Η πρώτη πεντάδα

1. Από το 33-48 λίγα δεύτερα πριν την λήξη του ημιχρόνου, μέχρι το 52-48 στα μέσα της τρίτης περιόδου. Η Φενέρμπαχτσε έπνιξε με την άμυνα της την ελευθέρας ροής επίθεση της ΤΣΣΚΑ και γύρισε ένα παιχνίδι που πήγαινε προς τους Ρώσους, σχεδόν για πλάκα. Για κάτι τέτοια είναι φτιαγμένο το σύνολο του Ζοτς. Στα κρίσιμα παιχνίδια του Απριλίου και του Μαϊου η αμυντική επίδοση έχει διαφορετική βαρύτητα. Η κυριαρχία της Φενέρ στη δύναμη και τη μαχητικότητα αποτυπώνεται επίσης στο ένα και μοναδικό επιθετικό ριμπάουντ που πήρε η ΤΣΣΚΑ, έναντι δεκατεσσάρων (14) των Τούρκων, τα οποία σε συνδυασμό με τα λάθη προσέφεραν 14 παραπάνω κατοχές. Τα ποσοστά των παικτών του Ιτούδη ήταν γενικά σαφώς καλύτερα, αλλά τι να το κάνεις.

2. Ο Λίο Βέστερμαν δεν έκανε κάτι σπουδαίο, πέραν του να ευστοχήσει στο πιο κρίσιμο σουτ του ματς στην Πόλη και να δώσει ουσιαστικά τη νίκη στην Ζαλγκίρις, σε ένα αναπάντεχο ντέρμπι. Το τρίποντο του για το 71-73 ήταν τελείως "εκτός συστήματος" που λένε, στα πρωτα δευτερόλεπτα της επίθεσης, μία αυθόρμητη επιλογή. Ανταμειφθηκε για εκείνην ο Γάλλος, που κατά τα άλλα κατάφερε επίσης να κουμαντάρει απλώς ικανοποιητικά την ομάδα του, εν τη απουσία του Νέιτ Ουόλτερς.

3. H πιο ουσιαστική (και βασικά η μοναδική ουσιαστική) εμφάνιση του Σαβόν Σιλντς στη διοργάνωση ήρθε στα Κανάρια Νησιά, εκεί όπου ο Δανός της Μπασκόνια πέτυχε 16 πόντους, χωρίς να κάνει κάτι τρομερά σπουδαίο στις υπόλοιπες κατηγορίες. Μπαίνει όμως στην πεντάδα μας, διότι είναι και αυτό ένα βήμα για μια προσθήκη που οι ακραιφνείς μπασκετικοί (παλιά τους λέγαμε μασόνους και καθαρίζαμε) χαρακτηριζαν το καλοκαίρι ως "το νέο μεγάλο κόλπο του Κερεχέτα". Δεν έχει συμβεί φυσικά κάτι τέτοιο, πάντως η Μπασκόνια επί Περάσοβιτς έχει ρεκόρ 4-2 και σαφώς βελτιωμένα ποσοστά. Με τον Κροάτη στον πάγκο οι Βάσκοι σουτάρουν με 44% στα τρίποντα και περίπου 49,5% στα σουτ εντός πεδιάς, την ώρα που με τον Μαρτίνεθ τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν στο 30% και στο 45,4% (credit στον Panagiotis S. για τον διαχωρισμό). Η περίπτωση τους πάντως έχει ενδιαφέρον, καθώς ένα βαθύτερο ψάξιμο αποκαλύπτει περισσότερους πόντους/κατοχή για τους αντιπάλους και λιγότερους για τους ίδιους. Θα το δούμε ίσως πιο αναλυτικά αργότερα μέσα στη σεζόν, να μεγαλώσει και το δείγμα.

4. Για ακόμη μια φορά, ο Ντέρικ Ουίλιαμς ήταν καταπληκτικός. Σκόραρε ξανά με διαφορους τρόπους, συμπεριλαμβανομένων και μερικών σουτ τσίρκου (circus shots) που λες ότι δεν μπαίνουν με τίποτα. Tα highlights του είναι απολαυστικά, για αυτό και τα βάζω αυτούσια, όπως τα έχει ανεβάσει σήμερα το κανάλι του Eurohoops.

O Oυίλιαμς σημείωσε το νικητήριο καλάθι σε μία πολύ σημαντική νίκη, που φέρνει την Μπάγερν γερά μέσα στην οκτάδα. Θα καταφέρουν άραγε οι Γερμανοί να αντέξουν μέχρι τέλους; Η γνώμη μου είναι πως όχι, έχουν και πολύ δύσκολο πρόγραμμα, αλλά ήδη έχουν κάνει τη δουλίτσα τους υπέρ του ... Ολυμπιακού. Την ίδια δουλίτσα έκανε και ο Μάικ Τζέιμς, που στα τελευταία κρίσιμα τρία λεπτά είχε δύο καλές και τρεις κακές επιλογές, με αποκορύφωμα το άστοχο λέι απ με την λήξη. Παρεμπιπτόντως, στα switch έβγαινε επάνω του ο ... Ντέρικ Ουίλιαμς, των 21 πόντων και των 6 ριμπάουντ.

5. Eντυπωσιακός και πάλι ο Νίκολα Μιλουτίνοφ, σκόραρε 18 πόντους και μάζεψε 14 ριμπάουντ στην (τελικά) εύκολη επικράτηση του Ολυμπιακού μέσα στο Παλάου Μπλαουγκράνα. Βρήκε αντιπάλους που υστερούσαν σε δύναμη και τους πήρε 7 επιθετικά ριμπάουντ μόνος του, κρατώντας τους ερυθρόλευκους μέσα στο ματς στο κακό τους, άστοχο πρώτο ημίχρονο. Οι παίκτες του Μπλατ μοίρασαν μόλις δύο ασίστ στα είκοσι αυτά λεπτά, αλλά ανανέωσαν 11 επιθέσεις, πραγμα που τους επέτρεψε να πάνε με βραχεία κεφαλή στα αποδυτήρια. Στο δεύτερο ημίχρονο, το ζητούμενο ήταν η αύξηση της ευστοχίας και της ομαδικότητας, κάτι που συνέβη, χωρίς μάλιστα να χαθεί η "σκληρή" εικόνα των 20 πρώτων λεπτών.

Χ factor

O ... απών Αλεξέι Σβεντ. Καθώς πλέον το δείγμα μεγάλωσε, είπα να επανέλθω σε κάτι που είχαμε αναρωτηθεί μετά τον αγώνα Χίμκι - Παναθηναϊκός, όχι ιδιαίτερα σοβαρά είναι η αλήθεια. Ο Panagiotis έστειλε βραδιάτικο τα παρακάτω διαγράμματα. Το πρώτο αφορά την επιθετική επίδοση της Χίμκι στα παιχνίδια που ήταν παρών ο ηγέτης της.

Παραπάνω τρίποντα από δίποντα, όχι εντυπωσιακή ως εικόνα, αλλά εν πάσει περιπτώσει ικανοποιητική ως ένα σημείο. Δείτε τώρα το αντίστοιχο γράφημα στα πέντε παιχνίδα της απουσίας του.

Το ποσοστό των σουτ πέφτει κατά 3,5 μονάδες, αλλά η σταθμισμένη ευστοχία (eFG%), που προσμετρά και την επιπλέον αξία του τριπόντου, πέφτει κατά 7. Η πτώση είναι μεγάλη και είναι λογική, καθώς η Χίμκι είναι δομημένη γύρω απο τον Σβεντ, ο οποίος είναι και ο καλύτερος παίκτης της. Άρα τα περί βελτίωσης με την απουσία του, είναι παραμύθια. Η Μακάμπι δεν είχε κανένα πρόβλημα να συντονίσει (με δυσκολία στην αρχή είναι η αλήθεια) την Σφαιροπουλική άμυνα της και να κερδίσει πανεύκολα. Το μέλλον των Ρώσων παραμένει δυσοίωνο.

Ο Ολυμπιακός

Πολλά μπορούν να ειπωθούν περί της βελτιωμένης αγωνιστικής εικόνας των Πειραιωτών, πιθανολογώ πως τα περισσότερα θα είναι μάλιστα εύστοχα. Προσωπικά θα ήθελα να σταθώ τη φορά αυτή στη δύναμη. Θυμηθείτε λίγο το παιχνίδι στο Κάουνας και το πώς χάθηκε κατά κράτος η μονομαχία της ρακέτας και ίσως ασπαστείτε κι εσείς την άποψη μου, πως στους τελευταίους δύο αγώνες ο Ολυμπιακός έχει κάνει άουτχασλ (outhustle) τους αντιπάλους του, έχοντας παράλληλα δείξει και καλύτερη ικανότητα αποφάσεων σε κρίσιμα σημεία. Τα 21 επιθετικά ριμπάουντ της Βαρκελώνης ήρθαν ως συνέχεια των 18 του Φαλήρου απέναντι στην Εφές. Θα συνεχιστεί άραγε αυτό; Δεν ξέρω, πάντως αποτελεί ένα σημείο στο οποίο οι παίκτες έχουν "τραβήξει" τον προπονητή, δείχνοντας την αποφασιστικότητα τους. Δεν είναι κλασικό χαρακτηριστικό των ομάδων του Μπλατ το να διακρίνονται στην ανανέωση των επιθέσεων. Eτσι κι αλλιώς, ο Ολυμπιακός βρισκόταν (πριν από αυτή την αγωνιστική) στο μέσον του πίνακα με το ποσοστό ανανεωσης των δικών του επιθέσεων, σύμφωνα με τα προηγμένα στατιστικά του Αντρέα στο badbasket. Ούτε άσχημα, ούτε καλά, αλλά σούπερ στα δύο τελευταία παιχνίδια.

Με όλα αυτά (δύναμη, επικράτηση επί δύσκολων αντιπάλων, πιθανότητα εισβολής στην τετράδα) κάπου έχει φύγει από την κουβέντα το θέμα της απόκτησης νέου γκαρντ. Tελικά, χρειαζόμαστε γκαρντ ή όχι αγαπητοί φανζ; Να τον πάρουμε μία τωρα να τελειώνουμε ή να περιμένουμε λίγο ακόμη, μήπως τα πολλά λεπτά του Τουπάν στο 2 και η βελτίωση της χημείας γενικότερα, "μασκαρέψουν" ένα δεδομένο κενό; Eδώ σε θέλω μεγάλε γκουρού του κρασιού και του έρωτα πες. Μισό..... Ohm...

Λοιπόν καθώς διαλογιζόμουν πέρασαν από μπροστά μου ο Ντάριους Τζόνσον Όντομ, ο Ντορόν Πέρκινς, ο Μπόμπι Μπράουν, ο Μάρντι Κόλινς και διάφοροι άλλοι (όχι γκαρντ) ξένοι, που ήρθαν από αυτή την εποχή και προσαρμόστηκαν το ... φθινόπωρο σε άλλο σύλλογο και λέω "'ασε καλύτερα". Eκείνος που μπήκε στο σύστημα σχετικά πιο άνετα ήταν ο... Ουότερς, που όμως ήρθε για δουλειά σχετική με το επώνυμο του. Η αλήθεια είναι πως το να βρει κανείς παίκτη που να ανεβάσει αισθητά την απόδοση του συνόλου μεσούσης της σεζόν είναι τρομερά δύσκολο, εάν η προσθήκη δεν είναι αληθινά εγνωσμένης αξίας ή το scouting δεν το κάνει ο John Calipari ξερωγω. Το κενό υπάρχει, όμως κενά υπάρχουν π.χ. και στην ΤΣΣΚΑ, στην οποία πρακτικά (αφήστε τον Μπολομπόι) δεν βρίσκει κάποιος έναν βαρύ σέντερ, στην περιφέρεια της Ρεάλ και στη θέση 4 της Φενέρ. Θέλω να πω... κενά έχουν όλοι, αληθινά πλήρης ομάδα δεν υπάρχει πουθενά.

Μπορεί στο τέλος της σεζόν να κοστίσει όντως στον Ολυμπιακο η απουσία ενός έξτρα επιθετικού "κοντού" με προσωπική φάση, δεν το αποκλείω. Ομως από την άλλη, τη δεδομένη στιγμή η χημεία δείχνει καλή και η ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια ακόμη καλύτερη (συμφωνα τουλάχιστον με το Ινσταγκραμ). Επίσης, και πιο σημαντικό, ο Γιάνις Στρέλνιεκς φαίνεται πως έχει βρει τον τρόπο να προσφέρει σταθερά, ακόμη και σε ημέρες που δεν σκοράρει. Ιδανικά ένας διεσδυτικός παίκτης με ωραίο χειρισμό, που να παίζει και καλή άμυνα, θα ήταν ταμάμ, όμως πρέπει να λάβουμε υπόψη και τις διαμορφωμένες ισορροπίες εντός του συνόλου, διότι στην ουσία μιλάμε για έναν νέο πρωταγωνιστή.

Τέλος, δεν είναι καθόλου τυχαίο πως ο Μπλατ έβγαλε εκ νέου τον Σπανούλη στην crunch time, έχοντας κάνει και σχετικές δηλώσεις παλιότερα. Προτεραιότητα του στα κρίσιμα σημεία δείχνει να είναι η αμυντική συνοχή, συνεπώς το ενδεχόμενο να μην είναι τόσο απαραίτητη στο μυαλό του μια νέα προσθήκη, είναι υπαρκτό. Μέχρι την επόμενη ήττα όλα αυτά, οπότε και θα ξαναθυμηθουμε την καλοκαιρινή ανορθογραφία. Τέλος πάντων, αν τα παραπάνω σας θύμισαν τον παράγοντα του Εδεσσαϊκού λυπάμαι αληθινά, απλώς δεν είναι όλα ασπρο-μαύρο.

Ο Παναθηναϊκός

Όπως θα αντιλαμβανόταν μέχρι κι ο Μαραβέγιας, το βασικό πρόβλημα του τριφυλλιού έχει να κάνει με το ότι κάποιοι παίκτες δεν είναι καλοί (μιλάμε για την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, όχι για την καριέρα τους). Ακούγεται κάπως κυνικό, όμως είναι αυτό που είναι, deal with it. Ο Λάσμε δεν είναι καλός παίκτης, ο Γκιστ δεν είναι καλός παίκτης, ο Παπαγιάννης δεν έχει γίνει ακόμη και όλοι αυτοί είναι ψηλοί. Υπάρχουν αδυναμίες στη στελέχωση (off guard π.χ.), όμως μόνο αυτό δεν δικαιολογεί τέτοια εικόνα. Ή που θα βελτιωθούν κάποιοι ή που ο Παναθηναϊκός θα αναζητήσει ενίσχυση ή που θα φύγει ο Τσάβι Πασκουάλ να ησυχάσουμε.

Δεν πιστεύω φυσικά ότι η τελευταία λύση είναι ενδεδειγμένη και μια ματιά στα πρώτα λεπτά του χθεσινού παιχνιδιού ίσως σας πείσει. Η Ρεάλ έκανε περίπατο στη ρακέτα me drives, cuts και post up παιχνίδι και είτε σκόραρε είτε δημιουργούσε χώρους στην περίμετρο για τους σουτέρ. Η περιοχή γύρω από την στεφάνη έμοιαζε με ξέφραγο αμπέλι, κάτι που φυσικά δεν γίνεται να συνεχιστεί, διότι συν τοις άλλοις η επιθετική απόδοση των πράσινων εξαρτάται εν πολλοίς από την αμυντική. Καθώς αυτοματισμοί δεν υπάρχουν, αναζητούνται stops και εύκολα καλάθια. Ο άλλος τρόπος να σκοράρουν ευκολότερα οι πράσινοι είναι να υποστηριχθεί ο Καλάθης σωστότερα, παρόλα αυτά και για αυτό χρειάζεται ένας ψηλός, που στο πικ εν ρολ θα αποτελεί κίνδυνο ανά πάσα στιγμή, ώστε να αποκτήσει βαρύτητα ο κάθετος άξονας. Την δεδομένη στιγμή, κανείς από τους υπάρχοντες δεν δείχνει να έχει την ενέργεια να το κάνει αυτό και έτσι οι επιλογές για περιφερειακό σουτ βγαίνουν μέσα από τους χώρους που δίνονται στον Καλάθη και από άμεσα flare screens για τους (όποιους) σουτέρ. Αν ο ΠΑΟ ήταν οι Ουόριορς δεν θα είχε κανείς αντίρρηση για τέτοια πράγματα, όμως στο πλάι δεν υπάρχει ούτε Ντουράντ, ούτε Κλέι.

Η φάση

Ο καλύτερος ψηλός της διοργάνωσης είναι ο Γιαν Βέσελι, ας με συγχωρήσουν τα μέλη του νεοσύστατου κλαμπ "Πόποβιτς-κάτω-ταχέρια-από-τον-παιχταρά" (που έφερε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος). Ο Τσέχος ήταν ο καταλύτης του σερί της Φενέρ και στις δύο άκρες του γηπέδου, γεγονός που αποτυπώνεται έξοχα στις δυο παρακάτω φάσεις, οι οποίες έφεραν το ντέρμπι στους τέσσερις πόντους (από τους 8). Και στις δύο, ο Βέσελι κλέβει, μεταφέρει τη μπάλα από την άμυνα στην επίθεση και είτε πετυχαίνει ο ίδιος το καλάθι, είτε δημιουργεί τον χώρο για τον συμπαίκτη του. Ιδού ο παιχταράς, ο οποίος διέλυσε με 19 πόντους , 10 ριμπάουντ, 3 ασίστ και 2 κλεψίματα τους Χάινς και Χάντερ.

Το άβαταρ

Ο Κέβιν Σεραφέν, πρώην ΝΒΑερ και διαφημισμένη περυσινή μεταγραφή της Μπάρτσα, έπαιξε 7 λεπτά μόλις απέναντι στον Ολυμπιακό και κατάφερε να έχει -4 στην αξιολόγηση, με 4 φάουλ. Είναι απογοήτευση η συνολική του παρουσία εν γένει και φυσικά ευθύνεται κάμποσο για το παλαβό rotation των Καταλανών στους ψηλούς. Σχεδόν σε κάθε ματς ο Πέσιτς δοκιμάζει στη θέση τέσσερις παίκτες, εκ των οποίων οι τρεις έχουν παρόμοια στοιχεία (Πουστοβι, Τόμιτς, Οριόλα), ειδικά αμυντικά. Ο Σεραφέν υποτίθεται θα έδινε κάτι ψιλοδιαφορετικό, όμως έχει τα χάλια του και φέτος.

Η εικόνα

Σύμφωνα με μια σπουδαία μορφή της λογοτεχνικής θεωρίας, τον γλωσσολόγο Κένεθ Μπερκ, η συνεχής και παράδοξη αντιπαραβολή αντιθετικών συμβόλων, μπορεί να να προσφέρει νέες οπτικές , μέσω της αμβφισβήτισης της πρότερης χρήσης αυτών των συμβόλων, σε σχέση με άλλα αντικείμενα/πρόσωπα. Την αντιπαραβολή αυτή ο Μπερκ την ονόμασε "προοπτική μέσω της δυσαρμονίας" και μέσες άκρες συμβαίνει κάπως έτσι. 

Η κάμερα - αυτή η συσκευή δημιουργίας νέων κόσμων και οντοτήτων - έπιασε στιγμιαία τον Δημήτρη Ιτούδη να περνάει μπροστά από το πρόσωπο του Ντάνιελ Χάκετ και το αποτέλεσμα ήταν απολαυστικό. Μία νέα προοπτική, ένας κόουτς με ράστα και κουστούμι είναι μια φιγούρα που σίγουρα λείπει από το μπάσκετ.

Έλα καλημέρα.