Η πρώτη πεντάδα
1. 16/28=57%. Με τέτοιο ποσοστό στις βολές, μία ομάδα δε μπορεί να κερδίσει ούτε στα ιδιωτικά, ερασιτεχνικά πρωταθλήματα. Δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν, ο Παναθηναϊκός επανέφερε στην επιφάνεια ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά του την περσινή χρονιά. Η αστοχία στις βολές είναι ένα φαινόμενο με ιδιότητες "χιονοστιβάδας", καθώς κάθε άστοχη βολή κάνει ακόμα δυσκολότερη την επόμενη και βάζει στο μυαλό των παικτών την αμφιβολία, αλλά και στο μυαλό των αντιπάλων την "ευκολία" της επιλογής του φάουλ, που σε άλλη περίπτωση θα ήταν το τελευταίο αμυντικό "καταφύγιο". Γίνεται πολλή κουβέντα τα τελευταία χρόνια για το τρίποντο του Νικ, σκεφτείτε όμως έναν Καλάθη με 75% στις βολές. Θα αρκούσε αυτή η στατιστική αναβάθμιση για να τον ανεβάσει άλλο ένα επίπεδο. Είναι τόσο δύσκολο; Ε, μάλλον θα είναι.
2. Νάντο Ντε Κολό. Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει. Άλλη μια μέρα στη δουλειά για τον Γάλλο, απέναντι σε έναν αντίπαλο περιορισμένης δυναμικότητας. Θα μπορούσε να μείνει εκτός πεντάδας, αλλά σε αυτήν την περίπτωση θα τον κρίναμε με υψηλότερα στάνταρντς από τους υπόλοιπους ανταγωνιστές των βραβείων και θα κινδυνεύαμε να βρεθούμε μπλεγμένοι από τις διαμαρτυρίες του κόουτς Ιτούδη. Είχε 22π, 5/6διπ, 2/6τρ, 6/7β, 2ριμπ, 6ασ, 4κλ, 3 λάθη και 27PIR.
3. Άαρον Γουάιτ. Ο Αμερικανός με το spooky τατού στο μπράτσο, είναι ένας από τους αγαπημένους μου παίκτες στη διοργάνωση. Οικονομικός, αθλητικός, συμπαθητικός σουτέρ με υψηλό μπασκετικό IQ και τεράστια αποθέματα ενέργειας. Ένα φόργουορντ που μπορεί να παίξει άμυνα σε τρεισήμισι θέσεις και να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο, χωρίς αυτό να αφαιρεί από την ικανότητα του στο σετ παιχνίδι. Ο Σάρας έχει βρει την ιδανική φόρμουλα της χρησιμοποίησής του και ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να βρει αντίδοτο στην κυριαρχία των Γουάιτ και Ντέιβις. Στο παιχνίδι του ΟΑΚΑ είχε 13π, 4,4διπ, 0/2β, 5/5β, 8ριμπ, 1 λάθος και 22 PIR.
4. Ντέρικ Γουίλιαμς. Το "βαρύ πυροβολικό" της Μπάγερν έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δεύτερη νίκη των Βαυαρών (έλεος) στο τέταρτο μόλις παιχνίδι τους στη διοργάνωση. Μετά τον Παναθηναϊκό, την ήττα στο Μόναχο γνώρισε και η Μπασκόνια, η οποία υποτάχθηκε στον επιθετικό οίστρο του Αμερικανού φόργουορντ. Το καταπληκτικό άλει ουπ κάρφωμά του ήταν το "γαρνίρισμα" μιας εξαιρετικής εμφάνισης με 22π, 6/8διπ, 2/4τρ, 4/5β, 3ριμπ, 1ασ, 1κλ, 1λ, 23PIR σε μόλις 26:46 συμμετοχής, λόγω των τεσσάρων φάουλ του.
5. Αντριέν Μοερμάν. Η Εφές δείχνει φέτος για πρώτη φορά ικανή να διεκδικήσει πραγματικά κάτι παραπάνω από την σχεδόν συμβολική συμμετοχή της στη διοργάνωση. Η ομάδα του Αταμάν πέτυχε σημαντική νίκη απέναντι στην Φενέρ (με γερή ανατροπή) και έβαλε άλλο ένα λιθαράκι στην πεποίθηση πως η είσοδος στην 8αδα θα προκύψει φέτος μέσω ανελέητης μάχης. Καλύτερος παίκτης των Τούρκων ο Γάλλος φόργουορντ, έφτασε σε ένα ωραιτότατο double-double πετυχαίνοντας 15 πόντους με 3/6διπ, 2/5τρ, 3/6β, 10 ριμπ,1ασ, 1κλ, 1λ, 21PIR σε 30:17 συμμετοχής.
ΜVP
O game winner της ημέρας. Δεν υπάρχει άλλος παίκτης στην Ευρώπη που μπορεί να διατηρεί την αυτοπεποίθησή του στα ύψη, δεν πα' να γκρεμίζεται το σύμπαν γύρω του, στον βαθμό που το κάνει ο Μάικ Τζέιμς. Αυτή η ικανότητα σε συνδυασμό με την σπάνια ποιότητά και τα αθλητικά προσόντα του, τον καθιστούν έναν από τους καλύτερους γκαρντ της ηπείρου. Στη ματσάρα του Μιλάνου η Αρμάνι και η Χίμκι έδωσαν μια απολαυστική παράταση, με τον Τζέιμς να κλέβει τη δόξα από τον Σεργκέι Μόνια και τη νίκη από τον Γιώργο Μπαρτζώκα. Κέρδισε το φάουλ σε σουτ τριών πόντων στην τελευταία επίθεση, ευστόχησε σε όλες τις βολές και κατάφερε να σηκώσει ένα από τα πιο ξενέρωτα κοινά της διοργάνωσης, στο πόδι. Η προσφορά του ήταν 25π, 5/8διπ, 2/9τρ, 9/11β, 2ριμπ, 8ασ, 1κλ, 3λ, 24PIR. Mισό, να κάνει την φάση του ο editor wannabe-κουροσάβα και τα ξαναλέμε.
Η τακτική (Giorgos B.)
Λοιπόν, πάμε να ρίξουμε μια ματιά σε ένα από τα κλασικά αμφιλεγόμενα ζητήματα της εποχής μας, με την βοήθεια των super charts του Panagiotis S. (@lostgps). Πόσο λογικό ή παράλογο είναι να παίρνει μονίμως την μπάλα στα χέρια ο Αλεξέι Σβεντ, ο οποίος τα έκανε ρόιδο στην τελευταία κατοχή της Χίμκι, σουτάροντας πριν την ώρα του; Δείτε κάτι.
Eίναι το heatmap του Αλεξέι στα τελευταία 10 λεπτά όλων των αγώνων. Οι κόκκινες κυψελίτσες μας παραπέμπουν σε ποσοστά πολύ υψηλότερα από το μέσο όρο της Ευρωλίγκα στις αντίστοιχες θέσεις. Η διαφορά είναι μάλιστα τόσο μεγαλη, που η απόφαση να γίνεται ο Σβεντ σημείο αναφοράς μοιάζει απόλυτα λογική. Ο Ρώσος ανεβάζει την αποτελσματικότητα του. Φυσικά, δεν είναι καθε κατοχή ίδια, αλλά αν κάνεις ανάλυση ανά κατοχή, τότε ρισκάρεις να πεις χοντρές μαλακίες. Μια λάθος απόφαση δεν σημαίνει και λάθος προσέγγιση. Αντίθετα, ερωτηματικά περί προσέγγισης προκύπτουν αν αντιπαραβάλουμε το αποπάνω (sic) με το αποκάτω (sic).
Aυτά είναι τα ποσοστά του Σβεντ, γενικώς. Βλέποντας τα, είναι ασφαλές να συμπεράνουμε ότι οι μισές του προσπάθειες έχουν μικρότερη πιθανότητα να καταλήξουν στο καλάθι, από ο,τι οι προσπάθειες όλων των παικτών της διοργάνωσης συνολικά. No problem, τα ποσοστά στα τρίποντα είναι έτσι κι αλλιώς μια χαρα (40%). Ομως: η χρήση χωρίς προηγούμενο (40% των επιθέσεων ξεκινουν από εκείνον σύμφωνα με το Real GM), σε συνδυασμό με την πτώση των αριθμών, σημαίνει πως δεν υπάρχει τόσο επείγουσα ανάγκη να παίρνει ο Σβεντ τόσο πολύ την μπάλα στα υπόλοιπα σημεία των αγώνων. Κοινώς, καλώς είναι ο απόλυτος άρχοντας του τελευταίου πενταλέπτου, το ζητούμενο είναι να μάθει να παίζει η Χίμκι χωρίς εκείνον νωρίτερα.
Δεν συμβαίνει. Και πάλι, εδώ οφείλει κανείς να κοιτάξει διάφορους άλλους παράγοντες. Π.χ. πόσο εφικτό είναι να παίρνει ο Ρώσος τρίποντα από τις γωνίες ή να περιμένει την μπάλα για εκτέλεση; Μάλλον όχι τόσο, με βάση τις μέχρι στιγμής επιδόσεις των συμπαικτών του στο slashing (δηλαδή την ικανότητα να σπάνε κάθετα την άμυνα). H Xίμκι έχει 0-4 με αυτή την τρέχουσα συνταγή και το βουνό από τρίποντα, όμως ειλικρινά, ίσως τελικά η στελέχωση της να την περιορίζει περισσότερο από τον τρόπο παιχνιδιού. Δεν έχω αποφασίσει ακόμη και θα πάρει καιρό.
X Factor
Ερλ Κλαρκ. Όταν "κατεβαίνεις" στην Ευρωλίγκα με τρεις Αμερικανούς, από τους οποίους σε ένα παιχνίδι παίρνεις ένα συνολικό 0 PIR, κλάφτα. Ο Ερλ Κλαρκ πέρασε την έννοια του "κακού παιχνιδιού" σε άλλο λέβελ, τελειώνοντας τον αγώνα με τη Ρεάλ Μαδρίτης με το εξωφρενικό -13PIR. Έπαιξε 16:13 και η συνεισφορά του ήταν ένα ριμπάουντ. Κατα τ' άλλα 0/6διπ, 0/4τρ και αυτό ήταν όλο.
O Παναθηναϊκός (Δημήτρης Βούρδας)
Ο Παναθηναϊκός έκανε τη δεύτερη ήττα του στη διοργάνωση, αυτή τη φορά όμως στο ΟΑΚΑ, από μια ομάδα που δεν είχε χάσει ποτέ εντός έδρας. Αυτό δεν λέει πολλά, καθώς η Ζαλγκίρις είναι ένα εξαιρετικό και καλοδουλεμένο σύνολο, όμως η γενική αδυναμία της ελληνικής ομάδας να πετυχαίνει νίκες μακριά από την Αττική (το πιάσατε το υπονοούμενο), δίνει μια ακόμη πιο πικρή γεύση στο αποτέλεσμα αυτό.
Αρχικά, εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία των περισσότερων παικτών του Παναθηναϊκού στο σουτ, ειδικά με την έλλειψη του Λοτζέσκι, οι παίκτες και το προπονητικό επιτελείο της Ζαλγκίρις έκλεισαν κάθε διάδρομο που οδηγούσε στο καλάθι και έδωσαν στους μέτριους έως και κακούς σουτέρ της ελληνικής ομάδας το ελεύθερο να σουτάρουν. Αυτοί αναμενόμενα τα έσπασαν, οι χειριστές της ομάδας του Σάρας ήλεγξαν απόλυτα τον (χαμηλό) ρυθμό του παιχνιδιού και μοίρασαν 9 από τις 10 ασίστ της ομάδας στο πρώτο μισό. Την ίδια στιγμή ο αποπροσανατολισμός των ψηλών του ΠΑΟ από τα συνεχόμενα φάουλ των πρώτων λεπτών, άνοιξε τη ρακέτα, με τους Λιθουανούς να πετυχαίνουν 20 πόντους μέσα από το ζωγραφιστό. Κι όλα αυτά χωρίς να έχουν κάποια εξωπραγματική επίδοση στα σουτ ή στην άμυνα, και κάπως έτσι, όπως και στο Μόναχο, ο Παναθηναϊκός έχασε από έναν αντίπαλο που δεν έκανε κάτι παραπάνω από τα απλά.
Η βελτίωση της άμυνας που ήταν το βασικό ζητούμενο επετεύχθη, ενώ ο ρυθμός της ομάδας "άνοιξε" χάρη στον Καλάθη. Ο Γιανκούνας περιορίστηκε, ο Ντέιβις δεν έβρισκε τη μπάλα όπως θα ήθελε, οι γκαρντ σούταραν μετά από ντρίπλα σε σουτ μέσης απόστασης και η Ζαλγκίρις βρέθηκε να κάνει πράγματα που δεν ήθελε. Όμως κέρδισε, και πλέον οι μουρμούρες για την απόδοση της ομάδας έχουν μετατραπεί σε φωνές. Σίγουρα, είναι ακόμη Οκτώβριος και το 2-2 δεν είναι ακριβώς καταστροφική συγκομιδή, ειδικά εάν υπολογιστούν τα αποτελέσματα άλλων ομάδων, όμως τα ερωτηματικά για τη στελέχωση σίγουρα δεν είναι έωλα. Η έλλειψη σταθερής περιφερειακής απειλής θα συντροφεύει τον Παναθηναϊκό, ειδικά όσο απουσιάζει ο Λοτζέσκι, όμως ακόμη και με το "βελούδινο σφυρί" στην σύνθεσή του, θα υπάρξουν βραδιές που η μπάλα δεν θα μπαίνει στο καλάθι, είναι μάλλον λογικό. Λάσμε και Γκιστ δεν θα γίνουν μικρότεροι και στα κακά ματς των Μήτογλου - Τόμας, οι ευθύνες θα δείχνουν μεγαλύτερες από αυτές που μπορούν να αντέξουν στις πλάτες τους.
Και κάτι ακόμη (ξανά Giorgos B.)
Κανονικά ήταν να γράψω 450 λέξεις για τη θρυλάρα που θα έλεγαν ότι "νταξ μωρέ καλά έπαιξε, έλειπε και ο Ουίλμπεκιν". Όμως βλεποντας το χάιπ γύρω από το σιωπηλό τάιμ άουτ του Τσάβι Πασκουάλ, είπα να συμβάλω στο πιο βαζέλικο πράσινο "μακρινό ριμπάουντ" όλων των εποχών.
— Donatas Urbonas (@Urbodo) October 26, 2018
Είναι σίγουρα ανησυχητικό, δε λέει κανείς τίποτα. Σημαίνει ότι η ομάδα τα έχει κάνει τελείως μαντάρα, τόσο που ο προπονητής μένει άφωνος. Δεν σημαίνει όμως απαραίτητα ότι τα έχει και χαμένα. Μόλις πέρυσι ο Πόποβιτς παραχωρούσε όλη την εξουσία για την απόφαση παραμονής ή όχι στο παιχνίδι του Μιλς, που ήταν φορτωμένος με φάουλ, στον παίκτη και στο τεχνικό τιμ. Επίσης, για να σας δώσω και ένα sneak preview, μόλις χθες ο Κώστας Φλεβαράκης, σε συνέντευξη του στα specials του BG, μας μίλησε κάμποση ώρα για περιστάσεις που οι προπονητές αφήνουν επίτηδες την ευθύνη στους παίκτες, χρησιμοποιώντας σε αυτή την διαδικασία διάφορους τρόπους. Ο Παναθηναϊκός , εξάλλου, ανέκαμψε αργότερα μέσα στο παιχνίδι. Ίσως και εδώ να ισχύει ο,τι και στην περίπτωση της Χίμκι. Κάποιοι περιορισμοί του ρόστερ επηρεάζουν το σχέδιο και την απόδοση περισσότερο από όσο ήταν αρχικά αναμενόμενο, αν και ακόμη βρισκόμαστε στο "αρχικά".
