Η πρώτη πεντάδα

1. Μέχρι ένα σημείο στην σεζόν, ο Γιάννης Μπουρούσης ήταν το απόλυτο βαρόμετρο του Παναθηναϊκού. Καθώς ο Γκιστ επέστρεψε και η πράσινη φροντ λάιν γέμισε, η προσοχή και οι ευθύνες μετατοπίστηκαν στην περιφέρεια, εκεί όπου ο Μάικ Τζέιμς μεταφέρει πλέον το μεγαλύτερο φορτίο. Ο Καλάθης είναι βελτιωμένος, χωρίς να έχει πιάσει τα στάνταρ της αρχής της σεζόν. Ο Παππάς προσφέρει πολλά. Ομως είναι το απρόβλεπτο παιχνίδι του Τζέιμς που βάζει την σπίθα σε ένα ροστερ που ξεκάθαρα νιώθει καλύτερα όταν τρέχει και σουτάρει τρίποντα. Δεν μπορεί να μάθεις σε ένα γέρικο σκυλί καινούρια κόλπα, που λένε. Ετσι ο Πασκουάλ δεν βάζει και πολύ χαλινάρι στον δευτερο τη τάξει γκαρντ του, και κοιτάζει τι μπορεί να πάρει περισσότερο από εκείνον. Προχθές πήρε 17 πόντους, 5 ριμπάουντ και 7 ασίστ. Και η Μπασκόνια έχασε, άρα η νίκη του ΠΑΟ και η κατάκτηση της τέταρτης θέσης είχαν την υπογραφή αυτού που 'δεν είναι πλέι μέικερ'.

2. Με 7 πόντους στο έξτρα πεντάλεπτο, όλους ως αποτέλεσμα ατομικής προσπάθειας, ο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς ήταν ο βασικός υπεύθυνος για το ότι η Φενέρ ξέφυγε από τα νύχια της Αρκούδας στα πλέι οφ. Τα πάντα περνούσαν από εκείνον, και απο εκείνον κρεμάστηκε και ο ίδιος ο Ζοτς. Σε όλο τον αγώνα η Φενέρ παρουσίασε το σύστημα τσιγκολελέτα, μην μπορώντας να βρει καλά σουτ και γυρίζοντας άσκοπα γύρω γύρω από την ρακέτα της Μπαρτσελόνα. Ήταν ένα από τα πέντε χειρότερα παιχνίδια που είδαμε φέτος, ου μην και το χειρότερο. Στα κρίσιμα σημεία φαίνεται πως το δίδυμο Ούντο - Βέσελι πάει περίπατο, προκειμένου ο Ντατόμε να ανοίξει το γήπεδο ως stretch four και ο Κάλινιτς να αφοσιωθεί στον πιο απειλητικό αντίπαλο. Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει οταν ο Ομπράντοβιτς θέλει επίθεση. Όταν θέλει άμυνα, τότε μπορεί να βάλει και τους τρεις ψηλούς μαζί για να κρύψει τον ήλιο, άσχετα αν το μπάσκετ παίζεται σε κλειστά γήπεδα και ο ήλιος δεν φαίνεται έτσι κι αλλιώς.

3. Σε ποια θέση αξίζει να βάλει κανείς τον Ιωάννη Παπαπέτρου; Mήπως τελικά θα έπρεπε να παίζει στο 3; Η απάντηση είναι ότι πρέπει να παίζει καλά, ανεξαρτήτως θέσης. Δυστυχώς ή ευτυχώς, στον Ολυμπιακό δεν γίνεται να περιμένει πάντα ένας ρόλος κομμένος και ραμμένος στα μέτρα οποιασδήποτε μονάδας. Ο Ιωάννης απέναντι στην ΤΣΣΚΑ έπαιξε βασικά παντού, αναπτύσσοντας το παιχνίδι του κυρίως από την περιφέρεια, κάτι που απαιτεί έτσι κι αλλιώς και η χρήση ως stretch four. Περισσότερη σημασία έχει αν η όλη συνθήκη ευνοεί την ομάδα, με την απάντηση να είναι μέχρι στιγμης αυτονόητη.

4. Τα τελευταία λεπτά του αγώνα στη Βασκονία ήταν για την Ζαλγκίρις μια τρικυμία. Οι παίκτες κόντεψαν να χάσουν ένα δικό τους παιχνίδι, χάνοντας το ένα αμυντικό ριμπάουντ μετά το άλλο, την μπάλα μέσα από τα χέρια τους, τα αυγά, τα πασχάλια , τα πάντα. Το τσουβάλι με τα λάθη έκανε τον Σάρας να χτυπιέται από το κακό του στον πάγκο. Μέχρι που πήρε τάιμ άουτ στο πιο κρίσιμο σημείο, στο 79 81 και καθώς το παιχνίδι έμπαινε στο τελευταιο του λεπτό. Μετά το ταιμ άουτ, οι Λιθουανοί έβγαλαν ένα σούπερ play, με υπέροχη κυκλοφορία για τρίποντο του Πάνγκος. Κίνηση μακριά από την μπάλα ως συνήθως, pin down screens κλπ κλπ

https://twitter.com/b_ballguru/status/850445766111965184

Ισως ο Σαρας είναι ο coach of the year. Eπεσε μαχόμενος μέχρι το τέλος.

5. Ο Αντριεν Μόερμαν μπαίνει κατά συνθήκη πεντάρι, καθώς είναι αυτός που επέτρεψε στον Μπλατ να πάει στα χαμηλά σχήματα, τα οποία έκαναν την απόλυτη διαφορά στις δύο κολλητές νίκες της Νταρουσάφακα, οι οποίες τελικά τις επιτρέπουν να αποκλειστεί επάξια από την Ρεάλ στα πλέι οφ. Η συνεισφορα του Γάλλου ήταν ανεκτίμητη, καθώς με τον Αλντεμίρ σε μαύρο χάλι και τον Σλότερ στα πιτς, ήταν ο μόνος που έδωσε την δυνατότητα για λεπτά ξεκούρασης στον Αντε Ζιζιτς. Περίπου ένα δεκάλεπτο πήρε ξανά ως σέντερ, και κατάφερε αν μη τι άλλο να κρατήσει την λειτουργία της ομάδας του σε υψηλά επίπεδα. Δεν είναι ο MVP, αυτός είναι ο Ουαναμέικερ.

Το ματς της αγωνιστικής.

Δεν κρίθηκε στο νήμα, αλλά ήταν το μοναδικό do or die παιχνίδι του φινάλε της κανονικής περιόδου. Η Νταρουσάφακα επικράτησε εύκολα του Αστέρα, βασιζόμενη κυρίως στο κεντρικό πικ εν ρολ, το οποίο οι Σέρβοι στάθηκε αδύνατο να αναχαιτίσουν, ανεξάρτητα αν το τελείωμα προερχόταν από τον Ζίζιτς, τον Ουαναμέικερ ή όποιον τέλος πάντων έπαιρνε σκριν στην μπάλα. Οι Τούρκοι έφταναν πολύ εύκολα κοντά στο καλάθι, παρουσιάζοντας το τρομερό 70% στα δίποντα και παίρνοντας 12 επιθετικά ριμπάουντ, τα περισσότερα από τα οποία ήρθαν όταν έχτιζαν την διαφορά στο πρώτο ημίχρονο. Ο Αστέρας είχε 13, αλλά δεν απέφεραν κάτι. Τα χαμηλά σχήματα του Μπλατ δούλεψαν και πάλι, όπως φυσικά και το δίδυμο Ουαναμέικερ - Ουίλμπεκιν.

Στην αντίπερα όχθη, ο Ράντονιτς φάνηκε σχετικά απροετοίμαστος για την μεγάλη αναμέτρηση, ακολουθώντας ως επί το πλείστον τα σχήματα του αντιπάλου του, και αδυνατώντας να βρει την λύση στην απλή επιθετική συνταγή της ομάδας του ορφανοτροφείου. Ο Ντιόν Τόμπσον, βάσει της αμυντικής του εικόνας , αξιζε να παίξει πολύ παραπάνω. Τελικά , ο καθ'ολη την σεζόν αποκρουστικός επιθετικά Αστέρας αποκλείστηκε, μάλλον δίκαια. Και πάλι βέβαια, έκανε μια τεράστια υπέρβαση, έργο γενικά ικανότατου προπονητή.

Χ factor

Bασικά, στο χαλαρό παιχνίδι της Μαδρίτης ο Τζέι Σι Κάρολ βρήκε και τα έκανε. Και πάλι όμως 7/8 τρίποντα δεν είναι και κάτι μικρό, ούτε οι 29 (!) πόντοι σε 22 λεπτά. Ο τίτλος x factor δεν αφορά το παιχνίδι αυτό καθ'εαυτό, αλλά όσα επί χρόνια δίνει ο συνεπέστατος Αμερικάνος στους Μαδριλένους. Οι κινήσεις του πίσω από τα σκριν και το φονικό σουτ του επιτρέπουν στον Λάσο να δομεί γύρω τους έναν τρόπο επίθεσης διαφορετικό, στήνοντας μάλιστα συχνά misdirection plays, τα οποία καταλήγουν αλλού. Κανένας αντίπαλος δεν μπορεί να αγνοήσει τον Κάρολ όταν κινείται από την base line προς τα πλάγια , με αποτέλεσμα η υπερβολική προσοχή που λαμβάνει να είναι ευεγετική συνολικά. Βέβαια αυτό δεν ίσχυσε χθες. Χθες απλά τα έβαλε όλα μόνος του.

Και κάτι ακόμη.

Μέχρι και την τελευταία αγωνιστική, ομάδες χαμένες από χέρι πήγαν να κάνουν εκπλήξεις ή τις ολοκλήρωσαν εμφατικά, όπως η Ζαλγκίρις. Η ευρωλίγκα παρουσιάσε ένα πολύ ανταγωνιστικό πρόσωπο και σίγουρα ο Μπερτομέου δικαιούται να αισθάνεται ως ένα καλό βαθμό δικαιωμένος. Παρόλα αυτά, για όποιον είναι πιο απαιτητικός αυτό και μόνο δεν αρκεί. Πρώτον, η προώθηση του προϊόντος είναι από κακή εώς πολύ κακή, οι διατησίες ήταν φέτος συχνά πελαγωμένες με τους νέους κανονισμούς, και το κυριότερο, η πόρτα παραμένει κλειστή για όλους τους άλλους. Υπάρχει όσο να ναι και ένα ηθικό ζήτημα εδώ. Η ολιγαρχία διογκώνεται, και οι 5 (!) ισπανικές ομάδες που θα αγωνίζονται από του χρόνου στην διοργάνωση το πιστοποιούν. Την ίδια στιγμή η συμμετοχή του Αστέρα εξαρτάται από την πορεία του στην Αδριατική Λίγκα, κάτι απολύτως παράλογο. Ή μάλλον το μόνο λογικό, καθώς σε αυτή την περίπτωση υπάρχει απ'ευθείας σύνδεση με το πρωτάθλημα. Η ευρωλίγκα πρέπει να καταλάβει ότι εδώ δεν είναι ΝΒΑ. Αν παραμείνει τόσο κλειστή και δεν αυξηθούν τα κίνητρα ανά την Ευρώπη, τότε από μόνη της δεν θα καταφέρει ποτέ να αποκρούσει την επίθεση του ΝΒΑ στα ταλέντα της. Για να πετύχει, πρέπει να ανεβάσει όλη την αγορα γύρω της, όχι μόνο την (αποκλειστική) δική της.

Και τέλος πάντων, φτάνει πια με τις αγορές. Θέλουμε να βλέπουμε κι άλλο μπάσκετ, και διαφορετικους φιλάθλους, περισσότερο χρώμα, και περισσότερες εκπλήξεις. Πηγαίνετε λίγο το χρόνο πίσω , και θα διαπιστώσετε ότι επτά από τις οκτώ ομάδες των πλέι οφ ήταν γνωστές εδώ και 10 περίπου αγωνιστικές. 

Το "μακρινό ριμπάουντ" θα συνεχιστεί για τα πλέι οφ, και θα κάνει άλλη μία cameo εμφάνιση μετά το Final Four.