Δευτέρα, 22 Νοεμβρίου 2021 11:33

We Got Game #5 - Here Come The Suns 

Από :
We Got Game #5 - Here Come The Suns 

Καθώς πλησιάζουμε στην ολοκλήρωση του πρώτου τετάρτου της πιο ενδιαφέρουσας regular season των τελευταίων ετών, η εικόνα για το ποιοι τελικά θα διεκδικήσουν το φετινό πρωτάθλημα εξακολουθεί να παραμένει θολή, με τα φαβορί του καλοκαιριού να ψάχνουν ακόμα τα πατήματά τους, ή να έχουν θεμελιώδη προβλήματα να λύσουν. Δεν ξέρω αν η Ανατολή είναι φέτος καλύτερη, όπως γενικώς λέγεται και τα στατιστικά υποδεικνύουν, όμως εκεί 13 ομάδες παλεύουν, όχι για την είσοδο στο play-in, αλλά για την παραδοσιακή οκτάδα, ενώ αντίθετα στη Δύση οι πρώτοι εννιά είναι λίγο πολύ-ξεκάθαροι και πίσω τους υπάρχει μια θλιβερή κούρσα για το 83ο παιχνίδι της σεζόν. Ας δούμε κάποια πράγματα, ξεκινώντας από την κορυφή.

“Νάτοι νάτοι, οι πρωταθλητές” (ή ας περιμένουμε λιγάκι)

Το ρεκόρ των Warriors ξεπερνάει και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις της preseason, και ας έχει έρθει απέναντι σε ένα εξαιρετικά ευνοϊκό πρόγραμμα. Τρεις διαδοχικές νίκες απέναντι σε Nets, Cavaliers, Pistons, στο ταξίδι τους στην ανατολική περιφέρεια έφεραν τους Golden State Warriors στο 15-2 πριν επιστρέψουν στην έδρα τους, με καθεμία από αυτές να είναι σημαντική για διαφορετικούς λόγους. 

Η νίκη απέναντι στους Nets ήρθε πολύ εύκολα στο δεύτερο ημίχρονο, με τον Curry να δικαιολογεί τη φήμη του ως “ο καλύτερος παίκτης της Λίγκας” στα 33 του, και με την άμυνα των Warriors να κρατά τους Durant και Harden στους 19 και 24 πόντους αντίστοιχα. Οι Cavaliers (του 9-7 εκείνη την στιγμή παρεμπιπτόντως) τους υποδέχτηκαν χωρίς Sexton, Allen και Mobley, αλλά και εκεί οι Warriors βρήκαν ένα game within a game. Με την τρίτη περίοδο να κλείνει στο 81-68 υπέρ των Cavaliers, οι Warriors έκαναν μια άσκηση ετοιμότητας 12 λεπτών ολοκληρωτικού μπάσκετ, με αιχμή την μοναδική κίνηση του Steph Curry, ο οποίος δημιούργησε 33 διαδοχικούς πόντους στην περίοδο, τους οποίους μπορούμε να δούμε σε ένα πανέμορφο video, courtesy of Ben Taylor: 

Ένα γενικότερου ενδιαφέροντος ερώτημα είναι αν τα επόμενα χρόνια θα δούμε αυτόν τον off-ball playmaker ρόλο να εγκαθίσταται σαν αρχέτυπο στο NBA, ή αν είναι απλά μια παρενέργεια της παραμονής του καλύτερου σουτέρ της ιστορίας στην ίδια ομάδα με τον ίδιο προπονητή και την ιδιοφυία που λέγεται Draymond Green για τόσα συνεχή χρόνια.

Η τελευταία τους νίκη, απέναντι στους Pistons, φαντάζει και η πιο αδιάφορη, όμως δεν είναι. Με τους Curry, Draymond, Iggy εκτός λόγω τραυματισμών, ο Jordan Poole έδειξε την άλλη πτυχή που δίνει στους Warriors, εκτός από το να κρατάει ζεστή τη θέση του Klay Thompson στην πεντάδα. Με την μπάλα στα χέρια του λοιπόν, σε έναν ρόλο που θα κληθεί να παίξει από τον πάγκο εφόσον επιστρέψει με το καλό ο Klay, ο Poole έγραψε 32 πόντους με 13/22 σουτ, καταγράφοντας μια “προσωπική” νίκη στο ενεργητικό του, με συνοδοιπόρο τον Andrew Wiggins, ο οποίος ναι μεν στους Warriors έχει τον τίτλο του defensive stopper, αλλά ποτέ δεν έπαψε να είναι ένας παίκτης που μπορεί να βάλει 25 πόντους ανά πάσα στιγμή, efficient or not. 

Οι δύο τους λοιπόν, είναι το αντεπιχείρημα του Steve Kerr στην κριτική που δέχτηκε πέρσι δηλώνοντας πάνω-κάτω πως δεν τον πολυενδιέφεραν οι νίκες. Είναι η βαλβίδα ασφαλείας που επιτρέπει στον Klay Thompson να πάρει όσο χρόνο αποθεραπείας χρειάζεται και, όσο προχωράει η σεζόν, να δοθούν ανάσες στον Steph Curry. Αμφότεροι βρίσκονται σε μια ηλικία που μπορούν να αποτελέσουν την επόμενη μέρα του οργανισμού, αν αυτός δεν κεφαλαιοποιήσει τα assets που έχει στα πρόσωπα των Wiseman, Kuminga και Moody, κάτι που κατά τη γνώμη μου, δεν θα πρέπει να κάνει.

Το πρόγραμμα θα δυσκολέψει, αλλά οι Warriors έχουν ήδη χτίσει το ανάχωμα για να μην πιεστούν για νίκες στην πορεία της σεζόν. 

Το επόμενο βήμα

Θυμάστε τότε που οι Suns είχαν ξεκινήσει με 1-3 και οι Booker-Paul σούταραν άσχημα. Ούτε και εμείς. Οι Suns τρέχουν πλέον ένα σερί 12-0, πλήρως ανεπηρέαστοι από τις αποκαλύψεις για τον ιδιοκτήτη της ομάδας, Robert Sarver, και ακόμη κι αν και αυτοί εκμεταλλεύτηκαν το ευνοϊκό τους πρόγραμμα, είναι μάλλον η πιο “καυτή” (badum tsss) ομάδα του NBA. 

Με την υπογραφή του Chris Paul λέγαμε πως μετά το πρώτο βήμα των Suns στο Orlando Bubble, αυτός θα τους βοηθούσε να κάνουν το επόμενο. Συγκυριακά ή μη, εν τέλει έκαναν δύο-τρια, ωστόσο, μετά την απροσδόκητη εμφάνισή τους στους τελικούς, η πρόκληση που είχαν μπροστά τους ήταν η διατήρηση αυτού του momentum. Έτσι και γίνεται μέχρι στιγμής. Οι Suns έχουν μεν εύκολο πρόγραμμα, αλλά το 12-0 είναι εντυπωσιακό ανεξαρτήτως αντιπάλων και έρχεται με τους Booker και Paul να παίζουν λιγότερα από 33 λεπτά ανά αγώνα και τον Ayton να έχει χάσει έξι από αυτά. Είναι χαρακτηριστικό των κορυφαίων ομάδων να μπορούν να παίρνουν τα αποτελέσματα που θέλουν χωρίς να υπερφορτώνουν τους stars τους, κατά τα φαινόμενα διεκπεραιωτικά, και σε αυτό κάπως θυμίζουν Spurs φέτος. Φυσικά ο Monty Williams δεν έχει χτίσει μέσα σε τρεις σεζόν τις δομές που ο Popovich με μεράκι συντηρούσε μια εικοσαετία, και τα κατορθώματά τους μέχρι στιγμής ανάγονται περισσότερο στην προσαρμοστικότητα, πάντως οι Suns δείχνουν να ξέρουν τι θέλουν στο γήπεδο και δεν αφήνουν πόντους στο τραπέζι, σε άμυνα και επίθεση.

Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε φυσικά την πολύτιμη συνεισφορά δύο παικτών που έχουν κατά καιρούς γίνει ανέκδοτα στην καριέρα τους. Frank Kaminsky και Javale McGee έκαναν την ανεπαίσθητη την απουσία του Ayton, δίνοντας απροσδόκητα 48 καλά λεπτά στη θέση του center σε κάθε παιχνίδι. Ο Williams έχει κόψει την πολλή περιφέρεια από το παιχνίδι του Kaminsky, χρησιμοποιώντας το μεγάλο, έστω και δυσκίνητο κορμί του σε άμυνα και επίθεση και αυτός έχει βρει έναν ρόλο που του ταιριάζει μάλλον καλύτερα από το να παριστάνει έναν glorified Byron Mullens. Ο McGee δεν έκανε στους Lakers και τους Magic, ποιος ξέρει γιατί;

Οι Suns δεν θα εντυπωσιάσουν, και δεν προσπαθούν να το κάνουν, με μια αυτοπεποίθηση που δεν συνάδει ακριβώς με το πόσο σύντομο είναι το διάστημα που είναι επιτυχημένοι. Έχουν όμως βρει τους ρόλους τους και πηγαίνουν σχεδόν στον αυτόματο.

Υ.Γ.: Όχι δηλαδή πως δεν μπορούν να κάνουν “τζορντανιές” όταν χρειαστεί, δια χειρός Devin Booker:

It was fun while it lasted

Εντάξει, ο τίτλος ακούγεται λίγο σαν επικήδειος, αλλά το σερί τριων ηττών και η ανακοίνωση πως ο Collin Sexton θα χάσει το υπόλοιπο της χρονιάς επιλέγοντας την πλήρη επιδιόρθωση του μηνίσκου του (πάλι καλά…) μάλλον σηματοδοτούν το τέλος των πολύ, πολύ καλών Cavaliers για φέτος, καθώς και ο φανταστικός Evan Mobley είναι εκτός για μερικές εβδομάδες και λογικά θα προστατευτεί όσο χρειάζεται.

Πάντως ο καταλύτης του ξεκινήματος με 9-5 για τους Cavaliers, εκτός από τον J.B. Bickerstaff που έχει λοιδορηθεί υπερβολικά από όλους μας ως αιώνιος υπηρεσιακός και τον mean motherfucker Jarrett Allen, είναι ο Ricky Rubio. Διανύει μέχρι στιγμής μακράν την πιο παραγωγική σεζόν της καριέρας του στα 31 του και έχει καταφέρει να συμμαζέψει τον αγωνιστικό αχταρμά που επικρατούσε στο Cleveland. Μια κίνηση που ίσως είχε φανεί περιττή, αποδεικνύεται απαραίτητη για να παίξουν σε ένα φυσιολογικό περιβάλλον οι μεγάλες επενδύσεις των Cavs (Mobley, Allen) αλλά και για να μεταδόσει λίγο μπάσκετ στους Sexton και Garland. Λίγους παίκτες θα διάλεγα πάνω από τον Ισπανό για να κάνει τον μέντορα του αθόρυβα εξαιρετικού Garland. 

Επί του πιεστηρίου

Η δεύτερη πιο πολυαναμενόμενη απόλυση του αθλητικού στερεώματος μετά τον Ole τον Gunnar τον Solskjaer έσκασε Κυριακή βράδυ, με τον Luke Walton να παίρνει επιτέλους πόδι. 

Με μια καλή επιλογή στον πάγκο, οι Kings δεν έχουν καμία, μα καμία δικαιολογία να μην βρίσκονται -τουλάχιστον- στο play in tournament.

Και μια καρδούλα για τον Rick Adelman.

Οι φάσεις που μας έβγαλαν τα μάτια

Από εντυπωσιασμό…

ΞΕΚΟΛΛΑ!

Άσκηση 3, ερώτημα β: Σχεδιάστε το παρακάτω στο πινακάκι:

... και από τα γέλια.

 Η γωνιά του Geek

➢ Συνεχίζοντας από εκεί που αφήσαμε τους Knicks την προηγούμενη εβδομάδα, με μεγαλύτερο δείγμα. Δεν έχω ιδέα τι να κάνω με αυτή την πληροφορία:

➢ Ο Steph Curry έχει 37 παιχνίδια με εννέα ή περισσότερα τρίποντα στην καριέρα του. Επόμενοι στη λίστα, με εννιά παιχνίδια, είναι ο Harden και ο Lillard, με επτά ο Klay, με πέντε ο J.R. Smith και με τέσσερα ο Kobe. Όλοι μαζί 35. Ξεκόλλα, επεισόδιο #2.

➢ Τα 19 αμυντικά rebounds του Γιάννη Αντετοκούνμπο, χωρίς κανένα επιθετικό, είναι η τρίτη υψηλότερη επίδοση στην ιστορία του NBA, και μάλιστα είναι η δεύτερη φορά που την πετυχαίνει. Το ρεκόρ κατέχει ο Dirk Nowitzki με 21 και τη δεύτερη θέση ο DeMarcus Cousins με 20.

➢ Ο James Harden αποτέλεσε το poster-boy για τις αλλαγές των κανονισμών και τη συνακόλουθη πτώση του όγκου εκτελεσμένων βολών, με το βίντεο όπου ο Gary Trent περίπου κρέμεται από πάνω του και κερδίζει επιθετικό φάουλ να είναι η χορογραφημένη αποτύπωση της φράσης “μήπως το παραχέσαμε λιγάκι;”. Σε κάθε περίπτωση, και παρά το career low του ίδιου σε βολές ανά αγώνα, έχει μέχρι στιγμής τους δύο αγώνες με τις περισσότερες εκτελέσεις, κερδίζοντας είκοσι από δαύτες την Παρασκευή απέναντι στους Magic.

Ups and Downs

⬆ Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος, οι Thunder ξεκινάνε τη σεζόν κάνοντας πολύ περισσότερες νίκες από όσες θεωρητικά τους αναλογούν (ή θα ήθελε το front office τους)), με το ρεκόρ τους να είναι 6-8, πριν ο προπονητής τους Mark Daigneault, πάρει άδεια τριών αγώνων για τη γέννηση του παιδιού του. 

Εμείς μπορεί να κοροϊδεύουμε ότι δεν έχουν παίκτες, αλλά ο Daigneault, έχοντας στην πλάτη του μια πενταετία ως head coach στην G-League, στήνει την ομάδα με βάση το υλικό που έχει χωρίς να νοιάζεται ιδιαίτερα για την πίεση που δεν του επιβάλλεται. Θα είμαι για πάντα με την άποψη πως οι εσκεμμένα κακές ομάδες είναι επιζήμιες για τα μέλη τους μακροπρόθεσμα, και ο Daigneault δεν είναι προετοιμασμένος να αφήσει κουσούρια στους παίκτες του, δίνοντας τους πλήρη ελευθερία κινήσεων χωρίς ευθύνες. Άλλωστε ο διακόπτης του tanking υπάρχει και ακούει στο όνομα του SGA, αλλά με όλα αυτά τα assets ίσως και να μην χρειάζεται να χρησιμοποιηθεί.

Η Oklahoma κερδίζει “άσχημα” και δεν θα μπορούσε να γίνεται αλλιώς σε μια ομάδα που βρίσκεται στον πάτο σε offensive rating, με τους τρεις καλύτερους σουτέρ της να είναι οι τρεις PF/Cs της, Muscala, Favors και Robinson-Earl (εξαιρείται ο Tre Mann λόγω περιορισμένου δείγματος). Κανείς άλλος δεν σουτάρει καλύτερα από το 32% που έχει από το τρίποντο ο -υπερτίμιος- Kenrich Williams. 

Πολύ θετικά είναι και τα πρώτα δείγματα των rookies. O Josh Giddey δεν μοιάζει έξω από τα νερά του στους ρυθμούς και την αθλητικότητα του ΝΒΑ, απεναντίας φαίνεται να σκέφτεται ήδη μια φάση μπροστά. Σπρώχνει την ομάδα στο transition σε κάθε ευκαιρία, πιέζει την άμυνα ακόμα και αν σουτάρει άσχημα και δεν έχει την εκρηκτικότητα για να τελειώνει σταθερά φάσεις κοντά στο καλάθι και είναι εγγύηση για μια-δυό εντυπωσιακές bullet passes με το αριστερό σε κάθε παιχνίδι. Ο Robinson-Earl από την άλλη, δείχνει ψήγματα σύγχρονου ψηλού. Σουτάρει σωστά, κινείται στον χώρο με σιγουριά και “του κόβει” όταν πάρει την μπάλα στα χέρια του. 

Θα έλεγα “δείτε Thunder, είναι ωραίοι”, όπως έκανα πέρσι, αλλά αυτό δεν πολισχύει. Δείτε highlights του SGA και του Giddey όμως, αυτό μάλιστα.

⬆ Οι Denver Nuggets επιβιώνουν μιας φοβερής κακοδαιμονίας τραυματισμών, ακόμα και αν κατεβάζουν ορισμένες πεντάδες που δεν μπορούν να σκοράρουν ούτε σε ανοιχτό γυμναστήριο. Η σωσίβια λέμβος της επιβίωσης τους δεν είναι άλλη από τον Nikola Jokic, όχι όμως με τον τρόπο που έχουμε συνηθίσει. Οι Nuggets διατηρούν -ακόμη και μετά από το πρόσφατο σερί ηττών- μια από τις πέντε καλύτερες άμυνες του πρωταθλήματος, με τον Jokic να κάνει τον μπαμπούλα και τους υπόλοιπους υπερδραστήριους συμπαίκτες του να είναι ένα βήμα από το να αρχίσουν να πετάνε παπούτσια για να αποσυντονίσουν τους αντιπάλους τους. Ο Jokic, αν είναι δυνατόν, βρίσκεται στις πρώτες θέσεις σε όλα τα αμυντικά advanced stats. Όταν με το καλό έρθουν τα playoffs και έρθει αντιμέτωπος με τους καλύτερους pick and roll ενορχηστρωτές και σκόρερς, οι αδυναμίες του πιθανότατα θα επανεμφανιστούν -εδώ εμφανίζονται για τον Gobert. Το γεγονός όμως ότι ηγείται μιας διαφορετικής ταυτότητας των Nuggets που ανταπεξέρχονται καλύτερα από τους άμεσους ανταγωνιστές τους -γκουχ, Lakers, γκουχ - στην πρόκληση των τραυματισμών αξίζει μια θέση στα θετικά storylines της Λίγκας.

⬆ O Tyrese fucking Maxey, και ας χάνουν οι Sixers γιατί λείπουν όλοι. Το ζιζάνιο με τα κοτσιδάκια έχει για τη σεζόν 18,4 πόντους, 4,6 assists με μόλις 1,2 λάθη μέσο όρο παίζοντας συνεχώς με το γκάζι στο πάτωμα. Ο όρος “τουρμποκίνητος” που θυμίζει ΑΛΜΑΝΑΚΟ είναι ό,τι πιο κοντινότερο μπορεί να περιγράψει το παιχνίδι του. “Μα δεν σουτάρει καλά!”. Το 42% μέχρι στιγμής σας κάνει;

⬇ Αντίθετα με τους Νuggets πιο πάνω, οι Lakers δεν έχουν ανταποκριθεί το ίδιο καλά στη ζωή χωρίς τον LeBron James, και πασχίζουν να κρατήσουν το ρεκόρ τους στο ίσα βάρκα ίσα νερά. Νωρίτερα βάλαμε τον αστερίσκο του εύκολου προγράμματος στα κατορθώματα των Warriors και των Suns, οι Lakers όμως δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν αντιστοίχως σαν δικαιολογία τη δυσκολία του δικού τους, καθώς συνοδεύουν τους άλλους δύο στην πεντάδα των ευκολότερων αντιπάλων μέχρι στιγμής. Το εύκολο αντεπιχείρημα “τον Απρίλιο με τον LeBron υγιή θα είμαστε καλά” έχει δύο σοβαρά προβλήματα. Κατά πρώτον, οι τραυματισμοί, κάτι άγνωστο μέχρι τη μετακόμισή του στο Los Angeles, τον συναντούν πλέον με ανησυχητική συχνότητα, ενώ οι μυικοί τραυματισμοί, όπως ο τρέχων στους κοιλιακούς, είναι πιο δύσκολα διαχειρίσιμοι με την ηλικία. Ιδίως όταν μιλάμε για μια μυϊκή ομάδα που λειτουργεί σε κάθε κίνηση του παίκτη στο παρκέ, αλλά και εκτός αυτού. Το δεύτερο ζήτημα άπτεται της απόδοσης του καλοκαιρινού στοιχήματος. Η προφύλαξη και σωστή αποθεραπεία του LeBron σε πιθανό τραυματισμό δεν ήταν κάτι απρόβλεπτο, και κάπου εκεί διακρίναμε και την όποια λογική στην επιλογή του Westbrook. Ναι μεν δεν είναι λειτουργικός ο συνδυασμός με τον Lebron, αλλά είναι η βαλβίδα ασφαλείας σε περίπτωση απουσίας αυτού, καθώς θεωρητικά το two-man game του με τον Anthony Davis θα μπορούσε να τους κρατήσει στην επιφάνεια. Αυτό δεν έχει βγει στο παρκέ, με τους δυό τους να έχουν δύο από τα τρία χειρότερα net ratings της ομάδας. Εν ολίγοις, ξέρουμε ότι ο LeBron και ο Anthony Davis είναι ίσως το καλύτερο δίδυμο του πλανήτη σε μια σειρά τελικών, το ζήτημα όμως προς το παρόν για τους Lakers είναι το πως θα φτάσουν μέχρι εκεί.

Η όλη κατάσταση δείχνει να προκαλεί εκνευρισμούς, με τον “Βασιλιά” να αποβάλλεται μόλις για δεύτερη φορά στη μακρά καριέρα του, το βράδυ της Κυριακής στο Detroit, μετά από το χτύπημα που έδωσε στο πρόσωπο του Steward, ο οποίος στη συνέχεια έγινε έξαλλος. 

Το όλο σκηνικό, χωρίς να μπορεί να χαρακτηριστεί Μalice in the Palace II σε καμία περίπτωση, έδωσε τον ματωμένο running back Stewart, τον boxer RW, την καλύτερη αμυντική προσπάθεια του DeAndre Jordan εδώ και μια πενταετία, το τρέξιμο στη φυσούνα για να σας βρω από την άλλη. 

Και έναν AD που οργίασε στη συνέχεια, μένοντας παρά ένα κλέψιμο μακριά από τη δεύτερη συμμετοχή του στο ολιγομελές 5x5 club. 

Κλείνοντας ωστόσο, όπως ξεκινήσαμε, με τα αγωνιστικά προβλήματα των Lakers, θυμάστε που στην offseason μας έλεγαν πως πήραν έναν σκασμό παίκτες που πέρσι σουτάρανε όλοι τους πάνω από 40% από το τρίποντο (Ellington, Monk, Ariza, Bazemore, Nunn); E, προς ώρας να ευχαριστούν τον όποιον τους έπεισε να καλέσει τον Carmelo να έρθει, μιας και είναι ο μόνος over 40% σουτέρ τριών πόντων της ομάδας.

⬇ Ο Rick Carlisle δεν έχει ακόμη βγάλει άκρη με αυτό το περίεργο ρόστερ των Pacers και η 13η θέση στην Ανατολή αντικατοπτρίζει τις δυσκολίες στην προσπάθειά του να δώσει το στίγμα του στην ομάδα. Η δημιουργία από τις θέσεις των ψηλών δεν ήταν ποτέ ανάμεσα στα στοιχεία των ομάδων Carlisle, και έτσι οι assists του Domantas Sabonis έχουν πέσει περίπου στο μισό, με τον ίδιο να είναι περισσότερο play finisher. Το βάρος της δημιουργίας έχει επωμιστεί ο Malcolm Brogdon, ο οποίος παρά τα εξαιρετικά νούμερά του (21/6/6) είναι περισσότερο ευκαιριακός δημιουργός παρά η κινητήρια δύναμη της επίθεσης -του λείπει αυτό το ανελέητο τσίγκλισμα της άμυνας, ενώ ούτε οι άλλες επιλογές που έχει σε χειριστές (McConnell, LeVert) έχουν αυτό το στοιχείο. Σαν αποτέλεσμα, η επίθεσή τους είναι υπεύθυνη για ορισμένες στιγμές μπασκετικής κωμωδίας. 

Αν βγάλω τα γυαλιά μου η επίθεση θυμίζει λίγο Hoosiers στα παιχνίδια που ο Jimmy δεν αγωνίζεται -άραγε ο Carlisle έχει βοηθό που να πίνει;

Στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο κακή ομάδα όσο το ρεκόρ τους υποδεικνύει και έχουν χάσει αρκετά κλειστά παιχνίδια (γεγονός όσο άσχετο με όσα συζητάμε), αλλά είναι μια υπενθύμιση πως και οι καλύτεροι προπονητές δεν είναι θαυματοποιοί όταν τα ρόστερ παραμένουν ίδια, χωρίς προφανείς εύκολες λύσεις.

⬇ Οι Rockets δεν είχαν απέναντί τους το ευκολότερο πρόγραμμα μέχρι στιγμής, αλλά και το 1-14, τρέχοντας σερί 13 ηττών, δύσκολα χωνεύεται, εξού και τα πρώτα reports για το μέλλον του Stephen Silas, και ίσως όχι άδικα. Η θέση τους στο #30 του πίνακα Offensive Rating είναι μάλλον αδικαιολόγητη για το ταλέντο που υπάρχει στο ρόστερ τους, άγουρο ή μη. Σε αυτό παίζουν ρόλο και οι επιλογές του Silas. Η τοποθέτηση του Christian Wood δίπλα στον Daniel Theis στη front line, έχει ως αποτέλεσμα να βρίσκει συνήθως απέναντί του τεσσάρια, εξουδετερώνοντας το μεγαλύτερο πλεονέκτημά του, δηλαδή την έφεση του στο σουτ που τραβάει έξω τους αντίπαλους centers, όπου μπορεί να τους χτυπήσει με την εκρηκτικότητά του. Ο Theis κάνει μια χαρά τη δουλειά του, και είναι ακατανόητο ότι παίζει στους Rockets όταν η μισή Λίγκα ψάχνει centers που σουτάρουν, αλλά προφανώς κάθε άμυνα θα προτιμήσει να παρκάρει τον χειρότερο αμυντικό της στον Theis, παρά στον Wood. 

Η έλλειψη λειτουργικού playmaker έχει το παράλληλο πλεονέκτημα της δοκιμής Porter Jr. και Green σε ρόλο δημιουργού, περίπου όπως γινόταν πριν από μερικά χρόνια στη Minnesota με τον LaVine, και σε βάθος χρόνου μάλλον καλό θα τους κάνει, αλλά υπάρχει και όριο στην προσέγγιση “μαθαίνοντας από τα λάθη”, καθώς αυτή η εκμάθηση δεν έρχεται αυτομάτως από την επανάληψή τους. Ίσως εκεί αποσκοπούσε και η απόκτηση του Augustin, στο να λειτουργήσει δηλαδή ως το αγωνιστικό παράδειγμα για τους δύο πιτσιρικάδες guards, αλλά φαίνεται πως ο DJ έχει πια διαβεί τον Ρουβίκωνα. 

Κάπως έτσι, ίσως ο Wood εμφανίζεται σαν μια εξαιρετική trade deadline κίνηση για μια καλύτερη ομάδα, με αρκετά ευνοϊκό συμβόλαιο για φέτος και του χρόνου -τι ωραία που τον φαντάζομαι στη Charlotte, defense be damned. 

Προσεχώς

Blazers @ Warriors, 05:00, ξημερώματα Σαββάτου: Κάθε συνάντηση του Curry με τον Lillard αποτελεί must watch television, και ο δεύτερος δείχνει να ξυπνάει από τον λήθαργο του ξεκινήματος της σεζόν. Για νυχτοφύλακες η ώρα μεν, αξίζει δε.

!!!ΝΤΑΜΠΛ ΧΕΝΤΕΡ!!! Suns @ Nets, 02:30 και Heat @ Bulls, 03:00, ξημερώματα Κυριακής: Από τη μια, ένα πιθανό ζευγάρι τελικών και για τους Suns από τα πιο δυνατά τεστ της σεζόν μέχρι στιγμής, από την άλλη δύο από τις πιο διασκεδαστικές ομάδες του πρωταθλήματος που πάνε χέρι-χέρι στην βαθμολογία της Ανατολής. Ό,τι πρέπει για ξύπνημα μεσημέρι Κυριακής λόγω ξενυχτιού και αυγόφετες. 

Διαβάσαμε, είδαμε, μας άρεσαν και σας προτείνουμε

Στο We Got Game της προηγούμενης εβδομάδας τον εκθείαζε o Gus, τη βδομάδα που μας πέρασε έγραψε και ο Jonathan Tjarks στο The Ringer για τον PG και το νέο του καθεστώς ως το #1 των Clippers: “Paul George Is Getting the Star Treatment”.

O Bobby Marks γράφει στο ESPN για εκείνες τις κινήσεις της offseason που καθορίζουν τη σεζόν ως τώρα: “The underrated NBA offseason moves that have made a big impact so far this season”

Ο David Thorpe στο TrueHoops αναλύει το πως οι Warriors διαλύουν και πάλι τους αντιπάλους τους στα τρίτα 12λεπτα των αγώνων: “Ηow the Warriors destroy opponents in the third quarter”

Κατηγορία We got game
Ετικέτες

Σχετικά Άρθρα

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « We Got Game #7 - Suns και Thunder διάλεξαν τα ρεκόρ που έσπασαν We Got Game #6 - Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται »
επιστροφή στην κορυφή

 

 

 PODCASTS

Basketballguru.gr 2018 All righs reserved.      Designed and Developed by Web Rely