High drama επίσης για Αστέρα και Φενέρ, που παίζουν δυνατά όλα τα παιχνίδια, διεκδικούν κάθε πιθανή νίκη, όμως στο τέλος χάνουν, ακολουθώντας πλέον συγκεκριμένο μοτίβο, όμοιο με των δύο ελληνικών ομάδων, που η κάθε μία έχασε από ένα παιχνίδι δύσκολα. Βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, τόσο ο Παναθηναϊκός, όσο και ο Ολυμπιακός, δεν ήταν καλύτεροι από τις Εφές και Ρεάλ την Τρίτη. Οι ερυθρόλευκοι ισορρόπησαν τρεις μέρες αργότερα, αλλά οι πράσινοι είχαν την ατυχία να πέσουν πάνω στη ... Ρεάλ, που μέσα στο διήμερο κατάφερε να βελτιωθεί εκ νέου. Πάμε να δούμε τα κυριότερα σημεία των ημερών, μέσα από τις κατηγορίες μας.

Η πρώτη πεντάδα

1. Ο καλύτερος γκαρντ της διοργάνωσης μέχρι στιγμής είναι ο Σέιν Λάρκιν. Κουραζόμαστε να τον βάζουμε στην πεντάδα μας ομολογουμένως, αλλά τι να γίνει... Απέναντι στον Παναθηναϊκό βρήκε τρόπο να σπάσει την τρομερή άμυνα του Γκραντ, να κερδίσει τις τρεις βολές που καθάρισαν τον αγώνα και να φτάσει τους 20 πόντους, παρότι οι πράσινοι τον κράτησαν άποντο για περίπου δύο δεκάλεπτα. Λίγα 24ωρα αργότερα, απέναντι στην (παραδόξως σκληρή) Άλμπα, ισοπέδωσε τα πάντα. 32 πόντοι, 4 ριμπάουντ, 4 ασίστ, 3 κλεψίματα, κατευθύνοντας σαν μαέστρος κάθε κίνηση της τούρκικης επίθεσης (υπομονή λίγο για αυτό, έρχεται).

2. Ο Κέβιν Πάντερ έχει επιστρέψει για τα καλά και ηγήθηκε της Παρτίζαν στο 2/2 της εβδομάδας. Και άντε πες "σιγά το κατόρθωμα" απέναντι στη Μιλάνο, που κατέρρευσε συνοπτικά στο δεύτερο ημίχρονο. Οι 25 πόντοι του απέναντι στη Μονακό όμως, είναι μια συνεισφορά που διακαώς έψαχνε η Παρτίζαν σε προηγούμενα παιχνίδια. Ειδικά σε ένα τόσο κλειστό ματς (72-72), οι πρωτοβουλίες του στο τέλος της κανονικής διάρκειας και της παράτασης, αφαίρεσαν ευθύνες από τον πρόθυμο, αλλά ασταθή Ντόζιερ, που σε προηγούμενες, ανάλογες αναμετρήσεις, έπαιρνε εξίσου καλές και κακές αποφάσεις. Έκανε κάποια λαθάκια ο Πάντερ, αλλά οι ασπρόμαυροι είναι άλλη ομάδα με εκείνον στη σύνθεση. Θα πρέπει επίσης να επισημάνουμε, πως για πρώτη φορά στη σεζόν, η άμυνα τους κράτησε με συνέπεια δύο αντιπάλους χαμηλά, πράγμα που οφείλεται κάμποσο στην παρουσία του νεοφερμένου Μπρούνο Καμπόκλο.

3. Προερχόμενη από μία κακή ήττα απέναντι στην Άλμπα, η Ζαλγκίρις επιχείρησε να ρεφάρει απέναντι στη Μονακό, αλλά εγκλωβίστηκε σε ένα ασχημο παιχνίδι, χαμηλού ρυθμού και υψηλής έντασης, όπως συνήθως συμβαίνει με τους αντιπάλους των Μονεγάσκων. Κάκιστα ποσοστά, πολλά επιθετικά ριμπάουντ, ροντέο. Τα κάνει έτσι τα ματς σκόπιμα η ομάδα του Σάσα Ομπράντοβιτς και μέσα στην αναμπουμπούλα, η δεινότητα του Μάικ Τζέιμς στο σκορ αναδεικνύεται συχνά ως ο καθοριστικός παράγοντας. Παραλίγο να συμβεί και στο Βελιγράδι την Τρίτη, όταν ισοφάρισε την Παρτίζαν για να στείλει την αναμέτρηση στην παράταση. Στη Ζαλγκίριο Αρίνα ο Μάικ είχε 25 πόντους με 8 ριμπάουντ και 4 κλεψίματα, παραμένοντας διαρκώς ο άλυτος γρίφος για τον Μακσβίτις, γράφοντας ένα ζευγάρι επιδραστικών παρουσιών.

4. Δυο διαφορετικά παιχνίδια (ένα δύσκολο κι ένα εύκολο), δύο σχεδόν πανομοιότυπες εμφανίσεις από τον Σέμι Ογιελέγε. 17 και 6 απέναντι στον Αστέρα, 16 και 5 με τη Βιλερμπάν. Η Βαλένθια επιμένει και ο Ογιελέγε, χωρίς καλά καλά να το πάρουμε χαμπάρι, είναι πιθανώς ο καλύτερος παίκτης της, μαζί με τον Κρις Τζόουνς. Από τη θέση 3 έχει 13,3 πόντους, 50% (!) στα τρίποντα και 4 ριμπάουντ ανά παιχνίδι, νούμερα που αν τα είχε π.χ. ένας δικός μας, παίζοντας την άμυνα του φόργουορντ της Βαλένθια, θα ετοιμαζόμασταν να τον βγάλουμε MVP. Ίσως ο πιο σιωπηλός πρωταγωνιστής της σεζόν μέχρι τώρα.

5. Τόρνικε Σενγκέλια, όπως λέμε "πρώτο βιολί". Μπαίνει, κουρδίζει όλους τους υπόλοιπους και είναι ο πρώτος που θα δεχτεί τα εύσημα του προπονητή, σε μία σεζόν-όνειρο μέχρι στιγμής, που αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, έχει έρθει από το πουθενά. 14 και 9 με τη Μπάρσα, 27 και 8 με τη Μακάμπι, όπου και είχε 10/13 δίποντα και αυτόμαστες συνεργασίες στο πικ εν ρολ ως finisher. Είναι αξιοσημείωτο μάλιστα, ότι οι Μπολονέζοι, βάζοντας τη μπάλα συχνά στα χέρια του, κρατάνε ψηλά το τέμπο των παιχνιδιών, ενώ υπό τέτοια αγωνιστική φιλοσοφία θα περιμέναμε το αντίθετο. Όμως η μπάλα γυρνάει, ο Χάκετ τη σπρώχνει σωστά και το σύνολο του Μπάνκι κατατάσσεται έκτο στο pace, παρά το μεγάλο μέσο όρο ηλικίας.

X factor

Δύο θρίλερ με θετική έκβαση για τη Μπασκόνια, δύο διαφορετικοί πρωταγωνιστές στις κομβικές φάσεις. Πρώτα ο Μάρκους Χάουαρντ με την τριποντάρα απέναντι στη Φενέρ και έπειτα ο Τάντας Σεντεκέρσκις, με τις δύο βολές επί του Αστέρα. Θα ήθελα να μείνουμε λίγο στον δεύτερο, διότι επί χρόνια παίζει τον ρόλο του αφανούς εργάτη, θυσιάζοντας διαρκώς τις ατομικές του ικανότητες για το σύνολο. Υπό μία έννοια, μου θυμίζει πολύ τον Χατζηβρέττα επί ημερών Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό. Δεν είναι δηλαδή ότι δεν έχει τις δυνατότητες να σκοράρει παραπάνω, είναι ότι για κάποιο λόγο, οι προπονητές του προτιμούν να τον χρησιμοποιούν σε άλλους ρόλους. Φέτος αυτό έχει αλλάξει κάμποσο και ο Λιθουανός έχει πάνω από 10 πόντους μέσο όρο με εξαιρετικά ποσοστά. Επίσης, αγωνίζεται για σχεδόν 30 λεπτά (!) και μαζεύει πάνω από 8 ριμπάουντ ανά αγώνα, μοιράζοντας τον χρόνο του μεταξύ δύο θέσεων. Πρόκειται για διπλάσιους μέσους όρους από εκείνους της καριέρας του και δεδομένου ότι τώρα μπαίνει στην ηλικία του peak (25), μπροστά μας ίσως ξεδιπλώνεται μία πορεία εμβληματικού παίκτη. Εξηγούμαι: ο Σεντεκέρσκις είναι στην ίδια ομάδα από μικρός, ο συνδυασμός των χαρακτηριστικών του δύσκολα θα τον φέρει στο ΝΒΑ (διστάζει πολύ από το τρίποντο) και η Μπασκόνια χρειάζεται σταθερές με τα διαρκή ράβε-ξήλωνε του ρόστερ. Να η ευκαιρία! Ο Ιβάνοβιτς του ταιριάζει πολύ ως κόουτς, btw...

Το avatar

Mιλάνο παρούσης, δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να βρούμε τον παίκτη που υστέρησε. Μεταξύ Ντέβον Χολ και Γιοχάνες Φόιγκτμαν, προσωπικά θα προτιμήσω τον ... Άλεξ Πόιθρες, που έκανε 3 φάουλ σε δύο λεπτά στο Βελιγράδι και είχε 4 πόντους σε 17 λεπτά συμμετοχής απέναντι στη Μπάγερν. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω τι κάνει ο Πόιθρες σε ένα ρόστερ που έχει ήδη τον Κάιλ Χάινς και είναι βαρυφορτωμένο στη θέση 4. Μπαινοβγαίνει στο παρκέ χωρίς σκοπό, χωρίς ενέργεια, χωρίς προσανατολισμό και πρακτικά στερεί το όποιο spacing, χωρίς να προσφέρει τα ανασταλτικά πλεονεκτήματα, που θα έκαναν ανεκτή τη συγκεκριμένη θυσία (όπως συμβαίνει πχ με τον Χάινς). Θα μου πείτε, αυτό είναι το πρόβλημα της φάλτσας Μιλάνο; Όχι βέβαια, πρόκειται όμως για ένα τόσο ορατό σύμπτωμα, που δεν μπορώ παρά να το αναφέρω. Ο παίκτης κάλλιστα θα μπορούσε να δώσει ένα ποιοτικό δεκάλεπτο-δωδεκάλεπτο σε άλλο σύνολο. Τώρα, αν έχετε παρατηρήσει ότι σήμερα έχουμε μια ορχηστρική επιρροή (μαέστρος, πρώτο βιολί, φάλτσο) είναι επειδή χθες βράδυ πήγα σε παράσταση της κρατικής ορχήστρας Αθηνών. "Και πώς γράφεις το ριμπάουντ;" θα αναρωτηθείτε. Στον υπολογιστή μου, είναι η απάντηση.

Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός

Μιας και λέμε τα μουσικά μας, πάντως, στο κεφάλι των δύο αιωνίων έπεσε διαδοχικά το ίδιο βιολοντσέλο, κάνοντας ένα δυνατό "γκουπ", όπως κάνουν συνήθως τα βιολοντσέλα δηλαδή. Εννοώ φυσικά τον Έντι Ταβάρες. Πάμε να τον δούμε να διαλύει διαδοχικά κάθε ball screen δράση του Παναθηναϊκού, σε διαφορετικές επιθέσεις και με διαφορετικά "θύματα", κατά τη διάρκεια του μεγάλου σερί της Ρεάλ στην τρίτη περίοδο στο ΟΑΚΑ.

Μιλάμε για φόβητρο επιπέδου Φον Κάραγιαν και κάπου εδώ σταματώ. Το τριφύλλι έβγαζε άκρη όσο σκόραρε ο Ναν, όταν όμως μοιραία ο οίστρος σταμάτησε, δεν μπορούσε να ακολουθήσει τη φρενίτιδα των Μαδριλένων. Ολα οκ μέχρι εδώ. Το θέμα είναι πως και δύο μέρες πριν, σε ματς πολύ χαμηλότερου ρυθμού και χαμηλότερου σκορ, οι πράσινοι στο τέλος κατέληξαν δέσμιοι κακών επιλογών, φανερώνοντας εκ νέου αδυναμία να κλείσουν παιχνίδι, που ως ένα σημείο έλεγχαν. Θα ονόμαζα την εβδομάδα τους ως "το τριήμερο της προσγείωσης", ίσως και ως "τριημερο του Ναν", για λόγους που θα αναλύσουμε εντός της εβδομάδας.

Στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο, η αντιμετώπιση του Ταβάρες ήταν πιο θαρραλέα, αλλα και πάλι στα δύσκολα οι Φαλ και Μιλουτίνοφ τον φοβήθηκαν, ειδικά ο πρώτος. Στο ΣΕΦ πήρε μεγαλύτερο χρόνο ο εξαιρετικός Πουαριέ, κερδίζοντας πολλές μονομαχίες στα ίσα στο δεύτερο μέρος. Προς το τέλος του παιχνιδιού δε, ο Ολυμπιακός εξαναγκάστηκε από τη Ρεάλ σε τρίποντα από ασταθείς σουτέρ, τα οποία κατέληξαν απευθείας στην πλατεία ή στους εξώστες του σταδίου (δεν μπορώ να κρατηθώ, σόρι).

Τρεις μέρες μετά ... άλλος αντίπαλος, άλλη εικόνα, επιτέλους με ένα εμφατικό σερί εντός του δευτέρου δεκαλέπτου, που θύμισε την περσινή απόδοση. Νομίζω ότι θα έρθουν και άλλα τέτοια διαστήματα τώρα που το πρόγραμμα είναι πολύ βατό και οι προσθήκες έτοιμες να αγωνιστούν. Για πολύ περισσότερο Ολυμπιακό, σας παραπέμπω στο podcast Wired, παραγωγής Shake n Bake, όπου ο οικοδεσπότης Μάνος μας έθεσε τα ζητήματα και εμείς τα συζητήσαμε για 75 λεπτά.

Το σουτ

Μεγάλα σουτ υπήρχαν γενικά στο τετραήμερο. Μεγαλύτερο όλων ιν μάι οπίνιον; Αυτό του Ίφε Λούντμπεργκ πάνω από τον, συνήθως τρομακτικό, Γιαν Βέσελι. Ο Σενγκέλια ήταν ο MVP για τους Μπολονέζους στα δύο ματς ως σύνολο, ο Χάκετ ο X factor και ο Λούντμπεργκ ο άνθρωπος της μεγάλης στιγμής. Πάμε να τη θυμηθούμε.

21 πόντους σε 19 λεπτά είχε στο παιχνίδι ο ημι-παροπλισμένος γκαρντ. Ο Μπάνκι τον έχει πάει πίσω στο rotation, παρόλα αυτά δεν διστάζει να ανταμείψει την καλή του μέρα με συμμετοχή στην crunch time και με ευθύνη του μεγάλου σουτ, φίλε Στιβ Κερ. Παρεμπιπτόντως, αλλαγή χρήσης ο Μπάνκι έχει κάνει και στον Μπελινέλι (τυποποιημένο rotation, ώστε να βρίσκει ρυθμό), έχοντας και εκεί δικαιωθεί απόλυτα.

H τακτική

Ο Κλάιμπερν τραυματίστηκε, αλλά η Εφές δείχνει καλύτερη. Ο βασικός λόγος είναι οι προσθήκες των Νταν Οτούρου και Μάικ Ντάουμ στη θέση 4, με τον πρώτο να παίρνει πολλά λεπτά και ως σέντερ. Οι δυο τους είναι πολύ πιο κινητικοί από κάποιους προκατόχους τους (Ζίζιτς, Γουίλις, Πλάις), πολύ πιο switchable στην άμυνα και σαφώς λιγότερο απαιτητικοί με τη μπάλα στα χέρια, με αποτέλεσμα η Εφές να λειτουργεί καλύτερα στο μισό γήπεδο και στις δύο άκρες του παρκέ. Παρακάτω ένα play-μαγεία, στο οποίο ο Λάρκιν γίνεται ... spot shooter από τη γωνία.

Προσέξτε τώρα την όλη μαγκιά. Οι Οτούρου και Ντάουμ, στο συγκεκριμένο play, λειτουργούν και οι δύο, διαδοχικά, ως cutters και screeners. Παίζουν δηλαδή και τους δύο ρόλους με άνεση, σπιρτάδα, ταχύτητα. Ο Ντάουμ ως stretch four είναι τρομερά επικίνδυνος, ο Οτούρου ως diver (sic). Βάζοντας τους μαζί, ο Τσαν βρίσκει σχήματα που προηγουμένως ούτε τα φανταζόταν. Ή μάλλον, οκ, ίσως τα φανταζόταν, για αυτό και τους πήρε. Στην άλλη άκρη του παρκέ, ο μεν είναι μακρύς και γρήγορος, ο δε αλτικός και δυνατός. Χρειάζεται αλήθεια τόσο πολύ ο Κλάιμπερν, που τρακάρει εμφανώς με τον Λαρκιν και καθυστερεί την επίθεση; Δεν λέω να τον διώξουν, αλλά εδώ η Εφές αλλάζει αγωνιστική ταυτότητα και πρέπει κυρίως να επικεντρωθεί σε αυτό.

Ανκόρ

Ένα, δυο, τρία, #$$%^ η διαιτησία!

Ρεσιτάλ πάλι στα κρίσιμα σημεία απο τους διαιτητές, που πλέον έχουν χάσει τη μπάλα με τα ριπλέι και δεν μπορούν μόνοι τους να πάρουν μία απόφαση της προκοπής. Σε ένα από τα πιο αμφίρροπα ματς της σεζόν, εκείνο μεταξύ Παρτίζαν και Μονακό, δεν μέτρησαν σωστά παράβαση 8 δευτερολέπτων στο τέλος της παράτασης! Φυσιολογικά, ακολούθησε εξωαγωνιστικό σύστριγγλο και τελικά η διοργανώτρια παραδέχτηκε το σφάλμα.

EuroLeague officially acknowledged “an incorrect no call” in the last seconds of the OT between Partizan & Monaco, as the referees “should have called an 8-second violation, which should have resulted in possession being awarded to Monaco”.pic.twitter.com/Bkof2w5obD

— Donatas Urbonas (@Urbodo) December 8, 2023

Φαντάζομαι έναν αμφίρροπο τελικό Ευρωλίγκα και με πιάνει ένα σφίξιμο. Ενιγουέι, καλό Σαββατοκύριακο.