69 χρόνια μετά την κατάκτηση της πρώτης θέσης στη διοργάνωση του Μπουένος Άιρες και 17 μετά τον τελικό της Ιντιανάπολις, οι Αργεντίνοι θα έχουν ξανά την ευκαιρία να κατακτήσουν την κορυφή του παγκόσμιου μπάσκετ, αφού ξεπέρασαν εύκολα το εμπόδιο της Γαλλίας με 80-66. Οι Γάλλοι μετά τη μεγάλη πρόκριση επί των Ηνωμένων Πολιτειών, «ήπιαν θάλασσα» στον ημιτελικό εναντίον των Λατίνων, χάνοντας έτσι τη χρυσή ευκαιρία να βρεθούν για πρώτη φορά σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Ο πολυαναμενόμενος πρώτος τούρκικος εμφύλιος ανάμεσα στην Εφές και τη Φενέρ εξελίχθηκε σε μια μονομερή παράσταση της ομάδας του Αταμάν. Ο κόουτς της Εφές, που τόσα έχει ακούσει όλα τα χρόνια, απέδειξε ότι είναι ένας εξαιρετικός προπονητής, καταφέρνοντας στο πιο κρίσιμο σημείο της περιόδο, να παρουσιάσει την καλύτερη επίδοση από το σύνολο του. Μια ομάδα με την ψυχολογία στα ύψη, σε τρομερή κατάσταση, με διακριτούς ρόλους και δύο παιχταράδες στην περιφέρεια να κάνουν άνω κάτω την άμυνα του Ζοτς, ο οποίος για πρώτη φορά έδειχνε ανήμπορος να αντιδράσει από τον πάγκο. Στο πρώτο ημίχρονο είδαμε μπάσκετ υψηλής ποιότητας και από τις δύο πλευρές, με την κάθε μια να διαβάζει τα αδύνατα σημεία της άλλης, με συνέπεια να βρίσκονται κοντά στο σκορ. Στη συνέχεια όμως, η Εφές ήταν καταιγιστική και επέβαλε το ρυθμό της. Γρήγορο transition, παιχνίδια isolation και πολλά εύστοχα μακρινά σουτ. Δεν είναι τυχαία η δήλωση του Αταμάν, που παρομοίασε το μπάσκετ των παιχτών του με τους Ουόριορς. Ας αναφέρουμε όμως πιο αναλυτικά τι είδαμε στην αναμέτρηση.

Κανονικά θα έπρεπε να αρχίσω με έναν πρόλογο του στυλ, "μετά από ένα ματς που έσπασαν καρδιές η ΤΣΣΚΑ κέρδισε την Ρεάλ με 95-90". Αλλά όχι, δεν θα ήταν πιστή αποτύπωση της πραγματικότητας. Τι ματσάρα ήταν αυτή που είδαμε! Μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους ημιτελικούς στην ιστορία της Ευρωλίγκα, που μόνο ίσως με τον ημιτελικό του Βερολίνου ανάμεσα στους αιώνιους μπορεί να συγκριθεί. Πολύ υψηλή ποιότητα ομάδων και παικτών, τρομερό πάθος και θέληση για την νίκη και ένα ματς που οι δυο προπονητές έπαιξαν σκάκι τακτικά από τους δυο πάγκους.  Η «Βασίλισσα» αποκαθηλώθηκε από την ομάδα του Ιτούδη, που για όλο τον κόσμο είχε περάσει under the radar σε αυτό το Φάιναλ Φορ, εκτός από τον γκουρου που επιμένει εδώ και καιρό.

Ενας αγώνας είναι μία ιστορία, και όπως συμβαίνει με τις ιστορίες υπάρχουν πολλοί τρόποι να τις διηγηθεί κανείς. Η γραμμική αφήγηση στις ταινίες π.χ. ήταν ένα κλασικό μοντέλο, μέχρι που ο Ταραντίνο άρχισε συστηματικά να πειράζει την σειρά των επεισοδίων , επηρεάζοντας από ένα σημείο και ύστερα το αφηγηματικό σύμπαν του Χόλιγουντ. Εκτός από όμορφες αντιγραφές ή εξελίξεις (Νόλαν) , γεννήθηκαν μεταξύ άλλων και εκτρώματα, τα οποία όμως ήταν και αυτά πολλές φορές απολαυστικά. Ετσι, η ταινία άρχιζε με τον Τομ Κρουζ να κάθεται δεμένος χειροπόδαρα απέναντι από έναν εγκληματία με προφορά πιο ηλίθια και από κομοδίνο. Ο τελευταίος , αφού έβγαζε ένα λογύδριο, ήταν πανέτοιμος να του την αστράψει ή να κόψει το λαρύγγι της αγαπημένης του, και όλοι μέναμε με την απορία "μα πως στο διάολο την πάτησε έτσι ο Τομ, ο οποίος είναι βασικά ο γαμάω". Το πλάνο κοβόταν απότομα, και γυρνούσαμε περίπου 15 χρόνια πριν στις Ιταλικές Αλπεις, εκεί που ξερωγω άρχισαν όλα.

Ας μπούμε κατ΄ευθείαν στο θέμα, καθώς το παρακάτω κείμενο δεν είναι ένα αναλυτικό pre-game, αλλά επικεντρώνεται κυρίως σε μία πολύ σημαντική πτυχή του παιχνιδιου της αντιπάλου του Ολυμπιακού.

Η ΤΣΣΚΑ είναι πιθανώς η καλύτερη επιθετική ομάδα της Ευρωλίγκα, μαζί με την Ρεάλ. Σε άλλες στατιστικές κατηγορίες υπερισχύει η μία και σε άλλες η άλλη. Οι Ρώσοι πάνε τα παιχνίδια τους σε υψηλό σκορ, και ακόμη και αν δυσκολεύονται, υπό αυτή την συνθήκη συνήθως κερδίζουν. Σίγουρα ακούγεται κλισέ, όμως η άμυνα του Ολυμπιακού είναι επιφορτισμένη με περισσότερες ευθύνες από την επίθεση, όσο και αν η δεύτερη είναι εξίσου (ή και περισσότερο) απαραίτητη για να κερδηθεί ένα παιχνίδι μπάσκετ. Όταν απέναντι βρίσκεται ένας αντίπαλος που σκοράρει πολύ και σκοράρει αποτελεσματικά, τότε κάθε καλή αμυντική προσπάθεια μετράει.