας την ομάδα που θα πρέπει κάποιος να καταβάλει για να κάνει υπέρβαση στα playoffs. Το φετινό κακό τους σενάριο δεν πλησιάζει καν το πάτωμα της περσινής σεζόν και ένα δυναμικό ξεκίνημα (με βάση το εύκολο αρχικό πρόγραμμα) θα τους βοηθήσει να διαλύσουν τις αμφιβολίες και να χτίσουν momentum (και ένα ωραίο storlyline) για τη συνέχεια. 53-29 ρεκόρ και (τουλάχιστον) τελικοί Δύσης.
Golden State Warriors
Μέσα στον γενικότερο χαμό της free agency του 2019, από τους μεγαλύτερους χαμένους είναι και οι Warriors. Δεν είναι μικρό πράγμα να κοιμάσαι με τον καλύτερο παίχτη του κόσμου στο “3” (*υποσημείωση Δημήτρη Χ: ή και γενικά του καλύτερου παίκτη στον κόσμο*) και να ξυπνάς και οι επιλογές να κυμαίνονται ανάμεσα στους Glenn Robinson III, Jacob Evans και -κατά συνθήκη- Alec Burks. Δυστυχώς για εκείνους, άλλα δύο δομικά συστατικά της πενταετούς δυναστείας τους αποτέλεσαν παρελθόν. Ο Andre Iguodala, που ανταλλάχθηκε στους Grizzles για χώρο στο salary cap και ο Shaun Livingston, που αποσύρθηκε από το παιχνίδι. Οι νέοι Warriors, περιμένοντας τον Klay Thompson να επιστρέψει από τον τραυματισμό του (μετά το All Star του Chicago τον Φλεβάρη του ΄20), θα στηριχθούν σχεδόν αποκλειστικά στον επιθετικό με την μεγαλύτερη βαρύτητα στη Λίγκα και κορυφαίο σουτέρ όλων των εποχών, αλλά και στον καλύτερο αμυντικό χώρου στο πρωταθλημα. Όχι η είσοδος που φαντάζονταν ακριβώς, στο νέο τους γήπεδο, το ιδιόκτητο -και με ίδιους πόρους κατασκευασμένο- Chase Center του $1 δισ. στο San Francisco.
Αρκούν ωστόσο οι Curry και Green ώστε να οδηγήσουν το όχημα μακριά από κακοτοπιές στην -και φέτος- «Άγρια Δύση» και να τους εξασφαλίσουν μία θέση στην post season; Σε αυτό το εγχείρημα θα τους ενισχύσει ο D’Angelo Russell και το max συμβόλαιό του, σε μια κίνηση διαχείρισης της χασούρας του Durant, καθώς αποκτήθηκε μέσω sign and trade από τους Nets, με τον KD και ένα pick πρώτου γύρου να πηγαίνουν στο Brooklyn. Ο Russell θα πρέπει να βρει αγωνιστικό ρόλο στο πλάι του Steph και να μπορέσει να του δώσει ανάσες και χώρο, ώστε αυτός να λειτουργήσει. Πέραν του D’Angelo, στο Golden State προστέθηκαν οι Willie Cauley-Stein, Alec Burks, Glenn Robinson III, Omari Spellman και μέσω του draft οι Jordan Poole (#28), Alen Smailagić (#39) και Eric Paschall (#41). Με όλες αυτές τις αλλαγές, οι Warriors απώλεσαν ένα από τα βασικότερα στοιχεία της δυναστείας τους, δηλαδή τη χημεία και τη συνέχειά τους. Μόλις το 48% των ‘’αγωνιστικών λεπτών’’ της προηγούμενης σεζόν επιστρέφουν φέτος, ενώ αν από αυτά εξαιρέσουμε και τα λεπτά του τραυματία Klay, τότε το ποσοστό αυτό πέφτει ακόμα περισσότερο (35%). Επί της ουσίας μιλάμε για μία ομάδα με τους Curry, Green, Looney και όλα τα υπόλοιπα μέλη να είναι καινούρια.
Συνεπώς, καθόλου παράλογα, αναμένουμε να δούμε τον Curry να φτάνει σε περσινά Harden-ικά νούμερα, τόσο από άποψη usage (δεν θα μου κάνει εντύπωση αν πλησιάσει το 40%), όσο και πόντων (ούτε αν σπάσει το ρεκόρ του Harden με τις περισσότερες σερί 30άρες θα μου κάνει εντύπωση). Στην preseason οι Warriors δείχνουν διάθεση να αφήσουν την μπάλα στα χέρια του Russell ως οργανωτή, με τον Curry να κινείται περισσότερο off ball, αναστατώνοντας με την κίνησή του τις άμυνες και τραβώντας πάνω του προσοχή και παίχτες, ώστε να εκτελούν οι συμπαίκτες του. Όταν, δε, η μπάλα φτάνει στα χέρια του, τότε απλά «βρέχει». Πρόβλημα φυσικά αποτελεί κάθε λεπτό που κάθεται στον πάγκο για ξεκούραση, αν και για αυτά τα λεπτά ενδεχομένως να υπάρχει μία λύση.
Ένα ενδιαφέρον στατιστικό στοιχείο είναι πως ο Russell την περσινή σεζόν έτρεξε 920 pick ‘n rolls, 75 λιγότερα από ό,τι η ομάδα των Warriors συνολικά. Μένει να δούμε δηλαδή κατά πόσο ο coach Kerr θα εκμεταλλευτεί την συνύπαρξη του Russell με τον πολύ καλό roller Cauley-Stein και αν θα εισάγει το (αρκετό) p’n r στο παιχνίδι των Warriors, ενάντια στη λογική του διαρκούς ball movement που διαχρονικά πρεσβεύει. Η λογική λέει πως επιθετικά δεν θα έχουν πρόβλημα στο τέλος της ημέρας και θα τους συναντήσουμε στην πρώτη δεκάδα του offensive rating.
Εκεί, ωστόσο, που θα έχουν σοβαρό πρόβλημα, είναι η άλλη πλευρά του παρκέ. Με 2,5 καλούς αμυντικούς στην ομάδα (ένας ο Looney και 1,5 ο Draymond Green), είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς θα μπορέσουν να παρουσιάσουν κάτι το αποτελεσματικό στην άμυνά τους. Ειδικά σε μία Δύση που κάποιος θα πρέπει να μαρκάρει τους Kawhi, LeBron, Paul George, οι Warriors δεν διαθέτουν κανένα απολύτως κορμί για να κάνει αυτή τη δουλειά.
Δεν περιμένουμε επουδενί η εικόνα τους να θυμίζει τους Warriors της τελευταίας πενταετίας. Ο Curry λογικά θα θυμίσει τις MVP μέρες του, ίσως να είναι και ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος. Θα είναι όμως αρκετός; Ένας ενδεχόμενος τραυματισμός του, ακόμα και για 15 παιχνίδια, μπορεί να τους στοιχίσει τη θέση στην post season. Με τον Curry υγιή και τον Klay να επιστρέφει καλά μετά το All Star οι Warriors μπορούν να φτάσουν τις 48 νίκες και θα κατακτήσουν την έκτη ή έβδομη θέση της Δύσης. Aν συμβεί αυτό, θα είναι η ομάδα που κανείς δεν θα επιθυμεί να συναντήσει από τα μέσα Απρίλη κι ύστερα.
Sacramento Kings
Οι Kings έχουν ξαφνικά (σχετικά) σαφή πορεία και πλάνο. Πέρυσι φλέρταραν με τα playoffs, o Fox πήρε τα ηνία της ομάδας, Hield-Bogdanovic τον βοήθησαν σημαντικά και μέσα στην πορεία της σεζόν αποκτήθηκε με trade o Harrison Barnes και βρήκε χρόνο/ρόλο το #2 του draft Marvin Bagley. To καλοκαίρι ο Barnes ανανέωσε, προτιμήθηκε ο έμπειρος Dewayne Dedmon αντί του ασταθούς Cauley-Stein, ενώ προστέθηκαν και οι Ariza, Holmes, Joseph και οι σουτέρ Justin James και Kyle Guy μέσω του draft.
Η σημαντική αλλαγή για το franchise ωστόσο βρίσκεται στον πάγκο. Ο Luke Walton ανέλαβε ως head coach, πλαισιωμένος από τον Igor Kokoskov, μετά το αποτυχημένο πέρασμα του τελευταίου από τον πάγκο των Suns. Αμφότεροι αρέσκονται σε ένα επιθετικό παιχνίδι με ταχύτητα, άπλωμα του γηπέδου, transition και μπόλικο σουτ. Το ρόστερ που έχει χτιστεί είναι ό,τι πρέπει για αυτά τα ζητούμενα. Ο Fox είναι από τους πιο αποτελεσματικούς παίκτες της λίγκας όσον αφορά τη γρήγορη μετάβαση στην επίθεση, ενώ την περυσινή χρονιά έδειξε αρκετή βελτίωση στη δημιουργία του (32,3% των πόντων των συμπαικτών του οφείλονται σε δικές του ασίστ). Hield και Bogdanovic σουτάρουν εξαιρετικά (με τον Bogi να είναι ο κύριος εκφραστής στην επίθεση του 2nd unit), από κοντά και οι Guy-Ariza-Bjelica-James, ενώ οι Barnes-Bagley-Dedmon μπορούν να υποστηρίξουν τον υψηλό ρυθμό, δίνοντας παράλληλα απαραίτητο ‘’μάκρος’’ στην ομάδα. Οι Kings έτρεχαν και πέρυσι (3οι σε pace στην λίγκα), φέτος μπορούν να το πετύχουν σε μεγαλύτερο βαθμό και με καλύτερη στόχευση.
Ας περάσουμε και στα ερωτηματικά, με πρώτο εκείνο του Marvin Bagley. Μεγάλο μέρος του προσωπικού σκορ του ταλαντούχου forward-center είναι από μέση απόσταση και κοντά στο καλάθι, οπότε το νέο δίδυμο στον πάγκο των Kings θα πρέπει να προσαρμόσει ένα μέρος της επίθεσης πάνω στις ικανότητές του, χωρίς να τον περιορίσει σε μικρότερο ρόλο από αυτόν που αξίζει. Επίσης, δεν υπάρχει ξεκάθαρη εικόνα για το πόσα λεπτά μπορεί πραγματικά να υποστηρίξει στο ‘’5’’, ενώ σχήματα με εκείνον και τον Barnes στη frontline δίνουν μεν έξτρα άπλωμα και ταχύτητα, από την άλλη μπορεί να εμφανίσουν πρόβλημα αμυντικά και στο ριμπάουντ. Οι Kings ούτως ή άλλως πέρυσι πήραν χαμηλό βαθμό στον τομέα των ριμπάουντ και οι προσθήκες των Dedmon-Holmes δεν αρκούν από μόνες τους, χρειάζεται μία συνολική βελτίωση αν θέλουν να επιτύχουν το στόχο τους για παρουσία στην postseason, σε μία Δύση ‘’αίμα και άμμος’’. Όσον αφορά τον Harrison Barnes τώρα, περιμένω πραγματικά με ενδιαφέρον το ρόλο του στη φετινή ομάδα. 27 ετών πια, χωρίς να έχει κάνει το αναμενόμενο ξεπέταγμα και με ένα δυνατό συμβόλαιο (χρονικά αλλά και σε χρήματα, 24-22-20 και 18 εκατομμύρια σε κάθε μία από τις 4 σεζόν που ακολουθούν) αργά ή γρήγορα θα πρέπει να εξελιχθεί σε σταθερά για τους Kings, που ούτως ή άλλως πιστεύουν τα project των Fox και Bagley πολύ περισσότερο.
Ένα ακόμη ζήτημα, έχει να κάνει με τους Hield και Bogdanovic, με τον πρώτο να βρίσκεται σε χρονιά συμβολαίου (μπορεί να ανανεώσει πρόωρα μέχρι τις 21 Οκτώβρη) και το δεύτερο να μένει ελεύθερος το καλοκαίρι. Αν όλα πάνε καλά για τους Kings και οι Fox-Bagley είναι οι πυλώνες για το μέλλον του franchise (οπότε θα πληρωθούν ως τέτοιοι κάποια στιγμή) δύσκολα και ο Hield και ο Bogi να πάρουν μεγάλα, πολυετή συμβόλαια από το Sacramento. Το ζήτημα μοιάζει οικονομικό και όχι αγωνιστικό (καθώς στο παρκέ οι ρόλοι των δύο, αλλά και η συνύπαρξή τους λειτουργούν μια χαρά), φαντάζομαι όμως πως οι Kings δε θα θελήσουν να χάσουν οποιονδήποτε εξ’ αυτών χωρίς κάποιο αντάλλαγμα και αν προχωρήσουν σε κάποιο trade μέχρι το Φλεβάρη, μοιραία θα επηρεαστεί και το αγωνιστικό κομμάτι. (Σημείωση: O χορός με τον Hield ξεκίνησε ήδη. Παίκτης και ομάδα δεν είναι κοντά στα χρήματα, ο Hield δήλωσε ‘’αν δε με θέλουν εδώ, θα βρω κάτι άλλο’’, η διαχείριση που καλούνται να κάνουν οι Kings είναι σημαντική, για την εικόνα που θα δείξουν και στους υπόλοιπους νεαρούς τους παίκτες. Επίσης, αν τελικά τα βρουν με τον Buddy, πριν τις 21 Οκτώβρη, ίσως αυτό σημαίνει ‘’bye bye Bogdanovic’’).
Σε μία μίνι-πρόβλεψη, οι Kings θα είναι στο ξεκίνημα του 2020 στις χαμηλές θέσεις της οκτάδας, σε μία Δύση ζόρικη, με 11-12 ομάδες να διεκδικούν σοβαρά παρουσία στην postseason. To αν θα παραμείνουν εκεί μέχρι τον Απρίλη, έχει να κάνει με τη συνέπεια που θα παρουσιάσουν εντός και εκτός παρκέ (πως θα χειριστούν τη deadline δηλαδή). Πέρυσι δεν τα κατάφεραν, φέτος θα ήθελα να τους δω να πετυχαίνουν.
Phoenix Suns
Τη περυσινή σεζόν τελείωσαν με ρεκόρ 19–63, το γεγονός αυτό ωστόσο δεν ήταν το χειρότερο που τους συνέβη. Όλα τα τραγελαφικά που συνέβησαν εξωαγωνιστικά (κατσίκες στο γραφείο του GM, απόλυση του Ryan McDonough 9 μέρες μετά την έναρξη της σεζόν κλπ) και με κύριο υπαίτιο τον ιδιοκτήτη της ομάδας Robert Sarver, έκλεψαν την παράσταση και μπορείτε να τα διαβάσατε πιο αναλυτικά εδώ, όπως τα έγραψε ο Χάτσιος του The Ball Hog.
Το θετικό στην υπόθεση είναι ότι μόνο προς τα πάνω μπορούν να πάνε, αν και με το Sarver δεν είναι να βάζεις και το χέρι σου στη φωτιά. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, ανακοινώθηκε η παραμονή του James Jones ως GM στην ομάδα και αυτός προσπάθησε να κάνει κινήσεις που θα βοηθήσουν να αλλάξουν την κατάσταση άμεσα. Όπως έγραφε ο John Schuhmann στο NBA.com, οι 10 non-rookies παίκτες που έφυγαν από τους Suns είχαν αθροιστικό συν/πλην στο -1.709 (δεν είναι τυπογραφικό λάθος) και αυτοί που ήρθαν (Baynes, Jevon Carter, Rubio, Saric, Kaminsky) είχαν αθροιστικά +257! Αναμενόμενο, όταν αντικαθιστάς παίκτες αμφίβολης αξίας με κανονικούς παίκτες ΝΒΑ.
Από τους παραπάνω παίκτες οι Rubio και Saric αναμένεται να μπουν κατευθείαν στη βασική πεντάδα, καλύπτοντας δυο βασικές ανάγκες των Suns. Ο μεν Rubio θα βοηθήσει τόσο με την άμυνα του, όσο και με την ικανότητα να βρίσκει συμπαίκτες στις ιδανικές για αυτούς θέσεις. Ο Ayton θα μπορούσε να ευνοηθεί πολύ, όπως παλιότερα ο Pekovic, όταν ο δεύτερος ήταν στους Timberwolves. Ο Saric θα καλύψει την τρύπα στο τέσσερα, μετατοπίζοντας τον Kelly Oubre στη φυσική του θέση, αυτή του SF. H πεντάδα Rubio, Booker, Oubre, Saric, Ayton είναι πεντάδα κανονικής ομάδας ΝΒΑ και οι Mikal Bridges, Baynes και Kaminsky έρχονται από τον πάγκο και θα βοηθήσουν άμεσα.
Την ημέρα του draft επέλεξαν τους Cam Johnson (#11, αφού αντάλλαξαν το #6 που είχαν για τον Saric και την επιλογή αυτή) και Ty Jerome (#24). Ο πρώτος θα βοηθήσει άμεσα στις θέσεις των forwards, όντας ένας από τους καλύτερους σουτέρ τριών πόντων της φετινής φουρνιάς, ενώ ο δεύτερος θα παλέψει για τη θέση του αναπληρωματικού PG και πιστεύω ότι θα κερδίσει την μάχη από τους Tyler Johnson και Jevon Carter. Ίσως η πιο σημαντική κίνηση του καλοκαιριού όμως ήταν η απόκτηση του Monty Williams, από τους πιο περιζήτητους προπονητές το καλοκαίρι, σε μια κίνηση που αιφνιδίασε. Προτίμησε την πρόταση των Suns από αυτή των Lakers και με εκείνον στο τιμόνι, περιμένω τους Suns να βγαίνουν πιο συχνά στον αιφνιδιασμό (μόλις 15% των επιθέσεων τους πέρυσι, όντας 26η ομάδα στη λίγκα σύμφωνα με το Cleaning The Glass, αν και ήταν η 6η πιο αποτελεσματική ομάδα σε αυτό το κομμάτι, σκοράροντας 129,6 πόντους ανά 100 κατοχές).
Επίσης, στη σετ επίθεση, όπως φάνηκε από τα πρώτα φιλικά, οι Suns θα σουτάρουν περισσότερα τρίποντα από πέρυσι και θα προσπαθήσουν να έχουν καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας, βασιζόμενοι στον κανόνα του 0.5”. Aυτός θέλει τους αθλητές να παίρνουν γρήγορες αποφάσεις για το τι θα κάνουν (πάσα, ντρίμπλα ή σουτ) όταν έχουν την μπάλα στα χέρια, μέσα σε μισό δευτερόλεπτο δηλαδή.
Ο μόνος προβληματισμός που έχω για τους Suns, είναι κατά πόσο θα έπρεπε, στην κατάσταση που είναι η ομάδα, να φέρουν βετεράνους όπως ο Baynes και ο Rubio για να προσπαθήσουν να είναι ανταγωνιστικοί, ή αν θα ήταν καλύτερο να τανκάρουν, ώστε να κυνηγήσουν ένα καλό pick στο επόμενο draft. Μετά από πολλά χρόνια ανυποληψίας, φαίνεται ότι η διοίκηση αποφάσισε να κάνει την ομάδα όσο πιο ανταγωνιστική μπορεί άμεσα, κάτι που είναι λογικό, από την άλλη δεν περιμένω να δω θαύματα. Η αλήθεια είναι ότι, όπως έχει ειπωθεί πολλές φορές, το μεγαλύτερο συγκριτικό πλεονέκτημα (competitive advantage) που μπορεί να έχει μια ομάδα ΝΒΑ, είναι η διοίκηση της και σε αυτό το κομμάτι οι Ήλιοι είναι από τις χειρότερες ομάδες του ΝΒΑ.
Μετά από μια χρονιά με 19 νίκες, περιμένω φέτος να φτάσουν κοντά στις 30 και παράλληλα να δούμε βελτίωση από τους νεαρούς παίκτες της ομάδας, κυρίως τους Booker, Ayton, Oubre και Bridges.
