Η πρώτη πεντάδα

1. Γουίλ Κλάιμπερν. Στα μαθήματα διεύθυνσης φωτογραφίας μαθαίνει κανείς, μεταξύ άλλων, για την "ιεραρχία" των φωτιστικών πηγών (Giorgos B: κρύβει τις σημειώσεις του ο φύτουκλας παιδιά). Το φως που αποτελεί την κύρια φωτιστική πηγή της σκηνής, ονομάζεται "key light'' και πάνω του προσαρμόζονται όλα τα υπόλοιπα φώτα, το ''fill light'', το ''back light'' και διάφορα άλλα, ο συνδυασμός των οποίων δίνει το τελικό αποτέλεσμα. Αν ο Κλάιμπερν δεν ήταν μπασκε(τ)μπολίστας αλλά λαμπατέρ, θα μπορούσε με τεράστια ευκολία να εναλλάσσεται μεταξύ του ρόλου της κύριας φωτιστικής πηγής, και των συμπληρωματικών. Είναι μάλλον ο παίκτης με τη μεγαλύτερη ευχέρεια στην εναλλαγή του ρόλου που παίρνει σε κάθε παιχνίδι, σε όλη τη διοργάνωση. Στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό ήταν σχεδόν "one man army'', τελειώνοντας με 17π, 7/10διπ, 0/2β, 3/4β, 9ριμπ, 1ασ, 4κλ, 2λ, 29PIR.

2. 106-49. Δεν είναι τελικό σκορ, αλλά το συνολικό PIR της Μπασκόνια και της Νταρουσάφακα στο μεταξύ τους παιχνίδι. Η Μπασκόνια "ισοπέδωσε" την Νταρουσάφακα μέσω του αγαπημένου της τρανζίσιον, με την φροντλάιν της σε πολύ καλή βραδιά για άλλη μια αγωνιστική. Οι Τούρκοι δεν κατάφεραν να αναδείξουν πρωταγωνιστές στο ματς, παρότι το πάλεψαν στο πρώτο ημίχρονο. Με εξαίρεση τον Μάικλ Έρικ, οι Αμερικανοί της "Νταρού" βρέθηκαν σε πολύ κακό βράδυ.

3. 5+5=7. Οι κακές εμφανίσεις των Λάσμε και Γκιστ συνεχίστηκαν και στην Ποντγκόριτσα και ο Τσάβι Πασκουάλ καλείται να βρει λύση σε ένα σημαντικό πρόβλημα. Το συνολικό 7 PIR που συγκέντρωσαν και οι δύο μαζί, ήταν μικρότερο από αυτό του τρίτου σέντερ της ομάδας, Γιώργου Παπαγιάννη, ο οποίος πήρε την ευκαιρία του σε μία ομάδα που του ταίριαζε αρκετά, καθώς δεν είχε small ball πεντάρι. Μπορεί ο Όμιτς να έκανε ό,τι ήθελε στο γήπεδο (κυρίως απέναντι στους Γκιστ ή Λάσμε), ωστόσο ο "Παπατζόν" γέμισε τη ρακέτα και δημιούργησε δεύτερες σκέψεις στους "κοντούς" της Μπουντούτσνοστ, σχετικά με τις "βόλτες" τους στη ρακέτα. Στα αρνητικά, το μόλις 1 ριμπάουντ του σε κάτι περισσότερο από 17' συμμετοχής.

4. Ρούντι Φερνάντεθ. Ο αγαπημένος των Ελλήνων μπασκετόφιλων ήταν ένας εκ των δύο ανθρώπων που συνέβαλαν καθοριστικά στο σπουδαίο "διπλό" της Ρεάλ στο Κάουνας. Πέτυχε τρία "μεγάλα" τρίποντα σε κρίσιμα σημεία, τα οποία δεν επέτρεψαν στη Ζαλγκίρις να αισθανθεί ότι μπορεί να διεκδικήσει τη νίκη, ενώ αποδείχθηκε κομβικός στην περίφημη κυκλοφορία της μπάλας των Ισπανών. Τελείωσε το παιχνίδι με 15π, 0/3διπ, 5/7τρ, 7ασ, 2ριμπ, 1κλ, 1λ, 18PIR σε μόλις 24:51 συμμετοχής στον αγώνα.

 5. Βίκτορ Κλαβέρ. Ο Ισπανός φόργουορντ έχει πάρει την κάτω βόλτα απ' όταν (δεν) απαρνήθηκε τον κόουτς Μπαρτζώκα για χάρη του επαναπατρισμού. Ούτε που θυμάμαι πότε πραγματοποίησε μία εμφάνιση με τόσο μεγάλο impact, πριν το παιχνίδι της Μπάρτσα με την Μακάμπι. Ο "εύθραυστος" Βίκτορ έκανε πολύ καλό παιχνίδι, με 14π, 3/4διπ, 2/2β, 2/2τρ, 7ριμπ, 2ασ, 1κλ, 22PIR και ούτε 1 λάθος σε 30' συμμετοχής.

ΜVP

Γκουστάβο Αγιόν. Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει την ευχέρεια να μην παίρνει τίποτα από τον MVP της διοργάνωσης τον περασμένο μήνα (Ταβάρες), να τον αφήνει στον πάγκο, και να έχει καλύτερο παίκτη τον αντικαταστάτη του. Είναι γνωστό πως ο Μεξικάνος είναι ένας εξαιρετικά ποιοτικός παίκτης και δεν είχε κανένα πρόβλημα να κυριαρχήσει απέναντι στην φροντλάιν της Ζαλγκίρις και να κρατήσει όρθια την ομάδα του μέχρι να αναλάβει δράση ο Ρούντι. Σε 26:44 παιχνιδιού πρόλαβε να σημειώσει 13π, 4/5διπ, 5/8β, 10ριμπ, 4ασ, 3κλ, 1λάθος και 8 κερδισμένα φάουλ. Συγκέντρωσε 30 βαθμούς στο σύστημα αξιολόγησης, όντας ο καλύτερος παίκτης των "Μαδριλένων".

H φάση

Ο Μάικ Τζέιμς χάρισε τη νίκη στην Αρμάνι με τρίποντο στο τελευταίο δευτερόλεπτο, απέναντι στην πολύ μαχητική Εφές. Είναι να απορεί κανείς αν η συγκεκριμένη φάση αποτελεί ένδειξη ψυχραιμίας και της αυτοπεποίθησης ή επιτομή της τρέλας. Με 6'' στο ρολόι για τη λήξη, ο Μάικ παίρνει τη μπάλα, χάνει προσωρινά τον έλεγχο, τον ανακτά, και εκτελεί τρίποντο υπό πίεση, με ελεύθερο συμπαίκτη δίπλα του. Μέχρι εκείνο το σημείο, η συμβολή του στο παιχνίδι ήταν 15π, 2/10διπ, 2/9τρ, 5/5β, 5ριμπ, 6ασ, 4 λάθη. Όμως η μπάλα μπήκε μέσα, ο Μάικ έγινε και πάλι ο ήρωας της πόλης και 5 μικρά Μιλανεζάκια έγιναν μπασκετόφιλοι και "Αρμάνι", αντί για ποδοσφαιρόφιλοι και "Μίλαν"

To άβαταρ

Ο Σκότι Γουίλμπεκιν δεν κατάφερε να βοηθήσει σε κανένα κομμάτι του παιχνιδιού τη Μακάμπι, η οποία έχασε εύκολα στη Βαρκελώνη. Με τον Πάργκο εκτός, το κενό του μικροκαμωμένου πόιντ γκαρντ είναι από αυτά που δεν "μπαλώνονται" για τους Ισραηλινούς. Ήταν σε κακό βράδυ τόσο εκτελεστικά όσο και δημιουργικά, μένοντας στους 2 πόντους με 1/2διπ, 0/4τρ, 2ασ, 1κλ, 2 λάθη και -1 στο σύστημα αξιολόγησης. Next time, Scottie! Φεύγω, έρχεται ο συμμαθητής μου, που δεν σκαμπάζει τίποτα.

O Oλυμπιακός (Giorgos B.)

Αμυνάρα έπαιξε ο Ολυμπιακός στη Μόσχα, κρατώντας την ΤΣΣΚΑ στους 69 πόντους, που έπαιξε ουσιαστικά χωρίς τον Νάντο Ντε Κολό. Πολύ καλό σημάδι το συγκεκριμένο για τους ερυθρόλευκους, οι οποίοι μέχρι τώρα δείχνουν να αισθάνονται σαφώς πιο άνετα σε κοντρολαρισμένους ρυθμούς παιχνιδιού (εκτός αν υπάρχει κανένας που πιστεύει ότι δεν πήγαν καλά στην Μόσχα, να του κρεμάσουμε κουδούνια). Ο ρυθμός προχθές έπεσε κάτω από τις 70 κατοχές, συμφωνα με το Real GM. Οι τρεις καλύτερες εμφανίσεις, ασχέτως αποτελεσμάτων, έχουν έρθει σε παιχνίδια που το τρέξιμο ήταν είτε λίγο (Χίμκι, ΤΣΣΚΑ), είτε νορμάλ (Μπασκόνια). Τίποτε πιο αναμενόμενο κατά την άποψη μου, από την στιγμή που μιλάμε για μία ομάδα που οι δύο ηγέτες παραμένουν οι ίδιοι, ο βασικός ψηλός είναι επίσης απαράλαχτος τρία χρόνια και οι Παπανικολάου, Μάντζαρης έχουν σημαντικό ρόλο. Δηλαδή τι περιμένατε, ότι θα έρθει ένας καινούριος προπονητής και ξαφνικά τα ολντ ντογκς θα μάθουν νιου τρικς;

Εξίσου αναμενόμενο, ο,τι έγινε και στην τελευταία περίοδο, με τον Σπανούλη να παίρνει στις πλάτες του στην ομάδα και να την οδηγεί σε παρολίγον νίκη. Ήταν άραγε καλό ή κακό αυτό; Εχμ... δεν ξέρω αν έχει ιδιαίτερη σημασία, σημασία έχει να καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε: Μπάσκετ. Παντού στον κόσμο, σε κλειστά παιχνίδια ανεβαίνουν οι κατοχές απομόνωσης και τα επιθετικά συστήματα πάνε στην άκρη, χάρην της απλής ball screen offense. Πολύ απλά, οι ομάδες δίνουν σκριν στην μπάλα για τους γκαρντ που μπορούν να αποφασίσουν μεταξύ διαφορετικών ενδεχομένων, τα οποία επίσης δημιουργούν οι ίδιοι. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα στην πολύ πρόσφατη ιστορία του αθλήματος και (το σημαντικότερο) υπάρχει πληθώρα ανάλογων παραδειγμάτων στην καριέρα του Ντέιβιντ Μπλατ. Και εν πάση περιπτώσει, βγαζεις επάνω σου τον Σέρχι, είσαι και ο Σπανούλης, το παίρνεις ή οχι;

"Οχι, παίζεις Princeton και ψάχνεις off ball cuts"

"Ωρσε".

Για να εξηγούμαστε, δεν περιμένω τίποτε διαφορετικό από τον Ολυμπιακό τον ... Απρίλιο, όταν θα κρίνονται όλα. Πάλι ball screen offense θα δούμε σε πολλές πολλές κρίσιμες φάσεις. Επίσης θα δούμε τον Πρίντεζη να παίζει με πλάτη. Το κρίσιμα ερώτηματα είναι αν ως τότε οι υπόλοιποι θα είναι ξεκούραστοι και αν θα είναι έτοιμοι να πάρουν το μερίδιο των κατοχών που τους αναλογεί, εφόσον οι δύο αρχηγοί τα χουν φτύσει. Πέρυσι δεν ήταν ή αν προτιμάτε, ούτε η ομάδα είχε εμποτιστεί με την ανάλογη φιλοσοφία. Φέτος αυτό μπορεί να αλλάξει. Οι Γκος και Στρέλνιεκς μπορούν να κάνουν πράγματα με την μπάλα στα χέρια.

Οι παραπονιάρηδες ίσως δεν βλεπουν την προχθεσινή εμφάνιση με πολύ καλό ματι. Τα ποσοστά ήταν για τα σίδερα και το νούμερο των ασίστ το χαμηλότερο μέχρι τώρα, με μόλις τα μισά καλάθια να είναι πάρε βάλε (50% assist ratio σημαίνει αυτό). Θα έλεγα να αφήσουμε αυτά τα δύο στοιχεία στην άκρη για την ώρα. Μπάσκετ παίζει κι ο αντίπαλος και στην προκειμένη περίπτωση αυτός ήταν η πρώτη, δεύτερη ή τρίτη καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη, ανάλογα πώς το βλέπει κανείς.

Τα κουφά της ημέρας

1. Δώδεκα παίκτες χρησιμοποίησε ο Μαλντονάντο στην Μόσχα, όλοι πήραν χρόνο συμμετοχής από 10 λεπτά και πάνω (!) και όλοι σκόραραν, χωρίς ούτε ένας να φτάσει διψήφιο αριθμό πόντων. Και γαμώ τις γουατδεφάκ φάσεις για την ταλαιπωρημένη Γκραν Κανάρια. Οκ, η Χίμκι είχε καθαρίσει από νωρίς και υπήρξε μπόλικη garbage time, αλλά και πάλι.

2. Well, τώρα το δεύτερο δεν το λες ακριβώς κουφό, αλλά το λες αξιοσημείωτο. Οι 32 πόντοι που πέτυχε η Ζαλγκίρις στην πρώτη περίοδο της ματσάρας του Κάουνας, είναι ο εφιάλτης των φανς των analytics. Ρίχτε μια ματιά. 

Tρόμος! Οκ, δεν είναι πρωτότυπο για τους Λιθουανούς, που σουτάρουν με διαφορά τα λιγότερα τρίποντα στη διοργάνωση. Ο Σάρας δίνει εμφαση στο να βγαίνουν καλά σουτ και επίσης έχει επίγνωση πως το ρόστερ του δεν διαθέτει πληθώρα παικτών που μπορούν έτσι εύκολα να σηκωθούν και να το μπουμπουνίσουν. Ακόμη και ο Μιλάκνις, τρίποντο πάνω στην κίνηση με μπάλα δεν γίνεται να πάρει. Παίζεις το μπάσκετ που σου επιτρέπει το υλικό, και για την ώρα η Ζαλγκίρις πάει καλά, δεδομένου του πόσα βασικά γρανάζια έχασε. Από την άλλη, δεν θα ήταν άσχημο να βρεθεί τρόπος για έξτρα σκορ από την περιφέρεια.

Καλό Σαββατόβραδο και από τους δυο μας.